မောင်ထွန်းသူ - ရိုဒင်

          ကလေးငယ်၏ ဖခင်သည် နော်မင်ဒီနယ်မှ ပြင်သစ်လယ်သမားတစ်ဦး ဖြစ်၏။ ယန်းဘက်ပ်တစ္စတီ ရိုဒင်အမည်ရှိ ထိုလယ်သမားသည် အသက် သုံးဆယ့်ရှစ်နှစ်အရွယ် ရောက်ကာမှ သားတစ်ယောက်အဖေဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟုမျှော်လင့်ထားသည်မဟုတ်။ အခုလို မမျှော်လင့်ဘဲနှင့် သားတစ်ယောက် ရလာသည့်အခါ အတိုင်းအဆ မသိနိုင်အောင်ပင် ပျော်မြူးလျက် ရှိလေသည်။

          သူ့တွင် ကလိုတစ်လ်ဒီနှင့် မာရီအမည်ရှိ သမီးနှစ်ယောက်ရှိရာ ၎င်းတို့ နှစ်ယောက်စလုံးကို သိပ်ပြီး အရေးထားခဲ့သူမဟုတ်ပေ။ သူသည် နော်မင်ဒီနယ်မှ နေ၍ ပါရီမြို့တော်သို့ ရွှေ့ပြောင်းလာခဲ့သူဖြစ်၏။ နော်မင်ဒီတွင် ဆက်လက်၍ နေထိုင်ပါက ချမ်းသာကြွယ်ဝလာနိုင်မည့် အလားအလာကို လုံးဝ မမြင်ရပေ။ ထို့ကြောင့်လည်း သူသည် ပါရီသို့ ရွှေ့ပြောင်းလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပေသည်။

          သူ့အဖို့ကတော့ သားတစ်ယောက်ရလာခြင်းသည် အကောင်းဆုံးသော အရာတစ်ခု ဖြစ်လာခြင်းဟု ယူဆသည်။ သားသည် သူ အသက်ကြီးလာသည့် အခါ သူ့အတွက် များစွာ အထောက်အကူ ဖြစ်လာနိုင်၏။ ပြီးတော့ သူ့သားသည် သူ့နာမည်ကို ဆက်လက်ခံယူသွားလိမ့်မည် မဟုတ်ပါလား။ သူတို့ နော်မင်ဒီနယ် တွင် “ရိုဒင်” ဟူသော စကားလုံး၏ အနက်အဓိပ္ပာယ်သည် “အနီ” ဟု အဓိပ္ပာယ် ရ၏။ ယခုမွေးလာသည့် သူ့ သားသည် သူ့မိသားစုဝင် အားလုံးကဲ့သို့ ပင် အနီရောင်ဆံပင်ကို ပိုင်ဆိုင်သူ ဖြစ်လေသည်။

          သူသည် သူ့သားအား မှတ်ပုံတင်ရန်လို၏။ သို့သော်လည်း သူရော သူ့မိန်းမပါ စာမရေးတတ်ကြ။ သူ့မိန်းမ မာရီမှာ သူ့လိုပင် လယ်သူမတစ်ဦးဖြစ်၍လော်ရိန်းနယ်သူ ဖြစ်လေသည်။ ဤသို့ဖြင့် သူသည် သူ့မိန်းမ၏ ညီမဖြစ်သူ အန့်သီရီဆီအား မှတ်ပုံတင် လျှောက်လွှာပုံစံကိုဖြည့်ပေးရန် အကူအညီ တောင်းခံ ခဲ့သည်။ သီရီဆီမှာ ပန်းချီဆရာ ဒရိုးလင်းထံတွင် အိမ်ဖော်၊ ကိုယ်ဟန်ပြနှင့် အိမ်ရှင်မအဖြစ် လုပ်ကိုင်နေသူဖြစ်၍ စာရေးစာဖတ်ကို ပန်းချီဆရာထံမှ သင်ယူထားခြင်း ဖြစ်လေသည်။

          အဖေဖြစ်သူက “ငါတို့ သူ့ကို ဖရန်ဆွာသြဂတ်စတီ လို့ခေါ်ကြမယ်” ဟု ပြောသည်။ ထိုအခါ အန်တီသီရီဆီက “ဖရန်ဆွာသြဂတ်စတီ ရိုဒင် Francois Auguste Rodin အမှတ်၃၊ အေဘာလက်တီလမ်း၊ ပါရီမြို့။ ၁၈၄၀ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလ ၁၂ ရက်တွင် မွေးဖွားသည်” ဟု လျှောက်လွှာပုံစံထဲ၌ ရေးထည့် လိုက်သည်။ )

          “အထိမ်းအမှတ်ပွဲနဲ့ ဝတ်ပြုပွဲလုပ်ဖို့ လွီဒင်္ဂါးတစ်ပြား အကုန်ခံမယ်” ဟု ဖခင်ကပြောသည်။

