မောင်စင်ကြယ် - သံဖြူဇရပ်မှကွေးမြစ်၀ှမ်းသေမင်းတမန်ရထားလမ်း

သေမင်းတမန်ရထားလမ်းနှင့် ကွေးမြစ်ဝှမ်းတံတား

၁၉၄၆ ခု၊ ဒီဇင်ဘာလ ၁၈ ရက်၊ ကျိုက္ခမီခရိုင် သံဖြူဇရပ် စစ်သင်္ချိုင်းအဖွင့်ပွဲလွတ်လပ်ရေးခေါင်းဆောင်ကြီး ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း မိန့်ခွန်း

လွန်ခဲ့တဲ့ လေးနှစ်လောက်တုန်းက ကျွန်ုပ်တို့နိုင်ငံမှာ စစ်ဘေးကြီး ကျရောက်ခဲ့ ပါတယ်။ အဲဒီ စစ်ဘေးကြီးနဲ့အတူ ဂျပန်စစ်ဝါဒီတို့ရဲ့ ဖက်ဆစ်စနစ်ဆိုးကြီးဟာ လိုက်ပါ လာခဲ့တယ်။

ဂျပန်စစ်ဝါဒီတို့ဟာ သူတို့ရဲ့ စက်ယန္တရားကြီး ဆက်လက်လည်ပတ်နိုင်ရေး အတွက် “ထိုင်း-မြန်မာ မီးရထားလမ်းမကြီး”ကို ဖောက်လုပ်ခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီလမ်းမကြီး ဖောက်လုပ်ရေးအတွက် ကျွန်ုပ်တို့လူမျိုးတွေဟာ ထောင်နဲ့သောင်းနဲ့ချီပြီး ချွေးတပ်အဆွဲ ခံခဲ့ရတယ်။

ဖော်မပြနိုင်လောက်အောင် ကြမ်းကြုတ်ရက်စက်မှုနည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ ကျွန်ပြု ညှဉ်း ဆဲ စေခိုင်းခဲ့တဲ့အတွက် ထိုင်း-မြန်မာ မီးရထားလမ်း ဖောက်လုပ်ရာမှာ ချွေးတပ်အလုပ် သမားပေါင်း သုံးသောင်း (၃၀,ဝဝဝ)ကနေ ရှစ်သောင်း (၈၀,၀၀၀)လောက်ဟာ ငတ်ပြတ် ဆင်းရဲပြီး အသေဆိုး သေခဲ့ကြရတယ်။ ။

အဲဒီလို ထောင်သောင်းချီပြီး ကျဆုံးခဲ့ရသူတွေရဲ့ ကျိန်ဆဲသံ၊ ညည်းတွားရေရွတ် သံများ ကိန်းဝပ်ရာမြေပြင်ကို အခု ကျွန်ုပ်တို့ ခြေချနေကြရပါပြီ။ ဝမ်းနည်းဖွယ်ရာ အဖြစ်ဆိုးကြီးကြောင့်လည်း ဒီမြေတစ်ခွင်ဟာ ညစ်နွမ်းခဲ့ရပါတယ်။ ကျွန်ုပ်တို့ဟာ စာနာတဲ့ | အသိတရား၊ စူးစမ်းသိရှိလိုတဲ့ စိတ်ထားအပြည့်အဝနဲ့ ရောက်လာကြခြင်းလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ မကြုံစဖူးဖြစ်ခဲ့ရတာမို့ စိတ်မချမ်းမြေ့ နာကြည်းမှုကိုလည်း ကျွန်ုပ်တို့ အပြည့်အဝ ခံစားကြရပါတယ်။

ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့ နိုင်ငံနဲ့ လူသားတွေကို ဂျပန်ဖက်ဆစ်လူရိုင်းများဟာ အလွန်အမင်း တရားလက်လွတ်ပြုခဲ့တဲ့အတွက် ကျွန်ုပ်တို့ဟာ ဒေါသမီး ဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်ခဲ့ ကြရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆိုးယုတ်သူတွေဟာ သူတို့ရဲ့မိုက်ပြစ်ဒဏ်ကို ပြန်ခံသွားရပြီဖြစ် လို့ ကျွန်ုပ်တို့အနေနဲ့ ဖြေသိမ့်နိုင်စရာ ရှိပါတယ်။

