မောင်ထွန်းသူ - ပီကင်း(အပိုင်း ၁)

မြန်မာပြန်သူ၏ အမှာ

၁

“ပီကင်း” အား စတင် ဘာသာပြန်ခဲ့သည်မှာ ၂၀၀၆-ခုနှစ်၊ မေလ (၇) ရက်နေ့ ဖြစ်၏။ ခြောက်လနှင့် ပြီးအောင် လုပ်မည်ဟု အခိုင် အမာ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့သည်ဖြစ်၍ ၂၀၀၆-ခု အောက်တိုဘာလကုန် ခန့်တွင် ပြီးမည်ဟု ခန့်မှန်းခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း...

၂

ကျွန်တော် စာရေးဆရာ အန်သိုနီ ဂရေး Anthony Grey နှင့် စတွေ့သည်မှာ ၁၉၈၃-ခုနှစ် ဖြစ်သည်။ ထိုနှစ်က ကျွန်တော့် လက်တွင်းသို့ အန်သိုနီဂရေး၏ ဆိုင်ဂုံ Saigon အမည်ရှိ အကောင်း ဆုံး လက်ရာဟု နိုင်ငံတကာ စာပေပညာရှင်များက သတ်မှတ်ထား

သော ဝတ္ထုကြီး ရောက်လာခဲ့သည်။ ထိုဝတ္ထုကြီးသည် “ဗီယက်နမ် နိုင်ငံ” အား နောက်ခံထား၍ မိသားစု လေးစု၏ မျိုးဆက် သုံးဆက် ဖြတ်သန်းခဲ့ရသော နိုင်ငံရေးဘဝ၊ စီးပွားရေးဘဝ၊ ဘာသာရေးဘဝ၊ လူမှုရေးဘဝနှင့် စစ်ရေးဘဝများအား ရေးဖွဲ့ခြယ်မှုန်းထားခြင်း ဖြစ်လေသည်။

ထိုဝတ္ထုကြီးအား ဖတ်လိုက်ရသည့်အခါ မျိုးဆက် သုံးဆက် ရင်ဆိုင် ကြုံတွေ့ခဲ့ရသော ပျော်စရာ ရွှင်စရာများ၊ ကြည်နူးစရာ | ဝမ်းသာစရာများ စိတ်နှလုံး သာယာချမ်းမြေ့စရာများ၊ ဝမ်းနည်း

ကြေကွဲစရာများ၊ စိတ်နှလုံးထိခိုက်စရာများ၊ ထိတ်လန့်ချောက်များ စရာများနှင့် လွမ်းမောတသစရာများကို ရင်မောဖွယ် ကောင်းပြီး တသသ ဖြစ်နေအောင် ကလောင်စွမ်းထက်ထက်ဖြင့် ရေးဖွဲ့ထား ခြင်းဖြစ်သည်ကို တွေ့ရပေသည်။

ဤဝတ္ထု၏ အဓိက ဇာတ်ဆောင်မှာ ဗီယက်နမ်ပြည်သူများ ဖြစ်၍ ယင်းတို့နှင့်အတူ ပြင်သခ်၊ အင်္ဂလိပ်၊ အမေရိကန်၊ ဂျပန်နှင့် ဗီယက်နမ် စသော လူမျိုး ပေါင်းစုံမှ ဇာတ်ကောင် အများအပြား ပါဝင်သည်။ “အတိတ်သည် ပစ္စုပ္ပန်၏ အစ ဖြစ်သည်” ဟူသော ကမ္ဘာကျော်ပြဇာတ်ဆရာကြီး ဝီလျှံ ရှိတ်စပီးယား၏ ‘မုန်တိုင်း” ပြဇာတ်ထဲမှ စကား တစ်ခွန်းဖြင့် ဇာတ်လမ်းကို ဖွင့်ခဲ့သော “ဆိုင်ဂုံ"သည် အကောင်းဆုံး လက်ရာဟု သတ်မှတ်ထားခဲ့သည့် ဝေဖန်ချက်

နှင့် လိုက်လျောညီထွေ ရှိလှပါပေသည်ဟု စိတ်ထဲက ကျိတ်၍ မှတ် ချက် ချမိခဲ့ပါသည်။

ကျွန်တော် ဖြတ်သန်းခဲ့ရသည့် ဘဝ အတွေ့အကြုံအရ ကျွန်တော့် လက်တွေ့ဘဝတွင် နေရာတိုင်း၌ အတိတ်ကို အတိတ် မှာပဲ ထားခဲ့၍ မရပါ။ အတိတ်က ကြုံခဲ့ရသည့် ဖြစ်ရပ်များအား ဆင်ခြင် နှလုံးသွင်းကာ အမှားနှင့် အမှန် ဝေဖန် ပိုင်းခြားရသည်။ မိမိ၏ ပစ္စုပ္ပန်ဘဝတွင် မှားခဲ့သမျှကို အမှန် ဖြစ်အောင် ကြိုးပမ်း အားထုတ်၍ ပြုပြင် လုပ်ကိုင်သွားရသည်။

လူတစ်ဦး၏ ဘဝနှင့် လူအများ စုပေါင်း ဖွဲ့စည်းထားသည့် ပြည်သူတို့၏ ဘဝသည် အတူတူပင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်တော် ခံယူထားပါသည်။ သို့ဖြစ်၍ လည်း ပြည်သူလူထု၏ ဘဝဆိုသည်မှာ သူတို့ မှီတင်းနေထိုင်ရာ နိုင်ငံ၏ ဘဝနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်ဖို့ ရှိပါ သည်။ ထို့ကြောင့်ပေလားမသိပါ ယနေ့ ဗီယက်နမ် နိုင်ငံသည် အတိတ်က အမှားများအား ပယ်၍ သို့မဟုတ် ပြုပြင်၍ မိမိတို့ ပစ္စုပ္ပန် ဘဝအား ပိုမို၍ ကောင်းလာအောင်၊ ပိုမို၍ တိုးတက်လာ

အောင်၊ ပိုမို၍ ဖွံ့ဖြိုးလာအောင် များစွာ အားထုတ် ကြိုးပမ်းလျက် ရှိကြပါသည်။

ဤသည်မှာ အန်သိုနီ ဂရေး၏ ဆိုင်ဂုံအား ဖတ်အပြီးတွင် ကျွန်တော် ယူထားလိုက်သည့် သင်ခန်းစာ ဖြစ်ပါသည်။ ထို သင်ခန်းစာသည် ကျွန်တော် တစ်ဦးတည်း အတွက်သာ မဟုတ်ပါ။ ကျွန်တော်တို့ ပြည်သူ တစ်ရပ်လုံးကပါ အလွန် ကောင်းသော သို့မဟုတ် အလွန် အဖိုး ထိုက်တန်သော သင်ခန်းစာအဖြစ် မြင်ကြမည် ဆိုပါမူကား.

