မောင်နေဝင်း - ကင်အီဆွန်းနှင့်ဆိုရှယ်လစ်ကိုးရီးယား

ကမ္ဘာသစ်သို့အဝင်

          ပီကင်းစံတော်ချိန် ည ၁၁ နာရီခန့်တွင် ကျွန်တော်သည် ပီကင်းဟိုတယ်၏ ဒသမထပ်ရှိ အခန်းမှနေ၍ ပီကင်း၏ ညရှုခင်းကို တစ်ယောက် တည်း တိတ်ဆိတ်စွာ ကြည့်နေမိ၏။

          အရှေ့ဘက်တွင် ဝမ်ဖူချင်းလမ်းမကြီးနှင့် အနောက်ဘက်တွင် ကမ္ဘာ ကျော် တိန်အန်မင်ရင်ပြင်တို့ ဝန်းရံထားသည့် ပီကင်းဟိုတယ်သည် မြို့တော် ၏ ဗဟိုအချက်အချာတွင် တည်ရှိသည်။ လျှပ်စစ်မီးပွင့်များ ထိန်ထိန်ညီးနေ သည့် ပီကင်းမြို့တော်ကို ကျွန်တော်တည်းခိုရာ အခန်းမှနေ၍ ကောင်းစွာ ဆီးမိုး မြင်နိုင်သည်။ သူ၏ အဖြစ်အပျက်များ၊ လုပ်ဆောင်ချက်များဖြင့် ကမ္ဘာကို ကိုင်လှုပ်ခဲ့သော တရုတ်ပြည်၊ မော်စီတုန်း၊ ချူအင်လိုင်း၊ ချွေးတေး အစရှိသည့် ကမ္ဘာကျော် တော်လှန်ရေးသမားကြီးများ၏ တရုတ်ပြည်။ ကမ္ဘာပေါ်တွင် လူဦးရေအများဆုံး၊ ယဉ်ကျေးမှုအရာ၌ ရှေးအကျဆုံး စိတ်ပါ ဝင်စားခြင်း အခံရဆုံးသော တရုတ်ပြည်......။ ။

          ယခု ဤတရုတ်ပြည်ကို ကျွန်တော်ရောက်နေပါပြီ။

          ကျွန်တော့် လက်ပတ်နာရီက ၉ နာရီ ၁၅ မိနစ်ရှိပြီဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြနေသည်။ ရန်ကုန်က ထွက်လာကတည်းက နာရီကိုတမင်မတိုက်ဘဲ မြန်မာစံတော်ချိန်အတိုင်း ထားခဲ့သည်။ ပီကင်းနှင့်ရန်ကုန် ၁နာရီခွဲ ကွာသဖြင့် ယခုဆိုလျှင် ပီကင်းစံတော်ချိန် ည ၁၀ နာရီ ၄၅ မိနစ် ရှိပေပြီ။

          အခန်းစောင့်လာပေးသွားသော ပီကင်းဘီယာကို တစိမ့်စိမ့်သောက် ရင်း ကျွန်တော့် စိတ်အစဉ်သည် အတိုင်းအဆမရှိ ပျံ့လွင့်လျက်ရှိသည်။

          ယနေ့ ၁၉၇၈ ခုနှစ် ဇူလိုင်လ ၁၀ ရက်နေ့ မွန်းလွဲ ၁နာရီက ကျွန်တော် ရန်ကုန်မှထွက်ခဲ့သည်။ စီအေအေစီဟု ခေါ်သော တရုတ်ပြည်မြို့ပြ လေကြောင်းဌာနသည် ယခုအခါတွင် ထရိုင်းဒင့်အမျိုးအစား ဂျက်လေယာဉ် များကို အသုံးပြုလျက်ရှိသည်။ ရန်ကုန်မှလိုက်ပါလာသော ခရီးသည် စုစုပေါင်းနှစ်ယောက်သာရှိသည်။ တစ်ဦးကကျွန်တော်၊ တစ်ဦးက ပီကင်းရှိ သံရုံးသို့ပြန်မည့် ကိုရီးယားသံအဖွဲ့ဝင်၊ ဂျက်လေယာဉ်ကြီး တစ်စင်းလုံးတွင် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သာ ခရီးသည်အဖြစ် ရှိကြသဖြင့် ပထမတော့ ပျင်း ခြောက်ခြောက် ဖြစ်နေမိသည်။

