မောင်ထွန်းသူ - ပီတာကာမင်ဇင်း

၁။

           အစသည် ဒဏ္ဍာရီသဖွယ် ဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်သောအခါက ဘုရားသခင် သည် သူ၏စကားမှာတမ်းများကို ဟိန္ဒူများ၊ ဂရိများနှင့် ကျူတန်များ၏ စိတ်မှတစ်ဆင့် ပေးပို့မှာကြားနေသကဲ့သို့ပင် အခုလည်း သူသည် သူ၏ မေတ္တာတရားကို ကလေးသူငဝယ်တိုင်းမှတစ်ဆင့် နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ဆက်လက်ဖော်ပြလျက် ရှိလေသည်။

           ကျွန်တော့်ဘဝတွင် ထိုစဉ်အခါက ကျွန်တော့်မွေးရပ်ဌာနေရှိ ရေကန်၊ တောင်တန်းနှင့် မြစ်ချောင်းများ၏ နာမည်များကိုပင် မသိခဲ့ပါ။ သို့တစေ လည်း နေရောင်အောက်၌ အစက်အပြောက်ကလေးများ လက်ဘိ ကွက်ကျား ကျဆင်းနေကြသော အလင်းရောင်ကလေးများနှင့်အတူ ဝင်း လက်တောက်ပနေသည့် စိမ်းပြာပြာရေပြင်ကိုမူ ကျွန်တော်မြင်ခဲ့ရပါသည်။ မတ်စောက်သော တောင်တန်းကြီးများနှင့် ယင်းတို့၏လျှိုမြောင် ချောက် ကမ်းပါးများ၏ အမြင့်ဆုံးအပိုင်းများအပေါ်၌ တဝင်းဝင်း တလက်လက် ဖြစ်နေသော ဆီးနှင်းပြင်များကိုလည်းကောင်း၊ ရေတံခွန်အများအပြားကို လည်းကောင်း၊ တောင်တန်းကြီးများ၏ခြေရင်းမှ ဂင်းလက်နေသော မြက်ခင်းပြင်များကိုလည်းကောင်း၊ သစ်သီးခြံများ၊ ကျွဲအုပ်၊ နွားအုပ်ကြီးများနှင့် အတူနေထိုင်လျက်ရှိကြသည့် လူများကိုလည်းကောင်း ကျွန်တော်မြင်တွေ့ ခဲ့ရပါသည်။

           ထိုစဉ်က ကျွန်တော့်နှလုံးသားသည် နုနယ်သိမ်မွေ့ပြီး လေဟာနယ် တစ်ခုသဖွယ် အေးဆေးငြိမ်သက်လှရုံမျှမက မျှော်လင့်ချက်များဖြင့်လည်း ပြည့်လျက်ရှိသည်ဖြစ်ရာ ရေကန်နှင့် တောင်တန်းများ၏ အသက်ဟုဆို ရမည့် သာယာမှုများနှင့် လှပမှုများသည် ကျွန်တော့်စိတ်တွင် စွဲမြဲသွား အောင် ကမ္ပည်းတင်လျက်ရှိပါသည်။ လျှိုမြောင်ချောက်ကမ်းပါးများနှင့် ထောင်ထွတ်တောင်စွယ်များကလည်း သူတို့အား ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့ လာအောင် စွမ်းဆောင်လျက်ရှိရုံမျှမက အာခံအန်တုမည့် အရိပ်လက္ခဏာ များကိုပင် ဖော်ပြလျက်ရှိကြပါသည်။ ထို့ပြင်လည်း သူတို့သည် သူတို့၏ အတိတ်က သမိုင်းနောက်ခံဖြစ်ရပ်များကို ကျွန်တော့်နှလုံးသားအား ပြောပြ လျက်ရှိပါသည်။

           တစ်ချိန်သောအခါက ဤကမ္ဘာမြေကြီးသည် ရုတ်တရက် နာကျင်မှု ဝေဒနာကို အပြင်းအထန် ခံစားနေရသည့်နှယ် အော်မြည်ညည်းတွားကာ ရုန်းကန်လှုပ်ရှားခဲ့သည်။ ပြင်းထန်သော လှုပ်ရှားပေါက်ကွဲမှုများသည် မြေကြီးကို အစိတ်စိတ်အမြွာမြွာ အပိုင်းပိုင်းအပြတ်ပြတ် ဖြစ်သွားစေခဲ့သည်။ ထို့နောက် အစို့လိုက်မြင့်တက်လာသော တောင်တန်းထိပ်များအား ဆွဲဆုပ် ဖျစ်ညှစ်ကာ အစွန်းများ၊ ထိပ်များနှင့် အထွတ်များ ဖြစ်ပေါ်လာစေခဲ့၏။

