မောင်ထွန်းသူ - စိမ်းရက်လေအား

(၁)

          ဤအဖြစ်သည် ကျွန်မ၏ စိတ်ကို အကြီးအကျယ် ထိခိုက်ကြေကွဲခြင်း ဖြစ်စေခဲ့သည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော်လည်း အချိန်တွေကြာညောင်း လာသည့်အခါ ကျွန်မစိတ်၌ ရရှိခံစားခဲ့ရသော ဒဏ်ရာသည် တဖြည်းဖြည်း ကျက်လာခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးတွင် အမာရွတ်မျှသာ ကျန်ခဲ့ပါတော့သည်။ အကယ်၍ သာ ကျွန်မသည် ယနေ့ခေတ် အချိန်ကာလတွင် အသက်သုံးဆယ်အရွယ် ပြန်ဖြစ်သွားပြီး ဥရောပတိုက် စစ်မြေပြင်ရှိ မဟာမိတ်တပ်များ၏ ခင်မင်နှစ်လိုဖွယ် ရာ ကောင်းလှသော စစ်သေနာပတိချုပ် ဗိုလ်ချုပ်ကြီး ဒွိုက်၊ ဒေးဗစ်၊ ဆင်ဟောင် ဝါ၏ဒရိုင်ဘာ၊ အတွင်းရေးမှူးနှင့် လူယုံတော် တစ်ဦးအဖြစ် ဆောင်ရွက် နေသည်ဆိုငြားအံ့၊ ကျွန်မတို့၏အဖြစ်ကို စပ်စပ်စုစုလုပ်မည့်သူ တစ်ဦးတစ်ယောက် မျှပင် ရှိမည်မထင်ပါ။

          ယနေ့ခေတ်သာဆိုလျှင် ကျွန်မတို့၏ အဖြစ်ကို သာမန်ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် တစ်ခုဟုသာ ယူဆကြပါလိမ့်မည်။ သိသိသာသာကြီး ပြောင်းလဲလာသော ယနေ့ခေတ် လူတို့၏ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေး အခြေအနေအရ ကျွန်မတို့၏ အဖြစ်ကို သိပ်ကြီး အလေးအနက်ထားကြလိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။ သာမန်ကိစ္စတစ်ခု အဖြစ်သာ သဘောထားပြီး မေ့ပျောက်သွားကြလိမ့်မည် ဖြစ်ပါ၏။

          သို့သော်လည်း ကျွန်မ၏အဖြစ်မှာ ထိုကဲ့သို့မဟုတ်ပါ။ ထိုဖြစ်စဉ် တစ်ခုလုံးကို လူတွေက မေ့ပျောက်သွားရန်အတွက် နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ ပါသည်။ ထို့နောက် ကျွန်မ၏စိတ်တွင် ဤအဖြစ်တစ်ခုလုံးကို လူတွေမေ့ပျောက် သွားကြပြီဟု ထင်မိသောအချိန် တစ်ချိန်သို့ ဆိုက်ရောက်လာခဲ့ပါသည်။ ထို အချိန်ကျမှပင် ကျွန်မ၏အဖြစ်သည် အသစ်ထပ်မံ၍ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ပြန်ပါ သည်။ ယခုတစ်ကြိမ် ပေါ်ပေါက်လာပုံမှာ လက်စားချေလိုသော စိတ်ဖြင့် ကျွန်မ၏ စိတ်ဒဏ်ရာ အမာရွတ်ကို ဓားနှင့်ထိုးခွဲလိုက်သည့်ပုံမျိုး ဖြစ်သည်။

          လက်သည်မှာ မာလီမစ်လား၏ “ဖြောင်ဖွင့်ဟချက်များ၊ ဟယ်လီအက်စ် ထရူးမင်း၏ နှုတ်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တိ” အမည်ရှိစာအုပ် ဖြစ်သည်။ ထိုစာအုပ်ကို တရားဝင် ရိုက်နှိပ်ခြင်း မပြုရသေးမီ ၁၉၇၃ ခုနှစ် နွေဦးအကြိုရာသီကုန်ခါနီး အချိန်ကတည်းက ထိုစာအုပ်၏ စာပိုဒ်အချို့၌ ဖော်ပြထားသော ဗိုလ်ချုပ်ကြီး အိုက်ဆင်ဟောင်ဝါနှင့် ကျွန်မတို့အကြောင်းသည် ကမ္ဘာအရပ်ရပ်ရှိ သတင်းစာများ မျက်နှာဖုံးသတင်း ဖြစ်လာခဲ့ပါသည်။

