မောင်သာချို - ဆီမီးခွက်ကလေးတွေ

သင်္ဘောဆိပ်ကို လိုက်ပို့မှာလား

(တစ်)

ကမ္ဘာကျော် အိန္ဒိယ စာရေးဆရာကြီး ရာဟုလာသံကိစ္စည်း (Rahul Sankrityayan) က ကမ္ဘာတစ်ခွင်သို့လှည့်လည်လော့၊ ဘဝတစ်သက်တာ ဆိုသည်မှာ တစ်ခါသာ ရောက်လာသည်။ ဘဝတစ်သက်တာအတွင်းမှာ လည်း ပျိုရွယ်မှုဟူသည် တစ်ကြိမ်သာလာရောက်သည် စသည်ဖြင့် သူ့အယူ အဆကို ဖော်ပြဖူးပါသည်။ အခြေခံစားဝတ်နေရေးကိစ္စကလေး သုံးရပ် စိတ်အေးလက်အေး အခြေအနေရှိလျှင် ဘဝကို ကျေနပ်ရောင့်ရဲကာ ကိုယ့် အသိုက် အမြုံကလေးထဲ၌ ကိုယ်နေပြီး မည်သည့်အရပ်တစ်ပါးသို့မှ ထွက်ခွာ မသွားလိုသူလူတို့ နည်းနည်းကလေး လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားသည်ဟု ထင်ပါသည်။

ခရီးများများသွားသောအခါ လူတို့ ဒီမိုကရက်ဆန်သွားသည်ဟု ဆိုပါ သည်။ ကိုယ်မှတစ်ပါး ခြားနားသည့် ကမ္ဘာကြီးကို တွေ့ထိသိမြင်ခွင့်ရသွား သည် မဟုတ်လား။ ကိုယ်နှင့် မရင်းနှီးသည့် စကားသံတွေ၊ မျက်နှာသွင်ပြင် တွေ၊ အဝတ်အစားတွေ၊ အနေအထိုင်တွေ၊ အစားအသောက်တွေ၊ ဓလေ့ထုံးစံ တွေ၊ ကိုးကွယ်ယုံကြည်မှုတွေ၊ အကအခုန်တွေ၊ အတီးအမှုတ်တွေ၊ အရေး အသားတွေ၊ နေမှုသေမှုတွေ၊ အို ....... ဆန်းဆန်းပြားပြား ပါးစပ်အဟောင်း သား၊ မျက်လုံးအဝိုင်းသားဖြင့် ငေးမောကြည့်ရှုစရာတွေချည်း။ မတူကွဲပြား သည့် ကမ္ဘာ။ သို့ဖြင့် လူသည် ကိုယ်တစ်မျိုးတစ်စားတည်း ရှိနေသည် မဟုတ်မှန်း နားလည်လက်ခံသွားကာ ဒီမိုကရက်ဆန်သွားခြင်း ဖြစ်ပုံရပါ သည်။

ပို၍ ပွင့်လင်း၊ ပို၍လွတ်လပ်၊ ပို၍ ပျော့ပျောင်းသည့်ကမ္ဘာ။ ထောင့် ထောင့်အောင့်အောင့်ကြီး ဖြစ်မနေတော့။ မာရေကျောရေကြီး ဖြစ်မနေတော့။ ပိတ်ပိတ်မှောင်မှောင်ကြီး ဖြစ်မနေတော့။

မတူခြားနား ကွဲပြားသည့် ကမ္ဘာကိုရှာဖို့ရာ လူတို့ အားထုတ်ခဲ့ကြ သည်မှာ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်းများစွာကပင် ဖြစ်ပါလေသည်။

(နှစ်)

လူတို့ ကိုယ့်ဝပ်ကျင်းကလေးထဲမှ ကိုယ်ထွက်ကာ ပြင်ပကမ္ဘာသို့ အရှာအဖေထွက်သည့် စွန့်စားခန်းတွေက ရေပြင်ကျယ်ကြီးတွေထဲမှာ ရွက်လွှင့်သည့်နည်းဖြင့် စတင်ခဲ့ပုံရပါသည်။ ။

အီတလီနိင်ငံသား ဗာစကိုဒဂါးမား (Christopher Columbus) စပိန်၏အထောက်အပံ့ဖြင့် အတ္တလန္တိတ် သမုဒ္ဒရာကိုဖြတ်ကာ ၁၅ ရာစုအလယ်က အမေရိကကို ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သည်ဆိုခြင်းမှာ ရွက်လှေ များဖြင့် ဖြတ်သန်းခဲ့၍ပင် မဟုတ်ပါလား။