မြန်မာပြည်သူပြည်သားတွေဟာ ညီညာဖြဖြ နိုးကြားတက်ကြွခဲ့ကြတယ်။ ဖက်ဆစ်တွေကို လက်စားချေတော်လှန်တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြတယ်။ ဒီအချက်ဟာ “မိမိစိုက်ပျိုး သလောက် ရိတ်သိမ်းရခြင်း”ဆိုတဲ့ သဘောလည်းဖြစ်တယ်။ အမြဲတမ်း အခိုင်အမာ တည်တံ့နေတဲ့ လောကဓံတရားသဘောလည်း ဖြစ်တယ်။

လူတစ်ဦးတစ်ယောက်ဟာ အခြားလူတစ်ဦးတစ်ယောက်အပေါ် နှိပ်စက်ကလူ ပြုတယ်၊ သွေးစုပ်ခြယ်လှယ်တယ်၊ တရားမျှတမှုကို မျက်ကွယ်ပြုတယ်ဆိုရင်၊ ဒါမှမဟုတ် နိုင်ငံတစ်ခုက အခြားနိုင်ငံတစ်ခုအပေါ် ဖိနှိပ်ခြင်း၊ ခေါင်းပုံဖြတ်ခြင်း၊ တရားမျှတမှုအဝဝကို ချိုးဖောက်ခြင်းပြုမယ်ဆိုရင် ထိုလူ၊ သို့မဟုတ် ထိုနိုင်ငံဟာ ထိုမတရားမှုအတွက် | အပြစ်ဒဏ်ခတ်မှုကို မုချမလွဲ ခံရစမြဲပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဒီလို လူတစ်ဦးက တစ်ဦးပေါ်မှာဖြစ်စေ၊ နိုင်ငံတစ်ခုက နိုင်ငံတစ်ခုအပေါ်မှာပဲ ဖြစ်စေ ဖိနှိပ်ခြယ်လှယ်မှုတွေ၊ ခေါင်းပုံဖြတ်မှုတွေ ပြုလုပ်ခဲ့ကြလို့လည်း ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ ဒုက္ခတွေ ပင်လယ်ဝေခဲ့တာဟာ အကြိမ်ကြိမ်ရှိပါပြီ။ တရားမဲ့ခြင်း၊ ဖိနှိပ်ခြယ်လှယ်ခြင်း၊ ခေါင်းပုံဖြတ်ခြင်းတို့ ဆက်လက်တည်ရှိနေသရွေ့ တုံ့ပြန်လက်စားချေမှုဟာ ကမ္ဘာပေါ် မှာ မကြာခဏပေါ်ပေါက်နေဦးမှာပါပဲ။ ဒီအချက်ဟာဆိုရင် ကမ္ဘာ့ရေးရာ အဖြစ်အပျက်၊ | အတွေ့အကြုံ များထဲမှ ပေါ်ထွက်လာတဲ့ လောကပါလတရားလို့ ကျွန်ုပ်အနေနဲ့ မှတ်သား ခံယူပါတယ်။ ။

ယနေ့ဆိုရင် ကျွန်ုပ်တို့ဟာ ကျေးကျွန်ပမာ အခိုင်းအစေခံရင်း သေဆုံးခဲ့ကြတဲ့ ( မဟာမိတ်တပ်သားများနဲ့ ကျွန်ုပ်တို့နိုင်ငံသား ထောင်ပေါင်းများစွာတို့ကို အမှတ်ရတဲ့အနေနဲ့ ဒီနေရာကို လာရောက်ခဲ့ကြပါတယ်။ နောင်ကို ဘယ်တော့မှ ဒီလိုအဖြစ်မျိုး၊ ဒီလို ချွေးတပ်ဆွဲခံရတာမျိုး၊ ဒီလို ကျေးကျွန်ပြုခံရတာမျိုး၊ ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ မတွေ့ရစေဖို့ | ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး သဘောပေါက်ထားကြပါမယ်။