          အဖြစ်ကတော့ မယုံကြည်နိုင်လောက်သည့် အဖြစ်ပါ။ ဗိုလ်ချုပ်ကြီး ကွယ်လွန်သွားသည်မှာ လေးနှစ်ရှိခဲ့ပြီ ဖြစ်ပါ၏။ ကျွန်မ သူ့ကို မမြင်ရ၊ မတွေ့ခဲ့ ရသည်မှာလည်း နှစ်တစ်ရာကို လေးပုံပုံလျှင် တစ်ပုံကျော်ကျော်ခန့်ပင် ရှိခဲ့ပြီဖြစ်ပါ၏။ ရှေးဟောင်း သမိုင်းပုံပြင် တစ်ခုဟုပင် ကျွန်မစိတ်က ယူဆ ထားပြီး ဖြစ်ပါ၏။ သို့သော်လည်း ကမ္ဘာကတော့ ကျွန်မ၏အယူအဆကို သဘောတူပုံ မရှိပါ။ လွိုက်ရှီရာရားက ပရိတ်မဂ္ဂဇင်းတွင် “သတင်းစာဆရာများ သည် ကေးဆမ်းမားစဘီးကို အပြင်းအထန် ရှာပုံတော်ဖွင့်လျက် ရှိကြ၏။ သို့သော်လည်း သူတို့သည် ကေးဆမ်းမားစဘီးကို ရှာမတွေ့ကြချေ”ဟု ရေးသား ခဲ့လေသည်။

          သတင်းစာဆရာများက ကျွန်မကို ရှာမတွေ့ခြင်းမှာ အကြောင်းတစ်ခု ကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ဤဇာတ်လမ်း ပြန်လည် ဆန်းသစ်လာချိန်တွင် ကျွန်မ သည် ခွဲစိတ်ခုံပေါ်၌ ရောက်လျက်ရှိပါသည်။ သို့သော်လည်း သတင်းစာဆရာ ဆိုသော လူစားများသည် ဇွဲကောင်းကောင်းနှင့် မရမနေ အားထုတ်တတ်သည့် အမျိုးအစားဖြစ်သည့် အားလျော်စွာ နောက်ဆုံးတွင် အင်္ဂလိပ်အမျိုးသားသတင်း စာဆရာတစ်ဦးက ကျွန်မကို ခြေရာခံမိသွားပါသည်။ သူသည် သတင်းစာဟောင်း ဖြတ်ပိုင်းများကို ပြန်၍ လေ့လာရာမှ ဖြတ်ပိုင်းတစ်ခုတည်း၌ ဖော်ပြထားသော ကျွန်မ၏ သူငယ်ချင်းတစ်ဦးအကြောင်းကို သိသွားသည်။ ထိုအခါ ကျွန်မ၏ သူငယ်ချင်းမနှင့် အဆက်အသွယ်ရရန် သူကြိုးစားသည်။

          “မစ္စက်ပီလား ခင်ဗျာ” ဟု သူကမေးသည်။ “ကျွန်တော် လန်ဒန်က စကားပြောနေတာပါ။ ကေးနဲ့ ရက်ဂျီနယ်မော်ဂန်တို့ လက်ထပ်တုန်းက သူတို့ မင်္ဂလာပွဲကို ခင်ဗျားတက်ခဲ့သေးတယ် မဟုတ်လား”

          ကျွန်မ မိတ်ဆွေကတော့ သူ့မေးခွန်းအပေါ်၌ သံသယမဖြစ်ပါ။ ရိုးရိုး တန်းတန်း မေးသည်ဟုပင် သူထင်သည်။ “ကျွန်မတက်ခဲ့ပါတယ်”ဟု သူက ဖြေသည်။

          “သူတို့လက်ထပ်တာကိုက ကျွန်မရဲ့ အခန်းမှာပါ”

          "ကျွန်တော်ဟာ ကေရဲ့ မိတ်ဆွေဟောင်းတစ်ဦးပါ”ဟု သူကဆိုသည်။ “ကျွန်တော် ကေးနဲ့တွေ့ချင်လို့ ရှာနေတာ ကြာပါပြီ။ သူအခု ဘယ်ရောက် နေတယ်ဆိုတာများ ပြောနိုင်ပါ့မလား”

          အမှန်တော့ ဤစကားသည် သူလိမ်ပြောခြင်းသာ ဖြစ်၏။ သူနှင့်ကျွန်မ သိကြဖို့ နေနေသာ သူ့နာမည်ကိုပင် မကြားဖူးပါ။ ကျွန်မ၏မိတ်ဆွေ အမျိုးသမီး ကတော့ ဤအဖြစ်ကို မသိရှာပေ။ “ကေးတစ်ယောက် နယူးယောက် ဆေးရုံပေါ် မှာ ရောက်နေပါတယ်။ သူ ခွဲစိတ်ကုသခံထားရတယ်” ဟု အဖြေပေးခဲ့သည်။

          မှန်ပါ၏။ ကျွန်မ ဆေးရုံပေါ်၌ ရောက်နေပါသည်။ နာလန်ထခန်းမှ အပြင်သို့ ထွက်ခွင့်ရပြီးစ အချိန်ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မ၏လက်မောင်းတစ်ဖက်မှ နေ၍ အကြောဆေးကို တစ်စက်ချင်း သွင်းနေရဆဲ ဖြစ်သည်။ ပိုက်တစ်ချောင်း ကိုလည်း နှာခေါင်းတွင် တပ်ထားဆဲ ဖြစ်သည်။ ဆေးရုံတယ်လီဖုန်းခုံမှ ကျွန်မ ကို ခေါ်သည်။ ရေခြားမြေခြားတိုင်းတစ်ပါးမှ တယ်လီဖုန်းခေါ်နေပါသည်ဟု အကြောင်းကြားသည်။

