မောင်ထွန်းသူ - ချစ်သောမာယာ

တပ်ကြပ်ကြီး

          ငယ်ရွယ်နုပျိုစဉ်အခါက မြို့စားကြီး “မီနစ်ခါ၏လက်အောက်၌ အမှုထမ်းခဲ့သော ကျွန်တော်၏ဖခင်'အန်ဒရေး ပက်ထရိုဗစ်ချ်ဂရီးနက်” သည် ၁၇--ခုနှစ်တွင် ယာယီဗိုလ်မှူးရာထူးဖြင့် အငြိမ်းစားယူခဲ့သည်။

          ထို့နောက် သူပိုင်ဆိုင်သော “ဆင့်ဘတ်စ်ခြံမြေပေါ်တွင် ပြန်၍အခြေ ချခဲ့သည်။ ဤအတောအတွင်းမှာပင် သူသည် ထိုဒေသအတွင်းရှိ လူချမ်း သာတစ်ဦးဘဝမှ လူဆင်းရဲတစ်ဦးအဖြစ်သို့ ရောက်ရှိသွားသော ပုဂ္ဂိုလ် တစ်ဦး၏သမီး “အက်ဗေယာဗာဆီယက်ဗ်နာ နှင့် လက်ထပ်ထိမ်းမြား ၍ သူတို့အိမ်ထောင်တွင် သားသမီးကိုးယောက်မျှ မွေးဖွားခဲ့သည်။

          ကျွန်တော့်အစ်ကိုများနှင့်အစ်မများသည် နို့စို့ကလေးဘဝဖြင့် သေ ဆုံးကုန်ခဲ့ကြရသည်ဖြစ်ရာ ကျွန်တော့်မိဘများတွင် ကလေးအဖတ်မတင် ဟု ဆိုနိုင်စရာရှိပါသည်။ သို့သော်လည်း ကျွန်တော့်အမိဝမ်းတွင်းသို့ ရောက်နေသည့်အချိန်တွင်မူ ကျွန်တော်တို့နှင့် ဆွေရိပ်မျိုးရိပ်မကင်းသော စစ်တပ်တွင် ဗိုလ်မှူးတစ်ဦးဖြစ်နေသည့် မင်းသားဘီမှတစ်ဆင့် ကျွန်တော့် အား ဆီမီနာ့ဗ်တပ်ရင်းတွင် တပ်ကြပ်ကြီးတစ်ယောက်အဖြစ် စာရင်း သွင်းထားလိုက်ပါသည်။ အကယ်၍ ထိုစဉ်အခါက ကျွန်တော့်အမေက သာ သမီးကလေးတစ်ယောက် မွေးဖွားခဲ့သည်ရှိသော် ကျွန်တော့်အဖေ သည် သူစာရင်းသွင်းထားသော တပ်ကြပ်ကြီး သေပြီဟု သတင်းပို့ရဖွယ် ရှိ၏။ သို့ဆိုလျှင်လည်း ဤကိစ္စသည် ဤနေရာမှပင် အဆုံးသတ်သွားဖွယ် ရာ ရှိပါသည်။

          ကျွန်တော်တို့ခေတ်အခါက ပညာသင်ကြားမှုစနစ်သည် ယနေ့ ခေတ်နှင့်မတူပါ။ ကျွန်တော် အသက် ၅ နှစ်အရွယ်တွင် ကျွန်တော့်အား မြင်းထိန်းတစ်ဦးဖြစ်သော “ဆာဗီလစ်ချ်” ၏လက်သို့အပ်လိုက်သည်။ ဆာ ဗီလစ်ချ်မှာ အသောက်အစားကင်းပြီး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိသဖြင့် ကျွန်တော့် အဖေက ကျွန်တော့်အတွက် ဆရာအဖြစ် ရာထူးတိုးမြှင့်ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ် သည်။ ကျွန်တော့်အသက် ဆယ့်နှစ်နှယ်အရွယ်တွင် ဆာဗီလစ်ချ်ထံမှ ကိုယ့် ဘာသာစကားကို ဖတ်တတ်၊ ရေးတတ်အောင် သင်ကြားခဲ့ပါသည်။

