မောင်ထွန်းသူ - အစိမ်းရောင်နှစ်များ

အခန်း (၁)

           မာမာ၏လက်ကို တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ပြီး မီးရထား ဘူတာရုံ၏ မှောင်မဲမဲ မှုန်ကုပ်ကုပ် ပေါင်းမိုးအခုံးကြီးများအောက်မှ ထွက်လာသော ကျွန်တော် သည် လင်းလက်တောက်ပြောင်နေသည့် မြို့တွင်းလမ်းများပေါ်သို့ ရောက်လာသည်။

           အမှန်တော့ ကျွန်တော်သည် အခုအချိန်မှစ၍ မာမာ့အပေါ်၌သာလျှင် ယုံကြည်စိတ်ချရတော့မည် ဖြစ်သည်။ အားကိုးအားထား ပြုရတော့မည် ဖြစ် သည်။ သို့တစေလည်း အသွင်တစ်မျိုး ဖြစ်နေသည့် မာမာ့ မျက်နှာကြောင့် ကျွန်တော့်စိတ်သည် မတင်မကျဖြစ်နေရပါသည်။ မာမာ့မျက်နှာသည် နွမ်းလျ ညှိုးငယ်နေသည်။ မာမာ့၏ အပြာရောင်မျက်လုံးများသည် အရောင်အဆင်း ကင်းမဲ့ကာ ဝမ်းနည်းကြေကွဲခြင်းကို ဖော်ပြနေကြသည်။ မာမာ့၏မျက်နှာ ဤ မျှလောက် ညှိုးငယ်နွမ်းလျနေသည်ကို ကျွန်တော် အရင့်အရင်က တစ်ကြိမ် တစ်ခါမျှ မတွေ့ဖူး၊ မမြင်ဖူးခဲ့သဖြင့် အံ့သြခြင်း ဖြစ်နေရပါသည်။

           မာမာသည် အလိုအလျောက် လှုပ်ရှားသည့် စက်ထဲသို့ ပိုက်ဆံထည့် ကာ ထွက်လာသည့် ချောကလက်ထုပ်ကိုယူ၍ ကျွန်တော့်လက်ထဲသို့ ထည့်ပေး သည်။ ဤမျှလောက်အထိ လုပ်ပေးသည်ကို တွေ့ရသည့်ကြားမှပင် ကျွန်တော့် စိတ်သည် မတင်မကျ ဖြစ်လျက်ရှိသည်။ မာမာ့အပေါ်၌ ယုံကြည်ကိုးစားလို သည့်စိတ် ကင်းမဲ့လျက် ရှိပါသည်။

           ကျွန်တော်တို့ ဝင်တန်မှ လာခဲ့သည့်ခရီးလမ်း တစ်လျှောက်လုံးတွင် မာမာနှင့် ကျွန်တော်သည် တတိယတန်းတွဲထဲတွင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်၍လိုက်လာခဲ့သည်။ အဝတ်အစား နွမ်းနွမ်းဖတ်ဖတ်များကို ဝတ်ထားသော မာမာ သည် မီးရထား ပြတင်းမှနေ၍ အပြင်သို့မျှော်ပြီး လိုက်ပါလာသည်။ သူ သည် သူ့ခေါင်းကို တစ်ဖက်နံရံတွင် မှီထားသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းများသည် တလှုပ်လှုပ်။ သူ့ဘာသာသူ တစ်ယောက်တည်း စကားပြောလာနေခြင်း ဖြစ် ၏။ မကြာမကြာ လက်ကိုင်ပဝါကို ထုတ်၍ သူ့မျက်လုံးထောင့်များကို သုတ် လျက်လည်း ရှိသည်။

           ရထားပေါ်မှ ဆင်းလာသည့်အခါ မာမာသည် သူ့စိတ်သူ ထိန်းသိမ်း ချုပ်တည်းဟန် တူသည်။ သူသည် ကျွန်တော့်အား ပြုံး၍ကြည့်ပြီး ကျွန်တော့် လက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်သည်။

           “နောက်ထပ် မငိုနဲ့တော့နော် သား၊ မင်း အိမ်အထိ လမ်းလျှောက်နိုင် တယ် မဟုတ်လားဟင်။ အိမ်က သိပ်မဝေးပါဘူး ကလေးရယ်” ။