`          ထိုတယ်လီဖုန်းကို လက်ခံစကားပြောလိုစိတ် ကျွန်မတွင် ရှိနိုင်ပါမည်လော။ အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင် စကားပြောလိုစိတ် မရှိပါ။ သို့သော်လည်း ကျွန်မ လက်ခံနားထောင်ခဲ့ပါသည်။ နယူးယောက်မြို့မှ မိုင်ပေါင်း ရှစ်ထောင် အကွာရှိ ဂျိုနားဘတ်မြို့ရောက်နေသော ကျွန်မ၏မောင် ရှီးမတ်ဆီမှ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်မ သေချာပေါက် တွက်ထားခဲ့သည်။ ကျွန်မ တွက်ကိန်းလွဲပါသည်။ ခေါ်သူမှာ ကျွန်မကို ခြေရာခံသူ ဖြစ်နေပါသည်။ ။

          “ကျွန်တော် လန်ဒန်က ဆက်နေတာပါ”ဟု သူကပြောသည်။ “ဟိုကိစ္စက ဘယ်လိုလဲ” ဟု မေးသည်။

          ရောဂါကြီးတစ်ခုကို ခွဲစိတ်၍ အကုသခံရဖူးသည့် လူတစ်ယောက်က သာလျှင် ကျွန်မလက်ရှိ အခြေအနေကို နားလည်နိုင်မည် ဖြစ်ပါသည်။ ခွဲစိတ် စဉ်က ပေးထားခဲ့သည့် မေ့ဆေးအရှိန်မှာ လုံးဝမပြယ်သေးပါ။ ယခုအချိန် အထိ မူးဝေနောက်ကျိဆဲဖြစ်သည်။ မေ့ဆေးကြောင့် ကျွန်မမှာ အလွန်ပင်ပန်း နွမ်းနယ်ဆဲပင် ရှိပါသေးသည်။ စကားပြောခြင်းမှာလည်း အလွန်အားစိုက်ရသည့် အလုပ်တစ်ခုဖြစ်ပါ၏။

          “ဘယ်ကိစ္စက ဘယ်လိုဖြစ်ရမှာလဲ”ဟု ကျွန်မက ပြန်မေးသည်။

          “ခင်ဗျားနဲ့အိုက်အကြောင်း မေးတာပါ” ဟု သူကပြောသည်။ “အဲဒါ မှန်သလား၊ မမှန်ဘူးလား”

          သူ ဘာပြောနေသည်ကို ကျွန်မနားမလည်ပါ။ သူသည် တစ်ချိန်သော အခါက လူပြော သူပြော တစ်စွန်းတစ်စမျှ ကြားခဲ့ရဖူးသော ရှေးဟောင်း နှောင်းဖြစ် တစ်ခုပေါ်တွင် စိတ်ဝင်စားနေသည့် လူတစ်ယောက် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်မထင်မိသည်။

          ညအချိန်မတော် ညကြီးမင်းကြီးကျခါမှ ဖုန်းဆက်ပြီး လောင်းကစား ကြွေးကို ရှင်းနေသော အရက်မူးသမားများနှင့် ကျွန်မ ကြုံခဲ့ရဖူးပါသည်။ သို့သော်လည်း ထိုလူစုသည် ဆေးရုံပေါ်၌ ပက်လက်ဖြစ်နေသည့် ကျွန်မထံ ဖုန်းဆက်ပြီး ဗိုလ်ချုပ်ကြီး အိုက်ဟောင်ဝါနှင့် ကျွန်မတို့၏ဆက်ဆံရေးအကြောင်း ကို မေးနေသူလောက်တော့ မဆိုးဟု ထင်သည်။

          “ဘာမှ ပြောစရာမရှိဘူး” ဟု အဖြေပေးကာ ဖုန်းကို ပစ်ချလိုက်ပါသည်။ သို့သော်လည်း သူ့မှာတော့ ပြောစရာ သတင်းတစ်ခု ရသွားပြီဖြစ်၏။ “နယူးယောက်မြို့တော်တွင် ခွဲစိတ်ကုသမှုခံယူပြီးဖြစ်သော ကေးဆမ်းမားစဘီး မော်ဂန်က သူနှင့် အိုက်တို့ လက်ထပ်ရန် စီစဉ်ခဲ့ကြသည် ဟူသော သတင်းနှင့်ပတ်သက်၍ တစ်စုံတစ်ရာ ဝေဖန်ပြောဆိုခြင်း မပြုနိုင်ဟု ငြင်းဆိုလိုက်ကြောင်း” ဟု သတင်း ပေးခဲ့သည်။

          သူတစ်ပါး၏အကျိုးပျက်စီးရာပျက်စီးကြောင်း ကြံစည်အားထုတ်မှု တစ်ခု သည် ပြီးမြောက်သွားခဲ့လေပြီ။ ကျွန်မ ဘယ်မှာရှိနေသည်ကို တစ်ကမ္ဘာလုံးက သိသွားကြပြီဖြစ်၏။ ကမ္ဘာအရပ်ရပ်မှ ဖုန်းခေါ်သံများနှင့် ကြေးနန်းများသည် ဆေးရုံသို့ ဝင်လာမစဲ တသဲသဲ ဖြစ်လာသည်။

