မောင်မြင့်ကြွယ် - မိစ္ဆာပိုး

(၁)

ယနေ့ ကျွန်တော့်အတွက် စာတစ်စောင်မှ မလာပါ။ ယခုလို စာမလာ သည့်အတွက် ကျွန်တော် လုံးဝ မအံ့သြမိပါ။ လန်ဒန်မြို့ အောက်စဖို့လမ်းအနီး တွင် ဒုတိယထပ်မှ သေးငယ်ကျဉ်းမြောင်းသော နှစ်ခန်းတွဲ အိမ်ခန်းကလေးတစ် ခန်းကို ငှားရမ်းနေထိုင်၍ ကိုယ်ပိုင်အလုပ်ခန်းအဖြစ် ဖွင့်လှစ်သွားသည်မှာ ၁ ရက်ပင် ကြာခဲ့လေပြီ။ ဤရက်ပိုင်းအတွင်း ကျွန်တော့်ထံသို့ စာတစ်စောင်မှ ရောက်မလာသေးပါ။ 

 

ကျွန်တော်က ရှစ်ပေ၊ဆယ်ပေ ကျယ်သော အပြင်ခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ ထိုအခန်းထဲတွင် စားပွဲနှင့် ကုလားထိုင်တစ်စုံရှိသည်။ ထိုစားပွဲနှင့် ကုလားထိုင်မှာ တစ်နေ့သောအခါ ကေဗဲလ် အထူးစုံစမ်းထောက်လှမ်းရေးဌာန တွင် ဝင်ငွေကောင်းလာပါက အတွင်းရေးမှူးတစ်ဦး ခန့်ထားပြီး ထိုင်ခိုင်း ထားမည် ဟု စိတ်ကူးထားသော စားပွဲနှင့် ကုလားထိုင်တို့ပင် ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်သည် ထိုစားပွဲနှင့် ကုလားထိုင်ကို ကွေ့၀ိုက်၍ လျှောက်သွားပြီးနောက် သီးသန့် ဟု ရေးထားသည့် ဆိုင်းဘုတ်ငယ်ကလေး ချိတ်ထားသော အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့် ၍ ဝင်လိုက်၏။ ထိုအခန်းမှာ ကျွန်တော် အလုပ်ခန်းပင် ဖြစ်သည်။ တစ်နည်းဆိုပါက ကေဗဲလ် အထူးစုံစမ်း ထောက်လှမ်းရေးဌာန တာဝန်ခံအကြီးအကဲဖြစ်သူ ကျွန်တော် ပဲရီကေဗဲလ်၏ အလုပ်ခန်းပင်တည်း။

 

ကျွန်တော်သည် ဇိမ်ခံလိုသူ မဟုတ်ပါ။ သို့သော် ဤအခန်းသည် အလွန့် အလွန် စိတ်ပျက်စရာကောင်းသော အခန်းတစ်ခန်း ဖြစ်သည်ဟု ဆိုရပါမည်။ အခန်းနံရံမှာ မီးခိုးရောင်သန်းပြီး ညစ်ပုပ်ပုပ် ဖြစ်နေကြလေပြီ။ အဆင်အပြင်ကို လည်း ကြည့်ပါဦး၊ ဖယောင်းပုဆိုးခင်းထားသော ကြမ်းပြင်ပေါ်၌ လေးထောင့် စပ်စပ် စားပွဲဟောင်းတစ်လုံး ကျွန်တော့်အတွက် ဆုံလည်ကုလားထိုင်တစ်လုံးအမူသည်အတွတ် သားရေဖုံး ကုလားထိုင်တစ်လုံး၊ အမှုသည် ခြေထောက် မအေးအောင် ထားသော ကော်ဇော အစုတ်တစ်ချပ်၊ ဦးထုပ်ချိတ်ရန် စင်တစ်လုံးနှင့် အစိမ်းရောင်သံဗီရို နှစ်လုံးတို့သာ ရှိသည်။ ဤအခန်းထဲတွင် အခြားပရိဘောကထားရန် နေရာလည်း မရှိတော့ပါ။ 

 

