မောင်ပေါ်ထွန်း - သေပြေးရှင်ပြေး

(၁)

ကျွန်တော့် စာအုပ်တိုင်းတွင် “အမှာစာ” ထည့်ခဲ့သည့် အစဉ်အလာ အတိုင်း ဤစာအုပ်အတွက်လည်း အမှာရေးမည်ဟု စာရွက်ပေါ် ဖောင်တိန်တင် လိုက်ပါသည်။

ဘာရေးမည်ဟု ကြိုတင် စဉ်းစားမထားခဲ့သောကြောင့် ဘာရေးရမှန်း မသိဘဲ ကြောင်နေမိပါသည်။

အတန်ကြာအောင် ငိုင်နေပြီးမှ တစ်နေ့တုန်းက ပုံနှိပ်တိုက်တွင် ကြုံခဲ့ရ သော ဖြစ်ရပ်ကလေးတစ်ခုကို ရုတ်တရက် သတိရပြီး ပြုံးလိုက်မိပါသည်။

ယင်း အဖြစ်အပျက်မှာ အမှာစာတွင် တကူးတက ထည့် ရေးရ လောက်အောင် အရေးပါသော ဖြစ်ရပ်မဟုတ်ဟု ဆိုချင်လျှင် ဆိုနိုင် ပါသည်။ သို့သော်လည်း ကျွန်တော်တို့ စာပေလုပ်သားများ၏ လုပ်ငန်းဆိုင်ရာ ပျော်စရာ ဘဝကလေးတစ်ကွက် ဖြစ်၍ ကြုံကြိုက်တုန်း အမှတ်တရ ပြောပြလိုက်ချင်ပါ သည်။ သည်းခံပြီး နားထောင်ရန် တောင်းပန်ပါသည်။

ဤဝတ္ထုပုံနှိပ်နေတုန်း တစ်နေ့တွင် ပုံနှိပ်တိုက်သို့ ကျွန်တော် ရောက် သွားပါသည်။

ပုံနှိပ်တိုက်မှာ ၃၃ လမ်းမှ စာလုပ်ငန်းပုံနှိပ်တိုက် ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့ စာအုပ်များကို ထုတ်ဝေနေသော ဘဝတက္ကသိုလ်” စာအုပ်တိုက် ၏ လက်စွဲတော်” (ဝါ) “ဖောက်သည်” ပုံနှိပ်တိုက် ဆိုလျှင် လည်း မမှားပါ။

ယင်းပုံနှိပ်တိုက်တွင် ယခင် ကျွန်တော် ပြန်ဆိုခဲ့သော စာအုပ်နှစ်အုပ် ကို ရိုက်နှိပ်ခဲ့ပြီးသည့် အပြင် `ဘဝတက္ကသိုလ်” ထုတ် အခြားစာအုပ်များကို လည်း အဆက်မပြတ် အပ်နှံရိုက်နှိပ်လာခဲ့ပါသည်။ သို့ဖြင့် လွန်ခဲ့သော ၁၉၈၁ ခု၊ မတ်လထုတ်ဆရာ မောင်မိုးသူ မြန်မာပြန် “ကျားကုတ်ကျားခဲ' မေလထုတ် ဆရာမောင်မြင့်ကြွယ် မြန်မာပြန်“ရွှေကုန်သည်" (နှစ်တွဲ)၊ ဇွန်လထုတ် ဆရာတက္ကသိုလ် နန္ဒမိတ် မြန်မာပြန် ‘သေမင်းနောက်သို့ ခြေရာကောက်သော်”(နှစ်တွဲ) တို့ကိုလည်း စာလုပ်ငန်းပုံ နှိပ်တိုက်တွင်ပင် ရိုက်နှိပ်ခဲ့ပါသည်။ ။

