မောင်ထွန်းသူ - ဆဌမသုခရိပ်မြိုင်

[၁]

          အမျိုးသမီး၏ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို လေ့လာလိုက်မိသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် သမားတော် ကြီးမှာ များစွာ စိတ်သောက ရောက်ရလေတော့၏။ သူ့အနေဖြင့် အမျိုးသမီး၏ ကျန်းမာ ရေးအခြေအနေကို ကြည့်၍ စိတ်ပူပန်ခြင်း ဖြစ်ရသည်နှင့်အမျှ ထူးဆန်းသော ဤအမျိုး သမီး၏အဖြစ်ကို စဉ်းစားပြီး စိတ်ဝင်စားခြင်းလည်း ဖြစ်မိ၏။ ဤအမျိုးသမီးသည် သေငယ်ဇောနှင့်မြောနေသည်မှာ အမှန်ပင် ..။ ဤအချက်နှင့် ပတ်သက်၍တော့ နည်းနည်း ကလေးမျှ သံသယဖြစ်စရာ အကြောင်းမရှိ။ အမျိုးသမီး၏ လောလောဆယ် အခြေအနေ မှာ အသက်ရှင်ဖို့ မျှော်လင့်ချက် ကင်းမဲ့သည့်အခြေအနေ။ သို့ဆိုလျှင် ... ဤအမျိုးသမီးသည် မည်သူနည်း .....။ မည်သူမျှ ဤအမျိုးသမီးကို မသိကြချေ။

          ၁၉၄၁ ခုနှစ် နွေရာသီနှင့် ဆောင်းဥတုတို့၏ ကြားကာလရက်များတွင် တရုတ်ပြည် သည် စစ်တည်းဟူသော ဘေးအန္တရာယ်ဆိုးကြီးနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသော အချိန်ကာလဖြစ် သည်။ တင့်ကားကြီးများ၊ လေယာဉ်ပျံကြီးများ၊ အမြောက်ကြီးများ၊ စစ်သင်္ဘောကြီးများ စသည့် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းလှသော လူသတ်လက်နက်ကြီးများကို ကိုင်စွဲ၍ တရုတ် ပြည်၏ နေရာအနှံ့အပြားတွင် အလုံးအရင်းဖြင့် ဝင်ရောက်ကာ အပြင်းအထန် တိုက်ခိုက် ဖျက်ဆီးသတ်ဖြတ်လျက် ရှိကြပြီဖြစ်သော ဖက်ဆစ်ဂျပန်တို့၏ ကျူးကျော်မှုကို တရုတ် ပြည်သူများက ရှိသမျှအင်အားနှင့် ရရာလက်နက်များကိုင်စွဲ၍ အပြင်းအထန် ပြန်လည် ခုခံတွန်းလှန် တိုက်ခိုက်နေရချိန်ဖြစ်၏။ ဤအချိန်မျိုးတွင် သေမင်းသည် လူတိုင်းနှင့် လက်တစ်ကမ်းမျှသာကွာသည့် အချိန်ဖြစ်၏။ အချိန်အခါမရွေး သေခြင်းဆိုးနှင့် သေနိုင်သော ကာလဖြစ်၏။ ဤလိုအချိန်မျိုးတွင် ဤအမျိုးသမီး သေဆုံးသွားပါမူ မည်သူကမျှ ဂရုစိုက်ကြလိမ့်မည် မဟုတ်။

          ထိုစဉ်က စစ်မီးဝိုင်းခံနေရသော တရုတ်ပြည်အနောက်မြောက်ပိုင်းဒေသရှိ ဆင်းပိန်း မြို့၌ရှိနေသည့် စကင်ဒီနေးဗီးယန်း အမေရိကန်သာသနာပြုအဖွဲ့တွင် အင်္ဂလိပ်စကားကောင်းစွာပြောတတ်သော ဝန်ထမ်းအနည်းငယ်မျှသာ ရှိသည်။ သူတို့ကလည်း ဤအမျိုး သမီး၏ အမည်ကို မသိကြ။ အမျိုးသမီး၏ အမည်နာမကို သိဖို့မဆိုထားနှင့်။ ဤအမျိုး သမီး ဘယ်အရပ် ဘယ်ဒေသက ရောက်လာမှန်းကိုပင် ရေရေရာရာ သိကြသည်မဟုတ်။