           ကျောက်တုံးကျောက်ဆောင်နံရံကြီးများသည် အက်ကွဲကာ မိုးခြိမ်းသံကြီး များတမျှ ကျယ်လောင်သောအသံကြီးများပြု၍ ဦးတည်ချက်မရှိဘဲ အထက် သို့ အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် မြင့်တက်လာသည်။ ထိုအခါတွင် အမြွှာညီနောင်ဟု ခေါ်ဆိုအပ်သော တောင်ထိပ်ကြီးနှစ်ခုသည် မိမိတို့နေရာ ရရှိရေးအတွက် အလုအယက်၊ အရူးအမူးတိုက်ခိုက်ခဲ့ကြသည်။

           နောက်ဆုံးတွင် တောင်ထိပ်ကြီးတစ်ခုက အနိုင်ရရှိကာ သူ့ညီတော် မောင် တောင်ထွတ်အား သူ့ထက်တစ်ဆင့်နိမ့်သောနေရာသို့ ပို့ပေးလိုက် သည်။ ထိုအခါ ဟိုနေရာ၊ သည်နေရာ နေရာအနှံ့တွင် အအက်အကွဲများ အချွန်အတက်ကြီးများ၊ မတ်စောက်သော ကျောက်ဆောင်ကြီးများ၊ ငါထွက်နေသော ကျောက်စွန်းကြီးများသည် ဖြစ်ပေါ်တည်ရှိလာသည်။ ထိုမှ တစ်ဆင့် ကျောက်နံရံကြီးများသည် တစ်ပိုင်းစီ၊ တစ်စစီပြိုကွဲသွားသည်။ ထို့နောက် အပူရှိန်ဖြင့် ဆီးနှင်းခဲပြင်ကြီးများ အရည်ပျော်လာသည့်အခါကျောက်ဆောင်ကျောက်တုံးကြီးများမှ ကြားမှ တသွင်သွင်ဖြတ်သန်းစီး ဆင်းလာကာ ရေစီးကြောင်းများ ပေါ်ပေါက်လာသည်။ ယင်းရေတို့သည် အရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာဖြင့် စီးဆင်းလာခဲ့ပြီး တောင်တန်းကြီးများ၏ အောက် ခြေ၌ မြက်ခင်းပြင်ကြီးများ ဖြစ်ထွန်းစေခဲ့လေသည်။

           အချွန်အတက်တွေ အလွန်များပြားပြီး ကျောက်ဆောင်များ ထူထပ် မတ်စောက်သော ထိုတောင်တန်းကြီးများသည် အစဉ်သဖြင့် တူညီသော ဇာတ်လမ်းကိုပင် ပြန်လည်ပြောပြနေကြပေသည်။ တစ်ဦးတစ်ယောက် သည် အစိတ်စိတ်အမြွာမြွာဖြစ်နေသော ကျောက်ဆောင် ကျောက်တုံးကြီး များ၏ အထပ်များ၊ အလွှာများဖုံးလွှမ်းနေသည့် ကျောက်နံရံကြီးများကို မြင်လိုက်သည့်အခါ ယင်းနံရံကြီးများအထက်မှ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များကို ကြည့်၍ ယင်းတို့၏အဖြစ်ကို နားလည်ကြလိမ့်မည် ဖြစ်သည်။ “ကျုပ်တို့ ဟာ ဖော်ပြလို့မရနိုင်လောက်အောင် ဆိုးဝါးတဲ့ ကြောက်စရာအဖြစ်တွေ ကို ခံစားခဲ့ရပါတယ်”ဟု သူတို့က ပြောကြလိမ့်မည်။ ကျုပ်တို့ဟာ အခု အချိန်အထိ ခံစားနေရတုန်းပါပဲ”ဟုလည်း ပြောကြလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သူတို့သံများသည် ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားပြီး ခက်ထန်တင်းမာ ကြသည်။ အနိုင်မခံ အရှုံးမပေးတတ်သော ရှေးဟောင်း စစ်သည်တော် ကြီးများ၏လေသံမျိုးဖြင့် ပြောကြခြင်းဖြစ်သည်။