ထို့နောက် ... ကျွန်တော် မြန်မာပြန် သေပြေးရှင်ပြေး” (နှစ်တွဲ)နှင့် “ကျေရာကျကြောင်း”(နှစ်တွဲ) တို့ကိုလည်း တစ်ပြိုင်တည်း စက်တင်ရိုက်နှိပ်နေဆဲ ကာလတွင် ပုံနှိပ်တိုက်သို့ ကျွန်တော် ရောက်သွားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်တော် တိုက်ထဲဝင်သွားတော့ စက်ဆရာ ကိုကြည်အေးက သူ့ ပင်ကိုဟန် အတိုင်း သွက်လက်မြူးကြွစွာဖြင့် 

“ဟော .. ဆရာ ကိုပေါ်ထွန်းလာပြီ။ အတော်ပဲ ....။ ကျွန်တော် မရှင်းတာကလေးတစ်ခု ဆရာ့ကို မေးရဦးမယ်။ ဆရာတို့ `ဘဝတက္ကသိုလ်” က ထုတ်တဲ့စာအုပ်တွေက ဘယ်လိုလဲ ဆရာရဲ့။ ကျွန်တော်တို့ တိုက်က လူတွေတော့ ဖတ်ဖတ်ကို မောနေတာပဲဗျ”

“ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ”

“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ ဆရာရဲ့။ ဆရာသိတဲ့ အတိုင်းပဲပေါ့။ ကြည့်လေ .. ဒီလပဲ စထွက်တဲ့ ‘ပေဖူးလွှာ မဂ္ဂဇင်း” ကလည်း တစ်ဖက်၊ ဆရာတို့ စာ အုပ်တွေကလည်း တစ်ဖက်ဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ စာစီနဲ့ စက်သမားတွေမှာ ဒေါင်ချာစိုင်းနေတော့တာပေါ့။ ပြီးတော့ စာအုပ်တွေကလဲ နှစ်တွဲချည့်ပဲ။ လော လိုက်တာကလဲ နောက်က ကျားလိုက်လာတာ ကျနေတာပဲ။ ဒီကြားထဲ အလုပ်သမားတွေက အချိန်ပိုင်း လုပ်သားတွေဆို တော့ ပိုဆိုးတော့တာပေါ့။

အဲဒါ ကျွန်တော်တို့အဖြစ် ကို ကြည့်ပြီး တစ်နေ့ကတောင် စာပြင်ဆရာ ဦးချစ်သိန်းကြီးက ပြက်လုံးထုတ်နေသေးတယ်” ။

“ဘယ်လိုထုတ်လို့လဲဗျ။ ကြားပါရစေဦး”

“ဒီလိုဗျ၊ သူက “အင်း”တဲ့။ အင်း ... ကျုပ်တို့တော့ အိမ်က မိန်းမ၊ ရွှေ..' တစ်ဆင်စာ ဆင်ရအောင်လို့ “ကျားကုတ်ကျားခဲ့” နဲ့ “သေပြေး ရှင် ပြေး” လုပ်လိုက်ကြရတာ .. “သေမင်းနောက်ခြေရာ (လိုက်) ကောက်” ရတာကျနေ တာပဲ" တဲ့ ။ ဟုတ်တယ် ဆ ရာ ရဲ့။ ကျွန် တော်တို့ လုပ်နေ ရတာကလဲ သူပြောတဲ့ အတိုင်းပဲ ဟဲ . ဟဲ . ဟဲ”

ဤတွင် ကြားကြရသမျှ တစ်တိုက်သားလုံး တဟားဟားနှင့် ပွဲကျ သွားပါသည်။

ကျွန်တော်က အရယ်ရပ်ကာ မျက်နှာပိုးသတ်ပြီး ပြန်ပြောလိုက်ပါသည်။

“အေးဗျာ .. အခုလို ခင်ဗျားတို့ကို ဒုက္ခလာပေးသလို ဖြစ်ရတာ ကျွန်တော်တို့ စိတ်မကောင်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ... အလုပ်သဘောအရ လုပ်ရ တာဆိုတော့ ဘယ်လိုမှလဲ မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ အဲဒီတော့ ကျွန်တော်တို့ ဘက်က မှားတာရှိရင် ခွင့်လွှတ်ပါလို့ ... “ကျေရာကျကြောင်း” တောင်းပန် ပါတယ်ဗျာ”

