မောင်ထွန်းသူ - အိုလက်ဆီယာ

အခန်း (၁)

          ကျွန်တော်၏ အစေခံလည်းဖြစ်၊ ထမင်းချက်လည်းဖြစ်၍ အမဲ လိုက်ထွက်သည့် အခါများတွင် အဖော်လည်းဖြစ်သော သစ်ခုတ်သမား ယာမိုလာသည် ထင်းစည်းတစ်စည်းကိုထမ်း၍ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာပြီး ပခုံးထက်မှ ထင်းစည်းကို ကြမ်းပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်သည်။

          ပြီးတော့...

          အေးလွန်း၍ ထုံကျဉ်နေသော သူ့လက်ချောင်းများကို ပူနွေးသွား အောင် ပါးစပ်နှင့် တဖူးဖူးမှုတ်လျက် ရှိလေသည်။

          “အပြင်မှာ လေသိပ်ထန်နေတယ် ဆရာ”

          မီးဖိုရှေ့တည့်တည့်တွင် တင်ပျဉ်ခွေ ထိုင်ချလိုက်ရင်းက ကျွန်တော့် အား လှမ်းပြောသည်။

          “ကျုပ် မီးဖိုကို မီးထပ်မွှေးဦးမှ ဖြစ်မယ်၊ ကျုပ် ဆရာ့မီးခြစ်ကိုသုံးမယ်နော်”

          “ဒီအတိုင်းသာဆိုရင်တော့ ငါတို့ မနက်ဖြန် ယုန်ပစ်မထွက်နိုင် တော့ဘူးထင်တယ် ယာမိုလာ”

          “အေး .. ဒါကတော့ တယ်ပြီးမလွယ်ဘူး၊ အခုလို ရာသီမျိုးမှာ ယုန်တွေဟာ အနိမ့်ပိုင်းဆင်းပြီး ပုန်းနေတတ်တယ်။ မနက်ဖြန် ထွက်လို့ ကတော့ ဘာခြေရာမှ တွေ့မှာမဟုတ်ဘူး ခင်ဗျ”

 

          ပါရာဘရော့ရွာတွင် ခြောက်လကြာမျှနေရမည့် အခါအခွင့်ကို ကျွန်တော် ရခဲ့ပါသည်။

ပါရာဘရော့ရွာသည် ရွာငယ်ကလေးတစ်ရွာဖြစ်၍ ပိုလက်စယီ ပြည်နယ်၏ နယ်ခြားဒေသဖြစ်သော ဗော်ဟီးနီးယန်းနယ်မြေအတွင်းမှ လူသိ သိပ်မများသည့် ရွာဖြစ်သည်။

          ဤရွာတွင် နေရသည့် ကာလအတွင်း ကျွန်တော်၏ အဓိက လုပ်ငန်းမှာ အမဲလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။

          ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဝန်ခံရမည်ဆိုပါက ဤတောင်ပိုင်းဒေသသို့ သွားရမည်ဟု သိရသည့် အချိန်ကတည်းက သည်းမခံနိုင်လောက်အောင် ပျင်းရိငြီးငွေ့ဖွယ် ကောင်းလိမ့်မည်ဟူ၍ နည်းနည်းကလေးမှပင် မတွေးမိ ခဲ့ပါ။

          သွားရမည့် ခရီးအတွက် ကျေနပ်မှုအပြည့် ရှိခဲ့ပါသည်။

          “ပိုလက်စယီနယ်ဟာ လူသူ အရောက်အပေါက် အလွန် ချောင်ကျ တဲ့နယ်ပဲ။ အကောင်းဆုံး သဘာဝ ရှုခင်းတွေကို မြင်ရမယ်၊ ရိုးသားပြီး အင်မတန် ရှေးကျတဲ့ ဓလေ့ထုံးစံနှင့် အကျင့်စရိုက်တွေကိုလည်း တွေ့ရမယ်”

          မီးရထားပေါ်တွင် ကိုယ့်စိတ်ကူးနဲ့ကိုယ် ကြည်နူးခဲ့သည်။

          “ဓလေ့ထုံးစံ အဆန်းတွေကိုလည်း မြင်ရမယ်၊ စကားအဆန်း တွေကိုလည်း ကြားရမယ်၊ ပြီးတော့ ကဗျာဆန်းတွေကိုလည်း ကြားရမယ်”

          စသည်ဖြင့်လည်း တွေးခဲ့မိသည်။ ထိုအချိန်က...