           တကယ့် စစ်သည်တော်ကြီးများဟု ဆိုရပါမည်။ နွေဦးပေါက် အစော ပိုင်းကာလများ၏ ညပိုင်းများတွင် သူတို့သည် ရေနှင့် မုန်တိုင်းတို့ကို ဆန့်ကျင်အန်တုကာ စစ်ခင်းနေကြရသည်ကို ကျွန်တော် မြင်တွေ့ခဲ့ရသည်။ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေသော ကျောက်တုံးကြီးများ၏ ပတ်ပတ်လည်မှနေ၍ အရှိန် အဟုန်ပြင်းစွာဖြင့် စီးဆင်းနေကြသော ရေစီးကြောင်းအသစ်များသည် ပေါ်ပေါက်လာနေကြ၏။ ထိုရေစီးကြောင်းများသည် သူတို့၏နံပါးများကို တအားကုန်ပွတ်တိုက်ကာ ဒလဟောထိုး စီးဆင်းသွားနေကြခြင်းဖြစ်၏။ ယင်းညများတွင် သူတို့သည် ရေစီးကြောင်းဆွဲရာသို့ လိုက်ပါမသွားကြဘဲခေါင်းမာစွာဖြင့် မားမားမတ်မတ်ရပ်၍ ကြံ့ကြံ့ခံနေကြသည်။

           မုန်တိုင်းများကျလာပါကလည်း သူတို့သည် မုန်တိုင်းဒဏ်ကို ထိပ် တိုက်ရင်ဆိုင်ကြသည်။ သူတို့၏ကျောက်စွန်းများ၊ ကျောက်သားနံရံကြီး များနှင့် တောင်ထိပ်တောင်ထွက်များသည် သူတို့၌ ရှိရှိသမျှခွန်အားများကို စုစည်းကာ စုပေါင်း၍ ခုခံတိုက်ခိုက်ကြသည်။ သူတို့ရရှိသမျှ ဒဏ်ရာ ဒဏ်ချက်များကြောင့် သူတို့၏ ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ အော်ဟစ်သံများကို လည်း ကြားရ၏။ အလွန် အလှမ်းကွာဝေးနေသည့်တိုင်အောင် မြေပြိုသံ ကြီးများနှင့် ကျောက်တုံး ကျောက်လုံးကြီးများ လိမ့်ဆင်းသွားသံကြီးများ ၏ ပဲ့တင်ရိုက်ခတ်မှုများကို ကြားနေရသည်။ ယင်းအသံကြီးများသည် နာကျင်လွန်း၍ ညည်းတွားလိုက်သည့် အသံကြီးများနှင့်လည်း တူ၏။ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြစ်၍ ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်သံကြီးများနှင့်လည်း တူ သည်။

           ကျွန်တော်သည် မြက်ခင်းပြင်ကြီးများ၊ ကုန်းမြင့်ဆင်ခြေလျှောများ၊ တောင်စောင်းတောင်စွန်းများနှင့် ပပ်ကြားအက်များဖုံးနေသည့် မြေပြင်များ ကိုလည်း မြင်တွေ့ရသည်။ မြေပြင်ထက်တွင် မြက်ပင်များ၊ ပန်းရိုင်းပင် များ၊ သမန်းမြက်ပင်များနှင့် ရေညှိစိမ်းစိမ်းများ တွယ်ကပ်နေကြသည်။ ထိုနေရာများကို ထိုဒေသ၏ရှေးဟောင်းလူမျိုးစုများက ပေးထားခဲ့ကြသည့် ထူးဆန်းသော အမည်များကိုလည်း ကြားခဲ့ရ၏။ တောင်တန်းကြီးများ၏ သားသမီးများနှင့် မြေးမြစ်များမှာမူ ဖြစ်ပြီးခဲ့သမျှ အရာအားလုံးသည် သူတို့ နှင့် လုံးဝဆက်စပ်ပတ်သက်မှု မရှိသည့်နှယ် တည်ငြိမ်အေးဆေးစွာပင် ရပ်တည်လျက်ရှိကြသည်။

