မောင်ထွန်းသူ - သေရွာပြန်မြင်းသည်တော်နှင့်နိုင်ငံတကာဝထ္ထုတိုများ

          သောက်ရေနှင့် အစားအစာရဖို့အတွက် ရွာဘက်သို့ ထွက်သည့် အခါတိုင်း ကျွန်တော်သည် ကြိမ်ကွပ်ထားသည့် ပုလင်းဘူးကြီးနှစ်လုံးကို တွန်းလှည်းပေါ်တင်၍ တွန်းသွားလေ့ရှိသည်။ ရွာဘက်ရောက်သည့်အခါ တွင်လည်း ရွာစားသောက်ဆိုင် အပြင်ဘက်တွင်ထိုင်၍ ဆိုင်ရှင် လူးဝစ္စ နှင့် စကားစမြည် ပြောလေ့ရှိသည်။ လူးဝစ္စသည် အသက်ကြီးပြီဖြစ်သော် လည်း ယခုအထိ သွက်လက်ဖျတ်လတ်ဆဲပင် ဖြစ်၏။ ရွာတွင် အခုလို အခြေပြန်၍ မစိုက်မီက သူသည် လစ္စဘွန်း ရီရိုသွား သင်္ဘောများပေါ်တွင် ဘဏ္ဍာစိုး လုပ်ခဲ့ဖူးသဖြင့် အင်္ဂလိပ်စကား အတော်လေးပြောတတ်သည် ဖြစ်ရာ ပေါ်တူဂီစကား ထမင်းစား ရေသောက်မျှသာ ပြောတတ်သော ကျွန်တော့်အတွက် များစွာ အကူအညီရခဲ့သည်။ အလွန်ရှေးဆန်သော ဤဒေသ၏ အဓိက အစားအစာဖြစ်သည့် ပေါင်မုန့်၊ ဒိန်ခဲနှင့် ငါးသေတ္တာ ငါးများကို လိုက်လံဝယ်ယူရာ၌ သူ့ကြောင့် များစွာ အဆင်ပြေခဲ့ရခြင်းဖြစ်ပါ၏။ ထို့ပြင်လည်း သူကိုယ်တိုင် ပေါင်းတင်၍ချက်ထားသော အထူး အရက်မှာ လေးဆင့်တန် တစ်ခွက်လောက် သောက်ရုံဖြင့် နေပူထဲ လျှောက် လာခဲ့ရသည့် လူတစ်ယောက်အဖို့ ပြန်လည်၍ အားသစ်များဝင်ကာ ကြည် လင်လန်းဆန်းစေနိုင်သည် မဟုတ်ပါလား။

          စားသောက်ဆိုင်သည် ရွာပန်းခြံဘက် မျက်နှာပြထားသည်။ အလွန် သာယာကြည်နူးစဖွယ်ကောင်းသည့် နေရာကလေး ဖြစ်ပါ၏။ အယ်လ်ဂရေ့ နယ်မြေဒေသတွင် လူများသည် ဆင်းရဲကြသည်။ ရွာများတွင် ပန်းခြံဟူ၍ မထားနိုင်ကြပါ။ အချို့မြို့များပင်လျှင် ပန်းခြံရှိကြသည် မဟုတ်ပါ။ ဤရွာမှာတော့ ထိုကဲ့သို့မဟုတ်၊ ပန်းခြံလေးတစ်ခု ရှိသည်။ ဤပန်းခြံကလေးသည် အမြဲတစေ သတိရနေနိုင်သည့် ရှုခင်းကလေးတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။ ပန်းခြံထဲရှိ စိန်ပန်းပြာပင်များ ပွင့်နေကြသည်မှာ သီတင်းပတ်ပေါင်း များစွာ ကြာခဲ့ပြီ။ သူတို့၏ အပွင့်များသည် ဆေးဖြူဖြူသုတ်ထားသော ဘုရားရှိခိုးကျောင်း နံရံဘက်တွင် လှပစွာ အရိပ်ထင်နေကြသည်။ ရောင်မျိုးစုံ နှင်းဆီပန်းများနှင့် ခေါင်ရန်းပန်းများသည် သစ်ပင်ကြီးများကြားတွင် တင့်တယ်လှပနေကြ သည်။ အဖြူရောင် ဆယ့်နှစ်ရာသီပွင့်များသည် ဖွေးဖွေးလှုပ်မျှ ပွင့်ဖူးနေကြပါ သည်။