လူကို လူက ကျွန်ပြုမှု၊ ခေါင်းပုံဖြတ်မှုတို့ ဘယ်လိုပုံစံမျိုးနဲ့မှ ကမ္ဘာပေါ်မှာ | နောက်ထပ် ပေါ်မလာပါစေနဲ့လို့ ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး ဆန္ဒပြုကြဖို့ လိုပါတယ်။ ကျွန်ုပ်တို့ဟာ ကွယ်လွန်သူများရဲ့ မြင့်မြတ်သောဝိညာဉ်များနဲ့ တွေ့ဆုံခိုက် သူတို့အတွက် ဆုမွန်ကောင်းများ တောင်းရုံသာမဟုတ်ဘဲ ကမ္ဘာသူ ကမ္ဘာသားအားလုံး အနှောင်အဖွဲ့ အချုပ် | အချယ်များမှ အမြန်ဆုံးလွတ်မြောက်ကြပါစေလို့ ဆုတောင်းသင့်ကြပါတယ်။ ။

ဒီလိုဆုတောင်းရင်းနဲ့ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ လူအချင်းချင်း ဖိနှိပ်မှု၊ သွေးစုပ်ခြယ်လှယ် မှု၊ လူမဆန်မှု စတဲ့ အဖြစ်မျိုးကို တည်မြဲစေမယ့် ဖက်ဆစ်စနစ်ဆိုးဟာ မည်သို့သော အသွင်မျိုးနဲ့ပဲ ရှိသည်ဖြစ်စေ၊ ကမ္ဘာမြေပြင်ပေါ်က အမြစ်ပါမကျန် ပျောက်ပျက်သွား အောင် တော်လှန်တိုက်ဖျက်ကြဖို့ အလေးအနက် အဓိဋ္ဌာန်ပြုကြပါစို့ ...။

အ ခ န်း ( ၁ )

တောင်ပိုင်းရော မြောက်ပိုင်းရော နှံ့ခဲ့တယ်

ကျွန်တော်သည် စာရေးဆရာတစ်ယောက်နှင့် နိုင်ငံရေးသမားတစ်ယောက်အနေ နှင့် ထိုင်းနိုင်ငံတွင် နှစ်ချီ၍နေခဲ့ဖူးသည်။ အထူးသဖြင့် မနီလွိုင်းဒုက္ခသည်စခန်းမှာပင် တစ်နှစ်ခွဲတိတိ နေခဲ့သည်။ ထိုမှ ဩစတြေးလျရောက်သွားပြီးနောက် တစ်ဖန် ထိုင်း နိုင်ငံသို့ အစည်းအဝေးတက်ရောက်ရန်နှင့် စာအုပ်ထုတ်ဝေရန်အလို့ငှာ ထိုင်းနိုင်ငံသို့ ဆယ်ကြိမ်ထက်မနည်း ပြန်ရောက်၍လာပြန်လေသည်။ ထိုင်းနိုင်ငံတွင် နေထိုင်စဉ်တွင် လည်းကောင်း၊ သြစတြေးလျမှ ပြန်ရောက်လာစဉ်တွင်လည်းကောင်း၊ ကျွန်တော် အများ ဆုံး အသုံးချခဲ့သည်မှာ ခရီးသွားခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ သို့ရာတွင် ထိုစဉ်က ကျွန်တော် သွားရောက်ခဲ့သော ခရီးစဉ်များမှာ ထိုင်းနိုင်ငံ၏ မြောက်ဘက်ပိုင်းနှင့် အလယ်ပိုင်းအထိ ဖြစ်လေသည်။ တောင်ပိုင်းကိုတော့ တစ်နေ့တော့ သွားရောက်မည်ဟုသာ စိတ်ဝယ် မှန်း ဆထားလေသည်။