          ရန်ကုန် မင်္ဂလာဒုံလေဆိပ်မှ ကောင်းကင်ပေါ်သို့ ထိုးတက်လာချိန်က စ၍ ကောင်းကင်တစ်ခွင်လုံး မိုးသားတိမ်လိပ်များ ဖုံးအုပ်လျက်ရှိပါသည်။ ရေးရေးသာ မြင်ရတော့သော အမိမြေကို ကျွန်တော်အားပါးတရ လှမ်းကြည့် သည်။ လေယာဉ်မြင့်လာသည်နှင့်အမျှ အောက်ဘက်ရှိ အမိမြေ၏ ရှုခင်းများ မြင်ကွင်းများလည်း ကွယ်ပျောက်သွားခဲ့လေပြီ။

          မကြာမီပင် သစ်သီးရည်တစ်ခွက်၊ သကြားလုံး၊ ချောကလက်လာပို့ သည်။ စီအေအေစီ၏ မေတ္တာလက်ဆောင်ဖြစ်သော ၅ လိပ်ဝင်စီးကရက် နှစ်ဘူးနှင့် တရုတ်ယပ်တောင် တစ်ချောင်းကိုလည်း လေယာဉ်မယ်က လာပို့ သည်။ သစ်သီးရည်သောက်ပြီးနောက် ဘာမျှမမြင်ရတော့သော ထူးမခြား နား ကောင်းကင်ကြီးကို ငြီးငွေ့ လာသဖြင့် အိပ်ပစ်လိုက်သည်။

တစ်ရေးနိုး၍ ကြည့်လိုက်သောအခါ မြေပြင်ကို မြင်ရသည်။ လေ ယာဉ်ထွက်လာသည်မှာ ၁ နာရီကျော် ကြာသွားပြီ။

          လှမ်းမြင်ရသော မြေပြင်အနေအထားကိုကြည့်၍ တရုတ်ပြည်ယူနန် နယ်အတွင်းသို့ ရောက်နေပြီဖြစ်ကြောင်း သိသာနိုင်သည်။ တောင်တန်းကြီး များ အလိပ်လိုက် အလိပ်လိုက်ထနေပြီး စိမ်းစိမ်းစိုနေသည်။ ခြောက်သွေ့ သော တောင်ကတုံးများမဟုတ်၊ ဘယ်နေရာကြည့်ကြည့် စိမ်းစိုနေသော တောင်တန်းကြီးများဖြစ်သည်။ ယင်းတောင်တန်းကြီးများ၏ မြင်ကွင်းက လည်း အဆုံးအစမရှိ၊ လှေကားထစ်စိုက်ခင်းများကြား နေရာအနှံ့တည်း။

          တရုတ်ပြည်အတွင်းပိုင်းသို့ ဝင်လာလေလေ အထက်ပါမြင်ကွင်းမျိုး များမှာ ပိုမိုထင်ရှားများပြားလေ ဖြစ်သည်။ တောင်ထူထပ်သော မြေပြင်အနှံ့ တွင် လှေကားထစ်စိုက်ခင်းများဖြင့် ဆက်သွယ်ထားသည်။ တောင်စောင်း ကြီးလျှင် လှေကားထစ်စိုက်ခင်း စိမ်းစိမ်းတွေက ကြီးပြီး၊ တောင်စောင်းငယ် လျှင် စိုက်ခင်းငယ်သည်၊ စိုက်ခင်းမရှိသော တောင်စောင်းများမှာ နီမောင်း မောင်းရောင်၊ ဖြူဝါဝါရောင် ကျောက်တောင်များသာ ဖြစ်သည်။ ထူခြားသော အချက်တစ်ချက်ကို ကျွန်တော်သတိပြုမိသည်။ ယင်းကား အခြားမဟုတ်၊

