Other Websites
မောင်ထင် - ဗမာနိုင်ငံရေးသုခမိန်
Couldn't load pickup availability
မျိုးချစ်စိတ်၏အစ
ဖိုးရွှေလမင်းကြီး မကြည့်တကြည်၊ တခါတခါ ရွှေမျက်နှာညို၍ ဘာကိုအလိုမကျသည်မသိ။ တိမ်ကြားအောက်တွင် ခေါင်းကျိုး၍ ငုတ်နေသည်။ သို့သော် ကြည်လင်သော မြစ်၏မှန်ရိပ် ထဲတွင်သူ၏မျက်နှာကို သူ့ကြည့်၍ မြင်ရသောအခါ၊ သူသည် သူ၏အရိပ်ကို သူပြန်၍မက်မိလေသလော မပြောတတ်။ စင်စစ် မှာ သူ၏အရိပ်သည် နဂိုအတိုင်းမဟုတ်။ တော်သာခွာကို အရည်ကျို ထားဘိသကဲ့သို့ ရှိလေရာ၊ နဂိုအတိုင်းထက်ပင်လှ၍ နေလေသည်။ ထို့ ကြောင့် သူ့ အဆင်းကို သူတပ်မက်သည် ဆို လျှင် မမှား။ ယင်းသို့ တပ်မက်ခြင်းကြောင့်သာလျှင် လေ့လာ သမျှသော တိမ်တိုက်တိုကို လွတ်အောင်ရှောင်ရင်း သူ့ အရိပ်ကို သူ မျက်ခြေမပြတ်လိုက်၍ ကြည့်နေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ “ကျွန်တော်၏ အိမ်နောက်ဖေး လဟာပြင်ကို ကျော်၍ ဆောက်ထားသော ရေစင်ရှိသည်။ ရေစင်ဟူသည်ကား ၀ါးလုံး များကို အရှည်လိုက်စီတန်း၍ ဆောက်လုပ်ထားသေး ငပိလှန်း သည့် စင်ကြီးပင်ဖြစ်သည်။ ထိုစင်ကြီးသည် ငပိသမားတို့အဖို့ ငပိလှန်းရန်ပင် ဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော့အဖို့ ကျယ်ပြန့်သောအိမ်သာကြီးတခုပင် ဖြစ်လေတော့သည်။
ထိုညကို ကျွန်တော်ကောင်းစွာ မှတ်မိသည်။ ကျွန်တော်သည် ထိုစဉ်က ကျောင်းမနေသေး။စိတ်အထင် ငါးနှစ်အရွယ်လောက် ရှိမည်။ ကျွန်တော် ကို ကျွန်တော်အထိန်းတော် ကော်ရင်ဂျီ ကုလား ကမ္မယားက ရေစင်ပေါ်၌ နောက်ဖေးတယ် နေသည်။ကျွန်တော် မိဘများက ကျွန်တော် ကို ချေး အ ပင် ပေါက်
အောင် ယိုသည်ဟု ပြောလေ့ ရှိသည်။ ကျွန်တော် အဖို့၌ကား သူတို့ဤသို့ ခဏခဏပြောခြင်းကြောင့် ချေးအပင်ပေါက်လျှင် ဘယ်လိုအပင်မျိုး ဖြစ်ပါလိမ့်ဟု မှန်းဆကာ၊ ချေးပင်ကိုမြင်ချင် ၍ ခဏခဏ အောက်ငုံ့ကြည့်မိသည်နှင့် ပင်လျှင်၊ ထိုကိစ္စမျိုး၌ သူများတကာထက်ပို၍ ကြာတတ်သည်။ ထို့ပြင်လည်း ယခုလို ကြည်လင်ဧမြသော လမင်းသည်မြစ်ကို ကြေးမုံပြင်ပမာ ထား၍ မိမိအလှကို မိမိရှုနေသည့်အခါ၊ တပိုတပါး သွားယင်း လမင်းနှင့်အတူ ကမ္ဘာသို့ လည်ပတ်နေရသဖြင့်၊ ပို၍စည်းစိမ် ရှိသည်။ ရေစင်အောက်သို့ အတုံးလိုက်အတစ်လိုက် ကျသွား သည့် အသံတို့သည်ပင်လျှင်ဆရာစိန်လက်သံထက်ပြောင်သည်ဟု အောက်မေ့ သည်။
