Mg Tun Thu - Three Loves by A.J Cronin

(၁)

          အဝတ်လဲပြီးသွားသည့်အခါ လူစီသည် သူ့အိပ်ခန်း ပြတင်းပေါက်ဆီ သို့ သွားရပ်ကာ အပြင်သို့ မျှော်ကြည့်သည်။ ယခုထိ ဖရန့်၏ အရိပ်အယောင်ကို မမြင်ရသေး။ သူသည် ဇာခန်းဆီး နောက်တွင်ရပ်ကာ တစ်မိုင်နီးပါးခန့်အကွာ ရှိနေရာမှ မြစ်ကမ်းပါးဘေးအတိုင်း မြို့ဘက်သို့ ဦးတည်သွားနေသော လမ်းမကြီး ဆီသို့ အမှတ်တမဲ့ ကြည့်နေမိ၏။

          လမ်းမကြီးသည် လူသွားလူလာ ကင်းမဲ့ကာ တိတ်ဆိတ်ခြောက်သွေ့လျက် ရှိသည်။ အနီးတစ်ဝိုက်တွင် အဘိုးအို ဘိုးနှင့် သူ့ခွေးမှတစ်ပါး တခြားလူ မရှိ။ အသက်ကြီးလှပြီဖြစ်သော ဘိုးသည် အဆစ်အမြစ် ကိုက်ခဲသောရောဂါကြောင့် သူ၏ လှေရုံအပြင်ဘက်ထွက်ကာ နံရံကိုမှီ၍ နေစာလှုံနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ခွေးသည် လမ်းဘေး ပလက်ဖောင်းပေါ်တွင် ခေါင်းကို မေးတင်ကာ အိပ်လျက်ရှိသည်။

          သြဂုတ်လ၏ မွန်းလွဲပိုင်း နေရောင်သည် ကြည်လင်တောက်ပလျက် ရှိ၏။ နေရောင်အောက်တွင် အတ်ဒ်ဖီလန်မြို့သည် ဝင်းလက်နေသည်။ ဒိုရန်အိပ်ကမ်းရှိ အဆောက်အအုံ ခေါင်မိုးများနှင့် ခေါင်းတိုင်များသည်လည်း တပြောင်ပြောင် တလက်လက် ဖြစ်နေကြသည်။ တကယ်တော့ ဤလမ်းမ၊ ဤအဆောက်အဦးများနှင့် ဤအိမ်များသည် သူတွေ့မြင်နေကျ မြင်ကွင်းတစ်ခု ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း အခုလို ရွှေရောင်သမ်းနေသည့် အလင်းရောင်နှင့် ကျတော့ ရှုခင်းသည် ရိုးသွားသည်ဟုမရှိ။ ကြည့်မဝအောင် လှပနေဆဲပင်ဖြစ်၏။

          နေရောင်တွင် တလက်လက် တောက်ပနေသည့် ပင်လယ်ကွေ့အတွင်းမှ ရေပြင်အနီး ကမ်းပါးထက်မှ စိမ်းမြမြတောအုပ်၊ အနောက်ဘက်တစ်လွှားတွင် မိုးကောင်းကင်ဆီသို့ ထိုးတက်နေသည့် တောင်ထွတ်တောင်ထိပ်များ။ ဤရှုခင်း သည် သူနှင့် တရင်းတနှီး ဖြစ်လာခဲ့သည်မှာ ကြာခဲ့ပြီ။ ဆောင်းဦးပေါက် တော့မည့် အရိပ်လက္ခဏာများကို မြင်နေရပြီ။ ဤရာသီကို သူ မြတ်နိုးလှ၏။

          သူ့အကြည့်သည် လှေရုံ၏ တစ်ဖက်ရှိ “လင်းယုန်” ကူးတို့ သင်္ဘော ငယ်ပေါ်တက်၍ ကစားနေသော သူ့သားထံ ရောက်သွားသည်။ ကူးတို့သင်္ဘော သည် ဆိပ်ကမ်း၌ ဆိုက်ကပ်ထားခြင်းဖြစ်၍ သူ့သားသည် သင်္ဘောကုန်းပတ် ပေါ်၌ အလုပ်များနေရှာသည့် ဒေ့ဗ်အား ကူညီနေသလား၊ နှောင့်ယှက်နေ သလား။ ကူညီဖို့ထက် နှောင့်ယှက်ဖို့ကတော့ ပိုများသည်မှာ အမှန်။ထိုအတွေးဝင်လာသည့်အခါ သူ့သားငယ်၏ အပေါ်၌ ချစ်ခင်မြတ်နိုးသည့် မိခင်စိတ်သည် ဝင်လာသည်။