အားလုံး သဘောကျသွားပြီး ဝါးခနဲ ရယ်လိုက်ကြပြန်ပါသည်။ ယခုမှ ပြောစရာတွေ ဆက်တိုက်ပေါ်လာပါသည်။ ဆက်ပြောပါဦးမည်။

(၂)

မနှစ်က စက်တင်ဘာလဆန်းလောက်တွင် ရန်ကုန်မြို့တွင်း လက် ဖက်ရည်ဆိုင်တစ်ဆိုင်၌ စာပေမိတ်ဆွေတစ်ယောက်နှင့် သွားဆုံမိပါသည်။

စားပွဲတွင် ထိုင်လျှင် သူက “အခုဘာစာအုပ်ပြန်နေသလဲ” ဟု မေးပါ သည်။

“အာဗင် ဝါလေ့ (Irving Wallace) ရဲ့ နောက်ဆုံးထုတ် စာအုပ်ပဲဗျ။ နာမည်က The Pigeon Projecct...တဲ့ “ခိုစီမံကိန်း ဒါမှမဟုတ် “ခိုစေတမန် ́ ဆိုပါတော့”

“ဘာလဲ ... နိုင်ငံရေး နောက်ခံ ဝတ္ထုလား”

“မဟုတ်ပါဘူး။ ဟောကိန်းထုတ် ဝတ္ထု” (Prophetic Novcl) ဆို ရင် ရမယ် ထင်တယ်” ။

“ဒီလိုဆို ... စိတ်ကူးယဉ် ဝတ္ထုဆိုပါတော့”

“ဆိုနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လောကမှာ တကယ်ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်တဲ့ အကြောင်းအရာကို အခြေခံပြီး အမှန်တကယ်ရှိနေတဲ့ နေရာဒေသတွေမှာ ဇာတ် လမ်း တည်ဆောက်ထားတယ်”

“ဘာအကြောင်းအရာလဲဗျ”

“အကြောင်းအရာက ရိုးရိုးမဟုတ်လား။ ရိုးရိုး မဟုတ်ပေမယ့် ဆန်း တယ်လို့တော့ မပြောနိုင်ပါဘူး။ ဆင်တူယိုးမှား အကြောင်းအရာတွေအပေါ် အခြေခံတဲ့ ဝတ္ထုတွေထွက်ခဲ့ဖူးလို့ပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီဝတ္ထုက ဇာတ်လမ်းဆင်ပုံ၊ ဇာတ်ခုံတည်ဆောက်ပုံ တော်တော်ဆန်းတယ်။ ရည်ရွယ်ချက်လဲ ကောင်း

တယ် "

“ပြောစမ်းပါဦး”

“အသက် ၇၀ ကျော် ဗြိတိသျှအမျိုးသား ဆေးသိပ္ပံပညာရှင်ကြီးတစ် ယောက်က လူသားတွေ သက်တမ်း ၁၅၀ အထိ ရှည်နိုင်တဲ့ သက်ရှည်နုပျို ဆေးနည်းကို ရှာဖွေတွေ့ ရှိတယ်။ သူက အဲဒီဆေးနည်းကို တစ်ကမ္ဘာလုံး သုံးနိုင်အောင် ဖြန့်ဖြူးချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် နိုင်ငံ ရေးသမားတွေ၊ သာသနာ့ ဝန်ထမ်းတွေ၊ သူဌေးသူကြွယ်တွေက အဲဒီ ဆေးနည်းကို သူတို့ ကိုယ်ကျိုး အတွက် “မောင် ပိုင်စီး” ချင်ကြတယ်။