          ကျွန်မအနေဖြင့် အဘယ့်ကြောင့် ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်လာရသည်ကို ချက်ချင်း ပင် သိခဲ့ရပါသည်။ ကျွန်မ၏အရင်းနှီးဆုံးသော မိတ်ဆွေများထဲမှ တစ်ဦးက ကျွန်မအတွက် စာအုပ်တစ်အုပ် ဝယ်လာပေးသည်။ ဗိုလ်ချုပ်ကြီးအိုက်ဆင်ဟောင်ဝါနှင့် ပတ်သက်၍ သမ္မတ ထရူးမင်းက ထုတ်ဖော်ပြောဆိုခဲ့သမျှ အချက် အလက်များကို ဖော်ပြထားသော စာမျက်နှာများတွင် စက္ကူကလေးများ ညှပ်ထည့် ပြထားလေသည်။

          အယ်ရီအက် ထရူးမင်း အနေဖြင့် ဒွက်ဒီအိုက်ဆင်ဟောင်ဝါ၏အပေါ်၌ ထောက်ထားမှု မရှိသည်မှာ ဖုံးကွယ်နေစရာ မလိုတော့ပါ။ သို့သော်လည်း ပေါ့စဒမ် ညီလာခံကျင်းပခဲ့သည့် ၁၉၄၅ ခုနှစ်အတွင်းက သမ္မတ ထရူးမင်းသည် သူ၏ နိုင်ငံခြားရေးဝန်ကြီး ဂျိမ်းဘားနက်စ်နှင့်အတူ ဗိုလ်ချုပ်ကြီး အိုက်ဆင်ဟောင်ဝါ၏ ဌာနချုပ်တည်ရှိရာ ဖရင့်ဖတ်မြို့သို့ အလည်တစ်ခေါက် ရောက်လာ ခဲ့ဖူးသည်။

          ထိုစဉ်က သမ္မတ ထရူးမင်းအပေါ်တွင် ကျွန်မမင်မင်ခဲ့ဖူး ပြန်လည် သတိရမိပါ၏။ ထိုစဉ်က ကြီးသုံးကြီး (အမေရိကန်၊ အင်္ဂလန်နိုင်ငံများမှ ခေါင်းဆောင်များကို ဆိုလိုသည်) သည် အမေရိကန်နိုင်ငံ၏ လက်နက်အသစ် အဆန်းတစ်ခုဖြစ်သော အနုမြူဗုံးကိစ္စအပါအ၀င် အလွန်းအရေးကြီးသော အရေး အခင်းများကို ပေါ့စဒမ်မြို့၌ ဆွေးနွေးခဲ့ကြသည်။ ကျွန်မ မမေ့သေးပါ။ ထိုစဉ် က အနုမြူဗုံးရှိနေပြီဟူသော အချက်ကို လူသိရှင်ကြား အသိမပေးမီ ကတည်းက အိုက်သည် သူ၏တပ်မှ ထိပ်သီးအရာရှိများနှင့် အနုမြူဗုံး၏ စစ်ရေးနှင့်နိုင်ငံရေး အရ ဆက်စပ်ယှက်နွယ်နေသည့် အချက်အလက်များကို ရက်သတ္တပတ်ပေါင်း များစွာ ဆွေးနွေးခဲ့သည်။ ထိုဗုံးအကြောင်း ဆွေးနွေးပြောဆိုကြသည့် အခါများ တွင် ကျွန်မသည် အခန်းထဲမှ ထွက်လာလေ့ရှိပါသည်။ ဤ ဗုံးအကြောင်းသည် ကျွန်မ' သိလိုသော အရာတစ်ခု မဟုတ်ပါ။

          ညီလာခံ ပြီးဆုံးခါနီးအချိန်လောက်တွင် ထရူးမင်းသည် အမှတ် ၈၄ ခြေလျင်တပ်မကို စစ်ဆေးရန် ဖရင့်ဖတ်မြို့သို့ ရောက်လာသည်။ ဇူလိုင်လ၏ ပူပြင်းလှသော ထိုနေ့တွင် ထရူးမင်းအား ဂျာမနီနိုင်ငံ၏ အလွန်ဖုန်ထူသောတောင်ပိုင်းကို ဖြတ်၍ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့ရပါသည်။ ထိုစဉ်က ထရူးမင်းနှင့် အိုက်တို့သည် တစ်လမ်းလုံး အမေရိကန်စစ်သားများ၏ အရည်အသွေးများ အကြောင်းကို ဆွေးနွေးပြောဆိုလာကြပါသည်။ ဌာနချုပ်သို့ ရောက်လာသည့် အခါတွင်လည်း သူတို့သည် အိုက်၏ ရုံးခန်းထဲ၌ စကားဆက်ပြောနေကြသည်။ သူတို့စကားဝိုင်း ပြီးဆုံးသွားသည့်အခါ အိုက်က ကျွန်မကို ခေါ်ပြီး သမ္မတ ထရူးမင်းနှင့် မိတ်ဆက်ပေးခဲ့၏။ သူ့ကို အလွန်ဖော်ရွေပြီး ဖြောင့်မတ်သော၊ ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်ရှိသော အမျိုးသားတစ်ယောက်ဟု ကျွန်မယူဆခဲ့ပါသည်။

