မောင်ထွန်းသူ - ဆိုင်းလတ်မာနာ

          တစ်ချိန်အခါက အင်္ဂလန်နိုင်ငံတွင် လယ်သမားတို့၏ နေအိမ် များအတွင်းမှ ချည်ငင်စက်သံ တညံညံကို အဆက်မပြတ် ကြားနေရသော ခေတ်တစ်ခေတ် ရှိခဲ့သည်။

          ထိုခေတ် ထိုအခါက မြို့ကြီး ပြကြီးများနှင့် အလွန်အမင်း ကွာဝေး သော အရပ်ဒေသများအတွင်းရှိ တောကြိုတောင်ကြား လမ်းမများပေါ်၌ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ပိန်ပိန်ပါးပါး၊ အသားအရေ ဖြူရော်ရော် ဖျော့တော့တော့နှင့် သေးသေးညှက်ညှက် လူဖလံကလေးများကို မကြာခဏ တွေ့ရတတ် ၏။ သူတို့ပုံပန်းမှာ မျိုးဆက်ပျက်သုဉ်းသွားသော လူမျိုးစုတစ်စု၏ အဆက် အနွယ် အကျန်အကြွင်းတစ်စုနှင့် တူလှသည်။

          အမှောင်ရိပ်များ စောစောစီးစီး ကျဆင်းလာတတ်သော ဆောင်း ဥတု နေဝင်ရီတရောအချိန်များတွင် ဝင်လုဆဲဆဲနေလုံးကို ကျောပေး၍ တရွေ့ရွေ့ လျှောက်လာနေသည့် ဤလူမျိုးတစ်ယောက်ကို မြင်တွေ့ရသည့် အခါ သိုးကျောင်းသား၏ ခွေးသည် အလန့်တကြားဖြစ်ကာ စူးစူးဝါးဝါးမနားမနေ ဟောင်နေတတ်၏။ ကြီးမားလေးလံသော အထုပ်ကြီးတစ်ထုပ် ကို ကျောပိုးကာ ခါးကြီးကုန်း၍ လျှောက်သွားနေသော မည်းမည်းသဏ္ဌာန် သည် ခွေး၏မျက်စိထဲတွင် ကြောက်စရာ လန့်စရာအသွင် ဖြစ်နေဟန် တူသည်။

          ဤလူစားမျိုးကို မြင်နေကျ၊ တွေ့နေကျဖြစ်သော ခွေးရှင် သိုးကျောင်းသမားကတော့ ထိုလူ၏အကြောင်းကို ကောင်းစွာသိသည်။ ထိုလူ၏ အထုပ်ကြီးအတွင်း၌ ချည်ခင်များနှင့် ပိတ်အုပ်များမှတစ်ပါး တခြား ဘာပစ္စည်းမှ မပါမှန်းလည်း သိသည်။ ထိုလူ သွားလေရာရာတွင် ထို အထုပ်ကြီး မပါ၍ မဖြစ်သည့် ထိုလူ၏ အခြေအနေကိုပါ သိသည်။ ယင်း ကဲ့သို့ သိနေသည့်ကြားမှပင် သိုးကျောင်းသား၏ စိတ်ထဲ၌ ဤမျှလောက် လေးလံသော အထုပ်ကြီးကို သယ်၍ ဤမျှလောက်ဝေးလံသော ခရီးကို ဤလူသွားလာ နေနိုင်ခြင်းသည် မကောင်းဆိုးရွားတစ်ကောင်က ပူးကပ် ကူညီနေ၍သာ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟူသော အတွေးမျိုး ဝင်လာတတ်သေး၏။