ကျွန်တော်က ဆုံလည်ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်စဉ်

အခန်းမှ လူခေါ် ခေါင်းလောင်းမြည်သံနှင့် တံခါးပတ္တာ တကျည်ကျည် မြည်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ တံခါးဝတွင် လူခေါ် ခေါင်းလောင်းကို တီး၍၀င်ခဲ့ပါဟု စာတန်းထိုးထားသည့်အတိုင်း အခန်းထဲသို့ တန်းဝင်လာဟန်တူ သည်း ကျွန်တော်က စားပွဲဘယ်ဘက် အပေါ်ဆုံး အံဆွဲကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီး နောက် စာရွက်အချို့နှင့် စာအိတ်အချို့ကို ရှေ့တွင် ဖြန့်ချထားလိုက်သည်။ ၄င်းနောက် ဒူးခေါင်းဘေးမှ ခလုတ်တစ်ခုကိုဖွင့်၍ ထိုင်ရာမှ ထလိုက်စဉ်မှာပင် အတွင်းခန်းတံခါးကိုခေါက်သံပေါ်လာသည်။ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသူမှာ ပိန်ပိန်ပါးပါး၊ အရပ်မြင့်မြင့် လူတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။

 

နောက်ဆုံးပေါ် အီတာလျံစတိုင် အနက်ရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင် ထားပြီး လက်ထဲတွင် ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ် လိပ်ထားသော ထီးတစ်ချောင်း၊ အနက်ရောင် ဦးထုပ်တစ်လုံးနှင့် လက်ဆွဲသားရေအိတ်ငယ်တစ်လုံးကို ကိုင် ထားသည်။ သူ့မျက်နှာက အနည်းငယ် ပါးလျားပြီး အသားဖြူသည်။ ဆံပင်ခပ် ပါးပါးကို နဖူးအလယ်တည့်တည့်မှခွဲ၍ နောက်သို့ လှန်ထားသည်။ နှုတ်ခမ်း မွေးစစရှိပြီး ကိုင်းမပါသော မျက်မှန်တို့ကြောင့် အထက်တန်း စာရင်းစစ်တစ်ဦး ဖြစ်ရမည်ဟု ခန့်မှန်းလိုက်သည်။ သူက ရွှေသွားသုံးချောင်း ပေါ်သည်အထိ ပါးစပ်ကိုဖြဲ၍ ပြုံးရယ်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

 

“အခုလို ကျွန်တော် စွတ်ရွတ်ပြီး ဝင်လာတာကို ခွင့်လွှတ်ပါဗျား အပြင် ခန်းမှာလည်း လူကြီးမင်းရဲ့ အတွင်းရေးမှူးကို မတွေ့ခဲ့ရလေတော့ ...'

“ကိစ္စမရှိပါဘူးဗျာဖြစ်ပါတယ်”

သူက လက်ကမ်းပေးပြန်သောကြောင့် လက်ဆွဲ၍ နှုတ်ဆက်ရပြန်သည် သူက သူ့နာမည်ကိုပြော၍ မိတ်ဆက်သည်။

 

“ကျွန်တော့် နာမည်က ဟင်နရီမာတင်ပါ ဒီက မိတ်ဆွေကတော့ မစ္စတာ ပဲရီကေဗဲလ် ဆိုတာ ထင်ပါရဲ့”

“မှန်ပါတယ်၊ ကျေးဇူးပြုပြီး ထိုင်ပါ ပစ္စတာမာတင်” 

ဟင်နရီမာတင် ဆိုသူက ကျေးဇူးတင်စကားပြောပြီး ကျွန်တော့်စားပွဲရှေ့မှ ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်ရင်း အခန်းကို အကဲခတ်လိုက်သည်။ “ခုတစ်လော မစ္စတာကေဗဲလ်မှာ လုပ်ငန်းကိုင်ငန်း ပါးရှားတယ်ထင်ပါရဲ့”

သူ့ကို အထက်တန်း စာရင်းစစ်တစ်ဦးဟု ထင်ခဲ့မိသည်မှာ မှားလေပြီ။ အထက်တန်း စာရင်းစစ်တစ်ဦးဟု ဆိုပါက ယခုလို “ရန်” စကား ပြောဆို မဟုတ်ပါ။

 

“အေးဗျာ အမြတ်ခွန်ဌာနကလူတွေ မျက်စိလည်သွားအောင် လှည့်စား ထားတာပါ၊ ကဲ-ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ မစ္စတာမာတင်”

