မောင်ထွန်းသူ - ခွင့်လွတ်ခြင်းသူခိုး နှင့် မိုပါဆွန်း ၀ထ္ထုတိုများ

မြန်မာပြန်သူ၏အမှာ

“ခွင့်လွှတ်ခြင်းသူခိုးနှင့် မိုပါဆွန်းဝတ္ထုတိုများ” ဟုအမည် ပေးထားသော ဤစာအုပ်တွင် ဘာသာပြန်ဝတ္ထုတို (၉)ပုဒ် ပါသည်။ အားလုံး ပြင်သစ်စာရေးဆရာ မိုပါဆွန်း၏ လက်ရာ များချည်း ဖြစ်သည်။ မိုပါဆွန်းသည် ရုရှားစာရေးဆရာ ချက်ကော့နှင့် အမေရိကန် စာရေးဆရာ အိုဟင်နရီတို့လိုပင် ဝတ္ထုတို အဖွဲ့အနွဲ့၌ ထူးခြားထင်ရှားသော ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတစ်ဦး ဖြစ်သည်။

မိုပါဆွန်းသည် မြန်မာစာဖတ်ပရိသတ်နှင့် အထိအတွေ့ အများဆုံးသော နိုင်ငံရပ်ခြား စာရေးဆရာဖြစ်သည်။ မိုပါဆွန်း အား ပထမဆုံး မြန်မာစာဖတ်ပရိတ်သတ်ထံ ပို့ပေးခဲ့သူမှာ စာရေး ဆရာကြီး မောင်ထင် ဖြစ်သည်။ ဆရာမောင်ထင်သည် မိုပါဆွန်း ၏ The Necklace အမည်ရှိ ဝတ္ထုကို “စိန်ပန်းကုံး” ဟူသော အမည်ဖြင့် ရှေးဦးစွာ ဘာသာပြန်ခဲ့သည်။ ထိုဝတ္ထုတိုသည် ၁၉၃၈ ခုနှစ် ဇန်နဝါရီလထုတ် “ဂန္ထလောကမဂ္ဂဇင်းတွင် ပါလာခဲ့၏။ ထိုဝတ္ထုတိုသည် လူကြိုက်အလွန်များ၍ ထင်ရှားကျော်ကြားသော ဝတ္ထုတိုတစ်ပုဒ် ဖြစ်လေသည်။

“စိန်ပန်းကုံး” ဝတ္ထုတိုကို စာဖတ်ပရိသတ်များက လက်ခံလာသည့်အခါ ဆရာမောင်ထင်သည်

မိုပါဆွန်း၀ထ္ထုတိုများထဲမှကောင်းနိုးရာရာများကို ဆက်လက်ဘာသာပြန်ရန် ရည်ရွယ်ခဲ့ သည်။ သို့သော်လည်း ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီး ဖြစ်ပွားလာသဖြင့် ဆရာမောင်ထင်၏ ရည်ရွယ်ချက်သည် မဖြစ်မြောက်ခဲ့ချေ။ စစ် ကြီးပြီးသွားသည့်အခါ ဆရာ ဒဂုန်တာရာ၏ “တာရာ မဂ္ဂဇင်း” ၌ မိုပါဆွန်း ဘာသာပြန်များသည် ဆက်တိုက်ပါလာခဲ့ပြန်သည်။ ယင်း မိုပါဆွန်း ဝတ္ထုတိုများသည် ဆရာမောင်ထင်၏ လက်ရာ များချည်း ဖြစ်လေသည်။

ထို့နောက် တာရာ မဂ္ဂဇင်း ရပ်သွားသဖြင့် မိုပါဆွန်း ဝတ္ထုတိုများသည် ပြတ်သွားပြန်၏။ သို့သော်လည်း ၁၉၆၁ ခုနှစ် ဇွန်လထုတ် “ငွေတာရီ မဂ္ဂဇင်း' မှစ၍ ၁၉၆၂ ခုနှစ်

အောက်တိုဘာလထုတ်အထိ မိုပါဆွန်း ဝတ္ထုတိုများသည် ဆက် လက် ပါရှိလာခဲ့ပြန်သည်။ ဤသို့ဖြင့် ဆရာကြီး မောင်ထင် ဘာသာပြန်ခဲ့သည့် မိုပါဆွန်း ဝတ္ထုတိုပေါင်း ၂၆ ပုဒ်မျှ ရှိခဲ့ရာ ယင်းတို့ကို ၁၉၆၆ ခုနှစ်တွင် ရာပြည့်စာအုပ်တိုက်မှ တတိယ အကြိမ် ထုတ်ဝေသွားခဲ့လေသည်။