၃

ကျွန်တော့် လက်ထဲသို့ ဆိုင်ကို ရောက်လာခဲ့သည်မှာ ၁၉၈၅ခုနှစ်ဖြစ်၏။ ဆိုင်ဂုံ'အား ကျွန်တော် စတင်၍ ဘာသာပြန်ခဲ့ သည်မှာ ၁၉၈၉-ခုနှစ် အောက်တိုဘာလ ထဲတွင် ဖြစ်သည်။ ထို အချိန်က ကျွန်တော်သည် အင်းစိန်မြို့နယ် တောင်သူကုန်းရပ်ကွက် တရုတ်ကုန်းလမ်းထဲ၌ မြေတစ်ကွက် ဝယ်ကာ အိမ်တစ်လုံး

ဆောက်၍ နေထိုင်လျက်ရှိ၏။ အိမ်ဆို၍ အထင်မကြီးလိုက်ပါနှင့် ဖြစ်ကတတ်ဆန်း ဆောက်လုပ်ထားသည့် ထရံကာ ဓနိမိုး မြေစိုက် အိမ်ကလေးမျှသာ ဖြစ်ပါသည်။ ကိုယ်ပိုင်မြေ ပေခြောက်ဆယ် ပတ်လည်ပေါ်၌ ကိုယ်ပိုင် အိမ်ကလေးနှင့် နေ ရခြင်းဖြစ်၍ စိတ်အေးနားအေး ရှိသည်ဟု ဆိုနိုင်သော်လည်း လျှပ်စစ်မီး မရှိ သဖြင့် လူတန်းမစေ့သော ဘဝတစ်ခုဟုပင် ဆိုရမည်ဖြစ်သည်။

ထိုစဉ်က ကျွန်တော်သည် “ဆိုင်ဂုံ ဝတ္ထုကြီးအား ဘာသာပြန် ရာ၌ ပထမသော် ဘက်ထရီမီးနှင့်ဖြစ်၏။ ရေရှည်တွင် သိပ်ပြီး အဆင်မပြေသဖြင့် အကြီးစား ဖယောင်းတိုင်ကြီး နှစ်တိုင်ကို အားပြုက ဆက်၍ ရေးခဲ့ရသည်။ ဤသို့ဖြင့် “ဆိုင်ဂုံ သည် ၁၉၉၀ပြည့်နှစ် ဧပြီလ ၂၃ ရက် နေ့တွင် ပြီးသွားခဲ့သည်။ ဆိုင်ဂုံ ပြီးဖို့ အတွက် ကျွန်တော်သည် ခုနစ်လခန့် တပင်တပန်း အားထုတ်ခဲ့ရ ပါသည်။

ထိုကာလအတွင်း စာအုပ်က ထူလွန်းသဖြင့် အတွဲပေါင်း များစွာ ခွဲ၍ ထုတ်ဝေရမည့် အရေးကို တွေးကာ စိတ်မအေး ဖြစ်မိခြင်း၊ ညစဉ်ညတိုင်း ဖယောင်းတိုင်ကြီး နှစ်တိုင်ဖြင့်သာ လုပ် နေရသဖြင့် အားပျက်ခြင်း စသော အကြောင်းများကြောင့် မကြာခဏ ရပ် ရပ် သွားသည်။ သို့တစေလည်း ဘေးမှ နေ၍ ဆိုင်ဂုံ ဝတ္ထုကြီး (လက်ရေးစာမူ)အား ဖတ်ပေးနေသော ဇနီးသည် “မြင့်က ရပ်မထားဘဲ ဆက်ပြန်ဖို့ တိုက်တွန်းလွန်းသဖြင့် ဆိုင်ဂုံသည် ပြီးသွားခဲ့ရသည်။ ထို့အတွက် ကျွန်တော့်ဇနီး 'မြင့်အား များစွာ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း မှတ်တမ်းတင်ခဲ့ရပါ၏။

ဤသို့ဖြင့် ဗလာစာအုပ် စာမျက်နှာ ၄၀၀၀ ကျော်မျှ ရှိခဲ့သော 'ဆိုင်ဂုံ လက်ရေးစာမူသည် ၁၉၉၃-ခုနှစ် အောက်တိုဘာလတွင် အတွဲ ပေါင်း ရှစ်တွဲ ခွဲ၍ ဘဝတက္ကသိုလ်စာပေမှ ပန်းချီ (ကို) တင်မောင်နှင့်၏ လှပခံ့ညား ထည်ဝါသော မျက်နှာဖုံးဖြင့် ထွက် လာခဲ့ သည်။ စာဖတ်ပရိသတ်သည် “ဆိုင်ဂုံ အား နှစ်သက် လက်ခံခဲ့ သဖြင့် အားပေးသမှု ပြုခဲ့ကြသည်ဖြစ်ရာ ၂၀၀၅-ခုနှစ် သြဂုတ်

လတွင် မြနန္ဒာစာအုပ်တိုက်၏ စာအုပ်အမှတ်(၁၉)အဖြစ် ဒုတိယ အကြိမ် ထွက်လာခဲ့လေသည်။

ဒုတိယအကြိမ် ထွက်လာသည့်အခါ ဆိုင်ဂုံ” အား ဆယ်ချိုး ဆိုက် နှစ်တွဲ ခွဲ၍ ထုတ်ဝေခဲ့ခြင်းဖြစ်၍ စာမျက်နှာ ၁၂၃၆ မျှ ရှိခဲ့သည်။ ထည်ဝါခံ့ညားလှသော ထိုစာအုပ် “ဆိုင်ဂုံ သည်လည်း

အောင်မြင်သည်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်၏။ မြန်မာ စာဖတ်ပရိသတ် အများစုက ဆိုင်ဂုံအပေါ် စိတ်ဝင်စားခြင်းကို တောင့်တ မိခဲ့သော ကျွန်တော့် အဖို့လည်း ဝမ်းသာခြင်း၊ ကျေနပ်အားရခြင်း စသော ခံစားမှုများကို ရရှိခဲ့ပါသည်။