          အမှန်တော့ ဤအမျိုးသမီးကို တရုတ်လယ်သမားနှစ်ဦးက သယ်ယူလာပြီး မြို့၏ မျက်နှာစာ ဂိတ်ဝတွင် ထားခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ အကယ်၍သာ ဤအမျိုးသမီးသည် တရုတ်အမျိုးသမီးဖြစ်ပါမူ သူတို့အနေဖြင့် ယခုလို ဂရုတစိုက် သယ်လာကြဖို့ အကြောင်း မရှိ။ သူ့ဘာသာသူ သေချင်သလို သေပါစေဟု စွန့်ပစ်ထားကြမည်သာ ဖြစ်သည်ဟု တရုတ်လယ်သမားများက တံခါးမှူးအား ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပင် ပြောပြသွားခဲ့၏။ တရုတ်မ တစ်ယောက်လိုဝတ်၍ တရုတ်ဘာသာဖြင့် ရေးသားထားသော ခရစ်ယာန် သမ္မာကျမ်းစာ စာအုပ်ကို ကိုင်ထားသော်လည်း နိုင်ငံခြားသူတစ်ဦးမှန်း တရုတ်လယ်သမားများက သိကြ သည်။ အမျိုးသမီးအနေဖြင့် သူနှင့် ဘာသာတူ အမျိုးတူများကြားတွင် သေရပါမူ သူ့ အတွက် အကောင်းဆုံးဖြစ်လိမ့်မည်ဟုလည်းကောင်း၊ ဤသို့သေရခြင်းအားဖြင့် သူမ၏ ဝိညာဉ်သည် သူမယုံကြည်ကိုးစားရာ ဘုရားသခင်ထံသို့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက် သွားနိုင်သည်ဟုလည်းကောင်း ယုံကြည်ကြသဖြင့် ယခုလို အပင်ပန်းခံ၍ လာရောက်ပို့ကြ ခြင်း ဖြစ်ကြောင်းကိုလည်း တရုတ်လယ်သမားများက ပြောပြသွားခဲ့၏။ ထို့နောက် တရုတ် လယ်သမားများသည် မြေလျှိုး၍ မိုးပျံသွားသည့်အလား ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ကြသည်။ ဤတွင် တံခါးမှူးနှင့် အဖွဲ့သည် သူတို့လက်ထဲ၌ သတိလစ်ကာ မေ့မြောနေသော အမျိုး သမီးတစ်ယောက် ရောက်လာကြောင်းကို သူတို့၏သခင်များထံ အကြောင်းကြားခဲ့ကြ၏။

          နောက်ဆုံးတွင် အမျိုးသမီးအား စကင်ဒီနေးဗီးယန်း အမေရိကန်သာသနာပြုအဖွဲ့ လက်တွင်းသို့ ပို့အပ်လာကြသည်။ သာသနာပြုအဖွဲ့ သည် ချက်ချင်းပင် စီအန်းမြို့ရှိ နှစ်ခြင်းခရစ်ယာန်သာသနာပြုအဖွဲ့ ဆေးရုံသို့ ကြေးနန်းရိုက်၍ ဆရာဝန်တစ်ဦး အမြန်ဆုံး လွှတ်ပေးရန် အကြောင်းကြားခဲ့သည်။ ဆေးရုံမှလည်း အချိန်အခါနှင့် အခြေအနေကြည့်၍တောင်းခံလာသမျှ အကူအညီကို တတ်အားသရွေ့ ပေးနေချိန်ဖြစ်ရာ နေ့ချင်းပင် အထက် တန်း သမားတော်ကြီးတစ်ဦး မီးရထားဖြင့် ရောက်လာခဲ့၏။ သမားတော်ကြီး ရောက်လာ သည့်အချိန်မှာ မွန်းလွဲပိုင်းတွင် ဖြစ်သည်။ သူသည် ရောက်လျှင်ရောက်ချင်းပင် လူနာကိုစမ်းသပ်စစ်ဆေးလေ၏။