“ခင်ဗျားရဲ့ ကိုယ်ရေးရာဇဝင်ကို တစ်ဆိတ် သိပါရစေ” ကျွန်တော့် အသံက မာဆတ်ဆတ် ဖြစ်သွားသည်။ 

 

“ဗျာ ကျွန်တော့် ကိုယ်ရေးရာဇ၀င် ဟုတ်လား၊ လိုရင်းကိစ္စကိုသာပြောပါ မစ္စတာမာတင်၊ ကျွန်တော့်မှာလည်း တခြား လုပ်စရာအလုပ်တွေ ရှိပါသေးတယ်။

“အေးဗျာ၊ ကျွန်တော်ပြောတာ တုံးတိတိကြီးဖြစ်သွားပါတယ်၊ ကျွန်တော် က သိပ်အရေးကြီးတဲ့ အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုကို အပ်နှံဖို့လာတာပါ၊ ဒီတော့ နောင် ကြီးဟာ အဲဒီအလုပ်နဲ့ သင့်တော်သူ ဟုတ် မဟုတ် ကြိုတင်ပြီး သိဖို့လိုပါတယ်၊ အဲ ... အခုလို ကျွန်တော် ရှင်းပြတာ လက်ခံနိုင်လိမ့်မယ်လို့ ထင်ပါတယ်”

 

“ကျွန်တော်ကတော့ စုံစမ်းထောက်လှမ်းရေး အလုပ်မျိုးဆို ဘာမဆို လုပ် မယ့်လူပါပဲ”

“မှန်ပါတယ် ခင်ဗျာ၊ အခုကိစ္စက စုံစမ်းထောက်လှမ်းရေးအလုပ်မျိုးပါပဲ။ ကဲ ကျွန်တော်ကပဲ စပြောရလိမ့်မယ်ထင်တယ်၊ အခုလို ထူးထူးဆန်းဆန်း ဆက် ဆံတာကိုတော့ သုံးလေးမိနစ်လောက် သည်းညည်းခံပြီး နားထောင်ပေးပါလို့ တောင်းပန်ပါတယ်၊ ဒီအတွက် ခင်ဗျား အကျိုးမယုတ်စေရပါဘူး”

 

သူသည် လက်ဆွဲသားရေအိတ်ငယ်ကိုဖွင့်၍ အထဲမှ စာတွဲတစ်ခုကို ထုတ်ယူလိုက်၏။ ပြီး စာတွဲထဲမှ စာရွက်ထူထူတစ်ရွက်ကို ထုတ်ယူပြီး တစ်ပိုဒ် ချင်း ဖတ်ပြသည်။

 

“ပဲရီကေဗဲလ်၊ အင်္ဂလိပ်-ပြင်သစ်ကပြား၊ ပြင်သစ်နိုင်ငံတွင် မွေးဖွားသည်။ အဘအမည် ဂျွန်ကေဘလ်၊ မြို့ပြအင်ဂျင်နီယာ။ အမိအမည် အန်းမေရီလီချင့်ပ်နှင့် ဘဲလ်ဂျီယံ-ပြင်သစ်ကပြား၊ ညီမတစ်ယောက် ရှိသည်။ ပြင်သစ်နိုင်ငံ ရိုအင်မြို့ လေကြောင်းမှ ဗုံးကြဲတိုက်ခိုက်စဉ် မိဘနှစ်ပါးနှင့် ညီမဖြစ်သူတို့ သေဆုံးသည်။ အင်္ဂလန်သို့ ငါးဖမ်းသင်္ဘောတစ်စင်းနှင့် ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်လာသည်။ လူပျိုပေါက်ဘ၀မှာပင် ပြင်သစ်နိုင်ငံ မြောက်ပိုင်းသို့ လေထီးနှင့် ခြောက် ကြိမ်တိတိ ဝင်ရောက်ခဲ့ပြီးနောက် ရန်သူ၏ အရေးကြီးသတင်းများကို စုံစမ်း ထောက်လှမ်းနိုင်ခဲ့သည်။

 