          သူသည် တစ်ချက်မျှ ပြုံးလိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်နားမှ ခွာလာခဲ့သည်။ ဝက်သစ်ချသား ရိုကြီးရှေ့မှ အဖြတ်တွင် တစ်ခဏမျှရပ်၍ မှန်ထဲ၌ ထင်ဟပ်လာသည့် သူ့ရုပ်လွှာကို ကြည့်နေမိသည်။ သူ့အရပ်သည် မမြင့်မနိမ့်၊ ပါးလွှာသော အဝတ်အစားများအောက်မှ တောင့်တင်း ဖြောင့်စင်းသော သွယ်လျလျ ခန္ဓာကိုယ်သည် ငယ်ရွယ် ပျိုမျစ်မှုကို အထင်အရှား ဖော်ပြနေ သည်။ အသက်အားဖြင့် နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်မျှ ရှိနေပြီဖြစ်သော်လည်း သူ၏ နုပျိုမှုက အသက်ဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ် သာသာမျှသာ ရှိနေဆဲ။

          သူ့အသားအရေသည် စိုပြည်လန်းဆန်းကာ သွေးရောင်လျှမ်းနေသည်။ သူ့မျက်နှာသည် သွယ်လျလျဖြစ်၍ သူ့မျက်လုံးအစုံသည် အပြာရောင်ဖြစ်သည်။ လည်တိုင်ကြော့ကြော့သည် သူ့မျက်နှာနှင့် လိုက်လျောညီထွေ ရှိလှ၏။ တကယ်တော့ သူ့မျက်နှာသည် ရိုးသားပွင့်လင်းမှု၊ အကင်းပါးမှုနှင့် သွက်လက် ဖျတ်လတ်မှုများကို ပီပြင်ပြတ်သားစွာ ဖော်ပြနေသည်။ ။

          သူသည် သူ၏ နက်မှောင်သော ဆံပင်များကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အသာအယာ သပ်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကို တစ်ခဏမျှ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ထို့နောက် သူ နေ့ခင်းကဝတ်ပြီး ချွတ်ထားခဲ့သော အဝတ်ကိုခေါက်၍ ဗီရိုအောက်ဆုံးထပ်တွင် ထည့်ထားလိုက်သည်။ ဗီရိုကို ပြန်ပိတ်ပြီးသည့်အခါ အခန်းတစ်လုံးကို စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်သည်။ အခန်းထဲရှိ ပစ္စည်းအားလုံးသည် သူလိုချင်သည့် ပုံစံအတိုင်း သူ့နေရာနှင့်သူ စနစ်တကျရှိနေသည်။ တစ်ခန်း လုံးလည်း သူ့စိတ်တိုင်းကျ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်လျက်ရှိသည်။ သူသည် ကျေနပ် အားရသော မျက်နှာထားဖြင့် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့လေသည်။

          အမှန်တော့ လူစီသည် သူ့အိမ်ကို အမြဲတစေ ကြည်လင်ပြောင်လက်နေ အောင် ထားရမှ ကျေနပ်သူဖြစ်၏။ အိမ်ထဲတွင် အနံ့အသက်များလည်းကောင်းနေမှ၊ အစွန်းအကွက် ဟူ၍လည်း လုံးဝမရှိဘဲ ပြောင်စင်နေပါမှ စိတ်တိုင်းကျသူဖြစ်သည်။ သို့မှသာလျှင် အိမ်ရှင်မကောင်းတစ်ယောက် ပီသ သည်ဟု ယူဆကာ ဂုဏ်ယူတတ်သူဖြစ်၏။ သူ့အိမ်သည် ခပ်သေးသေးဖြစ်သော်လည်း သီးခြာခြံဝင်းကလေးနှင့်ဖြစ်၍ အတ်ဒ်ဖီလန်မြို့ အစွန် ဆင်ခြေ ဖုံးတွင် တည်ရှိသည်။