“ဒါနဲ့ ဆရာကြီးခမျာ အိုကြီးအိုမနဲ့ အသက်ရှည်ဆေးနည်းကို ပိုက် ပြီး သက်စွန့်ဆံဖျား ထွက်ပြေးရတယ်။ ဆေးနည်းက စာရွက်ပေါ်မှာ ရေးထားတာ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ခေါင်းထဲမှာပဲ မှတ်သားထားတာ။ ကမ္ဘာ့ဆေးသိပ္ပံ ပညာရှင်များအဖွဲ့ ညီလာခံမှာ စာတမ်းဖတ်ပြီး တစ်ကမ္ဘာလုံးကို မကြေညာခင်မသမာသူတွေ လက်ထဲရောက်သွားမှာ စိုးလို့ အဲဒီလို ခေါင်းထဲမှာပဲ မှတ်ထားတာ ဖြစ်တယ်။

“အဲဒီလို ထွက်ပြေးလာတော့ သူ့ကို အီတလီနိုင်ငံ ဗင်းနစ်မြို့လေဆိပ် မှာ ဖမ်းမိသွားတယ်။ ပြီးတော့ ဗင်းနစ်မြို့နားက ကျွန်းတစ်ကျွန်းမှာ အစောင့် အရှောက် ထူထပ်စွာနဲ့ အကျယ်ချုပ်သ ချုပ်ထားပြီးတော့ ဆေးနည်းကိုတောင်းကြတယ်။ ဒီအခါမှာ ဆရာကြီးက ပုဂ္ဂလိက သဘောမျိုးဆိုရင် ဘယ် နိုင်ငံ၊ ဘယ်ပုဂ္ဂိုလ်ကိုမှ မပေးဘူး။ အသက်သာ အသေခံမယ်ဆိုပြီး လုံးဝတင်း ခံနေတယ်။

“ဒီအတောအတွင်း တစ်နေ့မှာ သူ့အခန်းထဲ အမြဲတမ်း အစာလာ စားတဲ့ ခိုကလေးတစ်ကောင်ကို ယဉ်ပါးအောင် လုပ်ပြီးတော့ သူ့ကို မတရား ချုပ်နှောင်ထားကြောင်း၊ ဖြစ်နိုင်ရင် အမြန်ဆုံး လာကယ်ကြဖို့အကြောင်း စတဲ့ စာတစ်စောင်ရေးပြီး ခိုကလေးရဲ့ ခြေထောက်မှာချည်ပြီး လွှတ်လိုက်တယ်။

“အဲဒီစာကို ဗင်းနစ်မြို့မှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ အမေရိကန် အမျိုးသား အင်ဂျင်နီယာ စာရေးဆရာ လူငယ်တစ်ယောက်က စာထဲမှာပါတဲ့အတိုင်း ပြင် သစ်ပြည် ပါရီမြို့မှာ ညီလာခံတက်ဖို့ ရောက်နေတဲ့ (ဆရာကြီးရဲ့ လက် ထောက်တပည့်မ) ဒေါက်တာမကလေးနဲ့ အမြန်ဆုံး ဆက်သွယ်ပူးပေါင်းပြီး ဆရာကြီးကို အချုပ်ထဲက သက်စွန့်ဆံဖျား ခိုးထုတ်ကြတယ်။

“အဲဒီ နောက်ပိုင်း သူတို့သုံးယောက်သား အသက်ရှည် ဆေးကြီး ပိုက်ပြီး သေပြေးရှင်ပြေး လျှောက်ပြေးနေကြရပုံ တွေကို အသည်းတယား ယားနဲ့ ဖတ်ရလိမ့်မယ်။ ဒါ လောက်ဆိုလုံလောက်ရောပေါ့ ။ ကျန်တာတွေကို တော့ စာအုပ်ထွက်တော့မှပဲ ဖတ်ပါတော့”

မိတ်ဆွေက အားမလို အားမရဟန်ဖြင့် -

“ဒါပဲလားဗျ။ ဒီလိုဆို ဒီဝတ္ထုရဲ့ Theme က ဘာလဲ၊ ဘာကိုဆို လိုတာလဲ”