           ကျွန်တော်သည် သူတို့အား ထိတွေ့ခဲ့သည်။ စမ်းသပ်စစ်ဆေးခြင်း ကြည့်ခဲ့သည်။ သူတို့၏အနံ့များကို ရှူခဲ့၊ ရှိုက်ခဲ့သည်။ သူတို့၏ အမည် များကို လေ့လာမှတ်သားခဲ့သည်။ သစ်ပင်များ၏ရှုခင်းသည် ကျွန်တော့် အား ပို၍ပြင်းထန်နက်ရှိုင်းသော ခံစားမှုကို ပေးနိုင်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော်သည် သစ်ပင်တစ်ပင်ချင်းစီ၏ တသီးတခြားစီ လွတ်လပ်စွာတည်ရှိနေကြသည့် ဘဝကို အသေအချာ လေ့လာစူးစမ်းခဲ့သည်။ တစ်ပင်ချင်းစီ၏ ကိုယ်ပိုင် ကြန်အင်လက္ခဏာ၊ အရွယ်အစားပမာဏနှင့် ပုံသဏ္ဌာန် စသည်များသည်ကျွန်တော်မြင်တွေ့ခဲ့ရသည့် ထူးခြားချက်များ ဖြစ်သည်။

           ဤအရပ်၊ ဤဒေသသို့ရောက်လာပြီး အိုးအိမ်များ တည်ဆောက်ကာ အခြေစိုက်ခဲ့ကြသော လူများနှင့် ရှေးခေတ်စစ်သည်များပေါ်လာခဲ့သည်။ သူတို့သည် တောင်တန်းကြီးများနှင့် အနီးကပ်ဆုံး ထိတွေ့ ဆက်ဆံခဲ့ကြ သူများ ဖြစ်၏။ အထူးသဖြင့် တောင်တန်း၏အမြင့်ဆုံးအပိုင်း၌ မားမား မတ်မတ် ရပ်တည်နေခဲ့ကြသည့် တောင်ထိပ်တောင်ထွတ်များသည် သူတို့ နှင့် ထိတွေ့ဆက်ဆံမှုများခဲ့သည်ဟု ယူဆရသည်။ တောင်ထိပ်တောင်ထွတ် တစ်ခုချင်းစီသည် သူ့ဘဝရပ်တည်ရှင်သန်ရေးအတွက် ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် နှင့် ခက်ခဲပြင်းထန်စွာ ရုန်းကန်လှုပ်ရှားကြရသည်။ လေဒဏ်၊ နေဒဏ်နှင့် မိုးဒဏ်များကို ရာသီဥတုအလိုက် ကြံ့ကြံ့ခိုင်ခိုင် ခုခံတွန်းလှန်နေရခြင်း ဖြစ်၏။

           တစ်ဦးချင်းစီသည် ခုခံတွန်းလှန်ရမည့် ကြီးမားသော တာဝန်ကြီးကို ထမ်းထားရသည်။ ထိုတာဝန်ကြီးကို ခိုင်မြဲစွာ ဖက်တွယ်ထားသည်။ ထို တာဝန်ကြီးကို မဖြစ်မနေထမ်းဆောင်ရင်း ကိုယ်ပိုင်ပုံပန်းသဏ္ဌာန် အသွင် အပြင်ကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့သည်။ သီးခြားစီဖြစ်နေသော အမာရွတ်များကို ရရှိခဲ့ သည်။ သစ်ပင်များထဲတွင် စကော့ထင်းရှူးပင်များသည် သူတို့၏အကိုင်း များကို တစ်ဖက်သို့သာ တစ်သမတ်တည်း ကိုင်းညွတ်ကြသည်။ အနီရောင် ပင်စည်များရှိသည့် သစ်ပင်များသည် မြွေများသဖွယ် တွန့်လိမ် ကွေးကောက်ကာ ငေါထွက်နေသော ကျောက်တုံးများအား ရစ်ပတ်တွယ် ကပ်နေကြ သည်။ သူတို့သည် သူတို့နည်း၊ သူတို့ဟန်ဖြင့် နေဒဏ်၊ လေဒဏ်၊ မိုးဒဏ် များကို ကြံ့ကြံ့ခံနေကြခြင်းဖြစ်၏။ သူတို့သည် ကျွန်တော့်အား စိုက်ကြည့် နေကြသည်။ သူတို့ကြည့်ပုံသည် သတ္တိရှိသော သူရဲကောင်းများ၏ ကြည့်ပုံ နှင့် တူလှသည်ဖြစ်ရာ ကျွန်တော့်နှလုံးသားတွင် သူတို့အပေါ်၌ ရိုသေကျိုးနွံ ခြင်းနှင့် ကြည်ညိုလေးစားခြင်း စသောခံစားမှုများ ကိန်းအောင်းခဲ့ရလေ သည်။

