မောင်ထွန်းသူ - သူဒဏ်ရာဘာသာပြန်ဝထ္ထုတိုများ

လက်

          ဂိုင်းဒီမိုပါဆွန်းသည် ဂတ်စ်တေ့ဗ်ဖလော့ဘတ် (Gustave Flaubert) ၏နောက်လိုက်ဖြစ်သည်။ သူသည် သူ့ဆရာ၏ ဝတ္ထုများကို အတုယူ၍ ရေးသား ခဲ့သဖြင့် သူ့ ဝတ္ထုများသည် ထင်တိုင်းမပေါက် ဖြစ်ခဲ့ရ၏။ သို့တစေလည်း စာရေးဆရာဘဝဖြင့် ခုနစ်နှစ်ခန့် ကြာသည့်အခါ သူသည် သီးခြားရပ်တည်နိုင် သည့် စာရေးဆရာတစ်ဦး ဖြစ်လာသည်။

          သူ၏ ပထမဆုံးဝတ္ထုတို Bole de Skif သည် အလွန်ကောင်းသည့် လက်ရာအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခဲ့ကြသည်။ ကမ္ဘာ့စာပေလောကမှ ပညာရှင်များ ကမူ ထိုစာအုပ်ကို မိုပါဆွန်း၏ Master Piece ဟု သတ်မှတ်ခဲ့ကြ၏။ ယခု The Hand ဝတ္ထုတိုမှာလည်း သူ၏ သည်းထိတ်ရင်ဖို လက်ရာကောင်းတစ်ပုဒ် အဖြစ် သတ်မှတ်ထားခဲ့သဖြင့် ထူးခြားထင်ရှားသည့်ဝတ္ထုတိုတစ်ပုဒ် ဖြစ်ပေသည်။

*           *           *

          ကျွန်တော်တို့အားလုံးသည် စိန့်ကလောက်၌ ဖြစ်ပွားခဲ့သည့် အရေးကိစ္စ အပေါ် သူ ဘယ်လိုမြင်နေပါသည်ဟု ပြောပြနေသော တရားသူကြီး မွန်စီယာ ဘာ မူတီယာ၏ ပတ်ပတ်လည်တွင် ဝိုင်းထိုင်နေကြသည်။ ကျိုးကြောင်းဆင်ခြင် သုံးသပ်ပြီး ရှင်းလင်း၍မပြနိုင်သော ထိုအမှုသည် ပါရီတစ်မြို့လုံးအား တစ်လ လုံးလုံး ပြင်းစွာ တုန်လှုပ်ချောက်ချားစေခဲ့သော အမှုဖြစ်၍ ထိုအမှု၏ နက်နဲသော လျှို့ဝှက်ချက်ကို ဖြေရှင်းဖော်ထုတ်နိုင်မည့်သူ ယခုအချိန်ထိ တစ်ဦးမျှ မပေါ်လာသေးပေ။ ဆောင်းမီးဖိုကို ကျောပေးပြီး တည့်တည့်မတ်မတ် ထိုင်နေ သော မွန်စီယာဘာမူတီယာသည် သက်သေခံဖြစ်လာနိုင်သမျှ သိသာထင်ရှားသော အချက်အလက်များကို စနစ်တကျ ထောင့်မျိုးစုံမှ တင်ပြပြီး ဆွေးနွေးပြော ပြနေခြင်း ဖြစ်သော်လည်း နောက်ဆုံးအဖြေကိုမူကား သူ ထုတ်ယူမရချေ။

          အမျိုးသမီးများစွာသည် ထိုင်ခုံများပေါ်မှထ၍ သူ့အနီးသို့ သွားရပ် ကြသည်။ အရေးပါသည့် စကားလုံးများ ထွက်လာနေသော သူ့နှုတ်ခမ်းများဆီ သို့သာ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေကြသည်။ စကားလုံးများသည် သူတို့အား ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်စေသည်။ တအံ့တဩဖြစ်စေသည်။ ကြားပြီးပြီဖြစ်သော်လည်း နောက်ထပ် ကြားချင်စိတ်က သူတို့အား တွန်းအားပေးလျက်ရှိ၏။ သူတို့ထဲမှ တစ်ဦးက တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။

          “အဖြစ်က ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ၊ သဘာဝလွန်ဖြစ်ရပ်လို့တောင် ထင်ရတယ်၊ ကျွန်မတို့ ဒီအကြောင်းကို အသေအချာ အတိအကျ သိရ မယ်တောင် မထင်တော့ဘူး”

          တရားသူကြီးက ထိုအမျိုးသမီးဘက် လှည့်ကြည့်သည်။

          “အင်း...ခင်ဗျားပြောတာ မှန်ပါတယ် မဒမ်၊ ကျွန်တော်တို့ အစအဆုံး အားလုံးကို သိချင်မှသိရပါလိမ့်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ ခင်ဗျား စောစောကသုံးလိုက် တဲ့ “သဘာဝလွန်”ဆိုတဲ့ စကားလုံးကတော့ ဒီအမှုမှာ အဓိပ္ပာယ်သိပ်မရှိလှဘူး။