လူကြီးများအဖိုထိုကိစ္စသည်ညစ်တီးညစ်ပတ်နိုင်လှသည်ဟူ၍ ပင်ထင်ကြပေမည်။ကျွန်တော်မှာ သူငယ်နှပ်စား အရွယ်သာသာ မျှသာရှိ၍၊ အပြစ်ကင်းစင်သော ကလေးစိတ်နှင့်မြို့၊ ထိုကိစ္စမျိုး ကို ကိုယ်လက်သန့်ရှင်းစေသော ကိစ္စဟူ၍သာ သိတတ်သည်။ ` ကမ္မယားသည် ဗမာစကားကို မပြီကလာပီကလ နှင့်ပြော ၍ကျွန်တော် နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်မေးသမျှကို ဖြေရှာပါ သည်။
“လမင်းကြီးဟာ ပြေးနေတယ်နော်။”
“ဝုတ်တယ် ပြေးနေတယ် ဘာဘာ့။”
“ဟိုအဝေးကြီးဆိုမှ အဝေးကြီးကကြယ်ကလေးတွေ မျက်စိ မှိတ်လိုက်ဖွင့်လိုက် လုပ်နေကြတယ်နော်။” “ဝုတ်တယ် ဘာဘာ့ ဂုတ်တယ်။” “တိမ်တွေက ဖိုးလမင်းကြီးကို ဝိုင်းပြီးဖက်ထားတယ်နော်။” “အင်း-အင်း- ဝုတ်တယ်၊ဝှတ်တယ်။”
ဤကဲ့သို့ သူနှင့်ကျွန်တော် အတိုင်အဖေါက် ညီနေစဉ် ကျွန် | ၏ မိခင်ကျွန်တော်၏ ဒွေးတော်တို့သည် အိမ်ပေါ်မှရေစင် ရှိရာသို့ ဆင်းလာကြသည်။
သူတို့သည် ကျွန်တော် အား နောက်ဖေးကို ငြိမ်ခံ၍ယိုနေ | သည်ဟု သဉ်ကာ ကျွန်တော်နှင့် ကမ္မယားကို ကြည့်၍ရယ်ကြ | ပါသည်။
ထို့ အတွင်း ကျွန်တော် ဒွေးတော်နှင့် အတူပါလာသူ မိန်းမ | ပျိုတဦးက ထိုခေတ်ကပေါ်သော သီပေါမင်းပါတော်မူ သီချင်း တပုဒ်ကိုဆိုပါသည်။ ကျွန်တော် ထိုသီချင်းများကို မမှတ်မိ။ သီပေါမင်းဆိုသော နာမည်ကိုသာမှတ်မိပါသည်။ မှတ်မိရခြင်း မှာ သီပေါကိုနားမလည်၍ မေးမိသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ “အသီပေါဆိုတာ ဘာလဲ- ဟင်။” ကျွန်တော်တိုအရပ်၌ မိခင်ကို အမဟု ခေါ်ပါသည်။ ““သီပေါဆိုတာ ဗမာမင်းကွဲ။” “မင်းဆိုကာ။”
“ရှင်ဘုရင်ပေါ့ကွဲ့သားစိန်ကတုံးကြည့်တုန်းက မကိုဋ်တွေ သံလျက်တွေ့ကိုင်ပြီး ထွက်လာတဲ့ ရှင်ဘုရင်လိုပေါ့။” “အခု သူကဘာလုပ်သလဲ- ဟင်။”
သူကအရင်တုန်းက ဗမာပြည်ကို အုပ်စိုးတယ်။”
“အခုကော”
“အခု သူကိုကုလား ဖမ်းသွားလို့ မအုပ်စိုးတော့ဘူး။”
“ကုလားဆိုတာ ကမ္မယားလား -- ဟင်။”