           ကျွန်တော်တို့ အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးများသည် သူတို့နှင့် တူလှပါ သည်။ သူတို့သည် ခက်ခဲပင်ပန်းစွာ အတူတူပူးပေါင်း၍ ရုန်းကန်နေကြရ သူများဖြစ်၍ ဘဝချင်းဆင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကျွန်တော်သည်လူများကို ကြည့်ရာ၌ သစ်ပင်များနှင့် ကျောက်တုံးများအပေါ်ကြည့်သကဲ့ သို့ ကြည့်သည်။ သူတို့အကြောင်း တွေးသည့်အခါလည်း သူတို့အား ချီး ကျူးရန်၊ ဂုဏ်ပြုရန်နှင့် ငြိမ်ဆိတ်အေးဆေးသော ထင်းရှူးပင်များကို ချစ်သကဲ့သို့ ချစ်ရန်ကိုသာ တွေးသည်။

           ကျွန်တော်တို့၏ ရွာငယ် နီမီကွန်ရွာသည် တောင်ကုန်းဆင်ခြေလျှော တစ်ခုပေါ်မှ ရေကန်ဘေး၌တည်ရှိသည်။ ရွာငယ်အား ဘေးတစ်ဖက်တစ် ချက်ရှိ ကျောက်တုံးကျောက်လုံးများ ထူထပ်လှသည့် တောင်စွန်းနှစ်ခုက ဝန်းရံထားသည်။ လူသွားလမ်းတစ်လမ်းသည် အနီးရှိဘုန်းကြီးကျောင်း ဆီသို့ရောက်၍ ဒုတိယလမ်းသည် ခြေလျင်ခရီး လေးနာရီခွဲခန့်ကြာကြာ သွားရသော၊ ကျွန်တော်တို့ ရွာနှင့် အနီးဆုံးရွာတစ်ရွာသို့ ရောက်သည်။ အခြားရွာများက ရေကန်ခြားနေသဖြင့် လှေနှင့်သွားမှရောက်နိုင်သည်။

           ကျွန်တော်တို့အိမ်များမှာ သက်ရင့်သစ်သားများဖြင့် တည်ဆောက် ထားသော ရှေးဆန်ဆန်နေအိမ်များ ဖြစ်သည်။ နှစ်ပေါင်းမည်မျှရှိပြီးကို ပင် မသိကြပါ။ အိမ်သစ်ထပ်မံဆောက်လုပ်ခြင်းမှာ မရှိသလောက်ဖြစ် သည်။ အိမ်အို၊ အိမ်ဟောင်းများအား လိုအပ်လာလျှင် လိုအပ်သလို ပြုပြင် ဖာထေးခြင်းများတော့ ရှိသည်။ ဤတစ်နှစ်တွင် ကြမ်းခင်းများကို ပြုပြင်ရ ပြီး နောက်တစ်နှစ်တွင် ခေါင်မိုးပိုင်းကိုပြုပြင်ကြရသည်။ ယက်မ၊ ထုပ်၊ တန်းစသော သစ်သားများကို အစားထိုးလဲလှယ်ကြသည့်အခါ အသုံးပြု မရတော့သည့် သစ်သားများသည် ထင်းဖြစ်သွားကြသည်။ အချို့မှာမူ မြင်းဇောင်းများ ပြုပြင်ရာ၌လည်းကောင်း ကျီများ၊ ဂိုဒေါင်များပြုပြင်ရာ ၌လည်းကောင်း အသုံးပြုကြသည်။ အချို့သော သစ်သားအတိုအစများ သည် တံခါးမင်းတုပ်အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိသွားကြသည်။

