မောင်ပေါ်ထွန်း - ချစ်စိတ်ရည်(ပ၊ဒု)

[ ၁ ]

၁၉၁၄ ခုနှစ်၊ နွေဦးပေါက်ရာသီ၊

ပါရီမြို့တော်သည် ယစ်မူး စွဲမက်စရာ အလှပေါင်းစုံကို အစွမ်းကုန် လှစ်ပြနေဘိသကဲ့သို့ ရှိလေသည်။

ဘယ်နေရာကိုပင် ကြည့်လိုက် ကြည့်လိုက် သစ်ပင်ပန်းမန်ဟူသမျှ ဖူးပွင့်ဝေဆာလျက် ရှိသည်။ စိမ်းစိုလန်းဆန်းသော သစ်ပင်တွေ စီတန်းနေသည့် လမ်းမကျယ်ကြီးများပေါ်တွင် လမ်းသွားလမ်းလာများဖြင့် စည်ကားလျက်ရှိသည်။ စိန်းမြစ်၏ ငြိမ်သက်သော ရေပြင်ပေါ်တွင် ရေယာဉ်မျိုးစုံတို့သည် တအိအိ တအိမ့်အိမ့်ဖြင့် ရွေ့လျားနေကြသည်။ လမ်းဘေးကဖေးဆိုင်များတွင် အေးအေးလူလူထိုင်ကာ အဖျော်ယမကာ သောက်သုံးနေကြသော လူတွေကို မြင်ရသည်မှာ ပန်းချီကျော် မိုးနေး၏ လက်ရာမြောက်သော ပန်းချီကားတစ်ချပ်ကို ရှုမြင်ရသည်နှင့်ပင် တူလှတော့သည်။

" ရူဘင်ဟက်သည် ရှုမဝနိုင်စရာ ရှုခင်းသာကို တစိမ့်စိမ့်အာရုံခံစားရင်း တသိမ့်သိမ့် ကြည်နူးစွာဖြင့် စိတ်ကူးယဉ်အတွေးများပင် ဝင်လာမိသည်။

အကယ်၍သာ လူတစ်ယောက်အား မို့မိအကြိုက်ဆုံး ဆန္ဒတစ်ခုတည်းကိုသာ ရွေးရမည်ဆိုလာလျှင် သူ့အနေဖြင့် ပန်းချီရေးဆွဲခြင်းအလုပ်ကိုသာ ဦးစားပေး၍ ရွေးချယ်မည်မှာ သေချာပေသည်။ သို့သော် ဤသည်မှာ သူ၏ စိတ်ကူးယဉ်အတွေးမျှသာဖြစ်သည်။ တကယ် လက်တွေ့ ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သော အတွေး မဟုတ်။ စိတ်ကူးယဉ်ဆန္ဒနှင့် တကယ့် ဖြစ်ရပ်သည်တစ်လမ်းစီ ခြားနားကြသည်သာဖြစ်သည်။ ဆန္ဒက တောင်းဆိုသော်လည်း ဘဝကမပေး။

တကယ်တော့လည်း ရူဘင်ဟက်အနေဖြင့် မိမိ၏ အနာဂတ်ခရီးအတွက် စိတ်ကူးယဉ် နေစရာ မလိုတော့ပါ။ သူ့ဘဝသည် အစစအရာရာ ပြီးပြည့်စုံနေပြီးသော ဘဝမဟုတ်ပါလား။ သူအပါအဝင် “ဟက်” မိသားစုမျိုးဆက်တွင် ညီအစ်ကို လေးယောက်ရှိသည့် အနက် လေးယောက်စလုံးအတွက် ဘဝအာမခံချက်သည် ပုခက်တွင်းအရွယ်မှသည် သက်ဆုံးတိုင် ကာလအထိ အခိုင်အမာပန္နက်ရိုက်ပြီးသား ရှိနေပြီ မဟုတ်ပါလား...။

ရူဘင်ဟက်၏ အဘီ “အိုင်ဆက်ဟက်လက်ထက်မှစ၍ ရူဘင်ဟက်၏ ဖခင် “နာသန်ဟက်” လက်ထက်အထိ နှစ်ပေါင်း နှစ်ရာခန့် ကာလတိုင်အောင် ဟက် မိသားစုဝင် အမျိုးသားများသည် နာမည် ကျော် ရှေ့နေများ ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ရူဘင်၏ ဖခင် နာသန်ဟက်မှာ တစ်ချိန်တည်းတွင် အောက်လွှတ်တော် အမတ်တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ပေသေးသည်။ .