           ကျွန်တော်က လျှောက်နိုင်ပါသည်ဟု ပြန်ပြောသည်။ ကျွန်တော်တို့ သည် ဘူတာရုံအပြင်ဘက်၌ ရှိနေသည့် တစ်စင်းတည်းသော အငှားကားကို မစီးကြတော့ဘဲ ဟိုက်လမ်းပေါ်အတိုင်း လျှောက်လာခဲ့ကြပါသည်။

           ပလက်ဖောင်းပေါ်အတိုင်း လျှောက်လာနေသည့် ကျွန်တော့်နားထဲတွင် အိုင်းရစ်ရေလက်ကြားထဲမှ လှိုင်းသံများကို ကြားနေရဆဲ ဖြစ်ပါ၏။ လမ်းတစ် ဖက်တွင် ပြောင်ပြောင်လက်လက် ကျောက်တိုင်ကြီးများဖြင့် တခမ်းတနား တည်ဆောက်ထားသည့် အဆောက်အအုံကြီးတစ်လုံးကို မြင်ရသည်။ ရှေ့မျက်နှာ စာတွင် ရှေးဟောင်း အမြောက်နှစ်လက်နှင့် အလံတိုင်တစ်ခု။ မာမာ၏ထံမှ စကားပြောသံကို ကျွန်တော် ကြားရသည်။

           “ဒီအဆောက်အအုံကြီးဟာ ကီဗင်ဖို့ စည်ပင်သာယာရုံးကြီးကွယ့် ရောဘတ်ရဲ့၊ ဒီရုံးမှာ ပါပါမစ္စတာလက်ကီး အလုပ်လုပ်တယ်။ ကျန်းမာရေး ဌာနမှာ သူက တာဝန်ခံပေါ့ကွယ်” ။

           “ပါပါဆိုတာ ဘယ်သူ့ကို ပြောတာပါလိမ့်” ဟု ကျွန်တော်သည် ဇဝေ ဇဝါဖြင့် တွေးနေမိပါသည်။ “မာမာ့ယောက်ျားကို ပြောတာလား၊ မာမာ့အဖေ ကို ပြောတာလား”

           ကျွန်တော့် ခြေထောက်များသည် ကျောက်ပြားများ ခင်းထားသည့် ပလက်ဖောင်းပေါ်ဝယ် ကျယ်လောင်သော အသံကိုပြုကာ လျှောက်သွားလျက် ရှိသည်။ မာမာက ကျွန်တော့်အား စိုးရိမ်ပူပန်သည့် မျက်နှာထားဖြင့် ငုံ့ကြည့် သည်။

           “ဒီနေ့ ဓာတ်ရထားတွေမထွက်တာ သိပ်ဆိုးတာပဲ” ဟု ပြောသည်။

           ကျွန်တော်သည် ကိုယ်ထင်ထားသည်ထက် ပို၍ ပင်ပန်းနေရုံမျှမက အလွန်လည်း ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့နေမိသည်။ စက်တင်ဘာလ၏ မွန်းလွဲပိုင်း သည် မှုန်မှိုင်းမှိုင်း။ မြို့တွင်းလမ်းများသည် ကျောက်ခင်းလမ်းများချည်း ဖြစ် သဖြင့် ဖိနပ်သံများသည် ကျယ်လောင်စူးရှစွာ ထွက်ပေါ်နေသည်။ ထိုအသံများ သည် ကျွန်တော့်အား ပိုမို ချောက်ချားအောင် ခြောက်လှန့်လျက်ရှိ၏။ ယခု ကြားနေရသော အသံများသည် ကျွန်တော် နေထိုင်ခဲ့ရာ ဖီးနစ္စရပ်ကွက်တွင်း ရှိ ကျွန်တော့်အိမ်ပြတင်းပေါက်များမှ ဝင်လာနေကြသည့် မော်တော်ကားသံ များနှင့် မတူပါ။ ကိုယ်ကြားနေကျ အသံမျိုး မဟုတ်သဖြင့် ကျွန်တော့်စိတ် သည် တစ်မျိုးဖြစ်လျက် ရှိသည်။ ။

           သင်္ဘောကျင်းဘက်မှ တူထုသံများသည် အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ်လာ လျက် ရှိ၏။ မာမာ ညွှန်ပြသည့် ဘွိုင်လာစက်ရုံဆီမှ မီးတောက် မီးလျှံများ နှင့် မီးခိုးများသည် ကောင်းကင်ဆီသို့ ထိုးတက်နေကြသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ တွင် လေသည် ပြင်းထန်စွာ ဝှေ့ယမ်း တိုက်ခတ်လာတတ်သည်။ ထိုအခါတွင် ကျွန်တော့် မျက်စိများထဲသို့ ဖုန်မှုန့်များ ဝင်လာတတ်သည်။ ချောင်းလည်း တဟွတ်ဟွတ် ဆိုးလာတတ်ပါသည်။

