မောင်ထွန်းသူ - စစ်နှင့်အနိဌာရုံ

          ၁၈၇၇ ခုနှစ်၊ မေလ ၄ ရက်နေ့မှာ ကျွန်တော်ဟာ ကီရှီနက်ဗ်မြို့ကို ဆိုက်ရောက်သွားပါတယ်။ ရောက်သွားပြီးတဲ့နောက် နာရီဝက်ခန့်အတွင်းမှာ ပဲ အမှတ် ၅၆ တပ်မဟာ ဒီမြို့ထဲက ဖြတ်သွားတယ်လို့ သိရပါတယ်။ ကျွန်တော် ဒီကိုရောက်လာတာက တပ်တစ်တပ်မှာ ဝင်ရောက်အမှုထမ်းပြီး စစ်မြေပြင်ကို လိုက်ဖို့ပါ။ ဒါကြောင့်မို့ ကျွန်တော်ဟာ မေလ ၇ ရက်နေ့ မနက် လေးနာရီမှာ အမှတ် ၂၂၂၊ စကာရိုဘဲလ်စကီး ခြေလျင်တပ်ရင်း၊ တပ်ရင်းမှူး ဗိုလ်မှူးကြီးရဲ့ တည်းခိုခန်းအပြင်ဘက်က လမ်းမပေါ်မှာ တခြား စစ်သားတွေနဲ့ရောပြီး ရပ်နေခဲ့ရပါတယ်။

          ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်မှာ အနီရောင် ပခုံးခေါက်တံဆိပ်တွေနဲ့ အပြာ ရောင် တံဆိပ်တွေ တပ်ဆင်ထားတဲ့ ဂရိတ်ကုတ်အင်္ကျီကြီး ဝတ်ထားပါ တယ်။ ခေါင်းပေါ်မှာ အပြာရောင်တံဆိပ် တပ်ထားတဲ့ ကက်ဦးထုပ်ဆောင်း ထားပြီး ကျောပေါ်မှာတော့ ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံး ပိုးထားပါတယ်။ ကျွန်တော့်ခါးက ခါးပတ်မှာလည်း ကျည်ဆန်အိတ်တွေ ချိတ်ထားပြီး အလွန် လေးလံလှတဲ့ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ထားပါတယ်။

          တပ်ရင်းဘင်ခရာအဖွဲ့ဟာ စစ်ချီတေးကို တီးမှုတ်နေပါတယ်။ဗိုလ်မှူးကြီးရဲ့ အခန်းထဲက ရောင်စုံအလံတွေ သယ်ဆောင်လာတာ မြင်ရ ပါတယ်။ ရုတ်တရက် အော်ဟစ်အမိန့်ပေးလိုက်တဲ့ အသံတစ်သံ ထွက်ပေါ် လာပါတယ်။ စစ်သားတွေဟာ သေနတ်တွေကို မြှောက်ကိုင်ပြီး အလေးပြု လိုက်ကြပါတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ ဆူဆူညံညံ အသံတွေကို ကြားရပါတယ်။ ဗိုလ်မှူးကြီးရဲ့ အော်ဟစ်အမိန့်ပေးသံကိုလည်း ကြားလိုက်ရပါတယ်။ သူ့အမိန့်ကို တပ်ရင်းမှူးနဲ့ တပ်ခွဲမှူးတွေ၊ တပ်စိတ် အရာခံဗိုလ်တွေက ဆက်ပြီး အမိန့်ပေးသွားကြပါတယ်။ အဲဒီ အမိန့်ပေးသံ တွေကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ အရာတွေဟာ ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေး ရှိလွန်းလှပါ တယ်။ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ ဂရိတ်ကုတ်အင်္ကျီကြီးတွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကိုပဲ မြင်နေရပါတယ်။ ဘင်ခရာအဖွဲ့ရဲ့ တီးမှုတ်သံတွေနဲ့အတူ စည်းချက်ကျကျ ချီတက်သွားနေကြတဲ့ ခြေသံတွေကိုလည်း ကြားနေရပါတယ်။ ။

          ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော့်ဘေးက ရဲဘော်နဲ့ ခြေလှမ်းညီညီ လျှောက် နိုင်အောင်ကြိုးစားပြီး လျှောက်နေရပါတယ်။ ကျောပေါ်က ကျောပိုးအိတ် ဟာ ကျွန်တော့်ကို နောက်ပြန်သွားအောင် ဆွဲနေပေမဲ့ ခါးပတ်က ကျည်ဆန် အိတ်တွေကတော့ ကျွန်တော့်ကို ရှေ့ဘက်ရောက်အောင် ဆွဲခေါ်နေပါတယ်။ ပခုံးမှာလွယ်ထားတဲ့ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကလည်း မကြာခဏ လျှာကျတော့ မလို ဖြစ်ဖြစ်နေပါတယ်။ ဂရိတ်ကုတ်အင်္ကျီ ကော်လံကလည်း ကျွန်တော့် လည်ပင်းကို ပွတ်တိုက်နေတဲ့အတွက် အနေရခက်လှပါတယ်။ စိတ်မသက် သာစရာ အသေးအဖွဲ့ အနှောင့်အယှက်ကလေးတွေ နည်းနည်းပါးပါးရှိနေ ပေမဲ့ ဘင်ခရာသံရယ်၊ တပ်ခွဲရဲ့ စနစ်တကျ ချီတက်မှုရယ်၊ မနက်ခင်းရဲ့ သန့်စင်လတ်ဆတ်တဲ့ လေရယ်၊ ပြီးတော့ တဝင်းဝင်း တလက်လက်ဖြစ်နေတဲ့ လှံစွပ်တွေနဲ့ နေလောင်ထားလို့ ညိုမောင်းမောင်း ဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာတွေရယ်၊ အဲဒါတွေအားလုံးဟာ လူတစ်ယောက်ရဲ့ စိတ်ဓာတ်ကို တည်ငြိမ်ကြံ့ခိုင်စေ တာကတော့ အမှန်ပဲ။

          မနက်စောစောစီးစီးပေမဲ့ လူတွေဟာ အစုလိုက်အပြုံလိုက် အိမ်တွေရဲ့ အပြင်ဘက်မှာ ထွက်ပြီးရပ်နေကြတယ်။ တချို့ကတော့ အဝတ်အစားတောင် မလဲကြရသေးဘူး။ ပြတင်းပေါက်တွေကနေ ခေါင်းထွက်ပြီး ကြည့်နေကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဟာ ဖြောင့်တန်းနေတဲ့ လမ်းမကြီးအတိုင်း ချီတက် သွားကြတယ်။ ဈေးကိုလည်း ကျော်ဖြတ်လာခဲ့ကြတယ်။ ဈေးကွက်လပ်ထဲမှာတော့ မိုလ်ဒါဗီယန်း လူမျိုးတွေဟာ သူတို့ရဲ့ နွားလှည်းကြီးတွေနဲ့ ရောက်စ ပြုနေပြီ။

          ကျွန်တော်တို့ ချီတက်သွားနေတဲ့ လမ်းဟာ တောင်ကုန်းပေါ်တက် သွားပြီး မြို့ရဲ့ သုသာန်နားက ဖြတ်သွားတယ်။ မနက်ခင်းဟာ အေးစက်နေ ပါတယ်။ နှင်းတွေကလည်း တဖွဲဖွဲကျနေပါတယ်။ သင်္ချိုင်းထဲမှာ ရှိနေတဲ့ သစ်ပင်တွေဟာ မြူတွေကြားမှာ မှုန်ဝါးဝါးဖြစ်နေတယ်။ အပြင်က လှမ်း ကြည့်ရင် သင်္ချိုင်းဂူတွေကို မြင်နေရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဟာ ကျွန်တော်တို့ ရဲ့ ညာဘက်ဘေးမှာရှိနေတဲ့ သင်္ချိုင်းဘေးနားကကပ်ပြီး ဖြတ်လာခဲ့ကြပါ တယ်။ သင်္ချိုင်းကုန်းဟာ ကျွန်တော်တို့ကို နားမလည်နိုင်တဲ့ ပုံစံမျိုးနဲ့ ကြည့် နေတယ်လို့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ထင်နေမိပါတယ်။ “မင်းတို့...ကွာ၊ ဒီနေရာ မှာတင် သေနိုင်ပါလျက်နဲ့ မိုင်ပေါင်းထောင်နဲ့ချီပြီးဝေးတဲ့ နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ ဘာပြုလို့ သွားသေချင်ရတာလဲ။ ဒီမှာတင် ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းနဲ့ သေကြပြီး မင်းတို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တွေကို ငါ့ရဲ့ သစ်သားလက်ဝါးကပ်တိုင်တွေနဲ့ ကျောက် ပြားတွေအောက်မှာ နားခိုနိုင်ပါလျက်နဲ့ ဘာကြောင့် မခိုချင်၊ မနားချင်ကြ တာလဲ။ ဒီမှာပဲ နေကြပါကွာ” လို့ ပြောနေသလားလို့လည်း ထင်မိပါတယ်။

          ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ မနေကြပါဘူး။ လျှို့ဝှက်နက်နဲပြီး မသိ နား မလည်နိုင်တဲ့ တွန်းအားတစ်ခုက ကျွန်တော်တို့ကို ဆွဲခေါ်သွားနေပါတယ်။ အဲဒီတွန်းအားဟာ လူသားတွေရဲ့ ဘဝထဲမှာ လုံးဝမရှိတဲ့ တွန်းအားထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုပြီးကြီးမားပါတယ်။ တစ်ဦးချင်းစီဆိုရင်တော့ တသီး တခြားစီ ခွဲပြီး ကိုယ့်အိမ်ကိုယ် ပြန်ကြမှာပဲ။ လူစုလူဝေးနဲ့ကျတော့ ရှေ့ကိုပဲ တိုးသွားကြပါတယ်။ ဒါဟာ စည်းကမ်းကို ရိုသေလေးစားတဲ့ အသိစိတ်ကြောင့်လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ တိကျခိုင်မာတဲ့ အကြောင်းအရာတစ်ခုကို သိမြင်နားလည်လို့လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ်မသိတဲ့ ရန်သူတစ်ဦးအပေါ် မုန်းတီးစက်ဆုပ်လို့လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ အပြစ်ပေးခံရမှာ ကြောက်လို့ လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ စောစောကပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း လျှို့ဝှက်နက်နဲပြီး သိနိုင်စွမ်းမရှိတဲ့ တွန်းအားကြောင့်ပါ။ ဒီတွန်းအားဟာ လူသားတွေကို အစုလိုက် အပြုံလိုက် သတ်ဖြတ်ပွဲကြီးတွေဆီ ဦးဆောင်သွားတဲ့ တွန်းအား ပါ။ လူသားတွေရဲ့ အားလုံးသော အနိဋ္ဌာရုံတွေနဲ့ ခံစားနေရတဲ့ ဒုက္ခတွေရဲ့ ပဓာနအကျဆုံး တွန်းအားပါ။

          သင်္ချိုင်းကုန်းရဲ့ တစ်ဖက်မှာတော့ မြူနှင်းတွေကြားမှာ မြုပ်ပြီး ပျောက်ကွယ်နေတဲ့ အလွန်ကျယ်ဝန်းနက်ရှိုင်းတဲ့ တောင်ကြားတစ်ခု ရှိပါ တယ်။ မိုးကလည်း သည်းသည်းမည်းမည်းကြီး ရွာနေတယ်။ ကောင်းကင် မှာ တိမ်တွေဟာ ဟိုတစ်စ သည်တစ်စ လွင့်မျောနေကြတယ်။ တကွဲတပြား ဖြစ်နေတဲ့ တိမ်လိပ်တွေကြားကပဲ နေရောင်ခြည်ဟာ ထိုးထွက်နေတယ်။ အစောင်းလိုက် ရွာချနေတဲ့ မိုးပေါက်တွေဟာ နေရောင်မှာ ငွေရောင်လက်နေ ကြပါတယ်။

          မြူတွေဟာ တောင်ကြားရဲ့ စိမ်းမြမြ ဆင်ခြေလျှော ကုန်းမြင့်တွေ ပေါ်ကို တွယ်ကပ်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း တက်သွားနေကြပါတယ်။ အဲဒီမြူတွေ ကြားက လှမ်းကြည့်လိုက်ရင် ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ရှေ့ကနေပြီး ချီတက်သွားနေ ကြတဲ့ တပ်ရင်းတပ်ခွဲတွေကို မြင်တွေ့နေရပါတယ်။ မကြာမကြာ ဆိုသလို တလက်လက် တောက်ပနေတဲ့ လှံစွပ်တွေကိုလည်း မြင်နေရပါတယ်။ နေရောင်အောက်ကို ရောက်သွားတိုင်း ကြယ်တစ်ပွင့်လို လင်းခနဲ လက်ခနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ သေနတ်တွေကိုလည်း မြင်ရပါတယ်။ တစ်ခါတလေမှာတော့ တိမ်တွေက ထူထပ်လာလို့ အမှောင်ထု ဖုံးသွားတတ်ပါတယ်။ မိုးကတော့ သည်းတုန်းပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့ ချီတက်လာလို့ တစ်နာရီလောက်လည်း ကြာရော ကျွန်တော့်ကျောပေါ် မိုးစက်တွေ ကျနေတာကို သတိထားမိလာပါတယ်။