ကမ္ဘာကျော် ပြင်သစ်စာရေးဆရာ ဂိုင်ဒီမိုပါဆွန်း (Guy de Maupassant) အား ပြင်သစ်နိုင်ငံ နော်မန်ဒီပြည်နယ်၊ ရူအင် (Rouen) မြို့အနီးမှ ကျေးရွာတစ်ရွာ၌ ၁၈၅၀ ခုနှစ်တွင် မွေးဖွားခဲ့သည်။ မိုပါဆွန်း၏မိခင်သည် စာတတ်ပေတတ် ပုဂ္ဂိုလ် တစ်ဦးဖြစ်၍ မိမိသားကို မိမိကိုယ်တိုင် စာသင်ပေးရုံမျှမက သူမကိုယ်တိုင် မွေ့လျော်ကျက်စားခဲ့သော စာပေ၌ သားဖြစ်သူ မွေ့လျော်လာအောင် ပြုစုပျိုးထောင်ပေးခဲ့သည်။ သူ့မိခင်သည် ကမ္ဘာကျော် အင်္ဂလိပ် ပြဇာတ်ဆရာကြီး ရှိတ်စပီးယား၏ ပြဇာတ် များကို နှစ်သက်စွဲလမ်းခဲ့သည့်အားလျော်စွာ မိမိ၏သားကိုလည်း ရှိတ်စပီးယား ပြဇာတ်များ၏ အရသာကိုခံနိုင်အောင် ငယ်ရွယ်စဉ် ကတည်းက လေ့ကျင့်ပေးခဲ့သည်။

မိခင်၏ သင်ပြပေးမှုကြောင့် အသက် ခပ်ငယ်ငယ် ကတည်းက စာဖတ်တတ် ရေးတတ်လာခဲ့သော မိုပါဆွန်းသည် ဆယ့်သုံးနှစ်အရွယ်တွင် ရွာခရစ်ယန် ဘုန်းကြီးကျောင်း၌ ပညာ ဆက်လက်သင်ကြားခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ဆရာဘုန်းကြီးနှင့် မိုပါဆွန်းတို့၏ ဆက်ဆံရေး အဆင်မပြေမှုကြောင့် မိုပါဆွန်း သည် ကျောင်းမှ ထွက်လိုက်ရ၏။ သား၏ ပညာရေးတွင် အမြဲတစေ အလေးအနက်ပြုလေ့ရှိသော မိုပါဆွန်း၏မိခင်သည် သူ့သား မိုပါဆွန်းအား ရှုအင်မြို့မှ စာသင်ကျောင်းသို့ပို့၍ ပညာ ဆက်လက်သင်ယူစေခဲ့ရာ ပညာကို ကောင်းစွာသင်ယူခွင့် ရခဲ့ လေသည်။

ရှုအင်မြို့၌ ပညာသင်ယူနေစဉ်အတွင်း မိုပါဆွန်းသည် မဒမ်ဘိုဗာရီ (Madame Bovary)ဝတ္ထုဖြင့် ထင်ရှားကျော်ကြား လျက်ရှိသော ပြင်သစ်စာရေးဆရာ ဖလော်ဘဲယား (Flaubert) နှင့် တရင်းတနှီး နေထိုင်ခွင့်ရခဲ့သည်။ စာရေးဆရာ ဖလော်ဘဲယား မှာ မိုပါဆွန်း၏မိခင်နှင့် အလွန်ခင်မင်ရင်းနှီးသည်ဖြစ်ရာ မိုပါ ဆွန်းအား ကောင်းစွာ သွန်သင်ဆုံးမသည်။

မိုပါဆွန်း၏ ပထမဆုံးလက်ရာ ဝတ္ထုတိုမှာ Boule de Suif ဖြစ်သည်။ ယင်းဝတ္ထုကို စာဖတ်ပရိသတ်က အလွန်ကြိုက် ကြသည်ဖြစ်ရာ မိုပါဆွန်းသည် ချက်ချင်းပင် နာမည်ကြီးလာ သည်။ ဝတ္ထုတိုများကိုလည်း တစ်ပုဒ်ပြီးတစ်ပုဒ် အဆက်မပြတ် ရေးခဲ့လေရာ ထိုခေတ်က ဝင်ငွေအရွှင်ဆုံးသော စာရေးဆရာ အဖြစ် ထင်ရှားလာခဲ့လေသည်။