          ထိုစဉ်က ကျွန်မတွင် နေ့စဉ်မှတ်တမ်း စာအုပ်ကလေး တစ်အုပ်ရှိခဲ့သည်။ ထိုစာအုပ်တွင် ကျွန်မကိုယ်ရေးကိုယ်တာမှတ်စုများ၊ ဗိုလ်ချုပ်ကြီး၏ ချိန်းရက်များ ကို မှတ်သားလေ့ရှိသည်။ ထိုနေ့က ကျွန်မ ရေးသွင်းထားခဲ့သည့် မှတ်စုကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ အောက်ပါအတိုင်း တွေ့ ရပါသည်။

          သမ္မတကြီးနှင့် တွေ့ဆုံရန်အတွက် ရုံးမှ အိုက် အစောကြီး ထွက်သည်။ ၂:၃၀ နာရီတွင် အိုက်သည် သမ္မတနှင့် နိုင်ငံခြားရေးဝန်ကြီး ဘားနက်ကို သူ့ရုံးသို့ ခေါ်လာသည်။ အိုက်က သမ္မတကြီးအား ကျွန်မ တွင် အမေရိကန် နိုင်ငံသူတစ်ဦးအဖြစ် ခံယူလိုသော ဆန္ဒရှိနေကြောင်း ပြောပြသည်။

          ထိုနေ့သည် ကျွန်မအတွက် အရေးပါအရာရောက်သော နေ့တစ်နေ့ ဖြစ်ခဲ့ရ ပါသည်။ ထိုနေ့က သမ္မတထရူးမင်းနှင့် အိုက်တို့ ပြောခဲ့ကြသည့် စကားကို အကြောင်းပြု၍ နောက်သုံးလခန့်အကြာတွင် ကျွန်မဝါရှင်တန်သို့ သွားရောက် ပြီး အမေရိကန်နိုင်ငံသူ ဖြစ်ရေးအတွက် အရေးကြီးသည့် စာရွက်စာတမ်းများ တင်သွင်းခဲ့ရလေသည်။

          နှစ်ပေါင်းနှစ်ဆယ့်ရှစ်နှစ်မျှ ကုန်လွန်ပြီးသည့် ယနေ့အချိန်ကျတော့လည်း ကျွန်မသည် ဆေးရုံခုတင်တစ်ခုပေါ်တွင် အိပ်တစ်ဝက် ထိုင်တစ်ဝက် ပုံစံမျိုး ဖြင့် ကွေးတိကွေးကောက်ထိုင်ကာ ဤစာအုပ်ပါ ဇာတ်လမ်းကို မယုံကြည်နိုင်လောက်သောစိတ်ဖြင့် ထပ်တလဲလဲ ဖြင့် ဖတ်နေရပါသည်။ သမ္မတ ထရူးမင်း က သူ့အတ္ထုပ္ပတ္တိရေးသူ မာလီမစ်လားအား “စစ်ကြီးပြီးတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် အိုက်ဆင်ဟောင်ဝါက ဗိုလ်ချုပ်ကြီး မာရှယ်ထံကို စာတစ်စောင်ရေးခဲ့တယ်။ အဲဒီစာထဲမှာ သူအမေရိကန် ပြည်ထောင်စုကို ပြန်လာလိုကြောင်း၊ သူ့ဇနီး မစ္စက် အိုက်ဆင်ဟောင်ဝါကို တရားဝင်ကွာရှင်းပြီး ဒီအင်္ဂလိပ် အမျိုးသမီးနဲ့ လက်ထပ်လိုကြောင်း ဖော်ပြခဲ့တယ်”ဟု ထုတ်ဖော်ပြောကြားခဲ့သည်ဟု ဆိုပါ သည်။

          ' အိုက်၏မေတ္တာရပ်ခံချက်ကို တစ်ဖက်က ထောက်ထားညှာတာမှု ကင်းမဲ့စွာ ဖြင့် ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ သူယုံကြည်ရာကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနှင့် မထောက်မညှာ ပြောတတ်သော သမ္မတ ထရူးမင်းပင်လျှင် ရိုင်းစိုင်းကြမ်းတမ်းစွာ ပြန်ကြားလိုက် သောငြင်းပယ်မှု အပေါ်တွင် ထိတ်လန့်အံ့သြခြင်း ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