          မွန်းလွဲပြီးစ အချိန်ဖြစ်၍ မြင်နေရသည့် ရှုခင်းသည် ရင်သပ်ရှုမော အံ့သြစဖွယ် ကောင်းလှသည်။ အယ်လ်ဂရေ့နယ်၏ သဲထူထပ်သောမြေပြင်ထက်၌ ရာစုနှစ်ပေါင်းများစွာ တည်လာခဲ့သောရွာ ဖြစ်၏။ အကွေ့ အကောက်များသော လမ်းကြားကလေးများနှင့် အမိုးနိမ့်နိမ့် အိမ်ကလေး များတည်ရာ ဤရွာသည် ချစ်မြတ်နိုးစရာ ကောင်းလှပါသည်။ ယဉ်ကျေးမှု ဟုခေါ်သော ပြောင်းလဲမှုများသည် ပင်လယ်ကမ်းခြေ၏ အတွင်းပိုင်း ဒေသရှိ ဤမြေပေါ်မှ ကျော်ဖြတ်သွားခဲ့သည်။ သို့တစေလည်း ဤနေရာ သည် အခုအချိန်ထိ ကမ္ဘာ့အပြင်ဘက်၌ ရောက်နေဆဲဖြစ်၏။ ယနေ့အထိ ရေနံဆီမီးအိမ်များ သုံးနေဆဲဖြစ်၏။ ရှည်လျားသည့် နွေဥတုလများတွင် ရေရှားဆဲ ဖြစ်၏။ ကြုံလှီလှီရှိသော ဂျုံပင်များအား လားများနှင့် နယ်ဆဲ ဖြစ်၏။ အိမ်ပြင်၌လုပ်ထားသော မုန့်ဖိုကြီးများတွင် ပေါင်မုန့်ဝိုင်းဝိုင်းကြီးများ ကို ဖုတ်နေဆဲဖြစ်၏။ သယ်ယူပို့ဆောင်ရေး အနေဖြင့်လည်း သဲထူထပ်သောလမ်းကြားကလေးများပေါ်၌ မြင်းလှည်းများဖြင့် သွားလာ လှုပ်ရှားနေဆဲ ဖြစ်၏။

          ကျွန်တော် အတွေးရေယဉ်ကြော၌ မျောပါနေခိုက်တွင် လူးဝစ္စ သည် သူ့ထုံးစံအတိုင်း စိုးရိမ်ကြောင့်ကြသော မျက်နှာများဖြင့် ကျွန်တော့် အား ဂရုတစိုက် အကဲခတ်နေသည်။ သူလည်း ကျွန်တော့်ရွာနှင့် ငါးမိုင် ကွာရှိ တသီးတခြား တည်ရှိနေသောနေရာ၌ အဆုတ်ရောဂါမှ သက်သာ ရာရရန် လာရောက်အနားယူနေသူဖြစ်ကြောင်း သိထားသည်ဖြစ်ရာ ထုံးစံ အတိုင်း ကျွန်တော့် ကျန်းမာရေး အခြေအနေကို မေးမြန်းစုံစမ်းခြင်း ပြုသည်။

          “ဒီနေ့ကော ဘယ်လိုနေသလဲ အေမီဂို၊ နေရထိုင်ရတာ သက်သာ ရဲ့ လား”

          ကျွန်တော်က မျက်နှာချင်းဆိုင်ဘက်သို့ ခေါင်းဆတ်ပြကာ “ဒီပန်းခြံ ကလေးက ကျွန်တော့်ကို အမြဲတမ်း ကောင်းနေအောင် လုပ်ပေးနေတယ်” ဟု ပြန်ဖြေလိုက်ပါသည်။

          “ဟုတ်တယ်”ဟု သူက ထောက်ခံသည်။ “ကျွန်တော်တို့က ဒီ ပန်းခြံကလေးအတွက် ဂုဏ်ယူနေကြတာပေါ့။ ပြီးတော့ ဒီပန်းခြံကလေးကို ပြုစုတည်ဆောက်ခဲ့တဲ့ လူအတွက်လည်း ဂုဏ်ယူကြရပါတယ်” သူသည် တစ်ခဏမျှ စကားဆက်မပြောသေးဘဲ ရပ်ထားသည်။ ထို့နောက် “သူ သေပြီးမှ ဒီပန်းခြံကို သူ လုပ်သွားတာ”ဟု ပြောသည်။

          “ခင်ဗျား ဆိုလိုတာက သူ့သေတမ်းစာနဲ့ ပန်းခြံအတွက် ငွေတွေ ထားပစ်ခဲ့တယ်လို့ ဆိုချင်တာလား”

          “အို...မဟုတ်ပါဘူး”ဟု သူက ပြုံး၍ပြောသည်။ “ဂျိုအာအို ဂျာဆင် တိုမှာ ငွေမရှိပါဘူး၊ သူက တံငါသည်တစ်ယောက်ပဲ။ ငွေ ဘယ်ရှိမလဲ”

          သူသည် အဝေးတစ်နေရာသို့ လှမ်းမျှော်ကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော့် ထံမှ တအံ့တဩဖြစ်ပြီး ရေရွတ်လိုက်သည့် စကားသံကို ကြားရနိုးဖြင့် စောင့်မျှော်နေဟန် ရှိပါသည်။ ထို့နောက် အေးအေးဆေးဆေးနှင့် ဖြည်းဖြည်း ချင်း ပြောပြသည်။