၄

ကျွန်တော် မမေ့နိုင်သေးပါ။

၂၀၀၀ ပြည့်နှစ် သြဂုတ်လ ၁၉ ရက် နေ့တွင်ဖြစ်၏။ ထိုနေ့ တွင် စင်ကာပူသို့ သွား၍ အလုပ် လုပ်နေရာမှ ခဏတစ်ဖြုတ် ပြန်လာသော ဧည့်သည် တစ်ဦး ကျွန်တော့်အိမ် ရောက်လာသည်။ သူ့ထံတွင် ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေ ကိုဦးခင် (ဧည့်သည်နှင့်တူတူ အလုပ် လုပ်နေသူ)က ပါးလိုက်သော လက်ဆောင် ပါလာသဖြင့် လာပို့ခြင်း ဖြစ်၏၊ ကိုဦးခင်၏ လက်ဆောင်မှာ စာအုပ် တစ်အုပ်ဖြစ်၍ ကျွန်တော် နှစ်သက်သော စာရေးဆရာ အန်သိုနီ နေ၏ 'တိုကျိုဘေး ( Tokyo Bay)အချိန် ဘယ်ကာလကျမှ ထုတ်ဝေကြမည် မသိ။ “ပေါ်မလာ ဇာတ်ကား ရိုက်နေသည်မှာ ကြာခဲ့ပြီ။ ကျွန်တော့် ဘက်ကတော့ 'မျှော်လင့်လို့ဖြင့် မဆုံးနိုင်တယ်” ဟူသော သီချင်း တစ်ပုဒ် ရေးထုတ် နိုင်ရန် ကြိုးပမ်းအားထုတ်နေဆဲ။

 

၅

စာရေးဆရာ အန်သိုနီဂရေး၏ ပီတင်း Peking' ဝတ္ထုကြီး ကျွန်တော့် လက်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်မှာ ၁၉၉၃-ခုနှစ် ဇူလိုင်လ ၂၁-ရက်နေ့တွင် ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့် သမီးမှတစ်ဆင့် မှာခဲ့ပြီး

နောက် တစ်နှစ်ကျော် နှစ်နှစ်နီးပါး ကြာခါမှ ရခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ မျက်နှာဖုံးမှာ ကမ္ဘာ့ အံ့ဖွယ်တစ်ပါးဖြစ်သော တရုတ်နိုင်ငံ၏ မဟာ တံတိုင်းကြီးပုံအား ရှေ့မှတင်၍ တောင်စဉ်တောင်တန်းများအား နောက်ခံ ပြုထားသည့်ပုံ ဖြစ်လေသည်။

စာရေးဆရာ အန်သိုနီဂရေး ရေးသားခဲ့သည့် ဝတ္ထုကြီး ရှစ်ပုဒ်တွင် ပီကင်းသည် အကောင်းဆုံး နှစ်ပုဒ်ဟု သတ်မှတ် ခံထားရသည့် စာအုပ်နှစ်အုပ် အနက် (တစ် အုပ်မှာ ဆိုင်ဂုံ) တစ်အုပ် ဖြစ်၏။ တကယ်တော့ “ပီကင်းသည် ခေတ်သစ် တရုတ် နိုင်ငံ အကြောင်း တခမ်းတနား ရေးဖွဲ့ထားသည့် ဝတ္ထုကြီး ဖြစ်၍ ၁၉၂၀-ပြည့်နှစ်နှင့် ၁၉၈၀-ပြည့်နှစ်များ၏ နှစ် ၆၀ ကာလကို နောက်ခံထားခြင်း ဖြစ်သည်။

ပီကင်းသည် မော်ကွန်း တင်ရလောက်အောင် ကြီးမားများပြား သည့် ဖြစ်ရပ်များအား မှတ်တမ်းတင်ထားသော ဝတ္ထုကြီးဖြစ်သည်။ ပီတင်းတွင် တရုတ် ပြည်သူ့တို့၏ နိုင်ငံရေးဘဝ၊ စီးပွားရေးဘဝ၊ ဘာသာရေးဘ၀၊ လူမှုရေးဘဝနှင့် စစ်ရေးဘဝများအား အပီအပြင် မြင်ရဖို့ ရှိသည်။ တရုတ် ကွန်မြူနစ် ပါတီ၏ ခေါင်းဆောင်ကြီးများ အဖြစ် ကမ္ဘာကျော်နေသော 'မော်စီတုန်း နှင့် ချအင်-လိုင်း” တို့၏ ဘဝများကိုပါ တစေ့တစောင်း မြင်ကြရမည် ဖြစ်၏။

ယင်းတို့အား အကြောင်းပြ၍ ကမ္ဘာ့သမိုင်းတွင် အထူးခြားဆုံး ဖြစ်ရပ် တစ်ခုဟု အသိအမှတ်ပြုခံခဲ့ရသော “မဟာခရီးရှည် ချီတက် ပွဲကြီး အကြောင်းကိုလည်း ဤ ပီကင်းတွင် အသေးစိတ် နီးပါးမျှတွေ့ကြရလိမ့်မည်ဖြစ်၏။ ထို့ ပြင်လည်း လူ့သဘာဝ အရ ဖြစ်ပေါ် လာတတ်သည့် ပါတီတွင်း ပဋိပက္ခများနှင့် တိုက်ပွဲများ၊ ခေါင်းဆောင်များ၏ အတ္တအားကြီးမှု၊ အာဏာမက်မောမှုနှင့် အလွဲသုံးစား ပြမှု၊ သဘောထား သေးသိမ်မှုနှင့် သဘောထားကြီးမှု၊ အမြင် ကျဉ်း မှုနှင့် အမြင် ကျယ်မှု၊ အမြော်အမြင် ကျဉ်းမှုနှင့် အမြော်အမြင် ကြီးမှု၊ ကိုယ်ချင်းစာ တရား ကြီးမားမှုနှင့် နည်းပါးမှု၊ ပုဂ္ဂိုလ်ရေး ကိုးကွယ်မှု စသည်များကိုပါ အသေးစိတ် မြင်ကြရမည် ဖြစ်လေ သည်။