ထို့နောက် ဝတ္ထုတိုပေါင်း ၃၀၀ ကျော်၊ ဝတ္ထုရှည် ၆ အုပ်နှင့် ဆောင်းပါးအမြောက်အမြား ရေးသားခဲ့သည်။ သူ စာ ရေးခဲ့သည့် သက်တမ်းမှာ ဆယ်နှစ်မျှသာရှိ၍ အလွန်တိုတောင်း လှသည်ဟု ပြောစမှတ်ပြုခဲ့ကြသည်။ သို့သော်လည်း ထိုတိုတောင်း လှသော ကာလအတွင်း ရေးခဲ့သမျှသော ဝတ္ထုတို၊ ဝတ္ထုရှည် များသည် ပြင်သစ်စာပေနယ်၌သာမက ကမ္ဘာ့စာပေနယ်၌ အလွန်ထင်ရှားကျော်ကြားသော ဝတ္ထုများ ဖြစ်လာခဲ့လေသည်။

“မိုပါဆွန်း”သည် မြန်မာ စာဖတ်ပရိသတ်နှင့် အထိ အတွေ့ အများဆုံးသော နိုင်ငံရပ်ခြား စာရေးဆရာတစ်ဦး ဖြစ်ကြောင်း အထက်တစ်နေရာ၌ ဆိုခဲ့ပြီးပြီ။ မိုပါဆွန်းအား လူသိ များအောင် ဆောင်ကြဉ်းပေးခဲ့သူမှာ စာရေးဆရာ မောင်ထင် (ယခုဆရာကြီးမောင်ထင်) ဖြစ်ပါသည်ဟုလည်း ပြောခဲ့ပြီးပြီ။

ဆရာကြီးမောင်ထင်သည် မိုပါဆွန်း ဝတ္ထုတိုများကို ၁၉၃၈ ခုနှစ်မှ ၁၉၆၆ ခုနှစ်အထိ ဘာသာပြန်၍ မဂ္ဂဇင်းများတွင် ဖေါ်ပြခဲ့၏။ ထို့နောက် ထိုကာလအတွင်းက ဆရာကြီးပြန်ဆို ထားခဲ့သော မိုပါဆွန်း ဝတ္ထုတိုများကို စုစည်း၍ “မိုပါဆွန်း ဝတ္ထုတိုများ ́ ဟူသောအမည်ဖြင့် ၁၉၆၆ ခုနှစ်တွင် ပုဂံ စာအုပ် တိုက်မှ ပထမအကြိမ် ထုတ်ခဲ့၏။

ယခုဤစာအုပ်တွင် မိုပါဆွန်း၏ ဝတ္ထုတိုများထဲမှ ကျွန် တော် နှစ်သက်ရာများကို ရွေးချယ်ပြန်ဆိုထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤဝတ္ထုများကို အခြားစာရေးဆရာများ ပြန်ဆိုထားခြင်း မရှိ သေးဟု ကျွန်တော်ထင်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကျွန်တော့်နှုတ်မှ ကျွန်တော့်ထုတ်ဝေသူအား “ဒီဝတ္ထုတိုတွေကို ဘယ်သူမှမပြန်ကြသေးဘူးထင်တယ်” ဟု ပြောမိသည်။ ထုတ်ဝေသူကလည်း ကျွန်တော့်စကားကို အခိုင်အမာ လက်ခံထားဟန် တူပါသည်။ ဤစာအုပ် မျက်နှာဖုံး၌ “မည်သည့် ဘာသာပြန်ဆရာမှ ဘာသာ ပြန်ဆိုခြင်း မပြုရသေးသော မိုပါဆွန်း ဝတ္ထုတိုများ” ဟု ဆိုထား ပါသည်။