          “လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း ၃၀ လောက်ကတော့ ဂျိုအာအိုဟာ လူငယ် တစ်ယောက်အနေနဲ့ သိပ်ပြီး ထူးခြားတဲ့ လူတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူး။ သန်မာတောင့်တင်းပြီး ရုပ်ရည် ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိတဲ့ လူတစ်ယောက်ပေါ့။ အသား ကလေး ညိုညို၊ ဆံပင်က နက်နက်၊ သွားတွေက ဖြူဖွေးဖွေး။ အမှန်ပြောရရင် နည်းနည်းတော့ ဆိုးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရွာထဲက မိန်းမချော၊ မိန်းမလှ တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ မင်နူယီ မာရီယာနဲ့ စေ့စပ်ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ မဆိုး လှပါဘူး။ မာရီယာက ပေါ်တီမာအိုက ငါးစည်သွတ်ရုံမှာ အလုပ်လုပ်တယ်။ ဝင်ငွေမှန်မှန်ရပြီး စနစ်ဇယားနဲ့နေတတ်တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဗျ။

          “အဲ..အခု ကျွန်တော်ပြောခဲ့တဲ့ အတိုင်းပဲ။ ဂျိုအာအိုဟာ ပင်လယ် ပြင်ကို ထွက်တယ်။ ကျွန်တော့်လို သက်သောင့်သက်သာလုပ်ရတဲ့ အလုပ် မျိုးတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ။ သူ့အလုပ်က အလွန်ပင်ပန်းတဲ့ တံငါသည် အလုပ်။ ငါးကြီးဆီရတဲ့ ကော့ဒ်ငါးတွေ လိုက်ဖမ်းရတာ။

          “ကော့ဒ်ငါးဖမ်းတဲ့ အုပ်စုဟာ တစ်နှစ်မှာ ခြောက်လလောက် နယူးဖောင်လန်ကျွန်းဘက်ကို သင်္ဘောနဲ့ ထွက်ကြတယ်။ ဟိုရောက်တော့ မနက်အရုဏ်မတက်ခင် ကိုယ့်လှေကလေးနဲ့ကိုယ် ပင်လယ်ပြင်ထွက်ရ တယ်။ လှေပေါ်မှာ ပေါင်မုန့်တစ်လုံးနဲ့ ဝိုင်တစ်လီတာပုလင်းပဲ ပါတယ်။ အဲဒါကလေးနဲ့ တစ်နေကုန် ပိုက်တွေလိုက်ချ၊ ညကျတော့ ရေခဲမတတ်အေး တဲ့ ဒဏ်ကိုခံပြီး ပိုက်ပြန်ဖော်၊ အဲသလို လုပ်ကြရတာဆိုတော့ အလွန့်ကို ပင်ပန်းတဲ့ အသက်မွေးကျောင်းလုပ်ငန်း တစ်ခုပါဗျာ”

          “အန္တရာယ်လည်း သိပ်များမှာပေါ့နော်”

          “များတာပေါ့ဗျာ၊ ပြီးတော့ ရာသီဥတုကလည်း ကောင်းတာ မဟုတ်ဘူး၊ ပင်လယ်ပြင်မှာ အချိန်ရှိသမျှ မြူတွေက ဆိုင်းနေတာ။ လှေတွေဟာ မကြာခဏ လမ်းစပျောက်ပြီး ပင်လယ်ပြင်ထဲမှာ ရက်ပေါင်း များစွာ မျောချင်မျောနေတတ်တယ်။ အဲဒီအခါမျိုးမှာ လှေထဲကနေပြီး ကိုယ့်သင်္ဘောနဲ့ အဆက်အသွယ်ရအောင် ခရုသင်းကို မနားတမ်း မှုတ်နေ ရတတ်တယ်”

          “ ပြီးတော့ တခြား ခရီးသည်တင် ကုန်တင်သင်္ဘောကြီးတွေနဲ့ ဝင်မတိုက်မိအောင် အသံပေးနေရတာဆိုတော့ အဆက်မပြတ် မှုတ်နေ ရမှာပေါ့နော်”ဟု ကျွန်တော်က ဘေးအန္တရာယ်ကြီးတစ်ခုကို တွေးလိုက် မိသဖြင့် ထပ်ပြောမိသည်။