“မှုတ်ဖူးကွဲ ကုလားဆိုတာ ဗိုလ်ကိုခေါ်တာ။”
“ဗိုလ်ဆိုတာ ဘာလဲ-ဟင်။”
““ဗိုလ်ဆိုတာ ကုလားဖြူကွဲ။ အသားကသိပ်ဖြူလို့ ကုလား ဖြူခေါ်တယ်။ အင်္ဂလိပ်ပေါ့ကွယ်၊ အင်္ဂလိပ်။”
“ဒါဖြင့်အခု ဗမာရှင်ဘုရင် မအုပ်စိုးဘူးပေါ့ နော်။”
“. - အင်္ဂလိပ်အုပ်စိုးတယ်။”
ကျွန်တော်သည် နောက်ဆက်တွဲ မေးခွန်းများကို မမေးနိုင် သေးပါ။ ကျွန်တော်စိတ်ထဲမှာ ပွဲထဲကရှင်ဘုရင် ကဲ့သို့သော ရှင်ဘုရင်များ ဗမာပြည်ကိုစိုးစံနေသည်ဟူ၍သာ မှတ်ထင်နေရာ၊ ယခု မိခင်ပြောပြမှ သိရပါသည်။ သို့သော် မိခင်ပြောတာမရှင်း သေးပါ။ ထို့ကြောင့် သေချာအောင်ထပ်၍ မေးမိပါသည်။ “ဒါဖြင့် အင်္ဂလိပ်အုပ်စိုးတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ၊ အမေ”
“ကြာပြီကွဲ။ အမေမမွေးခင်ကတဲက သီပေါကို အင်္ဂလိပ် ဖမ်းသွားတယ်ကွဲ။”
အင်္ဂလိပ်ကြီးက သီပေါကိုဖမ်းသွားတော့၊ တို့အိမ်ရှေ့က အဘစာသင်ကြီးက သူခိုးတွေကို ကြိုးနှင့်တုပ်ပြီး ဂတ်တဲခေါ် သွားသလိုနေမှာဘဲ။အဘကရှေ့ကတုတ်တုတ်ပြီး စွဲတော့၊သူခိုး က နောက်က ရုန်းရုန်းပြီးလိုက်ရတယ်။အဘက ငှက်ကြီးတောင် ဓါးကြီး မိုးလိုက်တော့မှ သူခိုးက၀ပ်သွားတယ်။အခုလဲ သီပေါ မင်းကို ဒီလိုဘဲဖမ်းမှာဘဲ။ သူခိုးကိုဖမ်းသွားတာ သနားစရာ။ သီပေါကို ကုလားဖမ်းသွားတာက သာပြီးတော့ သနားဘို ကောင်းတာပေါ့။
လမင်းသည် ကောင်းကင်ဝယ် ရိပ်ရိပ်ပြေးနေသည့်အခါ ကျွန်တော်၏နုနယ်သော ဦးနှောက်ထဲတွင် စိတ်ကူးတို့သည် ရိပ် ရိပ် ပြေး၍နေကြလေသတည်း။
ထိုစိတ်ကူးစိတ်သန်းတို့မှာဆီလျော်သည် မဆီလျော်သည်ကို ကျွန်တော်မစဉ်းစားမိ။ ကလေးဘဝမို့ ဝမ်းနည်းကြေကွဲမိသည် မှတပါး အခြားစိတ်ကူးများ မပေါ်ပေါက်ခဲ့ချေ။ ' သို့သော် ငါတို့ဗမာပြည်ကို အင်္ဂလိပ်အုပ်စိုး ပါကလား ဟူသော အသိသည် နောင်အဖို့၌ တိုင်းပြည်ချစ်သော စိတ်၏ အဆောက်အအုံကို ကျွန်တော်၏ရင် ထဲ၌ အုတ်မြစ်ချပေးဟန် တူသည်။ - “ထို့ကြောင့်လည်း လရောင်အောက်ဝယ် ရေစင်ပေါ်၌ ထိုင် ယင်း၊ သီပေါမင်း၏ လွမ်းဆွတ်ဘွယ်ရာ အဖြစ်အပျက်တို့ကို ကျွန်တော် ငယ်စဉ်တောင်ကျေး ကလေးဘဝကစ၍ ပင်လျှင် မှတ်မိနိုင်ခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ “ ယင်းသို့ မှတ်မိနိုင်သည်ဆိုရာ၌လည်း သီပေါမင်းပါတော်မူ သည့်အတွက် တိုင်းချစ်စိတ်၊ ပြည်ချစ်စိတ်၊ မျိုးချစ်များ တဖွား ဖွား ပေါ်ပေါက်လာသောကြောင့်၊ ထိုမျှနုနယ်သောအမြှယ်က စည်ပင်လျှင် အစွဲကြီးနေပါသည်ဟု ကျွန်တော် ဆိုပချေသော်၊