          ထိုခေတ်အခါက အယူသီးခြင်းနှင့် အစွဲအလမ်းကြီးခြင်းသည် နေရာတိုင်းတွင် စိုးမိုးလျက် ရှိချေသည်။ လူအများမှာ အသိဉာဏ်ပညာ ဗဟုသုတ နည်းကြသည့် အားလျော်စွာ သူတို့ပတ်ဝန်းကျင်၌ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် မဟုတ်သော အရာတစ်ခု သို့မဟုတ် ဖြစ်ခေါင့်ဖြစ်ခဲ့သော အရာတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာပါက သူတို့စိတ်တွင် အထူးအဆန်း ဖြစ်နေတတ်၏။ တစ်ခါ တစ်ရံတွင် အထင်တစ်မျိုးရောက်ကာ အယူသီးတတ်ကြ၏။ ထိုခေတ်ကတောသူတောင်သားများသည် သူတို့နေထိုင်ရာဒေသ၏ အပြင်လောကမှ အရာဝတ္ထုများနှင့် အဖြစ်အပျက်များသည် သူတို့ နားမလည်နိုင်သော အရာ များချည်း ဖြစ်သည်။ သူတို့အဖို့တော့ ခြေသလုံးအိမ်တိုင်လုပ်ပြီး တစ်ရွာ ဝင် တစ်ရွာထွက် လှည့်လည်သွားလာ နေထိုင်ခြင်းသည်ပင်လျှင် အလွန် အံ့သြဖို့ကောင်းသည့် အလုပ်တစ်ခု ဖြစ်နေ၏။

          ယင်းကဲ့သို့ သွားလာနေကြသူများသည် ဘယ်အရပ်၊ ဘယ် ဒေသက လာကြမှန်းလည်း မသိ။ ထိုလူစုသည် ဆောင်းဥတု၌ ပျောက် သွားပြီး နွေဦးပေါက် ရာသီကျမှ ပြန်ပေါ်လာတတ်သည့် ပျံလွှားငှက်များနှင့် တူလှသည်ဟူသော အတွေးမျိုး တွေးတတ်ကြသည်။

          ရှေးခေတ် တောသူတောင်သားများ၏ အကျင့်စရိုက်နှင့်အညီ သူတို့ မတွေ့ဖူး၊ မမြင်ဖူးသည့် လူစိမ်း သူစိမ်းများ အပေါ်၌လည်း အယုံ အကြည် ကင်းမဲ့တတ်ကြ၏။ ရွာသို့ အပြီးအပိုင် ပြောင်းရွှေ့အခြေစိုက် နေထိုင်သူတစ်ဦးပင် ဖြစ်စေကာမူ ထိုလူသည် ရပ်ဝေးမြေခြားမှ လာသူ ဖြစ်ပါက သင်္ကာမကင်း ဖြစ်တတ်ကြသည်။ ရွာတွင် မည်မျှပင် အနေ ကြာကြာ၊ အရောတဝင် ဆက်ဆံပေါင်းသင်းခြင်းမပြု။ ထို့ကြောင့်လည်း ထိုခေတ် ထိုအခါက မြို့ပေါ်မှ တောပိုင်းသို့ ပြောင်းရွှေ့ နေထိုင်ခဲ့ကြသော ရက်ကန်းအလုပ်သမား လူတန်းစားများသည် ရွာသူရွာသားများ၏ မျက်စိ ထဲတွင် ထူးဆန်းသော အမူအကျင့်ရှိသည့် လူထူးလူဆန်းများဖြစ်လျက် ရှိလေသည်။ ရွာတွင် အနေကြာလာသည့်တိုင်အောင် မည်သူကမျှ တစ်ရွာ တည်းသားဟု အသိအမှတ်မပြု။ သူစိမ်းတစ်ရံဆံအဖြစ်သာ သတ်မှတ် ဆက်ဆံကြသည်။ ဤသို့ဖြင့် ရက်ကန်းသမားလူတန်းစားသည် သူတို့ ဘာသာ သူတို့ ကိုယ်ပိုင်ကမ္ဘာကလေးများ တည်ဆောက်ကာ တသီးတခြား နေထိုင်ရသည့် အထီးကျန်ဘဝသို့ ဆိုက်ရောက်ခဲ့ကြရလေ၏။