          ပထမနေ့ ချီတက်ရတဲ့ ခရီးဟာ သိပ်မဝေးပါဘူး။ ကစ်ရှီနက်ဗ်မြို့က နေပြီး ဆယ့်ရှစ်ဗာစ်သာဝေးတဲ့ ဂေါရင်းနီရွာအထိ ချီတက်ခဲ့ကြရတာပါ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ဟာ အလေးချိန် ပေါင်နှစ်ဆယ်က နှစ်ဆယ့်ငါးပေါင်အထိလေးတဲ့ ဝန်စည်စလယ်တွေကို သယ်ပြီး ခရီးသွားဖူးတဲ့ အလေ့အကျင့်က မရှိခဲ့တော့ ရွာထဲက တပ်စခန်းချရတဲ့ ကော့တိတ်ချ် တိုက်အိမ်ကလေးကိုလည်း ရောက်ရော ချက်ချင်း မထိုင်နိုင်ဘူး။ ကျောပိုးအိတ်လွယ်လျက်၊သေနတ်ကိုင်လျက်နဲ့ နံရံကိုမှီပြီး ဆယ်မိနစ်လောက် ရပ်နေတယ်။ မီးဖိုချောင် ထဲသွားပြီး ညစာယူတဲ့ စစ်သားတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်အဖြစ်ကိုမြင်တော့ ကျွန်တော့်ကို သနားသွားတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ သူပြန်လာတော့ ကျွန်တော့် အတွက်ပါ ညစာယူလာတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူပြန်ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်က အိပ်မောကျနေပြီ။

          မနက် လေးနာရီထိုးတော့ ကျွန်တော် အိပ်ရာက နိုးတယ်။ “နှိုးခရာ” သံကြောင့် နိုးလာတာပါ။ နောက် ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ ကျွန်တော်ဟာ ဒလဟောထိုးရွာချနေတဲ့ မိုးရေတွေအောက်က ရွှံ့တွေ၊ ဗွက်တွေ ထူထပ်တဲ့ လမ်းအတိုင်း ဆက်ပြီး ချီတက်နေရပြန်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရှေ့တည့်တည့်မှာ အညိုရောင်သားရေကျောပိုးအိတ်လွယ်ထားတဲ့ ကျောတစ်ခုဟာ လှုပ်ရှားနေ ပါတယ်။ သူ့ခါးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ ရိက္ခာသံဘူးနဲ့ ပခုံးမှာလွယ်ထားတဲ့ ရိုင်ဖယ် သေနတ်တို့ရဲ့ ရိုက်ခတ်သံကိုလည်း ကြားနေရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက်မှာရော ကျွန်တော့် နောက်မှာရော လှုပ်ရှားနေကြတဲ့ ရုပ်လွှာ တွေကလည်း အများကြီးပါပဲ။

