မောင်ထင် - အံ့ဖွယ်ပုံပြင်ဂျပန်ဒဏ္ဍာရီများ

နားရွက်ပြတ်ကြီး

          ရှေးနှစ်ပေါင်း ခုနစ်ရာခန့်က ရှီမိုနိုဆကီ ရေလက်ကြားရှိ ဒန်နိုဥရာ မြို့တွင် တာအိရာအနွယ်ဖြစ်သော တဲအိကေလူမျိုးနှင့် မိနာမိုတိုအနွယ်ဖြစ်သော ဂင်ဂျီလူမျိုးတို့ နှစ်ရှည်လများ စစ်ဖြစ်ပွားခဲ့ရာ နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲ တစ်ခုကို ကျင်းပခဲ့လေသည်။ ထိုစစ်ပွဲတွင် ဟဲအိကေတို့သည် တစ်မျိုးလုံး ပြုတ်ပြုတ်ပြုန်းကြသည်တွင် မိန်းမနှင့် ကလေးများသာမက ဂျပန်ရာဇဝင် တွင် အံတိုကုတင်နော်ဟု ခေါ်ဝေါ်သည့် ကလေးအရွယ်မျှသာရှိသည့် ဘုရင် ကလေးပါ သေကြေပျက်စီးရလေသည်။ ထို့ကြောင့် ရှီမိုနိုဆကီပင်လယ် နှင့်တကွ ပင်လယ်ကမ်းခြေပါ နှစ်ပေါင်း ခုနစ်ရာတိုင်တိုင် တစ္ဆေသရဲခြောက် လျက်ရှိသောဟူ၏။

          ထို ပင်လယ်ကမ်းခြေ၌ ကဏန်းတစ်မျိုးရှိသည်။ ထိုကဏန်းတို့၏ ကျောပြင် အကြေးခွံတွင် လူမျက်နှာနှင့်တူသည့်အကွက်များ ပါရှိသည်။ ထို့ ကြောင့် ထိုကဏန်းများကို ဟဲအိကေစစ်သားတို့ ဝင်စားသည်ဟု အယူရှိကြသည်။

          ထိုမျှမကသေး ပင်လယ်ကမ်းခြေတစ်လျှောက်၌ ထူးဆန်းသော အရာ တို့ကို မြင်လည်း မြင်ကြရသည်။ ကြားလည်း ကြားကြရသည်။ မှောင်မိုက်သော ညတို့တွင် ပင်လယ်ကမ်းခြေတစ်လျှောက်နှင့် ပင်လယ်ပြင်ရှိ လှိုင်း တို့တွင် စုန်းတောက်သည်ကို မြင်ကြရသည်။ လေထန်သောအခါ၌လည်း ပင်လယ်ထဲမှ စစ်ချီသည့်အသံကဲ့သို့ ဟစ်အော်ကြွေးကြော်သောအသံတို့ကို လည်း ကြားကြရသည်။