          “ကလေးကြည့်ရတာ အတော့်ကို ကျန်းမာမယ့် လက္ခဏာပဲ” ဟု အန်တီ သီရီဆီက သူမ၏တူကို ကြည့်၍ ထင်မြင်ချက်ပေးသည်။

          “ရိုဒင်တွေ အားလုံးဟာ ကျန်းမာကြတာချည်းပဲ” ဟု အဖေလုပ်သူက အားမာန်အပြည့်ဖြင့် ပြောသည်။ သို့သော်လည်း သူ၏ပုံပန်းသည် ပြဿနာတစ်ခု ရှိသည့်သဘောကို ဖော်ပြလျက်ရှိသည်။ သူသည် အမွေးကျိုးတိုးကျဲတဲ ဖြစ်နေသော လက်ဖြင့် သူ့ဆံပင်ကို ထိုးဖွလိုက်ကာ ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်သည်။ အမှန်တော့ သူသည် ဘူဘွန် မင်းဆက်များ စိုးစံနေသည့် ဘုရင်စနစ်ကို ထောက်ခံသူ ဖြစ်၏။ သို့သော်လည်း လက်ရှိ လူဝီဖိလစ်ဘုရင်သည် သူ့သား၏ အနာဂတ်အတွက် အာမခံချက်ပေးနိုင်မည့် ပုဂ္ဂိုလ်မဟုတ်ချေ။ ယခု သူနေထိုင်သည်မှာ အလယ် တန်းစား လုပ်ငန်းရှင်ကြီးများ ကြီးစိုးနေသော ပါရီမြို့ဖြစ်၏။ ပြီးတော့ သူသည် လက်ရှိအနေအထားအရ သာမည ပုလိပ်သားတစ်ယောက်ဖြစ်နေသည်မှာ မှန်သော်လည်း သူ၏ မူလအခြေခံဘဝမှာ လယ်သမား တစ်ယောက်သာလျှင် ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား။

          သူ ယခု နေထိုင်လျက်ရှိသော ရပ်ကွက်သည် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ထက် မဆိုစလောက်မျှသာလျှင် သာလွန်သော ရပ်ကွက်ဖြစ်၏။ ပြည့်တန်ဆာများ ထကြွ သောင်းကျန်းနေသော နေရာလည်း ဖြစ်သည်။ သူ့အနေနှင့်ကတော့ အလယ်ခေတ် ကျောက်ခင်းလမ်း ဝင်္ကပါကဲ့သို့ ရှုပ်ထွေးပွေလိမ်နေသော ဤ ရပ်ကွက်မျိုးထက် သာလွန်သည့် နေရာမျိုးတွင် နေနိုင်စွမ်းမရှိ။ သူနေထိုင်သော အေဘာလက်တီရပ်ကွက်သည် ဆော်ကွန်းနှင့် နော်တာဒမ်း ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကြီးနှင့် သိပ်ပြီး မဝေး၊ လမ်းလျှောက်သွားလျှင်ပင် ရောက်နိုင်သည်။

          ဤနယ်မြေတွင် စိန့် ဆီဗီရင်း၊ စိန့် ဂျီနီဗီနှင့် ဗယ်လ်ဒီဂရေ့စ်ကဲ့သို့သော အလွန်လှပသည့် ရှေးဟောင်း ဘုရားရှိခိုးကျောင်းများ တည်ရှိသည်။ ရိုဒင် မိသားစု သည် တိုက်အို တိုက်ဟောင်းကြီးတစ်လုံး၏ ပဉ္စမထပ်တွင် ငှား၍ နေထိုင်ကြသည် ဖြစ်ရာ မိမိတို့အခန်းကို ရောက်ဖို့အတွက် လှေကားထစ်ပေါင်း တစ်ရာ့တစ်ထစ်တိတိ တက်ရလေသည်။

          “ကျွန်မကတော့ သြဂတ်စတီဆိုတဲ့ နာမည်ကိုကြိုက်တယ်” ဟုအန်တီ သီရီဆီက ပြောသည်။ “ကျွန်မ သားဦးလေး မွေးတုန်းက ဒီနာမည်ပဲ ပေးခဲ့တာ”