          အမျိုးသမီးသည် အသက်သုံးဆယ့်ငါးနှစ်ခန့်တော့ ရှိလိမ့်မည်ဟု သမားတော်ကြီးက ခန့်မှန်းသည်။ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ပိန်လှီသေးကွေးလှသည်။ အရိုးပေါ်အရေတင်မျှသာ ဖြစ် သည်။ အစာအာဟာရကို ကောင်းစွာမစားခဲ့ မသောက်ခဲ့ရသည်မှာ ရက်ပေါင်းများစွာ ကြာပြီထင်၏။ အာဟာရချို့တဲ့မှု အရိပ်လက္ခဏာများကို တစ်ကိုယ်လုံးတွင် ထင်ထင် ရှားရှား မြင်နေရသည်။ အိပ်ချိန်စားချိန် မမှန်ဘဲ မနားမနေ လုပ်ကိုင်ခဲ့ရသည့် အလုပ်၏ ဒဏ်ကိုလည်း လပေါင်းများစွာ ခံထားရဟန်တူ၏။ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ပျော့ဖပ်လျက်ရှိပြီး အရုပ်ကြိုးပြတ် ဖြစ်လျက်ရှိသည်။ သူ့နောက်ကျောတွင် မကြာသေးခင် ကမှ ရလာသည်ဟု ယူဆရသော သေနတ်ကျည်ဆန် မှန်ထားသည့် ဒဏ်ရာတစ်ချက် လည်း ရှိနေသည်။ အပေါ်ယံကြည့်လျှင် မသိသာ မမြင်သာသော်လည်း သူ့တစ်ကိုယ်လုံး တွင် အတွင်းကြေ ကြေနေသည့် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များ များစွာ ရှိနေသည်ဟု ယုံကြည်ရ ၏။ ထိုဒဏ်ရာ ဒဏ်ချက်များသည် လွန်ခဲ့သော လအနည်းငယ်အတွင်းကမှ တစ်စုံတစ်ခုသော လက်နက်ဖြင့် ရက်ရက်စက်စက် ပြင်းပြင်းထန်ထန် အရိုက်အနှက် အထုအထောင်း ခံရခြင်းကြောင့် ရလာခြင်းဖြစ်သည်ဟု တွက်ဆနိုင်လေသည်။

          အမျိုးသမီး၏ အဖျားအပူချိန်ကို တိုင်းကြည့်လိုက်သောအခါ ၁၀၅ ဒီဂရီမျှရှိနေသည်။ ပြင်းထန်လှသော အဖျားအပူရှိန်ကြောင့် သူ့မှာ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် နေနိုင်သော အခြေအနေ မရှိ။ အပြင်းအထန် ငန်းဖမ်းကာ ကယောင်ချောက်ချားပြောလိုက်၊ ဆိုလိုက်။ အော်လိုက်၊ ဟစ်လိုက် .....။ သူ့မျက်စိထဲဝယ် သူ့အား စမ်းသပ်စစ်ဆေးနေသည့် သမားတော်ကြီးကို ဂျပန်အရာရှိတစ်ယောက်ဟု ထင်မှတ်နေသည်။

          အနောက်မြောက်ပိုင်းဒေသ၌ နှစ်ပေါင်းများစွာ နေထိုင်လာခဲ့ရသော သမားတော်ကြီး သည် ဤဒေသ၌ အများဆုံးတွေ့ရသည့် ရောဂါများအကြောင်းကို ကောင်းစွာ သိနေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဤအမျိုးသမီးသည် ဤနယ်များ၌အဖြစ် များတတ်သော ငုပ်ချည် ပေါ်ချည် အဖျားမျိုး ခံစားနေရသည်ဟု တွက်ဆသည်။ သူသည် ချက်ချင်းပင် အမျိုးသမီး ၏ သွေးကိုဖောက်ယူပြီး သွေးမှန်ချပ်ကို စီအန်းဆေးရုံသို့ လူတစ်ယောက် စေလွှတ်၍ ဓာတ်ခွဲစမ်းသပ်နိုင်ရန် ပို့ခဲ့၏။ နောက်တစ်နေ့တွင် ဆေးရုံဓာတ်ခွဲခန်းမှ အဖြေ ပြန်လည် ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ သူတွက်ဆထားသည့်အတိုင်း မှန်ကန်ကြောင်း အဖြေထွက်လာခဲ့ လေပြီ။