ပေါ်တူဂီနိုင်ငံသား ဗာစကိုဒဂါးမား (Vasco Da Gama) အာဖရိက တိုက်ကြီးကို ကွေ့ဝိုက်ကာ ၁၅ ရာစုအလယ်၌ပင် အိန္ဒိယကို ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ သည်ဆိုခြင်းမှာလည်း သမုဒ္ဒရာကြီးကို ရွက်လှေဖြင့် ဖြတ်သန်းခဲ့၍ပင် မဟုတ်ပါလား။ ။

ထို့ကြောင့် စွန့်စားသူတို့၏ ခရီးလမ်းပန်းတို့က ရေလမ်းခရီးနှင့် ယှဉ်တွဲနေပုံရပါသည်။

(သုံး)

အတိတ်က မြန်မာတို့ ကိုယ့်အိမ် တံစက်မြိတ်အောက်မှသည် ပြင်ပ ကမ္ဘာကြီးနှင့် ထိတွေ့ဖို့ထွက်လာကြစဉ် အများဆုံး အသုံးပြုသည့်လမ်းက ရေလမ်းခရီးဖြစ်ပုံရပါသည်။

မြစ်တို့၊ ချောင်းတို့ ပေါများလှသည့် မြန်မာနိုင်ငံ၌ သင်္ဘောဆိပ်ကလေးတွေကလည်း ပေါလွန်းလှပါသည်။ ဆိပ်ခံဗောတွေ ဘာတွေနှင့် ကျကျနန သင်္ဘောဆိပ်များမှသည် အဆင်သင့်ရာ ကမ်းနဖူးတစ်နေရာရာသို့ သင်္ဘောဦး နစ်ဝင်သွားသည်အထိ ထိုးဆိုက်လိုက်ကာ တက်သာဆင်းသာ သည့် ကမ်းပါးနေရာဆီသို့ ကုန်းပေါင်ကို လှမ်းထိုးလိုက်ပြီး ဦးမော့ဖင်ထောင် တက်ကြဆင်းကြရသည့် တောဆိပ်ကမ်းကလေးတွေအထိ ရှိပါသည်။

မျက်စိကြီးနားကြီး ဒေသခံတွေက ထိုသင်္ဘောဆိပ်များကိုကျော်ဖြတ် ကာ ကိုယ့်ရပ်ကိုယ့်ရွာနှင့် မြို့ကြီးပြကြီးများကို ကူးလူးပေးပါသည်။ ရုပ်ရှင် ဇာတ်ကားအသစ်၊ သီချင်းခွေအသစ်၊ ခေါင်းလျှော်ရည်အသစ်၊ အဝတ် အထည် အဆင်အသွေးအသစ်၊ ဓာတ်ခဲအသစ်၊ အလှကုန်ပစ္စည်းအသစ်၊ စားသောက်ကုန်အသစ်၊ ကောလာဟလအသစ်၊ ဗေဒင်ဟောစာတမ်းအသစ် စသည် စသည်။

ခရီးသွားဖို့ရာ အလေ့အထနည်းသော ကျွန်တော်တို့၊ ခရီးသွားဖို့ရာ ခက်ခဲပင်ပန်းသော ကျွန်တော်တို့ သင်္ဘောဆိုက်ချိန်ကလေး တစ်ခဏသာ သင်္ဘောဆိပ်၌ စုပြုံ အုံခဲ ရောက်ရှိလာပြီး စုန်၍ဆန်၍ ထွက်ခွာသွားသည့် သင်္ဘောကိုကြည့်ကာ လက်ပြနှုတ်ဆက် လှည့်ပြန်ခဲ့ရသည့် ကာလကြီးက မနည်းလှပါ။

သင်္ဘောကြမ်းပြင်တစ်နေရာ၌ လူတစ်ကိုယ်စာလက်မှတ်ကလေးရဖို့၊ သင်္ဘောအိပ်စင် ဦးခန်းတစ်နေရာ၌ တစ်ညတာ လဲလျောင်းစရာကလေးရဖို့ သင်္ဘောလက်မှတ် အရောင်းတာဝန်ခံဆိုသူ၏ ရှေ့မှောက်သို့ ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ ခါးကိုယ့်ကာ တံစိုးလက်ဆောင်များနှင့် သွားလင့်ကစား ဦးစားပေးအစီအစဉ်၌ ကိုယ်ပါ,မပါ မသေချာသည့်ခေတ်၏ ခရီးသွားများက သင်္ဘောနှင့် ခရီးသွား ဖို့ကို ကြောက်ကြပါသည်။