           ထိုအိမ်များ၌ နေထိုင်လျက်ရှိကြသူများသည်လည်း ထိုသစ်သားများ ကြုံတွေ့ ရသည် ကံကြမ္မာမျိုးနှင့်ပင် ရင်ဆိုင်ကြရသည်။ လူတစ်ဦးချင်းစီ သည် သူထမ်းဆောင်ရမည့် တာဝန်များကို သူထမ်းဆောင်နိုင်သော အချိန် ကာလအထိ ထမ်းဆောင်ကြသည်။ ထို့နောက် အသုံးချ၍မရတော့သည့် လူများ” အဆင့်သို့ ဆုတ်ခွာဝင်ရောက်သွားကြသည်။ နောက်ဆုံးတွင်မူ သူတို့အပေါ်၌ စိတ်ဝင်စားမှုနည်းပါးသွားကာ မှေးမှိန်ပျောက်ကွယ်သွားကြရလေသည်။

           ရေခြားမြေခြား ရပ်ဝေးဒေသ၌ နှစ်ပေါင်းများစွာနေထိုင်ပြီး ပြန်ရောက် လာသော လူတစ်ဦးသည် ဘာတစ်ခုမှပြောင်းလဲခြင်းမရှိသည့်ရွာကို တွေ့မြင်ရသည်။ ဟောင်းနွမ်းသွားသော အိမ်ခေါင်မိုးများနေရာ၌ အသစ်မိုး ထားသည့် ခေါင်မိုးများရောက်ရှိနေခြင်းနှင့် အသက်အရွယ်ကြီးပြီး အိုမင်း ရင့်ရော်သွားသဖြင့် လူသစ်များဖြစ်နေသည့် လူအိုများမှတစ်ပါး အခြား အသစ်အဆန်းဟူ၍ ဘာတစ်ခုမှမမြင်ရ။ မတွေ့ရချေ။ သူသက်ငယ်ပိုင်း က အတူတကွနေခဲ့ရသော လူအိုများသည် မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်ကွယ် သွားကြပြီဖြစ်၏။ သို့သော်လည်း အခြားသောလူအိုများသည် ယခင်လူအို များနေထိုင်ခဲ့ကြသည့် အိမ်များထဲ၌ ဆက်လက်နေထိုင်လျက်ရှိကြ၏။ ယခင်လူအိုများ၏ နာမည်များကိုပင် ဆက်ခံထားကြ၏။ ယခင်ကရှိခဲ့သည့် ကလေးသူငယ်များနည်းတူ ဆံပင်နက်နက်နှင့် ကလေးသူငယ်များကို ကြည့် နေကြရ၏။ ထိုကလေးသူငယ်တို့၏ မျက်နှာများသည် ယခင်တစ်ချိန်က ကလေးသူငယ်များ၏မျက်နှာများနှင့် ခွဲခြား၍မရပေ။ သူတို့၏ မျက်နှာများ သည် ယခုအချိန်တွင် သေလွန်ကုန်ပြီဖြစ်သော လူများ၏ မျက်နှာများကိုပင် ရယူထားကြလေသည်။

           ကျွန်တော်တို့အုပ်စုတွင် လိုအပ်နေသည်မှာ ပြင်ပမှ သစ်ဆန်းလတ် ဆတ်သောဘဝနှင့် သွေးသစ်များဖြစ်၏ ။ ရွာ၌ နေထိုင်လျက်ရှိကြသူများ သည် ကြမ်းတမ်းရိုင်းစိုင်းပြီး ထွားကျိုင်းသန်စွမ်းသော မျိုးစုနွယ်ဝင်များ ဖြစ်သည်။ သူတို့အများစုသည် သွေးသားတော်စပ်နေကြသူများဖြစ်၏။ သူတို့ထဲမှ သုံးပုံတစ်ပုံခန့်သည် ကာမင်ဇင်းဟူသောအမည်တူကို ခံယူထား သူများ ဖြစ်သည်။ ထိုနာမည်သည် နယ်မြေသင်းအုပ်ဘုန်းကြီး၏ မှတ်ပုံ တင်စာအုပ်ထဲတွင်လည်း စာမျက်နှာအတော်များများကို ယူထားသည်။ သင်္ချိုင်းအုတ်ဂူများပေါ်တွင်လည်း ရေးသွင်းထားသည်ကို တွေ့ရ၏။ အိမ် ရှေ့မျက်နှာစာတွင် ဆေးနှင့်မညီမညာရေးထားသည်ကိုလည်းကောင်း၊ ထွင်းထားသည်ကိုလည်းကောင်း မြင်ကြရသည်။