          ရှေးသရောအခါကဆိုလျှင် ဟဲအိကေတစ္ဆေတို့သည် ယခုထက် ဆူပူ သောင်းကျန်းကြသည်ဟု အဆိုရှိပေသည်။ ညအချိန် ခရီးသွားနေသော သင်္ဘောပတ်ဝန်းကျင်၌ ပေါ်လာပြီးလျှင် သင်္ဘောနစ်အောင် အနှောင့်အယှက် ပေးကြသည်ဟု ဆိုသည်။ ထို့ပြင် ပင်လယ်၌ ရေကူးသောသူတို့ ရေနစ်အောင် ဆွဲတတ်သည်ဟုလည်း ဆိုကြကုန်သည်။ ယင်းကဲ့သို့ အယူတိမ်း၍ အစိမ်းဖြစ်နေကြသော သူတို့သည် ၎င်းတို့၏ ဖုတ် ပြိတ္တာဘဝမှ ကျွတ် လွတ်ကြလေအောင် အကာမာဂါဆကီဟူ၍လည်းကောင်း၊ ဘက္ကန်ဟူ၍ လည်းကောင်း၊ ရှီမိုနိုဆေကီဟူ၍လည်းကောင်း၊ သုံးမည်ရမြို့၌ အမီဒါဂျီခေါ် မြတ်စွာဘုရားကျောင်းဆောင်တစ်ခုကို တည်ဆောက်ကြသည်။ ထိုကျောင်းဆောင်အနီးကမ်းပါးတွင် လွန်လေပြီးသော ဘုရင်ကလေးနှင့်တကွ သူ၏ မှူးကြီးမတ်ရာ သေနာပတိတို့အတွက် အထိမ်းအမှတ်သဘောဖြင့် သင်္ချိုင်းဂူများ တည်ဆောက်ကြသည်။ လွန်လေပြီးသောသူတို့ ကျွတ်တမ်း ဝင်နိုင်ကြစေရန် ရည်သန်၍ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်ပီပီ ပရိတ်ရွတ် မေတ္တာပို့ အမျှ ဝေခြင်း စသည့် ကုသိုလ်တို့ကိုလည်း နှစ်စဉ်မှန်မှန် ပြုလုပ်ကြသည်။ ဘုရားကျောင်းဆောင်တည်ဆောက်၍ သင်္ချိုင်းဂူများ ထားရှိပြီးသောအခါ၌ အယူ တိမ်းကြကုန်သောသူတို့သည် လူအများကို ဒုက္ခမပေးတော့ချေ။ သို့ရာတွင် တစ်ခါတစ်ခါ၌ကား အလွန်ထူးဆန်းသောအမှုတို့ကို ပြုတတ်လေရာ ဟဲအိ ကေလူမျိုးတို့သည် မကျွတ်လွတ်သေးဟု ယူဆကြကုန်သည်။

xxx

          လွန်ခဲ့သော နှစ်ရာပေါင်း အနည်းငယ်ခန့်က အကာမာဂါဆကီတွင် ဟိုအိချိမည်သော မျက်ကန်းတစ်ဦးသည် နေထိုင်လျက်ရှိ၏။ ၎င်းသည် ဘီဝါ ခေါ် ဂျပန်ဗျပ်စောင်းတီး၍ နတ်ချင်းဆိုသည့်အရာ၌ များစွာ ထင်ရှားကျော် စောသည်။ နတ်ချင်းဟူသည်မှာလည်း ဟဲအိကေလူမျိုးတို့၏ လွမ်းဆွတ် ကြေကွဲဖွယ်ရာ ရာဇဝင်အဖြစ်အပျက်များအကြောင်း ဖြစ်လေသည်။ အထူး သဖြင့် ဟဲအိကေနှင့် ဂင်ဂျီလူမျိုးတို့၏ ရာဇဝင်ကြောင်းဖြစ်သော တမ်း ချင်းများကို ရွတ်ဆိုရာ၌ အထူးနာမည်ရလေသည်။ ဒန်နိုဥရာစစ်ပွဲအကြောင်း ကို နတ်သံပစ်သည့်အခါ ဟဲအိကေနတ်စိမ်းတို့သည်ပင်လျှင် လွမ်းဆွတ် တမ်းတ ငိုကြွေးရသည်ဟု ဆိုလေ့ရှိကြသည်။

          ဦးစွာလျှင် ဟိုအိချီသည် အလွန်ဆင်းရဲသည်။ သို့ရာတွင် သူ့အား ကူညီစောင်မမည့်သူ မိတ်ဆွေတစ်ဦးကို လက်ကိုင်ပြုထားနိုင်ပေသည် ။ အာမီဒါဂျီကျောင်းဆောင်မှ ဘုန်းတော်ကြီးသည် ပျို့ကဗျာလင်္ကာနှင့် ဂီတ တို့ကို ကောင်းစွာ ဝါသနာပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဟိုအိချိကို သူ၏ ကျောင်းဆောင်သို့ ဖိတ်ခေါ်ကာ တီးမှုတ်သီဆိုခိုင်းလေ့ရှိသည်။ ဟိုအိချိ၏ ဂီတပညာ စွမ်း၌ များစွာ နှစ်သက်လေရကား ဘုန်းတော်ကြီးကိုယ်တိုင်က ဟိုအိရှိအား ဘုရားကျောင်းဆောင်၌ပင် အမြဲနေထိုင်နိုင်ရန် အခွင့်အရေးကို ပေးလိုက်လေသည်။ ဤသို့ ဖိတ်ခေါ်ခြင်းကို ဟိုအိချီသည် ကျေးဇူးတင်စွာနှင့် လက်ခံ လိုက်သည်။ သူသည် အခန်းတစ်ခု သတ်သတ်ရသည်။ နေထိုင်စားသောက် မှုအတွက် သူက ပြန်၍ ကျေးဇူးပြုရသောအချက်မှာ ဘုန်းတော်ကြီး အား လပ်သည့် ညနေခင်းတို့၌ ဘုန်းတော်ကြီးနားသောတဆင်နိုင်ရန် တေးဂီတတို့ ကို သီဆိုတီးမှုတ်ရခြင်းပင်ဖြစ်၏။