          သူက ငြိမ်နေသည်။ ကျွန်တော့်သားကို လက်ခံ ဖြစ်၏။ ထို့နောက် သူ့ကို သက်သည်။ “ အိုးကို ဖြစ် အဲဒါပဲပေါ့။ နှစ်ရက်ပြည့်လို့ ငါးဖမ်းလော် ပြန်လာတော့ မာရီ ) သင်္ဘောဆိပ်ကို ဆင်းရဲတယ်။ တံငါသည်တွေက သူ့ကို ဝမ်းနည်းကောင်းတဲ့သတင်း ဆီးပေးကြတယ်။ ဘယ်လောက်ဆိုးတဲ့ အဖြစ်လဲ။ ဒါပေမဲ့ အေမီရိုရယ် ဒီအဖြစ်တွေက တစ်ကြိမ်တည်းဖြစ်တာမှ မဟုတ်တာ။ အမြဲတမ်း ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ဟာတွေဆိုတော့ ဒီလိုပဲ လက်ခံကြရတာပေါ့။ ။

          ဒီလိုနဲ့ပဲ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းထဲမှာ ဂျိုအာအိုကို သဂြိုဟ်တဲ့ အခမ်း အနား လုပ်ကြတယ်။ အားလုံး အနက်ရောင်တွေ ဝတ်ထားကြတယ်။ ရေနစ် သေတဲ့ အလောင်းအတွက် ရည်စူးပြီးလုပ်ထားတဲ့ အသုဘခေါင်း တောင်မှ တစ်ခုလုံးအနက်ရောင် လုပ်ထားကြတယ်။ ရှေ့ဆုံးခုံတန်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ ဂျိုအာအိုရဲ့ အမေ အဘွားကြီးဘေးမှာတော့ မာရီယာဟာ ဝမ်းနည်းပက်လက် ငိုကြွေးနေရှာတယ်။

          “ဂျိုအာအိုဂျာဆင်တို သေသွားပြီဆိုတော့လည်း ရွာထဲက လူငယ် တွေဟာ မာရီယာကို လက်ထပ်ဖို့ ချဉ်းကပ်ကြတယ်။ ချစ်ရေးဆိုကြတယ်။ မာရီယာကလည်း သတို့သမီး ခန်းဝင်ပစ္စည်းအဖြစ် ရထားတဲ့ငွေနဲ့ ရေပါတဲ့ မြေတစ်ကွက် ဝယ်တယ်။ ခြောက်လလောက်အတွင်းမှာပဲ သူ လက်ထပ် တယ်။ တစ်ချိန်က ဝမ်းနည်းပက်လက် ငိုကြွေးခဲ့ရပေမယ့် အခုတော့လည်း ပျော်လို့ ပြုံးလို့ပေါ့လေ။

          “မကြာလိုက်ပါဘူး၊ လက်ထပ်ပြီး တစ်လလောက်နေတော့” သူ သည် စကားကို စပြီးခါမှ ရုတ်တရက် ဖြတ်ပစ်လိုက်သည်။ “အင်း ပါလေ...ဒီအဖြစ်ကို သိပ်ပြီး တစ်ဖွဲ့ တစ်ဖွဲ့ ပြောနေလို့ မသင့်တော့ပါဘူး။ ဂျိုအာအိုဂျာဆင်တိုကို ဝင်တိုက်မိတဲ့သင်္ဘောဟာ သူ့ကို ရေထဲက ဆယ်သွား ခဲ့တယ်။ သူ ဒဏ်ရာရသွားတာက သင်္ဘောအတိုက်ခံရတဲ့ လှေထက်တောင် ပိုဆိုးသလိုပဲ။ နံရိုးတွေ အများကြီး ကျိုးကုန်တယ်။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်စလုံး အရိုးတွေ ကြေမွကုန်တယ်။ အဆိုးဆုံးက သူသည် သူ့ဆီးခုံပေါ်လက်တင်၍ “ဒီနေရာမှာ တစ်စစီ ဖြစ်သွားလောက်အောင် ကြေကုန်တယ်ဗျာ”

          “ဂျိုအာအိုကို ဝင်တိုက်တဲ့ သင်္ဘောက ခင်ဗျားပြောသလို သင်္ဘောကြီး မဟုတ်ဘူးဗျ။ ဟာလီဖက်စ်က သတ္တုရိုင်းတွေတင်ပြီး စူးအက် တူး မြောင်းဘက်သွားတဲ့ ပနားမား ကုန်တင်သင်္ဘော အသေးစားလေးတစ်စီးပဲ။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ။ သင်္ဘောပေါ်က လူတွေရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့် သူဟာ အသက်ရှင်ခဲ့ရတယ်။ ကိုလုံးမှာ သူ့ကို အစွမ်းကုန် ကုသ ပေးခဲ့ကြ တယ်။ ဒါပေမဲ့ဒဏ်ရာတွေက များလည်းများ၊ ပြင်းထန်လည်း ပြင်းထန်တော့ သိပ်ပြီး မထိရောက်လှဘူး။ လပေါင်းများစွာ ကြာတော့ သူ့ကို နေရပ်ပြန်ပို့ ပေးကြတယ်။ ခြေနှစ်ဖက်စလုံး မသန်တော့တဲ့ ဒုက္ခိတ တစ်ယောက် ဖြစ်နေ ပြီ။ တောင်ဝှေးတစ်ခု အားပြုပြီး ခါးကုန်းသွားနေရတဲ့ လူတစ်ယောက် ဖြစ်နေ ရှာပြီ။ ခြေတစ်ဖက်ကလည်း ဒရွတ်ဆွဲနေပြီ”