ဟက်မိသားစု၏ ရှေ့နေလုပ်ငန်းဌာနသည် တိုင်းပြည်တစ်ခွင်တွင် ထင်ပေါ်ကျော်ကြား လူသိများ သည်။ တံခါးဝမှ ကြေးဆိုင်းဘုတ်ပေါ်တွင် ဟက်မိသားစုဝင် ရှေ့နေ ငါးဦးတို့၏ နာမည်များကို ထည်ဝါ ခမ်းနားစွာ ရေးထွင်းထားသည်။

သူ့မိသားစု၏ ဘဝပေးကောင်းပုံကိုတွေးပြီး မစ္စတာနာသန်အနေဖြင့် အထူးတလည် ကျေနပ်ဝမ်း မြောက်ခြင်း ဖြစ်နေသည်ကို သားဖြစ်သူ ရူဘင်ဟက်က ကောင်းစွာ အကဲခတ်မိခဲ့သည်။

ရူဘင်၏ မိခင်ဖြစ်သူ ဆာရာဟက်သည် နှစ်နှစ်လျှင်တစ်ကြိမ် သားယောက်ျား ကလေးတစ်ယောက်စီ မွေးဖွားခဲ့ပြီး လေးယောက်မြောက်သောအခါတွင်မှ ရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။ သူ့သားများသည် ဟက်မိသားစုကြီး၏ မျိုးဆက်တာဝန်ကို ဆက်လက်ထမ်းဆောင်ကြမည့် မိသားစုမျိုးညွန့်များ ဖြစ်သည်ဟု နာသန်ဟက်က ကောင်း စွာယုံကြည်သည်။ နန်းရင်းဝန်ချုပ် ဘင်ဂျမင်ဒစ္စရေလီလက်ထက်ကလည်း ဟက်မိသားစုဝင်တစ်ယောက် သည် လွှတ်တော်အမတ်

ဖြစ်ခဲ့ဖူးလေသည်။

ထို့ကြောင့်လည်း နာသန်ဟက်မှာ ဂုဏ်ယူမဆုံး ဝမ်းသာမဆုံးဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ကုသိုလ်ကံ သည် သူ့အတွက် ကောင်းအောင်ဖန်ခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။

သားလေးယောက်အနက် သုံးယောက်မှာအိမ်ထောင်သည်များ ဖြစ်နေကြပြီး၊ သုံးယောက် စလုံးပင် မျိုးကြီးဆွေကြီး အမျိုးသမီးများနှင့် လက်ဆက်ခဲ့ကြသည်။ အကြီးဆုံးသား မောရစ်က ဆိုင်လ်ဗီယာ ရော့ခ် ချိုင်းလ်နှင့် လက်ထပ်ခဲ့သည်။ ဖိလစ်က မာတီလဒါ လီလီယံသာလ်နှင့် အကြောင်းပါသည်။ လီယွန်က ဒီဘိုရာမေယာနှင့်ညားသည်။ သားသုံးယောက်စလုံး၏ ဇနီးများသည် အင်္ဂလန်နိုင်ငံတစ်ဝန်းတွင် လူသိများသော မျက်နှာကြီး သူဌေးသမီးများချည်း ဖြစ်ကြသည်။