          ကျွန်တော်ရေးသည့် ဝတ္ထုတိုလေးတစ်ပုဒ်သည် မထင်ရှားသော သတင်းစာတစ်စောင်၌ ပါပြီးဖြစ်၍ စာရေးဆရာတစ်ယောက်သည် ဓလေ့ ထုံးစံများကို လေ့လာသင့်သည်ဟူသော စာတွေ့ အသိတစ်ရပ်ကို သိနေသည် မဟုတ်ပါလား။

          မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ၊ ကျွန်တော်သည် ပါရာဘရော့ရွာမှ လယ်သမား များနှင့်သိပ်ပြီး တရင်းတနှီး မရှိလှပါ။

          ယင်းကဲ့သို့ ဖြစ်ရခြင်းသည် လယ်သမားများကိုယ်တိုင် သိပ်ပြီး ဖော်ရွေမှုမရှိဘဲ ခေါင်းမာလွန်းကြခြင်းပေလော။

          သို့တည်းမဟုတ် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်က သူတို့နှင့် ခင်မင်ရင်းနှီး လာအောင် မဆက်ဆံတတ်ခြင်းကြောင့်လော မပြောတတ်ပါ။

          ရွာသားများသည် ကျွန်တော့်ကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှနေ၍ မြင်လိုက် သည့်အခါ ခေါင်းမှဦးထုပ်ကို ချွတ်ကြသည်။

          ကျွန်တော့်အနားမှ ဖြတ်လျှောက်သွားသည့်အခါတွင်မူ ဣနြေ တစ်ခွဲသားဖြင့်..

          “ခင်ဗျားကို ဘုရားသခင်က စောင်မပါစေ”

          ဟု ရေရွတ်ကြသည်။

          အကယ်၍ ကျွန်တော်က ရပ်ပြီး သူတို့နှင့် စကားပြောဖို့ ကြိုးစား သည့်အခါတွင်မူကား သူတို့သည် မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးဖြစ်ခါ ကျွန်တော့် အား တအံ့တသြ စိုက်ကြည့်နေတတ်သည်။

          ထို့နောက် ကျွန်တော် မေးသမျှ မေးခွန်းများကို မဖြေကြ။

          အလွယ်ဆုံးဆိုသည့် မေးခွန်းများကိုပင် သူတို့ နားလည်ကြသည့် လက္ခဏာမပြ။

          ကျွန်တော့်ကို စကားပြန်ပြောဖို့ထက် ရှေးခေတ် ပိုလန်လယ်ကျွန် များခေတ်က ကျင့်သုံးခဲ့သည့် ရိုးရာဓလေ့ ထုံးစံအတိုင်း ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲကိုင်ပြီး နမ်းဖို့လောက်သာ ထပ်တလဲလဲ အားထုတ်နေတတ်ကြသည်။

          မတတ်သာတော့သည့်အဆုံးတွင် ကျွန်တော်သည် ပါလာသည့် စာအုပ်များကို ဖတ်ခြင်းဖြင့် အပျင်းပြေဖို့ ကြိုးစားခဲ့လေသည်။

          ကြာတော့လည်း ထိုအလုပ်သည် ပျင်းရိငြီးငွေ့စရာကောင်းသည့် အလုပ်တစ်ခု ဖြစ်လာပြန်၏။

          ထိုအခါ ဒေသခံပညာရှင်များနှင့် တွေ့ဆုံမိတ်ဆက်ပြီး စကား ပြောလျှင် ကောင်းလေမည်လားပင် စိတ်ကူးမိလေသည်။

          တကယ်တော့ ထိုစိတ်ကူးကို ကျွန်တော် ကြိုက်လှသည် မဟုတ်ပါ။

          မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ထိုစိတ်ကူးအတိုင်း လုပ်ရမည်ဆိုပါက လုပ်နိုင် သည့်အခြေအနေရှိသည်။

          ကျွန်တော့်နေရာနှင့် ဆယ်မိုင်ခန့်အကွာတွင် ပိုလန်ဘုန်းကြီး တစ်ပါးနေထိုင်လျက်ရှိ၍ သူနှင့်အတူ စန္ဒရားဆရာတစ်ဦးပါ နေထိုင်လျက် ရှိ၏။