          “ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ရှေ့မှောက်မှာ အလွယ်တကူ တွေးလို့ရနိုင်တဲ့ အမှု တစ်မှု ရှိလာတယ်၊ အမှုက လျှို့ဝှက်မှုတွေ အများကြီးလွှမ်းခြုံထားလေတော့ အမှုရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာရှိနေတဲ့ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို ထိုးဖောက်ပြီး မသိနိုင် တဲ့ အနေအထား ရောက်လာတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အချိန်တွေကုန်သွားတဲ့အခါမှာ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ စဉ်းစားတွေးတောပြီး ဆက်စပ်ရယူနိုင်တဲ့ အရာတချို့ကို ရှာလို့တွေ့ လာတယ်၊ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်တို့အနေနဲ့ ဒီအမှုမှာ ဖြေရှင်းလို့ရနိုင်လောက်တဲ့ အချက်အလက်ရှိနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ တွက်ဆပြီး စွန့်ပစ်လိုက်ကြရတယ်”

          ထိုအခါ အမျိုးသမီးအုပ်စုထဲမှ တစ်ဦးက“အဲဒီအမှုမျိုး ကျွန်မတို့ကို ပြောပြပါလား”ဟု ဆန္ဒပြုသည်။ မွန်စီ ယာဘာမူတီယာက လေးနက်သော မျက်နှာထားဖြင့် ပြုံးလိုက်ပြီး ထိုအမျိုးသမီး ဆန္ဒရှိနေသည့် ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ပြောလေသည်။

*           *           *

 

          အခု ကျွန်တော်ပြောမယ့် အမှုထဲမှာ သဘာဝလွန်အရာတွေ ပါလာအောင် ကျွန်တော် စိတ်ကူးယဉ်ပြီး ထည့်ထားတာတွေ ပါလာလိမ့်မယ်လို့များတော့ မတွေးပါနဲ့၊ ကျွန်တော်ဟာ သဘာဝအတိုင်းမဟုတ်တဲ့ အရာတွေပေါ်မှာ ယုံကြည်တတ်တဲ့လူ မဟုတ်ပါဘူး။

          ဒါပေမဲ့ ဒီနေရာမှာ “သဘာဝလွန်”ဆိုတဲ့ ကျွန်တော်တို့ နားမလည်နိုင် တဲ့ စကားလုံးကို သုံးမယ့်အစား ကျွန်တော်တို့အနေနဲ့ “လိပ်ပတ်လည်အောင် ရှင်းမပြနိုင်ဘူး”ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို သုံးဖို့လိုပါတယ်။ အဲဒါဆိုရင် ပိုပြီးတော့ ကောင်းမှာပါ။

          ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ၊ အခု ကျွန်တော် ခင်ဗျားတို့ကို ပြောပြတော့မယ့် ဇာတ်လမ်းထဲမှာ အဓိကအချက်က ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေတွေပဲ၊ ကျွန်တော့် အပေါ်မှာလာပြီး အကျိုးသက်ရောက်စေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေတွေကို ကျွန်တော် ပြောတာပါ။ အတိုချုပ်ပြောရရင်တော့ တကယ့်အဖြစ်အပျက် အချက်အလက်တွေက ဒီလို...။

          အဲဒီအချိန်တုန်းက ကျွန်တော်ဟာ အေဂျက်စီယိုဆိုတဲ့ လူဖြူမြို့ ကလေး တစ်မြို့မှာ ဌာနေတရားသူကြီး ဖြစ်နေတယ်။ မြို့ကလေးက တောင်တန်းမြင့် မြင့်ကြီးတွေ ဝိုင်းရံနေတဲ့ နယ်စပ်က အလွန်သာယာလှတဲ့ ပင်လယ်ကွေ့လေး ပေါ်မှာ တည်ရှိနေတယ်။

          ကျွန်တော် အများဆုံး စစ်ဆေးကြားနာနေရတဲ့ အမှုတွေက အချင်းချင်း ရန်ငြိုးဖွဲ့ပြီး လက်စားချေသတ်ဖြတ်တဲ့ အမှုတွေပဲ။ အဲဒီထဲမှာ တချို့ အမှုတွေ ကျတော့ အတော်ကို ကြီးကျယ်ခမ်းနားတယ်၊ အချို့ကျတော့ စိတ်ကူးယဉ် ဝတ္ထုဆန်ဆန်တွေပဲ၊ တချို့ဟာတွေကျတော့ အတော့်ကို ရိုင်းစိုင်းပြီး ရက်စက် ကြမ်းကြုတ်တယ်။