          နွေဥတု၏ ညတစ်ညဝယ် ဘုန်းတော်ကြီးသည် ရွာသားတစ်ဦး သေ ဆုံးသည်ကို သရဏဂုံတင်ရန် ကြွသွားရလေသည်။ ယင်းသို့ ကြွသွားရာ၌ ဟိုအိချိတစ်ဦးတည်း ကျောင်းစောင့်ထားခဲ့၍ ဦးပဉ္စင်းတစ်ပါးနှင့်သာ ကြွ သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုညက အိုက်စပ်စပ်ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် မျက်ကန်း ဟိုအိချိသည် သူ့ အိပ်ခန်းရှေ့ဝရံတာသို့ ထွက်၍ လေညှင်းခံလေသည်။ ဝရံတာမှ ကျောင်းဆောင်၏ နောက်ပိုင်းရှိ ဥယျာဉ်ငယ်တစ်ခုကို အပေါ်မှစီး၍ မိုးနေသည်။ ထိုနေရာတွင် ဟိုအိချိသည် သူတစ်ဦးတည်း ကျန်ရစ်၍ ပျင်းရိ ဖွယ်ဖြစ်နေသည်ကို ဖြေဖျောက်ရန်အလို့ငှာ သူ့ဗျပ်စောင်းကိုယူ၍ တီးစမ်း ကြည့်သည်။ ညသန်းခေါင်ချိန် ရောက်သော်လည်း ဘုန်းတော်ကြီး ပြန်ကြွ မလာချေ။ သို့ သော် အိပ်ခန်းထဲ၌ ပူအိုက်အားကြီးသဖြင့် ဟိုအိချိသည် အပြင်၌ပင် ဆက်လက်၍ နေမိသည်။ အတန်ကြာသော် နောက်ဖေးတံခါး ပေါက်မှ ခြေသံရှပ်ရှပ် ကြားရသည်။ တစ်စုံတစ်ဦးသည် ပန်းခြံကို ဖြတ်၍ ဝရံတာသို့ လာပြီးလျှင် သူ၏ ရှေ့တည့်တည့် မတ်မတ်ရပ်နေသည်ဟု မျက် ကန်းက ရိပ်မိသိရှိလိုက်သည်။ သို့သော် သူ့အနားလာရပ်သူမှာ ဘုန်းတော် ကြီးမဟုတ်ကြောင်း သူ ကောင်းကောင်းသိသည်။ လေးလေးပင်ပင်ရှိသော အသံနက်ကြီးဖြင့် ဆာမူရိုင်စစ်သူကြီးတစ်ဦးက သူ၏ နောက်လိုက်ငယ်သား ကို အမိန့်ပေးသော အသံကဲ့သို့ ဝင်လာသူက “ဟိုအိချီ” ဟု ခပ်မာမာ ဆင့် ခေါ်လိုက်သည်။ ။

          ဟိုအိချိမှာ အံ့အားသင့်နေသောကြောင့် စကားပြန်မပေး။ ထိုအခါ အသံရှင်က ခပ်ထန်ထန် အာဏာသံဖြင့် “ဟိုအိချီ” ဟု ခေါ်ပြန်သည်။

          ဟိုအိချိသည် ကြိမ်းမောင်းသံကို ကြားရသဖြင့် ခပ်ရွံ့ရွံ့ဖြစ်လာကာ “ဟုတ်ကဲ့” ဟု အဖြေပေးလိုက်သည်။