          ပထမ ရက်အနည်းငယ်အတွင်းမှာတော့ဖြင့် ကျွန်တော်ဟာ ဘယ်သူနဲ့မှ ကောင်းကောင်းမသိသေးပါဘူး။ အမှတ် ၂၂၂ ခြေလျင်တပ်ရင်း ဟာ ကျွန်တော်တာဝန်ကျတဲ့ တပ်ရင်းပါ။ ဒီတပ်ရင်းမှာရှိနေတဲ့ တပ်သား တွေဟာ ဗီယတ်ထကာနဲ့ ကော့စ်ထရိုးမားနယ်တွေဘက်က လယ်သမားတွေ များပါတယ်။ မျက်နှာတွေက ဝိုင်းဝိုင်း၊ ပါးရိုးတွေက ကြီးကြီးနဲ့ အသား အရောင်က အအေးဒဏ်ခံရလွန်းလို့ ညိုမောင်းမောင်းပါ။ မျက်စိပေါက်တွေ က ကျဉ်းကျဉ်းနဲ့ ဆံပင်နဲ့ မုတ်ဆိတ်မွေးအရောင်က နီညိုရောင် ခပ်ဖျော့ဖျော့တချို့ လူတွေရဲ့ နာမည်တွေကို ကျွန်တော် မှတ်မိနေပေမဲ့ ဘယ်အမျိုး အနွယ်တွေက ဆင်းသက်လာကြသလဲဆိုတာတော့ မသိပါဘူး။ နောက်နှစ် ပတ်လောက်ကြာတော့ ကျွန်တော်နဲ့ အနီးဆုံး တွဲနေရတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကို ဝိုးတဝါး သိလာရပါတယ်။ တစ်ယောက်က ကျွန်တော်နဲ့ ဘေးချင်းယှဉ်ပြီးလျှောက်နေတဲ့လူပါ။ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ကျွန်တော့်ရှေ့က ကျွန်တော်အမြဲမြင်နေရတဲ့ နောက်ကျောပိုင်ရှင်စစ်သားရဲ့ ဘေးကလူပါ။ ကျွန်တော်က သူတို့ကို “ဖိုင်ယိုဒိုရော့ဗ်နဲ့ ဇဟစ်ဒေါ့ဗ်” လို့ ခေါ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မကြာမကြာ နာမည်နဲ့လူ လွဲလွဲပြီး ခေါ်လေ့ရှိပါ တယ်။ အမှန်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ ရုပ်ချင်းမဆင်ပါဘူး။ အဲသလို ရုပ်ချင်းမဆင်ပါဘဲနဲ့ ကျွန်တော်က အမှတ်မှားမှားပြီး ခေါ်နေမိတာပါ။ ။

          ဖိုင်ယိုဒိုရော့ဗ်ဟာ တပ်ကြပ်ကလေးတစ်ယောက်ပါ။ လူလုံးလူဖန် သေးသေးပေမဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်က ခပ်တောင့်တောင့်ပါ။ အသက် နှစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်အရွယ်လောက်ရှိတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်ပါ။ အရပ်က မနိမ့် မမြင့်၊ နှာခေါင်းက လှလှ၊ နှုတ်ခမ်းမွေး ရေးတေးတေးနဲ့ မျက်လုံးအစုံက အပြာရောင်ပါ။ အရာရှိတွေက စစ်ချီသီချင်းဆိုဖို့ အမိန့်ပေးလိုက်ပြီဆိုရင် သူက ဦးဆောင်ပြီး သီချင်းကိုဆိုလေ့ ရှိပါတယ်။ သံပြိုင်အပိုဒ်ကို ရောက်ရင် တပ်ခွဲတစ်ခွဲလုံးက လိုက်ဆိုကြတဲ့အတွက် အသံတွေဟာ ဟိန်းနေပါတယ်။

          ဖိုင်ယိုဒို ရော့ဗ်ဟာ ဗလာဒီမာပြည်နယ်သားပါ။ ကလေးဘဝ ကတည်းက စိန့်ပီတာစဘတ်မြို့ ကို ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မြို့တော် ကြီးရဲ့ သာယာမှုတွေ” ဟာ သူ့ကို ပျက်စီးသွားအောင် မလုပ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ သူ့ကို လူတော်တစ်ယောက်ဖြစ်လာအောင်ပဲ သင်ကြားပေးခဲ့ပါတယ်။ သူ သင်ကြားတတ်မြောက်လာခဲ့သမျှ အရာတွေအားလုံးထဲမှာ သတင်းစာဖတ် ခြင်းနဲ့ လိမ္မာယဉ်ကျေးတဲ့ စကားလုံး အသုံးအနှုန်းတွေကို ရေလဲနဲ့ သုံးတတ် ခြင်းပါပဲ။