          ထို့ပြင် ကျေးလက်ပုလိပ် အရာရှိတစ်ယောက် အနီးအနား ပတ်ဝန်း ကျင်မှ လယ်မြေများကို တာဝန်ယူ ထိန်းသိမ်းနေရသော စာရေးတစ်ယောက် နှင့် အငြိမ်းစား အရာရှိတစ်ယောက်လည်း ရှိသည်။

          ထိုစိတ်ကူးကို လက်တွေ့ အကောင်အထည်ဖော်ကြည့်ပြန်တော့ လည်း အကြောင်းမထူးလှပါ။

          ဤသို့ဖြင့် ကျွန်တော်သည် ပါရာဘရော့ ရွာသူရွာသားများအားစိတ်ကူးမိပြန်၏။

          ကျွန်တော့်တွင်ပါလာသည့် ကြက်ဆူဆီ၊ ကာဘော်လစ်အက်ဆစ်၊ ဘိုးရစ်အက်စစ်နှင့် တင်ချာအိုင်အိုဒင်း စသော ဆေးများသည် အပရိက ရောဂါများအတွက်တော့ အသုံးဝင်နိုင်စရာရှိသည် မဟုတ်ပါလော။

          သို့သော်လည်း ကျွန်တော်သည် ဆေးဝါးကုသမှု လုပ်ငန်းတွင် အတွေ့အကြုံ ဗဟုသုတ အလွန်နည်းသူ ဖြစ်လေသည်။

          ဤကြားထဲတွင် ကျွန်တော့်ထံ ရောက်လာသမျှ လူနာအားလုံးက သူတို့ခံစားနေရသည့် ရောဂါဝေဒနာနှင့် ပတ်သက်၍ ပြောပြကြရာ၌ အချင်းချင်း ကြိုတင်ညှိနှိုင်း တိုင်ပင်ထားသည့်နှယ် “ဗိုက်ထဲက နာတယ်နှင့် “အစာ မစားနိုင်၊ မသောက်နိုင်ဘူး”ဟူသော စကားမှတစ်ပါး အခြား ဘာကိုမှ မပြောကြဘဲ တစ်သံတည်း ထွက်လာနေကြသဖြင့် ရောဂါအမည် တပ်ဖို့ ကြိုးစားနေရသော ကျွန်တော့်မှာ အလွန် ဘေးကျပ်နံကျပ်ဖြစ်ရပါ သည်။

          ဆိုကြပါစို့...၊

          အဘွားအို လူနာတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ ခံစားနေရသည့် ဝေဒနာကြောင့် သူ့မျက်နှာသည် ကြည်ကြည်သာသာ မရှိပါ။

          သူသည် သူ၏ နှာခေါင်းကို ညာဘက်လက်ညှိုးဖြင့် ထိုးနှိုက် လိုက်ပြီး ရင်ဘတ်ထဲထည့်လာသည့် ကြက်ဥနှစ်လုံးကိုထုတ်ခါ ကျွန်တော့် စားပွဲပေါ် ချပေး၏။

          ထို့နောက် ကျွန်တော့်လက်များကို ဆွဲယူပြီးနမ်းဖို့ အားထုတ် သည်။

          ကျွန်တော်က သူ့လက်တွင်းမှ လက်နှစ်ဖက်ကို ပြန်၍ သိမ်းလိုက်ပြီး သတိပေးစကား ပြောနေသည်။

          “တော်လောက်ပါပြီ အဘွားရယ်၊ မလုပ်ပါနဲ့တော့၊ ကျွန်တော် ဘုန်းကြီးမဟုတ်ဘူး။ ဒါမျိုးက ကျွန်တော့်ကို လုပ်ဖို့မသင့်ပါဘူး အဘွား။ အခု ဘာဖြစ်လို့လဲ”

          “ဗိုက်ထဲက နာတယ်၊ ဟောဒီထဲက နာတာ။ ကျွန်တော်မျိုးမမှာ မစားနိုင်၊ မသောက်နိုင် ဖြစ်နေတယ်”

          “ဘယ်တုန်းက စနာတာလဲ” “ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သိမလဲတော်” ဟု သူက ဆိုသည်။

          “အထဲက နာ, နာလာတာပဲ၊ ပြီးတော့ မစားနိုင်၊ မသောက်နိုင် တော့ဘူး”

          ရောဂါဝေဒနာနှင့် ပတ်သက်၍ အခြားလက္ခဏာများ ပြ၊ မပြ သိနိုင်ရန် ကျွန်တော် ကြိုးစားပါ၏။