           နာမည်ကို မြင်းလှည်းများ၊ မြင်းဇောင်းများ လက်ဆွဲပုံးများနှင့် လှေ များပေါ်တွင်လည်း မညီမညာ၊ မလှမပရေးထားသည်ကို ဖတ်ကြရသည်။ကျွန်တော့်အဖေ၏ အိမ်တံခါးဝထက်၌ “ဒို့စ်နှင့် ဖရန့်ဇစ်စကာ ကာမင် ဇင်းတို့ဆောက်လုပ်သောအိမ်” ဟု ရေးထိုးထားသောစာတန်းကို တွေ့ကြ ရသည်။ ထိုစာတန်းသည် ကျွန်တော့်အဖေအား ရည်ညွှန်းထားခြင်းမဟုတ် ပါ။ သူ့ဘိုးဘွားဘီဘင်များထဲမှ တစ်ဦးကိုရည်ညွှန်းထားခြင်းဖြစ်သည်။ ယင်းမှာ ကျွန်တော့်ဘေးကြီးကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်၏။ ကျွန်တော်သေသွား သည့်အခါ သားသမီးမကျန်ခဲ့ပါက အခြားကာမင်ဇင်းတစ်ဦးက ဤနေရာ နှင့် ဤအိမ်တွင် ဆက်လက်နေထိုင်သွားမည်မှာ မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲပါ။ ဤသည်မှာ မျိုးရိုးစဉ်ဆက် ကျင့်သုံးလာခဲ့သည့် ဓလေ့ထုံးစံတစ်ခုဖြစ် ပါသည်။

           ရုပ်ဆင်းအင်္ဂါတူညီမှုများ ရှိနေသည်မှာ မှန်သော်လည်း ရွာသူ၊ ရွာသား များကြားတွင် လူကောင်းနှင့်လူဆိုးဟူသော ကွဲပြားခြားနားမှုကတော့ ရှိ သည်။ အဆင့်အတန်းမြင့်သူများနှင့် အဆင့်အတန်းနိမ့်သူများဟူသော ကွဲပြားခြားနားမှုလည်းရှိသည်။ ထူးခြားထင်ရှားသော ပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် သူလို ငါလို သာမန်အဆင့်သာရှိသည့် ပုဂ္ဂိုလ်များဟူသော ကွဲပြားခြားနားမှုလည်း ရှိသည်။ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးထက်မြက်သော လူများစုကြားတွင် အရူးဟု သတ်မှတ်၍မရသည့် ငတုံး၊ အလူနည်းစုလည်းရှိသည်။ အခြားသော နေရာများ၌ တည်ရှိသကဲ့သို့ အသေးစားကမ္ဘာငယ်လေးတစ်ခုအဖြစ် တည် ရှိနေခြင်းဖြစ်ရာ အခြားနေရာများတွင်တွေ့ရသည့် သဘောထားရင့်ကျက် ကြီးမားသူများနှင့် စိတ်နေစိတ်ဓာတ် သေးသိမ်သူများ၊ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲ သူများနှင့် မိုက်မဲသူများသည် ရောထွေးနေကြသည်။ အမျိုးအစား မတူသူ ချင်း ပေါင်းသင်းဆက်ဆံကြရာမှ သားတွေ၊ သမီးတွေ ပေါက်ဖွားလာကြ သည်။ ဤသို့ဖြင့် ခေါင်မိုးတစ်ခုတည်းအောက်၌ မိမိကိုယ်မိမိ အထင်ကြီး လွန်းသူများ၊ မာန်မာနကြီးသူများ၊ ဘဝင်မြင့်နေသူများနှင့် ဉာဏ် ဉာဏ်သွေး တိမ်သူများ၊ ပေါ့ပေါ့တန်တန်သမားများသည် တစ်စုတစ်ပေါင်းတည်း နေထိုင်လျက်ရှိသည်ကိုတွေ့ရသည်။