နော်မန်ဒီကမ်းခြေတက်တိုက်ပွဲ မစမီ နှစ်ရက်အလိုတွင် လေထီးနှင့် ခုန်ဆင်းခဲ့သည်။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ် ပြီးစီးသွားသောအခါ အင်္ဂလန် မှ ဆုတံဆိပ်သုံးမျိုး၊ ပြင်သစ်မှ ဆုတံဆိပ်နှစ်မျိုး၊ ဘဲလ်ဂျီယံမှ ဆုတံဆိပ် တစ်မျိုး ပေါင်းခြောက်မျိုးကို ချီးမြှင့်ရန် လျာထားသတ်မှတ်ခြင်းခံရသည်”

 

ဟင်နရီမာတင်က ခဏနားပြီး ကျွန်တော့်ကို မပြုံးချင် ပြုံးချင်နှင့် ပြုံးပြ က်သည်။ “သို့ရာတွင် ဆုတံဆိပ် အားလုံးကို လက်မခံဘဲ ငြင်းပစ်လိုက်သည်၊ ငြင်းသောစာတွင် “ဆုတံဆိပ်ကဲ့သို့သော အသုံးမဝင်သည့် ကလေးကစားစရာ များကို လက်မခံလို” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ၎င်းနောက် ဗြိတိသျှ ဘုရင့်တပ် မတော်သို့ ဝင်ရောက်အမှုထမ်းသည်။ ဗိုလ်မှူးအဆင့်သို့ ရောက်သည်အထိ တပ်မတော် တန်ပြန်သူလျှို ထောက်လှမ်းရေးဌာနနှင့် တွဲဖက်က တာဝန်ထမ်းဆောင်သည်။ ၎င်းနောက် ရဲတပ်ဖွဲ့သို့ ကူးပြောင်း၍ အမှုထမ်းဆောင်ပြန် သည်.. ဒါနဲ့ မစ္စတာကေဗဲလ်၊ တပ်မတော်က ခင်ဗျား ဘာဖြစ်လို့ ထွက်ခဲ့တာလဲ”

သူ့စကားက စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းနေသည်မှာ အမှန်ပင်။ သူ ဘယ် လောက်အထိ သိထားသလဲ၊ သည်းခံ၍ နားထောင်ရဦးမည်။ နောက်မှ သူ့ကို ကန်ထုတ်ရတော့မည်။ ကျွန်တော်က ဖြေလိုက်၏။

“ရာထူး အတက်နှေးမယ် ထင်လို့ပါ”

“ဘယ်ဟုတ်ရမှာလဲ၊ ခင်ဗျားကို နုတ်ထွက်ခွင့်ပြုလိုက်တာပါ ခင်ဗျားထက် အဆင့်ပေါင်းများစွာမြင့်တဲ့ မေဂျာ ဂျင်နရယ် တစ်ယောက်ကို လက်သီးနဲ့ ထိုးမှု ကြောင့်လေ”

သူက စာရွက်ကိုကြည့်၍ ဆက်ဖတ်ပြန်သည်။

 

“လန်ဒန်မြို့တော် ပြည်သူ့ရဲတပ်ဖွဲ့သို့ ဝင်ရောက် အမှုထမ်းဆောင်ပြန် သည်။ ရာထူးအတက်မြန်သောကြောင့် များမကြာမီ ကြီးကြပ်ရေးမှူးအဆင့်သို့ တိုးမြှင့်ခန့်အပ်ခြင်း ခံရသည်။ လွန်ခဲ့သော နှစ်နှစ်အတွင်း လုပ်ငန်းတာဝန်ကိုဖော်ပြမထားသော အထူးတာဝန်တစ်ရပ်ကို ပေးအပ်ထမ်းဆောင်စေခဲ့သည်။ ဘယ်လိုအလုပ်မျိုးလဲ ဆိုတာကိုတော့ ခန့်မှန်းလို့ ရနိုင်ပါတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ ခင်ဗျား အလုပ်က နုတ်ထွက်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်ပြောတာ မှန်ရဲ့လား”

“မှန်ပါတယ်ဗျာ”

 