          သူသည် စီးကရက်ပြာကို အသာအယာ ခြွေချလိုက်သည်။ ကျွန်တော် စိတ်ဝင်စားနေပြီဟု သိနေသဖြင့် သူ့ဇာတ်လမ်းကို အချိန်ဆွဲ၍ ပြောရန် အားထုတ်နေသည်။

          “သူ့ သေရွာပြန်ဘဝက အဆိုးဆုံး အခြေအနေနဲ့ ပြန်လာတာပဲ။ ရွာထဲက လူတိုင်းအဖို့ တုန်လှုပ်ချောက်ချားကြရတယ်။ အားလုံး စိတ် မကောင်း ဖြစ်ကြရတယ်။ စဉ်းစားကြည့်ရင်တော့လည်း စိတ်ထိခိုက်စရာ ပဲပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ အားလုံးက သူ့ကို သဂြိုဟ်ခဲ့တယ်။ သူ့အတွက် ဘုရားရှိခိုးကျောင်းမှာ ဆီမီးတွေ ပူဇော်ခဲ့တယ်။ ကောင်းရာသုဂတိကို ရောက်ဖို့ ဆုတောင်းခဲ့ကြတယ်။ ပြီးတော့မှ သူ့ချစ်သူရဲ့ မင်္ဂလာဆောင်မှာ ကခဲ့။ ခုန်ခဲ့ကြတယ်။ ဟော...အခု သူ ပြန်ရောက်လာတယ်။ အေမီရိုပဲ စဉ်းစားကြည့်ပါ။ ဟာ...အားလုံး ဒီအကြောင်း ပြောကြ၊ ဆိုကြနဲ့ ရှုပ်ထွေး ကုန်တာပေါ့”

          လူးဝစ္စက ကျွန်တော့်အား မလိုတမာအပြုံးဖြင့် ကြည့်နေသည်။ “တချို့ကလည်း ဂျိုအာအိုကို ရေနစ်သေသွားတာကမှ ကောင်းသေးတယ်လို့ ပြောကြတယ်။ တချို့ကတော့ ဟိုနိုင်ငံသားတွေက သူ့ကို ပြန်မပို့ဘဲ စောင့်ရှောက်ထားကြရင် ကောင်းမှာပဲတဲ့။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ။ ကျွန်တော် တို့ ရွာသားတွေအနေနဲ့ သူ့အပေါ်မှာ တရားမျှတမှုရှိအောင်တော့ လုပ်ပေးမှကောင်းမယ်လို့ ယူဆကြတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဂျိုအာအိုရဲ့ ဘဝ လုံခြုံရေးအတွက် အလုပ်ကလေးတစ်ခု ရှာပေးဖို့၊ အလုပ်ကလည်း သူ့အတွက် သက်သောင့်သက်သာဖြစ်မယ့် အလုပ်မျိုးဖြစ်ဖို့ စဉ်းစားကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျေးလက်စည်ပင်သာယာရေးရုံးမှာ သန့်ရှင်းရေးအလုပ်သမား ခန့်လိုက်ကြတယ် ဆိုပါတော့။

          “ပထမတော့ ဂျိုအာအိုက လက်မခံဘူး၊ ငြင်းသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့မှာက လုပ်ကျွေးသမှုပြုရမယ့် အမေအိုကြီးက ရှိသေးတယ် မဟုတ်လား။ ပြီးတော့ တခြား တစ်နေရာမှာ အလုပ်ရဖို့ဆိုတာကလည်း မလွယ်ဘူးလေ။ ဒါကြောင့်မို့လည်း အလုပ်ကို သူ လက်ခံတယ်။ တံမြက်စည်းကို အားပြု ကိရိယာတစ်ခုလို အားလည်း ပြုနိုင်တယ်။ အမှိုက်ကိုလည်း လှည်းနိုင်တယ်။ သူဟာ တံမြက်စည်းကို ဖြည်းဖြည်းပဲ လှည်းတယ်။ လှည်းနေတဲ့အခါမှာ လည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မော့မကြည့်ဘူး။ သူ့အလုပ်သူ စိုက်လိုက်မတ်တတ် လုပ်နေတာပဲ။ တစ်ခါတလေကျတော့ မာရီယာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ရွာသူ၊ ရွာသားတွေအပေါ် ဒေါသဖြစ်တယ်။