          “ကျုပ်က မျက်မမြင်ဆိုတော့ ဘယ်သူဘယ်ဝါခေါ်သလဲဆိုတာ မသိနိုင်ပါဘူး”

          ဟုလည်း ပြောလိုက်လေသည်။ သည်အခါတွင် အသံရှင်က သာယာညင်းပြောင်း ပြန်ပြောသည်။

          “ဘာမျှ ကြောက်စရာမရှိပါဘူးနော်။ ကျုပ်က ဒီဘုရားကျောင်းဆောင် အနီးမှာ နေပါတယ်။ ကျုပ်မှာ အသင့်အတွက် ဆင့်စာပါလာတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ အရှင်ဟာ ယခု အကာမာဂါဆာကီမှာ ခြွေရံသင်းပင်း မြောက်မြားစွာနဲ့ နေပါ တယ်။ ရာထူးအဆင့်အတန်း အတော်ကြီးပါတယ်။ သူက ဒန်နိုဥရာတိုက်ပွဲ ကို ကြည့်ချင်လို့ အဲဒီတိုက်ပွဲကျင်းပရာနေရာကို သွားပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီတိုက်ပွဲအကြောင်းကို အသင် ကောင်းကောင်းနတ်သံပစ်တတ်တယ်လို့ ဆိုတာ ကြားဖူးတယ်။ ဒါကြောင့် အသင့်ဗျပ်စောင်းကို ယူခဲ့ပြီး ကျုပ်နဲ့ ချက်ချင်း လိုက်ခဲ့ပါ။ ဟိုမှာ မင်းပရိသတ်စုံညီတို့က အသင့်ကို စောင့်နေပါ တယ်”

          ထိုခေတ်က ဆာမူရိုင်သူရဲကောင်းတို့၏ အမိန့်ဩဇာကို ဖယ်ရှားရ သည်ဟူ၍ မရှိစကောင်း၊ ထို့ကြောင့် ဟိုအိချီသည် သူ၏ ဂျပန်ခုံဖိနပ်စီးကာ ဗျပ်စောင်းကို ကိုင်ပြီးလျှင် သူမသိသော သူစိမ်းဧည့်သည်နောက်သို့ လိုက် သွားလေသည်။ ထိုသူသည် ဟိုအိချိအား ကျွမ်းကျင်ဖျတ်လတ်စွာ ခရီးလမ်း ကို ပြသည်။ သို့သော် သူ့နောက်သို့ မမှီမကမ်းနှင့် လိုက်အောင် လုပ်လေ သည်။ သူလမ်းညွှန်သောလက်မှာ သံလက်ဖြစ်ပြီးလျှင် သူ လှမ်းတိုင်းလှမ်း တိုင်း သံချပ်အင်္ကျီမှာ တချွင်ချွင်မြည်နေလေရာ စစ်ဝတ်တန်ဆာ အပြည့်အစုံ ဝတ်ဆင်ထားကြောင်းကို သာဓကပြလျက်ရှိလေသည်။ စင်စစ် သူသည် နန်းတော်စောင့် တာဝန်ကျသူဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ဟိုအိချိကား မူလက လန့်ဖျပ်ခဲ့ သည်တို့မှာ လွန်ပြီဖြစ်၍ အတန်ငယ်ရဲလာသောကြောင့် အတော်ကံကြီးလှ ပေစွဟု အောက်မေ့လိုက်သည်။

          အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် နန်းတွင်းသားက “ရာထူးအဆင့်အတန်း အလွန်ကြီးတယ်ဆိုသော” ပြောစကားအရ သူ့နတ်သံပစ်သည်ကို ကြားလိုသော အရှင်မှာ ပထမတန်းစားထက် အောက်မကျသော မှူးမျိုးမတ်မျိုး ဖြစ်ရ ပေလိမ့်မည်ဟု တွေးတောမိသောကြောင့်ဖြစ်ပေသည်။ မကြာမြင့်မီပင်လျှင် စစ်သူရဲသည် ရပ်လိုက်လေရာ ကြီးမားသော မုခ်ဝသို့ ရောက်ရှိလာပြီကိုဟိုအိချိ သတိထားမိလိုက်လေသည်။ မြို့၏ ဤနေရာတွင် အမိဒါဂျိတံခါး ဝကလွဲ၍ အခြားတံခါးဝရှိသည်ဟု သတိမထားမိသော ဟိုအိချိမှာ ထူးလှ သည်ဟု အောက်မေ့လိုက်မိသည်။ စစ်သူရဲကား “တံခါးဖွင့်စေ” ဟု အမိန့် ပေးလေသော် တံခါးကျင်ကို မ၍ ဖွင့်သံကြားရပြီးနောက် သူနှင့် ဟိုအိချိ နှစ်ဦးသားတို့သည် တံခါးဝကို ဖြတ်၍ ဝင်ကြလေသည်။ ထို့နောက် ဥယျာဉ် တစ်ခုကို ဖြတ်၍ သွားရပြန်သည်။ တံခါးဝတစ်ခုရှေ့တွင် တစ်ဖန် ရပ်ရပြန် သည်။ ထိုအခါမှ စစ်သူရဲလည်း ဟိုအိချိကို အစေတော်လွှတ်၍ ရောက်ပါပြီ ဟု ကျယ်လောင်စွာ ဟစ်အော်အကြောင်းကြားလေသည်။ ထိုအခါ အတွင်းမှ ခြေသံများ၊ တံခါးရှင် ရွှေ့သံများ၊ ကဲလားဖွင့်သံများ၊ စကားပြောသော မိန်းမ သံများကို ကြားရလေရာ စကားပြောကြ ဆိုကြပုံကို ထောက်ရှုကြည့်ခြင်းဖြင့် ထိုမိန်းမတို့သည် မှူးကြီးမတ်ရာ သေနာပတိအိမ်မှ အစေအပါးများ ဖြစ်လိမ့် မည်ဟု ခန့်မှန်းမိသည်။ သို့ရာတွင် မည်သည့်နေရာ၊ မည်သည့်ဌာနသို့ သူ့အား ခေါ်ဆောင်လာသည်ကို မစဉ်းစားတတ်အောင် ရှိနေသည်။ သူ စဉ်းစားတွေးတောနေရန်လည်း အချိန်မရပေ။ ထို့ နောက်၌ကား လှေကား ထစ်များကို တက်ရန် တစ်စုံတစ်ယောက်က ဖေးမ တွဲခေါ်သွားသည်ကို သတိ ထားမိပြီးလျှင် နောက်ဆုံးအထစ်၌ သူ၏ ခုံဖိနပ်တို့ကို ချွတ်၍ထားခဲ့ရန် တစ်စုံတစ်ယောက်က ပြောပြန်သည်။ ၎င်းနောက် လျှောက်၍မှမဆုံးနိုင်သောပြောင်လက်အောင် တိုက်ထားသည့် ကြမ်းပြင်များ၊ မှတ်သား၍ ထားရန် မရနိုင်သော တိုင်ကွေ့ အချိုးများ၊ အံ့ဖွယ်ဘနန်းရှိသော ဖျာခင်းထားသည့် ကြမ်းပြင်များ စသည်တို့ကို ဖြတ်သန်းကျော်နင်း၍ ကြီးမားသော ဗဟိုခန်းမဆောင်သို့ မိန်းမတစ်ဦးက လက်တွဲ၍ ဟိုအိချိကို ခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။ ထိုနေရာသို့ ရောက်သော် လူကြီးလူကောင်းအများပင် စုဝေး၍နေသည်ဟု အမှတ်ထားမိသည်။ ပိုးနှင့်ပြီးသော ဝတ်စားတန်ဆာတို့ လေတွင် တဖျတ် ဖျတ်လွင့်နေသော အသံမှာ ညောင်ရွက်ကြွေသံပမာ သာယာလှပေသည်။ အသံကို ခပ်တိုးတိုးစကားပြောနေကြသည်ကိုလည်း ကြားရသည်။ ပြောပုံ ဆိုပုံတို့မှာ နန်းတွင်းမူရာပါလှပေသည်။