ပီကင်းတွင် တွေ့ကြရမည့် နောက်တစ်ခုမှာ မော်စီတုန်းနှင့် သူ့ဇနီး မဒမ်ချန်ချင်းတို့ ဦးစီးခဲ့သော ယဉ်ကျေးမှု တော်လှန်ရေး ဖြစ်၏။ ထိုတော်လှန်ရေးမှ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည့် ဒုက္ခဆင်းရဲများ သည် ပြည်သူတို့ကိုရော ခေါင်းဆောင်များကိုပါ များစွာ ထိခိုက် နစ်နာ စေခဲ့ရုံမျှမက အကျိုးစီးပွား ပျက်ပြားမှုများကိုပါ ဖြစ်ပေါ် နေခဲ့၏။

နောက်တစ်ချက်မှာ မော်စီတုန်း၏ ဇနီး ရုပ်ရှင်မင်းသမီး မဒမ် ချန်ချိုင်း သမ္မတ လျူရှောက်ချီ၊ ဗိုလ်ချုပ်ကြီး တေး၊ မော်စီ - တုန်း၏ အရိုက်အရာအား ဆက်ခံလိုသူ ဟွာကိုဖုန်း၊ ဝန်ကြီးချုပ်

ချူအင်လိုင်းက မျက်စိကျခဲ့သူ တိန်ရှောင့်ပိန် စသော ပုဂ္ဂိုလ်များ ၏ စိတ်နေစိတ်ဓာတ်နှင့် အကျင့်စရိုက်များကိုပါ မြင်တွေ့ နားလည် ကြ ဖွယ်ရာ ရှိပါသည်။

ပီကင်းသည် အဖြစ်မှန် အချက်အလက်မှန်များ အား အခြေ ပြ၍ ရေးဖွဲ့ထားသော တရုတ်နိုင်ငံ အကြောင်း ဖြစ်သည်။ တရုတ် နိုင်ငံသည် ကျွန်တော်တို့ နိုင်ငံနှင့် ရေကြောမြေကြော ဆက်စပ်နေ သည့် နိုင်ငံဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ လူမျိုးသည် သူတို့နိုင်ငံ အကြောင်း သိရှိ နားလည်အောင် ကြိုးစားကြရမည် ဖြစ်သည်။ သူတို့ နိုင်ငံ ခေါင်းဆောင်များက သူတို့နိုင်ငံနှင့် သူတို့လူမျိုးအပေါ် လားရှိ နေကြသည့် မေတ္တာ၊ စေတနာနှင့် သဘောထား အမြင် များအား အပီအပြင် လေ့လာ သုံးသပ်ကြရမည် ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန် တော့် အမြင်ကို ပြောရမည်ဆိုပါက ပီကင်း၏ အနှစ် သာရသည် တခြား မဟုတ်၊ မော်စီတုန်းနှင့် ချူအင်လိုင်းတို့၏ စိတ်နေစိတ်ထားနှင့် အကျင့်စရိုက်များဖြစ်၏။ သူတို့၏ အရိုက် အရာအား ဆက်ခံခဲ့သည့် တိန်ရှောင့်ပိန်လို လူစား၏ စိတ်စေတနာ နှင့် သဘောထားအမြင်ဖြစ်သည်။ အကယ်၍များ သူတို့ကို အားကျ ကြမည်ဆိုပါမူကား

၆

ဤဝတ္ထုကြီး “ပီကင်း' ကို ရေးသူမှာ အင်္ဂလိပ် အမျိုးသား စာရေးဆရာ အန်သိုနီ ဂရေး ဖြစ်သည်။ သူသည် ဥရောပ အရှေ့

အာရှ နိုင်ငံများ၊ တောင်အာဖရိက၊ ဩစတေးလျနှင့် အမေရိက နိုင်ငံများ၌သာမက တရုတ်နိုင်ငံများ၌ပါ ရိုက်တာ သတင်းဌာန၏ နိုင်ငံခြား သတင်းထောက်အဖြစ် လှည့်လည် သွားလာနေထိုင် ခဲ့ရသော စာရေးဆရာ တစ်ဦး ဖြစ်သည်။

"ပီကင်းသည် အန်သိုနီ ဂရေး၏ အရောင်းရ အကောင်းဆုံး စာအုပ် တစ်အုပ်ဖြစ်၍ အရှေ့ ဥရောပ တစ်လွှား၌ လူကြိုက် အများဆုံးသော စာအုပ် ဖြစ်လာခဲ့၏။ သူ၏ အခြားသော နာမည် E: opsuptys Hostage in Peking, The Prime Minister Was A Spy, The German Stratagem, The Bulgarian Exclusives, The Chinese Assassin, The Bangkok Secret, The Naked Angles နှင့် Tokyo Bay တို့ ဖြစ်သည်။

သူ တရုတ်နိုင်ငံ၌ သတင်းထောက် လုပ်နေစဉ် အတွင်း | တရုတ် နိုင်ငံတွင်း၌ ယဉ်ကျေးမှု တော်လှန်ရေး CulturalRevolution ဖြစ်ပွားလာခဲ့၏။ တပ်နီ လုံခြုံရေးတပ်ဖွဲ့မှ သူ့အား “ဖမ်းဆီးပြီး နှစ်နှစ်ကြာမျှ ထောင်သွင်း အကျဉ်း ချထားခဲ့ကြသည်။ ထိုစဉ်က သူ ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည့် ဒုက္ခများအား မှတ်တမ်းတင်ထား ခဲ့သည့် “ပီကင်းမှ သုံ့ပန်း Hotage in Peking' စာအုပ်သည် သူ၏ “ကိုယ်ရေး အတ္ထုပ္ပတ္တိ အဖြစ် များစွာ ထင်ရှားခဲ့လေသည်။

၇

“ပီကင်းဝတ္ထုကြီး ဘာသာပြန်ဆိုမှုနှင့် ပတ်သက်၍ ကျွန်တော် ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည့် အတွေ့အကြုံ တချို့ကို ပြောပြချင်မိပါသည်။ကျွန်တော် စာရေး လာခဲ့သည်မှာ ၁၉၆၂-ခုနှစ်မှ အစ ပြုခဲ့သည်ဟု | ဆိုနိုင်စရာ ရှိပါ၏။ ထိုစဉ်က အလုပ်တာဝန်အရ တစ်နိုင်ငံလုံးရှိ အရပ်ဒေသ အသီးသီးသို့ ခရီးထွက်ကာ ဒေသန္တရ ခရီး သွား