အငယ်ဆုံးသားက ရူဘင် ...။ ရူဘင်တစ်ယောက်သာ အိမ်ထောင်ပြုရန် ကျန်တော့ သည်။ သူလည်း မကြာမီ လပိုင်းအတွင်း ဂျိုစလင်ဆက်ဆွန်ဆိုသည့် မိန်းမချောကလေးနှင့် လက်ထပ်ရန် စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းထားပြီးဖြစ်သည်။ စလင်ကလည်း မျိုးကြီးဆွေကြီး သူဌေးသမီး။ ဥစ္စာပေါ၊ ရုပ်ချော သူဌေးသမီးကို ရွေးချယ်တတ်သော သားထွေးအတွက် မစ္စတာနာသန်က ဂုဏ်ယူမဆုံး၊ ဝမ်းသာမဆုံး ဖြစ်နေသည်။ သူ့အတွက် လူ့ဘဝတွင် တခြားဘာများ လိုပါသေးသလဲ။

သို့သော် ... ယနေ့ နွေဦးပေါက်ရာသီ ညချမ်းကာလတွင် ပါရီမြို့လယ်သို့ ရောက်နေသော သားထွေးရူဘင်၏ စိတ်ကူးများကတော့ ဖခင်ဖြစ်သူ၏ စိတ်ကူးနှင့်တခြားစီဖြစ်သည်။ သူ့ဖခင်က အကြောင်းတစ်မျိုးဖြင့် ပျော်မဆုံးမော်မဆုံး ဖြစ်နေသလို သူကလည်း သူ့အကြောင်းနှင့်သူ တစ်မျိုး ပျော်နေမိသည်။

သူသည် မွန်မတ်နယ်မြေမှ ကျောက်စရစ်ခင်း လမ်းမများပေါ်တွင် စိတ်ကူးယဉ်ယဉ်ဖြင့် လျှောက်နေမိသည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း အလွန်ပျော်နေသည်။ ပါရီမြို့တော်၏ သမိုင်းဝင်အလှနှင့် ခေတ်အလှနှစ်မျိုးစလုံး ရောယှက်နေသော ရှုခင်းသာများကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်မောရင်း တသိမ့်သိမ့် ကြည်နူးနေမိလေသည်။

ရူဘင်သည် လန်ဒန်မြို့မှပါရီမြို့သို့ အပန်းဖြေခရီး ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ပါရီ ရောက်တော့ လက်ဖ်တ်ဘမ်ရပ်ကွက်တွင် တိုက်ခန်းတစ်ခန်းရသည်။ ယင်းအခန်းတွင် သူတည်းခို နေကြောင်း သူ့မိဘများလုံးဝမသိ။ ယင်းအခန်းကို သူ့မိတ်ဆွေ အီမီးလ်ဂျိုနေးက သူ့အား ခေတ္တ ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။

ပါရီမြို့တော်သည် ရူဘင်အဖို့ လောကနိဗ္ဗာန်ကလေးဖြစ်နေသည်။ သူသည် ပါရီအလှ တွင် တရှိုက်မက်မက် တမေ့မောမော ခံစားရသည်။ တက်ကြွလန်းဆန်သော ဘဝရသကို ခံစားရ သည်။ မိမိဌာနေတွင် မရနိုင်သောလွတ်လပ်ခြင်းကို အပြည့်အဝရရှိသည်။ အိမ်တွင်ရှိခဲ့စဉ်က သူ့စိတ်သည် ပိတ်လှောင် မွမ်းကျပ်နေသလို ခံစားနေခဲ့ရသည်။ ယခုပါရီ ရောက်လာတော့ စိတ်လန်း ကိုယ်လန်းဖြစ်လာပြီး လှောင်အိမ်မှ လွတ်လာသော ငှက်ငယ်ပမာ မြူးကြွနေလေသည်။

သူသည် လာအိုဒီယံ လမ်းမကြီးအတိုင်း လျှောက်လာခဲ့ရာမှ လက်ယာဘက်သို့ ကွေ့ကာ ဆက်လက်လျှောက်လာခဲ့သည်။ ဆိုင်လ်ဗီယာဘိခ် စာအုပ်ဆိုင်ရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ သူ့ခြေလှမ်း များ တုံ့ကနဲရပ်သွားကြသည်။