ရာရောက်ပေမည်။ ။ အမှန်မှာ ထိုမျှနုနယ်သော အရွယ်တွင်နုနယ်သော ဦးနှောက် က ထိုအူကြောင်ကြောင်နိုင်သော စိတ်ကိုလက်မခံနိုင်သေးချေ။
သီပေါမင်းကလေး ပါတော်မူသည် ဆိုသဖြင့် သနားမိသည်။ ဘိုရာတွင် တစတစနှင့် ကြီးပြင်းလာသောအခါ သနားရမည်ကို ပင် မေ့တေတေ ဖြစ်လာသည်။ ကုလားမင်း အုပ်စိုးသည် ဆိုသော်လည်းရပ်ရွာသူကြီးလုပ်သူမှာမိမိအမျိုးသားထဲကပင်
ဖြစ်၍ ဘာထူးခြားလှသည် မဟုတ်ဟု ထင်မိသည်။ မြို့အုပ် မြိုချုပ်တို့ တိုင်းခန်းလှည့်လည်လာသည့်အခါ၊ ဗိုလ်တဲအောက်၌ ကလေးဘဝ ဂျင်ပေါက်ယင်း တစေ့တစောင်း ကြည့်မိရာ အင်္ဂလိပ်မင်းတက်နေသည်ဟု ဆိုသော်လည်း အင်္ဂလိပ်မင်း ဆိုသူမှာမြန်မာနှင့်မခြားဟု အောက်မေ့မိသည်။
တညသ၌ ဖခင်ဖြစ်သူသည် ဗိုလ်တဲ၌ လာ၍တည်းခိုသော အရေးပိုင် အကြောင်းကို မြိန်ရည်ရှက်ရည် ပြောလေသည်။ ထိုအခါမှ သူတပါး လက်အောက်၌ နေရသည်ကို အသစ်တဖန် ပြန်၍သတိရမိသည်။ သို့သော် ထိုကဲ့သို့သူတပါးလက်အောက် ရောက်ရခြင်းကို ရှက်ရမှန်းကြောက်ရမှန်း မသိတတ် သေးချေ ကျွန်တော်၏ ဖခင်မှာစာပေ၌ မွေ့လျော်သူဖြစ်လေရာ ရောက် လာသောအရေးပိုင်က ဒေသန္တရရာဇဝင်ဗဟုသုတတို့ကို အား မေးမြန်းသည် ဆိုသည်နှင့်ပင် ထိုအင်္ဂလိပ်အရေးပိုင် အရပ်ရှည် ရှည်ကြီးကို အတော် ကြည်ညို နေဟန်တူသည်။
“ ကျွန်တော် ယခုပြန်တွေးလိုက်သော် ရေးတေးတေးပေါ်လာ ပါသေး၏။ ထိုအရေးပိုင်သည် ဗိုလ်တဲ၏မြောက်ဘက် ပိတောက် ပင်အောက်တွင် သူကြီးမင်း တည်ခင်းထားသော သီချေးဇော် နံသည့် ပက်လက် ကုလား ထိုင်ပေါ်တွင် ထိုင်သည်။ ရပ်ရွာရှိ လူကြီးအပေါင်းတို့မှာ သူ၏ရှေ့ ကွပ်ပြစ် တွင် ထိုင်ကြရ သည်။တော်တော်အသက်ကြီး၍ ဗဟုသုရှိပုံရသောလူကြီးမင်း များကိုအရေးပိုင် ကဘုရားတကာ ကျောင်းတကာဟု နှုတ်ခွန်း ဆက်သ၍၊ အင်္ဂလိပ်တက်စက အင်္ဂလိပ်ခံချသူ ကျားဗိုလ်ဟု အမည်တွင်သော ဓါးပြဗိုလ် ၏သောင်းကြမ်းပုံတိုကို