“ဒါပေါ့ဗျာ၊ ကိုယ်ရေးမှတ်တမ်းထဲမှာ ထုတ်ပယ်ခြင်း ခံရသည် ဆိုတဲ့ စကားနဲ့စာရင် နုတ်ထွက်သည်ဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းက ပိုပြီး ခံသာတာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား၊ ခင်ဗျားဟာ ဘယ်နေရာရောက်ရောက် အထက်လူကြီးတွေနဲ့တော့ပြေလည်ပုံ မရဘူး၊ အခုလည်း လက်ထောက်ရဲမင်းကြီး တစ်ယောက်နဲ့ အဆင်မပြေ ဖြစ်ခဲ့ရတာပဲ မဟုတ်လား၊ ထားပါတော့လေ၊ အဲဒီနောက်တော့ တစ်ပတ်အတွင်းမှာပဲ ခင်ဗျားကို မိုဒမ် ပိုးမွှားသုတေသနဌာနရဲ့ လုံခြုံရေးတာဝန်ခံအဖြစ် ခန့်အပ်ခြင်း ခံရပြန်တယ်”

 

ကျွန်တော် သူ့ကို စိတ်မရှည်နိုင်တော့ဘဲ သတိပေးလိုက်သည်။

“ကျွန်တော့် ကိုယ်ရေးရာဇဝင်ကို လိုချင်ရင် ရနိုင်ဖို့ သိပ်မခက်ဘူးဆိုတာ 'ကျွန်တော် သိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် မိုဒမ်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ကိစ္စတွေကိုတော့ ခင်ဗျား သိခွင့်မရှိဘူး”

 

ဝီလ်ရှိုင်းယားနယ်ရှိ မိုဒမ် ပိုးမွှားသုတေသနဌာနနှင့်ပတ်သက်သော ကိစ္စရပ်များမှာ ထိပ်တန်းလျှို့ဝှက်အဆင့်တွင် ရှိသည်။

“အဲဒါကို ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းကြီး သိပါတယ် မစ္စတာကေဗဲလ်၊အဲဒီလို ကျွန်တော် မသိသင့်ဘူးဆိုတဲ့ သတင်းမျိုးတွေကို ကျွန်တော် သိနေတာအများကြီးရှိတယ်။

ဥပမာ ခင်ဗျားဟာ အဲဒီ မိုဒမ် သုတေသနဌာနက ထုတ်ပစ်ခံခဲ့ရတယ် ဆိုတာမျိုး၊ ပြီးတော့ ခင်ဗျားကို အဲဒီရာထူးက ဘာပြုလို့ ထုတ်ပစ် လိုက်တယ် ဆိုတာမျိုးတွေပေါ့၊ အဲဒီကိစ္စတွေကိုသိလို့ ခင်ဗျားဆီကို ကျွန်တော် လာခဲ့တာပဲ”

 

ကျွန်တော့်တွင် လူကဲခတ်သည့်ပညာ များစွာ ချို့တဲ့နေလေပြီ။

ဤပုဂ္ဂိုလ် နှင့်ပတ်သက်၍ ကျွန်တော်၏ ခန့်မှန်းချက် လုံးဝ လွဲချော်ခဲ့လေပြီ။

 

“ခင်ဗျားကို မိုဒမ်က ကန်ထုတ်လိုက်တဲ့ အကြောင်းရင်းကတော့ လျှာချောင်လို့ပဲ၊ ခင်ဗျားက မိုဒမ်မှာရှိတဲ့ သိပ္ပံပညာရှင်တွေနဲ့ ညွှန်ကြားရေးမှူးတွေကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြစ်တင်ရှုတ်ချခဲ့တယ်၊ လွှတ်တော်အစီရင်ခံစာထဲမှာ မိုဒမ် ကျန်းမာရေး သုတေသနဌာနလို့ ဖော်ပြ ကင်ပွန်းတပ်ထားပေမယ့် အဲဒီ ဌာနရဲ့ လုပ်ငန်းတွေကိုတော့ ကာကွယ်ရေးဝန်ကြီးဌာနက ချုပ်ကိုင်ထားတယ်၊ ပြီးတော့ မိုဒမ်ရဲ့ အဓိကလုပ်ငန်းဟာ စစ်လက်နက်ပစ္စည်းအဖြစ် အသုံးချနိုင်မယ့် ကြောက်စရာ ရောဂါပိုးမွှားလက်နက်ဆန်းတွေကို စမ်းသပ်တီထွင်ဖို့ပဲ မဟုတ်လား။