          သူမသည် ကလေးအဖေ ရိုဒင်အား ချီးကျူးဂုဏ်ပြုသည့်အနေဖြင့် ပါးကို နမ်းလိုက်သည်။

          သနားစရာ ကောင်းလှပါကလားဟု ကလေးအဖေက တွေးသည် ။ သူသည် အခြားသူများကဲ့သို့ပင် အန်တီ သီရီဆီအား ခင်မင်သည်။ သီရီဆီသည် မိန်းမချောတစ်ဦးဖြစ်၍ ပျော်ပျော်နေတတ်သူ ဖြစ်၏။ သို့သော်လည်း သူမ၏ သားသုံးယောက်စလုံးမှာ ဖအေမပေါ်ဘဲ တိတ်တိတ်ပုန်း မွေးခဲ့ရသည့် ကလေးများ ဖြစ်နေသည်။ ဤကိစ္စမှာ ရှက်စရာကောင်းသည့်ကိစ္စ ဖြစ်သော်လည်း အန်တီ သီရီဆီသည် ရှက်သည့် အရိပ်လက္ခဏာကို နည်းနည်းကလေးမှ မဖော်ပြခဲ့ချေ။

          သူသည် သူ့ သား ဖရန်ဆွာ သြဂတ်စတီအား ဘာသာတရားတွင် ကြည်ညိုသော လူတစ်ဦးလည်း ဖြစ်စေချင်၏။ ကျန်းမာသန်စွမ်းပြီး ကြံ့ခိုင်သူ တစ်ဦးလည်း ဖြစ်စေချင်၏။ ပြီးတော့ ပုလိပ်အရာရှိ တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်လာ စေချင်သည်။ သူသည် သူဖြစ်စေချင်သော ဆန္ဒများအတိုင်း ဖြစ်လာပါစေဟု လည်းဆုတောင်းသည်။

          သူ့အတွေ့အကြုံအရဆိုလျှင် ဘူဇွာဟု ခေါ်သော လူလတ်တန်းစားများ သည်သာလျှင် ပုလိပ်အရာရှိကြီးများ ဖြစ်လာလေ့ရှိ၏။ ယင်းသို့ ဖြစ်ရခြင်းမှာ လည်း ထိုလူတန်းစားမှ လာသူများသည် စာဖတ်တတ် ရေးတတ်ကြသည် မဟုတ် ပါလား။

          အခုမွေးလာသည့် သူ့သားသည် ဘာ့ကြောင့် စာမဖတ်တတ်၊ မရေး တတ်သည့် လူတစ်ယောက် ဖြစ်ရမည်နည်း။ ဘယ်နည်းနှင့် မဆို သူ့လို စာမဖတ်တတ် မရေးတတ်သည့် လူတစ်ယောက်တော့ မဖြစ်စေရ။ မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ စာမဖတ်တတ် မရေးတတ်သော သူသည်ပင် လစာငွေ တစ်နှစ်လျှင် ဖရန့်ငွေရှစ်ရာစားရသည့် ပုလိပ်သား ဖြစ်ခဲ့ရ၏။ သို့ဖြစ်ရာ သူသည် သူ့သား ဖရန်ဆွာ ဩဂတ်စတီအား ပညာကောင်းကောင်း သင်ပေးမည်ဟု အခိုင်အမာ ဆုံးဖြတ် ထားလိုက်လေသည်။

          သြဂတ်စတီ အသက် ငါးနှစ်အရွယ်တွင် သူတို့ အိမ်အနီးရှိ ဂျေဆု စာသင်ကျောင်း(ဘရင်ဂျီ ဘာသာရေးကျောင်း) တွင် ကျောင်းသားတစ်ယောက် ဖြစ်လာသည်။ အန်တီ သီရီဆီသည် သူ့အား ပုံဆွဲ ရောင်စုံခဲတံများကို လက်ဆောင် အဖြစ် ပေးသည်။ အန်တီသီရီသည် ထိုပစ္စည်းများကို ဒရိုးလင်းထံမှ ခွင့်မတောင်း ဘဲနှင့် ယူလာခြင်း ဖြစ်သည်။

          ယခုအခါတွင် ရိုဒင်မိသားစုသည် ယခင်ကထက်ပို၍ သန့်ရှင်းသော လမ်းထဲ၌ ရောက်နေကြပြီ။ အိမ်ကလည်း ပို၍ကောင်းမွန်လာသည်။ သူတို့ အခန်းသည် ပထမထပ်တွင်ဖြစ်သည်။ ယနေ့မွန်းလွဲပိုင်းတွင် ဖရန်ဆွာ သြဂတ် စတီသည် သူ့အား ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ပေးပါမည်ဟု ကတိပေးထားသော သူ့အဒေါ်သီရီဆီနှင့် နှစ်ယောက်တည်း ဖြစ်သည်။ ဆံပင်နီနီ၊ ဂင်တိုတို၊ ရှက်တတ်၊ ရွံ့တတ်ပြီး မျက်စိမွဲသော သြဂတ်စတီသည် အနက်ရောင် ပုံဆွဲ ဆေးတောင့်များကို များစွာ သဘောကျလျက် ရှိသည်။