          ထို့နောက် ကျွန်တော့်အဖေသည် ကျွန်တော့်အတွက် “မွန်စီယာဘီ ယာဂရီ” အမည်ရှိ ပြင်သစ်ဆရာတစ်ယောက် ငှားသည်။ သူသည် မော်စကို မြို့မှ စေလွှတ်လိုက်သောဆရာဖြစ်၏။ တစ်နှစ်ပတ်လုံး ဝိုင်နှင့် သံလွင်ဆီ အလုံအလောက် အခမဲ့ပေးရမည်ဟု နှစ်ဖက် သဘောတူညီချက်ပေးထားရ သည်။ သူ ရောက်လာခြင်းကို မနှစ်မြို့သည့်လူမှာ ကျွန်တော့်ငယ်ဆရာ ဆာဗီလစ်ချ်ဖြစ်ပါသည်။

          အမှန်တော့ သူ့နိုင်ငံတွင်နေစဉ်က မွန်စီယာဘီယာဂရီသည် ဆံပင် ညှပ်သမားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ပရပ်ရှားစစ်တွင် ဝင်ရောက် အမှုထမ်းပြီး နောက်ပိုင်းတွင် ရုရှားနိုင်ငံသို့ အလည်ခရီးထွက်ကာ ဆရာ လုပ်သည်။ တကယ်တော့ သူသည် ဆရာဟူသောစကားလုံး၏ အနက် အဓိပ္ပာယ်ကိုပင် ကွဲကွဲပြားပြား နားလည်သူမဟုတ်ပါ။

          သူသည် ပျော်ပျော်နေတတ်သူတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း စိတ်က တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်မရှိ။ ပေါ့ပေါ့တန်တန် နေတတ်သည်။ သူ့တွင်ရှိ နေသည့် အကြီးဆုံးသော အားနည်းချက်မှာ မိန်းမလိုက်စားခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင်လည်း (သူပြောလေ့ရှိသည့် လက်သုံးစကားအတိုင်း ပြောရမည်ဆိုပါ က) သူသည် “အရက်ပုလင်း၏ရန်သူမဟုတ်”ပါ။ တစ်နည်းပြောရမည်ဆို ပါက သူ့ပါးစပ်ထဲ အရက်တစ်ခွက်လောက် ဝင်သွားလျှင် သူ့ကိုယ်သူ တာမရူနိုင်လောက်အောင် မူးပြီဆိုခါမှ ရပ်ချင်သူဖြစ်၏။

          သို့သော်လည်း ဝိုင်ကို ညစာ စားချိန်ကျခါမှ တစ်ယောက်တစ်ခွက် သောက်လေ့ရှိသော ကျွန်တော်တို့အိမ်တွင် မွန်စီယာဘီယာဂီသည် များစွာ အကျဉ်းအကျပ်ကျလျက်ရှိ၏။

          မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ရုရှားအဖျော်ယမကာများနှင့် မကြာခင် တရင်း တနှီး ဖြစ်လာခဲ့လေရာ သူ ရင်ဆိုင်နေရသည့် အခက်အခဲကို ကျော်လွှား နိုင်ခဲ့ရုံမျှမက ရုရှားအဖျော်ယမကာများကို သူ့နိုင်ငံထွက် ဝိုင်အရက်များ ထက် ပို၍ နှစ်သက်စွဲလမ်းလာခဲ့သည်။

          သူ့အနေဖြင့် ရုရှားအရက်များသည် အစာကြေချက်ရာ၌ အခြား အရက်များထက် ပို၍ အစွမ်းထက်သည်ဟုပင် ယူဆလာခဲ့ပါသည်။

          သူနှင့် ကျွန်တော်သည် ချက်ချင်းလိုလိုပင် တရင်းတနှီးဖြစ်သွားခဲ့ ကြသည်။ သူသည် ကျွန်တော့်အား ပြင်သစ်နှင့် ဂျာမန်ဘာသာစကားများ ကိုသာမက အခြားလိုအပ်သော ဘာသာရပ်များကိုပါ သင်ကြားပေးရန် တာဝန်ယူထားသော်လည်း ကျွန်တော့်ထံမှ ရုရှားဘာသာစကား မတောက် တခေါက် သင်ယူဖို့လောက်သာ စိတ်ဝင်စားနေသည်ကို တွေ့ရ၏။ မည်သို့ ပင်ဖြစ်စေ ကျွန်တော်တို့သည် ကိုယ့်အလုပ်ကို လုပ်ကြခြင်းအားဖြင့် တစ် ယောက်အပေါ်တစ်ယောက် ကျေနပ်လျက်ရှိကြလေသည်။