           မကြာမီ သင်္ဘောကျင်းဆီမှ အသံဗလံများသည် ကျွန်တော်တို့နောက် တွင် တဖြည်းဖြည်း ဝေး၍ ဝေး၍ ကျန်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော်တို့သည် ရေကန် ငယ်တစ်ကန်နှင့် တီးဝိုင်းစင်တစ်စင်ရှိရာ ပန်းခြံတစ်ခုအတွင်းမှ ဖြတ်ကျော်လာ ခဲ့ကြသည်။ ထို့နောက် မြို့၏ ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက် တစ်ခုအတွင်းသို့ ဝင်လာခဲ့ သည်။ ရပ်ကွက်သည် တောအုပ်လွှမ်းခြုံထားသည့် တောင်ကုန်းတစ်ခု၏ အောက် ဘက်၌ တည်ရှိသည်။ ရွာငယ်လေးတစ်ရွာနှင့် တူလှပါသည်။ ။

           ဤတစ်ဝိုက်တွင် သစ်ပင်များနှင့် စိမ်းလန်းစိုပြည်သော လယ်ကွင်းများ တည်ရှိသည်။ ရှေးဆန်ဆန် စတိုးဆိုင်ငယ်များနှင့် ကော့တိတ်ချ် တစ်ထပ် တိုက်အိမ်ကလေးများ တည်ရှိသည်။ အိမ်ရှေ့တံခါးများတွင် “ဟယ်လင်ဖီးလ်၊ ဂလင်းနယ်” စသော ခြံနာမည်ဆိုင်းဘုတ်များ ချိတ်ဆွဲထားသည့် အိမ်ကြီးများ တည်ရှိသည်။ ဤအိမ်ကြီးများသည် သံဝင်းထရံ၊ ပန်းခြံနှင့် ထည်ဝါခံ့ညား သော အသွင်ကို ဆောင်လျက်ရှိကြလေသည်။

           ဒရမ်းဘက်လမ်းအတိုင်း လျှောက်ဝင်လာခဲ့ကြသော ကျွန်တော်တို့သည် နောက်ဆုံးတွင် “လိုမွန်ကြူးဂေဟာ” ဟူသော ဆိုင်းဘုတ်ချိတ်ဆွဲထားသည့် အိမ်မြင့်မြင့်တစ်လုံးရှေ့၌ ရပ်ကြသည်။ အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာ ပြတင်းပေါက်များတွင် အဝါရောင် ခန်းဆီးများ တပ်ထားသည်ကို ကျွန်တော် မြင်ရပါသည်။

           တိတ်ဆိတ်သောလမ်းထဲရှိ ဤအိမ်၏ အသွင်အပြင်သည် ထည်ဝါခံ့ညား ခြင်းတော့ မရှိလှပါ။ အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာကို အချောကိုင်ထားသော်လည်း ကျန် အစိတ်အပိုင်းများမှာ အကြမ်းထည်များသာ ဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့ဘက်ရှိ ပန်း ဥယျာဉ်ထဲမှ လေယူရာတိမ်းကာ ယိမ်းနွဲ့နေကြသော ဂန္ဓမာပန်းများသည် အိမ် ကို ကျက်သရေရှိအောင် ဖန်တီးလျက်ရှိသည်။

           “အိမ်ကိုရောက်ပြီ ရောဘတ်” ဟု မာမာက ပြောသည်။ “ရာသီဥတုက သာသာယာယာရှိသေးလို့ တော်သေးတာပေါ့ကွယ်။ ဒါပေမဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ သာယာလှပတဲ့ ရွာကလေးတွေ ရှိတယ်” ။

           ဤပတ်ဝန်းကျင်သည် ကျွန်တော့်အတွက် အလွန်စိမ်းသော ပတ်ဝန်း ကျင် ဖြစ်၏။ ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်သည် စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ကာ လာရပြန်ပါသည်။ သို့သော်လည်း ကျွန်တော်သည် စိတ်ကိုတင်းကာ မာမာ ၏ နောက်မှ လိုက်ပါသည်။ လိုက်လာနေရင်းမှလည်း ယနေ့မနက် ဒမ်ဘလင် မြို့မှ မထွက်ခွာမီ ဝင်တန်သင်္ဘောကျင်း၌ ကျွန်တော့်အား တယုတယနမ်း၍ နှုတ်ဆက်ခဲ့သော ကျွန်တော်တို့အိမ်နားနီးချင်း မစ္စက်ချက်ပ်မင်းအား ပြန်လည် မြင်ယောင်မိသည်။ ပြီးတော့ သူပြောသည့် စကားတစ်ခွန်း။