          ကျွန်တော်ဟာ နှစ်နှစ်တိတိ သွေးချောင်းစီးနေတဲ့ ဖြစ်ရပ်တွေကလွဲပြီး တခြားဘာကိုမှ မကြားခဲ့ရဘူး။ နေ့စဉ်နဲ့အမျှ ကြောက်စရာအလွန်ကောင်းတဲ့ကော်ဆီကန်ဥပဒေရဲ့ အကျိုးဆက်တွေကိုပဲ နားထောင်နေခဲ့ရတယ်။ ဒီဥပဒေ ကလည်း မကောင်းမှုပြုတဲ့လူအပေါ် ဆွေစဉ်မျိုးဆက် လက်စားချေခွင့်ကို ပေးထား တာကိုး၊ ကျွန်တော့်အဖို့ အဘိုးကြီးတွေ၊ ကလေးသူငယ်တွေနဲ့ ဆွေမျိုးနီးစပ်ဝမ်းကွဲညီအစ်ကို မောင်နှမ၊ ဦးလေး၊ ဦးကြီးတွေလည်ပင်းတွေ အလှီးခံရပြီး သေနေကြတာတွေကိုပဲ တွေ့နေမြင်နေ ကြားနေရတယ်။

          တစ်ရက်မှာတော့ ကျွန်တော်ဟာ ပင်လယ်ကွေ့ အစွန်က အိမ်ကလေး တစ်လုံးကို နှစ်ပေါင်းများစွာ ငှားပြီးနေထိုင်ခဲ့တဲ့ အင်္ဂလိပ်တစ်ယောက်အကြောင်း ကို ကြားရတယ်၊ သူက ဒီကျွန်းကိုအလာ လမ်းမှာ မာဆေး ဆိပ်ကမ်းကိုဝင်တော့ ပြင်သစ်ယောက်ျား အစေခံတစ်ယောက် ခေါ်လာခဲ့တယ်၊ မကြာခင်မှာပဲ လူတိုင်းက ဒီထူးဆန်းတဲ့ အင်္ဂလိပ်အကြောင်းကို ပြောလာကြတယ်။

          ဒီလူက အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းနေတယ်၊ အိမ်ကထွက်ရင်လည်း အမဲ လိုက်ဖို့နဲ့ ငါးမျှားဖို့ပဲ၊ ဘယ်သူနဲ့မှလည်း စကားမပြောဘူး၊ မြို့ထဲကိုလည်း ဘယ်တော့မှ မလာဘူး၊ နေ့စဉ်မနက်တိုင်း နှစ်နာရီ သုံးနာရီလောက် ပစ္စတိုနဲ့ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ပစ် လေ့ကျင့်တယ်၊ အဲသလိုဆိုတော့လည်း အထူးအဆန်းတစ်ခု လို ဖြစ်လာပြီး ပြောကြဆိုကြတာပေါ့။

          သူနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေဟာ လူအများကြားမှာ ပျံ့နှံ့လာတယ်။ တချို့က ဒီလူဟာ အလွန်ထင်ရှားတဲ့ လူတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း၊ နိုင်ငံရေး အကြောင်းတွေရှိလို့ ထွက်ပြေးလာတာဖြစ်ကြောင်း ပြောကြတယ်၊ တချို့ကတော့ ဒီလူဟာ အလွန်ကြောက်စရာကောင်းအောင် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်တဲ့ ရာဇဝတ် မှုကြီးတစ်ခု ကျူးလွန်ခဲ့ပြီး ဒီမှာလာပုန်းနေတာလို့ ဆိုကြတယ်။ အဲဒါနဲ့ ပတ်သက်လို့ သူတို့က ကြောက်စရာကောင်းအောင် ဆိုးဝါးတဲ့အမှုရဲ့ အသေးစိတ် တွေကိုတောင်မှ အတိအကျ ပြောကြတယ်။

          တရားသူကြီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ဒီလူ့ အကြောင်း ကို အသေအချာ သိချင်လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်တော် ဘာမှမသိရဘူး၊ သူကတော့ သူ့နာမည်ကို ဆာဂျွန်ရိုးဝဲလ်လို့ ပေးထားတယ်။ | အဲဒါနဲ့ပဲ ကျွန်တော် သူ့ကို အနီးကပ်စောင့်ကြည့်ရုံကလွဲပြီး ဘာမှ မလုပ်နိုင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့လို့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင် သူ့အပေါ်မှာ ကျွန်တော့် ဘက်က သံသယဖြစ်စရာ မသင်္ကာစရာက ဘာမှမရှိဘူးဆိုတော့ကာ ကျွန်တော့် စိတ်ဝင်စားမှုက သိပ်ပြီးမရှိလှဘူး။

          ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ၊ သူနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ကောလာဟလသတင်း တွေကတော့ ပြောမဆုံးပေါင် တောသုံးထောင်ဆိုတာမျိုး ဖြစ်နေတယ်။ သူ့အကြောင်းတွေကို လူတွေက ဆက်ပြောနေကြတုန်းပဲ၊ အဲဒီတော့ ဒီလူကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် သွားတွေ့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျွန်တော် ဟာ သူနေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မှန်မှန်အမဲလိုက်ထွက်တဲ့အလုပ်ကို စနစ်တကျ လုပ်ခဲ့တယ်။