          သို့သော်လည်း အချည်းနှီးသာ ဖြစ်ရပါသည်။

          ဤကိစ္စမျိုးနှင့် ပတ်သက်၍ အငြိမ်းစားအရာရှိက ကျွန်တော့်အား ပြောပြဖူး၏။

          “ခင်ဗျားက စိတ်ပူနေတာကိုး၊ စိတ်မပူနဲ့။ သူတို့ဘာသာ သူတို့အချိန်တန်တော့ ပျောက်သွားမှာပါ။ ကျွန်တော်ကတော့ ဆေးတစ်မျိုးပဲ သုံးတယ်။ တခြား မဟုတ်ပါဘူး။ ဇဝက်သာမှုန့်၊ လယ်သမားတစ်ယောက် လာရင် “ဘာကိစ္စလဲ”လို့ ကျွန်တော်က မေးတယ်။ “ကျုပ်ဖျားနေလို့ဗျ”လို့ သူကဖြေရင် ကျွန်တော်က ဇဝက်သာဘူးကို သူ့နှာခေါင်းဝမှာ တေ့ပေးပြီး..

          “ကဲ ... ဒါကို ရှူလိုက်” လို့ ခိုင်းတယ်။ သူက တစ်ချက် ရှူလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က.. “ထပ်ရှူလိုက်ဦး။ တအား ရှူလိုက်” လို့ ထပ်ခိုင်းတယ်။ သူကလည်း ခိုင်းတဲ့အတိုင်း ထပ်ရှူတယ်။ “ဘယ့်နှယ့်လဲ၊ နေလို့ထိုင်လို့ ပေါ့သွားပြီ မဟုတ်လား” လို့ ကျွန်တော်က မေးတော့...           

          “နည်းနည်း ပေါ့သွားသလိုပဲ”တဲ့။ အဲဒီအခါကျတော့ ကျွန်တော်က..

          “ကဲ .. ကဲ ... သွားတော့၊ မကြာခင် ကောင်းသွားမှာပါ”လို့ပြောပြီး ပြန်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ အဲသလိုပဲ လုပ်တယ်”

          လက်ဖျားကိုဆွဲယူပြီး နမ်းသည့် အလေ့အထပေါ် ကျွန်တော် စိတ်ကုန်နေရသည့်အထဲ အချို့ လူနာများသည် ကျွန်တော့် ခြေရင်း၌ ဒူးထောက်ကာ ဖိနပ်များကို ကုန်း၍ နမ်းလေ့ရှိသည်များနှင့် ကြုံရပြန်သည်။

          ယင်းအလေ့အထမှာ ကျေးဇူးတင်လွန်း၍ စိတ်စေတနာအရ လုပ်ခြင်းမဟုတ်ပါ။

          ကျေးပိုင်ကျွန်ပိုင် ခေတ်ကပါလာသည့် အလေ့အထက အရိုးစွဲနေ သဖြင့် လုပ်ကြခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

          ယင်းကဲ့သို့ ပြုလုပ်ခြင်းခံရသည့်အခါ အငြိမ်းစားအရာရှိနှင့် ကျေးလက်ပုလိပ်အရာရှိများကတော့ ဣန္ဒြေမပျက် ခံနိုင်သည်။

          ရွာသူရွာသားများ၏ နှုတ်ခမ်းများနှင့် သူတို့ဖိနပ်ဦးများ ထိတွေ့နေသည်ကို တည်ငြိမ်သော မျက်နှာထားများဖြင့် မတုန်မလှုပ် ကြည့်နေ နိုင်ကြသည်။

          ဤသို့ဖြင့် ကျွန်တော်သည် ကျွန်တော် နေ့ ရှိသမျှ ရင်ဆိုင်နေ ရသည့် ပျင်းရိငြီးငွေ့ခြင်းဘေးမှ လွတ်မြောက်နိုင်သောနည်းလမ်းမှာ အမဲ လိုက်ခြင်းမှတစ်ပါး အခြား မရှိတော့ဟုပင် တွက်လိုက်သည်။

          တကယ်တမ်းကျတော့ အမဲလိုက်ခြင်းကိုလည်း ကိုယ်လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်၍ မရပါ။