          သူသည် ချက်ချင်းပင် အဖျားရောဂါ သက်သာစေရန် အကြောဆေးတစ်လုံး ထိုးပေး လိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဆွီဒင် အမေရိကန်သူနာပြုဆရာမ မစ္စ နယ်လဆင်ဆိုသူရောက်လာသည်။ လူနာအမျိုးသမီးအား မစ္စနယ်လဆင်၏ လက်ထဲ၌ အပ်ထားခဲ့လျှင် ဖြစ်နိုင်စရာရှိသည်ဟု သမားတော်ကြီးက ထင်သည်။ သူထိုးပေးထားသောဆေးကြောင့် အဖျားရောဂါသည် လေးဆယ့်ရှစ်နာရီအတွင်း သက်သာသွားနိုင်စရာရှိ၏။ အဖျားသက် သာပြီဆိုပါက ဆက်လက်၍ စနစ်တကျနှင့် ကောင်းမွန်စွာ ပြုစုပေးနိုင်ဖို့သာလိုတော့သည်။ အချိန်ကြာကြာနှင့် ပြုစုမှု ကောင်းကောင်းသာ ဆက်လက်၍ ပေးသွားမည်ဆိုလျှင် လူနာ၏ အခြေအနေမှာ တိုးတက်ကောင်းမွန်လာဖို့သာရှိတော့၏ ။ ဆရာဝန်တစ်ဦးကိုယ်တိုင် ထိုင်၍ ကြပ်မတ်ကြည့်ရှုနေစရာ မလိုတော့။ ဤသို့ဖြင့် သမားတော်ကြီးသည် လူနာ အမျိုးသမီး အတွက် သူတတ်နိုင်သမျှ လုပ်ကိုင်ပေးခဲ့ပြီးသော် စီအန်းသို့ ပြန်လေ၏။

          ငါးရက်မျှအကြာတွင် စီအန်းနှစ်ခြင်း သာသနာပြု ဆေးရုံရှိ သမားတော်ကြီးထံသို့ ကြေးနန်းတစ်စောင် ရောက်လာပြန်သည်။ အမည်မသိ အမျိုးသမီးလူနာ၏ ရောဂါအခြေ အနေမှာ ဆိုးရွားလျက်ရှိပြန်ပြီ။ သူ၏ အဖျားအပူချိန်မှာ ပုံမှန်အနေအထားသို့ ကျသွား ခဲ့သော်လည်း ရုတ်တရက်ချက်ချင်းပင် အပူချိန် ၁၀၅ အထိ ပြန်တက်လာပြီး ယခုအခါ အကြီးအကျယ် ပြန်၍ ဖျားလျက်ရှိပြန်ပြီဟု ကြေးနန်းက ဆိုလေသည်။

          သူသည် မီရာရထားဖြင့် ဆင်းပိန်းသို့ လိုက်လာခဲ့ရပြန်လေ၏။ ယခုတစ်ကြိမ်တွင်မူ လူနာအမျိုးသမီး၌ တိုက်ဖွိုက်ခေါ် အူရောင်အဖျားရောဂါ ဝင်ရောက်လျက်ရှိနေလေပြီ။ လွန်ခဲ့သော နှစ်အနည်းငယ်အတွင်းက နှစ်ခြင်းသာသနာပြု ဆေးရုံမှ ဆရာဝန်သုံးဦးသည် တိုက်ဖွိုက်ရောဂါကြောင့် သေဆုံးခဲ့ရဖူးသည်ဖြစ်ရာ အာဟာရဓာတ် ချို့တဲ့ခြင်း၊ အလုပ် ပင်ပန်းခြင်း၊ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်စရာများနှင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့ရခြင်း စသော ဤအမျိုးသမီးလို ကိုယ်ခံအား လုံးဝမရှိတော့သည့် လူနာတစ်ဦးအဖို့ သေလမ်းမှတစ်ပါး အခြားလမ်း မရှိတော့ဟုပင် သမားတော်ကြီးကတွက်သည်။ လူနာအား ထပ်မံ စစ်ဆေးကြည့်ရှုလိုက်သော အခါ အဆုတ်တစ်ဖက်၌ အအေးမိကာ နမိုးနီးယားရောဂါ ဝင်ရောက်နေပြန်သည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ဤတွင် သမားတော်ကြီးသည် အမျိုးသမီးလူနာ သက်သာကောင်းမွန် လာနိုင်စရာရှိသေးသည်ဟူသော မျှော်လင့်ချက်ကို မထားတော့ချေ။

