မောင်ထင် - ပုဂ္ဂလအဘိဓာန်

ပုဂ္ဂလအဘိဓာန်

          ကျွန်တော် မှတ်မိသရွေ့ ပုဂ္ဂလအဘိဓာန် ဆိုသော ဝေါဟာရကို အမျိုးသားပညာဝန် ဦးဖိုးကျားက စတင် သုံးစွဲပါသည်။

          လူပုဂ္ဂိုလ် တစ်ဦးစီတို့၏ အကြောင်းကို ယေဘုယျအားဖြင့် အတ္ထုပ္ပတ္တိဟု ခေါ်ကြ၏။ ရဟန်းပုဂ္ဂိုလ် အကြောင်းကို ဆိုချင်လျှင် ထေရုပ္ပတ္တိ ဟူ၍ သုံးစွဲကြ၏။ စင်စစ် အတ္ထုပ္ပတ္တိ၏သဘောမှာ ကျယ်ဝန်းလှပေသည်။ ဆိုင်ရာ ပုဂ္ဂိုလ်၏ဘဝကို ရုပ်လုံးပေါ်အောင် ဖွဲ့နွဲ့ ရသော အဖွဲ့မျိုး ဖြစ်သည်။

          ယခုခေတ်၌ လုပ်ငန်းဆောင်တာ အမျိုးမျိုးနှင့် စပ်လျဉ်း၍ လူ့အကြောင်း ကို ထိုလုပ်ငန်းနှင့် သက်ဆိုင်သမျှ သိလိုကြ၏။ အထူးသဖြင့် နိုင်ငံအစိုးရ၏ ပြည်သူ့ဝန်ထမ်းများနှင့် စပ်လျဉ်းလာလျှင် အစိုးရသည် မိမိ၏ဝန်ထမ်းအကြောင်း ကို မှတ်စုမှတ်တမ်း ပြုစုရစမြဲ ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ထိုဝန်ထမ်း၏ အမှုထမ်း သော အကြောင်းအရာ အဖြစ်အပျက်တို့ကို ယုတ်စွအဆုံး “ဝန်ထမ်းမှတ်တမ်း”၌ ရေးမှတ်ထားလေ့ရှိသည်။

          ယင်းအစဉ်ကိုလိုက်၍ ကိုယ်ရေးရာဇီဝင် ဟူသော ဝေါဟာရတစ်ခုကို ယခု ခေတ်၌ များစွာ သုံးစွဲနေကြသည်။ ထိုဝေါဟာရ ပေါ်ပေါက်ပုံ ဇာစ်မြစ်ကို လိုက်ကြည့်လျှင် ရဲစခန်း၏ အသုံးအနှုန်းတစ်ရပ် ဖြစ်ကြောင်း တွေ့ရသည်။

          ရှေးခေတ်က ရာဇဝင်တွင်နေသော လူဆိုးသူဆိုးတို့၏အကြောင်း လိုရာ ဌာန “ဖိုင်” များတွင် မှတ်သားထားရသော ထုံးစံရှိသည်။ ယင်းတို့ကို အုပ်ချုပ်သူ အင်္ဂလိပ်တို့က မြန်မာလို ရာဇဝင် စာရွက်စာတမ်းဟု တိုက်ရိုက် အဓိပ္ပာယ်ရသော အမည်ကို ပေး၏။ ယင်းကိုပင် မြန်မာဆန်ဆန် “ကိုယ်ပဇဝင်” ဟု အမည် ပေးကြပြန်သည်။

          ယခုခေတ်၏ မျက်စိနှင့် ယင်းဝေါဟာရကို စိစစ်သုံးသပ်ကြည့်လျှင် ခေတ်နှင့်မဆီလျော်သည်ကို တွေ့ကြရပါလိမ့်မည်။

           ဦးစွာစဉ်းစားကြည့်လျှင် ရာဇဝင် ဟူသော စကားသည်ပင်လျှင် ခေတ်နှင့် အံမကိုက်ဟု ပြောစရာ ဖြစ်နေပါသည်။ ။