          “ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်လို့ မာရှယ်က အိုက်စင်ဟောင်ဝါဆီကို စာတစ်စောင် ပြန်ရေးခဲ့တယ်”ဟု သမ္မတ ထရူးမင်းက ဆိုသည်။ “ဒီလိုစာမျိုးကို ဘယ်တုန်းကမှ မတွေ့ခဲ့ဘူး။ မာရှယ်ရေးထားတာက တကယ်လို့ အိုက်ဆင်ဟောင်ဝါအနေနဲ့ ဒီလိုအလုပ်မျိုး လုပ်မယ်ဆိုရင် စစ်တပ်ထဲက မောင်းထုတ်ပစ်ရုံမကဘူး၊ မသေခင် ဘဝတစ်လျှောက်လုံး အသက်ကိုတောင် အေးအေးဖြောင့်ဖြောင့် မရှူနိုင်အောင် လုပ်ပစ်မယ်တဲ့။ ပြီးတော့လည်း တကယ်လို့ နောက်ထပ် ၊ ဒီလိုကိစ္စမျိုး ထပ်ပြောရင် အိုက်ဆင်ဟောင်ဝါကို ငရဲကျနေသလို ဖြစ်သွားအောင် လုပ်ရလိမ့်မယ်လို့ ရေးထားတယ်”

          ထို့နောက် သမ္မတ ထရူးမင်းက “ကျွန်တော် သမ္မတအဖြစ်နဲ့ နောက်ဆုံး လုပ်ခဲ့တဲ့ အလုပ်တွေထဲမှာ ပင်တဂွန်ဌာနချုပ်မှာ ရှိနေတဲ့ အိုက်ရဲ့ ကိုယ်ရေး လျှို့ဝှက်ဖိုင်ထဲက အဲဒီစာတွေအားလုံးကို ယူပြီးဖျက်ဆီးပစ်ရတဲ့ အလုပ်တစ်ခု လည်း ပါဝင်ခဲ့ပါတယ်”ဟု ပြောပါသည်။

          ဤစာအုပ်တွင်ပါရှိသည့် ဤစာမျက်နှာအချို့သည် ကျွန်မကို တုန်လှုပ် စေခဲ့ပါသည်။ တည်ငြိမ်မှု ကင်းမဲ့ နေသော ကျွန်မ၏စိတ်ကို ပြန်လည်တည်ငြိမ် သွားအောင် အားထုတ်ဖို့ လိုလာသည်။ ကျွန်မအနေဖြင့် လူအများနှင့် ကင်းဝေး ရာ ဆေးရုံခုတင်ပေါ်၌ပင် အေးအေးဆေးဆေး နေသွားဖို့ လိုအပ်သည်ဟု ထင်သည်။ သို့ဆိုလျှင် လွန်လေပြီးသော နှစ်ပေါင်းများစွာက အိုက်နှင့် နေခဲ့ရ သည့် ကျွန်မ၏ဘဝကို ပြန်လည်စဉ်းစားဖို့ အချိန်များများ ရနိုင်မည် မဟုတ်ပါ လား။ ။

          သို့ပါသော်လည်း ကျွန်မရယူလိုသည့် စိတ်၏ ငြိမ်းချမ်းမှုကို ရရန်မှာ မလွယ်ပါ။ ဆေးရုံအနေဖြင့် အပြင်မှခေါ်သမျှ တယ်လီဖုန်းများကို ပိတ်ထားလိုက် သဖြင့် ကျွန်မတွင် အနှောင့်အယှက်ကင်းခဲ့သော်လည်း သတင်းထောက်များနှင့် လွတ်အောင် ရှောင်ဖို့ကျတော့ ခဲယဉ်းလှပါသည်။ သူတို့လူစုမှာ ပြောပြ၍ မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင် ခေါင်းမာသူများ ဖြစ်၏။ သူတို့ လိုချင်သော အရာကို မလျှော့သောဇွဲဖြင့် မရမနေ ယူချင်တတ်သူများဖြစ်၏။

          တစ်ရက်တွင် ကျွန်မသည် ထုံးစံအတိုင်း ခဏတစ်ဖြုတ် လမ်းထွက် လျှောက်ပြီး ပြန်လာခဲ့ပါသည်။ ကျွန်မ၏ ခုတင်ခြေရင်းဘက်တွင် အမျိုးသမီး ခပ်ငယ်ငယ်တစ်ယောက် ထိုင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ကျွန်မ၏ မိတ်ဆွေများထဲမှ တစ်ဦးတစ်ယောက်၏ သမီးငယ် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်မထင်သည်။ သို့သော် လည်း ကျွန်မထင်သလို မဟုတ်ပါ။ သူသည် ဖီလာဒါးလ်ဖီးယား အင်ကွာရား သတင်းစာမှ သတင်းထောက်တစ်ဦး ဖြစ်ပါသည်။ ဆေးရုံရှိ ကျွန်မအခန်းထဲသို့ သူ့ဘာသာသူ ဝင်ရောက်ပြီး အခန့်သား ထိုင်စောင့်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ အနေဖြင့် သည်းမခံနိုင်လောက်အောင် စိတ်ဆိုးမိပါသည်။