           “မင့်မှာ နောက်ထပ် ဘာတွေများ ဖြစ်လာဦးမှာလဲကွယ်”

           ကျွန်တော့်နားများသည် သူ့စကားများကို ပြန်လည် ကြားယောင်နေ သည်။ သူ့ အသံတွင် စိတ်ထိခိုက်သံ အပြည့်အဝ ပါနေသည်ကို ကျွန်တော် သတိထားခဲ့မိပါသည်။

           နောက်ဖေးဘက် တံခါးဝအရောက်တွင် မာမာသည် တစ်ခဏမျှ ရပ် လိုက်သည်။ ပန်းခင်းတစ်ခင်းကို ပြန်စိုက်ရန် ဂေါ်ပြားတစ်လက်ဖြင့် အလုပ် ရှုပ်နေသော လူတစ်ယောက်ကို မြင်လိုက်၍ ဖြစ်သည်။ ဒူးနှစ်ဖက်ထောက်၍ မြေကြီးများကို တူးဆွနေသော အသက်ဆယ့်ကိုးနှစ်ခန့်ရှိလူရွယ်သည် ကျွန်တော် တို့အား မြင်လိုက်သည့်အခါ ထရပ်သည့် သူ့ပုံပန်းသည် ထုံထိုင်းနှေးကွေးမည့် အရိပ်လက္ခဏာရှိ၏။ ဆံပင်က နက်နက်၊ အသားအရောင်က ဖြူရော်ရော်၊ တပ်ထားသည့် မျက်မှန်ကထူထူ၊ မျက်စိမွဲကြောင်း ဖော်ပြနေသည့် အမှတ်အသား တစ်ခု ဖြစ်၏။

           “မင်း ဒါတွေကို လုပ်နေပြန်ပြီလား မာဒိုး”

           တွင် အပြစ်တင်လိုသော အရိပ်အ တင်တပ်သည်။ မနက် ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲ၍ လူငယ်ရှေ့သို့ တွန်းပို့သည်။ '

           " ရောဘတ်ပဲ " မာဒိုးသည် ကျွန်တော့်အား ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်နေသည်။

           "အင်း... နောက်ဆုံးကျတော့လည်း သူ ဒီကို ရောက်လာတာပဲနော်” ဟု ရေရွတ်သည်။

           မာမာက ခေါင်းညိတ်သည်။ သူ့မျက်လုံးအစုံတွင် ဝမ်းနည်းကြေကွဲခြင်း အရိပ်အငွေ့များ ယှက်သန်းလာသည်။ မာဒိုးသည် ရှေ့သို့တိုးလာပြီး ကျွန်တော် လက်ကိုဆွဲ၍ နှုတ်ဆက်သည်။ သူ့လက်မှ မြေစေးများသည် ကျွန်တော့်လက် ကို ပေကျံကုန်ပါသည်။

           “တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် ရောဘတ်။ မင်းမှာ အခက်အခဲရှိလာ ရင် ငါ့ကိုပြောပါ” ဟု ပြောကာ မာမာ့အား လှည့်ကြည့်သည်။

           “ပျိုးခြံက အလကားရတဲ့ အပင်တွေကို စိုက်မှာပါ။ ပိုက်ဆံ တစ်ပြား တစ်ချပ်မှ မကုန်ပါဘူး မာမာ”

           “အေးလေ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ပါပါ ပြန်မလာခင် မင်း ရေမိုး ချိုးထားမှ ဖြစ်မယ်။ သူ ပြန်လာတဲ့အချိန်မှာ မင်း ခုလို လုပ်ကိုင်နေတာတွေ့ ရင် စိတ်ဆိုးလိမ့်မယ်” ဟု မာမာက ပြောသည်။