          ကျွန်ုပ်တို့ မြန်မာစကား ရိုးရိုးအသုံးအနှုန်းအတိုင်း မည်သူ မည်ဝါ၏ အကြောင်း၊ မည်သူ မည်ဝါ၏ အတ္ထုပ္ပတ္တိဟု ပြောဆို ရေးသားလျှင် ပို၍ ဆီလျော်ကောင်းမွန်လိမ့်မည်ဟု သဘောရရှိပါ၏။ ထို့ကြောင့်လည်း ယခုအခါ ကိုယ်ရေး အတ္ထုပ္ပတ္တိ ဟူသော ဝေါဟာရသည် တွင်ကျယ်စပြုလာပြီဟု ထင်မိသည်။

          အနောက်တိုင်းတို့တွင် ထိုကိုယ်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တိမှာ လုပ်ငန်းဆောင်တာ ကိစ္စများနှင့် စပ်လျဉ်း၍ အတော်အရေးကြီးသည်။ လူဆိုသည်မှာ မိမိ ပတ်ဝန်း ကျင်၌ မိမိနှင့် ဆက်ဆံရမည့် ကိစ္စတို့အတွက် အချင်းချင်း သိလိုသော ဝါသနာ ရှိသည်။

          စက်မှုလက်မှု ထွန်းကားလေလေ၊ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး သိဖို့ရာ လိုအပ်လေလေ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အင်္ဂလန်၌ ၁၈၄၉ တွင် မည်သူမည်ဝါသည် မည်သည့် ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်ပါသနည်း ဟူသောအချက်ကို ဝိသေသပြု၍ ဟူးစဟူး (Who's Who) ဟု ခေါ်သော ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးစီဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ် အတ္ထုပ္ပတ္တိ စာအုပ်ကို ပထမဆုံး ပုံနှိပ် ထုတ်ဝေသည်။

          ထိုစာအုပ်ကို ထုတ်ဝေခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ပုဂ္ဂိုလ်တို့၏အကြောင်းကို အဘိဓာန်သဖွယ် စီစဉ်၍ ပြဆိုလိုသော ရည်ရွယ်ချက် ဖြစ်သည်။ ဦးဖိုးကျား သုံးစွဲသော ပုဂ္ဂလအဘိဓာန်နှင့် ကိုက်ညီသည်ဟု ဆိုရန်ရှိပေသည်။

          ယင်းသို့ ပထမ ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေသော ပုဂ္ဂလအဘိဓာန်၌ ရှင်ဘုရင်၊ မိဖုရား၊ မင်းညီမင်းသား၊ မှူးမတ်နှင့် ပါလီမန် အမတ်များ၏ စာရင်းကို မှတ်တမ်းတင် သည်။

          ၁၈၆၈ တွင် မူလ “ဟူးစဟူး” စာအုပ် ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေခွင့်ကို ပိုင်ရှင်တို့က အက်ဒမ်ဘလက် ဆိုသူအား အပိုင်ရောင်းချလိုက်ရာ ထိုလုပ်ငန်းကို ၎င်း ဘလက် နှင့် ဆက်ခံသူတို့က ယနေ့တိုင် လုပ်ကိုင်ဆောင်ရွက်လျက် ရှိကြသည်။

          မြန်မာနိုင်ငံတွင် ပုဂ္ဂလအဘိဓာန် ပြုစုခြင်း လုပ်ငန်းကို သူရိယသတင်းစာ နှစ်ချုပ်လမ်းညွှန် စာအုပ်များ ထုတ်ဝေသော ခေတ်ကပင်လျှင် ပေါ်ပေါက်ခဲ့ဖူး၏။

          မှတ်မိသရွေ့ ပြောရသော် ဒုတိယကမ္ဘာစစ် မဖြစ်မီ တစ်နှစ် နှစ်နှစ်လောက် ကာလတွင် ဒါရိုက်ထရီဟု ခေါ်သော လမ်းညွှန်စာအုပ်တစ်အုပ် ပေါ်ခဲ့ဖူးသည်။ ထိုစာအုပ်ကို ပြုစုသောအခါ ဖြစ်မြောက်အောင် လုံ့လဥဿဟပြုသော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ အထဲတွင် မကြာမီက ကွယ်လွန်သွားရှာသော ဦးထွန်းညိုလည်း ပါဝင်၏။ ဦး ထွန်းညိုကား ပညာရေးနှင့် စပ်လျဉ်းသော ပညာရှင်တစ်ဦး ဖြစ်၏။ သို့သော်အခြေအနေအရ လူဝင်လူထွက် ကြီးကြပ်ရေးဌာန ညွှန်ကြားရေးဝန်၊ ပြန်ကြားရေး ဌာန ညွှန်ကြားရေးဝန် စသည်တို့ကို ဆောင်ရွက်ခဲ့ရ၏။