ဆောင်းပါးရှည်ကြီးများ ရေးသားခဲ့သည်။ မင်းပြင်ကြိုးဝိုင်း” “သမိုင်းသစ် တင်ရန် ကြိုးပမ်းနေကြသူများ'၊ 'ပင်လယ်ပြာနှင့် ကမာကေး'၊ 'မြစ်ပြင်ပေါ် ပျော်ရသည့် လုပ်သားကြီးတို့ဘ၀” စသည်တို့မှာ ထိုစဉ်က စာဖတ်ပရိသတ်များ သဘောတွေ့ခဲ့ကြ သည့် ဆောင်းပါးများ ဖြစ်၏။ ထိုစဉ်က ကျွန်တော်သည် ဆောင်းပါး များ၊ ပြည်တွင်းသတင်းများ နိုင်ငံခြားသတင်းများနှင့် ဆောင်းပါးများ ဘာသာပြန်ခြင်း စသည်တို့ဖြင့် အချိန်ကုန်ခဲ့ရသည်။

ထို့နောက် ကျွန်တော်သည် မြန်ကြားရေးဌာနမှ မီခင် လူမှု ဝန်ထမ်းဌာနသို့ ပြန်ရောက်သွားသည်။ စာပေနှင့် အနေဝေးသွား သည်ဟု ပြောမည်ဆိုပါက ပြောနိုင်စရာရှိသော်လည်း ကျောင်းသား ဘဝကတည်းက ကျောင်းမဂ္ဂဇင်း၌ တာဝန်ခံစာတည်း လုပ်ခဲ့ရသော ကျွန်တော်သည် "စာ မရေးဘဲ မနေနိုင်တော့သည့် စိတ် ရောဂါ ဝင်ရောက် နေလေပြီ။ ဤသို့ဖြင့် ကျွန်တော်သည် မဂ္ဂဇင်း များနှင့် သတင်းစာများတွင် ဆောင်းပါးများ စတင် ရေးသားခဲ့သည်။

ကျွန်တော် ရေးခဲ့သည်များမှာ အများအားဖြင့် လူမှုရေး ဆိုင်ရာ ဆောင်းပါးများ ဖြစ်၏၊ 'လူမှုဝန်ထမ်းဆိုတာ “လူငယ် သင်တန်းကျောင်း' 'အကျင့်ပျက်သက်ငယ်များ ဆိုးသွမ်း လူငယ်' “ကလေးသူငယ် ဥပဒေ' 'ကလေးသူငယ် တရားရုံး” နှင့် “ကလေး သုငယ် တရားသူကြီးဆိုတာ' စသော ဆောင်းပါးများ ဖြစ်ပါသည်။

ထို့နောက် ၁၉၇၈-ခုနှစ်တွင် ကျွန်တော်သည် မိမိ၏ ဘဝ လမ်းကြောင်း ပြောင်းနိုင်ရေးအတွက် ပထမဆုံး “တောင်ပံမဲ့သည့် ငှက်ငယ်များ' (ပင်ကိုရေး ဝတ္ထုတိုများ) စ,နေသည်။ ထို့နောက် တွင်မူ ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ဘဝ တတိယနှစ်က အလွန်နှစ်သက်ခဲ့သော စာရေးဆရာ ဆရာဝန် အေ၊ ကရိုနင် ၏ The Citadel ဝတ္တကြီးအား “ရဲတိုက်” အမည်ဖြင့် 'ပထမဆုံး ဘာသာပြန်ဝတ္ထု' အဖြစ် သတ်မှတ်၍ ဘာသာပြန်ဖြစ်ခဲ့၏။ ။

'ရဲတိုက် ပြီးသွားသည့်အခါ 'ဆဋ္ဌမ သုခဘုံ (ဆဋ္ဌမ သုခ 8868) The Inn Of The Sixth Happiness ၊ကင်မီလီ Camille "တက်စ် Tess' စသော ဝတ္ထုကြီးများကို ဆက်တိုက် ဘာသာပြန်ထားလိုက်၏။ ထို့နောက် ကျွန်တော့် “ရဲတိုက်သည် ၁၉၈၃-ခုနှစ် တွင် ထွက်လာခဲ့ပြီး “၁၉၈၃-ခုနှစ် အမျိုးသားစာပေ ဘာသာပြန် (ရသ)” ဆုကို ရရှိခဲ့သည်ဖြစ်ရာ...။

ထိုအချိန် ထိုအခါမှ စ၍ ကျွန်တော်သည် စာရေးသည့် အလုပ်ကို ယနေ့ထိ အဆက်မပြတ် လုပ်ကိုင် လာခဲ့သည်မှာ နှစ်ပေါင်း လေးဆယ်ကျော်ခဲ့ပြီ။ စာအုပ် ၈၇ အုပ်မျှ ထွက်ခဲ့ပြီ။ အကယ်၍ ကျွန်တော် ဘာသာပြန်ထားသည့် “တိုကျိ Tokyo Ban” နှင့် 'ပီကင်း Prking' တို့သာ ထွက်ခဲ့ပါမူ ၈၉ အုပ်အထိ ရှိလာ

တော့မည်ဖြစ်ပြီး အုပ် ကိုးဆယ်ပြည့်ဖို့ တစ်အုပ်သာ လိုပေတော့ မည်။

၈

“ပီကင်း” အား စတင် ဘာသာပြန်ခဲ့သည်မှာ ၂၀၀၆-ခုနှစ် မေလ ၇ ရက် နေ့ဖြစ်၏။ ခြောက်လနှင့် ပြီးအောင် လုပ်မည်ဟု အခိုင်အမာ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့သည်ဖြစ်၍ ၂၀၀၆-ခုနှစ် အောက်တိုဘာ | လကုန်ခန့်တွင် ပြီးမည်ဟု ခန့်မှန်းခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း

အထက် တစ်နေရာ၌ ကျွန်တော် ဆိုခဲ့သော စကားဖြစ်၏၊ ကျွန်တော် 'ပီကင်း' ဝတ္ထုကြီးအား ဘာသာပြန်လိုစိတ် ထက်သန် မြင်းပြခဲ့သည်မှာ အမှန် ဖြစ်၏။ ပြန်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့သည် မှာလည်း အမှန် ဖြစ်၏။ အခု လက်တွေ့ လုပ်လာသည့် အခါတွင် မူကား၊ ကျွန်တော့် စိတ်တွင် စာရေးချင်စိတ် ကုန်ခန်းသလို ဖြစ်နေသည်။ နှစ်ပေါင်း လေးဆယ်ခန့် အဆက်မပြတ် စာရေး လာခဲ့ရခြင်းကြောင့်လား မသိ၊ မတွေးချင် မရေးချင် ဖြစ်နေသည်။ စာရေးနေမည့်အစား နားနားနေနေ နေချင်စိတ်က ပို၍ ထက်သန် နေသည်။