          “တစ်နေ့မှာတော့ သူ့အကြောင်း သူတွေးပြီး စိတ်ဓာတ်ကျနေတုန်း မှာ ဝမ်းနည်းစရာကောင်းတဲ့ အဖြစ်တစ်ခုနဲ့ ကြုံရတယ်။ သူ ရွာပြန်ရောက် ကတည်းက မာရီယာကို သူ မတွေ့ဘူး။ မာရီယာကလည်း တမင်သက် သက်ကိုပဲ သူနဲ့မတွေ့အောင် ရှောင်တယ်လို့ ကျွန်တော် ထင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီနေ့က မာရီယာဟာ လှလှပပ ဝတ်စားပြီး အိမ်က ထွက်လာတယ်။ လည်ပင်းမှာလည်း ပဝါလှလှကလေး စည်းထားတယ်။ အိမ်နဲ့ရာနဲ့ အားကိုး နိုင်လောက်တဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရထားတဲ့ အိမ်ထောင်ရှင်မတစ်ယောက် ပုံစံမျိုးဆိုတော့ သားနားပေသပေါ့ဗျာ။ သူ စီးလာတာကလည်း မကြာသေး ခင်ကမှ ဝယ်ထားတဲ့လား။ ။

          “ပထမတော့ မာရီယာက မကြည့်ပါဘူး။ နောက်တော့လည်း မနေနိုင်ဘူး ထင်ပါရဲ့ ။ ဂျိုအာအိုကို သနားကရုဏာမကင်းတဲ့ မျက်နှာ ထားနဲ့ တစ်ချက် လှမ်းကြည့်ရှာတယ်။ ဒါပေမဲ့ဗျာ ဂျိုအာအိုကတော့ သူ့ကို အထင်အမြင်သေးတဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ ကြည့်တယ်လို့ ထင်တယ်။

          “မာရီယာလည်း ထွက်သွားရော ဂျိုအာအိုဟာ အကြာကြီးပဲ ငြိမ် ဆိတ်နေတယ်။ နောက်တော့ အလွန် နာကြည်းနေတဲ့လေသံနဲ့ “သူလည်း ဘာထူးလဲ၊ တခြား လူတွေလိုပဲ။ ကျုပ်ဘဝကို မြေမြှုပ်ပစ်ခဲ့တဲ့ လူပဲ။ ကျုပ်တွေးမိနေတာ ကြာပြီ။ အခုတော့ ကျုပ် တွေးထားတဲ့အတိုင်း လုပ်ကိုလုပ်မှ ဖြစ်တော့မယ်”လို့ ပြောသဗျ။

          “မင်း ဘာလုပ်မှာလဲ ဂျိုအာအို”လို့ ကျွန်တော်က မေးမိတယ်။

          “အမှတ်တရ ဖြစ်နေမယ့်ဟာတစ်ခု လုပ်မှာပါဗျာ။ ဒါမှလည်း သူတို့ ကျုပ်ကို အမြဲသတိရနေမှာပေါ့၊ သတိရတိုင်းလည်း ရှက်စိတ်ဝင် ကြမှာပေါ့”လို့ သူက ပြန်ပြောတယ်။

          “နောက်နေ့မနက် ကျွန်တော့်ဆိုင် တရုတ်ကပ်မှန်တွေကို ဖွင့်လိုက် တော့ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ဂျိုအာအိုကို လှမ်းမြင်ရတယ်။ သူဟာ အဲဒီ မြေကွက်လပ်ကို တူးဆွနေတယ်။ ကျောက်ခဲတွေကိုဖော်ပြီး တစ်နေရာကို ပို့တယ်။ မြေပြင်တစ်ခုလုံးကို ညှိတယ်” ။

          “သူက မစွမ်းမသန်ဖြစ်နေတော့ တူရွင်းတော့ သုံးနိုင်မယ် မထင် ဘူး။ သူ ဘာနဲ့တူသလဲ”ဟု ကျွန်တော်က ကြားဖြတ်မေးသည်။

          “အေမီရို မေ့နေပြီထင်တယ်”ဟု လူးဝစ္စက ပြန်ပြောသည်။ “ကျွန်တော်တို့ ပေါ်တူဂီနိုင်ငံမှာ တူရွင်းသုံးခဲတယ်ခင်ဗျ။ ကျွန်တော်တို့က ပေါက်တူးကို အများဆုံး သုံးကြတာ။ ပေါက်တူးကျတော့ လက်ကို အများကြီး အားပြုပြီး လုပ်လို့ရတယ်။ အခုလည်း ဂျိုအာအိုက လက်တွေ သိပ်သန်တယ် မဟုတ်လား။ ကျွန်တော် သူ အလုပ်လုပ်နေတာကို စောင့် ကြည့်မိတယ်။ လုပ်စဆိုတော့ ဘယ်သက်သာမှာလဲဗျာ။ ဒါပေမဲ့ ပြီးအောင် လုပ်သွားတယ်ဗျ။ မြေတွေဟာ မွလာတယ်။ ကျောက်ခဲတွေလည်း မရှိတော့ - ဘူး။ နောက်ကျတော့ သူဟာ ရုံးအုပ်ချုပ်ရေးမှူးဆီသွားပြီး ဆယ့်နှစ်ရာသီပင် အပင်နှစ်ဆယ်ဝယ်ပေးဖို့ ပြောတယ်။ ရလာတော့ သူ တူးဆွထားတဲ့ မြေပေါ် မှာ စိုက်တယ်။