          တောင်တိုင်းလိုလိုတွင် လူသွားလမ်းများ ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်။ အချို့ အလွန် မြင့်မားသော တောင်တန်းကြီးများအကြားတွင် ကျယ်ဝန်းသည့် ကားလမ်း များကို မကြာခဏဆိုသလို တွေ့ရသည်။ ကြမ်းတမ်းရိုင်းစိုင်းသော တောင် တန်းကြီးတွေကို စိုက်ခင်းတွေ လမ်းတွေတည်ဆောက်ခြင်းအားဖြင့် ယဉ်ပါး အောင်လုပ်ထားကြသည်။

          ကူမင်းလေဆိပ်သို့ ကျွန်တော်တို့လေယာဉ် ဆင်းသက်ချိန်၌ ညနေ ၃ နာရီထိုးတော့မည်။ ရန်ကုန်နှင့် ကူမင်းခရီးမှာ ၂ နာရီမရှိတရှိမျှသာ ကြာသည်။ လေယာဉ်မယ်ကလေးတစ်ဦးက အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် “ကူမင်းမှာ ခေတ္တနားပါမယ်ရှင့် နိုင်ငံကူးလက်မှတ်ယူသွားပြီး ဧည့်ခန်းက ခေတ္တစောင့် ပါ။ ပြီးတော့ နေ့လယ်စာစားပါ့မယ်” ဟုလာပြောသည်။

          ကူးမင်းလေဆိပ် အဆောက်အအုံသို့ အဝင်တွင် ဥက္ကဋ္ဌမော်နှင့် ဥက္ကဋ္ဌ ဟုကိုဖုန်းတို့၏ဧရာမပုံကြီးများ ချိတ်ဆွဲထားသည်။ လေဆိပ်အဆောက် အအုံမှာ သာမန်အားဖြင့် မကြီးလှဟု ထင်ရသော်လည်း အတွင်းသို့ဝင်သွားမှ အထပ်သုံးထပ်ရှိကြောင်း သိရသည်။ ကျွန်တော့်ခရီးဖော် ကိုရီးယား မိတ်ဆွေက ရောက်ဖူးသူမို့ သူကပင် ဦးဆောင်ပါသည်။ အဆောက်အအုံ အဝင်တွင် လေဆိပ်ဝန်ထမ်းနှစ်ဦး ရောက်လာပြီး ကျွန်တော်တို့ကို ဒုတိယ အထပ်ရှိ ဧည့်ခန်းသို့ ခေါ်ဆောင်သွားသည်။

          ထို့နောက် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်၏ နိုင်ငံကူးလက်မှတ်တွေကို စစ်ဆေးပါသည်။ သူက သံတမန်မို့ ဘာမျှ ထူးထူးခြားခြားလုပ်ရန် မရှိသော် လည်း ရိုးရိုးနိုင်ငံကူးလက်မှတ်ကို ကိုင်ဆောင်လာသော ကျွန်တော့်အတွက် မှာမူ အကောက်ဌာန ဝန်ထမ်းတစ်ဦးကပေးသည့် ယူဆောင်လာသော ပစ္စည်းစာရင်း ကြေညာချက်ပုံစံတွင် ဖြည့်ရသေးသည်။ နာမည်၊ လူမျိုး၊ မွေး သက္ကရာဇ်၊ ပါလာသော အဖိုးတန်ပစ္စည်း၊ ဥပမာ တရုတ်ငွေ သို့မဟုတ် နိုင်ငံခြားငွေ၊ လက်ပတ်နာရီ၊ ကင်မရာ၊ လက်ဝတ်လက်စား၊ ရေဒီယို၊ ကက် ဆက်၊ လက်နှိပ်စက် စသည်တို့တည်း။

          ကျွန်တော့်မှာ ကံအားလျော်စွာ များများစားစား ဖြည့်ရန်မလိုပါ။ မြန်မာနိုင်ငံအစိုးရက ခွင့်ပြုသဖြင့် ယူဆောင်လာသော အမေရိကန်ဒေါ်လာ ၁၄ ဒေါ်လာ၊ လက်တွင်ပတ်ထားသော လက်ပတ်နာရီတစ်လုံး၊ ကင်မရာတစ် လုံး။ တရုတ်ပြည်သူ့သမ္မတနိုင်ငံ၏ အကောက်ဌာန စည်းကမ်းအရ ယင်း ပစ္စည်းများကို တရုတ်ပြည်မှထွက်ခွာလျှင် ပြန်လည်ယူဆောင်သွားရပါမည်။