          ကျွန်တော်ဟာ အစီအစဉ်အတိုင်း လိုချင်တဲ့အခွင့်အရေး ရလာဖို့ အချိန် အတော်ကြာ စောင့်ခဲ့ရတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ အဲဒီအခွင့်အရေးကို သူ့ မျက်စိအောက်မှာ ခါတစ်ကောင်ကို ပစ်ရာက အစရလာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် ပစ်လိုက်တဲ့ခါကို ကျွန်တော့်ခွေးက ကိုက်ချီပြီး ကျွန်တော့်ဆီယူလာတယ်။ ကျွန်တော်က ငှက်ကိုယူပြီး သူ့ဆီကိုသွားတယ်၊ ဒီငှက်သေကို လက်ခံပြီး ကျွန်တော့်လုပ်ရပ်ကို ခွင့်လွှတ်ဖို့ ကျွန်တော်က တောင်းပန်စကား ပြောပါတယ်။

          သူဟာ အတော်ကြီးကို ထွားကျိုင်းတဲ့လူပါ၊ ဆံပင်က နီနီ၊ မုတ်ဆိတ် မွေးကနီနီနဲ့ အရပ်ကလည်း အတော့်ကိုမြင့်တာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ အင်မတန် ယဉ်ကျေး သိမ်မွေ့တဲ့ ဟာကြူလီပါ၊ ဗြိတိသျှတွေမှာရှိတတ်တဲ့ အလေ့အထ သူ့ဆီမှာ မတွေ့ရပါဘူး၊ သူက ကျွန်တော်ပြောလိုက်တဲ့ ပြင်သစ်စကားကိုကြားတော့ ကျေးဇူးတင်စကား ပြောတယ်၊ နောက်တစ်လလောက်ကြာတော့ သူနဲ့ ကျွန် တော်ဟာ ငါးကြိမ်မြောက်ကြိမ်လောက် လူချင်းတွေ့ပြီး စကားလက်ဆုံ ကျပြီး ကြပြီ။

          နောက်ဆုံးတစ်ညနေခင်းမှာ ကျွန်တော် သူ့ဆီရောက်သွားတယ်၊ သူဟာ သူ့အိမ်က ဥယျာဉ်ထဲမှာ ကုလားထိုင်တစ်လုံးနဲ့ထိုင်ပြီး ဆေးတံသောက်နေတာ တွေ့ရတယ်၊ ကျွန်တော်က သူ့ကို ဦးညွှတ်ပြီး နှုတ်ဆက်တော့ သူက ကျွန်တော့်ကို ဘီယာသောက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်ကလည်း နှစ်ခါ အခေါ် မခံပါဘူး။ ။

          သူဟာ ကျွန်တော့်ကို အင်္ဂလိပ်တို့ရဲ့ ဓလေ့ထုံးစံအတိုင်း ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့ စွာ ဆက်ဆံပါတယ်၊ ပြင်သစ်စကားနဲ့ရော ကော်ဆီကန်စကားနဲ့ပါ ကျွန်တော့်ကို ဧည့်ခံပါတယ်၊ သူ့အနေနဲ့ နှစ်နိုင်ငံစလုံးကို သဘောကျတယ်လို့ လည်း ပြောပါတယ်။

          ကျွန်တော်ကလည်း အထူးသတိထားပြီး သူ့အကြောင်းကို မေးတယ်။ သူ့ဘဝနဲ့ သူ ဘာတွေလုပ်ခဲ့သလဲဆိုတာ သိချင်လွန်းလို့ မေးတဲ့သဘောပါ။

          သူကလည်း အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ပဲ မေးသမျှကို ဖြေပါတယ်။ သူ့အနေနဲ့ အာဖရိက၊ အိန္ဒိယနဲ့ အမေရိကနိုင်ငံတွေမှာ ခရီးအများကြီး သွားခဲ့ဖူးပါတယ် လို့ ရယ်ကာမောကာ ပြောပါတယ်။

          “အိုဗျာ...ကျွန်တော့်မှာ စွန့်စားမှုတွေ အများကြီးရှိခဲ့တယ်”လို့ပြောပြီး အားရပါးရ ရယ်ပါတယ်။

          အဲဒီနောက် ကျွန်တော်က အားကစားအကြောင်း ပြောတယ်၊ သူကလည်း ရေမြင်း၊ ကျား၊ ဆင်နဲ့ ဂေါ်ရီလာ မျောက်ဝံတွေကို ပစ်တာကအစ ပြောပြတယ်။

          “အဲဒီသတ္တဝါတွေဟာ သိပ်ကိုကြောက်စရာကောင်းတဲ့ သတ္တဝါတွေပဲ”