          သူသည် မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ဝင်လာခဲ့ပြီး အိုးခွက်ပန်းကန် ဆေးကြော သည့် နေရာဘက်သို့ လျှောက်လာသည်။ “အခုထက်ထိ မပြီးသေးဘူးလား၊ နက်တာ”ဟု လှမ်းမေးသည်။

          “အခုပဲ ပြီးတော့မှာပါ မစ္စက်မူး”ဟု နက်တာက ဖြေသည်။

          “မစ္စတာမူး ပြန်လာခါနီးနေပြီ”ဟု လူစီက ဆက်ပြောသည်။

           “အခုကတည်းက ကြက်ဥတွေ ပြုတ်ထားတော့”

          “ဟုတ်ကဲ့ပါ”

          “ပြုတ်ရင်လည် သတိထားပြုတ်နော် နက်တာ၊ မာသွားအောင် ရှာလကာ ရည်လေး နည်းနည်းထည့်ပြုတ်၊ မေ့မသွားနဲ့ဦး”

          “မမေ့ပါဘူး မစ္စက်မူး”

          နက်တာသည် အရပ်ရှည်ရှည် ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် သွက်လက် ဖျတ်လတ် သည်။ အသက်မှာ ဆယ့်ခုနှစ်နှစ်မျှသာ ရှိသေး၏။ အလုပ်ကို သွက်သွက်လက် လက်နှင့် လိုလိုချင်ချင် လုပ်တတ်သည်။ စိတ်ဆတ်ပြီး စကားနည်းသော်လည်း ချင်ခင်နှစ်လိုဖွယ်ရာ ကောင်းသည်။ အလုပ်ကို မပျင်းမရိ လုပ်တတ်သော အကျင့်စရိုက်ရှိသော်လည်း အလုပ်ရှင်အား စကားပြန်ပြောသည့်အခါများတွင် ဘယ်တော့မှ အလွန့်အကျွံ ရိုသေကျိုးနွံသည့် “ဆာ” နှင့် “မဒမ်” စသော စကားလုံးများကို သုံးလေ့မရှိ၊ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့စွာဖြင့် တရိုတသေ တလေးတစား ပြန်ပြောတတ်သော်လည်း လွန်ကဲသော ခယ၀ပ်တွားမှုကို ဖော်ပြသည့် အသုံးအနှုန်းနှင့် အပြုအမူများကို ပြုလုပ်လေ့မရှိ။

          ပန်းကန် ခွက်ယောက်များ ဆေးပြီး၍ အပြင်သို့ထွက်လာသော နက်တာသည် သူ့အတွေးနှင့် သူ ပြုံးသည်။ “ဒီဆံပင်ကို ပုံသစ်ညှပ်ပြီးက တည်းက ကျွန်မ အဝတ်လဲတာ အချိန် ကြာကြာသွားတယ်”ဟု ပြောသည်။

          “အေးပါ ဟုတ်ပါတယ်၊ နင် အဝတ်လဲတာ ဘာကြောင့် ကြာတယ် ဆိုတာလည်း ငါသိပါတယ်”ဟု လူစီက တွေးသည်။ “နင့်ကို ဒေ့ဗ်ဘိုးဝီက စိတ်ဝင်တစား ကြည့်ကြည့်နေတဲ့ အချိန်ကတည်းက အဝတ်လဲတာ အလှပြင် တာတွေ ကြာကြာလာတာပါ”

          “ဆံပင်ပုံက လှသားပဲ၊ ဒီပုံမျိုးကို ဒေ့ဗ်က ကြိုက်သတဲ့လား” ဟု လူစီက မေးသည်။

           နက်တာသည် ရှက်စိတ်ဖြင့် ခေါင်းခါသည်။ သူသည် ကြက်ဥတစ်လုံးကို အိုးနှုတ်ခမ်းနှင့် ရိုက်ခွဲလိုက်ပြီး “သူလား၊ ဟင်းဟင်း”ဟု မရေမရာ ရေရွတ်ကာ ရှာလကာရည်ပုလင်း သွားယူသည်။