          သို့သော်လည်း မကြာခင်ပင် ကံကြမ္မာသည် ကျွန်တော့်အား သူနှင့် ကွဲကွာသွားအောင် ဖန်တီးခဲ့ပါသည်။ ဖြစ်ပုံမှာ -

          ကျွန်တော်တို့အိမ်တွင် “ပါလတ်ရှခါ”ဟုခေါ်သော ကျောက်ပေါက် မာ ဗရပျစ်နှင့် ဝဝတုတ်တုတ် အဝတ်လျှော်သမားတစ်ဦးနှင့် နွားမများ ထိန်းရသည့် မျက်စိတစ်ဖက်လပ်နှင့် အေကူကာ” အမည်ရှိ မိန်းမတစ် ယောက်ရှိသည်။

          တစ်ရက်တွင် သူတို့သည် ကျွန်တော့်အမေ၏ခြေရင်း၌ ဒူးများ ထောက်၍ ထိုင်ကာ မသိနားမလည်၍ ပြုမှားခဲ့မိသည့် ဒုစရိုက်မှုအတွက် အပြစ်မှ ခွင့်လွှတ်ရန် အသနားခံကြသည်။

          သူတို့၏အတွေ့အကြုံမရှိမှုကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ ကျူးလွန်အောင် ပြုလုပ်ခဲ့သူမှာ ဆရာမွန်စီယာဘီယာဂရီဖြစ်ပါသည်ဟုလည်း တိုင်ကြားကြ သည်။ ဤကိစ္စမျိုးတွင် အလွန်အလေးအနက် ပြုတတ်သော အမေသည် ဒေါသူပုန်ထပါလေတော့သည်။

          ချက်ချင်း ကျွန်တော့်အဖေအား တိုင်သည်။ အဖေကလည်း စက္ကန့် ပင် မဆိုင်းဘဲ ချက်ချင်းအရေးယူရန် ပြင်သစ်ဆရာကို လူတစ်ယောက်လွှတ်၍ ခေါ်သည်။ ပြင်သစ်ဆရာမှာ ကျွန်တော့်အား သင်ခန်းစာတစ်ခု သင်ကြားပေးနေ၍ မအားလပ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည့်အခါ အဖေကိုယ် တိုင် ကျွန်တော့်အခန်းသို့ ရောက်လာသည်။

          အခန်းထဲရှိ ကုတင်ပေါ်၌ ခြေကားရား လက်ကားရားဖြင့် မလှမပ အိပ်မောကျနေသော ပြင်သစ်ဆရာကို တွေ့သည်။

          ထိုစဉ်က ကျွန်တော်သည် ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်နေချိန်ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့်အခန်းထဲတွင် ကျွန်တော့်အကျိုးဖြစ်ထွန်းဖို့အတွက် မော်စကိုမြို့ မှ မှာ၍ ဝယ်ယူထားသော ကမ္ဘာ့မြေပုံကြီးတစ်ချပ်ရှိသည်။

          ထိုမြေပုံကြီးမှာ ဘယ်လိုမှအသုံးမဝင်ဘဲ နံရံ၌ ချိတ်ထားခဲ့သည်မှာ ကြာခဲ့ပြီ။ စာရွက်အရွယ်အစားကလည်း ကြီး၍ စက္ကူကလည်း အကောင်း စားဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော် မျက်စိကျနေခဲ့သည်မှာလည်း ကြာခဲ့ပြီ။

          ယနေ့တွင်မူ ဆရာဘီယာဂရီ အိပ်ပျော်နေခိုက် အခွင့်ကောင်းယူ၍ ထိုမြေပုံကြီးကို နံရံမှဖြုတ်ကာ ကျွန်တော် စွန်တစ်ခုလုပ်နေသည်။

          ကျွန်တော့်အဖေ အခန်းထဲရောက်လာချိန်တွင် ကျွန်တော်သည် “တိတ်ဟော့ဖ်ဂွတ်ဟုပ်အငူ” ပါသည့် မြေပုံတစ်ခြမ်းကို အမြီးလုပ်၍ စွန်၏ အောက်နားတွင် ကော်ကပ်နေခိုက်ဖြစ်သည်။