           လို့ ကျွန်တော်ကပြောတော့ သူက ပြုံးပြီးပြန်ပြောတယ်၊

           “မဟုတ်ဘူးဗျ။ လူဟာ အဆိုးဆုံး”          တဲ့။

          ပြီးတော့ သူကရယ်တယ်၊ သူ့စကားသူ အလွန်ကျေနပ်အားရပြီး ရယ်နေတာဗျ။

          “ကျွန်တော်လိုက်တဲ့ သားကောင်ထဲမှာ လူဟာ မကြာခဏ ပါတတ် တယ်”လို့ သူက ထပ်ပြောတယ်။

          အဲဒီနောက်မှာ သူဟာ လက်နက်တွေအကြောင်းပြောတယ်။ ကျွန်တော့်ကို သူ့အိမ်ထဲက ရိုင်ဖယ်တွေကိုကြည့်ဖို့ ဖိတ်တယ်၊ သူ့ အခန်းက အနက်ရောင် ပိုးထည်နဲ့ ရွှေရောင်ရောစပ်ထားတဲ့ ခန်းဆီးတွေနဲ့ မွမ်းမံထားတယ်၊ အဝါရောင် ပန်းပွင့်တွေကိုလည်း အလှပြင်ပြီး တင်ထားတယ်၊ ပစ္စည်းအားလုံးဟာ ဂျပန် ပစ္စည်းတွေလို့ သူကပြောတယ်။

          အခန်းရဲ့ အလယ်မှာရှိနေတဲ့ စင်တစ်ခုပေါ်က ထူးခြားတဲ့ပစ္စည်းတစ်ခု ဟာ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကို ညှို့ယူဖမ်းစားထားတယ်၊ အနီရောင်ကတ္တီပါ စကို နောက်ခံထားပြီး ချိတ်ထားတဲ့ မည်းမည်းအရာတစ်ခုပါ၊ ကျွန်တော် အနားထိသွားကြည့်လိုက်တော့ အဲဒီအရာဝတ္ထုဟာ လူ့လက်တစ်ဖက် ဖြစ်နေ ပါတယ်။

          လက်က အရိုးလက် မဟုတ်ပါဘူး။ ခြောက်သွေ့နေတဲ့ လက်မည်းကြီး ပါ။ လက်သည်းတွေက ဝါနေပါတယ်၊ အကြောတွေကလည်း ပြိုင်းပြိုင်းထနေပါ တယ်၊ ခြောက်သွေ့နေတဲ့ သွေးတွေကိုတောင် မြင်နေရပါတယ်၊ တံတောင်ဆစ် နားကကပ်ပြီး ပုဆိန်နဲ့ဖြတ်ယူထားတဲ့လက်ပါ။

 

          လက်ကောက်ဝတ်မှာတော့ သံကြိုးတစ်ချောင်းကို စို့နဲ့ရိုက်ထားပါတယ်။ ကျွန်တော်က “အဲဒါဘာလဲ” လို့ မေးလိုက်မိပါတယ်။

          “သူဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့ ကြောက်စရာအကောင်းဆုံးနဲ့ အန္တရာယ်အများဆုံး ရန်လူပဲပေါ့”

          လို့ အင်္ဂလိပ်အမျိုးသားက ပြန်ပြောတယ်၊

          “ဒီလက်ဟာ အမေရိက ကလာတာ၊ ဓားတစ်ချောင်းနဲ့ ဖြတ်ယူထားတာ၊ ပြီးတော့မှ သီတင်းတစ်ပတ် လောက် နေရောင်အောက်မှာ အခြောက်လှန်းထားခဲ့တာ”          တဲ့။ ။

          ကျွန်တော်ဟာ အဲဒီလက်ကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ကြည့်မိပါတယ်။ ထွား ကျိုင်း ကြီးမားတဲ့ လူတစ်ယောက်ရဲ့ လက်ပဲဖြစ်မယ်လို့ ထင်လိုက်ပါတယ်။ လက်ချောင်းကြီးတွေဟာ အလွန်ရှည်လျားရုံမကဘူး၊ အကြောမျှင်ကြီးတွေက သိပ်ကိုကြီးပါတယ်၊ လက်ဟာ ကြည့်လိုက်ရင် ကြောက်စရာကောင်းလှပါတယ်။ ဒီလက်ကို ကြည့်လိုက်တာနဲ့ အလွန့်ကို ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်တဲ့ လက်စားချေမှု တစ်ခုပါလားဆိုတာ သိသာထင်ရှားနေပါတယ်။

          “အလွန့်ကို သန်မာထွားကျိုင်းတဲ့ လူတစ်ယောက်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်”လို့ ကျွန်တော်က ပြောတယ်။

          “ဟုတ်တယ်”လို့ အင်္ဂလိပ်အမျိုးသားက အေးအေးဆေးဆေး ပြန်ပြောတယ်။

          “ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်က သူ့ထက်ပိုပြီး သန်မာတယ်ဆိုတာ ပြနိုင်ခဲ့ တယ်၊ ဟိုသံကြိုးဟာ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် လူ့ လက်ကို ချည်ခဲ့တာ”

          သူ ရယ်စရာပြောတယ်လို့ ထင်မိတာနဲ့ ကျွန်တော်က “အခုကျတော့ အဲဒီသံကြိုးဟာ ဘာအသုံးဝင်တော့မှာလဲ၊ လက်ကလည်း လွတ်မြောက်အောင် ကြိုးစားတော့မယ် မထင်ပါဘူး”လို့ ပြန်ပြောမိတယ်။