          လူစီသည် အိမ်စေမလေး၏ လှုပ်ရှားမှုများကို အတန်ကြာမျှ ရပ်ကြည့် နေသည်။ ပြီးချင် ရယ်ချင်စိတ်ကို ချုပ်တည်းထားသည်။ ပြီးတော့ သူကိုယ် တိုင်၏ စိတ်ကြည်နူး သာယာမှုကို ပြန်၍ သတိထားနေမိသည်။ သူကိုယ် တိုင်ပင်လျှင် ဖရန့် မြို့ထဲမှ ပြန်ရောက်လာတော့မည့် အခုလိုအချိန်ကလေး ရောက်လာတိုင်း စိတ်ထဲတွင် သာယာကြည်နူးခြင်း ဖြစ်ရသည် မဟုတ်ပါလား။ ထိုအချိန်နှင့် နီးလာတိုင်း တစ်အိမ်လုံးကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်သွားအောင် ရှင်းလင်းသုတ်သင်ကာ အဝတ်များလဲ၍ ဖရန့်ရောက်အလာကို တမျှော်မျှော် ဖြစ်နေတတ်သည် မဟုတ်ပါလား။

          သူသည် အိမ်ရှေ့ခန်းမကိုဖြတ်ကာ တံခါးကိုဖွင့်၍ အပြင်သို့ထွက်သည်။ အပြင်ဘက်မှ ကျောက်စရစ်ခဲများ ခင်းထားသော လူသွားလမ်းကလေးအတိုင်းလျှောက်လာခဲ့သည်။ လေးထောင့်စပ်စပ်၊ ခပ်သေးသေး ပန်းခြံကလေးထဲရှိ မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းနှင့် ပွင့်ဖူးနေကြသည့် ပန်းပင်များကိုကြည့်ရင်း ဝင်းတံခါး ဘက်သို့သွားကာ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ လမ်းမပေါ်တွင် လှုပ်ရှားမှုတစ်ခု ရှိနေပြီ။ သူ့ဘက်သို့ ပြေးလာနေသည့် သူ့သား၊ သူ့သား၏ အရိပ်သည် သူ့သား၏နောက်မှ ထက်ကြပ်မကွာ ပြေးလိုက်လာနေသည်။

          “အမေ...ရေ”သူ့သားထံမှ သူ့အား အော်ခေါ်လိုက်သည့်အသံကို ကြားရသည်။ “ကျွန်တော် ဒေ့ဗ်နဲ့ လင်းယုန် သင်္ဘောပေါ်မှာ အလုပ်လုပ်ခဲ့တယ်”

          “ဟုတ်ရဲ့ လား”ဟု လူစီက မယုံကြည်သည့် လေသံဖြင့် ပြန်ပြောသည်။

          “ဟုတ်တယ် အမေရဲ့၊ တကယ်ပြောတာ”

          ဟု ရှစ်နှစ်သား သူ့သားက ဝမ်းသာအားရ ပြောသည်။ “ဒေ့ဗ်က ကျွန်တော့်ကို ကြိုးတစ်ချောင်း ဆက်ခိုင်း တယ် သိလား”

          “ဟုတ်လား ကောင်းတာပေါ့၊ နောက်ပြီးတော့ကော”

          လူစီက အလိုက် သင့် ပြန်ပြောကာ သူ့သား၏ နှာခေါင်းပေါ်မှ မှဲ့ပြောက်ကလေးများကို သတိ ထား၍ ကြည့်မိသည်။ သူ့သား နှာခေါင်းသည် ပုဗာတိုကလေးဖြစ်၏။ ဤနှာခေါင်းမျိုးနှင့် ဤမဲ့ခြောက်မျိုးကို သူ တွေ့ခဲ့ဖူးပေါင်း များလှပြီ။ သူ့အဖို့ သူ့သားပီတာ၏ နှာခေါင်းလောက် ဘယ်နှာခေါင်းမှ ဆွဲဆောင်မှုမရှိ။