          ဘုရားသခင်မှ ပေးအပ်သည့် တိုက်ဆိုင်မှုပေလားမသိ။ ထိုကဲ့သို့ အကျဉ်းအကျပ် ဖြစ်နေချိန်အတွင်းမှာပင် ဆင်ပိန်းမြို့ရှိ သာသနာပြုအဖွဲ့ ဝန်ထမ်းများထဲမှ ခွင့်နှင့် ပြန်သွား ခဲ့သော ဝန်ထမ်းတစ်ဦးသည် အမေရိကန်နိုင်ငံမှ ပြန်လည်ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ထိုသူ၏ ကိုယ်ပိုင်ဆေးအိတ်ထဲဝယ် ဆာလ်ဖာပဲရီးဒင်းဆေးပြား အလုံးနှစ်ဆယ်ခန့်ပါလာခဲ့၏။ ထိုဆေးပြားမှာ မကြာသေးမီကမှပေါ်သော ဆေးသစ်တစ်မျိုးဖြစ်၍ ရောဂါပိုးသတ်ရာ၌ အစွမ်းအာနိသင် ထက်မြက်သည်ဟု လူသိများသော ဆေးဖြစ်သည်။ ဝန်ထမ်းသည်အမျိုးသမီးလူနာအပေါ်တွင် စေတနာအပြည့်ထားကာ ဆေးပြားအလုံးနှစ်ဆယ်စလုံးကို သမားတော်ကြီးသို့ ပေးအပ်ခဲ့သည်။ ဤဆေးပြားများကို တိုက်ခြင်းအားဖြင့် သမားတော် ကြီးသည် အမျိုးသမီး၏ နမိုးနီးယားရောဂါကို လုံးဝ ပျောက်ကင်းသွားစေနိုင်ခဲ့၏။ သို့သော် လည်း လူနာ၏အခြေအနေမှာ မျှော်လင့်ချက်အများကြီးထား၍ ရနိုင်သေးသည်မဟုတ်။ လူနာအား စီအန်းဆေးရုံသို့ ချက်ချင်းတင်မှသာ အသက်ရှင်နိုင်စရာရှိ၏။ တကယ်တော့ အသက်ရှင်နိုင်စရာ ရှိသည်ဟုသာ ဆိုရသည်။ ဤအမျိုးသမီး အသက်ရှင်ရေးအတွက် ဆက်လက်၍ သေမင်းနှင့် စစ်ခင်းရဦးမည်ဖြစ်သည်။

          လောလောဆယ် အရေးကြီးသည်ကား အမျိုးသမီးအား ဆေးရုံတင်နိုင်ဖို့ပင်ဖြစ်သည်။ သမားတော်ကြီးသည် တရုတ်ပြည်၌ နေလာခဲ့သည်မှာ အနှစ်နှစ်ဆယ်ခန့် ရှိခဲ့ပြီဖြစ်၏။ တစ်ချိန်သောအခါက ဤဒေသအတွင်း၌ စစ်ဘုရင်နှစ်ဦး အာဏာလုပွဲ အကြီးအကျယ် ဖြစ်ခဲ့ဖူးရာ ထိုစဉ်က .. စီအန်းမြို့တိုက်ပွဲတွင် သူကိုယ်တိုင် ရှိနေခဲ့၏။ ထိုစစ်ပွဲတွင် လူပေါင်းနှစ်သောင်းခန့်မှာ အစာရေစာငတ်ပြတ်၍ သေကျေပျက်စီးခဲ့ရ၏။ သူ့မှာသာ ကံကောင်းထောက်မလွန်း၍ အသက်မသေဘဲ ကျန်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ သူသည် နယ်မြေအတွင်း၌ သြဇာကြီးလာခဲ့ရုံမျှမက နယ်မြေအတွင်းမှ သြဇာအာဏာရှိသူ များနှင့်လည်း ခင်မင်ရင်းနှီးလာခဲ့ရ၏။ သူသည် သူ့လက်တွင်းသို့ ရောက်လာသော ဤလူနာအမျိုးသမီးအား အချိန်မီ ဆေးရုံတင်နိုင်ရေးအတွက် တုံ့ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ သူ၌ ရှိနေသည့် သြဇာကိုရော ခင်မင်ရင်းနှီးမှုကိုပါ အသုံးပြုခဲ့လေ၏။