ကျွန်တော်သည် ထိုင်းနိုင်ငံ မြောက်ပိုင်းသို့ ဆရာအီးရော့(အီးမော့ဆင်)နှင့်အတူ ရောက်သွားခြင်းဖြစ်လေသည်။ ထိုစဉ်က ဆရာအီးနော့၏တာဝန်မှာ ဗိုလ်ချုပ်ရွှေဆိုင်း သမီး (လားမူထရော)၏ စီးပွားရေးအကြံပေးဖြစ်လေသည်။ ထိုင်းနိုင်ငံမြောက်ပိုင်းနှင့် အနောက်မြောက်ပိုင်းမှာ ဇင်းမယ်(ချင်းမိုင်)၊ ချင်းရိုင်းနှင့် မယ်ဟောင်ဆောင်တို့ ဖြစ်လေသည်။ ကျွန်တော်သည် ဆရာအီးမော့နှင့်အတူ ပထမဆုံးရောက်သွားသည်မှာ မယ်ဟောင်ဆောင်ခရိုင်ဖြစ်လေသည်။ ဇင်းမယ်နှင့် မယ်ဟောင်ဆောင်တို့၏ အောက်ဘက်တွင် တတ်ခရိုင် (Tak)၊ မယ်ဇရီးရင်း (Mae Sariang)တို့ အပြင် လွန်ခဲ့သော ၁၂၃၈ ခုနှစ်က ထိုင်း(Siam)နေပြည်တော်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည့် ဆူခိုထိုင်း (Sukhothai)နှင့် တစ်ချိန်က ထိုင်း ကွန်မြူနစ်ပါတီဌာနမှူး CPT ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည့် ဖစ်စနိုလွတ် (Philsano-lok)တို့ပင် ဖြစ် လေသည်။

ထိုင်းနိုင်ငံ၏ မြောက်ဘက်အဆုံးသည် ဇင်းမယ် (ချင်းမိုင်)၏အပေါ်ဘက်ရှိ | ချင်းရိုင်း (Chiang Rai)ခရိုင်ပင်ဖြစ်၏။ ယင်းခရိုင်တွင် ထိုင်းနိုင်ငံ၊ မြန်မာနိုင်ငံ၊ လာအိုနိုင်ငံ သုံးနိုင်ငံပေါင်းဆုံသည်ကို အကြောင်းပြု၍ ရွှေတြိဂံ (Golden Triangle)ဒေသ | ဟူ၍လည်းခေါ်ကြသည်။ မယ်ဆိုင် (Mae Sai)မှ တစ်ဖက်ကမ်း တာချီလိတ် (Tachi| leik)မှာ မြန်မာနိုင်ငံ၏ ရှမ်းပြည်ဖြစ်လေသည်။ ထိုင်းနိုင်ငံနှင့် လာအိုနိုင်ငံ (Laos)တို့၏နယ်စပ်မှာ (Phu Phadeng)ဖြစ်သည်။ ယင်းသုံးနိုင်ငံအတွင်း စီးဆင်းနေသည့်မြစ်သည် မဲခေါင်(Mekong River)မြစ်ပင်ဖြစ်လေသည်။ ကျွန်တော်သည် ချင်းရိုင်းသို့ မရောက် ဖူးခဲ့၊ မယ်ဟောင်ဆောင်နှင့် ဇင်းမယ်သို့သာ ရောက်ခဲ့လေသည်။

ထိုစဉ်က ကိုအေး(ခေါ်) ဆရာအီးမော့ဆင်သည် “သရာမူလားမူထရော ၏ စီးပွား ရေးအကြံပေးအပြင် သူ၏ကိုယ်ပိုင်အနေနှင့် မြန်မာပြည်မှကျောက်များကို မဲဆောက်၊ဇင်းမယ်နှင့် မယ်ဟောင်ဆောင်တို့တွင်ပါ ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားနေလေသည်။ ။

ကျွန်တော်နှင့် ဆရာအီးနော့တို့ ပထမဆုံးအခေါက် မယ်ဟောင်ဆောင်ရောက် သောအခါ ကျွန်တော်က စာအုပ်ဆိုင်တွင်နေရစ်ခဲ့ပြီး သူက အရောင်းအဝယ်ကိစ္စအတွက် ဆရာမများရှိရာ ဆေးရုံသို့သွားလေသည်။ ဇင်းမယ်မှာ ရှမ်းပြည်ပြီးလျှင် ရှမ်းလူမျိုးများ အများဆုံးနေထိုင်သကဲ့သို့ မယ်ဟောင်ဆောင်မှာလည်း ကယားပြည်နယ်နှင့် တစ်ဖက်ကမ်း စီဖြစ်၍ ကယားလူမျိုးများကို အများဆုံးမြင်တွေ့နိုင်သည်။ ထိုစဉ်ကလည်း ဇင်းမယ်တွင် ရှမ်းလူမျိုးအများစုနှင့် ရှမ်းတော်လှန်ရေးစခန်းချသကဲ့သို့ မယ်ဟောင်ဆောင်တွင်လည်း ကရင်နီတော်လှန်ရေးနှင့် ကယားလူမျိုးများ အများဆုံးအခြေစိုက်ကြသည်။ ။