          ထိုဆေးတောင့်များသည် ကွဲပြားခြားနားသော လိုင်းများကို အပီအပြင် ဖော်ပြနိုင်စွမ်း ရှိကြသည်။ ထိုလိုင်းများကို သူ ကောင်းစွာ မြင်နေနိုင်သည်။ သူသည် အန်တီသီရီဆီ၏ နုနယ်ပျော့ပျောင်းသော ရုပ်လက္ခဏာကို ပုံဆွဲချင် နေသည်။ သို့သော်လည်း သူ့အနေဖြင့် သူ့အဖေကို အရင်ဆုံး ရေးဆွဲသင့်သည်ဟု ထင်၏။ အရာရာတိုင်းတွင် သူ့ အဖေသည် ပထမဦးစားပေးနေရာ၌သာ ရှိရမည် မဟုတ်ပါလား။

          သူသည် အညိုရောင် စက္ကူများကိုတွေ့သည်။ သူ့အမေ ညစာအတွက် ဝယ်လာသည့် အာလူးများကို ထုပ်ယူလာသော စက္ကူများပေတည်း။ သူသည် မီးဖိုခန်းထဲရှိ စားပွဲ၌ တင်ပျဉ်ခွေထိုင်ကာ မျက်မှောင်ကိုကုတ်၍ စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် ပုံတစ်ပုံကို ဆွဲနေသည်။ ပုံဆွဲဆေးတောင့်သည် သူ့အဖေ၏ နှုတ်ခမ်းများနှင့် တူသော ထူထူထဲထဲလိုင်းကို ဖော်ထုတ်ပေးနေသည်။ ပြီးတော့ ... သုန်မှုန်နေသည့် မျက်နှာထား။ ထို့နောက် သူသည် သူ့အဖေ၏ ကိုယ်ခန္ဓာ၊ သူ့အဖေ၏တိုနံ့နံ့ ဘောင်းဘီရှည်၊ ပွရောင်းရောင်း ကုတ်အင်္ကျီ၊ ထူထူထဲထဲ ခါးပတ်။

          အန်တီ သီရီဆီက “မင်းဆွဲထားတာ ကောင်းတယ်၊ နောက်တစ်ခါကျရင် ရောင်စုံဆေးတောင့်တွေ ယူလာခဲ့မယ်” ဟုပြောသည်။

          နောက် သီတင်းပတ်တွင် သူ့အမေသည် ဂေါ်ဖီထုပ် ဝယ်လာသည်။ သူသည် ဂေါ်ဖီထုပ် ထုပ်လာသည့် စက္ကူကို ယူ၍ ထိုအပေါ်တွင် ပုံဆွဲသည်။ ငါးကို သတင်းစာစက္ကူများနှင့် ပတ်၍ ထုပ်လာသည်ဖြစ်ရာ သတင်းစာ စက္ကူ များထဲမှ ပုံများကိုကြည့်၍ ပုံတူရေးဆွဲသည်။ ထောပတ်၊ ဒိန်ခဲနှင့် ကြက်ဥများကို သူ့အမေ ဝယ်လာသည့်အခါများတွင် သူသည် များစွာ ရွှင်လန်း ဝမ်းသာသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဟူမူ ထိုပစ္စည်းများကို စက္ကူအဖြူအလွတ်များဖြင့် ထုပ်လာ၍ ဖြစ်သည်။ သူ့အဖို့ အဖြူရောင် စက္ကူ အလွတ်များပေါ်၌ ပုံဆွဲရသည်မှာ အလွန် ကောင်းသည် မဟုတ်ပါလား။

          သူသည် စိတ်လှုပ်ရှားနေသော သူ့အဖေပုံကို ဆွဲသည်။ စိတ်ရှည်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ နှိမ့်ချတတ်သော အမေ့ပုံကို ဆွဲသည်။ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေတတ်သော အန်တီ သီရီ၏ပုံ၊ ချစ်စရာကောင်းသော အစ်မ မာရီ၏ပုံ၊ ချောမော လှပသည့် အစ်မ ကလိုတစ်လ်ဒီ၏ ပုံများကိုလည်း ဆွဲသည်။ ပုံများကို ရေးဆွဲရာတွင် တစ်ယောက်တည်းရှိကာမှ ဆွဲသည်။ အကြောင်းမှာ သူ ပုံဆွဲသည်ကို သူ့ အဖေ မကြိုက်မှာ ကြောက်၍ဖြစ်လေသည်။

          မကြာခဏဆိုသလို သူ့အမေ၏ မေးသံကို ကြားရတတ်သည်။

          “ဟဲ့ ... သြဂတ်စတီ၊ ပစ္စည်းထုပ်လာတဲ့ စက္ကူ၊ ဘယ်ရောက်သွားလဲ။ တို့မှာ မီးမွေးစရာ ဘာမှ မရှိတော့ဘူး”