ဇန်နဝါရီ လကုန်ပိုင်းလောက်ဆိုလျှင် အမဲလိုက်၍ မဖြစ်နိုင် လောက်အောင် ရာသီဥတုက ဆိုးလာတတ်သည်။

          နေ့စဉ်နေ့တိုင်း လေက ထန်သည်။

          ညနေပိုင်းကျလျှင် ဆီးနှင်းများသည် မြေပြင်ထက်တွင် ခဲနေတတ် သဖြင့် သားကောင်များတို့ ခြေရာထင်ကျန်ရစ်ဖို့ မလွယ်တော့ပေ။

          သို့ဖြစ်ရာ တံခါးကို အလုံပိတ်၍ထိုင်ကာ အပြင်မှ တငြီးငြီး တိုက် ခတ်နေသည့် လေသံများကို နားစွင့်ရင်း သေလုမတတ် ပျင်းရိငြီးငွေ့သည့် ဒဏ်ကို ကျွန်တော် ခံစားရသည်။

          ထို့ကြောင့်လည်း ကျွန်တော်သည် တပည့်ကျော် ယာမိုလာအား စာဖတ်တတ်၊ ရေးတတ်အောင် သင်ပြပေးဖို့ရာ စိတ်ရောကိုယ်ပါ ကြိုးစား မိခြင်း ဖြစ်ပါ၏။

          သူ့အား စာသင်ပေးဖို့ရာ စတင်လာပုံမှာ ဤသို့ ဖြစ်သည်။

          တစ်နေ့တွင် ကျွန်တော် စာတစ်စောင်ကို ရေးနေခိုက် ကျွန်တော့် နောက်မှ လူတစ်ယောက် လာရပ်နေသည်ကို သိလိုက်သည်။

          လှည့်ကြည့်သောအခါ ယာမိုလာကို တွေ့ရ၏။

          လျှော်ဖိနပ်စီးထားသော ယာမိုလာသည် အမြဲလိုလို အသံမကြား ဘာမကြားဘဲ ရောက်လာလေ့ရှိသည်။

          “ဘာလဲ ယာမိုလာ” ဟု ကျွန်တော်က မေးသည်။

T          “ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ် ကြည့်ချင်လို့ ကြည့်နေတာပါ။ အင်း ... ကျုပ်လည်း ဆရာလေးလို စာရေးချင်လိုက်တာဗျာ။ ဟာ ... ဟုတ်သေးပါဘူး။ ကျုပ်ပြောတာက ဆရာလေး ရေးသလိုမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ကျုပ်နာမည်ကို ရေးချင်တယ်လို့ ပြောတာပါ”

          “ဘာကြောင့်လဲ” ဟု ကျွန်တော်က တအံ့တသြ ပြန်မေးမိသည်။

          တကယ်တော့ ယာမိုလာသည် အဆင်းရဲဆုံးနှင့် အပျင်းဆုံးသော လယ်သမားတစ်ယောက်ဟု တစ်ရွာလုံးက သတ်မှတ်ခြင်း ခံထားရသူ တစ်ဦး မဟုတ်ပါလော။

          ထို့ပြင် သူသည် သူရသမျှ သစ်ခုတ်ခ အားလုံးနှင့် သီးနှံမှရသမျှ ငွေအားလုံးကို အရက်နှင့် ကုန်အောင်ဖြုန်းသူ ဖြစ်သည်။

          ပြီးတော့ ဤအနီးအနားတစ်ဝိုက်တွင် သူပိုင်နွားများသည် အဖျင်း ဆုံး၊ အညံ့ဆုံးနွားများ ဖြစ်၏။

          ကျွန်တော့်အမြင် ပြောရမည်ဆိုပါက သူ့တွင် စာတတ်စရာ မလိုဟု ပင် ထင်သည်။

          ထို့ကြောင့်လည်း ကျွန်တော်က သူ့ကို ထပ်မေးသည်။

          “မင်းက ဘာပြုလို့များ မင်းနာမည်ကို ရေးတတ်ချင်နေရတာ လဲကွ”

          “ဒီလိုပါ ဆရာရယ်”