          ကံအားလျော်စွာပင် ထိုဒေသရှိ မီးရထားလမ်း ဆက်သွယ်ရေးကို အုပ်ချုပ်ရသော သူ၏မိတ်ဆွေတစ်ဦးနှင့် တယ်လီဖုန်းအဆက်အသွယ်ရခဲ့သည်။ သူသည် အခြေအနေကို ပြောပြပြီး ဇွတ်အတင်းပင် အကူအညီ တောင်းခံခဲ့လေ၏ ။

          “မီးရထား ဆရာကြီးရေ မနက်ဖြန်မနက် ပထမဆုံးထွက်မယ့်ရထားမှာ သီးသန့်တွဲ တစ်တွဲလိုချင်တယ်၊ ကျွန်တော့်မှာ အရေးကြီးတဲ့ လူနာတစ်ယောက် ရှိနေလို့ပါ။ ဆေးရုံကို အမြန်ဆုံး ရောက်အောင်ပို့မှ ဖြစ်မယ့်လူနာမို့ပါ၊ လူနာကို အိပ်စင်တစ်ခုနဲ့တင်ပြီး သယ်ဖို့ စီစဉ်ထားတယ်။ လမ်းမှာ လူနာကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ဖို့အတွက် လူနာစောင့်လေးဦး ပါလိမ့်မယ်၊ အင်မတန် အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စမို့ ကျွန်တော့်ကို ကူညီစေချင်တယ်”

          မီးရထားဆရာကလည်း သမားတော်ကြီး မေတ္တာရပ်ခံသည့်အတိုင်း ကူညီပါမည်ဟု ကတိပေးသည်။ ရောဂါအရှိန်တက်ကာ ကယောင်ကတမ်းဖြစ်လျက်ရှိသော အမျိုးသမီး သည် သူ့အတွက် သီးသန့်တွဲတစ်တွဲ စီစဉ်ပေးသည်ဟူသော အချက်ကိုသာ သိရပါမူ ရယ်ကောင်း ရယ်ပေလိမ့်မည်။

          လူနာကို ဆီးကြိုသယ်ယူမည့်လူများက စီအန်းမြို့မှ အသင့်စောင့်နေကြသည်။ သတိ လစ်လျက် ရှိနေသော အမျိုးသမီးအား ချက်ချင်းပင် ဆေးရုံသို့ သယ်ယူသွားကြသည်။ အမျိုးသမီး ဆရာဝန်များထဲမှ တစ်ဦးက လူနာထားရန် သူ့အခန်းကို ပေးသည်။ ဤသို့ဖြင့် လူနာအမျိုးသမီးသည် ကျယ်ဝန်း၍ လေကောင်းလေသန့်ကောင်းစွာရနိုင်သော အခန်းကို ရရှိခဲ့၏။ သူနာပြုဆရာမ မစ္စနယ်လ်နှင့် ဆေးရုံသူနာပြု ဆရာမချုပ် မစ္စမေဂျာတို့သည် လူနာကို ဂရုတစိုက်တာဝန်ယူ၍ ပြုစုစောင့်ရှောက်ကြ၏။