မေးမြန်း သည်။ ရွာနာမည်များ၏ ဗြုပ္ပတ်ကိုမေးမြန်းသည်။ မည်သည့်မြို့ မည်သည့်ရွာကို မည်သည့်ခေတ်က တည်ကြောင်းမေးမြန်းသည်။ ကမ္မဌာန်းအကြောင်း သင်္ဂြိုဟ်အကြောင်း မေးမြန်းသည်။ ဖြေနိုင်သူလည်းရှိ၏။ မဖြေနိုင်သူလည်းရှိ၏။ အမေးခံရသူ တို့မှာ အင်္ဂလိပ်က မြန်မာစာပေနှင့် ရာဇဝင်တို့ကို နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ် မေးသဖြင့် တအံ့တဩနှင့်ကြသည်။
နောင်သော် ထိုအင်္ဂလိပ်သည် အမြို့မြို့အရွာရွာ အတိုင်းတိုင်း တို့၌ ကျင်လည်ရလေသည်။ သို့သော်သူ၏အမည်ကိုမူ ကျွန်တော် ၏ ချက်မြုတ်ဇာတိ၌ ထားခဲ့ပေသည်။ နောင်အဖို့၌ ကျွန်ုပ်တို့၏ မြန်မာရာဇဝင်သည် ဖြောင့်ဖြောင့်သွားခဲ့ပါလျှင်၊ သူ၏အမည် သည် ကျန်ရစ်ခဲ့ဦးမည်။ ။
ငယ်စဉ်က ထိုအမည်ကို မခေါ်တတ်ပါ။ ကြီးပြင်းလာ၍ အင်္ဂလိပ်စာ ချောက်တီး ချောက်ချက် ဖတ်တတ်သော အခါ၊ ဖခင်ဖြစ်သူသည် လယ်ပြေစာအဟောင်းများကို ကျွန်တော့အား ပြသ၍၊ သူ့အမည်အင်္ဂလိပ်လို ရေးသားထားသည်ကို အဖတ် ခိုင်းသည်။ လယ်ပြေစာ၏ ညာဘက်ထောင့်၌ ဂျေ၊ အက်စ်၊ဖနီဗေါလ်ဟူသော အမည်ကိုဖတ်ရသည်။ “ကျွန်ုပ်၏ သေးနုပ်သော ဦးနှောက်ထဲ၌ တဖက်အကန့်တွင်
သီပေါဟူသောကမ္ဗည်းထိုးထားသည်။အခြားဖက်အကန့်တွင် ကား သူနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်ဖနီဗေါလ်ကို ကမည်းထိုးထားသည်။
ကျွန်တော်လူလားမြောက်သောအခါ၊ တဖက်ခန်းရှိ သီပေါ နှင့် အခြားတဖက်ခန်းရှိ နီဗေါလ်တို့သည် နောင်ဂျိန်ဇာတ် ခင်းကာ၊ ဓါးရေးလှ”ရေး ပြကြသည်ဟူ၏။ သို့ရာတွင် ကျွန်ုပ် မှာတဦးကို တခါမှ မမြင်ဘူးပါဘဲလျက်၊ ချစ်မိပါသည်။ ကျန် တဦးကိုလည်းတခါမျှ မတွေ့ဘူးပါလျက်၊ ကြည်ညို မိပါသည်။
တခုသော တန်ခူးလအခါတွင် ကျွန်တော်သည်မြောင်းမြမြို့ အစိုးရအလယ်တန်းကျောင်း တတိယတန်း(ဘီ) အခန်းတွင်ရှေ့ ဆုံး၌ ချာတိတ်တဦးအဖြစ်နှင့် ထိုင်ရပါသည်။ ဆရာကြီး ဦးကံ ကြီး၏ လက်ဝဲဘက်၌ အစိုးရပြက္ခဒိန်တရွက် ကပ်ထားသည်။ ထို့ပြက္ခဒိန်၏ ခေါင်းစီး၌ သက္ကရာင် ၁၉၂ဝဟု ကမ္ဗည်းထိုးထား သည်။