          ကူမင်းလေဆိပ်မှ ဝန်ထမ်းများမှာ အင်္ဂလိပ်စကားကို ကြိုးစား၍ ပြော ကြရသော်လည်း ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့ကြသည်။ ကျွန်တော်ဖြည့်လိုက်သောပုံစံ တွင် အလုပ်အကိုင်ကို "Correspondent of KCNA" ဟု ဖော်ပြလိုက်ရာ အသက် ၃၀ ခန့် ရှိမည်ထင်ရသည့် အကောက်အမှုထမ်းတစ်ဦးက အဓိပ္ပာယ် မေးပါသည်။ ကိုရီးယားဗဟိုဌာန၏ သတင်းထောက်ဟု ရှင်းပြလိုက်မှ သူက ခေါင်းတညိတ်ညိတ်ဖြင့် "Journalist" ဟု သူ့ဘာသာသူ ပြောနေလေ၏။

          ထို့နောက် နေ့လယ်စာစားရန် တတိယထပ်သို့ တက်ခဲ့ကြသည်။ ထမင်းစားခန်းထဲတွင် တရုတ်လူမျိုး ခရီးသည်တော်တော်များများ ထမင်းစား နေကြသည်။ ထမင်းအိုးတစ်လုံးကို အလယ်က စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထား၏။ လိုသလောက် မိမိဘာသာ ထမင်းထပ်ထည့်နိုင်ရန် ဖြစ်သည်။ သူတို့ကား ပြည်တွင်းခရီးသည်များ ဖြစ်ကြ၍ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကား သီးသန့်ဖွဲ့ ထားသော အခန်းငယ်တစ်ခုအတွင်း ဝင်ခဲ့ကြ၏။ ခြောက်ယောက်စာ စားပွဲ ကြီးတွင် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တည်း ငေါင်းစင်းစင်းဖြင့် ထိုင်မိကြ၏။ စားပွဲကမြင့်ပြီး ကုလားထိုင်ကနိမ့်သဖြင့် ကျွန်တော့်မှာ ခါးတောင့်၍ ထိုင် ထားရသည်။

          မကြာမီပင် ဟင်းတွေလာချသည်။ တစ်ယောက်အတွက် အသားဟင်း သုံးမျိုး၊ အရွက်ကြော်နှစ်မျိုး၊ ဟင်းချိုတစ်ခွက်၊ ပေါက်စီနှစ်လုံး၊ ထမင်းတစ် ပန်းကန်စီ၊ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်လည်း သံတမန် ထုံးတမ်းစဉ်လာတွေ ဘာတွေမသုံးတော့ဘဲ ဆာဆာနှင့် ဖိစားကြ၏။ ကျွန်တော်က ထမင်းစစား၍ကိုရီးယားမိတ်ဆွေက ပေါက်စီစစားပါသည်။ လျှာချင်းမတူ၊ အရသာခံပုံချင်း လည်း မတူ၊ သူကပေါက်စီကို ကိုက်လိုက် ဟင်းဖတ်ယူစားလိုက်၊ ကျွန်တော် ကလည်း ထမင်းချိုချလိုက်၊ ဟင်းဖတ်ယူစားလိုက်၊ သူက ပေါက်စီနှစ်လုံး ကုန်သောအခါ ထမင်းထည့်စားပြီး ကျွန်တော်က ထမင်းတစ်ပန်းကန် (တရုတ်ပန်းကန်လုံး) ကုန်သောအခါ ပေါက်စီယူစားသည်။ ထို့နောက် မက်မွန်သီးလာချသည်။ ပန်းကန်ငယ်ပေါ်တွင် နီယောင်ယောင် ဝါဖန့်ဖန့် မက်မွန်သီးကြီးတစ်လုံး ဓားတစ်ချောင်း၊ ထို့နောက် မျက်နှာသုတ်ပဝါငယ် တစ်ပန်းကန်စီ။