           “ကျွန်တော် ပြီးတော့မှာပါ။ ခဏနေရင် ကျွန်တော် မာမာ့ဆီ လာမှာပါ” မာဒိုးသည် ဒူးထောက်၍ထိုင်ကာ သူ့အလုပ်ကို ဆက်လုပ်သည်။ ကျွန်တော့် လက်ကိုဆွဲ၍ ထွက်သွားသော သူ့ အမေအား နောက်မှနေ၍ လှမ်းပြောလိုက် သည်။ “ကျွန်တော် အာလူးတွေ ပြုတ်ထားလိုက်တော့မယ် မာမာ”

           ကျွန်တော်တို့သည် ပန်းကန်ဆေးခန်းမှ ဖြတ်ကာ မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ရောက်သည်။ ထိုမှတစ်ဆင့် မဟော်ဂနီ သစ်သားများဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည့် စားပွဲကုလားထိုင်များ ချခင်းထားသော ဧည့်ခန်းသို့ ရောက်သွားကြသည်။ မာမာသည် ဦးထုပ်ကိုချွတ်၍ ချိတ်ကာ ကျွန်တော့်အား ထိုင်ရန် လှမ်းပြော သည်။ ကျွန်တော် စိတ်အားမငယ်စေရန် အားပေးသမျှပြုသည့်အနေဖြင့် ပြုံး ၍ ကြည့်သည်။

           “မာမာတို့ ညစာကို ညနေခင်း စောစောစားတယ်။ ပါပါ ပြန်လာရင် မင်း ငိုလားယိုလား မလုပ်နဲ့နော်။ သူ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။ သူ့မှာက တစ်မြို့လုံးအတွက် ပူပင်စရာတွေ အများကြီး ရှိနေတော့ မာမာတို့က သူ့ကို စိတ်မချမ်းမသာဖြစ်အောင် မလုပ်ကြဘူး။

           “မာမာရဲ့ သမီးကိတ်လည်း မကြာခင် ရောက်လာလိမ့်မယ်။ သူက ကျောင်းဆရာမကွယ့်၊ မင်းကို မင်းအမေက ပြောပြီးရောပေါ့။ မင်းအမေရဲ့ ဆွေမျိုးတွေနဲ့ ပထမဆုံး ဆုံမိမှာဆိုတော့ ခေါင်းတော့ ရှုပ်စရာပဲ”

           “မာမာရဲ့ သားအကြီးဆုံးက အေဒမ်တဲ့။ သူက ဝင်တန်မှာ အသက် အာမခံလုပ်ငန်း လုပ်တယ်။ သူက မာမာတို့နဲ့ အတူမနေပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူ အားရင် ဒီကို ရောက်လာတတ်တယ်။ ပြီးတော့ ပါပါရဲ့ အမေ ရှိတယ်။ သူက အခုလောလောဆယ် သူ့မိတ်ဆွေတွေဆီ အလည်သွားနေတယ်။ သူကတော့ မာမာတို့နဲ့ လာနေတဲ့အချိန်က များတယ်။ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ မာမာ ရဲ့ အဖေပဲ။ သူက ဒီမှာအမြဲနေတာ။ သူကတော့ မင်းနဲ့ အဘေးတော်တယ်။ ကလေးတိုင်းမှာ အဘေးမရှိကြဘူးကွယ့်။ သူ အသက်အထင်အရှားရှိနေတာ

           ဟာ မင့်အတွက် သိပ်ဂုဏ်ရှိတယ်။ မင်းက သူ့ကို “ဘိုးဘိုး” လို့ပဲ ခေါ်ပေါ့ ကွယ်။ မာမာက လင်ပန်းတစ်ချပ်နဲ့ ညစာပြင်ဆင်ပေးပြီးရင် မင်းကိုယ်တိုင် သူ့ဆီ သွားပို့ပေးနော်။ သူက အပေါ်ထပ်မှာ နေတယ်။ သူ့ဆီရောက်ရင် နေကောင်းရဲ့လားလို့ မေးနော်” ။

           မာမာသည် ညစာကို လူငါးယောက်စာ ပြင်သည်။ ခပ်ဟောင်းဟောင်း လင်ပန်းတစ်ခုတွင် ညစာ အစားအသောက် ပန်းကန်များကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ထည့်သည်။ ဟင်းများသာမက လက်ဖက်ရည် တစ်အိုး၊ နို့တစ်ပန်းကန်နှင့် ပေါင်မုန့်သုံးချပ်ပါ ထည့်ထားသည်။