          နောက်ပိုင်းတွင်မူ အမေသည် ရလာသမျှ စက္ကူများကို ဝှက်လေတော့သည်။

          တစ်ရက်တွင် အမေသည် ဈေးခြင်းတောင်းကိုဆွဲ၍ အိမ်ပြန်ရောက် လာသည်။ ထို့နောက် ဒိန်ခဲထုပ်ထားသည့် စက္ကူ အဖြူကို ခွာချလိုက်သည်။ အမေသည် သူဝယ်လာသည့် အခြားကုန်ပစ္စည်းများဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေခိုက် သူ့လက်ထဲမှ စက္ကူ အဖြူ၊ ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျသွားသည်ကို သတိမထားမိ။ သူမသည် ဩဂတ်စတီအား ကျောခိုင်းထားသည်။ သူပြန်လှည့်လာသည့်အခါ သြဂတ်စတီ သည် ပုံဆွဲဆေးတောင့်တစ်ချောင်းကိုယူ၍ ကြမ်းပြင်ပေါ်၌ အလျားမှောက် လိုက်သည်။ သူယူထားသည့် စက္ကူအဖြူပေါ်တွင် သူ့ဘယ်ဘက်လက်ဖြင့် ပုံတစ်ပုံ ကို ရေးဆွဲသည်။ ထိုအခိုက်တွင် တံခါးဖွင့်သံနှင့် ပိတ်သံတို့ ကြားလိုက်ရပြီး အခန်းတွင်း၌ သူ့အဖေ ရပ်နေသည် ကိုမြင်ရလေ၏။ ။

          “သြဂတ်စတီ ... ကြမ်းပေါ်က ထ” ဟု သူ့အဖေက ပြောကာ ပစ္စည်း ထပ်သော စက္ကူကို ဆုတ်ချေပြီး မီးဖိုထဲသို့ ပစ်ထည့်သည်။ သူသည် ရှူးဖိနပ်ကိုချွတ်၍ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ စားပွဲ၌ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သြဂတ်စတီသည် စက္ကူကို ပြန့်သွားအောင် လက်ဖဝါးနှင့် သပ်လိုက်ပြီး ရှူးဖိနပ်တစ်ဖက်ပုံကို စတင် ရေးဆွဲသည်။ အဖေသည် အစားစားလျက်ရှိ၏။

          သြဂတ်စတီက စားပွဲခြေထောက် တစ်ဖက်ကို တိုက်မိ၍ အဖေ၏ စွပ်ပြုတ် ပန်းကန်ထဲမှ အရည်များ ဖိတ်ကာမှပင် သူ့သား ဘာလုပ်နေသည်ကို သတိပြု မိသည်။

          “အဲဒီစက္ကူ၊ သည်ကိုပေးစမ်း”

           ဟု သူ့ အဖေက တောင်းသည်။ ယခင်က ဆိုလျှင် သြဂတ်စတီသည် သူ့အဖေ၏ စကားကို နားမထောင်ဘဲ နေလေ့မရှိ။ ယခုတစ်ကြိမ်တွင်မူ သူသည် ခေါင်းယမ်းပြသည်။

          “အမေကြီးရေ ... ကျုပ်ကို သားရေပြား ယူပေးစမ်း”

          ဟု ခိုင်းသည်။ အမေသည် စိတ်မပါ့တစ်ပါဖြင့် သားရေပြားကို ယူ၍ သူ့ယောက်ျားလက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ အဖေက “စက္ကူကို မီးဖိုထဲ ထည့်လိုက်”ဟု အမိန့်ပေးသည်။

          သြဂတ်စတီသည် သူ ပုံဆွဲထားသော စက္ကူများကို မီးဖိုထဲ ထည့်လိုက် သည်။ သူ မလုပ်ချင်ဘဲ လုပ်လိုက်ရသည့် အလုပ်အတွက် စိတ်ထိခိုက်ဟန်ကို မျက်နှာက ဖော်ပြလျက် ရှိလေသည်။ ။

          “အဲဒီ ပုံဆွဲတောင့်တွေကိုပါ မီးဖိုထဲ ထည့်လိုက်၊ မြန်မြန်လုပ်”

           “အဖေရယ်၊ မလုပ်ပါနဲ့”

          “အခုချက်ချင်းလုပ်”         

           ပုံဆွဲဆေးတောင့်များသည် မီးဖိုထဲ ရောက်သွားကြသည်။

          “ဩဂတ်စတီ၊ အိပ်ရာဝင်တော့”

          “ညစာ မစားရတော့ဘူးလား”        

           ဟု အမေက ပြောသည်။

           “ဒီမယ် ယန်း .... ဒီလိုဆိုရင် သူ စိတ်ထိခိုက်တော့မှာ”

          “သူ့ကို အိပ်ရာဝင်ခိုင်းလိုက်”