          “မင်းဒီအခန်းကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ဝင်လာတာလဲ”ဟု ကျွန်မက မေးသည်။ “ငါဟာ ရောဂါကြီးတစ်ခုကြောင့် မကြာသေးခင်ကမှ ခွဲစိတ်ခံထားရတဲ့ လူ တစ်ယောက်ပါ။ အခုအချိန်ထိ နေလို့ကောင်းတာ မဟုတ်ဘူး” ကျွန်မ စကား မှာ အရှိကို အရှိတိုင်း ပြောခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ရောဂါဗေဒဌာနမှ စစ်ဆေးချက် မှတ်တမ်းအပြည့်အစုံသည် ယနေ့မှ ရောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ မှတ်တမ်းအရ ဆိုလျှင် ကျွန်မ၏ရောဂါမှာ ကင်ဆာ။ အသည်းကင်ဆာဖြစ်ပါ၏။ မျှော်လင့်ချက် လုံးဝ မရှိတော့သည့် ရောဂါဖြစ်၏။

          ကျွန်မ၏ ဆရာဝန်က ပြောပြထားသဖြင့် အခြေအနေကိုတော့ စောစော ကတည်းက နားလည်ထားခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ရောဂါ၏ သဘောသဘာဝကို တိတိကျကျ သိမြင်ထားခြင်းမျိုးတော့ မဟုတ်ပါ။ ယနေ့တော့ဖြင့် အတိ အကျ သိလာရပြီ ဖြစ်သည်။ အခုလို ပြတ်ပြတ်သားသား သိလာပြန်တော့လည်း ကိုယ်စိတ် ဘယ်လို ခံစားနေရသည်ကိုပင် နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်လျက် ရှိပါသည်။ ။

          “မင်း အခုလုပ်နေတဲ့ အလုပ်မျိုးကို မင်းရဲ့ အယ်ဒီတာကတော့ သဘော ကျမယ် မထင်ဘူး”ဟု ကျွန်မက ပြောသည်။

          သူကတော့ မလှုပ်ပါ။ ထိုနေရာတွင် ကျောက်ချပြီး ထိုင်နေပါသည်။

          “ကျေးဇူးပြုပြီး အခန်းထဲက ထွက်ပေးပါ။ ပြောလို့မရရင်တော့ မင့်ကို ဆွဲထုတ်သွားဖို့ တစ်ယောက်ယောက်ကို ငါခေါ်ရလိမ့်မယ်”

          ထိုအခါကျမှပင် သူသည် ထိုင်ရာမှ ထပါသည်။

           “ရှင်ဘာမှ ပြောမပြနိုင် ဘူးလား”

          ဟု သူက မေးသည်။

          ကျွန်မ ပြောလိမ့်မည်မဟုတ်ပါ။ ပြောလည်းမပြောပါ။ နှုတ်ဆက်စကား ပင် မရေရွတ်မိပါ။ ကျွန်မ သူ့ကို ကျောခိုင်းလိုက်ပါသည်။ အားနည်းခြင်းနှင့် စိတ်ထိခိုက် ကြေကွဲခြင်းတို့ဖြင့် ကျွန်မတစ်ကိုယ်လုံး တုန်လှုပ်လျက်ရှိပါသည်။

          နောက်ပိုင်းတွင် ဆေးရုံအတွင်းသို့ နည်းအမျိုးမျိုးဖြင့် ဝင်ရောက်လာကြ သည့် သတင်းထောက်များ အများအပြား ရှိလာပါသည်။ ကျွန်မလည်း “ပြောစရာ ဘာမှမရှိဘူး”ဟူသော အဖြေကိုသာ ပေးသည်။ သူတို့သည် ဤ အဖြေနှင့်ပင် တပ်ခေါက်၍ ပြန်သွားကြရသည်။ ကြာလာတော့လည်း သူနာပြုဆရာမများက ဤကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ ကျွန်မအား စလာကြသည်။

          ဆရာမတစ်ဦးကဆိုလျှင် “ရှင့်ပါးစပ်က ချိတ်တံဆိပ်ကို ခွာလိုက်ပါတော့၊ ဒဏ်ရာကို ဆေးထည့်ပေးဖို့ အချိန်ရောက်နေပြီ” ဟု ပြောလေ့ရှိသည်။ ကျွန်မ ကတော့ အားအင်ပြည့်ဖြိုးသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ဆေးရုံမှ ဝေးရာသို့ ထွက်ပြေးလာ ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်မ၏ဆရာဝန်က တောင်းပန်တားမြစ်နေသည့် ကြားမှ ဇွတ်ထွက် လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါ၏။ စိတ်အေးအေးနှင့် နားနားနေနေ နေနိုင်အောင် စီစဉ်ပေး မည်ဟု ကတိပြုကြသော မိတ်ဆွေများနှင့် သွားနေမည် ဟူသော ရည်ရွယ်ချက် ဖြင့် ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

          ဗိုလ်ချုပ်ကြီး အိုင်ဆင်ဟောင်ဝါက ဗိုလ်ချုပ်ကြီး မာရှယ်ထံသို့ ဤစာမျိုး ရေးခဲ့သည်ဟူသော အချက်မှာ ကျွန်မ လုံးဝမသိသော အချက်ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မ ကျိန်ပြောဝံ့ပါသည်။ ဤကိစ္စကို လုံးဝ မသိခဲ့ပါ။ ထိုစာကို ရေးခဲ့ပါသည် ဆိုသောအချိန်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည့် အခါတွင်လည်း ထိုစဉ်က ဤစာမျိုးလို့ရေးနိုင်လောက်သည့် အခြေအနေမျိုး မရှိခဲ့ပါ။ ထိုအချိန်၏ နောက်ပိုင်းကာလ တွင်လည်း ရေးနိုင်စရာ အခြေအနေမျိုး မပေါ်ခဲ့ပါ။