           “အဘိုးက ညစာကို အောက်ထပ်ဆင်းပြီး မစားဘူးလား” ဟု ကျွန်တော် က မေးမိသည်။ မာမာသည် အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်သွားပုံရသည်။ “မစားဘူး ကွယ့်၊ သူက သူ့အခန်းထဲမှာပဲစားတယ်” ဟု ဖြေသည်။ လင်ပန်းကို ကျွန်တော့် အား လှမ်းပေးပြီး “နိုင်တယ်မဟုတ်လား၊ အဘိုးက အပေါ်ဆုံးထပ်မှာနေတာ။ မြဲမြဲကိုင်သွား လွတ်မကျစေနဲ့” ဟု မှာသည်။

           ကျွန်တော်သည် လင်ပန်းကို မြဲမြဲကိုင်ကာ ကိုယ်တက်နေကျ မဟုတ် သော လှေကားမှ တက်လာခဲ့သည်။ ဖယောင်းများဖြင့် တိုက်ထားသဖြင့် လှေကားထက်တွင် ချော်မလဲရန် များစွာ သတိထားလာရပါသည်။ ဒုတိယထပ် သို့ ရောက်သောအခါ အခန်းတံခါးပေါက် နှစ်ခုအနက် တစ်ခုကို သွား၍ဖွင့်သည်။ သော့ခတ်ထားသဖြင့် ဖွင့်မရ။ ဒုတိယအခန်းကျတော့ အလွယ်တကူ ပင် ပွင့်သွားသည်။

           ကျွန်တော် အခန်းထဲသို့ ရောက်သွားသည်။ အလွန် မသပ်မရပ်နိုင်သည့် အခန်းတစ်ခန်း ဖြစ်သည်။ ထောင့်တစ်ထောင့်တွင် ကြေးခုတင်တစ်လုံး ရှိသည်။ ခုတင်ပေါ်ရှိ အိပ်ရာခင်းများနှင့် စောင်များသည် ဖရိုဖရဲ၊ ဆောင်းမီးဖိုရှေ့၌ ခင်းထားသည့် ဝက်ဝံရေ ကော်ဇောသည် ကျိုးကြေတွန့်ခေါက်လျက် ရှိသည်။ တန်းတစ်တန်းပေါ်၌ လှန်းထားသည့် မျက်နှာသုတ်ပဝါသည် ရွဲ့စောင်းစောင်း၊ ဘယ်ကိုပဲ ကြည့်လိုက် ကြည့်လိုက် စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့ ဖြစ်နေသည့် အခြေအနေ ကို မြင်နေရသည်။ ကျွန်တော့် နှာခေါင်းသည် ဆေးပြင်းလိပ်နံ့များနှင့် ဟင်း ကြွင်းဟင်းကျန်အနံ့များကို ရှူရှိုက်နေရပါသည်။

           ကျွန်တော့်အဘိုးသည် သံချေးများ အထပ်ထပ်တက်နေသည့် ဆာလ မီးဖိုဘေးမှ ပက်လက်ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်ကာ သူ့ရှေ့၌ ချထားသည့် စားပွဲ နိမ့်နိမ့်တစ်လုံးပေါ် စာရွက်များတင်၍ ကလောင်တစ်ချောင်းဖြင့် စာကူးလျက် ရှိသည်။ သူ၏ ဘေးတစ်ဖက်တွင် အံ့သြဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် များပြား သည့် လမ်းလျှောက်တုတ်များ ထောင်ထားသည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင် သတင်း စာ ဟောင်းများ အပုံလိုက် ထည့်ထားသည့် သေတ္တာတစ်လုံးနှင့် မြေဆေးတံ အမြောက်အမြား စီ၍တင်ထားသည့် စင်တစ်ခု...။ ဆေးတံများတွင် ဆေးများ ထည့်ထားသည်။ အလွယ်တကူ ဆွဲယူပြီး သောက်လို့ရအောင် စီမံထားခြင်း ဖြစ်သည်။

           အဘိုးသည် ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်နှင့် အတော်ကြီး ထွားကျိုင်းသော လူကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။ အရပ်ကလည်း သာမန် လူတွေထက် မြင့်မားသည်။ အသက်ကတော့ ခုနစ်ဆယ်ခန့် ရှိမည်ဟု ခန့်မှန်း ရသည်။ အသားအရောင်သည် ပန်းရောင်၊ ဆံပင်အရောင်ကျတော့ နီရဲရဲ၊ သို့သော်လည်း အချို့နေရာများတွင် ကွက်တိ ကွက်ကျား ရွှေရောင်သန်းနေသည်။ အဖြူရောင်ဝင်သည်ကို လုံးဝ မတွေ့ရသေး။ သူ့မုတ်ဆိတ်မွေးနှင့် နှုတ်ခမ်းမွေး များမှာလည်း ရွှေရောင်သန်းနေသည်။ ပင်ကို အဖြူရောင် မျက်လုံးအစုံတွင် အဝါရောင် ပျောက်တိပျောက်ကျား ဝင်နေသော်လည်း အပြာရောင် မျက်စိ သူငယ်အိမ်မှ အပြာရောင်သည် မာမာ၏အရောင်လို ဖျော့တော့တော့ မဟုတ် ဝင်းလက်နေသည်။