သင်္ဘောပေါ်၌ လူလိုသူလို ထိုင်စရာတစ်နေရာရဖို့ဆိုသည်မှာ ထို ခေတ်က အာဏာပိုင်စိုးသူတစ်ဦးဦးဖြစ်လျှင်လည်းဖြစ်၊ ငွေထုပ်ကို ဖင်ခုထိုင် ထားသည့် ကုန်သည်ပွဲစားဖြစ်လျှင်လည်းဖြစ်၊ လက်မှတ်အရောင်းတာဝန်ခံ ၏အလိုဆန္ဒကို အခါအားလျော်စွာ ဖြည့်ဆည်းပေးသူဖြစ်လျှင်လည်း ဖြစ်မှ သင်္ဘောစီး၍ အဆင်ပြေသည့် ခေတ်ကြီးဖြစ်လေရာ အများစုက သင်္ဘောစီးဖို့ ကြောက်ပါသည်။

သို့သော် ထိုအခြေအနေများကြားမှပင် လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးခက်ခဲ ကာ ရွေးချယ်စရာမရှိသော ခေတ်ကြီးဖြစ်သဖြင့် မဖြစ်မနေ သင်္ဘောဆိပ်သို့ ဆင်းလာကြရသူများ ရှိပါသည်။

ထိုသင်္ဘောဆိပ်သို့ ဆင်းလာသူတချို့ ကို စန္ဒရား တင်မောင်ကြည်က သီချင်းတစ်ပုဒ် ရေးဖူးပါသည်။ လိုက်ပို့လှည့်တော့ လူညိုယဉ်တဲ့။ တေးသံ ရှင်က ဝေဝေ ဖြစ်ပါသည်။

(လေး) 

“ရွာနဲ့သိပ်မဝေးတဲ့ ဆိပ်ကမ်းလေးတွင် xx သိပ်မလှမ်းပါဘဲ သွားလို့ လွယ်တာပင် xx သင်္ဘောကလေးဆိုက်လာရင် xx ယမင်းအချောတို့လိုက်မှာ ပင် xx တို့အရီးကို မြှောက်ကာတမင် xx မြို့ကြီးကို တစ်ခေါက်သာနှင်xx လိုက်ပို့လာလျှင် xx စရိုက်ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်ကလေး ခင်ခင်မနှေး xxမောင်ကြီး ကိုပြောမှာ တိုးတိုးလေးပင် xx သင်္ဘောဆိပ်ကို လိုက်ပို့ပါလားရှင်။

ဥဩသံကြား နားဝမှာရွှင် xx အဟုတ်သဘော အမှန်ထား တစ်ပါး အလှခင် xx ပျိုလေးအပြန်လမ်း မောင်ကြီးကြိုပါရင် xx အို မနှေးအမြန် လမ်း လက်ဆောင်တွေပေးမှာပင် xx ခရီးလမ်းတွင် မြင်မြင်သမျှ လွင်လွင် လှတဲ့ လယ်ကွင်းပြင် xxx စိမ်းလန်းစိုစို တောင်ညိုညို တွေ့မြင်လာသမျှကို xx သျှောင်ကြီးဗွေလူညိုချော သဘောကျအောင်ပင် xx ပြန်လည်ကာ အစဉ်ပြောပြမယ်ရှင်။

အို .. ကိုရင် xx လိုက်ခဲ့ပါလားခေါ်ပါလျှင် xx ငြိုငြိုငြင် xx အရီးကိုကြောက်သတဲ့ မနောက်ပါနဲ့လို့သူဆိုရင် xx ဟိုအရင် ညောင်ညိုရိပ် တွင် xx ချစ်စကားသီဖွဲ့လွင် သဲ့သဲ့သာလျှင် xx မပြောဝံ့မျက်နှာထား ရှက်အားပိုတဲ့ လူညိုယဉ် xx ခက်လိုက်တာများပင် xx သင်္ဘောဆိပ်ကို လိုက်ပို့ပါဦးရှင် xx'

ယင်းသည် ရေဒီယိုခေတ်ကောင်းစဉ် မြန်မာ့အသံက ကြားခဲ့ရသည့် သီချင်း။ လုံမက အရီးနှင့်အတူ မြို့သို့သွားမည်ဖြစ်ရာ သင်္ဘောဆိပ်သို့ လိုက်ပို့ရန် လုလင်ကို ပူဆာပါသည်။ လုလင်က အရီးကိုကြောက်သဖြင့် ပို့ရန် ငြင်းပါသည်။ လုံမက အပြန်၌ လာကြိုလျှင် လက်ဆောင်များပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ လမ်းတစ်လျှောက် မြင်ကွင်းများနှင့် မြို့ပြအတွေ့အကြုံများကို ပြန်၍ ဖောက်သည်ချလိုကြောင်း စသည် စသည်ဖြင့် ဖွဲ့ထားသည့် သီချင်း ကလေး ဖြစ်ပါသည်။

(ငါး)