          ကူမင်းမှ ပီကင်းသို့ ခရီးအဆက်တွင် တရုတ်လူမျိုး၊ ခရီးသည်လေး ဆယ်ကျော်ခန့် ပါလာကြသည်။ သူတို့သည် လေဆိပ်အဆောက်အအုံရှေ့၌ လက်ဆွဲပစ္စည်းများဆွဲကာ နှစ်ယောက်စီ တန်းစီကြသည်။ ထို့နောက် ယင်း နှစ်ယောက်စီ တန်းစီထားသည့်အတိုင်း လေယာဉ်ပေါ်သို့ တက်ကြသည်။ စကားသံဆူညံခြင်းမရှိ၊ ရုတ်ရုတ်သဲသဲမဖြစ်၊ အေးအေးဆေးဆေးပင်။

          ရန်ကုန်မှထွက်ကတည်းက အချိန်မကိုက်ပဲထားသေးသော ကျွန်တော့် နာရီအလိုအရ မြန်မာစံတော်ချိန် ညနေ ၄ နာရီခွဲတွင် ကူမင်းမှ လေယာဉ် စထွက်ပါသည်။ စောစောက လေယာဉ်မယ်ကလေးပင် ကျွန်တော့်နား ရောက်လာပြန်လျက်“အခု ပီကင်းကို ပျံပါ့မယ်၊ အမြင့်မီတာ တစ်သောင်း၊ လေယာဉ်ပျံသန်းချိန် နှစ်နာရီခွဲပါ”ဟု ရှင်းပြသည်။

          ကူမင်းမှ ပီကင်းအသွားကား အမြင့်မီတာ တစ်သောင်းဆိုသည့် အတိုင်း မိုးသားတိမ်တိုက်မှန်သမျှ လေယာဉ်အောက်သို့ ရောက်ကုန်ကြ သည်။ လေယာဉ်အထက်နှင့် နံဘေးတစ်ချက် ကောင်းကင်ပြင်ကားကောင်းကင်ပြာဟု တင်စားပြောကြသော တကယ့်အပြာရောင် လောကသာ ဖြစ်တော့သည်။ နူးညံ့သော၊ လေးနက်သော အပြာရောင်စစ်စစ်ဟု ထင်ပါ သည်။ ကြည့်လေရာတိုင်းတွင် အပြာကသာ လွှမ်းခြုံနေသည်။ ကောင်းကင် မှာ တောက်ပနေဆဲ ဖြစ်သည်။ မိုးသားတိမ်တိုက်များကို ကျွန်တော်ကြည့် မိ၏။ ဂွမ်းဆိုင်တွေ၊ ဂွမ်းပုံကြီးတွေ၊ ဂွမ်းပန်းရုံကြီးတွေ၊ ဂွမ်းတောင်တွေ၊ မည်သည့်နေရာကိုကြည့်ကြည့် ဂွမ်းလိုဆွတ်ဆွတ်ဖြူသော မိုးသားပန်းချီ ကားချပ်ကြီးကိုသာ တွေ့နေရသည်။ ခရီးတစ်လျှောက်လုံး အမှောင်ရိပ်ကိုမမြင်ရ၊ အာကာသတစ်ခုလုံး လင်းနေသည်။

          ပီကင်းသို့ရောက်ခါနီး လေယာဉ် တဖြည်းဖြည်း နိမ့်ဆင်းလာတော့မှ အောက်ကမ္ဘာတွင် မှောင်နေပြီဖြစ်ကြောင်း တွေ့ရသည်။ ပီကင်းမြို့တော်၏ လျှပ်စစ်မီးပွင့်တွေကို ဝိုးတဝါးလှမ်းမြင်ရသည်။ အပြာရောင်၊ အဖြူရောင်၊ ဝါညိုရောင် မီးပွင့်တောကြီးများ၊ မီးပွင့်ကျွန်းကြီးများပမာ တူလှသည်။

          ပီကင်းလေဆိပ်တွင် ကိုရီးယား ဒီမိုကရက်တစ် ပြည်သူ့သမ္မတနိုင်ငံ သံရုံးမှ ဒုတိယအတွင်းဝန် မစ္စတာကင်ဘိုမင်နှင့် ပီကင်းရှိ ကိုရီးယားသတင်းထောက် မစ္စတာကင်ဂျွန်စင်တို့ အသင့်လာကြိုနေကြသည်။ သူတို့က “ခင်ဗျားကို မျှော်နေတာကြာလှပြီ” ဟု နှုတ်ခွန်းဆက်သည်။