          ထိုခေတ်၏ ရာစုနှစ်စောစောပိုင်း နှစ်များအတွင်းက ဆိုင်းလတ် မာနာ အမည်ရှိ ရက်ကန်းသမားတစ်ဦးသည် ရာဗီးလိုးရွာအနီး၌ နေထိုင် ကာ သူတတ်ကျွမ်းသည့် ရက်ကန်းအတတ်ပညာဖြင့် အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပြုလျက် ရှိသည်။ ကျောက်တုံးများဖြင့် တည်ဆောက်ထားသော သူနေထိုင်ရာ အိမ်ကလေးသည် ရွာသူရွာသားများ အသုံးမပြုတော့သည့်ကျောက်ရေတွင်းနှင့် များစွာ မဝေးလှပေ။ လေးဘက်လေးတန်မှ ဝန်းရံလျက် ရှိသော သစ်ပင်နွယ်ပင်၊ ချုံပင်များဖြင့် ပြည့်နေသည့် ခြံစည်းရိုးသည် သူ့ အိမ်ကလေးအား လူအများ မမြင်သာအောင် အကာအကွယ်ပေးထားသကဲ့သို့ ရှိလေသည်။

          ရာဗီးလိုး ရွာသူရွာသားများ၏ နားထဲတွင် ဆိုင်းလတ်မာနာ၏ ရက်ကန်းသံသည် အလွန်ထူးဆန်းသောအသံ ဖြစ်နေသည်။ သူတို့ သုံးနေကျ စပါးလှေ့စက်နှင့် ကောက်စိုက်စက် အသံများလို သာယာနာပျော် ဖွယ်မရှိ။ ဆိုင်းလတ်မာနာ၏ ရက်ကန်းသံသည် လူကြီးများအတွက်သာ မဟုတ်၊ ကလေးသူငယ်များအတွက်ပါ အလွန်ထူးဆန်းအံ့သြဖို့ကောင်းသည့်အသံ ဖြစ်နေ၏။ အထူးသဖြင့် ရွာထဲမှ ယောက်ျားကလေးများသည် ကလေး သူငယ်များ၏ သဘာဝအရ ရွာပြင်ထွက်၍ စည်းရိုးကြို စည်းရိုးကြား၊ ချုံကြို ချုံကြားသို့ တိုးဝင်ကာ သစ်သီးဝလံ ရှာဖွေခြင်း၊ ငှက်ဥနှိုက်ခြင်း စသည်များကို ပြုတတ်ကြသည်။ ထိုအချိန်မျိုးတွင် သူတို့အုပ်စုသည် ဆိုင်းလတ်မာနာ၏ အိမ်အနီးသို့ အမှတ်တမဲ့ ရောက်လာတတ်ကြ၏။ သူတို့၏နားများသည် ဆိုင်းလတ်မာနာ၏ ရက်ကန်းသံကို ပြက်ပြက် ထင်ထင် ကြားနေရ၏။ ရက်ကန်းသံသည် သူတို့အတွက် အလွန် စိတ်ဝင် စားဖို့ ကောင်းသည့်အသံ ဖြစ်နေသည်။ ထိုအခါတိုင်း ဆိုင်းလတ်မာနာ ရက်ကန်းရက်နေသည်ကို ကြည့်လို၊ မြင်လိုသော စိတ်သည် ပေါ်လာတတ် ကြလေသည်။

          ထိုအခါ အိမ်ကလေးဆီသို့ တိတ်တိတ်ကလေး ကျိတ်၍ ချဉ်း ကပ်ပြီး ပြတင်းပေါက်မှ တွယ်တက်ကာ အိမ်ထဲသို့ ချောင်းကြည့်တတ်ကြ သည်။ ကလေးသူငယ်များအဖို့တော့ မာနာ၏ အပြုအမူသည် အလွန် ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ကောင်းသည့် အရာတစ်ခု ဖြစ်နေသည်။

          မာနာသည် ခါးကိုကိုင်ကာ သူ့ရက်ကန်းစင်၏ လှုပ်ရှားမှုများ ကိုသာ မျက်ခြည်မပြတ် စူးစိုက်ကြည့်လျက် ရှိ၏။ သူ့အမူအရာသည် သူ့ ရက်ကန်းစင်မှတစ်ပါး အခြားဘာကိုမျှ စိတ်ဝင်စားဟန် မပြ။ သို့သော် လည်း တစ်ခါတစ်ရံ ရက်ကန်းစင်မှ ချည်မျှင်ပြတ်သွားသည့်အခါများတွင် ဆိုင်းလတ်မာနာ၏ အာရုံသည် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်သို့ ရောက်လာတတ် သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် သူ့အား ချောင်းမြောင်း၍ ကြည့်နေကြသော သူငယ် ကလေးများအား သတိပြုမိတတ်သည်။