          “အမှန်တော့ ဒါဟာ တိုးတက်မှု တစ်ခုပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဂျိုအာအို ကတော့ ဒီတိုးတက်မှုကလေးတစ်ခုဟာ သူ့အတွက် မလုံလောက်သေး ဘူးလို့ ယူဆတယ်။ သူဟာ ကျွမ်းကျင်တဲ့ ဥယျာဉ်မှူးတစ်ယောက်မှ မဟုတ်တာ။ သစ်ပင်စိုက်ပျိုးမှုနဲ့ ပတ်သက်ပြီး နောက်ထပ် အများကြီး လေ့လာရဦးမယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်း သိနေတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း သူဟာ ဖာရိုမြို့က ပြည်နယ်စိုက်ပျိုးရေးခြံကို ဘတ်စ်ကားနဲ့ တစ်ပတ်နှစ်ကြိမ်လွှားပြီး လေ့လာသင်ကြားတယ်။ အဲ နွေဦးလည်း ပေါက်လာရောမှာ စိုက်ပျိုးမှုဆိုင်ရာ ဗဟုသုတတွေ အများကြီး ရလာပြီ။ သစ်စေ့တွေ ပျိုးပင်တွေလည်း အများကြီး ရှိနေပြီ။ ။

          “အဲဒီနှစ်က နွေဦးပေါက်ရာသီဟာ ဂျိုအာအို အတွက် အသာ ယာဆုံး ရာသီပါပဲ။ သူ စိုက်သမျှအပင်တွေ ပေါက်လာ၊ ရှင်လာတာနဲ့ အမျှ သူ့စိတ်ဟာ ပြောင်းလဲလာတယ်။ သူ့ကိုယ်သူ ယုံကြည်လေးစားတဲ့ အရိပ်လက္ခဏာတွေဟာ ထင်ဟပ်လာတယ်။ နေ့ရှိသမျှ တစ်နေကုန်၊ တစ်နေခန်း မြေကွက်လပ်ထဲမှာထိုင်ပြီး တူးလိုက်၊ ဆွလိုက်၊ ပျိုးလိုက်၊ ပေါင်းမြက်တွေရှင်းလိုက်၊ ရေလောင်းလိုက်နဲ့ အားလပ်ချိန်ရယ်လို့ မရှိ သလောက်ပဲ။ ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ စိုက်ထားတဲ့ ဆယ့်နှစ်ရာသီပင်တွေကို လည်း ညီနေအောင် ကတ်ကြေးတစ်ချောင်းနဲ့ လိုက်ဖြတ်တယ်။ သူ လုပ်ကိုင် နေပေမယ့်လည်း သူ့ခြေထောက်ကတော့ နာတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ သူ စကား များများ မပြောဘူး။ အောင့်အည်းသည်းခံပြီး သူ့လုပ်စရာ ရှိတာကိုပဲ လုပ်နေ တယ်။

          “အကောင်းဆုံး အခြေအနေကတော့ နောင်နှစ် ဆောင်းဦးပေါက်မှာ ဖြစ်ပေါ်လာတယ်။ ပြည်နယ်စိုက်ပျိုးရေးခြံက လူတစ်ယောက်ဟာ ဂျိုအာအို ရဲ့ ပန်းခြံကို လာကြည့်တယ်။ စိန်ပန်းပြာပင် ၁၄ ပင်လည်း ယူလာပြီး ပေးတယ်။ ဘယ်လောက် လှသလဲ၊ ဒီအပင်မျိုးတွေဟာ နှစ်ကြာမှ ကြီးလာ၊ ပွင့်လာကြတဲ့ အပင်မျိုးတွေဆိုတာ အေမီရိုလည်း အသိပဲ။