          သူအသက်အရွယ်နှင့်စာလျှင် သူ့သား ပီတာသည် “ယဉ်ကျေးသိမ် မွေ့သော ကလေးတစ်ယောက်”ဟု ဆိုနိုင်စရာရှိသည်ဟု ထင်၏။ ဆံပင်သည် အညိုရောင်၊ မျက်လုံးများသည်လည်း သူ့အဖေလိုပင် အညိုရောင်ဖျော့ဖျော့၊ သူ့မျက်စိထဲတွင် သူ့သားသည် ချစ်စရာ အလွန်ကောင်းသည့် လူချောလူလှ လေးတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ အခြားကလေးများတွင်လည်း ချစ်စရာကောင်းသည့် အကွက်ကလေးများ ရှိကြပေလိမ့်မည်။ သို့သော်လည်း သူ့သားပီတာလောက် တော့ ချစ်စရာကောင်းလိမ့်မည်ဟု မထင်။

          “မေမေ.. သား ကျောက်ဒိုးပစ်တမ်း ကစားချသူ့င်တယ်၊ သွားရမလား ဟင်”ဟု ပီတာက မေးသည်။

          “ကျောက်ဒိုးကို သား ဘယ်ကရသလဲ” ပီတာက ရယ်ကျဲကျဲလုပ်ကာ သူ့အမေအား ကြည့်နေသည်။

          “ဒီနေ့ ကျောက်ဒိုးပစ်နေတဲ့ ကောင်လေးတွေနဲ့ သား တွေ့တယ်၊ ကောင်လေး တစ်ယောက်ဆီက ကျောက်ဒိုးနှစ်လုံး သားက ချေးပြီး သူနဲ့ပစ်တာ၊ သားက နိုင်တယ်၊ သူ့ဆီက ချေးထားတဲ့ ကျောက်ဒိုးတွေလည်း ပြန်ဆပ်လိုက်တယ်။ သားဆီမှာလည်း ပိုသေးတယ် သိလား”

          ပြောပြောဆိုဆို ပီတာသည် ဘောင်းဘီ အိတ်ကပ်ထဲမှ ကျောက်ဒိုးများကို ထုတ်ပြသည်။

          “မေမေကလွှတ်ရင် သား သွားပြီးကစားမယ်၊ နောက်ထပ် အများကြီး နိုင်ဦးမှာ”

          “နေဦး သား၊ လက်ဖက်ရည် အရင်သောက်မယ်၊ မင်း အဖေ အခုပဲ ရောက်တော့မှာ၊ ကဲ... အိမ်ထဲသွား၊ ခြေတွေလက်တွေဆေးဦး၊ ညစ်ပတ်နေရင် မကောင်းဘူး”

          ပီတာသည် လေတစ်ချက် ချွန်လိုက်ကာ ကျောက်စရစ် လူသွားလမ်း ပေါ်အတိုင်း အိမ်ဘက်သို့ ပြေးသွားသည်။ လူစီ၏ အကြည့်သည့် မြို့ဘက်မှ လာနေသော လမ်းမဆီသို့ ပြန်ရောက်သွားသည်။ နောက်တစ်ခဏမျှ အကြာတွင် သူ့ယောက်ျား ဖရန့်သည် သူ့မြင်ကွင်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။ ထိုအခါကျတော့ လည်း သူ့ ရင်သည် ပေါ့သွားသည်။ သူ့စိတ်သည် ချက်ချင်းပင် ကြည်လင်ပေါ့ ပါးသွားသည်။

          သူ့ ယောက်ျားသည် ခါးကိုကိုင်း၍ ခေါင်းကိုငုံ့ကာ လျှောက်လာနေ ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့ အကျင့်စရိုက်အတိုင်း အေးအေးဆေးဆေး နိုင်လွန်းလှ၏။

          သူ့ပုံစံကိုကြည့်ကာ ချစ်လည်း ချစ်သည်၊ သနားလည်း သနားသည်။ စိတ်မရှည်နိုင်အောင်လည်း ဖြစ်ရ၏။ ရုတ်တရက် သူ့ခေါင်းထဲတွင် အောင်မြင်မှု နည်းနေသည့် လက်ရှိအခြေအနေကို တွေးမိသည်။ ထိုအခါ သူတို့နှစ်ဦး ဆုံတွေ့ခဲ့ရသည့်အဖြစ်ကို ပြန်၍သတိရမိသည်။