          သူ့အား ယခုကဲ့သို့ လာရောက်နှောင့်ယှက်သည်ကို မကြိုက်။ ချက်ချင်း ရက်ကန်းစင်ပေါ်မှဆင်းကာ တံခါးဖွင့်၍ အပြင်သို့ထွက်ပြီး ကလေးများအား စားတော့၊ ဝါးတော့မည့်နှယ် ခက်ထန်တင်းမာသော မျက်လုံးအစုံဖြင့် စူးစိုက်ကြည့်သည်။ မာနာ တစ်ချက်ကြည့်ရုံမျှဖြင့် ကလေးများ ကြောက်လန့်တကြားဖြစ်ကာ ဖနောင့်နှင့်တင်ပါး တစ်သားတည်းကျ အောင် ကဆုန်စိုင်း၍ ထွက်ပြေးကြလေတော့၏။

          ယင်းသို့ ကလေးများ လန့်ဖျပ်ပြီး ထွက်ပြေးကြခြင်းသည် ဆိုင်း လတ်မာနာ၏ ဖြူရော်ရော် မျက်နှာပေါ်မှ ပြူးပြူးကြီး စိုက်ကြည့်နေသော မျက်လုံးများကြောင့်တော့ မဟုတ်ပေ။ ဆိုင်းလတ်မာနာသည် အလွန် မျက်စိ မွဲသူတစ်ဦး ဖြစ်၏။ သူ့မျက်လုံးများသည် အနီးကပ် မကြည့်ရလျှင် ဘာကိုမျှ ပြက်ပြက်ထင်ထင် မြင်သည်မဟုတ်။ တကယ်တမ်းကျတော့ သူ့မျက်လုံး များသည် ကလေးများကို သဲသဲကွဲကွဲ မြင်နိုင်စွမ်းမရှိ။

          မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူတစ်ချက် ကြည်ရုံမျှဖြင့် ကလေးများ ထွက် ပြေးကြခြင်းသည် အကြောင်းမဲ့တော့ မဟုတ်။ ရာဗီးလိုးရွာထဲမှ ကလေး သူငယ်များသည် သူတို့ မိဘများထံမှ ဆိုင်းလတ်မာနာ၏အကြောင်းကို တစ်စွန်းတစ်စမျှ ကြားဖူးနေကြသည်။

          ဆိုင်းလတ်မာနာတွင် ကုသပေးလိုသည့် စိတ်ဆန္ဒနှင့် စေတနာသာ ရှိနေမည်ဆိုပါက ရွာထဲမှ အကြောအဆစ်ရောင် ရောဂါသည်များကို ပျောက် ကင်းအောင် ကုသပေးနိုင်ကြောင်း၊ ကုသပေးနိုင်ခြင်းမှာလည်း မကောင်း ဆိုးဝါး နတ်မိစ္ဆာများနှင့် အဆက်အသွယ်ရှိ၍ ဖြစ်ကြောင်း၊ ဆိုင်းလတ်မာနာ သည် နတ်ဆိုးများကို အမြဲတစေ ပူဇော်ပသနေသူဖြစ်ကြောင်း စသည့် စကား များကိုလည်း လူကြီးမိဘများထံမှ သူတို့ နားစွန်နားဖျား ကြားဖူးကြသည်။

          အကယ်၍သာ နတ်မိစ္ဆာများနှင့် မိတ်ဆွေဖြစ်နေသော ဆိုင်းလတ် မာနာနှင့်သာ အဆင်ပြေအောင် ဆက်ဆံပြောဆိုနိုင်ပါမူ ရွာထဲရှိ ရောဂါ သည်များသည် ဆရာဝန်ကို ပေးနေရသည့် ဆေးဖိုးဝါးခ သက်သာဖွယ် ရှိသည်ဟုလည်း ပြောသံကြားရဖူး၏။

          မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ဤစကားများသည် ကလေးသူငယ်တို့၏ စိတ်ကို ချောက်ချားစေသော စကားများ ဖြစ်သည်။ ဤစကားများကြောင့် ကလေးသူငယ်များသည် ဆိုင်းလတ်မာနာကို သူတို့အနားသို့ အကပ်မခံဘဲ ထွက်ပြေးကြခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ။

          ရာဗီးလိုးရွာသည် ဆွေးမြည့်နေပြီဖြစ်သော ရှေးဟောင်း အယူအဆများ၊ အစွဲအလမ်းများနှင့် အယူသီးမှုများအောက်တွင် နစ်မြုပ်နေသော ရွာတစ်ရွာ ဖြစ်၏။ အတွေးအခေါ်သစ်များသည် ရာဗီးလိုး ရွာသူရွာသား များကြားသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်ပေ။ ယင်းကဲ့သို့ ဖြစ် နေရခြင်းမှာ ခေတ်မီသော အတွေးအခေါ် အယူအဆများ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရာ နယ်မြေဒေသ၏ အပြင်ဘက်၌ ရောက်နေ၍လည်းမဟုတ်။ အလွန် ပူပြင်းခြောက်သွေ့သော နယ်မြေဒေသအတွင်း၌ တည်ရှိနေသောကြောင့်လည်း မဟုတ်။ ရာဗီးလိုးရွာ တည်ရှိရာဒေသသည် စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်း ဖွံ့ဖြိုးသော ဒေသတစ်ခု ဖြစ်၏။

          စိမ်းလန်းစိုပြည်သော မြက်ခင်းပြင်များဖြင့် ပြည့်နေသော အလွန် သာယာသည့် ဒေသတစ်ခု ဖြစ်၏။ ပျော်စရာကောင်းသော ဒေသဟုပင် လူအများက အသိအမှတ်ပြုထားသော နယ်တစ်နယ် ဖြစ်လေသည်။

          သို့သော်လည်း ရာဗီးလိုးရွာသည် သစ်တောကြီးတစ်ခု ဖုံးလွှမ်းနေ သည့် ချိုင့်ဝှမ်းတစ်ခုအတွင်း၌ တည်နေသောရွာ ဖြစ်သည်။ ကုန်းမြင့်ဘက်မှ မြင်းစီး၍ ဆင်းပါက တစ်နာရီခန့်ကြာမှ ရွာသို့ ရောက်နိုင်သည်။ အပြင် လောကမှ ထူးခြားဆန်းသစ်သော အတွေးအမြင်များသည် ဤရွာသို့ ရောက်ဖို့မလွယ်။

          ရွာအနေအထားနှင့် တည်နေပုံကတော့ သာတောင့်သာယာ ရှိပါ၏။ ရွာထိပ်တွင် ဘုရားရှိခိုးကျောင်းဟောင်း တစ်ကျောင်းရှိသည်။ ဘုရားရှိခိုးကျောင်း၏ အလယ်တွင် ကျယ်ဝန်းပြန့်ပြူးသော သင်္ချိုင်းတစ်ခု ရှိသည်။ ရွာထဲတွင် အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်းဟု ခေါ်နိုင်သည့် တိုက်အိမ်ကြီး နှစ်လုံး သုံးလုံးခန့် ရှိသည်။ ထိုတိုက်အိမ်ကြီးများသည် ရွာ၏ မျက်နှာစာ ဘက်တွင် တည်ရှိ၍ လမ်းမဘက် မျက်နှာပြုလျက် ရှိကြ၏။ ထိုအိမ်ကြီး များသည် စနစ်တကျ ကာရံထားသော ခြံဥယျာဉ်ကြီးများကိုယ်စီနှင့် ဖြစ်သည်။ ခြံဥယျာဉ်များအတွင်းမှ လေကြောင်းပြ လေတံခွန်များသည် တလူလူ လွင့်လျက်ရှိကြသည်။ သင်္ချိုင်းဝင်း၏တစ်ဖက်ရှိ တောအုပ် အတွင်းမှ သင်းအုပ်ဆရာ၏ နေအိမ်သည် အပြင်သို့ လှမ်းမျှော်၍ ကြည့်နေ သည်ဟု ထင်ရလေသည်။