ထိုနှစ်မှာ ကျွန်တော် အဖို၌ အတော်ထူးသည်။ အင်္ဂလိပ်စာ ကို အစွဲအလမ်းဖြစ်၍ အင်္ဂလိပ်ကျောင်း၌ နေပါပြီ ဟူ၍လည်း ဆိုကရော၊ တနိုင်ငံလုံး သိမ့်သိမ့်တုန်သည့် ပဌမဆုံးသော သပိတ် တလုံးလည်း ပေါ်ထွက်လာပါလေကရော။
ဟော၊ ဖြစ်မှဖြစ်ရပလေ။ ကြုံရတဲ့ကံနှယ်၊ မဲ့လိုက်ပါဘိ၊ ပညာကိုလိုချင်သည်၊ လိုချင်သည်။ လိုချင်သည်။
“လိုချင်ယင်ရပါတယ်ကွယ်။ မင့်အသက်ငယ်ငယ်ရှိသေးတ ဘဲ။ ဟေ ဘယ်ကျောင်းနေရနေရ၊ မင်းလိုချင်ယင်၊ ရနိုင်သော ချည်းဘဲကွဲ၊ နို့ ပေမဲ့ ငါက အစိုးရကျောင်းဆရာ ဖြစ်နေလို့၊ မပြောကောင်းလို့ ဟ။”
ဆရာဦးကံကြီးသည် ပြတ်နေသော ညာဘလက်မကလေး ဖြင့် ပါးစပ်ကိုမလုံ့တလုံကာကာ ကျွန်တော် နားထဲသိုတစုံတခု တီးတိုးပြောလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်နားမလည်ပါ။
“ဘွိုင်ကောက်၊ ဘွိုင်ကောက်။”
ကျွန်တော် အင်္ဂလိပ်စာ သင်လာသည်မှာ ဆယ်လမျှရှိပါပြီ။ ဘွိုင်စကောက်ကို နားလည်ပါ၏။ သို့သော် ဘွိုင်ကောက် ဆရာဦးကံကြီး ပြောသည်ကို နားမလည်ပါ။ သို့ပေမင့်ကြေက် ကြောက်ရွံ့ရွံ့နှင့်ပင် ကျောင်းခန်းထဲမှထွက်၍ ကျောင်းဝင်းကို ကျော်ကာ တာဝတိံသာကျောင်းနှင့် စာတိုက်အကြားရှိ ကွက် လပ်လမ်းကြားမှနေ၍ ရုံးလမ်းဘက်သို့ ထွက်လာ ခဲ့ပါသည်။ ဆရာဦးကံကြီးသည် သူ၏ညာဘက်လက်၌ မရှိသော လက်မဖြင့် နှုတ်ခမ်းမွှေးကိုသပ်ယင်း၊ ပြုံးပြုံးကြီးနှင့် ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။ “ ရုံးလမ်း၌ ငါးတန်း ခြောက်တန်းမှ ကျောင်းသားကြီးများ သည် ကျူလယာဘိလပ်ရည် ဆိုင်ကိုဝိုင်း၍ နေကြသည်။ ကျွန်တော်လည်း မယောင်မလည်နှင့် အနားသို့ကပ်၏။ ဆရာဦးကံ ကြီးပြောလိုက်သော အင်္ဂလိပ်စကားမျိုးကို ကျွန်တော်ကြားရ သည်။ ပြောနေသူမှာ ပုသိမ်မှ ကျောင်းသား မောင်တင်ဆိုသူ ဖြစ်သည်။ တကျောင်းလုံးတွင် ကာလသားခေါင်းလုပ်၍ ဗိုလ် ကျသူပေါက်ကျော်မှာ လူမိုက်လှရင်နှင့်တွဲကာနှစ်ဦးစလုံး မျက် နှာနီကြီးများဖြင့်ကျူ၊လယာ ဆိုင်ကလေးကို မျက်စောင်းထိုး နေကြသည်။ သူတို့မူးနေကြသည်။ တစုံတယောက်ကိုချကြမလို့ ပါဘဲ။ ဟောကြည့်စမ်း၊ ပြောယင်း၊ ဆိုယင်း၊ ဖေါင်း-ချမ်--- ချလွန်-ချင်--။ “ လင်မနစ် ပုလင်းများ တဖေါင်ဖေါင် မြည်ကြကုန်သည်။