          အဖေသည် ကျွန်တော်၏ ပထဝီသင်ခန်းစာ လေ့ကျင့်မှုကို အသိ အမှတ်ပြုသည့်အနေဖြင့် ကျွန်တော့်နားရွက်ကို တစ်ချက်မျှ တအားလိမ်ဆွဲ လိုက်ပြီး ပြင်သစ်ဆရာထံ တန်းသွားသည်။ ။

          အဖေသည် ပြင်သစ်ဆရာအား တွန်းလား ထိုးလား လှုပ်၍နိုးသည်။ ပါးစပ်မှလည်း မနားတမ်း ပြစ်တင်ကြိမ်းမောင်းသည်။

          ပြင်သစ်ဆရာသည် အိပ်ရာမှထရန် ကြိုးစားသည်။ သို့သော်လည်း အိပ်ရာမှထ၍မရ။ ကံမကောင်း အကြောင်းမလှရှာသည့် ကျွန်တော့်ဆရာ သည် သူ့ကိုယ်သူ တာစူ၍မရနိုင်အောင် မူးနေသည်မဟုတ်ပါလား။

          ကျွန်တော့်ဆရာ ကျူးလွန်ခဲ့သော ပြစ်မှုများအတွက် ထိုက်သင့် သည့် အပြစ်ဒဏ်မှာ တစ်ခုတည်းသာရှိသည်။ ကျွန်တော့်အဖေသည် ပြင် သစ်ဆရာအား လည်ကုပ်မှဆွဲကိုင်ကာ အခန်းထဲမှ ဆွဲထုတ်သွားပြီး ထိုနေ့ မှာပင် အိမ်ထဲမှ အပြီးအပြတ်မောင်းထုတ်လိုက်သည်။

          ဤအတွက် အတိုင်းအဆမသိနိုင်လောက်အောင် ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်နေသူမှာ ကျွန်တော့်ဆရာဟောင်း ဆာဗီလစ်ချ်ဖြစ်သည်။ ဤသို့ဖြင့် ကျွန်တော့်ပညာရေးသည် ဆုံးခန်းတိုင်သွားပါတော့သည်။

          ကျွန်တော် ထိုအချိန်မှစ၍ ဘာတစ်ခုမျှ ဟုတ်တိပတ်တိ သင်ကြား လေ့လာခြင်းမပြုရတော့ဘဲ ဝေလေလေသမားတစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့ သည်။

          စာပို့ချိန်များနှင့် အချိန်ကုန်သည့်အခါ ကုန်၍ ခြံမြေပေါ်ရှိ သက်တူ ရွယ်တူများနှင့် ဖားခုန် ခုန်ခြင်းဖြင့် အချိန်ဖြုန်းသည့်အခါ ဖြုန်းသည်။

          ဤပုံစံဖြင့် ကျွန်တော်သည် အသက် ဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ်သို့ ရောက်လာခဲ့ရ၏။ ထိုအချိန်တွင်မူ ကျွန်တော့်ဘဝသည် အပြောင်းအလဲ တစ်ခုနှင့် ကြုံရပါသည်။

          ဆောင်းဦးပေါက်တစ်ရက်တွင် ကျွန်တော့်အမေသည် ဧည့်ခန်းထဲ၌ ထိုင်၍ စတော်ဘယ်ရီသီးများကို ပျားရည်ထဲထည့်ကာ ကျိုလျက်ရှိသည်။ ဘေးနားမှ ရပ်ကြည့်နေသော ကျွန်တော်သည် အမြှုပ်တစီစီထနေသော စထရော်ဘယ်ရီကို ကြည့်၍ သွားရည်တစိုစိုဖြစ်ကာ နှုတ်ခမ်းများကို လျှာ ဖြင့် မကြာခဏ လျက်ပေးနေရသည်။

          ကျွန်တော့်အဖေကတော့ ပြတင်းပေါက်အနီး၌ထိုင်ကာ ကျွန်တော် တို့ထံ နှစ်စဉ်မှန်မှန် ရောက်လာလေ့ရှိသော နန်းတွင်းပြန်တမ်း” စာအုပ်ကြီး ကို ဖတ်ရှုနေသည်။