          မြန်မာနိုင်ငံ လွတ်လပ်ရာသောအခါ ပြည်သူ့စာပေတိုက် သခင်ကျော်စိန် က လုံ့လဥဿာဟပြု၍ မြန်မာနိုင်ငံအတွက် “ဟူးဟူး” ခေါ် ပုဂ္ဂလအဘိဓာန်ကို ပြုစု၏။ ထိုစဉ်က ကျွန်တော်နှင့်တကွ မိတ်ဆွေအများသည် ဝါသနာအလျောက် မိတ်ဆွေဖြစ်သူ သခင်ကျော်စိန်အား ဝိုင်းဝန်း အကူအညီပေးခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ထိုပုဂ္ဂလအဘိဓာန်ကို နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း ပြန်လည်ပြင်ဆင် တည်းဖြတ်၍ ထုတ်ဝေ ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပါ။ အခက်အခဲတစ်ရပ်မှာ ကာယကံရှင်တို့က မိမိတို့၏ ကိုယ်ရေး ကိုယ်တာတို့ကို ပုဂ္ဂလိက အဘိဓာန် မှတ်တမ်းအလို့ငှာ ပြောပြရန် ဝန်လေး သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

          ဤအခက်အခဲမျိုးကို ကျွန်တော်လည်း ကိုယ်တွေ့ တွေ့ခဲ့ရဖူးပါသည်။ စွယ်စုံကျမ်းအတွက် အတ္ထုပ္ပတ္တိ ရေးရသောအခါ ဆိုင်ရာဆိုင်ရာတို့ထံတွင် မေးမြန်း စုံစမ်းသော် အများစုက အကူအညီပေးဖို့ရာ ဝန်လေးကြသည်ကို တွေ့ရသည်။

          သို့သော် ခေတ်သည် တစ်စတစ်စနှင့် ပြောင်းလဲလာခဲ့လေပြီ။ ယခုခေတ်၌ အတ္ထုပ္ပတ္တိ စာပေအမျိုးမျိုးလည်း ပေါ်ပေါက်နေပြီ။ ထင်ရှားသော သက်ရှိပုဂ္ဂိုလ် တို့၏ ဆောင်ရွက်ချက် အမျိုးမျိုးတို့သည်လည်း သတင်းစာ၊ ဂျာနယ်၊ မဂ္ဂဇင်း တို့တွင် တွေ့နေကြရလေပြီ။

          နောင်တစ်ခေတ်တွင် ပုဂ္ဂလအဘိဓာန် ပြုစုရေးသည် များစွာ တွင်ကျယ် လာစရာ ရှိသည်။ သတင်းစာလုပ်ငန်း၌ ပုဂ္ဂလအဘိဓာန်တို့၏ အသုံးဝင်ခြင်းကို အကျယ်ချဲ့ ပြောစရာ မလိုပါ။ သတင်းစာသမားတိုင်း ကောင်းစွာသိပြီး ဖြစ်ကြ ပါသည်။

          ဤအချက်သည်လည်း ပုဂ္ဂလအဘိဓာန် ပြုစုရေးကို တိုက်တွန်းပေးနေ သော အချက် ဖြစ်လေသည်။

ဟံသာဝတီသတင်းစာ - ၂၃၊ ၄၊ ၇၈

အတ္ထုပ္ပတ္တိ ဝတ္ထု (၁)

          တစ်ရံရောအခါက စာပေဗိမာန် စာပေနှီးနှောဖလှယ်ပွဲ တစ်ခုတွင် အတ္ထုပ္ပတ္တိ စာပေ အကြောင်းကို စာတမ်းတင်သူ တင်၍ ဆွေးနွေးသူတို့က ဆွေးနွေးခဲ့ကြ၏။ ယင်းနှီးနှော ဖလှယ်ပွဲ၌ ဝတ္ထုများဖြင့် ရေးသားသော အတ္ထုပ္ပတ္တိ အကြောင်းကို လည်း ဆွေးနွေးဝေဖန် အကြံပေးခဲ့ကြလေသည်။