ဤကြားထဲတွင် အထူးကု ဆရာဝန်တစ်ဦးက ကျွန်တော့်တွင် အဆုတ်ရောဂါ မရှိပါဘဲလျက်နှင့် (ဆေးပေးစဉ်က သူ့ပါးစပ်မှ “ဆရာ့မှာ တီဘီ မရှိပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဟိုတုန်းက ဆေးလိပ် သောက် ထားတဲ့ အချိန်ကြောင့် အစက်ကလေးတွေ တွေ့နေရလို့ ဒီဆေးကို သောက်ထားပါ။ ပြီးမှ မျက်စိကို ခွဲပါ" ဟု ပြောခဲ့သည်) အေကေ တီဖိုး A KT4 ဆေးကို ၆ လ သောက်ခိုင်းခဲ့ရာမှ အဆုတ်တွင် ဒဏ်သင့်ကာ အမောရောဂါဒဏ် အပြင်းအထန် ခံနေပြန်သည်။

ယင်းပြဿနာနှင့် ပတ်သက်၍ အတွေ့အကြုံ များစွာ ရင့် ကျက်သော တီဘီ အထူးကု ဆရာဝန်ကြီး တစ်ဦးက ကျွန်တော့်အား စစ်ဆေး ကြည့်ရှု အပြီးတွင် များစွာ ယူကျုံးမရ ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ တီဘီ မရှိပါဘဲနှင့် အသက်ကြီးသူအား ဤဆေးကို တိုက်ခြင်းသည် ထိုဆရာဝန်၏ အဆုံးအဖြတ် လွဲမှားမှု တစ်ရပ်ဟုပင် ပြောခဲ့သည်။ အသက် ကြီးသူများအား ထိုဆေး ကြာကြာတိုက်လျှင် မျက်စိများ ကန်းတတ်သည်သာမက အသက်ပါ ဆုံးရှုံးတတ်သည်ဟု ဆရာဝန် ကြီး သုံး လေး ဦးက အခိုင်အမာ ပြောခဲ့ကြသည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ထို အမောဒဏ် ကြောင့်လား၊ စိတ်အစွဲ ကြောင့်လား မသိ ကျွန်တော့်တွင် စာရေးလိုစိတ် မရှိဖြစ်နေသည်။ ယခင်ကလို စာရေးစားပွဲ၌ ထိုင်လိုက်သည့် အခါတိုင်း စိတ်အား ထက်သန်မှု မရှိ စာရေးနေမည့်အစား ခရီး သွားချင်နေသည်။ စကား ပြောချင်နေသည် ။

ထိုအချိန်တွင် ကျွန်တော့် လက်တွင်းရှိ ပီကင်း ဘာသာပြန် စာမူမှာ သုံးပုံ တစ်ပုံခန့် ကျနေပြီ။ ကျွန်တော့် ဇနီးကလည်း ပီကင်းကောင်းမှန်း သိနေသဖြင့် တစ်ပိုင်းတစ်စ မထားခဲ့စေချင် ဆက်၍ မြန်ဖို့သာ တိုက်တွန်းလျက် ရှိသည်။ သူသည် ကျွန်တော့် ကျန်းမာ ရေး ကိုလည်း ပစ်မထား၊ ပီကင်းကို ဆက်၍ ဘာသာပြန်ရန်လည်း အားပေးသမှု အမြဲပြုသည်။

တစ်ရက်သော် ကျွန်တော် သွားနေကျ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်၌ ကျွန်တော့် သမီးအရွယ် မိန်းကလေးတစ်ဦးနှင့် စကားလက်ဆုံကျမိ သည်။ သူသည် ကျွန်တော့် စာအုပ်များထဲမှ တက်စ်၊ မေတ္တာနှောင်ကြိုး တောင်ပံခဲ့သည့် ငှက်ငယ်များနှင့် လာရာလမ်း လွမ်းမိ ပါရဲ့” စသော စာအုပ်များကို တွေ့ဖူး မြင်ဖူး ဖတ်ဖူး သည်။ ဤ သည်မှစ၍ ထိုမိန်းကလေးသည် ကျွန်တော့် မိသားစုနှင့်ပါ ခင်မင် လာခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင်မူ သူသည် ကျွန်တော်နှင့် အလွန် ခင်မင် ရင်းနှီးသော ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်း တစ်ဦး၏ သမီး ဖြစ်နေသည်ကိုပါ သိလာရပါသည်။

၉

“အန်ကယ် ဘာသာပြန်နေတဲ့ ပီကင်း ပြီးပြီလား”

လူချင်း ဆုံမိတိုင်း ထိုမိန်းကလေး ထံမှ ကျွန်တော် ကြားလာရ သည့် စကား ဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်က ကျွန်တော်သည် ပီကင်း အပေါ်၌ အာရုံ ရောက်လိုက် မရောက်လိုက် ဖြစ်နေသည့် အချိန်ကာလ။ သူက မေးလိုက်သည့်အခါ ပီကင်းကို သတိရလာသည်။ စိတ် မပါ့တပါနှင့်ပင် ပီကင်းကို ဆက်ကိုင်သည်။ ကျွန်တော့်ဇနီး မြင့်ကလည်း 'ဒေါသမာန် နှင့် ဆိုင်ဂုံ တုန်းကလိုပင် ပီကင်းကို မြန်မြန် ပြီးအောင် လုပ်ဖို့ မကြာခဏ တိုက်တွန်းလျက်ရှိ၏။ ကြာလာတော့ ထိုမိန်းကလေးသည် ကျွန်တော့်ဇနီးနှင့် တစ်ပါတီ တည်းလို ဖြစ်လာသည်။

“အန်တီက ပြောတယ်၊ ပီကင်းဝတ္ထုက သိပ်ကောင်းတယ်တဲ့။ ပြီးအောင် လုပ်လိုက်ပါလား အန်ကယ်နဲ့”

“စာရေးချင်စိတ် မရှိဘဲ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ အန်ကယ် စိတ်ဓာတ် ကျနေလို့ပါ။ စိတ်ကို ဖြေပြီးလုပ်ရင် စိတ်အား တက်လာ မှာပါ"

“ပီကင်း ပြီးသွားရင် အန်တီ စိတ်ချမ်းသာမှာ သေချာတယ် အန်ကယ်ရဲ့ ဆက်လုပ်လိုက်ပါ”