ကျောင်းသား နှစ်ဆယ်ခန့်တို့သည် ထိုပုလင်းတို့ကို ကိုယ်စီကိုယ်ငှ ယူ၍သောက်ကြသည်။ ပုလင်းများကိုရိုက်ခွဲကြသည်။ စီးကရက် များကိုလုကြသည်။
ကျွန်တော်လည်း ဆုတ်ကန်ဆုတ်ကန်နှင့်၊ ရွှေသာလျောင်း ဘုရားရှေ့မှဖြတ်၍ပြေးလေသတည်း။
သို့ရာတွင်ခပ်လှမ်းလှမ်းမှအသံများကြားရသည်။ ထိုအသံတို့ မှာ လေချိန်ယူပြီး တဖြည်းဖြည်း တခဲနက်လျှင် ပေါ်ထွက်လာ လေသည်။ ထိုအသံတို့ကား အခြားမဟုတ်။ နောင်တဆယ် ခြောက်နှစ် တင်းတင်းပြည့်သောအခါတွင် မြန်မာပြည်၌ တဖန် ပြန်၍ ပဲ့တင်ထပ်မည် ဖြစ်သော “သပိတ်၊ သပိတ်၊ မှောက်၊ မှောက်” ဟူသော အသံများဖြစ်ချေသည်တမုံ့။ ။
ကျွန်တော်သည် ဂတ်တန်းလျားထဲသို့ ဝင်ပြေးသည်။ ထိုမှ ဖြတ်၍ ဦးဘိုးလမ်းထဲသို့ ဝင်ပြန်သည်။ ထိုမှဖြတ်၍ ဘီလမ်း တက် ပြေးပြန်သည်။ လေးလမ်းရောက်သော်၊ မိမိအိမ်သို့ ဝင်လေ၏။
ကျွန်တော်၏ ဦးလေးမှာ အစိုးရလခစားဖြစ်လေရာ၊ ဒေါ် ဒေါ်သည် ကျွန်တော် ကျောင်းမတက်ဘဲ ပြန်လာသည်ကို မြင် သောအခါ အထိတ်တလန့် ဖြစ်သည်။ ညနေ ဦးလေး ရုံးဆင်း
သောအခါ၊ ဒေါ်ဒေါ်က သူ့ခင်ပွန်းသည် ကျွန်တော် သပိတ်မှောက်လာကြောင်း တိုင်ပြောလေသည်။
ထိုအခါမှစ၍ ကျွန်ုပ်သည် သပိတ်မှောက်ကျောင်းသား ဖြစ် လာလေသည်။ ထိုအခါမှစ၍ ကျွန်ုပ်သည်"ဘွိုင်ကော” ဟူသော စကား ဘွိုင်ကောက်တား ဟူသောဝေါဟာရတို့၏ အဝယ ဝတ္တနှင့် ပိဏ္ဍတ္တတို့ကို နားလည်လာလေတော့သည်။ ထိုအခါမှ စ၍ အကျွန်ုပ်လမ်းတလျှောက်လုံး ပြေးလာရ၍ မောမောနှင့် ခုန်နေသောရင်တွင်းဝယ်၊ အချို့ပညာရှိက မွန်မြတ်သော စိတ်ဓာတ်ဟု ခေါ်ကြ၍ ကေစိသုခမိန်တို့က အဆိပ်ဟုသမုတ် သော မျိုးချစ်စိတ်ဓာတ်သည် သီပေါမင်း ချခဲ့သောသန္ဓေဖြင့်၊ နေ့စေ့ လစေ့ ဖွားမြင်လာလေသတည်း။ ။
နောက်တနှစ်အဖို့၌ ဗိုလ်ကေကိုစွန့်၍၊ ကတုံးပြောင်ထား ကာ၊ပင်နီအင်္ကျီကိုဝတ်၍၊ ခါတော်မှီ ကျောင်းသို့တက်နေသော နေရှင်နယ် ကျောင်းသား အကျွန်ုပ်ကို ဆရာဦးမောင်ကြီး၏ အတန်း၌ တွေ့ကြရပေလိမ့်မည်။
ထိုခေတ်မှစ၍ အမျိုးကို ချစ်သောစိတ်သည် လူတိုင်း၏ ငယ်ထိပ်တွင် တက်လျက်ရှိသည်။ မျိုးချစ်စိတ်ဒီရေတက်သည်နှင့် အမျှ၊ တပါးသောလူမျိုးတို့ကို မုန်းတီးသောစိတ်သည်လည်း တက်၍လာလေသည်။ အထူးသဖြင့်အင်္ဂလိပ်ကို မျောက်ဖြူဟူ၍ ရေရွတ်ကာ၊ အာဃာတ ထားရသောစိတ်ဓာတ်တို့ကိုထိုခေတ်ရှိ နိုင်ငံရေးပါရဂူတိုက မြေတောင်မြှောက်ပေးသည်။ မှတ်မိသေး