          အတ္ထုပ္ပတ္တိနှင့် ဝတ္ထုတို့၏ မူလ အရင်းခံမှာ လူ့အကြောင်းကို ဖော်ပြခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ လူ့အကြောင်းကို ဖော်ပြသောအခါ လူနှင့် စပ်နေသော ပတ်ဝန်းကျင် အကြောင်း၊ လူတို့ ခံစားနေကြသော စိတ်လှုပ်ရှားမှု ဝေဒနာ အကြောင်း၊ ဝေဒနာ စေတသိက်တို့ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော လူ့ဒုက္ခ သုခ အကြောင်း၊ လူ့အတွေး အခေါ် အကြောင်း၊ လူ့သမိုင်းအကြောင်း စသည်တို့ တသီကြီး ပေါ်လာလိမ့် မည်။ သို့သော် မည်မျှပင် အကျယ်ချဲ့ ထွင်စေကာမူ အဖြစ်အပျက် အကြောင်းအရာ တို့ကို စီကာပတ်ကုံး ဖွဲ့နွဲ့ ခြင်း သဘောတရားကိုသာ အရင်းခံအားဖြင့် တွေ့မြင် ရပါလိမ့်မည်။

          အကြောင်းအရာကို ဖွဲ့နွဲ့ရာ၌ အတ္ထုပ္ပတ္တိသည် ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးတစ်ယောက် ၏ တကယ့်အဖြစ်အပျက် အကြောင်းအရာကိုသာ ဖွဲ့ ဆိုသည်။ ဝတ္ထုကား စိတ်ကူး နယ်ပယ်ထဲမှ ပေါက်ဖွားသည် ဖြစ်သောကြောင့် တကယ့်အဖြစ်အပျက် မဟုတ် နိုင်ရာ။ ဤသို့ ဖြစ်ပေလိမ့်မည် ဟူ၍ စိတ်ကူးဖြင့် မှန်းဆပြီးလျှင် ဖွဲ့နွဲ့ သော အကြောင်းအရာ အဖြစ်အပျက်များသာ ဖြစ်ချေသည်။

          သို့ရာတွင် သဘောသွားချင်း အခြေခံတူကြသည် ဖြစ်၍ အတ္ထုပ္ပတ္တိ ဟူ၍သော်လည်း စိတ်ကူးထားသော ဝတ္ထု ဖြစ်နေလေမည်လားဟု ထင်မှတ်စရာ ရှိ၏။ တကယ့်အဖြစ်အပျက် မဟုတ်သော်လည်း စိတ်ကူးပုံမှာ တကယ့်အဖြစ် အပျက်နှင့် နီးစပ်လွန်းလှသောကြောင့် ဝတ္ထုဟု ဆိုသော်လည်း အတ္ထုပ္ပတ္တိများ ဖြစ်နေမလား ဟူ၍လည်း ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်စရာ အကြောင်းရှိ၏။

          ထို့ကြောင့် ဝတ္ထု ရေးလိုသော် အတ္ထုပ္ပတ္တိဆန်ဆန် ရေးလျှင်လည်း ရသ မြောက်သည်။ အတ္ထုပ္ပတ္တိ ရေးလိုသော် ဝတ္ထုဆန်ဆန် ရေးလျှင်လည်း ရသမြောက် ၏။ ကျွမ်းကျင်သော အနုပညာရှင်သည် ဗဟိဒ္ဓ သဏ္ဌာန်ကို ကြိုက်သလို ခြယ်လှယ် မွမ်းမံစေကာမူ အဇ္ဈတ္တအနှစ်သာရမှာမူကား မိမိလိုရာ ဖန်တီးနိုင်သမျှ အောင်မြင်သည်။

          ယခုတလော ကျွန်တော်သည် ဝတ္ထုဆန်သော အတ္ထုပ္ပတ္တိများကို ဖတ်ရှု ရသဖြင့် ဤဆောင်းပါးကို ရေးလိုက်ပါသည်။ ယင်းတို့အနက် သမိုင်းအတွက် ထူးခြားသော မှတ်တမ်းတစ်ခု အကြောင်းကို အနည်းငယ် တင်ပြလိုပါသည်။