          ဤစာအုပ်ကြီးသည် အဖေ့အပေါ်တွင် များစွာ သြဇာအရှိန်အဝါ ကြီးမားသည်ကို ကျွန်တော် အစဉ်အမြဲလိုလို သတိထားခဲ့မိသည်။

          ဤစာအုပ်ကြီးကိုဖတ်တိုင်း အဖေသည် စိတ်လှုပ်ရှားလေ့ရှိ၏။ ဒေါသ မောဟတွေ ဝင်လာတတ်၏။ ဒေါမနဿဖြစ်သည့်အခါ ဖြစ်၏။

          အဖေ၏ အမူအကျင့်နှင့် အလေ့အထများကို အလွတ်နီးပါးသိနေ သော အမေသည် ဤစာအုပ်ကြီး ရောက်လာလျှင် အဖေ ရှာမတွေ့နိုင်သည့် နေရာ၌ ဝှက်ထားလေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အဖေသည် စာအုပ်ကို လပေါင်းများစွာ ကုန်လွန်သွားသည်အထိ မတွေ့ဘဲဖြစ်နေတတ်သည်။ သို့သော်လည်း တစ်ခါတစ်ရံ မျက်စိလည် လမ်းမှားပြီး တွေ့သွားသည့်အခါ နာရီပေါင်းများစွာ ကုန်သည်အထိ စာအုပ်ကို လက်မှမချတော့ပေ။

          ထိုနေ့က နန်းတွင်းပြန်တမ်းစာအုပ် ဖတ်နေသော အဖေသည် ရှူး ရှူးရှားရှားဖြစ်သည့်အခါ ဖြစ်သည်။ ပခုံးများ တွန့်သည့်အခါ တွန့်သည်။ နှုတ်မှ အသံထွက်၍ ရေရွတ်သည့်အခါ ရေရွတ်သည်။

          သူသည် ဖျတ်ခနဲ ကျွန်တော့်အမေအား လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

          “မင့်သား ပက်ထရူရှာ အသက်ဘယ်လောက်ရှိသွားပြီလဲ” ဟုမေး သည်။

          “ဘာပြုလို့လဲ၊ သူ ဆယ့်ခြောက်နှစ်ထဲ ဝင်သွားပြီ” ဟု အမေက ပြန်ပြောသည်။

          “ဆယ့်ခြောက်နှစ်ဆိုတော့ ကောင်းတယ်” ဟု အဖေက ပြောသည်။ သူ တပ်ထဲဝင်ဖို့ အချိန်ရောက်ပြီ ..ကျွန်တော်နှင့် ခွဲခွာသွားရတော့မည့်အဖြစ်ကိုတွေးမိပြီး ရုတ်တရက် စိတ်ထိခိုက်သွားသောအမေသည် လက်ထဲမှ ဇွန်းလွတ်ကျသည်အထိ ဖြစ်ရ သည်။

          ပါးနှစ်ဖက်တွင်လည်း မျက်ရည်များစီးကျလာသည်။ ကျွန်တော်က တော့ အမေ့လို မခံစားရပါ။ အဖေပြောလိုက်သည့်စကား ကြားလိုက်ရ သောအခါ ဝမ်းသာအားရဖြစ်မိသည်။ စစ်မှုထမ်းရတော့မည့်အရေးကို တွေးလိုက်သည့်အခါ ပီတာဘာ့ဂ်မြို့ပေါ်တွင် လွတ်လပ်စွာနေရမည့်ဘဝ ကို မြင်ယောင်လာသည်။

          ကျွန်တော့်အဖေသည် ကျွန်တော့်ကိစ္စကို ချက်ချင်းစီစဉ်သည်။ ကျွန် တော် အိမ်မှ ထွက်ခွာရမည့်နေ့ရက်ကိုလည်း သူကိုယ်တိုင် သတ်မှတ်ပေး သည်။ ကျွန်တော် ခရီးထွက်ရမည့်နေ့မတိုင်မီ တစ်ရက်ညနေပိုင်းတွင် အဖေက ကျွန်တော့်အား မင်တံနှင့်မင်အိုး ယူခိုင်းသည်။

          နောင်အခါတွင် ကျွန်တော်၏အထက်အရာရှိဖြစ်လာမည့် ပုဂ္ဂိုလ် တစ်ဦးထံ စာတစ်စောင် ရေးပေးလိုက်မည်ဟုလည်း ပြောသည်။