          “ဒီရွာထဲမှာ စာရေးတတ်၊ ဖတ်တတ်တဲ့လူ တစ်ယောက်မှ မရှိဘူးဗျ။ လက်မှတ်ထိုးစရာ ကိစ္စပေါ်လာရင် ဘယ်သူမှ လက်မှတ်မထိုးတတ်ကြဘူး။ ပြီးတော့ ခရိုင်အတွက် ကိုယ်စားလှယ်နေရာ ပေါ်လာ ရင်လည်း ဘယ်သူမှ ဝင်မပါနိုင်ဘူး။ တံဆိပ်နှိပ်တာကျတော့ ရွာသူကြီးက လုပ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတံဆိပ်နှိပ်ပေးတဲ့ စာရွက်ပေါ်မှာ ဘာတွေ ရေးထားတယ်ဆိုတာ သူ လုံးဝသိတာမဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ကာ ကိုယ့် လက်မှတ်ကိုယ်ထိုးတတ်တဲ့

          လူဟာ ကျုပ်တို့ရွာမှာ ကံအကောင်းဆုံးလူဖြစ်မှာ သေချာတယ်”

          ယာမိုလာသည် နာမည်ဆိုသည့် သူခိုးတစ်ယောက်ဟုလည်း ကောင်း၊ပေါ့တီးပေါ့ တန်နေတတ်သည့် လေကြမ်းပိုးတစ်ယောက်ဟု လည်း တစ်ရွာလုံးက သတ်မှတ်ထားသူ ဖြစ်သည်။

          ထို့ကြောင့်လည်း ရွာသူရွာသားအားလုံးက သူပြောသမျှကို အရေး တယူ မပြုကြ။

သို့သော်လည်း သူ့ရွာအပေါ်တွင်ရှိနေသည့် အမြင်ကို ကျွန်တော် အလေးအနက်ထားမိရုံမျှမက စိတ်မကောင်းခြင်းလည်း ဖြစ်မိ၏။

          ဤသို့ဖြင့် ကျွန်တော်သည် သူ့ကို စာသင်ပေးမည်ဟု အာမခံ လိုက်သည်။

          သို့သော်လည်း သူ့ကို စာဖတ်တတ်၊ ရေးတတ်အောင် အားထုတ် ရသည့်အလုပ်သည် အလွန်ခက်ခဲသည့် အလုပ်တစ်ခု ဖြစ်နေသည်။

          သူသည် တောထဲမှ လမ်းများနှင့်ပတ်သက်လာလျှင် လမ်းတိုင်းကို မှတ်မိသည်။

          တောထဲမှ သစ်ပင်များနှင့် ပတ်သက်လာလျှင် သစ်ပင်တိုင်းလိုလို ကို သိသည်။

ညဖြစ်ဖြစ်၊ နေ့ဖြစ်ဖြစ် သူသွားနေသောလမ်း ဘယ်ဆီသို့ ဦးတည် သွားနေသည်ကို သိသည်။

          ခြေရာများကို မြင်ရုံမျှဖြင့် ဝံပုလွေခြေရာ၊ ယုန်ခြေရာ၊ မြေခွေး ခြေရာ စသည်ဖြင့် အတိအကျ ခွဲ၍ ပြောနိုင်သည်။

          သို့သော်လည်း “အ”နှင့် “မ”ဆိုသော အက္ခရာများကို နည်းစနစ် ကျကျပေါင်းလိုက်လျှင်           “အမေ” ဖြစ်သွားသည်ကိုမူကား လုံးဝ နားမလည်။

လုံးဝ သဘောမပေါက်။

          “အရေး အ၊ သဝေထိုး မရေး မေ၊ အနှင့် မေနှင့်ပေါင်း အမေ” ဟု ဖတ်ရမည့် စာလုံးများကိုကြည့်ကာ မျက်လုံးများ ကလယ်ကလယ် ဖြစ်နေ သည်။

          “ဖတ်လေ ယာမိုလာ၊ အမေလို့ ဖတ်၊ အရေ အ၊ သဝေထိုး မရေ မေ၊ အမေလို့ ဖတ်”

ဟု ကျွန်တော်က အတင်းတိုက်တွန်းသည်။

          “စာရွက်ကို စိုက်ကြည့်မနေနဲ့ကွ၊ ငါ့ကို ကြည့်။ အဲ .. ဟုတ်ပြီ၊ ကဲ ... ဖတ်စမ်း”

          ယာမိုလာသည် သက်ပြင်းရှည်ကြီးတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး ပြတ်ပြတ်သားသား ပြန်ဖြေသည်။

          “မရဘူးဗျ၊ ကျုပ် မဖတ်တတ်ဘူး”