          ယခုခေတ် အချို့သော လူငယ်တို့သည် “လှသောင်း ကျောင်းထွက်” များ ဖြစ်ကြသည်။ ထိုကျောင်းထွက်များသည် လှသောင်း” ဟူသောအမည်၏ ဂုဏ် . သတ္တိတို့ကို ကောင်းစွာ နားလည်ကြပေသည်။ သို့သော် သာမန် အရပ်သူအရပ်သား တို့အဖို့မှာကား အတိတ်ရာဇဝင်ကို ပြန်လည် ခင်းကျင်းပြပါမှ ထိုကျောင်း၏ ဂုဏ်ထူးဝိသေသကို နားလည်ကြလိမ့်မည်။

          ရဲဘော်လှသောင်းကား အခြား မဟုတ်၊ ၁၉၄၉ ဧပြီ ၂၉ ရက်တွင် ရှမ်းစုရွာ တိုက်ပွဲ၌ မိမိ၏ တပ်မတော်အတွက်၊ မိမိ၏ ပြည်ထောင်စုဖွား တိုင်းရင်းသားများ အတွက်၊ မိမိ၏ နိုင်ငံတော်အတွက် အသက်ကို စွန့်လွှတ်ပူဇော်ခဲ့သော ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်သည်။ ဤကဲ့သို့ လူမျိုးနှင့် နိုင်ငံအတွက် အသက်ပေးခဲ့သော အာဇာနည် ယောက်ျားမြတ်ကို နိုင်ငံတော်က အောင်ဆန်းသူရိယ ဘွဲ့တံဆိပ်ဖြင့် ချီးမြှင့်သည်။

          နောင်သောအခါ အောင်ဆန်းသူရိယ ရဲဘော်လှသောင်းကို မြန်မာ ပြည်ထောင်စုသား တစ်ရပ်လုံးက မမေ့နိုင်ကြစေရန် ၎င်း၏အမည်နာမကို ယူ၍ “အောင်ဆန်းသူရိယ လှသောင်း အထက်တန်းကျောင်း”ကို နိုင်ငံတော် အစိုးရက တည်ထောင် ဖွင့်လှစ်သည်။

          ဤသမိုင်းကြောင်းကို ထုတ်ဖော်ရန် ဆန္ဒဖြင့် တပ်ကြပ် မောင်ထူးက “အောင်ဆန်းသူရိယ လှသောင်း” အတ္ထုပ္ပတ္တိကို ရေးသည်။ ဤသို့ရေးရာ၌ တပ်ကြပ် မောင်ထူးသည် အမှန်နှင့် နီးစပ်အောင် ကရိကထ များစွာ ခံယူ၍ ရေးသည်။

          စင်စစ် ရဲဘော် လှသောင်း၏ အကြောင်းမှာ စစ်မြေပြင်တွင် ကြားရမြဲ ဖြစ်သော

          “ဖောင်း ... ထိုင်း .. ရွှီး ... အုံး ... ဟူသော”

          အသံဗလံများ၏ ဇာတိကို ဖွင့်ဆိုသော အကြောင်းများဖြစ်၍ မည်သည့်တိုက်ပွဲတွင် မည်သည့်

          သေနတ်လက်နက် ကျည်ဆန်ဖြင့် မည်သည့်ရန်သူကို မည်သို့ခြင်းသည် ဟူသော သဘောမျှသာ ရှိလိမ့်မည်။ ယင်းသို့ဆိုလျှင် တပ်ကြပ် မောင်ထူး၏ စာမှာ စစ်ရေးပြ လေ့ကျင့်ခန်း ညွှန်းတမ်းမျှသာ ဖြစ်လိမ့်မည်။

          သို့သော် ယခု ဝတ္ထုဆန်သော အတ္ထုပ္ပတ္တိ အဖွဲ့ တွင် တပ်ကြပ် မောင်ထူး သည် လူ့သဘာဝကို ဖွဲ့သည်၊ စစ်မြေပြင် သဘာဝကိုလည်း ဖွဲ့ သည်၊ စစ်ဖြစ်ရခြင်း အကြောင်းတရား ဖြစ်သော အာဃာတကိုလည်း ဖွဲ့ သည်၊ ထိုအာဃာတမှ လွတ်မြောက်ရေးကိုလည်း ဖွဲ့ သည်၊ ရဲဘော်လှသောင်းနှင့် သန္ဒာမေတို့၏ အချစ် ပဋိသန္ဓေတည်ပုံကိုလည်း ဖွဲ့ သည်၊ ရဲဘော်ရဲဘက် စိတ်ဓာတ်ကိုလည်း ဖွဲ့ သည်။ တိုင်းချစ်ပြည်ချစ် စိတ်ဓာတ်ကိုလည်း ဖွဲ့ သည်။