သူ့စိတ်ကူးသည် အတိတ်ကာလနှင့် ပစ္စုပ္ပန်ကာလစပ်ကြားတွင် လူးလာပြေးလွှား နေမိသည်။

ကဗျာဆရာကြီး အီဇရာပေါင်း၊ စာရေးဆရာကြီး ဂျိမ်းဂျိုက်စသော ကမ္ဘာကျော် ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးများကို မြင်ယောင်လာမိသည်။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်များသည် အပြင်ပန်းအားဖြင့် ဘယ်လိုမှ အမြင်မလှသော ဤစာအုပ်ဆိုင် ကလေးထဲသို့ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ဝင်ထွက်သွားလာခဲ့ကြသည်။

ယင်းသို့ တွေးရင်း လျှောက်လာခဲ့ရာမှ ဖလူးရားလမ်း၊ အိမ်နံပါတ် (၂၇)ရှေ့သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ ဤအိမ်တွင် လွန်ခဲ့သော ၁၀ နှစ်ကျော်ခန့်က အမေရိကန် စာရေးဆရာမကြီး ဂါတရုစုတင်း နေထိုင်သွားခဲ့သည်။ ဆရာမကြီးသည် ကိုယ်ပိုင်အနုပညာသည်များ ရိပ်သာဖွင့်ကာ စာပေ၊ ဂီတ၊ ပန်းချီ၊ ပန်းပု အစရှိသည့် အနုပညာ အရပ်ရပ် တိုးတက်ထွန်းကားရေးအတွက် ရက်ရက်ရောရော အားပေးကူညီခဲ့သည်။ သူကိုယ်တိုင် လည်း ကဗျာများ၊ ဝတ္ထုတိုရှည်များနှင့် အနုပညာ ဝေဖန်ရေးစာပေ အမြောက်အမြား ရေးသားခဲ့သည်။

ရူဘင်သည် လမ်းပေါ်တွင် ရပ်နေရာမှ လမ်းတစ်ဘက်ရှိ အိမ်ခန်းဆီသို့ လှမ်းမျှော် ကြည့်နေမိသည်။ ဆရာမကြီးသည် ဤအိပ်ထဲမှ စာကြည့်ခန်းတွင် ကမ္ဘာကျော် အနုပညာလက်ရာများ ပတ်ပတ်လည်၌ ထိုင်ကာ ကမ္ဘာကျော် အနုစာပေများကို ရေးသားနေခဲ့လိမ့်မည်ဟု

ဘင်က စိတ်ကူးဖြင့်မှန်းဆကြည့်မိသည်။ ကြီးကျယ်ကျော်ကြားသော ကမ္ဘာကျော်အနုပညာရှင်များ အကြောင်းကို တွေးမိသောအခါ မိမိကိုယ်မိမိ အားငယ်စိတ်ပင် ဖြစ်ပေါ်လာမိသည်။ သူသည် ဗီဇအားဖြင့် ပန်းချီပညာကို ဝါသနာပါသော်လည်း၊ အခြေအနေ မပေးသောကြောင့် လက်ရှိဘဝတွင် ဥပဒေပညာရှင် တစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ မိမိအနေဖြင့် ကြီးကျယ် ခမ်းနားသော အနုပညာဗိမာန်၏ တံခါးဝသို့ပင် ချဉ်းကပ်နိုင်စရာ အကြောင်းမရှိတော့ပါတကားဟူသော အတွေးကြောင့် အတော်ကလေး စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားမိသည်။ '

သူသည် ယင်းအတွေးကို ခေါင်းထဲမှ ချက်ချင်း ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ကိုယ်တိုင် ကြီးကျယ် ကျော် ကြားသော အနုပညာရှင်တစ်ဦး ဖြစ်မလာသည့်တိုင် ယခုကဲ့သို့ ကြီးကျယ်ကျော်ကြားသည့် အနုပညာရှင်များနှင့် တစ်နည်းတစ်လမ်းအားဖြင့် နီးစပ်မှုရှိသော ဤလမ်းမပေါ်တွင် ရပ်နေခွင့် ရသည်ကိုပင် ဝမ်းသာစရာဟူ၍ တွေးလိုက်မိသည်။