          ဆေးရုံရောက်ပြီးနောက် ဆယ့်ငါးရက်အကြာတွင် အမျိုးသမီး၏ တိုက်ဖွိုက်အဖျား ရောဂါသည် သက်သာစပြုလာသည်။ ထိုအချိန်တွင် စောစောက ဘာမျှမလုပ်ဘဲ ငြိမ်နေ ခဲ့သော ဂျပန်တို့သည် စီအန်းမြို့ကို လေကြောင်းမှ တိုက်ခိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြလေပြီ။

          စီအန်းမြို့ပေါ်သို့ ကြဲချနေသည့် ဗုံးသံများကို နားထောင်ရင်း သမားတော်ကြီးသည် လူနာ၏ခုတင်ဘေးတွင် ထိုင်လျက်ရှိ၏။ သူသည် ယခုအချိန်ထိ လူနာအမျိုးသမီး၏ ရာဇဝင်ကို မသိရသေး။ ဤအမျိုးသမီး စီအန်းသို့ရောက်လာခဲ့သည်မှာ ရက်သတ္တနှစ်ပတ် မျှ ရှိခဲ့ပေပြီ။ သို့သော်လည်း အဆမတန် တက်လျက်ရှိနေသော အဖျားရှိန်ကြောင့် သူ့စိတ်မှာ ကြည်လင်သန့်စင်သည့် အချိန်ဟု မရှိခဲ့ပေ။ ကောင်းကင်မှ ကျဆင်းလာနေသည့် ဗုံးသံကို ကြားရတိုင်း ဗုံးနှင့်မြေကြီး ထိတွေ့ ပေါက်ကွဲသွားသည့် အရှိန်ကြောင့် အခန်းတစ်ခန်းလုံး လှုပ်ခါသွားတိုင်း အမျိုးသမီး၏ ပိန်လှီသေးငယ်လှသော ကိုယ်ခန္ဓာသည် တုန်ယင်လှုပ်ရှား သွားသည်။ သူ ခံစားနေရသည့် ဝေဒနာမှာ ပြင်းပြလွန်းလှပေ၏။ သူ၏တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ဇောချွေးများပြန်လျက် ရှိသည်။ မကြာခဏဆိုသလိုပင် သတိလစ်နေရာမှ ထထိုင်ရန် ကြိုးစားတတ်၏။ လူနာပေါင်း မြောက်မြားစွာနှင့် တွေ့ခဲ့ဖူး၍ အတွေ့အကြုံ ရင့်ကျက်လှပြီ ဖြစ်သော သမားတော်ကြီးသည် ဤအမျိုးသမီးလောက် ပြင်းပြင်းပြပြ ဝေဒနာ ခံစားနေရ သည့် လူနာမျိုးကို မတွေ့ခဲ့ရဖူးပေ။ သူသည် အမျိုးသမီး၏လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆုပ်ကိုင် ကာ နှစ်သိမ့်ရန် အားထုတ်လျက် ရှိလေသည်။ “ကျွန်မ ကလေးတွေရော ...” သူမ၏ အသံမှာ တုန်ယင်မောဟိုက်လျက် ရှိပေသည်။ “ကျွန်မကလေးတွေ ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ၊ ကျွန်မတို့ကို ဂျပန်တွေက နောက်က လိုက်ပြီး ဗုံးကြဲနေတယ် ” ၊

          သမားတော်ကြီးသည် သူ့အား ချော့မော့နှစ်သိမ့်ရန် အားထုတ်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဗုံးကြဲလေယာဉ်ပျံသံများ ကွယ်ပျောက်သွား၏။ ခဏမျှအကြာတွင် လေကြောင်းရန် ကင်း ရှင်းပြီဟူသော အချက်ပေးဥသြသံ ပေါ်ထွက်လာသည်။ ထိုအခါကျမှပင် အမျိုးသမီးသည်ပြန်လည်ငြိမ်ဆိတ်သွားသည်။ သူ၏ အဖျားအပူချိန်မှာလည်း သိသိသာသာပင် ပြန်၍ ကျသွားသည်။ လေယာဉ်ပျံသံများနှင့် ဗုံးသံများသည် သူ့စိတ်ကို များစွာ ထိခိုက်လှုပ်ရှား စေခဲ့သည်မှာ ထူးခြားမှုတစ်ခု ဖြစ်သည်ဟု သမားတော်ကြီးက ထင်နေမိ၏။ ဘာ့ကြောင့် ဤသို့ဖြစ်ရသနည်း ...။ သူမောတွေးတောနေမိသည်။ သူ့အနေဖြင့် ဤအမျိုးသမီး၏ အကြောင်းကို မသိ၍တော့မဖြစ်၊ သိမှသာ ဖြစ်ပေတော့မည်။