          “မစ္စတာ အီဗန်နော့ဗ်.. သိတဲ့အတိုင်းပဲ” လို့ သူက ကျွန်တော့်ကို ပြောပါတယ်။ “အန်ကယ် ဇဟစ်ဒေါ့ဗ်နဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင်.. အဘက်ဘက်မှာ ကျွန်တော်က စဉ်းစားဆင်ခြင်တဲ့ နေရာမှာ သာနေတာ အမှန်ပဲ။ ဘာကြောင့် လဲဆိုတော့ စိန့်ပီတာစဘတ်မြို့ရဲ့ သြဇာအရှိန်အဝါတွေကို ကျွန်တော် ရခဲ့လို့ပါ။ စိန့်ပီတာစဘတ်မြို့မှာက ယဉ်ကျေးမှုဆိုတာ ရှိတယ်လေ။ သူတို့ ရွာမှာကတော့ မသိနားမလည်မှုနဲ့ ရိုင်းစိုင်းကြမ်းတမ်းမှုတွေပဲ ရှိတာ။ ဒါပေမဲ့ သူက အသက်အရွယ်ကြီးတော့ ကံကြမ္မာအလှည့်အပြောင်းနဲ့ အခြေအနေပြောင်းလဲမှုတွေ အများကြီးကို ဖြတ်သန်းလာခဲ့ရတယ် မဟုတ်လား။ အဲဒီတော့ အတွေ့အကြုံအများကြီး ပိုရှိတယ်လို့ ပြောမယ်ဆိုရင် ပြောနိုင်တာပေါ့။ ဒါကြောင့်လည်း ကျွန်တော်က သူ့ကို အော်လား၊ ဟစ်လား၊ ငေါက်လား၊ ငမ်းလား မလုပ်ချင်တာ။ ကျွန်တော်က တပ်ခွဲမှာ တပ်ကြပ်ကလေး ဖြစ်နေပေ မဲ့ အသက်ကျတော့ ကျွန်တော်က နှစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်၊ သူက လေးဆယ်”

          သူပြောတဲ့ အန်ကယ် ဇဟစ်ဒေါ့ဗ်ဆိုတဲ့လူက လူလုံးလူဖန် တုတ်ခိုင် ခိုင်၊ မျက်နှာထားက ခပ်ဆိုးဆိုး၊ အားကောင်းမောင်းသန် လူကြီးပါ။ အသား က မည်းမည်း၊ ပါးရိုးကြီးကြီးနဲ့ မျက်စိပေါက်က ကျဉ်းကျဉ်း။ သူဟာ ဘယ်တော့မှ မပြုံးပါဘူး။ စကားကျတော့လည်း ပြောတယ်လို့ မရှိပါဘူး။ အလွန့်ကို စကားနည်းတဲ့လူကြီးပါ။ သူဟာ အရင်တုန်းက လက်သမား အလုပ်နဲ့ အသက်မွေးခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့တပ်ကို ဖွဲ့စည်းချိန်မှာ သူဟာ ရက်အကန့်အသတ်မရှိ ခွင့်ရထားတဲ့အချိန်ပေါ့။ သူ့ကို တပ်က အပြီးအပိုင် ထွက်ခွင့်ပြုဖို့ လအနည်းငယ်လောက်ပဲ လိုပါတော့တယ်။ ဒါပေမဲ့ စစ်က ရုတ်တရက် ဖြစ်လာတော့ ဇဟစ်ဆော့ဗ်ဟာ သူ့မယားနဲ့ လူလားမမြောက်သေး တဲ့ သားသမီး ငါးယောက်ကို အိမ်မှာထားခဲ့ပြီး စစ်တပ်ထဲ ပြန်ရောက်လာခဲ့ ပါတယ်။

          သူဟာအမြဲတမ်း မှုန်ကုပ်ကုပ်နေတတ်ပေမဲ့ ခင်စရာကလေးတွေ ကတော့ ရှိတယ်။ သူဟာ သနားကြင်နာတတ်တယ်။ အားကလည်း အင်မတန်ကို ကြီးတယ်။ အမှန်တော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မတူညီကြ တဲ့ ဒီလူနှစ်ယောက်ကို ကျွန်တော် အမှတ်မှား မှားနေတာဟာ အံ့သြစရာကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ပထမ ရက်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပဲ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးဟာ ကျွန်တော့်မျက်စိထဲမှာ တူနေပါတယ်။ နှစ်ယောက် စလုံး ပြာနှမ်းနှမ်းဖြစ်ပြီး အအေးဒဏ်ကို အပြင်းအထန်ခံနေရတဲ့ပုံ ပေါ်နေပါ တယ်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်စလုံးဟာ အလွန်အမင်း ပင်ပန်းမောဟိုက်နေတဲ့ လက္ခဏာတွေ ရှိနေပါတယ်။

          မေလရဲ့ ပထမလဝက်မှာ မိုးဟာ နေ့တိုင်း ပုံမှန်ရွာနေပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့အနေနဲ့လည်း မရပ်မနား ချီတက်နေရဆဲပါ။ ရွှံ့စေးတွေ ထူထပ်