ထိုစကားများသည် ထိုမိန်းကလေးထံမှ မကြာခဏ ကြားလာ နေရသည့် စကားများ ဖြစ်လာသည်။ ကျွန်တော့် ဇနီးကလည်း ထို စကားမျိုးတွေကို နေ့စဉ် လောက်နီးပါး ပြောလာသည်။ ကျွန်တော် ပီကင်းကို တစ်နေ့ တစ်မျက်နှာပဲရရ နှစ်မျက်နှာပဲရရ ကြိုးစား၍ ရေးသည်။ ထို အတောအတွင်းမှာပင် ကျွန်တော့် ညာဘက် လက်သည် “ကိုက် လာသည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် မခံ မရပ်နိုင်အောင် ကိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။

အမောကဝင်, လက်ကကိုက် ဖြစ်လာဖန် များသည့်အခါ ကျွန်တော်သည် သမီးအကြီး မသီတာ၊ သမီးအလတ် မနီလာ (တင်မြတ်မြတ်မိုး)၊ သမီး အငယ် ဇင်မာထွန်းသူ သား သားမက် (အောင်အောင်) နှင့် မြေးသုံးယောက်ထံမှ အကူအညီ တောင်းရ သည်။ ကျွန်တော်က ပါးစပ်မှခေါ် သူတို့က လိုက်ရေး၊ သို့သော် လည်း သူတို့ အားမှ ရေးခြင်းဖြစ်၍ အလုပ်က မတွင်ပါ။ ပြီးတော့စာရွက် နှစ်ရွက်လောက် ရေးပြီးသွားလျှင် လက်ကိုက်သည်ဟု ညည်း လာကြသည်။ သူတို့တွင် ခံနိုင်ရည် မရှိကြပါ။

ဤကြားထဲ တစ်ညခင်း ရှစ်နာရီခွဲခန့်တွင် ကျွန်တော် အိမ်ထဲ၌ ချော်လဲသည်။ သံဗန်းတံခါးပေါ် မှောက်လျက်လဲခြင်း ဖြစ်၍ မျက်နှာ ညာဘက် တစ်ခြမ်းတွင် ဒဏ်ရာများ ရသွားခဲ့သည်။ ညာဘက်မျက်ခုံးပါ ကွဲသွားသည်၊ ဖြစ်သည့် နေ့မှာ အောက်တိုဘာ လ ၁ ရက်နေ့ ဖြစ်၍ နိုဝင်ဘာလ ၅ ရက် နေ့အထိ၊ ပီကင်းနား မကပ်နိုင်တော့ပါ။ စုစုပေါင်း ၂၉ ရက်မျှ ကြာသည်။

ကျွန်တော် ပီကင်းအား ဆက်ကိုင်သည့် ဤ တစ်ကြိမ်တွင် “မပြီးလို့ မဖြစ်ဘူး” ဟူသော အသိက ကျွန်တော့်အား ဖိအား ပေးလျက် ရှိသဖြင့် စာရေးခြင်း အပေါ် စိတ်ပျက် စိတ်ကုန်ခြင်း မဖြစ်တော့ဘဲ စိုက်လိုက်မတ်တတ်ထားကာ အပင်ပန်းခံ၍ လုပ် သည်။ "ပီကင်း ပြီးသွားလျှင် စာရေးခြင်း အလုပ်ကို ရပ်လိုက်တော့မည်” ဟူသောစကားကို ရင်ထဲ၌ကျိတ်၍ အထပ်ထပ်ပြောကာ လုပ်နေခြင်း ဖြစ်၏။ အမှန်တကယ် ရပ်ဖြစ်မလား မရပ်ဖြစ်ဘဲ နေမလား ဆိုတာကျတော့ ကျွန်တော် ကံသေကံမ မပြောနိုင်ပါ။

ဤသို့ဖြင့် “ပီကင်း' ကြီးအား ဘာသာပြန် နေသော အလုပ်သည် ၂၀၀၆-ခုနှစ် နိုဝင်ဘာ ၂၆ ရက် တနင်္ဂနွေနေ့ ည၉ နာရီ ၄၅ မိနစ်တွင် “ပတ်စာခွာ၍ ဖျာသိမ်းနိုင် ခဲ့သည်။ မည်သို့ ပင်ဖြစ်စေ 'ပီကင်း နှင့် ကျခါမှ ကျွန်တော့် တွင် ကျေးဇူးစကား ဆိုရမည့်လူတွေ များများစားစား ရှိလာသည်။

ကျွန်တော် ကျေးဇူးစကား ဆိုရမည့် ပထမဆုံး လူမှာ ကျွန်တော့်ဇနီး ဖြစ်၏။ သူသည် ကျွန်တော့် စာမူများ (ရဲတိုက်၊ ကင်မီလီ၊ ဒေါသမာန် စသော) အား တစ်ခါတစ်ရံ ကြို၍ဖတ်ကာ

သူ ဉာဏ်မီသလောက် ဝေဖန်သုံးသပ်၍ စာမူအား ပြီးသွားအောင် လုပ်ဖို့ တိုက်တွန်းခြင်း၊ အားပေးခြင်း စသည်များ ပြုလေ့ ရှိ၏။ အခု “ပီကင်း တွင်လည်း သူသည် ထိုနည်းအတိုင်းပင် ပြုသည် ဖြစ်ရာ “ပီကင်း' မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြီးသွားခြင်းသည် သူ၏ အားပေး တိုက်တွန်းမှုနှင့် မကင်းပါ။ ထို့ကြောင့်လည်း 'ပီကင်း' အချိန်မီ ပြီးသွားသည့်အတွက် ကျွန်တော့် ဇနီးအား များစွာ ကျေးဇူးတင်ရ ပါသည်။

ဒုတိယလူကား ကျွန်တော့် ကျောင်းနေဖက်၊ ကျောင်းသား ရဲခေါင်တပ်ဖွဲ့တွင် ရဲဘော်ရဲဘက် ဖြစ်ခဲ့ရသော ကိုထွန်းကြည်၏ သမီး ဖြစ်သည်။ ထို မိန်းကလေး ကျွန်တော့်အား တိုက်တွန်း ခဲ့သည်မှာ အပေါ်ယံ ရှပ်တိုက်၍ လောကဝတ်စကား ပြောခဲ့ခြင်း မဟုတ်ပါ။ တကယ့် စေတနာ မေတ္တာနှင့် ပီကင်းအား ပြီးအောင် လုပ်ဖို့ ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်၏၊ ဤအတွက် ဤမိန်းကလေး “မသီတာ အား ကျေးဇူးတင်ကြောင်း မပြော၍ မဖြစ်ပါ။ ပီကင်းအား အမြန်ဆုံး ပြီးသွားအောင် တိုက်တွန်းအားပေးခဲ့သောဤမိန်းကလေး “မသီတာ'အား ကျေးဇူးတင်လှပါသည်။