          သို့သော်လည်း ဤအမျိုးသမီးသည် ပဟေဠိဆန်သော အမျိုးသမီးပင်ဖြစ်လျက်ရှိချေ သည်။ နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် ဆရာမ မစ္စနယ်လ်ဆင်သည် လူနာခုတင်ဘေးတွင် ထိုင်နေသည်။ ရုတ်တရက် ပြင်းထန်သော ဝေဒနာတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရသည့်နှယ် ... လူနာအမျိုးသမီး၏ မျက်နှာသည် ရှုံ့မဲ့သွားပြီး သူ့နှုတ်ဖျားမှ တီးတိုးလေသံနှင့် စကား ပြောသည်။ “အခုဆိုရင် သိပ်မဝေးတော့ပါဘူး ... ကလေးတို့ရယ်”

          ထို့နောက် တစ်ဆက်တည်းပင် တရုတ်ဘာသာနှင့်စကားပြောသံ မပီမသ ထွက်လာ ပြန်၏။ ပထမသော် သူ့နှုတ်မှထွက်လာသည့် တရုတ်စကား၏ အသံထွက် အနက် အဓိပ္ပာယ်ကို တစ်ဦးတစ်ယောက်မှ နားမလည်ကြချေ။ နောက်ပိုင်းကျမှ တစ်ဦးက အမျိုး သမီး၏ ပါးစပ်မှထွက်လာသော တရုတ်စကားမှာ ... မြောက်ပိုင်းတောင်တန်းဒေသများရှိ တရုတ်လူမျိုးများပြောလေ့ရှိသော တရုတ်ဘာသာစကားတစ်မျိုးဖြစ်ကြောင်း သိလာရ၏။ ထိုနေ့မနက်မှာပင် အမျိုးသမီး၏ မျက်နှာဝယ် ပြုံးရိပ်သန်းလာသည်။

          ထို့နောက် တင်းကျပ်နေသော လည်ချောင်းဆီမှ တအားညှစ်၍ ထုတ်လိုက်သဖြင့် ထွက်လာရသော လေချွန်သံသည် ဆေးရုံ၏ ပူနွေးသောလူနာခန်းထဲဝယ် ပျံ့လွင့်လာ သည်။ လေချွန်သံမှာ ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းနှင့် မပီမသ မသဲမကွဲရှိလှပေသည်။ ရှေးခေတ်တစ်ခေတ်က တရုတ်စာပို့လုလင်များဆိုလေ့ရှိသည့် သီချင်းအလိုက် လေချွန်သံ ဖြစ်ပေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် လေချွန်သံသည် တိုး၍ ... တိုး၍သွားကာ နောက်ဆုံးတွင် လုံးလုံးရပ်သွားလေတော့၏။

          ကယောင်ချောက်ချား ပြောမှုဆိုမှုများသည် လုံးဝကွယ်ပျောက်သွားလေပြီ။ လူနာသည် ငြိမ်သက်စွာ လဲလျောင်းလျက်ရှိ၏။ သူ၏မျက်လုံးအစုံသည် ညင်သာစွာပင် မှေးမှိတ်လျက်

ရှိ၏။

          မစ္စနယ်လ်ဆင်သည် အသံဗလံမထွက်စေရန် ထိုင်ရာမှ အသာကလေးထ၍ အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့၏။ အပြင်ကော်ရစ်ဒါတစ်နေရာတွင် တရုတ် သူနာပြုဆရာမလေးတစ်ဦးနှင့် ဆုံမိသောအခါ “အခုတော့လည်း ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်ပဲ အိပ်ပျော်သွားရှာတယ်။ တော်ပါ