ဆရာအီးမော့ဆင်၏ လူရင်းနှင့် လူယုံများသည် ကျွန်တော်တို့၏ ကားကလေးကို ကယားပြည်နယ်၏ တစ်ဖက်ကမ်းရှိ အတွင်းပိုင်းသို့ လမ်း ပြခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် ကျွန်တော်သည် ကယားပြည်နယ်နှင့် ဆက်စပ်နေသော တောတောင်ရေ မြေကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ ညိုစိမ်းနေသော ကယားပြည်နယ်နှင့် ထိုင်းပြည်နယ်တောင် တန်းသည် မြန်မာပြည်နှင့် ခွဲခြားမရချေ။ တောင်ခြေတွင်ကား ဟိုနားတစ်အိမ်၊ ဒီနား တစ်အိမ် လူနေခပ်ကျဲကျဲကို တွေ့ ရသည်။ တောတွင်းသို့သွားသည့် လမ်းခရီးကလည်း ဤတစ်လမ်းသာ ရှိလေသည်။ ခဏကြာလျှင် ပြောက်တိပြောက်ကျား ရွာစုကလေးများ ကို တွေ့ရသည်။ ယင်းအိမ်ခြေနှင့် ရွာစုအားလုံးပင် ကယားပြည်နယ်ဘက်မှ ထွက်ပြေးလာ ကြသူများပင် ဖြစ်ကြလေသည်။ ။

ယင်းသို့ဖြင့် တောင်ပေါ်နှင့် တောလမ်း၌ တစ်နာရီခန့်သွားမိလေလျှင် ကရင်နီ ဒုက္ခသည်စခန်းဖြစ်သော ရွာသစ်သို့ ရောက်လာသည်။ ထိုအချိန်က ကယားပြည်နယ်တွင် “ကျောက်စိမ်း တစ်မျိုး ထွက်စဖြစ်သည်။ ယင်းကို ဆရာအီးနော့၏လူများက သတင်းပို့ ကြလေသည်။ သို့ဖြင့် ဆရာအီးနော့သည် သူ့လူများခေါ်ရာနောက်လိုက်သွားပြီး အစိမ်းရောင်ကျောက်ကို ကြည့်ရှုစစ်ဆေးကာ ဓာတ်ခွဲကြလေသည်။ ကျွန်တော်က ကရင်နီဒုက္ခ သည်စခန်းတွင် နေကျန်ရစ်ပြီး ကရင်နီဒုက္ခသည်များရက်လုပ်သည့် အဝတ်အထည်ကို လေ့လာဆည်းပူးသည်။

ကျွန်တော်သည် ကရင်နီဒုက္ခသည်စခန်းရှိ လည်ပင်းတွင် ကြေးကွင်းနှင့် ကြိမ် ကွင်းစွပ် ဒုက္ခသည်မိန်းကလေးများအား ကြည့်ရှုရင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ရပါသည်။ သူတို့ သည် တစ်ချိန်တစ်ခါက ကရင်နှင့် ကရင်နီလူမျိုးအုပ်စုဝင် “ပဒေါင်”လူမျိုးများပင် ဖြစ် သည်။ ကယားပြည်နယ်တွင် (ရွှေအေး)အပါအဝင် အကြီးအကဲများမှ စစ်အစိုးရအား ဆန့်ကျင်သည်ကိုအကြောင်းပြု၍ ကယားပြည်နယ်မှ ထိုင်းနိုင်ငံသို့ ထွက်ပြေးလာရသူများပင်ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်သည် “မာနယ်ပလောခရီးသည် စာအုပ်ကို ထုတ်ဝေသောအခါ တွင် ကရင်ပြည်နယ်သတ်မှတ်ရန်အတွက် ကရင်လူမျိုးများအား တရားဝင်စုံစမ်းစစ်ဆေး ၍ တရားဝင်လူမျိုးအဖြစ် သတ်မှတ်သောအခါ ယင်း'ပဒေါင်လူမျိုး များသည် အရေ အတွက်နည်းပါးလှ၍ ကရင်အစုဝင်မှ ကယားအစုဝင်အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားကြောင်း ရေး သားထားပါသည်။