          ထိုနေရာသို့ရောက်လျှင် ဟိုအိချိနေတတ်သလို နေရန်ပြောကြသည်။ သူ့ရှေ့၌ ပုဆစ်တုပ်၍ ထိုင်ရန်အတွက် ဖုံတစ်ခုချထားသည်ကိုလည်း စမ်းမိသည်။ ဟိုအိချိလည်း ချထားသောနေရာတွင် ထိုင်၍ သူ၏ ဗျပ်စောင်းကို အသံညှိသည်။ ထိုအခါ နန်းတွင်းသူတို့ကို အုပ်ထိန်းရသော အပျိုတော်ထိန်း ကြီးတစ်ဦးက ဤသို့ ဆိုလေသည်။

          “ယခု ဟိုအိချိက ဟဲအိကေနန်းတွင်းရာဇဝင်ကို ဗျပ်စောင်းနဲ့ သီဆို အသုံးတော်ခံစေလို့ အမိန့်တော်မြတ် မှတ်တော်မူပါတယ်”

          ဤ ရာဇဝင်ရှည်ကြီးကို အစမှအဆုံး သီဆိုရလျှင် ညပေါင်းများစွာ ဆက်၍ သီဆိုမှသာ ပြီးနိုင်မည်။ ထို့ကြောင့် ဟိုအိချိက မေးလိုက်၏။

          “သီချင်းကြီးတစ်ခုလုံးကို သီဆိုဖို့ရာမှာ ချက်ချင်းပြီးနိုင်မည်မဟုတ် ပါ။ ဒါကြောင့် ဘယ်အပိုဒ်ကို နှစ်ခြိုက်သည်ဆိုတာ အမိန့်တော်မြတ် မှတ်စေ လိုပါတယ်”

          ထိုအခါ အပျိုတော်ကြီးက ဤသို့ ပြန်ပြောပြန်၏။

          “ဒန်နိုဥရာတိုက်ပွဲအကြောင်း သီဆို ပြစေလိုတယ်။ ဒီတိုက်ပွဲ အ ကြောင်းဟာ လွမ်းစရာအကောင်းဆုံးဖြစ်တယ်” ။

          ထို့နောက် ဟိုအိချီသည် သူ၏ အသံကို မြှင့်လိုက်ပြီးလျှင် ပင်လယ် ပြင်တိုက်ပွဲအကြောင်းကို နတ်သံပစ်လေသည်။ ဗျပ်စောင်းကို တီးရာ၌ လှေ တော်သံအခန်းသို့ရောက်လျှင် တက်ခုပ်သံကို တက်ခုပ်သံနှင့်တူအောင်၊ လှေ ဖောင်များ ချီတက်သံကို ချီတက်သံနှင့်တူအောင်၊ လေးမြားလွှတ်သံ၊ လူများ ဟစ်အော်လဲပြိုသံ၊ သံချပ်ဝတ်တန်ဆာများ ချွင်ချွင်မြည်သံ၊ အဏ္ဏဝါပြင် ကျယ်ထဲတွင် စစ်ရှုံးသူတို့ ရေထဲထိုးကျသွားသံ စသည်တို့ကို ပကတိအသံ နှင့် တူအောင် တီးပြလေသည်။ သူ သီဆို တီးမှုတ်နေရာမှ ခဏနားလိုက် သည့်အခါတွင် ဝဲယာနှစ်ဖက်ရှိ ပရိသတ်က အင်မတန်တော်တဲ့ ဂီတပညာ ရှင်ပါကလား” ဟူ၍လည်းကောင်း၊

           “ဒီလို တီးပုံ ဆိုပုံတွေကို ငါတို့ရဲ့ နယ် ထဲမှာ တစ်ခါမျှ မကြားမတွေ့ဖူးသေး”

          ဟူ၍လည်းကောင်း၊

           “ဟိုအိချိကဲ့သို့သောအဆိုတော်မျိုးကို တစ်နိုင်ငံလုံးမှာ လိုက်ရှာဦးတော့ ပြိုင်ဘက်တွေ့မှာ မဟုတ်ပါ”