          ဟု အဖေက ထပ်ပြောသည်။

          ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့ နေသဖြင့် မျက်နှာ ဖြူဖပ်ဖြူရော် ဖြစ်နေသော သူငယ်အား အဖေက အော်သည်။

          “ပစ္စည်းထုပ်လာတဲ့ စက္ကူတွေကို မင်းဘာမှ လုပ်စရာမလိုဘူးကွ သိလား။ ဒီအိမ်ထဲမှာ နောက်ထပ် ပုံတွေ ဆွဲတာတွေ့ရင် မင်းကို ငါ ရိုက်ရလိမ့်မယ်။ မင်းအရူးတစ်ယောက်မဖြစ်ခင် မင်းကို ငါကျောင်းအပ်မှ ဖြစ်တော့မယ်”

          သြဂတ်စတီသည် အိပ်ရာဝင်ခဲ့ရ၏။ နောက်ပိုင်းတွင် အမေက သူ့ အတွက် စွပ်ပြုတ်ရည် တစ်ပန်းကန် ပို့ပေးသည်။ သို့သော်လည်း သူမစားနိုင်။ အိပ်၍လည်းမပျော်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ အဖေ အိမ်တွင် မရှိသည့်အခါတိုင်း သြဂတ်စတီသည် မီးဖိုအတွက်ထားသော မီးသွေးခဲများကိုယူကာ အပြင်ဘက် စင်္ကြံလမ်းမှ နံရံများတွင် ပုံတူရေးဆွဲလေသည်။

          ဆုကျောင်းသည် စိန့်မိုက်ကယ်လမ်းမကြီး၏ ထောင့်တွင် တည်ရှိ လေသည်။ ကျောင်းစတက်သည့် ပထမနေ့တွင် သူသည် ကျောင်းသို့ စိတ်ပါ လက်ပါ သွားသည်။ သို့သော်လည်း သူသည် အလွန်ရှေးကျသော အဆောက် အဦနှင့် အလယ်ခေတ် ခရစ်ယာန် ဘုန်းကြီးများ၏ တင်းကျပ်လွန်းသော စည်းကမ်းများ ဆက်ဆံမှုများကို ကြည့်၍ များစွာ စိတ်ပျက်လျက် ရှိလေသည်။

          သင်ရိုးညွှန်းတမ်းများထဲတွင် ဘာသာရေးသင်ခန်းစာသည် အဓိက ဖြစ်သည်။ သြဂတ်စတီအဖို့ ခရစ်ယာန် ဘာသာရေး အမေးအဖြေ သင်ခန်းစာ များကို မှတ်မိအောင် လုပ်ရသည်မှာ မလွယ်။ သူ့ အတွက် အလွန် ခက်ခဲ ပင်ပန်းသော အလုပ်ကြီးတစ်ခုဖြစ်နေသည်။ ကျောင်းတွင် သူ လုံးဝနားမလည်သော ဂဏန်းသင်္ချာဘာသာကိုလည်း သင်ကြားပေးသည်။ သူအရွံရှာဆုံးသော ဘာသာ ရပ်မှာ လက်တင်ဘာသာ ဖြစ်၏။ ထို့အပြင် အဖတ်၊ အရေး၊ ပထဝီ၊ သမိုင်းနှင့် သဒ္ဒါဘာသာရပ်များကိုလည်း သင်ကြားပေးလေသည်။

          သူသည် ဘာသာရပ်အားလုံးတွင် ညံ့ဖျင်းလျက် ရှိ၏။ အဓိက အကြောင်း ရင်းမှာ မျက်စိမွဲလွန်း၍ ဖြစ်သည်။ ပန်းချီပညာမှာ မလုပ်အပ်ဟု ပိတ်ပင်ထားသော အရာတစ်ခု ဖြစ်သည်။ တစ်နေ့တွင် သြဂတ်စတီသည် ဟိုးလီရိုမင် အင်ပါယာမြေပုံ ရေးဆွဲလျက် ရှိ၏။ ထိုစဉ် ပေတံတစ်ချောင်းသည် ပုံဆွဲလျက် ရှိသော လက်ချောင်း များပေါ်သို့ ပြင်းထန်စွာ ကျရောက်လာသည်။ သီတင်း တစ်ပတ်ကြာမျှ သူ့လက် သည် ခဲတံ မကိုင်နိုင်ချေ။ ထို့နောက် နောက်တစ်ကြိမ် ပုံဆွဲနေသည်ကို မိသွားသည့် အခါ ကြိမ်ဒဏ်ပေးခြင်း ခံရပြန်သည်။ သို့သော်လည်း ခေါင်းမာလွန်းသော ရိုဒင် သည် ဆရာဘုန်းတော်ကြီးများ၏ လူမဆန်သော ခက်ထန်တင်းမာသော မျက်နှာ များ၊ မမြင့်မြတ်သော ပျော်ရွှင်မှုများဖြင့် သာယာနေသည်များကို ရုပ်ပြောင်များ ရေးဆွဲလေ့ရှိသည်။