ယင်းသို့ဖြင့် ကျွန်တော် သြစတြေးလျသွားရောက်၍ စာအုပ်ဆိုင်တွင် ပထဝီဝင် (Geographic)ကမ္ဘာကျော်ဂျာနယ်ကို ဖတ်ရသောအခါ ပဒေါင်လူမျိုးများနည်းတူ လည် ပင်းတွင် ကြိမ်ကွင်း၊ ကြေးကွင်းတွေစွပ်ထားသော အာဖရိကမျိုးနွယ်တစ်စုကို သွားတွေ့ ရလေသည်။ လူသားမျိုးနွယ်များသည် တစ်စတစ်စဖြင့် ယဉ်ကျေးမှုကို ပြုစုပျိုးထောင်ရာ တွင် တစ်စုနှင့်တစ်စု၊ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး တူညီကြသည်ကား မဟုတ်ပေ။ ဤအထဲတွင် ယောက်ျားနှင့် မိန်းမ ကွဲပြားကြပြန်လေသည်။ ယခုပင် ကြည့်ကြစို့။ မိန်းမသားများသည် လည်ပင်းကိုသာ ကြိမ်ကွင်းနှင့် ကြေးကွင်းစွပ်ရသည်မဟုတ်ဘဲ ခြေထောက်တွင်ပင် ဒူးဆစ် အထိ ကြေးကွင်း၊ ကြိမ်ကွင်း စွပ်ထားရလေသည်။

ထိုင်းပြည်မြောက်ပိုင်း ဇင်းမယ်

ဆရာအီးနော့သည် ကားတစ်စီးဖြင့် ထိုင်းနိုင်ငံအတွင်း စုန်ဆန်နေရာ မယ်ဟောင် ဆောင်မှ ထိုစဉ်က ဈေးမြို့ဖြစ်သော “စောလဲထသို့ ရောက်လာပြန်လေသည်။ စောလဲထမှ ပဲ့ထောင်လေးဖြင့် “မာနယ်ပလောသို့ စုန်ချင်လျှင်လည်း စုန်၍ရသည်။ မဲဆောက်မှလာ၍ “မာနယ်ပလော အထိ လာလိုလျှင်လည်း 'မယ်သဝေါ တစ်ဖက်ကမ်းတွင် ကားကိုထား ရစ်ပြီး ပဲ့ထောင်ဖြင့် မာနယ်ပလောအထိ အရောက်လာနိုင်သည်။ ထိုခရီးမှာ ထိုစဉ်ကတော်လှန်ရေးသမားတွေ စုန်ဆန်နေသောခရီးလမ်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ဆရာအီးနော့သည် KNU ခရိုင်ဥက္ကဋ္ဌ ပဒိုချားလ်၏ချိန်းဆိုထားချက်အရ စောလဲထတွင် လာရောက်တွေ့ ဆုံခြင်းဖြစ်လေသည်။

ကျွန်တော်သည် ကျွန်တော့်ဘဝတွင် နိုင်ငံရေးလုပ်ဆောင်ခြင်းနှင့် စာပေရေးသား ခြင်းအလုပ်ကိုသာ စိတ်ဝင်စားလေရာ မည်သူသည် မည်သည့်အလုပ်မျိုးကို လုပ်နေသည်ကို မေးမြန်းခြင်းမရှိ၊ စူးစမ်းခြင်းလည်း မရှိပေ။ ယခု ဆရာအီးမော့နှင့် ပဒိုချားလ်တို့၏ အကြောင်းကိုလည်း ကျွန်တော်သည် မေးမြန်းခြင်းလည်းမရှိ၊ သိရှိခြင်းလည်း မရှိချေ။ ဤတွင် ဆရာအီးနော့သည် ပဒိုချားလ်နှင့် သူတို့ကိစ္စ ပြီးစီးပြီးနောက် မဲဆောက်သို့မပြန်မီ ဇင်းမယ်သို့ ထွက်လာလေသည်။ ဆရာအီးမော့ဆိုသူသည် လမ်းခုလတ်တွင် အချိန်တော် | သည် မတော်သည်ကို စဉ်းစားသည်ကားမဟုတ်ချေ။ လမ်းခုလတ်တွင် သူ့မိတ်ဆွေတွေ ရှိသည်။ တည်းခိုခန်းတွေလည်းရှိသည်။ စကားအရာတွင်လည်း ကရင်လို၊ ထိုင်းလို၊ မြန်မာလို၊ အင်္ဂလိပ်လို အကုန်ပြောနိုင်သည်။ ဆက်သွယ်ရေးက ဤမျှ ကောင်းမွန်လေ သည်။ ဤသို့ဖြင့် ညဉ့်အချိန် ကိုးနာရီကျော်ကျော် ဆယ်နာရီလောက်တွင် ဇင်းမယ် ကိုတင်ဖေအိမ်သို့ ရောက်လာပြီး ခဏအကြာတွင် ကျွန်တော့်ကိုထားရစ်ခဲ့ပြီး သူ မဲဆောက် သို့ ပြန်သွားလေသည်။