တော့သည်။ တညနေသော်၊ ဆရာကြီးဦးဘိုးချိန်က ဦးဥတ္တမ၏ တူဟူ၍ မိမိကိုယ်ကို မိမိသမုတ်သော ကိုယ်ရင်တပါးသည်ကျောင်းသားတို့အား ဝံသာနုတရားဟောမည်ဟု ဆိုလာသည်။ ထို့ကြောင့်ထိုနေ့တွင်ကျောင်းဆင်းပြီးလျှင်၊ခါတော် မှီ ကျောင်းနှင့် ကပ်နေသော ဘုရားတန်ဆောင်းသို့ သွားကြ ရသည်။ ထိုတန်ဆောင်းတွင် မွန်မြတ်သော ဝံသာနုတရားကိုနာရသည်။
အိုအချင်းတို့။ ထ၊ လာကြကုန်လော့။ ထိုမွန် မြတ်သောတရားကို နာကြကုန်အံ့။ ( ရှေးသရောအခါ မျောက်တကောင်သည် အင်္ဂလန်ကျွန်း၌ ကမြင်းထ၍ နေလေသတတ်။ ထိုသရောခါ အင်းထဲမှ လိပ်တကောင်သည် ထိုကျွန်းပေါ်သို့ မျက်လည်လမ်းမှား၍တက်လာလေ သတည်း။ ထိုသည့်နေ့မှစ၍ ခေါင်းပေါ်တွင် ဗိုလ်ကေခွဲထားသော မျောက်သည်အင်းထဲက လိပ်နှင့်စု ရစ်ပတ်လက်ထပ်လေရာ၊အင်္ဂလိပ်ဟူသောသတ္တဝါသည် လောက ကြီးထဲမှ ဗိုလ်ကေခွဲကာ ထွက်ပေါ်လာလေ သတည်း။ ။
ဆရာဦးဘိုးချိန်၏ ကျေးဇူးကို ကျွန်တော်ပါ ။ ကျွန် တော်သည် ကလေးရွယ်ပင်ဖြစ်ပါသော်လည်း၊ ထိုမျှလောက်အဆီအငေါ်မတည့်သောနိုင်ငံရေးတရားမျိုးကိုလက်မခံနိုင်ပါ။ သို့သော် ကလေးမျှသာဖြစ်၍ ထို၀ံသာနု တရားမျိုးကို ရှုတ်ချ ပါသည်ဟုဆိုသော သတ္တိမရှိပါ။ အကယ်၍သာလျှင် ထိုစဉ်က ဆရာသမားလုပ်သူတို့က ထိုတရားကိုမှားမှားမှန်မှန် အောင့်အီး သည်းခံ၍နာယူစေမည်ဆိုပါက၊ကျွန်တော်၏စိတ်သည်ထိုတရားကို မည်မျှလောက်ပင် လက်မခံဘူးဟု ဆိုစေကာမူ၊ အများနှင့်အတူ မိုးခါးရေကိုသောက်မိပေလိမ့်မည်။ သို့ရာတွင် ဆရာကြီး ဦးဘိုးချိန်သည် ထိုမျှ သိမ်ဖျင်းသော သပ္ပလဝါစာတို့ကိုဆက် လက် သည်းမခံနိုင်သဖြင့်၊ လူကလေးတိုးသိမ်ဖျင်းတဲ့ စကားကို နားမထောင်ကြနဲ့ ၊ အိမ်ပြန်ကြဟူ၍ ဩဝါဒပေးသောကြောင့် ကျွန်တော်တို့လည်း အိမ်ပြန်ခဲ့ကြလေသည်။
ကျေးဇူးပါဘဲဆရာကြီးရယ်။ဆရာကြီးသည်ထိုကဲ့သိုမှဩဝါဒမပေးလျှင်၊ကျွန်တော်တို့စိတ်နုသူကလေးငယ်များသည် နောင် တသက်လုံးအဖို့ သပ္ပလဝါစာနှင့် ဖရုဿဝါစာကို ၀ံသာနု တရားတော်ကြီးဟူ၍ မှတ်ထားကြရပေတော့မည်။