          ထိုအချိန်က သူ့အစ်ကို ရစ်ချတ်နှင့် နေခဲ့သည့်ဘဝကို ပြန်၍ သတိရ မိသည်။ သူ့အစ်ကို အိမ်ထောင်ကျစ ရှေ့နေအလုပ် ဝင်မလုပ်မီက ရွိုင်းညီအစ် မပိုင် ကုမ္ပဏီ၌ အလုပ်ဝင်လုပ်ခဲ့သည်။ ရစ်ချတ်သည် အရာရာတိုင်းတွင် စေ့စပ်သေချာသူတစ်ဦးဖြစ်၏။ အသေးအဖွဲ့ မှအစ ဂရုစိုက်လွန်းသော အကျင့် လည်းရှိ၏။ ထိုစဉ်က ရစ်ချတ်သည် သူ့ ဇနီး အီဗာအတွက် ဘာမဆို ဖြစ်အောင်လုပ်ပေးလေ့ရှိသော်လည်း မိမိအတွက်မူ သိပ်ပြီး အရေးတယူမရှိခဲ့။ အစ်ကိုတစ်ယောက်အနေဖြင့် တာဝန်အရ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်မှုမျိုးကိုသာ ပေးခဲ့သည်။ ယင်းကဲ့သို့ ဖြစ်ရခြင်းသည် သူ့သားငယ် ချာလီအား ပြုစုစောင့်ရှောက် နေရသည်က တစ်ကြောင်း၊ ကလေးမီးဖွားပြီးကတည်းက ချူချာလာသော သူ့ ဇနီး အီဗာ ကျန်မာရေးကို ဂရုစိုက်နေရသည်က တစ်ကြောင်းတို့ကြောင့် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်ပေလိမ့်မည်။

          အမှန်တော့လည်း ရစ်ချတ်နှင့် မိမိသည် ဘယ်တော့မှ တည့်ကြသည် မရှိ။ သဘောချင်း မတိုက်ဆိုင်သည်က များ၏။ အခြေခံစိတ်သဘော သဘာဝချင်း မတူကြ၍ပင် ဖြစ်ရမည်ဟု မိမိကတော့ ယူဆခဲ့၏။ ထို့နောက်တော့ လူငယ်တစ်ဦးဖြစ်သော ဖရန့်က မိမိအပေါ် စိတ်ဝင်စားလာသည့် အခါ တွင်မူ -

          ထိုအဖြစ်ကို သတိရသည့်အခါ လူစီ မပြုံးဘဲ မနေနိုင်။ ထိုစဉ်က ဖရန့်သည် ဆယ့်လေးရက်တစ်ခါ အလုပ်အားသည့်နေ့တိုင်း မိမိထံ ရောက်လာ လေ့ရှိ၏။ ဖရန့်သည် နမော်နမဲ့ နိုင်ရုံမျှမက မိမိတို့ အသိုင်းအဝန်းက သိနား လည်ထားသည့် ယဉ်ကျေးဖွယ်ရာမှုများကိုလည်း နားမလည်။ တကယ်တော့ မိမိ၏ ခင်ပွန်းလောင်းအား အက်ဒ်ဘက်လို နေရာမျိုးရှိ အ ဆောင်တစ်ဆောင်၌ တွေ့ခဲ့ရသည်မှာ သိပ်ပြီး ဂုဏ်သိက္ခာကတော့ မမြင့်မားလှ။ အသေ အချာ စဉ်းစားလျှင် ရယ်စရာပင် ကောင်းသည်ထင်၏။

          မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ အကျင့်စရိုက်နှင့် အရည်အသွေးချင်း မတူညီကြသော သူတို့နှစ်ယောက်သည် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ခွဲခွာ၍ မရနိုင်လောက်အောင် ပို၍ပို၍ နီးစပ်လာခဲ့ကြသည်။ ယနေ့လို မွန်းလွဲပိုင်းအချိန်မျိုးတွင် သူတို့သည် အနီးတစ်ဝိုက်ရှိ သစ်တောများတွင် လမ်းလျှောက်သည့်အခါ လျှောက်ကြသည်။