ထို့နောက် စီးကရက်တစ်လိပ်ထုတ်ကာ မီးညှိပြီး လမ်းဘေးဓာတ်မီးတိုင်တွင် မှီရင်း ကျေနပ်စွာဖြင့် အားရပါးရဖွာရှိုက်နေမိသည်။

သူသည် သူ့အဝတ်အစားကို ကြည့်ပြီး ရုတ်တရက်ရယ်လိုက်သည်။ ဖိနပ်က ညစ်ပတ် ပေရေနေသော ကင်းပတ်ရှူး၊ ဘောင်းဘီက ဖျင်ကြမ်းဘောင်းဘီပွ အင်္ကျီက အညိုရောင် လည်ပင်း ကျယ် ဆွယ်တာလက်ရှည်။

ပါရီလို ကြီးကျယ်ခမ်းနားသော ဥရောပမြို့ကြီး အလယ်တွင် ယခုလို ပုံပန်းမျိုးဖြင့် လမ်းသလားနေသော သူ့အဖြစ်ကိုမြင်လိုက်ရလျှင် သူ့ဖခင်ကြီးက ဘယ်လောက်များ ဆူလိမ့် မည်နည်း။ သူ့ဖခင်ကြီးက အလွန်စည်းကမ်းကြီးသူ၊ “တောင်းမှာအကွပ် လူမှာအဝတ်”ဟူသော ဆိုရိုးစကားကို အလေးအနက် ဦးထိပ်ပန်ဆင်သူ။

သူ့ဖခင်ကြီးသည် ယခုလို “ယွမ်ကပူး”အခါတော်နေ့များတွင် အနက်ရောင် အကောင်းစား ဝတ်စုံကိုဝတ်ကာ လန်ဒန်မြို့တော်မှ ရဟူဒီ ဝတ်ကျောင်းအတွင်း၌ ဘုရားသခင်အား ဝတ်ပြုရှိခိုး နေလိမ့်မည်ဟု ရူဘင်က တွေးမိသည်။ သို့သော် ရူဘင်နှင့် သူ့ဖခင်တို့က ဝါသနာစရိုက်ချင်းမတူကြ။ သူ့ဖခင်ကြီးက ထာဝရဘုရားသခင်ကို အသည်းစွဲ ကြည်ညိုသည်။ ရူဘင်က ပါရီမြို့ကို နှစ်နှစ် ကာကာ ချစ်မြတ်နိုးသည်။ ဖခင်ကြီးက လူကြီးလူကောင်းပီပီ အချိုးကျကျ ဝတ်စားပြီး ဘုရား သခင်၏ ရှေ့တော်မှောက်တွင် ဒူးထောက် ဝပ်တွားသည်။ ရူဘင်က တေလေကြမ်းပိုးဆန်ဆန် ဖြစ်ကတတ်ဆန်းဝတ်စားပြီး ပါရီတည်းဟူသော နတ်မိမယ်ကို ကိုးကွယ်သည်။ 

ရူဘင်သည် ယင်းသို့စိတ်ကူးရင်းဖြင့် ကမ်းနားလမ်းအတိုင်း လျှောက်သွားနေသည်။ ကျောက်လှေကားများကို ကျော်ကာ ကမ္ဘာကျော်နော်တာဒိန်း ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကြီးရှေ့မှ ဖြတ်လျှောက်လာခဲ့သည်။ လုပ်စရာနှစ်ခုကို ရုတ်တရက် သတိရမိသည်။ .