          ထိုစဉ်က ရိုဒင်၏ စိတ်ကိုများစွာ လှုပ်ရှားစေခဲ့သည့် တစ်ခုတည်းသော အဖြစ်အပျက်မှာ ဘုရင် လူဝီ ဖိလစ်အား နန်းကျစေခဲ့သည့် ၁၈၄၈ ခု တော်လှန်ရေး ဖြစ်သည်။ ဤတွင် ရုတ်တရက် ချက်ချင်း မမျှော်လင့်သော ကိစ္စတစ်ရပ် ပေါ်လာသည်။ ယင်းမှာ အခြားမဟုတ်။ ကျောင်းဟူ၍ မရှိတော့ခြင်း ဖြစ်၏။ ဤတွင်

          တော်လှန်ရေးဆိုသည်မှာ ပျော်ပွဲစားထွက်ခြင်းမျိုးမဟုတ်သည်ကို နားလည်လာကြ သည်။ ပါရီမြို့တော်မှ အလုပ်သမားများက လက်နက်ဆွဲကိုင်ပြီး အစိုးရကို ပုန်ကန်ကာ သမ္မတနိုင်ငံ ထူထောင်ပေးရန် တောင်းဆိုလာကြသည့်အခါ ရိုဒင်ကဲ့သို့သော ကလေးသူငယ်ကအစ တော်လှန်ရေး၏ သဘောသဘာဝကို သိနားလည် လာကြလေသည်။

          ရိုဒင်မိသားစုများ နေထိုင်ရာ နယ်မြေသည် တိုက်ပွဲ၏ အချက်အချာ ဒေသ ဖြစ်လာသည်။ တော်လှန်ပုန်ကန်သူများသည် စိန့်မိုက်ကယ်လမ်းကျယ်ကြီး တစ်လျှောက်တွင် အတားအဆီးများ ကတုတ်ကျင်းများ တည်ဆောက်ကြသည်။

          အလုပ်မှ ထုတ်ပစ်ခြင်း ခံခဲ့ကြရသော အလုပ်သမားများသည် သေနတ် များနှင့် ဓားချွန်များကို ကိုင်ဆောင်ကာ လွပ်လပ်ရေး ကြွေးကြော်သံများကို အော်ဟစ် ကြွေးကြော်လျက် ရှိကြလေ၏။

          ပြင်သစ်နိုင်ငံ၏ အမျိုးသားသီချင်းဖြစ်သော “မာဆေးသီချင်း” ကို အစိုးရ ဘက်ကရော ပုန်ကန်သူများဘက်ကပါ သီဆိုလျက်ရှိကြသည်။ သြဂတ်စတီ ရိုဒင်၏ ဖခင်သည် အလုပ်ခွင်သို့ မသွားနိုင်။ မည်သူမှ အိမ်ပြင်မထွက်ရ ဟူသော အမိန့် ထုတ်ပြန်ထား၍ ဖြစ်၏။ သူတို့မိသားစုသည် တစ်ဦးလျှင် တစ်နေ့ အာလူး တစ်လုံးကျစီသာ စား၍ ပြင်းထန်သော တိုက်ပွဲများ ဖြစ်နေသည့် လေးရက်တာ ကာလတစ်လျှောက်လုံး နေထိုင်ခဲ့ကြရသည်။

          ရိုဒင်၏ ဖခင်သည် ဘုရင်စနစ်ကို ထောက်ခံသူဖြစ်၏။ သို့သော်လည်း အလုပ်သမားများအား ရက်ရက်စက်စက် သတ်ဖြတ်ခြင်းကို မြင်လိုက်ရသည့် အခါ သူ၏ ယုံကြည်မှုသည် ပျက်ပြားသွားခဲ့သည်။ ဤကာလအတွင်းမှာပင် လူဝီ နပိုလီယံ ဘိုနာပတ်အား ပြင်သစ်နိုင်ငံ ၏ သမ္မတအဖြစ် ရွေးချယ် တင်မြှောက်လိုက်သည့်အခါ သူ့စိတ်သည် များစွာ သက်သာရာ ရသွားခဲ့သည်။ ကျောင်းများပြန်ဖွင့်သည်။ သြဂတ်စတီ၏ မျက်လုံးများကတော့ ပိုဆိုးလာခဲ့ သည်။ ကျောင်းတွင် သူသည် အညံ့ဆုံးနှင့် အဆိုးဆုံး ကျောင်းသား တစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့လေသည်။