“ဆိုလိုတာကတော့ လူသားတွေအသက် ၁၅၀ အထိရှည်လာရင် အကျိုးရှိလာမလား၊ အကျိုးယုတ်လာမလား ဆိုတဲ့ ပြဿနာကို တင်ပြထား တာပဲ။ အဲဒီပြဿနာရဲ့ အဖြေကိုလဲ ဆွေးနွေးတင်ပြထားတယ်။ အချုပ် သဘောကတော့ အံ့ဖွယ်တီထွင်မှုအမျိုးမျိုးကို တီထွင် ဖော်ထုတ်နေကြတဲ့ ကနေ့သိပ္ပံပညာရှင်တွေကို စိန်ခေါ် လိုက်တဲ့စာအုပ်ဆိုရင် မမှားဘူး။ တစ် နည်းအားဖြင့်လည်း သင်္ခါရတရားနဲ့လူသားတို့ရဲ့ တိုက်ပွဲ၊ ဒါမှမဟုတ် သဘာဝ တရားနဲ့ လူသားတို့ရဲ့ တိုက်ပွဲအခြေအနေကို ဝေဖန်ဆန်းစစ်ထားတဲ့ ဝတ္ထုလို့ လို့ ပြောနိုင်တယ်။

“အ ကောင်းဆုံးကတော့ ကိုယ်တိုင် ဖတ်ပြီး ဝေဖန်သုံးသပ်တာ အကောင်းဆုံးပဲ။ ဝတ္ထုနာမည်ဖတ်ပြီး လျှို့ဝှက်သည်းဖို ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်လို့ ထင် လိမ့်မယ်။ ဟုတ်ပါတယ်။ ရင်တမမနဲ့ ဖတ်ရမယ့် လျှို့ဝှက်သည်းဖို ဝတ္ထုတစ် ပုဒ် ပါပဲ ။ ဒါ ပေ မယ့် လျှို က် သည်းဖို ပုံ စံ နဲ့ ရေးထားတဲ့ လူမှုရေးပြဿနာဝတ္ထု ဆိုမှ ပိုမှန်လိမ့်မယ်။

“ဇာတ်ခုံ တည်ထားတဲ့ နေရာတွေက ရုရှ၊ အီတလီ၊ အမေရိကန်၊ အင်္ဂလန်၊ ပြင်သစ်။ ဝတ္ထုဖတ်နေရင်း ကိုယ်လဲ အဲဒီနေရာတွေ ရောက်နေ ရသလို ခံစားနေရတယ်။

“ဒီဝတ္ထုရဲ့ ဆွဲအားကောင်းပုံကို ကော့စမိုပိုလီတန်” မဂ္ဂဇင်းကြီးက ဘယ်လိုထောက်ခံထားလည်းဆိုတော့ 'A page tumer with the pace of a runnaway train”(အမြန်ရထားသွားနှုန်းနဲ့ တစ်မျက်နှာပြီး တစ်မျက်နှာလှန် ဖတ်သွားရမယ့် စာအုပ်) တဲ့။ အဲဒါဟုတ်မဟုတ် စာအုပ်ထွက်လာရင် ကိုယ် တိုင်ဖတ်ကြည့်ပါတော့”

(၃)

စာဖတ်သူသိပြီးသည့် အတိုင်း စာရေးဆရာ အာဗင် ဝါလေ့သည် ယနေ့ အနောက်တိုင်း စာအုပ်လောကတွင် လျှမ်းလျှမ်းတောက် အောင်မြင်နေသော စာရေးဆရာတစ်ဦး ဖြစ်ပါသည်။ ယနေ့ အထိ ဝတ္ထုမဟုတ် သုံးအုပ်၊ ဝတ္ထု၊ ကိုးအုပ်ရေးသားခဲ့ပြီးပါပြီ။ အချို့ဝတ္ထုများကို ရုပ်ရှင်လည်း ရိုက်ခဲ့ရပါ သည်။

သူ့ဝတ္ထုများကို ယနေ့အထိ အုပ်ရေ စုစုပေါင်း သန်း ၁၀၀ ကျော် ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး ဖြစ်ပါသည်။