           အဘိုး၏ မျက်နှာတွင် အထူးခြားဆုံးသောအရာမှာ နှာခေါင်းဖြစ်သည်။အလွန့်အလွန် ကြီးမားသော နှာခေါင်းကြီးသည် နီရဲကာ ပွယောင်းယောင်း ဖြစ်နေသည်။ ကျွန်တော် သူ့နှာခေါင်းကြီးကို စိုက်ကြည့်ကာ အံ့သြခြင်း ဖြစ် နေမိသည်။ သူ့မျက်နှာကို ဤနှာခေါင်းကြီး လွှမ်းမိုးနေသည်ဟုပင် ထင်မိ သည်။ ဤမျှလောက် ကြီးမားပြီး ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ် ကောင်းသည့် နှာခေါင်း မျိုးကို ကျွန်တော် ဘယ်တုန်းကမှ မမြင်ဖူးခဲ့ပါ။

           အဘိုးသည် စာရေးနေခြင်းကို ရပ်ထားလိုက်ပြီး ကလောင်တံကို သူ့ နားတစ်ဖက်တွင် ညှပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မျက်နှာကို ကျွန်တော့်ဘက် လှည့်၍ ကျွန်တော့်အား ကြည့်နေသည်။ ကုလားထိုင်တွင် တပ်ထားသည့် စပလိန်များမှာ ပြုတ်ပျက်ထွက်နေကြသဖြင့် အညိုရောင် စက္ကူ အထူများ ထိုး ၍ လိမ်၍ ထိုးညှပ်ထားသည်။ သို့သော်လည်း အဘေး၏ ကိုယ်အလေးချိန် ဒဏ်ကို မခံနိုင်သည့် ကုလားထိုင်သည် အဘေးလှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း တကျီကျီ အော်မြည်လျက် ရှိ၏။

           ကျွန်တော်တို့သည် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ ကျွန်တော် သည် စောစောက စိတ်ဝင်တစား ဖြစ်ခဲ့မိသည့် နှာခေါင်းကြီးကိုပင် မေ့သွား ပါသည်။ ဈေးချုပ်အနက်ရောင်ဝတ်စုံ အပေါစားဝတ်၍ သူ့ရှေ့၌ ရပ်နေသော ကျွန်တော်သည် ကိုယ့်ချို့ယွင်းချက်များကို ပြန်၍ သတိထားမိနေသည်။ ကျွန်တော့် ခြေအိတ်တစ်ဖက်သည် အောက်သို့ လျှောကျနေသည်။ ဖိနပ်ကြိုး များသည် ပြည်လျက် ရှိကြသည်။ မျက်ရည်စက်များ ထင်နေသော မျက်နှာ သည် ဖြူရော်ရော် ဖျော့တော့တော့။ ဆံပင်က နီနီရဲရဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အချိုး အစားမကျဟူသော အထင်ကြောင့် အားငယ်သောစိတ်က လွှမ်းမိုးနေသည်။

           အဘိုးသည် သူ့စာရွက်ကို ဘေးတစ်ဖက်သို့ တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး စားပွဲ ပေါ်မှ နေရာအလွတ်ကို လက်ညှိုးထိုးပြသည်။ ကျွန်တော်က လက်ထဲမှလင်ပန်း ကို သူ ပြသည့်နေရာ၌ ချပေးလိုက်ပါသည်။ သူ့အကြည့်သည် ကျွန်တော်ထံ မှ လွှဲဖယ်သွားသည်။ ချက်ချင်းပင် သူ့ရှေ့ရှိ လင်ပန်းထဲမှ အစာများကို ယူ၍ စားသည်။ ပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားသမျှကို လျင်မြန်စွာ ဝါးပြီး လျင်မြန် စွာ မျိုချသည်။ လက်ဖက်ရည်ကိုလည်း ကပျာကယာ ဖျော်၍ ကပျာကယာပင် မော့သည်။ ပြီးတော့ သူ့ မုတ်ဆိတ်၌ ပေကျံသွားသမျှကို လက်နှင့်ဆွဲသပ်ပြီး သုတ်သည်။ ထို့နောက် စင်ပေါ်မှ ဆေးတံတစ်လက်ကို လှမ်းယူပြီး မီးညှိ၍ ဖာသည်။