ထိုစကားသည် အတိအကျ မှန်ကန်ခဲ့ပါမူ အထူးပြောစရာ မရှိပါ။ သို့သော်လည်း မိုပါဆွန်းဝတ္ထုတိုများသည် မြန်မာစာရေး ဆရာများရော မြန်မာ စာဖတ်ပရိသတ်ပါ နှစ်သက်ကြသည် ဖြစ်ရာ ဤစာအုပ်ပါ ဝတ္ထုတိုများထဲမှ တစ်ပုဒ် သို့မဟုတ် နှစ်ပုဒ်ကို အခြားတစ်ဦးတစ်ယောက်က ပြန်ဆိုထားခဲ့သည်ကို တွေ့ခဲ့သည်ရှိသော် ဘာသာပြန်သူ ကျွန်တော့်အတွက် စိတ်သက် သာဖွယ်ရာ ရှိလိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။ သို့ပါ၍ “မည်သည့် ဘာသာ ပြန်ဆရာမှ ဘာသာပြန်ဆိုခြင်း မပြုရသေးသော မိုပါဆွန်း ဝတ္ထု တိုများ” ဟူသော စကားအတွက် (အကယ်၍များ) မှန်ကန်ခဲ့သည် ရှိသော် ထုတ်ဝေသူအား ချီးကျူးရန် ဖြစ်ပါသည်။ အကယ်၍မှားခဲ့သည် ဆိုပါမူကား ထိုစကားအတွက် ဘာသာပြန်သူ ကျွန် “တော်၌ တာဝန်ရှိသည်ဟု မှတ်ယူစေလိုပါသည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ မိုပါဆွန်း၏ ဝတ္ထုတိုများထဲတွင် အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် မြန်မာဘာသာသို့ မပြန်ရသေးဘဲ ကျန်နေသည်များရှိပါသေးသည်။ အခွင့်အခါသင့်ပါက ယင်း ဝတ္ထုတိုများကို ပြန်ချင်သောဆန္ဒ ထက်သန်နေဆဲ ဖြစ်ပါသည်။ အကယ်၍ အခြားပုဂ္ဂိုလ်များ ပြန်ဆိုထားသည့် ဝတ္ထုတိုများထဲမှ ကျွန်တော်ကြိုက်နှစ်သက်သည့် ဝတ္ထုတိုကလေးများကို တွေ့ပါ ကလည်း ထပ်မံပြန်ဆိုလိုသောစိတ် ရှိနေဆဲ ဖြစ်ပါသည်။

အကယ်၍ အခြားပုဂ္ဂိုလ်များ ပြန်ဆိုထားသည်ကို ကျွန် တော် ထပ်မံ၍ ပြန်ဆိုမိပါကလည်း ဘာသာပြန်လုပ်ငန်းတွင် စိတ်ပါဝင်စားသူများအဖို့ ပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ဦး၏ မတူညီသော အယူ အဆနှင့် အရေးအသားများကိုကြည့်၍ သင်ခန်းစာ များစွာရရှိ နိုင်ကြလိမ့်မည်ဟု ကျွန်တော်မျှော်လင့်မိပါသည်။

မောင်ထွန်းသူ (ရ-၄-၂၀၀၁)

(၁)

"ခွင့်လွှတ်ခြင်း"

သူမသည် ဘယ်သူနှင့်မှ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံခြင်းမပြုဘဲ ပတ်ဝန်း ကျင်လောကတစ်ခုလုံးနှင့် ကင်းကင်းကွာကွာ နေထိုင်တတ်သော မိသားစု ထဲ၌ မွေးဖွားကြီးပြင်းလာရသူ ဖြစ်သည်။ သူမ၏ မိသားစုသည် ထူးခြားသော နိုင်ငံရေးဖြစ်ရပ်များ အပေါ်တွင်လည်း စိတ်ဝင်စားလေ့မရှိ။ ယင်း ဖြစ်ရပ်များကို စားပွဲ၌ မိသားစုဆုံမိသည့်အခါ အပျင်းပြေ ပြောစရာကိစ္စ များအဖြစ်သာ သဘောထားကြသည်။ အစိုးရ အပြောင်းအလဲများမှာလည်း သူတို့နှင့် အလွန်အလှမ်းကွာလေလှသည်ဖြစ်ရာ လူဝီဘုရင် ၁၄ နတ်ရွာစံ ခြင်းနှင့် နပိုလီယံ အာဏာရလာခြင်း စသောပြောင်းလဲမှုများသည် သာမန် ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် သမိုင်းဖြစ်ရပ်များ အဖြစ်သာ ရှုမြင်သုံးသပ်ကြသည်။ ထို အရေးအခင်းများအပေါ်တွင် ထိုမျှထက်ပို၍ အာရုံဝင်စားခြင်း မရှိကြပေ။

ဓလေ့ထုံးစံများသည် ပြောင်းလဲနေသည်။ ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့မှုများ သည်လည်း ပြောင်းလဲနေကြသည်။ အဝတ်အစား ဖက်ရှင်များသည် တစ်မျိုး ပြီးတစ်မျိုး သစ်ဆန်းလာနေသည်။ သို့တစေလည်း ရှေးရိုးရာ ဓလေ့ထုံးစံ များအတိုင်းသာ အမြဲတစေ လိုက်နာနေထိုင်လျက်ရှိသော သူတို့မိသားစု အဖို့ ထိုပြောင်းလဲဆန်းသစ်မှုများသည် ထူးခြားသည့်အရာများ မဟုတ်ပေ။