          “ဘာပြုလို့ မဖတ်တတ်ရမှာလဲကွ၊ အင်မတန် လွယ်တဲ့ဟာပဲ။ ငါဆိုသလိုလိုက်ဆိုရုံပဲ။ ကဲ ... ဆို၊ အရေ အ၊ သဝေထိုး မရေ မေ၊ အမေ”

          “ကျုပ် မဆိုတတ်ဘူး ဆရာရဲ့။ ကျုပ် မေ့မေ့သွားတယ်”

          ယာမိုလာသည် စိတ်ပျက်စရာကောင်းလောက်အောင် ဉာဏ်ထိုင်း သူတစ်ဦး ဖြစ်ပါသည်။

          ဘယ်နည်းကိုပဲသုံးသုံး အရာမရောက်။

          သို့သော်လည်း သူ၏ စာတက်ချင်သောစိတ်ကတော့ နည်းနည်း လေးမှ လျော့သွားခြင်းမရှိ။

          “ကျုပ်နာမည်ကို ရေးတတ်ရင် တော်ပါပြီ ဆရာရယ်” ဟု သူက ကျွန်တော့်ကို ချော့ချော့မော့မော့ ပြောသည်။

          “တခြား ဘာမှမတတ်လည်း ရပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ် နာမည် “ယာမိုလာ”ကို ရေးတတ်ရင် လုံလောက်ပါပြီ”

          နောက်ဆုံးတွင် ကျွန်တော်သည် သူ့အား စာအရေးနှင့် အဖတ် သင်ကြားပေးဖို့ လက်လျှော့လိုက်ပြီး သူ့နာမည်ကို လက်မှတ်ထိုးတတ်ဖို့သာ အဓိကထား၍ သင်ပြပေးလေသည်။

          ဤနည်းမှာ သူ့အတွက် ပို၍ လွယ်ကူနေသည်ကို ကျွန်တော် သတိပြုမိ၏။

 

          ဒုတိယလကုန်ခါနီးသော် သူသည် သူ့နာမည်ကို လက်မှတ်ထိုး တတ်လာသည်။

ညပိုင်းရောက်လာပြီဆိုလျှင် သူသည် မီးမွှေးသည်။

          ပြီးလျှင် ကျွန်တော်က သူ့အား လှမ်းခေါ်မည့်အချိန်ကို စိတ်ရှည် လက်ရှည် စောင့်သည်။

          “ကဲ .. လာဟေ့ ... ယာမိုလာ၊ တို့များ စာသင်ကြရအောင်”

          ကျွန်တော်က ခေါ်သည်။

          ထိုအခါ သူသည် ထုံးစံအတိုင်း ထိုင်ရာမှ ထလာပြီး စားပွဲ၌ ထိုင်၏။

          တံတောင်နှစ်ဖက်ဖြင့် စားပွဲထောက်ကာ ကလောင်တံကို တုတ် ခိုင်ကြီးမားသော လက်ချောင်းများဖြင့် ညှပ်၍ ကိုင်သည်။

          ပြီးတော့ မျက်ခုံးများကို ပင့်ပြီး...

          “ကျုပ် ရေးရတော့မလား” ဟု မေးသည်။

          “အေး .. စရေးတော့”

          သူသည် သူ့နာမည်ကို ရှေ့ဆုံးနှစ်လုံးဖြစ်သော “    ယပက်လက်”ကို စ၍ ရေး၏။

          ယပက်လက် ရေးအပြီးတွင် ကျွန်တော့်ကို မော့ကြည့်လေသည်။

           သူ့မျက်နှာတွင် တစ်ခုခု မေးလိုသည့် အရိပ်အငွေ့ ထင်ဟပ်နေ၏။

           “ဘာပြုလို့ ဆက်မရေးဘဲ ရပ်နေတာလဲ။ မေ့သွားပြန်ပြီလား”

           “ဟုတ်တယ်” ဟု ရေရွတ်ကာ စိတ်ပျက်သည့်အမူအရာဖြင့် ခေါင်းခါလေသည်။

           “မင်းဟာ လူထူးလူဆန်းတစ်ယောက်ပါလား။ ကဲကွာ .. မြင်းခွာပုံရေးစမ်း”

          “ဪ ... ဟုတ်သားပဲ၊ မြင်းခွာ .. မြင်းခွာ၊ ဟုတ်ပြီ ... ကျုပ်သိပြီ”

          သူ့မျက်နှာသည် ကြည်လင်သွား၏။