          ရိုဒင်မိသားစုသည် ရွှေ့ပြောင်းကြရပြန်၏။ ယခုတစ်ကြိမ်တွင် စိန့် ဂျက်စ် လမ်းပေါ်မှ သာ၍ကောင်းသော အိမ်သို့ ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ အခန်းတစ်ချင်းစီတွင် ပြတင်းပေါက် နှစ်ပေါက်စီရှိ၍ ပြတင်းပေါက် တစ်ပေါက်စီတွင် မှန်တစ်ချပ်စီ တပ်ထားသည်။ သို့သော်လည်း လူအများက လမ်းပေါ်ရှိ အမှိုက်များ စွန့်ပစ်လေ့ရှိသဖြင့် သူတို့မိသားစုသည် ပလိပ်ရောဂါ မဖြစ်ပွားစေရန် အမှိုက်များကို အမြဲ ရှင်းလင်း သုတ်သင်ပေးနေကြရ၏။

          အိမ်ထဲတွင် အမြဲတစေ အအေးဓာတ်က ရှိနေသည်။ အားလုံး ခြုံကြည့် လိုက်သည့်အခါ တစ်အိမ်လုံးကို လွှမ်းခြုံထားသည်မှာ ဆင်းရဲခြင်းပင် ဖြစ်၏။ သို့သော်လည်း ယခုအချိန်တွင် သူ့ဖခင်၏ ဝင်ငွေသည် နည်းလှသည် မဟုတ်။ တစ်နှစ်လျှင် ဖရန့်ငွေ တစ်ထောင့်နှစ်ရာအထိ ရှိနေပြီ။ သူတို့အိမ်၏ အပြင်ဘက် တွင် မြားနတ်မောင်ရုပ်တုရှိနေသည်။ ရိုဒင်သည် ထိုရုပ်တုပုံကို ပုံတူ ကူးဆွဲလေ့ ရှိ၏။ သို့သော်လည်း သူ့ဖခင်က သူ့လက်ထဲမှ စက္ကူကို ဆွဲယူကာ ဆုတ်ဖြဲပစ် ရုံမက “သြဂတ်စတီ၊ မင်းဟာ တော်တော်ကို ပြောရခက်နေပြီ။ ကျောင်းမှာလည်း စာမတော်ဘူး။ မင်းကို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာ ငါ မသိတော့ဘူး” စသည်ဖြင့် ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်ပြောဆိုတတ်သည်။

          ကိုးနှစ်အရွယ် ရိုဒင်သည် သူ့ဖခင်၏ စကားကို ရိုသေလိုက်နာရန် ကြိုးစားရှာသည်။ သို့သော်လည်း သူ ရေးဆွဲနေသော ပုံကြမ်းများသည် ဤ ကမ္ဘာလောကထဲ၌ ရှိနေသည့် သူ၏ တစ်ခုတည်းသော လွတ်မြောက်ရာ ထွက်ပေါက် ဖြစ်လျက်ရှိသည်။ သူသည် ကျောင်းပြေးစပြုလာလေရာ တစ်ရက်တွင် ဤအကြောင်းကို ကျောင်းမှ သူ့ဖခင်ထံ တိုင်ကြားစာပို့သည်။

          ထိုနေ့ မွန်းလွဲပိုင်းက သြဂတ်စတီသည် နော်တာဒမ်း ဘုရားရှိခိုး ကျောင်းကြီးသို့ သွားသည်။ သူသည် ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကြီး၏ ရင်သပ်ရှုမော အံ့သြဖွယ်ကောင်းသည့် ကြီးကျယ်ခမ်းနားမှုကို များစွာ သဘောကျလျက်ရှိ၏။ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကြီး၏ ထိပ်ပိုင်းမှ စုလစ်မွမ်းချွန်များ၊ နံရံကြီးများအား ခိုင်ခံ့အောင် အပြင်ဘက်မှ ထောက်ကန်ထားသည့် ဒေါက်တိုင်ကြီးများနှင့် မျှော်စင် ကြီးများ ရံထားသည့် အနောက်ဘက် မျက်နှာစာ တံခါးပေါက်ကြီးများသည် သူ့အဖို့ ထူးခြားပြောင်မြောက်လွန်းသည့် အရာများ ဖြစ်ချေသည်။ သူသည် အိမ်ပြန်ရောက်သည့်အခါ ထိုအကြောင်းအရာများကို သူ့ဖခင်အား ရှင်းလင်း ပြောပြရန် အားထုတ်သည်။ သူ့ဖခင်က သူ့အား ဆီး၍ ကျိန်ဆဲသည်။

          “ငါ မွေးထားတာ သား မဟုတ်ဘူး၊ အရူးတစ်ကောင်ပါလားကွာ”ဟု ရေရွတ်လေသည်။ ပြီးတော့ သြဂတ်စတီအား ခါးပတ်နှင့် ရိုက်သည်။