ထိုင်းနိုင်ငံတွင် ရောက်ရှိနေသော ကျွန်တော်တို့တစ်တွေသည် ထိုင်းနိုင်ငံသို့ အလည်လာသည့်သဘောမျိုး ဖြစ်နေသည်။ ဘယ်သူမှ မိမိနေအိမ် ဒီမှာရှိသည်ဟု သဘော မထားကြချေ။ ကျွန်တော်အပါအဝင် ဖြစ်လေသည်။ ခေတ်ဟောင်းက ဒေါ်စိန်ပါတီ၏ သီချင်းကဲ့သို့ပင် ဖြစ်နေတော့သည်။

“ပျိုပျိုမေ အလည်အပတ်ထွက်တယ်၊ မော်တော်ကားလေးနဲ့ကွယ်။ ရှမ်း(ထိုင်း) ပြည် တောင်ပိုင်းရော၊ မြောက်ပိုင်းရောနှံ့ခဲ့တယ်။ ကိုကိုရယ် ရှမ်း(ထိုင်း)မလေးတွေ ချော တယ်” အတည်တကျမရှိတဲ့စိတ်တွေနဲ့ ခရီးသွားနေခြင်းသာ ဖြစ်နေပါတော့သည်။

ဤသို့ဖြင့် ကိုတင်ဖေအိမ်တွင် ဆရာအီးနော့ ပြန်မရောက်မချင်း အချိန်တွေကုန် ရပါတော့သည်။ ကိုတင်ဖေ၏အိမ်သည် နိုင်ငံရေးအိမ်ဖြစ်၍ စားသောက်ဖို့လိုသည်။ ဧည့်သည်တွေမှာတော့ လာပြီးရင်းလာသည်။ ရှမ်းပြည်၊ ကယားပြည်နယ်နှင့် လူမျိုးစု ခေါင်းဆောင်များလည်း လာသည်။ ဗမာနိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင်များလည်း လာသည်။ အထူးသဖြင့် ကိုတင်ဖေကို အကြောင်းပြု၍လည်းကောင်း၊ ဒီမိုကရေစီရေးကို အကြောင်းပြု၍လည်းကောင်း လာရောက်ကြခြင်းလည်း ဖြစ်လေသည်။ ယင်းအထဲတွင် ဦးနုနှင့် ဗိုလ်လက်ျာတို့ကိုအကြောင်းပြု၍ 'PPP'ပါတီမှ ဦးသန့်ဇင်နှင့် ဗိုလ်မှူးခင်မောင်ညွန့်တို့ လည်း ပါဝင်သည်။

ကျွန်တော်သည် ထိုင်းနိုင်ငံတွင် နေထိုင်ရသည့်ကာလအတွင်း ဇင်းမယ်တွင် နေ ရသမျှကို ကျေနပ်မိသည်။ နေရာတကာတွင် ရှမ်းနှင့်တူသော ထိုင်း၊ ထိုင်းနှင့်တူသော ရှမ်းကိုတွေ့ရမည်။ သူတို့ချင်းမှာမူ လူမျိုးလည်းတူ၊ ယဉ်ကျေးမှုလည်းတူ၊ ဘာသာစကား တွင်ပါ မပြောပလောက်သော နိမ့်သံနှင့် မြင့်သံသာကွာသည်။ ဘုရားကျောင်းကန်နှင့် အထွေထွေသော လှူတန်းမှုများမှာလည်း မြန်မာနိုင်ငံအတိုင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ အထူး သဖြင့် ဘုရင့်နန်းတော်ကို မမြင်ရတော့သော်လည်း ပြတ်တောက်ပြိုကွဲနေသော ကျုံးရေ ကိုကြည့်၍ မန္တလေးနှင့်တူလှချည်လားဟု စိတ်ထဲမှာ နှစ်သိမ့်ရလေသည်။