          “လက်က အမြဲတမ်းလိုလို ထွက်သွားချင်နေတယ်၊ အဲဒါကြောင့် သံကြိုးက လိုနေတုန်းပဲ”လို့ ဆာဂျွန်ရိုးဝဲလ်က အလေးအနက်ရှိလွန်းတဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ ပြန်ပြောတယ်။

          ကျွန်တော်က သူ့မျက်နှာကို ဖျတ်ခနဲ လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ငါ အရူး တစ်ယောက်နဲ့ တွေ့နေပြီလား၊ ဒါမှမဟုတ်ရင်လည်း သူက တမင်သက်သက် နောက်ပြောင်ပြောနေတာလား။ ။

          သူ့မျက်နှာထားကတော့ အေးအေးဆေးဆေး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပဲ၊ ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ၊ ကျွန်တော်လည်း တခြားအကြောင်းတွေ ပြောင်းပြောတယ်။

          သူ့သေနတ်တွေကို တအံ့တသြ ချီးမွမ်းနေမိတယ်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ထူးခြားတာ တစ်ခုက ကျည်ဆန်အပြည့်ထည့်ထားတဲ့ ခြောက်လုံးပြူးသုံးလက်ကို အခန်းထဲ မှာ ထားတဲ့အထိပဲ၊ ဒီလူ့ အနေနဲ့ သူ့ကို အချိန်မရွေး လာပြီးတိုက်ခိုက်မယ့် ကြောက်စရာရန်သူ ရှိနေလို့များလား။

          ကျွန်တော် သူ့ဆီကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ထပ်တလဲလဲ သွားလည်ခဲ့ တယ်။ နောက်ပိုင်းကျတော့ မသွားဖြစ်တော့ဘူး၊ သူရှိနေတာဟာ ကြာတော့ ကျွန်တော်တို့အတွက် ရိုးသွားပြီ၊ သူဟာ အားလုံးအတွက် စိတ်ဝင်စားစရာလူ မဟုတ်တော့ဘူး။

          ဒီလိုနဲ့ပဲ တစ်နှစ်တိတိ အချိန်ကုန်သွားတယ်၊ နိုဝင်ဘာလကုန်ခါနီး တစ်မနက်မှာ ကျွန်တော့်အစေခံက ကျွန်တော့်ကို လာနှိုးတယ်၊ မနေ့ညက ဆာဂျွန်ရိုးဝဲလ် အသတ်ခံရတယ်လို့လည်း ပြောတယ်။ ။

          နောက်နာရီဝက်လောက်အကြာမှာ ကျွန်တော်ဟာ အင်္ဂလိပ်အမျိုးသားရဲ့ အိမ်ထဲကို တိုင်းမင်းကြီးတို့ ပုလိပ်အရာရှိချုပ်တို့နဲ့အတူ ဝင်သွားတယ်၊ သူ့ရဲ့ အစေခံယောက်ျားကတော့ တံခါးဝမှာ ဝမ်းနည်းပက်လက် ငိုကြွေးနေတယ်။ ပထမတော့ ကျွန်တော်က အဲဒီအစေခံကို မသင်္ကာဖြစ်နေမိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အစေခံဟာ အပြစ်မရှိတဲ့လူပါ၊ ကျွန်တော်တို့ လူသတ်တရားခံကို လုံးဝရှာလို့ မရခဲ့ကြဘူး။

          ဆာဂျွန်ရဲ့ ဧည့်ခန်းထဲဝင်သွားချိန်မှာ ကျွန်တော် ပထမဆုံးမြင်ရတာက အခန်းအလယ်မှာ ပက်လက်လဲကျနေတဲ့ သူ့အလောင်းပဲ၊ သူဝတ်ထားတဲ့ ခါးပြတ်အင်္ကျီက စုတ်ပြဲနေတယ်၊ ရှပ်အင်္ကျီလက်တစ်ဖက်ကလည်း စုတ်ပြဲပြီး တွဲလောင်းကျနေတယ်၊ အနေအထားကိုမြင်တာနဲ့ ဒီနေရာမှာ အင်မတန်ကြောက် စရာကောင်းလောက်အောင် ပြင်းထန်တဲ့ သတ်ပုတ်ပွဲတစ်ပွဲ ဖြစ်သွားခဲ့တယ် ဆိုတာ သိသာနေတယ်။

          အင်္ဂလိပ်အမျိုးသားဟာ လည်ပင်းညှစ်ပြီး အသတ်ခံရလို့ သေတာပဲ။ သူ့ ရဲ့ ညိုမည်းပြီး ရောင်ကိုင်းနေတဲ့ မျက်နှာမှာတော့ အလွန့်အလွန် ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့ နေတဲ့ လက္ခဏာကို တွေ့ရတယ်၊ သူဟာ သွားနဲ့ တစ်စုံ တစ်ရာကို ကိုက်ထားတဲ့သဘောလည်း ရှိတယ်၊ လည်ပင်းမှာ သံချွန်လို လက်နက်မျိုးနဲ့ အထိုးခံထားရတဲ့ အပေါက်ငါးပေါက် တွေ့ရတယ်၊ လည်ပင်း တစ်ခုလုံး သွေးတွေနဲ့ မြင်မကောင်းဘူး။