          အတွေ့အကြုံများသူ တစ်ဦးအဖို့ ရွာ၏ အနေအထားကို မြင်ရုံမျှ ဖြင့် ရွာ၏လူမှုရေး အခြေအနေကို ချက်ချင်းပင် ခန့်မှန်းသိရှိနိုင်ပေလိမ့် မည်။ ရွာထဲတွင် ဝင်းကြီး ခြံကြီးနှင့် အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်း များများစားစား မမြင်ရ။ သို့သော်လည်း လယ်ယာလုပ်ငန်းကို ကြိုးစားပမ်းစား မလုပ်လိုသည့် အိမ်ထောင်ဦးစီး အကြီးအကဲတွေကတော့ အများကြီး ရှိသည်။ သူတို့ ရသမျှ နှင့် ရောင့်ရဲ တင်းတိမ်နိုင်သူများ ဖြစ်၏။ သူတို့၏ လယ်ယာလုပ်ငန်းမှ ရလာသော ဝင်ငွေသည် အထိုက်အလျောက် စားဖို့၊ ဝတ်ဖို့နှင့် ခရစ္စမတ်ပွဲ၊ ဝတ်ဆန်ပွဲ၊ အီစတာပွဲ စသည့် ပွဲတော်ရက်များမှာ ပျော်ပျော်ပါးပါး သုံးစွဲဖို့ လုံလောက်လျှင် သူတို့ဘဝသည် ပြီးပြည့်စုံသည်ဟု ယူဆသူများ ဖြစ်လေသည်။

          ရာဗီးလိုးရွာသို့ ဆိုင်းလတ်မာနာ ရောက်လာသည်မှာ လွန်ခဲ့သော ဆယ့်ငါးနှစ်က ဖြစ်သည်။ ရာဗီးလိုး ရွာသူရွာသားများသည် ဆိုင်းလတ်မာနာ ဘယ်အရပ် ဘယ်ဒေသက ရောက်လာသည်ကို မသိ။ ရောက်လာစကတော့ ဆိုင်းလတ်မာနာသည် အသက်ငယ်ငယ် လူရွယ်တစ်ဦး ဖြစ်၏။ အသား အရေက ဖြူရော်ရော် ဖျော့တော့တော့။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတွင် အထူးခြားဆုံး နှင့် အထင်ရှားဖြစ်သော အညိုရောင် မျက်လုံးအစုံသည် ခပ်မှုန်မှုန် ခပ်မွဲမွဲ။ အသိဉာဏ်အနည်းငယ် ရှိသူများအဖို့တော့ ဆိုင်းလတ်မာနာသည် ထူးခြား သည့် လူတစ်ယောက်မဟုတ်။ သူလိုငါလို သာမန်လူတစ်ယောက်မျှသာ ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သူအခြေစိုက်နေထိုင်ရာ အနီးအနား ပတ်ဝန်း ကျင်မှ ရွာသူရွာသားများအဖို့တော့ ဆိုင်းလတ်မာနာသည် လူထူးလူဆန်း တစ်ယောက် ဖြစ်လျက်ရှိ၏။ ရွာသူရွာသားအဖို့ မာန ၏ အလုပ်အကိုင်က သာ ထူးခြားသည်မဟုတ်။ မာနာ၏ အနေအထိုင်နှင့် အပြုအမူများကလည်း ထူးခြားနေသည်။