           “ရောဘတ်ရှင်နွန်ဆိုတာ မင်းလား”

           အဘိုး၏အသံသည် တည်ကြည်လွန်းသော်လည်း ရင်းနှီးဖော်မှုတော့ ပါသည်။

           “ဟုတ်ပါတယ် ဘိုးဘိုး”

           ကျွန်တော့်အသံမှာ ခပ်ပျော့ပျော့။ မာမာက “ဘိုးဘိုးကြီး” ဟု မခေါ် ဘဲ “ဘိုးဘိုး” ဟုခေါ်ရန် သင်ပေးလိုက်သည်ကို သတိရသည်။

           “မင်း လမ်းမှာ ပျော်ခဲ့ရဲ့လားကွ” “ဟုတ်ကဲ့... ဘိုးဘိုး”

           “အေး... ကောင်းတာပေါ့ကွ၊ “အဲက်ဒါး” နဲ့ “ဖိုက်ပါ” ဆိုတဲ့ သင်္ဘော တွေက သင်္ဘောကောင်းတွေပဲ။ ငါ ယစ်မျိုးဌာနမှာ အလုပ်လုပ်နေတုန်းက အဲဒီ သင်္ဘောတွေက အိပ်ခန်းတွေကို တက်ကြည့်ဖူးတယ်။ အဲက်ဒါးက ပိုပြီး သာတယ်ကွ။ ဒါနဲ့ မင်းကို မေးရဦးမယ်။ မင်း ကျားကစားတတ်သလား”

           “မကစားတတ်ဘူး ဘိုးဘိုး”

           သူက ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်သည်။ “မင်း ဒီမှာ နေသွားရင် အချိန်တန် တော့ တတ်လာမှာပေါ့ကွာ” ဟု ပြောသည်။ “ငါ သိထားတဲ့အတိုင်းဆိုရင် မင်း ဒီအိမ်မှာနေမှာ မဟုတ်လား”

           “ဟုတ်ပါတယ် ဘိုးဘိုး၊ မစ္စက်ချက်ပ်မင်းက မင့်မှာ ဒီနေရာကလွဲပြီး တခြားသွားစရာနေရာ မရှိတော့ဘူးလို့ ပြောတယ်” ။

           ကျွန်တော်သည် မိမိ၏ အပယ်ခံဘဝကို တွေးကာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သနားသောစိတ် ဖြစ်ပေါ်လာသည်။

           ရုတ်တရက် ကျွန်တော်သည် သူ၏ သနားကရုဏာသက်မှုကို ရယူလို သောစိတ် ပြင်းပြစွာ ပေါ်လာသည်။ ကျွန်တော်၏ ဆိုးရွားသောဘဝအကြောင်း ကို အစအဆုံး ဖွင့်ဟပြောလိုသောဆန္ဒလည်း အပြင်းအထန် ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ကျွန်တော့်အဖေ အဆုတ်ရောဂါနှင့် သေသွားရသည်ကို သူ သိပါလေစ။ အဆုတ် ရောဂါသည် ကျွန်တော့်အဖေ၏ မိသားစုအပေါ်တွင် တစ္ဆေသရဲတစ်ကောင် သဖွယ် အမြဲတစေ ခြောက်လှန့် နှိပ်စက်ခဲ့သောရောဂါဖြစ်၏။ သူ့ အရင် သူ့ အစ်မနှစ်ယောက်သည်လည်း ဤရောဂါနှင့်ပင် ကွယ်လွန်ခဲ့ကြသည်။ နောက် ဆုံးတွင် ထိုရောဂါသည် ကျွန်တော့်အမေအား ကူးစက်ခဲ့ပြီး သေဆုံးခဲ့ရသည်။ ထိုရောဂါသည် ကျွန်တော့်ကိုပင်လျှင် ဒုက္ခပေးလေမလားဟု အမြဲတစေ တွေး တော ပူပန်နေရသည့်အနေသို့ ဆိုက်ရောက်နေပြီ ဖြစ်၏။