          ပီကင်းလေဆိပ် အဆောက်အအုံကား ကြီးမားလှ၏။ ကျောက်လှေ ကားထစ်များမှ တက်သွားရာ ဝင်လာသောခရီးသည်များ နားနေရန် အခန်း ကျယ်ကြီးထဲသို့ ရောက်သွားသည်။ လေယာဉ်ထွက်ချိန်၊ ရောက်ချိန်ဇယား မှန်သမျှ အလိုအလျောက်နည်းစနစ်အရ သူ့ဘာသာသူ အလုပ်လုပ်နေကြ သည်။ ပူသောအချိန်ကာလဖြစ်၍ ရှပ်အင်္ကျီချွတ်ပြီး စွပ်ကျယ်ဖြင့် ထိုင်နေ ကြသော တရုတ်လူမျိုးတွေကို တွေ့ရသည်။ ဤမျှ လူတွေ ရှုပ်ထွေးများပြားသော နေရာမျိုးတွင် အာဖရိကတိုက်သား ၁၁ ဦးခန့်မှအပ စကားသံ ကျယ် ကျယ်လောင်လောင် ပြောဆိုခြင်းမရှိကြ၊ လေဆိပ်အမှုထမ်းတွေ အလုပ် တာဝန်ကိုယ်စီဖြင့် သွားလာနေကြသော်လည်း စကားသိပ်မပြောကြ၊ ဖိနပ်သံ ပင်သိပ်မကြားရ။

          ကျွန်တော့် နိုင်ငံကူးလက်မှတ်ယူကာ သံရုံးမှ ကိုရီးယားမိတ်ဆွေထွက် သွားသည်။ ကိုရီးယား အလုပ်သမားပါတီ ဗဟိုကော်မတီ၏ ကြွေးကြော်သံ ဖြစ်သော ရိုဒွန်စင်မွန်သတင်းစာ၏ ပီကင်းသတင်းထောက် မစ္စတာကင်မှာ ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးဖြင့် သဘောကောင်းသော်လည်း အင်္ဂလိပ်စကား မတတ်၍ ကျွန်တော်နှင့်သူ နိုင်ငံတကာ ဘာသာစကားဖြစ်သော ခြေဟန်လက်ဟန် အကူအညီဖြင့် စကားဆက်ပြောကြသည်။

          နိုင်ငံကူးလက်မှတ်ကိစ္စ ပြီးစီး၍ အတွင်းဝန်ကင် ပြန်လာပြီး သေတ္တာ အတွက် သူ့ဒရိုင်ဘာကို လွှတ်လိုက်သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် စကားဝအောင်ပြော ရတော့သည်။ အတွင်းဝန်ကင်ကား ပီကင်းတွင် သုံးနှစ်ကျော်ပြီ၊ အင်္ဂလိပ်စကားရော တရုတ်စကားပါတတ်သည်။ ကျွန်တော်ကဦးဦးဖျားဖျား သတင်း စကားပါးသည်။

          “ဒီနေ့မနက်ပဲ ရန်ကုန်မှာ ကိုရီးယားပြပွဲ ဖွင့်ပွဲအခမ်းအနားလုပ်တယ်” “ဘာပြပွဲလဲ”

“ကိုရီးယား ဓာတ်ပုံစာအုပ်နဲ့ စက်မှုအနုပညာပစ္စည်း ပြပွဲလေ၊ အဲဒီ ဖွင့်ပွဲအခမ်းအနားက ကျွန်တော် တိုက်ရိုက် လေဆိပ်ကိုဆင်းလာတာ”

          “ကောင်းပါတယ်၊ မြန်မာနိုင်ငံနဲ့ ကျွန်တော်တို့နိုင်ငံ ဆက်ဆံရေးဟာ အဖက်ဖက်မှာ ကောင်းမွန်နေတယ်။ ဟိုတစ်လောကပဲ ဒုတိယပညာရေး ဝန်ကြီး ဒေါက်တာမောင်မောင်အေး ခေါင်းဆောင်တဲ့ ပညာရေးကိုယ်စား လှယ်အဖွဲ့ ကိုရီးယားကိုသွားခဲ့သေးတယ်”