          ကျွန်တော်တို့ဆီကို ဆရာဝန်တစ်ယောက် ရောက်လာတယ်၊ သူက အလောင်းကို ပိုက်စိပ်တိုက် စစ်ဆေးတဲ့အခါမှာ သေသူရဲ့ အသားပေါ်က လက်ချောင်းရာတွေ အထူးတလည် စစ်ဆေးတယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ပါးစပ်က ထူးဆန်းတဲ့ မှတ်ချက်တစ်ခု ကြားလိုက်ရတယ်။ “အရိုးတစ်ခုခုက လည်ပင်း ညှစ်လို့ သေရတာလို့ တွေးရမလိုဖြစ်တယ်”တဲ့။

          ကျွန်တော့်ကျောထဲမှာ စိမ့်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်အကြည့်ဟာ ချက်ချင်းပဲ အရေပြားဖုံးနေတဲ့ အရိုးလက်ချိတ်ထားတဲ့ နံရံဆီကို ရောက်သွား တယ်။ လက်ဟာ သူ့နေရာမှာ မရှိတော့ဘူး။ သံကြိုးကတော့ ပြတ်ပြီး တွဲလောင်းဖြစ်နေတယ်။

          အဲဒီနောက် အလောင်းကို ကျွန်တော် ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့ပါးစပ် ထဲက သွားတွေနဲ့ တအားဖိကိုက်ထားတဲ့ လက်ချောင်းတစ်ချောင်းကို မြင်ရတယ်။ ပျောက်နေတဲ့လက်က လက်ချောင်းပါ။ ဒုတိယအဆစ်ကနေပြီး သွားနဲ့ကိုက် ဖြတ်ထားတာပါ။

          စုံစမ်းစစ်ဆေးမှုတွေ လုပ်ခဲ့ကြပါတယ်။ ဘာမှမတွေ့ရပါဘူး။ တံခါး ပေါက်၊ ပြတင်းပေါက်၊ အိမ်ထောင်ပရိဘောဂတွေ ဘယ်ပစ္စည်းမှ လက်ရာ ခြေရာမပျက်ဘူး၊ ခွေးနှစ်ကောင်လည်း နိုးခဲ့တဲ့လက္ခဏာမရှိဘူး။

          အစေခံယောက်ျားရဲ့ ထွက်ဆိုချက်အရဆိုရင် သူ့သခင် စိတ်မငြိမ်မသက် ဖြစ်လာတာကို လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်လလောက်ကစပြီး သူ သတိထားခဲ့မိတယ်တဲ့။ သူ့ သခင်ဆီကို စာတွေလည်း အများကြီးရောက်တယ်တဲ့။ ရောက်လာသမျှ စာတွေကိုလည်း ရရချင်း မီးရှို့ ပစ်တာ တွေ့ရတယ်တဲ့။

          နောက်ပိုင်းမှာ သူ့သခင်ဟာ မကြာခဏဆိုသလို သူ့ကြာပွတ်နဲ့ ခြောက်ကပ်ရှုံ့တွနေတဲ့လက်ကို ဒေါသတကြီးနဲ့ လွှဲလွှဲရိုက်တာ တွေ့ရတယ်တဲ့။ နောက်ပိုင်း အမှုဖြစ်ပွားတဲ့ နာရီပိုင်းကျတော့ လက်ကို မတွေ့ရတော့ဘူးတဲ့။ ဘယ်လိုကဘယ်လို နေရာရွေ့သွားတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှ မပြောနိုင်ကြဘူးတဲ့။

          သူဟာ အချိန်သိပ်နောက်ကျပြီးမှ အိပ်ရာဝင်တယ်၊ အိပ်ရာဝင်ပြန်ရင် လည်း အတွင်းကနေပြီး သော့ကို သူကိုယ်တိုင် သတိထားပိတ်တယ်။ သေနတ်တွေကိုလည်း သူနဲ့ လက်တစ်ကမ်းအကွာမှာ အမြဲထားတယ်၊ ညပိုင်းကျရင် မကြာခဏ သူ့သခင်ရဲ့ အော်ကြီးဟစ်ကျယ် စကားပြောသံကို ကြား နေရတယ်။ အသံက တစ်ဦးတစ်ယောက်နဲ့ ရန်ဖြစ်နေတဲ့အသံမျိုးတဲ့။

          အဲဒီညကတော့ သူ့ဆီက ဘာသံမှမကြားရဘူး။ အစေခံက ဆာဂျွန် အလောင်းကိုတွေ့တော့မှပဲ ပြတင်းပေါက်တွေကို ဖွင့်ခဲ့တာ။ သူ့အနေနဲ့ သင်္ကာမကင်းဖြစ်စရာလူ လည်း တစ်ယောက်မှမရှိဘူးတဲ့။