          ဟူ၍လည်းကောင်း အချင်းချင်း တီးတိုးအံ့သြချီးမွမ်းသံတို့ကို ကြားရလေသည်။

          ထို့ကြောင့် ဟိုအိချိသည် အားတက်လာပြီးလျှင် ယခင်ကထက် ပို၍ ကောင်းအောင် တီးမှုတ်သီဆိုလေ၏။ အံ့ဩမိန်းမော၍ တီးတိုးပြောသံတို့မှာပို၍ပင် လွှမ်းမိုးလာလေသည်။ နောက်ဆုံး၌ စစ်ပွဲတွင် အကာအကွယ်မဲ့သော မိန်းမလှတို့၏ ကံကြမ္မာကိုလည်းကောင်း၊ မိန်းမနှင့် ကလေးတို့ သနားစရာ သေကြေပျက်စီးရပုံကိုလည်းကောင်း၊ နီနိုအာမာသည် ကလေးငယ်အရွယ်မျှ သာ ရှိသေးသော ဘုရင်ကလေးကို ရင်ဝယ်ပိုက်၍ ရေထဲသို့ ခုန်ချပုံကိုလည်းကောင်း၊ ဖွဲ့နွဲ့သီဆိုလိုက်သောအခါ နားသောတဆင်နေကြသူ ပရိသတ် အပေါင်းတို့သည် စိတ်နာကျည်းစွာဖြင့် ဟစ်အော်ငိုကြွေးကြကုန်၏။ ယင်းသို့ ငိုကြွေးမြည်တမ်းသောအသံမှာ တစ်ခဲနက်ဖြစ်လေရာ မျက်မမြင်သူ ဂီတ ဆရာသည် သူ ဖန်တီးလိုက်သော ပူဆွေးမှုကြီး၏ အဆောက်အအုံ ကြီးမား ထန်ပြင်းလာပုံကို ပြန်၍ ကြောက်လန့်လာလေသည်။ တရှုပ်ရှုပ်ငိုကြွေး ဟစ်အော်နေကြသည်မှာ အတန်ပင်ကြာနေသည်။ တဖြည်းဖြည်းမှပင်လျှင် ပရိဒေဝမီး ငြိမ်းလေတော့သည်။ အားလုံး ငြိမ်းသွားသောအခါကျမှပင် အပျို တော်ကြီး၏အသံကို ဟိုအိချိသည် ထပ်မံကြားရပြန်တော့သည်။

          ထိုမိန်းမကြီးက ဤသို့ ပြောသည်။

          “အသင်ဟာ ဗျပ်စောင်းတီးတဲ့နေရာမှာ အင်မတန် ကျွမ်းကျင်ပြီးတော့ သီချင်းဆိုရာမှာလည်း သူမတူအောင် ကောင်းလှတယ်လို့ ကျော်ကြားပေမဲ့ ယခုညလောက် အတီးအဆို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် တီးဆိုသီကုံးနိုင်လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မတို့အားလုံးက မထင်မိဘူး။ ကျွန်မတို့ရဲ့ အရှင်သခင်က အသင့်ကို ထိုက်တန်တဲ့ ဆုတော်လာဘ်တော်များ ပေးသနားတော်မူမယ်လို့ ရည်ရွယ် ထားပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နောက် ညတိုင်းညတိုင်း ဆက်ပြီးတော့ ခြောက်ည တိတိ သီဆိုတီးမှုတ်ရလိမ့်မယ်။ အဲသည့်နောက်ကာလအဖို့မှာတော့ အရှင် မြတ်ဘုရားဟာ မိမိစံရာဌာနီကို ပြန်ပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီတော့ နက်ဖြန်ဆိုရင် ယခုလို အချိန်မှာပဲ အသင်ဟာ ဒီနေရာကို ပြန်လာခဲ့ပါ။ အသင့်ကို ခေါ်ဆောင်ဖို့ရာမှာ ဒီည လာခေါ်တဲ့ မင်းလုလင်ကပဲ လာပြီး ခေါ်ပါလိမ့်မယ်။ ပြီးတော့လည်း အသင့်ကို မှာကြားဖို့ အမိန့်တော် ချမှတ်ထားတာတစ်ခု ရှိပါသေးတယ်။ ယခု ကျွန်မတို့အရှင်သခင်ဟာ အာကာမဂါဆကီမှာ တိုင်းခန်း လှည့်လည်ရင်း ရောက်ရှိလာတုန်းမှာ အသင်က ရှေ့တော်မှောက် အခစား ဝင်ရောက်ရတယ်ဆိုတာကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူး။ အရှင်မင်းမြတ်ဟာ အများမသိအောင် တိတ်တဆိတ် ထွက်စံပယ်နေစဉ် ဒီအကြောင်းကိုဘယ်သူ့ကိုမျှ ပြောမပြရဘူးလို့ အမိန့်တော်မြတ် မှတ်ရှိတော်မူပါတယ်။ ကိုင်း... ယခု အသင်သွားလိုရာကို သွားနိုင်ပါပြီ”