ယင်းအနက် The Prize (တင်ထွေးမြန်မာပြန် `ကမ္ဘာကျော်')၊ The Man (တင်ထွေးမြန်မာပြန်”လူဆိုမှလူ”)The Three Sirens (တင်ထွေးမြန်မာပြန် “မာယာရှင်သုံးဦး”)၊ The “R, Document (သောင်းစု မြန်မာ ပြန် `ကိုယ်ပျောက်မှတ်တမ်း’) ဝတ္ထုများကို စာဖတ်ပရိသတ်များ ကျေနပ်နှစ် ခြိုက်စွာ ဖတ်ရှုခဲ့ကြရပြီး ဖြစ်ပါသည်။

ယခု ကျွန်တော် ပြန်ဆိုသော ဝတ္ထု (The Pigeon Project) မှာ အာဗင်ဝါလေ့၏ နောက်ဆုံးထုတ် ဝတ္ထု ဖြစ်ပါသည်။

ဤဝတ္ထုသည် ရေးသားဆဲ ကာလကတည်းကပင် သတင်းကြီးခဲ့ပါ သည်။ အာဗင်ဝါလေ့ ကိုယ်တိုင်က ကမ္ဘာကျော် စာရေးဆရာကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူရေးလိုက်သော ဝတ္ထုတိုင်းကို လူကြိုက်များသောကြောင့်လည်းကောင်း၊ ဤဝတ္ထုမှာ ဇာတ်ကွက်ဇာတ်လမ်းနှင့် ရည်ရွယ်ချက် ထူးခြားနေသော ကြောင့်လည်းကောင်း မထွက်ခင်ကပင် သတင်းကြီးနေခဲ့ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

ဤဝတ္ထုကို ရေးသားနေတုန်း စာအုပ်တိုက်ပေါင်းများစွာတို့က သူ့ ပေးပါ။ ငါ့ ပေးပါနှင့် လူကိုယ်တိုင် တစ်မျိုး၊ တယ်လီဖုန်းဖြင့်တစ်ဖုံ ၊ အလုအယက် တောင်းကြသဖြင့် အာဗင် ဝါလေ့မှာ စာရေးပျက်မည်စိုး၍ ဘယ်သူမှ မသိအောင် တစ်နေရာတွင် လျှို့လျှို့ဝှက်ဝှက် သွားနေပြီး ကိုယ်ရောင်ဖျောက်” ကာ ရေးသားခဲ့ရသည်ဟု ဆိုပါသည်။

သို့သော် ယင်းအချက်က အကြောင်းမဟုတ်ပါ။

ဤဝတ္ထုကို ဘာသာပြန်ဆိုပြီးသောအခါ ကျွန်တော်အဖို့ အားရခြင်း၊ အားကျခြင်းစိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်ပေါက်မိပါသည်။

တခြားကြောင့် မဟုတ်ပါ။

ဤဝတ္ထုတွင် စာရေးဆရာကြီး အာဗင်ဝါလေ့သည် လူတိုင်းမကိုင်ရဲ သော အကြောင်းအရာကို ဇာတ်လမ်းဆင်ပြီးသကာလ အမှန်တကယ်ရှိနေ သော နေရာဒေသများတွင် ဇာတ်ခုံတည်ဆောက်ကာသဘာဝ မိမိ၊ ယုတ္တိရှိရှိဖြင့် ရေးသားထားပါသည်။

ယင်းသို့ ရေးသားရာတွင် မိမိရေးသားသည့် အကြောင်းအရာကို ပိုင်နိုင်ခြင်း၊ ဇာတ်ကွက်တည်ရာ နေရာဌာနများအကြောင်းကို အပ်ကျတာက အစ ချေးခါးအူမသိနေခြင်းတို့ကြောင့် ဝတ္ထုကို ဖတ်ရာတွင် လက်က မချနိုင် အောင် ဆွဲဆောင်ဖြားယောင်းမှု ခံရပါသည်။