           ယင်းအဖြစ်မျိုးကို မြင်ရ၊ တွေ့ရသည်မှာ အဆန်းတော့မဟုတ်ပေ။ လူအများစုစည်းနေထိုင်ရာ လူအဖွဲ့အစည်းတိုင်း၌ ရှိတတ်သောအရာများ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကျွန်တော်တို့၏ဘဝများသည် လူ့သဘာဝဆိုင်ရာလေးနက်မှုနှင့် ပေါ့တန်မှုများအတွက် အမြော်အမြင်ကြီးသော၊ ကျယ်ဝန်းသော ရည်မှန်းချက်များ တည်ရှိရာနယ်ပယ်ကို ထားရှိရခြင်းဖြစ် သည်။ သို့တစေလည်း အမြဲတစေတည်ရှိနေသော အသိဉာဏ်ကင်းမဲ့မှုနှင့် ပုန်းကွယ်ငုပ်လျှိုးနေသော စိတ်မသာယာမှုများသည် လူတို့အား အမြဲတစေ တွယ်ကပ်လျက်ရှိပေသည်။

           ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ သဘာဝစွမ်းအင်များအပေါ် မှီခိုအားထားနေရခြင်းသည် ဘဝတစ်ခု၏ သက်သာရာမရနိုင်သော ဆင်းရဲဒုက္ခများနှင့် ပေါင်းစပ်ကာ တဖြည်းဖြည်း ကုန်ခန်းသွားနေသည့်နှစ်များအတွင်း အသက်အရွယ် အိုမင်း ရင့်ရော်နေခြင်းကိုဖြစ်စေခဲ့သည်။ ထိုအခါ အသက်အရွယ်ကြီးမှုသည် စိတ်ပျက်အားငယ်မှုကိုသာ ဖြစ်ပေါ်လာစေသည်။ အကျိုးဖြစ်ထွန်းမှု တစ်စုံ တစ်ရာရရှိအောင်ကား မစွမ်းဆောင်နိုင်တော့ပေ။ အနည်းဆုံး အများက သဘောကျလက်ခံနိုင်လောက်သည့် အရာတစ်ခုလောက်ကိုပင် မပြုလုပ်နိုင် တော့ချေ။

           ထို့ကြောင့်လည်း ကျွန်တော်တို့သည် စုန်းပြူးသဖွယ်ပါလာသော လူရူး၊ လူမိုက်၊ လူနုံ လူအများ ကွက်တိကွက်ကျားပါလာခြင်းကို နားလည် သဘောပေါက်ကာ လက်ခံနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့သည် လူများစုအတွက် ရယ်ရွှင်မြူးတူးစရာ ထွက်ပေါက်တစ်ခုလည်း ဖြစ်၏။ သူတို့လူစုထဲမှ တစ်ဦး တစ်ယောက်နှင့်ပတ်သက်၍ အတင်းအဖျင်း သတင်းအဖြစ် ပြောစရာဖြစ်ရပ် တစ်ခု သို့မဟုတ် လုပ်ကိုင်မှုတစ်ခုပေါ်ပေါက်လာပါက နီမီကွန်ရွာသားများ ၏မျက်နှာများတွင် ပျော်ရွှင်မြူးတူးမှု အရိပ်လက္ခဏာများသည် ပီပြင် ထင်ရှားစွာ ပေါ်လာတတ်လေသည်။

           ကျွန်တော့်အဖေသည် ရွာထဲရှိ လူများစုအုပ်စုဝင်တစ်ဦးဖြစ်သည်။ ယင်းလူများစုသည် ဖြောင့်မတ်မှန်ကန်မှုနှင့် ဒုစရိုက်များကြား ခရီးအလယ် ခန့်၌ ရပ်တန့်နေကြသူများဖြစ်၍သူတို့သည် အုပ်စုနှစ်စုအနက် မည်သည့် အုပ်စုက ဘာပဲလုပ်လုပ် လုပ်သမျှအပေါ်၌ နှစ်သက်လက်ခံရန်အသင့်ရှိ သူများဖြစ်သည်။ ပေါ်ပေါက်လာသမျှ မကောင်းမှုတိုင်းသည် ကျွန်တော့် အဖေဘာသာတရား ရိုသေကိုင်းရှိုင်းသောစိတ်အား မသက်မသာဖြစ်စေ ခဲ့သည်မှာ မှန်သော်လည်း ဒုစရိုက်မှုပြုသူအပေါ် လေးစားစွာဆက်ဆံခြင်း