          “တကယ်တော့ အခု အေမီရို မြင်နေရတာတွေဟာ အချိန်တွေ အများကြီးကြာမှ ဖြစ်ထွန်းလာရတာတွေပါ။ ဂျိုအာအိုက ပန်းဥယျာဉ်ကို ဖန်တီးတယ်။ ပန်းဥယျာဉ်က ဂျိုအာအိုကို ပြန်ပြီး ဖန်တီးပေးတယ်။ အပြန်အလှန်ပေါ့။ ဂျိုအာအိုက သူတော်စင်တစ်ယောက် ဖြစ်သွားပြီလို့တော့ မထင်ပါနဲ့ ။ သူဟာ မာရီယာကို လုံးဝ ခွင့်မလွှတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အရင် ကလောက်တော့ မပြင်းထန်တော့ဘူး။ သူ့မှာ အသိဉာဏ် ဗဟုသုတနဲ့ နားလည်မှုတွေ အများကြီးရှိလာပြီ။ အခုဆိုရင် သူဟာ ကျွန်တော်တို့ ပေါ်တူဂီ ကဗျာဆရာကြီး ကားမို့စ်ရဲ့ တေးကဗျာတွေကိုတောင် ဖတ်နေပြီ”

          လူးဝစ္စသည် တစ်ခဏမျှ ငြိမ်ဆိတ်နေသည်။ ထို့နောက် လက်ကိုမြှောက်၍ ပန်းခြံထဲမှ လူတစ်ယောက်ဆီသို့ လက်ညှိုးထိုးပြသည်။

          “ဟိုမှာ မြင်လား၊ အဲဒါ သူပဲ”

          “ဘာ” ဟု ကျွန်တော်က တအံ့တသြ ရေရွတ်မိသည်။ “အဲဒီ အဘိုးကြီးဟာ ဂျိုအာအိုလား”

          “အို...သူက ကျွန်တော့်လောက် မအိုသေးပါဘူး”ဟု လူးဝစ္စက ပြုံးရယ်ပြီး ပြောသည်။ “သူက ကျွန်တော့်ထက် ပိုပြီး ဘဝဒဏ်ခံရလို့ အိုစာကျနေတာပါ။ အေမီရို သူ့ဆီသွားပြီး စကားတစ်ခွန်း၊ နှစ်ခွန်းလောက် မပြောချင်ဘူးလား”

          ကျွန်တော်တို့သည် ကျောက်ခင်းလမ်းကို ဖြတ်ကူးကာ ပန်းရနံ့ များ တသင်းသင်း ပျံ့နေသည့် ပန်းခြံထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြသည်။ ဂျိုအာအိုသည် ကျွန်တော်တို့ဆီ လျှောက်လာသည်။ သူသည် အရပ်ပုပု၊ ခါးကုန်းကုန်း နှင့် ပုံပန်းမကျ မလှမပ ဖြစ်သည်။ အနားပြန့်ပြန့် ဦးထုပ်ဟောင်းကြီးဆောင်းထားသည်။ အရောင်လွင့်နေသည့် ရှပ်အင်္ကျီအပြာ ဝတ်ထားသည်။ ခြေတစ်ဖက် ထော့နင်းထော့နင်းဖြင့် လျှောက်လာနေခြင်း ဖြစ်၏။

          သို့သော်လည်း သူ လမ်းလျှောက်ပုံသည် သနားစရာလည်း မရှိ။ သူ့ကိုယ်သူ သနားနေဟန်လည်း မပေါ်။ ကျွန်တော့်အား စိုက်ကြည့်နေသည့် သူ့မျက်နှာ၏ တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်မှုက အရာရာကို လွှမ်းခြုံ စိုးမိုးထားသည်။ လူးဝစ္စက သူ့အား စကားပြောနေစဉ်အတွင်း သူ့ အကြည့်သည် ကျွန်တော့် ထံမှ ရွေ့မသွား။ ထို့နောက် အေးဆေးသောအပြုံးဖြင့် ကျွန်တော့်ဘက်သို့ လက်တစ်ဖက် ကမ်းပေးသည်။

          ဤလို လူစားတစ်ယောက်အား ဘယ်လိုစကား ပြောရပါမည် နည်း။ သာမန်ပြောနေကျ ချီးကျူးစကားမျိုး ပြောရုံမျှဖြင့် လုံလောက်မည် မဟုတ်။ အပေါ်ယံ ဟန်ဆောင်မှုဖြင့် ချီးမွမ်းစကား ပြောခြင်းသည် ခွင့်လွှတ်နိုင်သည့် အပြစ်တစ်ခုကို ကျူးလွန်လိုက်သလို ဖြစ်သွားနိုင်၏။ ကျွန်တော် လူးဝစ္စဘက်လှည့်ပြီး စကားတစ်ခွန်း ပြောလိုက်ပါသည်။

          “ကဗျာစာဆိုကြီး ကားမို့စ်လိုပဲ။ သူလည်း ကဗျာတစ်ပုဒ် စပ်ထား ခဲ့ပြီးပါပြီလို့ သူ့ကို ပြောပြပေးပါ”

          ထိုညက ကျွန်တော်သည် ကြယ်များလင်းနေသည့် ကောင်းကင်