          “မင်းသားဆီကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းနှင့် သတိရကြောင်း ထည့်ရေး ဖို့ မမေ့ပါနဲ့” ဟု အမေက ပြောသည်။ “ကျွန်မသားလေး ပက်ထရူရှာကို တတ်အားသရွေ့ ကူညီစောင့်ရှောက်သွားလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မက မျှော်လင့်နေပါတယ်လို့လည်း ရေးလိုက်ပါ”

          “မင်းက ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ” ဟု အဖေက မျက်မှောင်ကုတ် ၍ ပြန်မေးသည်။ “ငါက ဘာကြောင့် မင်းသားဆီ စာရေးရမှာလဲကွ”

          “ပက်ထရူရှာကို ငါက ပီတာဘာ့ဂ်မြို့ လွှတ်မယ်လို့ မင်းက ထင်နေ သလား၊ ပီတာဘာ့ဂ်မှာ သွားပြီးအမှုထမ်းလို့ သူ ဘာရမှာလဲ။ ပေမယ် တေမယ်၊ ဖြုန်းတီးမယ် အဲဒါပဲ တတ်လာမှာပေါ့။ သူ့ကို တကယ့်စစ်တပ် ထဲမှာ ကျောပိုးအိတ်အလွယ်ခိုင်းရမယ်။ ယမ်းငွေ့ အနံ့ ရှူခိုင်းရမယ်။ တကယ့်စစ်သားတစ်ယောက်လို နေစေရမယ်။ ယူနီဖောင်းအသစ်စက်စက် အကောင်းစားကိုဝတ်ပြီး လူပေါ်ကြော့တစ်ယောက်လို ဟန်ရေးရေး ပြနေ တဲ့လူမျိုး အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။ သူ့ကို ငါက လုံခြုံရေးတပ်ထဲ ဝင်ခိုင်းမှာ။ ကဲ ... ကဲ သူ့နိုင်ငံကူးလက်မှတ်စာအုပ် ဘယ်မှာလဲ ငါ့ကိုပေးစမ်း”

          ကျွန်တော့်အမေသည် ကျွန်တော့်နိုင်ငံကူးလက်မှတ်စာအုပ်ကို ချက် ချင်းပင် သေတ္တာကြီးထဲမှ ထုတ်ယူ၍ ကျွန်တော့်အဖေလက်ထဲသို့ တုန်ယင် လှုပ်ရှားနေသောလက်ဖြင့် လာပေးသည်။

          ကျွန်တော့်အဖေသည် စာအုပ်ကို သူ့ရှေ့ စားပွဲပေါ်၌ ချကာ စာတစ် စောင် ကောက်ရေးသည်။ ကျွန်တော့်ရင်ထဲတွင် သူ ဘာတွေရေးနေပါလိမ့် ဟူသော သိချင်စိတ်သည် ပြင်းထန်လျက်ရှိ၏။

          သူ ကျွန်တော့်အား ပီတာဘာ့ဂ်မြို့သို့ မလွှတ်ဘူးဟုပြောထားသည်။ သို့ဆိုလျှင် ဘယ်ကို ပို့မှာပါလိမ့်။ နောက်ဆုံးတွင် အဖေသည် ရေးလက် စ စာကို အဆုံးသတ်လိုက်သည်။

          စာနှင့် နိုင်ငံကူးလက်မှတ်စာအုပ်ကို စာအိတ်တစ်လုံးတွင် ထည့်၍ အပြင်မှ ချိတ်ပိတ်လိုက်သည်။သူ့မျက်မှန်ကို ချွတ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်အား လှမ်းခေါ်သည်။

          “ရော့ ဟောဒီမှာ စာ၊ ဒီစာဟာ အန်ဒရေးကာလို့ဗစ်ချ်ကို ပေးရမယ့် စာ။ သူဟာ ငါ့ရဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပဲ။ မင်း ဩရင်း ဘာ့ဂ်ကိုသွားပြီး သူ့လက်အောက်မှာ အမှုထမ်းရမယ်၊ ငါပြောတာနားလည်လား”

          ကျွန်တော်၏အနာဂတ် ဘဝအတွက် မျှော်လင့်ချက်အားလုံးသည်