          ဟိုအိချီသည် ကျေးဇူးတင်ရှိပါကြောင်း ပြန်လည်လျှောက်ကြားပြီး သည့်နောက် မိန်းမတစ်ဦးက သူ့အား လက်တွဲ၍ နန်းတော်တံခါးဝသို့ လိုက် ပို့လေသည်။ တံခါးဝတွင် သူ့အား ခေါ်ဆောင်လာသော မင်းချင်းလုလင်က ပင်လျှင် သူ့အား အိမ်ပြန်ပို့ရန်အလို့ငှာ စောင့်ခေါ်နေသည်ကို တွေ့ ရလေ သည်။ မင်းချင်းလုလင်သည်လည်း ဘုရားကျောင်း၏ နောက်ဖေးပေါက်၌ သူ့ကို ထားခဲ့၍ နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လေ၏။

          ဟိုအိချိ ပြန်ရောက်ချိန်မှာ မိုးသောက်ယံအချိန်ဖြစ်၏။ သို့သော် ဘုရားကျောင်းမှ ထွက်ခွာသွားသည်ကို မည်သူမျှမမြင်၊ မသိချေ။ ဘုန်းတော် ကြီးမှာ အတော်ပင် မိုးချုပ်မှ ကျောင်းသို့ ပြန်လာသောကြောင့် ဟိုအိချိ အိပ်ပျော်နေပြီဟု ယူဆလေသည်။ နေ့လယ်နေ့ခင်း၌ ဟိုအိချိသည် ခေတ္တ အပန်းဖြေ နားခွင့်ရပေသည်။ သူလည်း ထူးဆန်းသော အဖြစ်အပျက်ကို မည်သူ့မျှ မပြောဘဲ ခပ်မဆိတ်နေလိုက်သည်။ နောက်တစ်ည သန်းခေါင်ယံ သို့ ရောက်သောအခါ စစ်သူရဲသည် သူ့အား လာခေါ်ပြီးလျှင် ရှေ့ကကဲ့သို့ ပင် ညီလာခံသဘင်၏ ရှေ့တော်မှောက်သို့ သွင်းလေသည်။ ထိုသဘင်၌ ဟိုအိချီသည် ယခင်က အောင်မြင်စွာ သီဆိုပြရသကဲ့သို့ပင် ထပ်မံ၍ သီဆို တီးမှုတ်ပြရပြန်လေသည်။ သို့သော် ဒုတိယအကြိမ် သူထွက်ခွာသွားသည်ကိုကျောင်းတော်ရှိ ဘုန်းတော်ကြီးက ရိပ်မိ သိရှိသွားလေရာ နံနက်သို့ ရောက် လတ်သော် ဘုန်းတော်ကြီးက ဟိုအိချိကို ရှေ့သို့ခေါ်ယူမေးမြန်း၍ သာယာ ဖျောင်းဖျစွာနှင့်ပင် အပြစ်တင်လေသည်။

          ငါ့ ရှင် ဟိုအိချိ ... သင့်အတွက် ငါတို့ အလွန်စိုးရိမ်ပူပန်မိကြပေ တယ်။ ညကြီးမင်းကြီးမှာ မျက်မမြင်တစ်ဦးဟာ အဖော်မပါ တစ်ယောက် တည်း ထွက်သွားတယ်ဆိုတာ အန္တရာယ်ကြီးလှပါတယ်။ ငါတို့ကို မပန်ကြား ဘဲ သင် အဘယ်ကြောင့် ထွက်သွားရသတုံး။ အသင်နှင့်အတူ အစောင့် အရှောက်တစ်ယောက် ထည့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒါနဲ့ နေပါဦး သင်က ဘယ်ကိုထွက်သွားနေတာလဲ”

          ဟိုအိချိက လှီးလွှဲ၍ ပြောလေသည်။