ကျွန်တော် ကျေးဇူးစကား ဆိုရမည့် တတိယ လူစုကား ကျွန်တော့် သမီး မသီတာ၊ မနီလာ ဇင်မာထွန်းသူနှင့် သူ့ခင်ပွန်း (သား သားမက် အောင်အောင် ကျွန်တော့်မြေးများ (မောင်ရဲလင်း၊ မအိနှင့် မောင်မင်းကို) ဖြစ်သည်။ သူတို့ အုပ်စုသည် ကျွန်တော့် နှုတ်မှ ခေါ်ပေးသည့် “ပီကင်း အား လက်နှင့် ပေးခဲ့ကြသူများ မဟုတ်ပါလား။ ။

“ဤမျှလောက်ဆိုလျှင် ပီကင်းနှင့် ပတ်သက်၍ ကျေးဇူးစကား ဆိုရမည့် လူ ကုန်ပြီဟု ထင်ကောင်းထင်ကြပါလိမ့်မည်။ မကုန်သေး ပါး နှစ်ဦး ကျန်နေပါသေးသည်။ ထိုသူများကား

ပီကင်း ရေးနေစဉ်အတွင်း ကျွန်တော်သည် ဒဏ်သင့်စား သော အဆုတ်၏ ဖိအား Pressure ကြောင့် အမော စိတ်လာခဲ့၏။ ချောင်းတွေ အဆက်မပြတ် ဆိုးလာပြီး အိပ်ရေးတွေ ပျက်လာခဲ့၏။ ခြေထောက် နှစ်ဖက်စလုံး ရောင်လာခဲ့၏။ အစားကို ကောင်းစွာ မစားနိုင် ဖြစ်လာခဲ့၏။ ထိုအခါ အောင်ရတနာ ဆေးခန်းမှ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမြင့်ထံ သွား၍ ပြသခဲ့သည်။

“ကျွန်မ ဆေးကျောင်းသူ ဘဝ ကတည်းက အန်ကယ့်ကို သိခဲ့တာပါ။ အန်ကယ်ရဲ့ “ရဲတိုက်ကြောင့် ဆရာဝန်ကောင်း ပီသအောင် ဘယ်လို ကျင့်ကြံ နေထိုင်ရမယ်ဆိုတာ နားလည် ခဲ့ရပါတယ်။ ကျောင်းသူ ဘဝ ကတည်းက အန်ကယ့်ကို မြင်ဖူး တွေ့း ချင်နေတာ၊ အခု တွေ့ရပြန်တော့ ကျန်းမာရေး မကောင်းလို့ သိပ်ပြီး မပျော်မရွှင် ဖြစ်နေရတာဆိုတော့ ကျွန်မ စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရပါတယ် အန်ကယ်ရယ်”

ထိုစကားသည် သူ ပြောလိုက်သည့် စကားဖြစ်၏။ ထိုစဉ်က သူနှင့် ကျွန်တော် “ပီကင်း” အကြောင်း စကား စပ်မိခဲ့ကြသည်။ “ပီကင်း ဝတ္ထုကြီးကိုသာ ဘာသာပြန်ပြီးခါမှပဲ ကျွန်တော် သေချင် ပါတယ် ဒေါက်တာရယ်၊ လောလောဆယ်တော့ နေချင်ပါသေး တယ်” ဟူသော စကားကို ကျွန်တော် ပြောခဲ့မိသည်။ ထိုအခါ သူက အားပေးစကား ပြောသည်။ ကျွန်တော့်ဘက်က စိတ်ချမ်းသာ အောင် နေသွားဖို့သာ လိုပါတယ်ဟုလည်း မှာသည်။

ကျွန်တော် သူ့ထံ တစ်ပတ်တစ်ကြိမ် ရောက်သည်။ ““ပီကင်း” ပြီးသွားပြီလား အန်ကယ်” ဟု အမြဲမေးသည်။ “ပြီးခါနီးပြီ" ဟုသာ အဖြေ ပေးနိုင်ခဲ့၏။ အခုတစ်ခေါက် ရောက်လျှင်တော့ ကျွန်တော့် မွေးလ ဒီဇင်ဘာလထဲ တစ်ရက် ရက် ရောက်ဖို့ ရှိနေသည်* ''ပီကင်း' ဘာသာပြန်နေတာ ပြီးသွားပြီ ဒေါက်တာ” ဟု အဖြေ ပေးနိုင်တော့မည်။

ဒေါက်တာ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမြင့် သည် အလွန် စာဖတ်သော ဆရာဝန်ဖြစ်သည်။ ဝေဖန်သမှုလည်း ပြုတတ်၏။ စာကို ချစ်မြတ်နိုး လျှင် ထိုစာကို ရေးသည့် စာရေးဆရာအား (လူသားတစ်ဦး အနေ ဖြင့် အားနည်းချက်တွေ ဘယ်လိုပဲရှိရှိ) တန်ဖိုး (Value) ထားတတ် ဟန်လည်း ရှိ၏။

“ပီကင်း အတွက် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဝင်းဝင်းမြင့်အား ကျွန်တော် များစွာ ကျေးဇူးတင်ပါသည်ဟု ပြောပါစေ။

နောက်တစ်ဦးကား

ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကြီး ကျောင်းအုပ်ကြီး မြန်မာစာပါမောက္ခ၊ ဦးဖေမောင်တင်၏ သမီးကြီး အမေရိကရောက် 'ဒေါ်ကြည်ကြည် တင်” ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် “ပီကင်း' အား ဘာသာပြန်နိုင်ခဲ့သည် မှာ သူ့ထံမှ “ပီကင်း” မူရင်း စာအုပ် လက်ဆောင် ရခဲ့၍ဖြစ်ရာ သူ့ ကျေးဇူးသည် ကြီးလှပါ၏။

မောင်ထွန်းသူ

၂၀၀၆ ဒီဇင်ဘာ ၁ ရက်