ပထမအချက်က သူ ပါရီသို့ရောက်နေသည်မှာ သုံးရက်တိတိရှိပြီ။ သို့သော်... သူ့ဇနီးလောင်းကလေး ဂျိုစလင်ထံသို့ လုံးဝစာမရေးရသေး။ နောက်တစ်ချက်က သူသည် မနက်ကတည်းက ဟုတ္တိပတ္တိ ဘာမျှမစားရသေး။ ထို့ကြောင့် ယင်းနှစ်ချက်စလုံးကို တစ်ပြိုင်တည်းလုပ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးနောက် ပထမဦးစွာ နီးရာဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် ပို့စကတ်တစ်ခုနှင့် တံဆိပ်ခေါင်းဝယ်သည်။ ဆိုင်ထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့ပြီးနောက် စားသောက်ဆိုင် တွေ့လိုတွေ့ငြား ဆက်လျှောက်လာရင်းမှ ပို့စကတ်တွင် ရေးမည့်စာသားကို စိတ်ကူးဖြင့် ရေးလာခဲ့သည်။

“ချစ်မဝနိုင်တဲ့ ဂျိုစလင်ကလေးရေ ... ရောက် ရောက်ချင်း စာမရေး နိုင်တဲ့အတွက် ကိုယ့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ အချစ်ရယ်၊ ကိုယ်. ပါရီရောက်တဲ့နေ့ကစပြီး စိတ်မအား ကိုယ်မအားနိုင်အောင် ပါပဲကွယ်၊ ကြည့်စရာ ... ရှုစရာတွေလည်း များလှပါဘိ၊ ဆေဇန်း ... ပီကာဆို စတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကျော် တွေရဲ့ ပန်းချီ လက်ရာတွေကလည်း အံ့မခန်းပါပဲ၊ အဲဒါတွေ လျှောက်ကြည့်ရင်းနဲ့ပဲ အချိန်တွေ ကုန်သွားခဲ့ရပါတယ် ... အချစ်ရယ်၊ ပြီးတော့ ... ခေတ်သစ် အနုပညာ ပြတိုက်ကလည်း ကိုယ့်အတွက် ကြည့်မဝနိုင်တဲ့ အံ့တစ်ပါး ဖြစ်နေတယ်လေ...”

ဟင် ... ငါရေးနေတာက ခရီးသွား မှတ်တမ်းဆောင်းပါးဖြစ်နေပြီ...၊ ရည်းစားစာမှ မဟုတ်ဘဲ ကလား၊ မဖြစ်ဘူး ပြန်ရေးဦးမှ။

“ချစ်မဝနိုင်တဲ့ ဂျိုးစလင်ရေ ...၊ ကိုယ် ... ပါရီရောက်တဲ့ နေ့ကစပြီး မင်းကို တစ်နေ့မှ မမေ့ပါဘူးကွယ်၊ ချက်ချင်း စာမရေးနိုင်တာကို ခွင့်လွှတ်ဖို့ တောင်းပန်ပါတယ် ... အချစ်ရယ်၊ ဒီနှစ်ပါရီမှာ နေရာထိုင်ခင်း ရှာရတာအတော်ကလေး မလွယ်မကူ ဖြစ်နေလို့ အခုလို ကြန့်ကြာသွားရတာပါကွယ်၊ ကိုယ် မကြာခင် ပြန်လာနိုင်မယ့် ရက်ကို အမြဲတမ်း လက်ချိုးရေ တွက်နေပါတယ် အချစ်ရယ်၊ ချစ်သော ရူဘင် ...”

ကဖေးဆိုင် တစ်ဆိုင်တွင်းသို့ ဝင်လာခဲ့ပြီး မီးရောင်မှိန်မှိန် အခန်းထဲမှ စားပွဲလွတ် တစ်လုံးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဆိုင်ထဲတွင် ပရိသတ်တွေ ပြည့်ကျပ်နေကြသည်။ ပန်းချီဆရာများ၊ စာရေးဆရာများ၊ နိုင်ငံရပ်ခြားမှ အလည်အပတ် လာရောက်သူများ၊ အိမ်ခြေရာခြေ အတည်တကျ မရှိသူများ စသည် ... စသည်ဖြင့် လူပေါင်းစုံလှသည်။ သို့သော်လည်း ၎င်းတို့အားလုံးပင် သည်နေရာသို့ လာရောက်ရာတွင် ရည်ရွယ်ချက်ချင်း တူညီကြသည်။ မရှောင်မလွှဲသာ ခံစားနေရ