          သမ္မတ ထရူးမင်း၏ ကိုယ်ရံတော်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသော ဒုတိယ ဗိုလ်ချုပ်ကြီး ဟယ်ရီဗောက်ဟန်က သတင်းထောက်များအား ပြောကြားလိုက်သည့် စကား များသည် ကျွန်မအတွက် စိတ်ဝင်စားစရာများ ဖြစ်လာပြန်သည်။ ဤပေးစာများ ကိစ္စသည် ၁၉၅၂ ခုနှစ်ကတည်းက ကောလာဟလသတင်းအဖြစ် ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ ခြင်းဖြစ်သည်ဟု သူက ဆိုပါသည်။ “အဲဒီအချိန်တုန်းက ရီပတ်ဘလီကင် ပါတီဝင် အိုဟိုင်းယိုးပြည်နယ် ဆီးနိတ်လွှတ်တော် ကိုယ်စားလှယ် ရောဘတ် တပ်ဖ်နဲ့ အိုင်ဆင်ဟောင်ဝါတို့ဟာ သမ္မတလောင်းအဖြစ် စာရင်းသွင်းရာကစပြီး အပြိုင်ဖြစ်လာကြပါတယ်။ တပ်ဖ်ရဲ့ နောက်လိုက်တွေက မာရှယ်ဆီရေးခဲ့တဲ့ အိုက်ရဲ့ စာတွေအကြောင်းကို ပြောခဲ့ကြတယ်။ သူတို့က အဲဒီစာ မိတ္တူတွေကို လိုချင်ကြတယ်။ ထရူးမင်းကလည်း အဲဒီသတင်းကို ကြားတယ်။ ထရူးမင်း အနေနဲ့ကတော့ ဒီစာတွေကို မိတ္တူကူးပြီး တပ်ဖ်ရဲ့ နောက်လိုက်တွေက တစ်နိုင်ငံလုံး ပျံ့နှံ့သွားအောင် ဖြန့်ဝေပစ်လိုက်မှာကို မလိုလားဘူး။ ဒါကြောင့် ဒီကိစ္စမှာ ဝင်ပါလာတဲ့သဘောပါ။ ဒါပေမဲ့ ဒီစာတွေကို သူဖျက်ဆီးပစ်တယ်လို့ ကျွန်တော် မထင်ဘူး။ သူကိုယ်တိုင် သီးသန့်ရေးထားတဲ့ စာတစ်စောင်နဲ့အတူ ဒီစာအားလုံးကို မာရှယ်ဆီပို့ခဲ့တယ်လို့ ကျွန်တော် ထင်တယ်။ သူ့စာထဲ မှာလည်း ဒီစာတွေဟာ ခင်ဗျားရဲ့ ကိုယ်ရေးဖိုင်ထဲမှာ ထားသင့်တဲ့ စာတွေဖြစ်တယ်။ ဒီစာတွေကို အလွန် ညစ်ပတ်စုတ်ပဲ့တဲ့ နိုင်ငံရေးနည်းတစ်ရပ်မှာ အသုံးချသင့်တယ်လို့ ကျွန်တော် မထင်ဘူးလို့ ရေးခဲ့တယ်”ဟု ဟယ်ရီဗောက်ဟန်က ပြောပြခဲ့လေသည်။

          အမှန်အတိုင်းပြောရပါမူ ၁၉၅၂ ခုနှစ်ခန့်က ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သော ကောလာဟလ သတင်းများကို ကျွန်မလုံးဝ မကြားခဲ့ဖူးပါ။ ၁၉၅၂ ခုနှစ် နောက်ပိုင်းကျခါမှ ဤစာများ ရှိသည်ဟူသော အချက်ကို အရိပ်အမြွက်မျှ ကျွန်မ သိခဲ့ရပါသည်။ သို့သော်လည်း ကျွန်မ မယုံကြည်ခဲ့ပါ။ လွန်ခဲ့သည့် ငါးနှစ်ခန့် က ကျွန်မမိတ်ဆွေ ဒေးဗစ်ဆတ်စကိုင်းသည် ကျွန်မနှင့်လာတွေ့ပြီး “ဒီမယ်ကေး၊ ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို ရုပ်မြင်သံကြား အစီအစဉ်တစ်ခုမှာ ပါဝင်စေချင် တယ်”ဟု ပြောသည်။

          “ကောင်းသားပဲ”

           ဟု ကျွန်မက အလိုက်သင့် ပြန်ပြောခဲ့ပါသည်။

          “ရှင်က ကျွန်မကို ဘာအကြောင်း ပြောစေချင်တာလဲ”

           “စာအကြောင်းပေါ့” ဟု ဒေးဗစ်က ပြောသည်။