          ရာဗီးလိုးရွာအနီးသို့ ရောက်လာသည့်အချိန်မှစ၍ ဆိုင်းလတ်မာနာ သည် ရွာသူရွာသားများနှင့် အရောတဝင် ဆက်ဆံပေါင်းသင်းခြင်းမပြု။ ရွာသူရွာသားများနှင့် ရင်းနှီးခင်မင်လိုသည့် အရိပ်လက္ခဏာလည်း မပြ။ မည်သူ့အိမ်ကိုမှလည်း သွား၍မလည်။ သူ့အိမ်သို့လည်း မည်သူ့ကိုမှ ဖိတ် ခေါ်ခြင်းမပြု။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ရွာထဲသို့ အလည်အပတ် လာရောက်ခြင်းရာဗီးလိုးရွာထဲရှိ “သက်တံရောင် ထမင်းဆိုင်'သည် လူစည်ကားရာ နေရာတစ်ခု ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ဆိုင်းလတ်မာနာသည် အပျင်းပြေ ခြေညောင်းလက်ဆန့် သဘောမျိုးဖြင့် ထိုဆိုင်သို့ လာ၍ အရက်ကလေး တစ်ခွက်တစ်ဖလားမျှပင် သောက်ဖော်မရ။ ရွာထဲရှိ လှည်းနှင့် လှည်းပစ္စည်း များ ပြုလုပ်ရောင်းချသော လှည်းထောင်ဆရာ၏ အိမ်သည် ရွာသားအများ ဆုံမိရာ၊ အတင်းအဖျင်းပြောရာ၊ သတင်းဖလှယ်ရာ နေရာဌာနတစ်ခု ဖြစ်၏။ ဆိုင်းလတ်မာနာသည် ထိုနေရာသို့လည်း လာရောက်လည်ပတ်ခြင်းမရှိ။

          သူသည် ယောက်ျားအဖော်နှင့်လည်း မတွဲ။ မိန်းမအဖော်လည်း မရှာ။ အိမ်ထဲမှ အပြင်သို့လည်း ထွက်ခဲလှ၏။ အချိန်ရှိသမျှ ရက်ကန်းစင် ဖြင့်သာ အလုပ်ရှုပ်နေတတ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံမှသာ သူ၏ အလုပ်ကိစ္စကြောင့် သော်လည်းကောင်း၊ သူ့အိမ်တွင် မရှိမဖြစ်သည့် ပစ္စည်းများ ဝယ်ယူ ရန်သော်လည်းကောင်း အပြင်သို့ ထွက်တတ်လေသည်။

          ဆိုင်းလတ်မာနာ၏ ဤအပြုအမူများ၊ ဆိုင်းလတ်မာနာ၏ အသွေး အရောင် ကင်းမဲ့လွန်းလှသောမျက်နှာ၊ မည်သူနှင့်မျှ ယှဉ်ပြိုင်၍ မရနိုင်လောက်အောင် မွဲလွန်းလှသည့် ဆိုင်းလတ်မာနာ၏ မျက်လုံးများ ဤအရာအားလုံး သည် ရာဗီးလိုး ရွာသူရွာသားများအတွက် စိတ်ဝင်စားစရာလည်း ကောင်း၏။ အံ့ဩစရာလည်း ကောင်း၏၊ သံသယဖြစ်စရာလည်း အလွန်ကောင်း၏။ သူတို့အဖို့ အားလုံးသည် လျှို့ဝှက်နက်နဲသော အရာများချည်း ဖြစ်လျက် ရှိသည်။ ယင်းကဲ့သို့ ဖြစ်နေရသည့်အထဲတွင် ဆိုင်းလတ်မာနာ၏ အပေါ်၌ သံသယဖြစ်စရာ အကြောင်းတစ်ခုသည် နောက်ထပ်တစ်ဖန် ထပ်မံ၍ ပေါ် ပေါက်လာခဲ့ရပြန်လေသည်။

          တစ်ညနေခင်းတွင် မွေးဖမ်းထွက်ရာမှ ပြန်လာသော ရွာထဲမှ လယ် လုပ်သား ဂျင်းရော့ဒ်နေး ဆိုသူသည် ဆိုင်းလတ်မာနာနှင့် လမ်းခုလတ်တွင် ဆုံမိကြသည်။ ထိုစဉ်က ဆိုင်းလတ်မာနာသည် ရွာခြံစည်းရိုးကို ကျော်ဖြတ် သည့် အတက်အဆင်း လှေကား၏ တိုင်တစ်တိုင်ကို ကျောနှင့်မှီ၍ မတ်တတ် ကြီးရပ်လျက်ရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ သူ့ကျောပေါ်တွင်လည်း အလွန်လေးလံ