          “ဒုတိယဝန်ကြီးကို ပြပွဲဖွင့်တဲ့ အခမ်းအနားမှာ ကျွန်တော်တွေ့ခဲ့သေး တယ်”

          ကျွန်တော်ပြောသမျှကို အတွင်းဝန်ကင်က သတင်းထောက်ကင်အား ဘာသာပြန်သည်။ ကျွန်တော်က ဆက်ပြော။ ။

          “မကြာခင် ကျွန်တော်တို့နိုင်ငံက အနုပညာအဖွဲ့ ခင်ဗျားတို့ဆီ လာကြ ဦးမယ်”

          “ဟုတ်တယ်၊ အဖွဲ့ဝင် လေးဆယ်ပါမယ်လို့ ပြောပါတယ်။ ကောင်း တယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော်တို့လည်း ကြည့်ချင်လိုက်တာ၊ ဗမာသံအမတ်ကြီးတောင် အဲဒီအဖွဲ့ ရောက်မှာမို့ ပီကင်းကို အမီပြန်လာလိမ့်မယ်”

          “သံအမတ်ကြီး ဘယ်ရောက်နေပါသလဲ”

          “အခု ပြုံယမ်းမှာရောက်နေတယ်၊ ခန့်အပ်လွှာပေးဖို့ အခုအပတ်ထဲ မှာပဲ ပြန်ရောက်ပါလိမ့်မယ်၊ ဒါထက် ခင်ဗျား ကိုရီးယားမှာ ဘယ်လောက် နေမှာလဲ၊ ဟိုကတော့ ခင်ဗျားကိုသိပ်မျှော်နေကြတယ်”

          “အနည်းဆုံး သုံးပတ်ပေါ့”

          “ကြာကြာနေလေ ကောင်းလေပေါ့ဗျာ။ ခင်ဗျားကို ကျွန်တော်တို့နိုင်ငံ က ခရီးဦးကြိုနေပါတယ်”

          “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ကြာကြာနေနိုင်ဖို့ ကျွန်တော်ကြိုးစားပါ့မယ်” ဒရိုင်ဘာက သေတ္တာရလာပြီမို့ စကားဖြတ်ကြပြီး ကားပေါ်တက်ကြသည်။ သတင်းထောက်ကင်မှာ ပြုံယမ်းသို့ သတင်းပို့စရာရှိ၍ နှုတ်ဆက် ထွက်သွားလေသည်။ ကားအထွက်တွင် လေဆိပ်မှ ကျွန်တော်တည်းခိုမည့် ပီကင်းဟိုတယ်အထိ မိနစ်သုံးဆယ်မောင်းရမည်ဟု ဆိုပါသည်။

          လျှပ်စစ်မီးပွင့်များအောက်မှ ပီကင်းကို ကျွန်တော်သတိထားကြည့် ပါသည်။ လမ်းတွေကျယ်သည်။ သစ်ပင်တွေ တန်းစီစိုက်ထားပုံမှာ သပ်ရပ် သည်။ မော်တော်ကား အသွားအလာနည်းသလောက် ဘိုင်စကယ်များ သည်။ အတွင်းဝန်ကင်သည် ကျွန်တော့်အား ပီကင်းဟိုတယ်၏ ဒသမ မြောက်အထပ်ရှိ အခန်းအမှတ် ၁ဝ၃ဝ ကိုအပ်ကာ နောက်တစ်နေ့ လေယာဉ် လက်မှတ်ယူရန် ကျွန်တော့် နိုင်ငံကူးလက်မှတ်ကို တောင်း၍ နှုတ်ဆက်ထွက် သွားသည်။

          ည ၉ နာရီခွဲရှိပြီ။

          ကောင်တာမှ နာရီသွားကြည့်ကာ ကျွန်တော့်နာရီကိုတိုက်သည်။ ပီကင်းစံတော်ချိန် ည ၁၁နာရီရှိပြီ။

          ကမ္ဘာသစ်သို့ ကျွန်တော် အမှတ်မထင် ဝင်လာခဲ့လေပြီ။