          အောက်ဘက်အနိမ့်ပိုင်းထဲရှိ ပင်လယ်ကွေ့ ရေပြင်အလှတွင် ငေးမောသည့်အခါ ငေးမောကြသည်။

          ရစ်ချတ်ကတော့ ပြင်းထန်သည်။ နယ်လှည့် အရောင်းသမားတစ်ဦး ဖြစ်သော ဖရန့်အပေါ်၌ နည်းနည်းကလေးမှ အထင်မကြီး။ သူတို့နှင့် ဖရန့် သည် သာဘာ အယူဝါဒလည်း တူညီကြသည် မဟုတ်။ ပြီးတော့ အရည် အသွေးချင်းလည်း တူညီကြသည်မဟုတ်။ အိုင်းရစ် မိဘများမှ ပေါက်ဖွားလာ သူတစ်ဦးသည် အငတ်ဘေးကြောင့်သာ သူ့နိုင်ငံမှ ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်ဟု ရစ်ချတ်က ဆိုသည်။ တစ်နှစ်လျှင် နှစ်ကြိမ်စိုက်သည့် အာလူးခင်းများပျက်ပြီး အငတ်ဘေး ကျရောက်လာသည့်အခါတိုင်း လမ်းဘေးတွင် အသေကောင်များ အပုံလိုက် ဖြစ်နေတတ်သော နေရာမျိုးမှ လူများသည် အများအားဖြင့် စကော့ တလန်နိုင်ငံသို့ အစုလိုက် ဝင်ရောက်လာတတ်ကြ၏။ သူတို့ အိုင်းရစ်များသည်အောက်တန်းစား အလုပ်သမားမှတစ်ပါး အခြားဘာမှ မဖြစ်နိုင်ဟုလည်း ရစ်ချတ်က နှိမ်နှိမ့်ချချ ပြောသည်။ တကယ်တော့ ရစ်ချတ်သည် စကော့လူမျိုး ဖြစ်ရခြင်းအတွက် မာန်မာနတက်နေသူ မဟုတ်ပါလော။

          ဤကိစ္စတွင် ရစ်ချတ်နှင့် လူစီသည် အကြီးအကျယ် သဘောကွဲလွဲခဲ့ ကြသည်။ သူ၏ အိမ်ထောင်ဖက် ရွေးချယ်မှုအပေါ်တွင် ရစ်ချတ်တို့ လူစုက အပြင်းအထန် ဝေဖန်ကြသည်။ ပြစ်တင်ရှုတ်ချကြသည်။ ဤကြားထဲမှပင် သူနှင့် ဖရန့်သည် လွန်ခဲ့သော ကိုးနှစ်ကာလက တစ်ရက်တွင် အတူတူ ပေါင်း သင်းနေထိုင်ကြရန် ဆုံးဖြတ်ကာ အပြီးအပိုင် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ သူ့အနေ ဖြင့် အခိုင်အမာ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးဖြစ်သဖြင့် ဖရန်နှင့် အိမ်ထောင်ကျရသည့် အတွက် လုံးဝ ရှက်ခြင်း၊ ကြောက်ခြင်း မဖြစ်ခဲ့။ ဖရန်အား ချစ်သည်ဟူသော အသိမှတစ်ပါး အခြားဘာကိုမှ မစဉ်းစားခဲ့။

          ဖရန့်သည် သူ့ဘက်သို့ နီးကပ်လာနေပြီ။ လူစီသည် လက်တစ်ဖက်ကို မြှောက်၍ ဝှေ့ယမ်းပြသည်။ နှုတ်မှလည်း “ဟယ်လို”ဟု အသံပေးသည်။ ဖရန့်ကလည်း “ဟယ်လို”ဟု ပြန်၍ အသံပြုသည်။