          စာရေးသူသည် အတ္ထုပ္ပတ္တိ ရေးရင်းနှင့် ဝတ္ထုဆန်လာသည်ကို စိုးရိမ် ကြောင့်ကြ ရှိဟန်တူသည်။ ဝတ္ထုဟု ဆိုသောအခါ တကယ့်အဖြစ်အပျက်ထဲ၌ စိတ်ကူးများကို ထည့်ရပေတော့မည်။ ထိုစိတ်ကူးသည် တကယ့်သဘာဝနှင့် တလွဲ တချော် ဖြစ်လျှင် အတ္ထုပ္ပတ္တိလည်း မမည်၊ ဝတ္ထုလည်း မမြောက် ဖြစ်သွား နိုင်သည်။

          စာရေးသူက မိမိစိတ်ကူးကို အတ္ထုပ္ပတ္တိထဲ၌ ထည့်လိုက်သောအခါ တကယ်အဖြစ်အပေါ်၌ အခြေမခံနိုင်လျှင် အကြောင်းအရာတို့သည် တက်တက်စင် လွဲမှားနိုင်သည်။ ထိုအခါ စာရေးဆရာ၏ ဦးတည်ချက်ပင်လျှင် ပျောက်ပျက် သွားပေလိမ့်မည်။ ဤအကြောင်းများကြောင့် စိုးရိမ်နေဟန် တူသည်။

          သို့သော် တကယ့်အဖြစ်အပျက်ကို အနုပညာဖြင့် မွမ်းမံသောအခါ အနု ပညာက တကယ့်အဖြစ်ကို ဖုံးလွှမ်းခြင်း မပြုဘဲ မထင်ရှားသော အရာကို ထင်ရှားအောင် သိဒ္ဓိတင်ပေးနိုင်လျှင်မူကား မွမ်းမံခြင်းတည်း ဟူသော နောက်ခံကားပေါ်တွင် အတ္ထုပ္ပတ္တိသည် ထည်ထည်ဝင့်ဝင့်နှင့် မားမားမတ်မတ် ပေါ်လာစမြဲ ဖြစ်သည်။ ဤကဲ့သို့ ဖွဲ့နွဲ့နိုင်လျှင် အတ္ထုပ္ပတ္တိ အဖွဲ့ သည် အထမြောက်၏ဟု ဆိုရသည်။

          တပ်ကြပ် မောင်ထူးက သူသည် ရဲဘော်လှသောင်းကို မီးမောင်းထိုး၍ ပြပါသည်။ သို့ရာတွင် ပတ်ဝန်းကျင် အဖြစ်အပျက်တို့သည် တိုင်းပြည်၏ အခြေ အနေတို့နှင့်အတူ မီးမောင်းထဲသို့ ဝင်လာပါသည်ဟု ဆိုသည်။

          ယင်းကဲ့သို့ မီးမောင်းထဲ ဝင်လာသော အရာကို သဘာဝယုတ္တိ၊ အာဂမ ယုတ္တိ ရှိ မရှိ ချင့်ချိန်ကြည့်ကြရန် ဖြစ်သည်။ ယုတ္တိတန်သည်နှင့်အမျှ အတ္ထုပ္ပတ္တိ အဖွဲ့ ၏ အင်အားသည် ကောင်းလာရမည် ဖြစ်သည်။

          စာဖတ်သူတို့အဖို့မှာကား စာရေးသူက မီးမောင်းထိုးပြသည့်အခါ အဓိက ဇာတ်ဆောင်သူ၏ သဏ္ဌာန် ပေါ်၏ မပေါ်၏ကို ချင့်ချိန်၍ အကဲဖြတ်ရန်ရှိသည်။

          ဤကဲ့သို့ အကဲဖြတ်ကြည့်လျှင် စာရေးသူ၏ အနုပညာ ထုထည်ကို မြင်ရ ပါလိမ့်မည်။

(ဟံသာဝတီသတင်းစာ - ၁၁၊ ၉၊ ၇၇ ]