သော ဘဝပြဿနာများမှ ဝိုင်အရက် အကူအညီ ဖြင့် တဒင်္ဂတစ်ခဏမျှ တိမ်းရှောင်ထွက်ပြေးရန်၊ ပိုက်ဆံနည်းနည်းဖြင့် ညစာ အဝစားသောက်ရန်၊ ပြီးတော့ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် မိတ်ဖွဲ့ကာ ခံစားချက်ချင်း မျှဝေခံစားကြံရန်၊ အခက်အခဲတစ်ခုခု တွေ့ကြုံနေရချိန်တွင် ဘစသူတစ်ယောက် ယောက်အား ရင်ဖွင့်လိုက်ရလျှင် အခံရသက်သာတတ်သည်မှာ ဓမ္မတာပင် မဟုတ်ပါလား။

ရူဘင်သည် စားပွဲတွင် တစ်ယောက်တည်းထိုင်ရင်း အနီးအနား စားပွဲများမှ အချင်းချင်း စကားပြောသံများကို မကြားတစ်ချက် ကြားတစ်ချက် ဖြစ်နေသည်။ သူသည် မကြာမီမှာပင်

ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေနှင့် တသားတည်း ဖြစ်သွားကာ စိတ်ထဲတွင်လည်း ပျော်ရွှင်နှစ်သိမ့်ခြင်း ဖြစ်လာမိသည်။ သူ့ချစ်သူ ဂျိုစလင်ထံသို့ စာရေးရန် စိတ်ကူးသည် ကြက်ပျောက် ငှက်ပျောက် ပျောက်သွားလေပြီ။

“ဘာများ သုံးဆောင်ပါမလဲ ခင်ဗျား” ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်ဝတ် စားပွဲထိုးက သူ့စားပွဲသို့ ရောက်လာပြီးမေးသည်။

ရူဘင်က နံရံပေါ်တွင် ကပ်ထားသော အစားအသောက် ဈေးနှုန်းစာရင်း သင်ပုန်းကြီးကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

ခရုကြော် ... ဆလတ် ... ကြက်သွန်စွပ်ပြုတ် ... ပေါင်မုန့် ... ဒိန်ခဲနှင့် ဝိုင်အရက်ရိုးရိုး၊ ဝိုင်အရက် အကောင်းစား၊ အဖြူ၊ အနီ ... အစုံရနိုင်သည်။ ဈေးတွေကလည်း သိပ်မကြီး၊ ခါတိုင်းနေ့များ အတိုင်းပင်ဖြစ်သည်။ .

သူက ကြက်သွန်စွပ်ပြုတ်၊ ပေါင်မုန့်၊ ဒိန်ခဲနှင့် ဝိုင်အနီမှာလိုက်သည်။အီဖယ်မျှော်စင် ဓာတ်ပုံပါသော ပို့စကတ်ကိုသွား၍သတိရမိသည်။ ပို့စကတ်ကို အိတ်ထဲမှ ထုတ် ပြီး “ချစ်မဝနိုင်တဲ့ ဂျိုစလင်ရေ ..” ဟူ၍ စတင်ရေးလိုက်သည်။

ထိုအခိုက် တစ်ခန်းလုံး ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်ကာ ဆူညံသွားသဖြင့် စာရေးနေသော လက်သည် တုံ့ကနဲရပ်သွားသည်။ တဖြောင်းဖြောင်း ဆူညံနေသော ဂျစ်ပဆီ တယောသံနှင့်အတူ

အေးမြကြည်လင်သော သီချင်းသံပေါ်ထွက်လာသည်။ သီချင်းသံမှာ ထူးခြားလှသည်။ စမ်းရေ စီးသံပမာ ကြည်လင်အေးမြသည်နှင့်အမျှ ကြားရသူ၏ စိတ်ခံစားမှုတို့ကို ညှို့ယူဖမ်းစားနိုင်အား လည်း ကောင်းလှသည်။