          ကျွန်တော့်အနေနဲ့ သေတဲ့လူနဲ့ပတ်သက်လို့ သိထားသမျှအားလုံးကို တာဝန်ရှိသူတွေသိအောင် ပြောပြလိုက်တယ်။ ဒီစုံစမ်းစစ်ဆေးမှုဟာ ကျွန်း တစ်ကျွန်းလုံးကို ပျံ့နှံ့သွားတယ်။ ကျွန်းသားတွေအနေနဲ့လည်း ဘာဆိုဘာမှ မတွေ့ကြရဘူး။ အဲဒီအမှုဖြစ်ပွားခဲ့ပြီးတဲ့နောက် သုံးလအကြာ ညတစ်ညမှာကြောက်စရာအလွန်ကောင်းတဲ့ အဖြစ်တစ်ခုနဲ့ ကြုံခဲ့ရတယ်။ ကြုံခဲ့ရသူက ကျွန်တော်ပါ။ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ “လက်”ကို မြင်ခဲ့ရတယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ ကင်းမြီးကောက်တစ်ကောင်လို၊ ပင့်ကူတစ်ကောင်လို ကျွန်တော့်လိုက်ကာတွေ၊ ခန်းဆီးတွေနဲ့ နံရံတွေတစ်လျှောက် ပြေးသွားနေပါတယ်။ ကျွန်တော် သုံးကြိမ် တိတိ ပြန်ပြီး အိပ်ပျော်သွားတယ်။ သုံးကြိမ်တိတိပဲ အလွန်ရွံရှာစက်ဆုပ်ဖို့ကောင်းပြီး အလွန့်ကို အရုပ်ဆိုးအကျည်းတန်တဲ့လက်ကို မြင်ရတယ်။ လက်က သူ့ လက်ချောင်းတွေကို ခြေထောက်လိုအသုံးပြုပြီး ရွေ့လျားသွားနေတာပါ။

          နောက်နေ့ကျတော့ သူတို့က လက်ကို ကျွန်တော့်ဆီယူလာကြပါတယ်။ ဆာဂျွန်ရိုးဝဲလ်ရဲ့ မိသားစုကို ရှာမတွေ့လို့ ကျွန်တော်တို့ကိုယ်တိုင် မြေမြှုပ် သင်္ဂြိုဟ်ခဲ့ရတဲ့ သုသာန်ထဲက သူ့မြေပုံပေါ်က တွေ့လာကြတာပါ။ လက်မှာ လက်ညှိုးမရပါဘူး။ အဲဒါ ကျွန်တော့်ဇာတ်လမ်းပဲ ခင်ဗျ။ နောက်ထပ်တော့ ဘာမှမသိတော့ဘူး။

*          *          *

          အမျိုးသမီးတွေအားလုံး တုန်လှုပ်နေကြတယ်။ ကြောက်စိတ်က ဝင်နေ တော့ မျက်နှာတွေ ဖြူဖပ်ဖြူရော်နဲ့။

          တစ်ယောက်ကပြောတယ်။ “ဒီဇာတ်လမ်းဟာ အဆုံးမသတ်ဘူး”တဲ့။ “တကယ်လို့ ရှင်က ဘယ်လိုဖြစ်တယ်ဆိုတာ ရှင်တွေးလို့ရသလောက် ပြောမပြဘူးဆိုရင် ဒီတစ်ညလုံး ကျွန်မတို့မျက်စိတွေကို မှိတ်လို့ရမှာ မဟုတ်တော့ ဘူး”တဲ့။

          တရားသူကြီးက ပြုံးတယ်။

           “ကျွန်တော့်အနေနဲ့ ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ကြောက် လန့်နေတဲ့ အိပ်မက်တွေကို ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်သလို ဖြစ်မှာစိုးတယ်။ ဘာကြောင့် လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တွေးမိတာက အခုလိုဖြစ်နေတယ်။ လက်ရဲ့ ပိုင်ရှင်အစစ် ဟာ မသေဘူး။ သူဟာ ကျန်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့လက်ကို လိုက်ရှာတယ်။ လက်ကိုတွေ့တဲ့အခါမှာ ထုံးစံအတိုင်း “လက်စားချေမှု” တစ်ခုဟာ ပေါ်ပေါက် လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်က သူ ဘယ်လိုရောက်လာသလဲဆိုတာကျတော့ မသိဘူး”

          အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က ရေရွတ်တယ်။ “မဟုတ်ဘူး၊ အဲသလိုမဖြစ် နိုင်ဘူး”တဲ့။ ။

          “ကျွန်တော် ခင်ဗျားတို့ကို ပြောပြီးပြီပဲ၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရှင်းလင်းချက်ကို ကြားရရင် ခင်ဗျားတို့ ကျေနပ်ကြမှာ မဟုတ်ဘူးလို့” သူ့စကားဆုံးသွားသည့်အခါ တရားသူကြီးက ပြုံးနေသည်။

The Hand by Guy De Maupassant.

စိတ်ကူးချိုချို