          ဖရန့်သည် အသက် သုံးဆယ်ရွယ်ဖြစ်သည်။ အရပ်အမောင်း မြင့်သော် လည်း ခန္ဓာကိုယ်သည် ကျစ်လျစ်တောင့်တင်းခြင်း မရှိ။ ဝတ်စားဆင်ယင်ပုံသည် ဖြစ်ကတတ်ဆန်းနိုင်သည်။ မျက်လုံးအစုံနှင့် ဆံပင်သည် အညိုရောင်။

          “မောင် ဒီ နေ့ နောက်ကျတယ်”ဟု လူစီက ပြောသည်။ “လေးနာရီခွဲ ရထား မမီလိုက်ဘူးထင်တယ်”

          “မောင် မမီတာ ဘာမှမရှိဘူး”ဟု ဖရန့်က ပြန်ပြောသည်။ “မောင် မမီဘဲ နောက်ကျတာဆိုလို့ ဘုရားရှိခိုးတာ တစ်ခုပဲရှိတယ်” ။

          သူတို့သည် အတူတွဲ၍ အိမ်ဘက်သို့ လျှောက်လာကြသည်။ “လူစီ မှာလိုက်တဲ့ ပန်းကန်အောက်ခံစကလေးတွေ ဝယ်ဖို့ မေ့လာပြန်ပြီထင်တယ်” ဟု လူစီက စကားစသည်။

          ဖရန့်က အဖြေမပေး။ လူစီမျက်နှာကို တစ်ချက်မျှ ငဲ့ကြည့်ပြီး ငြိမ်နေ သည်။ သူ ဒီနေ့ မစ္စတာဂို ကုန်ပဒေသာဆိုင်ဘက် ရောက်မည်ဟု မနက်က ပြောသွားခဲ့၏။ အခုကျတော့ လူစီ မှာလိုက်သော ပစ္စည်းကို မေ့လာခဲ့ပြန်ပြီ။ သူတို့မိသားစုသည် “ဂိုးကုန်ပဒေသာဆိုင်”အား ပစ္စည်းအကောင်းစားများ ရောင်းချ သည့်ဆိုင်ဟု အသိအမှတ် ပြုထားကြသူများဖြစ်သည်။ ထိုဆိုင်မှဝယ်လျှင် ဘာပစ္စည်းမဆို ကောင်းမွန်ခိုင်ခံ့သည်ဟုလည်း ယုံကြည်နေသူများဖြစ်သည်။ အခုလက်ရှိ အိမ်တွင်သုံးနေသည့် စန္ဒရားမှအစ ပြက္ခဒိန်အဆုံး ဂိုးစတိုးဆိုင်မှ ပစ္စည်းများသာ ဖြစ်၏။

          “လာမယ့် သောကြာနေ့ကျရင် မောင် ဆက်ဆက်ဝယ်ခဲ့ပါမယ်ကွာ”ဟု ဖရန့်က ပြောသည်။

          လူစီက နှုတ်ခမ်းများကို မဲ့လိုက်သည်။ သူ မှာထားသည်မှာ ကြာပြီ။ တစ်ပတ်လုံး မေ့လာခဲ့သည်မှာ လွန်လွန်းလှသည်ဟု ထင်သည်။ ဖရန့်သည် နမော်နမဲ့ နိုင်လွန်းလှ၏။ အရာရာတိုင်းကို အလေးအနက်မထားဘဲ မေ့လာ နေသည်ကများ၏။ မိမိ၏ မွေးနေ့နှင့် သားငယ်ပီတာ၏ မွေးနေ့ကိုသာမက သူ့မွေးနေ့ ကိုပင် သူ မေ့နေလေ့ရှိသည် မဟုတ်ပါလား။

          သူတို့သည် စားသောက်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာခဲ့ကြသည်။ အိမ်ရှေ့ဧည့် ခန်းနှင့် မီးဖိုခန်းကြားရှိ စားသောက်ခန်းသည် ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းဖြစ်သည်။ သားအမိသားအဖ သုံးယောက်သည် နက်တာပြင်ပေးထားသည့် လက်ဖက်ရည် ပွဲတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။

          “ဒီကောင် ကနေ့ ဘာတွေလုပ်နေသလဲ”ဟု ဖရန့်က သူ့အား လှမ်းကြည့်ပြီး မေးသည်။