အခုတော့ သင်္ဘောဆိပ်တွေ ခြောက်ကပ်သွားပါပြီ။ သင်္ဘောတွေ အသွားအလာ သိပ်မရှိလှတော့။ ဖျာပုံ၊ ဘိုကလေး၊ မော်ကျွန်း၊ လပွတ္တာ၊မြောင်းမြ၊ ပုသိမ်၊ အိမ်မဲ၊ ကွမ်းခြံကုန်း၊ ဒေးဒရဲ၊ တွံတေး၊ ကျိုက်လတ်၊ ဝါးခယ်မ၊ ကျုံမငေး သင်္ဘောကို အားမကိုးကြတော့။ ဧရာဝတီ အစုန်အဆန်၊ စစ်တောင်းအစုန်အဆန် သင်္ဘောတွေ ခေတ်မစားတော့။ မလွှဲသာမရှောင်သာ ကုန်ကလေး ဘာကလေးပို့ရုံသာ သင်္ဘောဆိပ်ကို ဆင်းလာတတ်ပြီး လူတွေ မစီးကြတော့။ အချိန်ပေးရသည့်ဒုက္ခ၊ စီးခွင့်ရဖို့ မျက်နှာချိုသွေးရသည့် ဒုက္ခတို့ကို ခေတ်က အလိုမရှိတော့။ ။

ကားလမ်းကွန်ရက်ကြီးက နေရာအနှံ့သို့ ဖြန့်ကြက်၍ သွားခဲ့ပြီ။ ဝေါခနဲ ပြည်သူ၊ ဝေါခနဲ လူထု၊ ခုတက်ခုဆင်း၊ ဥဒဟို။ ဪ ... သင်္ဘောဆိပ်ကို လိုက်ပို့မှာလား မေးစရာမလိုပါလေတော့။ ။ ။

ဆီမီးခွက်ကလေးတွေနှင့် ပတ်သက်၍

(တစ်)

ကမ္ဘာဦးလူတို့သည် အမှောင်ထုကြီးစိုးစဉ် အလင်း | ကို တမ်းတရာ ဦးစွာ နေမင်းကြီးထွက်ပေါ်လာသည်ဟု | ဆိုပါသည်။ သို့သော် နေမင်းကြီးက နေ့၌သာ ထွန်းလင်းသည်ဖြစ်ရာ ညအတွက် ဆက်၍ တမ်းတကြလေသော် | လမင်းကြီး ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်ဟု ဆိုပါ၏။

ယင်းကို “ကမ္ဘာဦးသူ၊ မှောင်ကြီးထူ၍ ဦးဦး သောင်းသောင်း” စသည်ဖြင့် ရှေးကဗျာတို့တွင် ဖွဲ့ပါ လေသည်။ ရှေးဦးလူတို့ အမှောင်ထုအောက်၌ ကြော်ငြာ ဟစ်ကြွေးနေကြကြောင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ ။

အမှောင်။ အမှောင်ကို တွန်းလှန်ဖို့ရာ နေ၊ လ၊ ကြယ်နှင့် ပိုးစုန်းကြူး စသည့် သဘာဝ၏ လက်ဆောင် ပစ္စည်းများ။ နောက်တော့ ဆီမီးခွက်ကလေးတွေ၊ ဖယောင်းတိုင်ကလေးတွေ၊ ဖန်မီးအိမ်ကလေးတွေဆက်၍ အရောင်စုံ အသွေးစုံ၊ အပွင့်အခက် အစက်အပြောက်၊ အပြွတ်အခဲ အမှိန်အဖျော့ လျှပ်စစ်မီးပန်း ပဒေသာများ။ ခေတ်သစ်ကမ္ဘာ။

(နှစ်)

စာအုပ်စာပေတွေကလည်း အလင်းပဲ ဖြစ်ပါ သည်။ အကုသိုလ်စိတ် စေတသိက် အမှောင်ထုကို အန်တု နိင်ဖို့။

ထိုစိတ်ဖြင့် ယခုစာများကို ရေးပါသည်။ သို့သော် ( ကျွန်တော့်စာတွေက နေမင်းပမာ၊ လမင်းအလား အလင်း

အားကောင်းလှသည် မဟုတ်ပါ။ ဆီမီးခွက် အလင်းရောင် ပမာ မှုန်မှုန်မွှားမွှား ဝိုးတဝါးမျှသာ။ 

သို့ပါ၍ “ဆီမီးခွက်ကလေးတွေ” ဟု နာမည်တပ် လိုက်ပါသည်။ 7 Day News ၌ ရေးခဲ့သည့် စာများပဲ ဖြစ်ပါသည်။

မှောင်အတိကျစဉ် ယောင်တိယောင်န မဖြစ်စေ လို၍ ဖြစ်ပါ၏။ လမ်းတံတားတို့က စမ်းတဝါးဝါးမျှသာ ဖြစ်နေခဲ့သော် ဆီမီးခွက်ကလေးတွေမို့သာဟု ခွင့်လွှတ် ကြပါစေလိုကြောင်း။