ဤသို့ဖြင့် သင်္ကြန်တစ်ခုတွင် ကျွန်တော်သည် ဇင်းမယ်သင်္ကြန်ပွဲနှင့် ဆုံရလေ တော့သည်။ ရေသဘင်ပွဲဆင်နွှဲရာတွင် ဇင်းမယ်ကျုံးကို ဗဟိုပြုထားလေသည်။ ကိုတင် ဖေတို့အိမ်မှာ ကျုံးနှင့်နီးနီးလေးဖြစ်၍ ရေသဘင်ပွဲဆင်နွှဲရာတွင် အဆင်ပြေလှတော့သည်။ မြန်မာနိုင်ငံနည်းတူပင် ဖြစ်လေသည်။ ကျုံးဘေးတွင် ရေသဘင်မဏ္ဍပ်များ ထိုးထားသည်။

အချို့သောရေပက်ချင်သူများအတွက် ကျုံးရေကိုယူ၍ ပက်လည်းရ၏။ အထူးသဖြင့် ထိုင်းနိုင်ငံနှင့် ဘန်ကောက်မြို့သို့ ရောက်ရှိလာသော နိုင်ငံခြားသားများအတွက် သင်္ကြန် ရက်တွင်း၌ ဇင်းမယ်သို့လာ၍ ရေကစားကြ၏။ ဇင်းမယ်ဆိုသည်ကား ဤမျှပင် မြန်မာရနံ့ သင်းထုံနေပေတော့သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ရှေးခေတ် မြန်မာမင်းညီမင်းသားများသည်လည်း နိုင်ငံရေးအရ ဇင်းမယ်ထီးနန်းသို့ ပြောင်းရွှေ့စံမြန်းနေကြသည်လည်း ရှိကြပေသည်။

ဆရာအီးနော့သည် သင်္ကြန်လွန်ပြီးမှပင် ဇင်းမယ်သို့ ပြန်ရောက်လာတော့သည်။ သူ့ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေးအလုပ်ရှိနေသောကြောင့် အပြစ်ဆိုဖွယ်မရှိပါ။ ယင်းသို့ရောက်လာ သည်နှင့် ကျွန်တော့်ကို ဆရာအီးနော့က ပြောပြပါတော့သည်။

“ဦးစင်ကြယ်ရေ၊ ဗိုလ်ချုပ်ရွှေဆိုင်းရဲ့ သား လက်ထပ်ပွဲမှာ ခင်ဗျားကိုလည်း ခေါ် ခဲ့ပါတဲ့”

“ဘယ်မှာလုပ်မှာလဲ ဆရာအီးမော့ရ၊ လူရင်းတွေဆိုတော့ သွားရမှာပေါ့ဗျာ”

“သူတို့တပ်မဟာတွေရှိတဲ့ အုန်းဖန်ဘက်မှာဗျာ”

နေ့လယ်ပိုင်းလောက်တွင် ကျွန်တော်တို့ ကိုတင်ဖေကိုနှုတ်ဆက်ပြီးနောက် ဇင်း မယ်မှ ပြန်ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ထိုနေ့ညအဖို့ ကျွန်တော်တို့ ဆရာအီးမော့အိမ်တွင် ညအိပ် ကြသည်။ နောက်တစ်နေ့တွင်မှ အုန်းဖန်သို့ ခရီးပြန်ထွက်ကြမည်ဖြစ်လေသည်။

မြန်မာနိုင်ငံအနီးမှ အုန်းဖန်သို့

နောက်တစ်နေ့ရောက်သောအခါ ကျွန်တော်တို့သည် ရေမိုးချိုးပြီး၍ ဆရာအီးမော့ ၏သမီးလေးများ စီစဉ်ပေးသော နံနက်စာကို စားသောက်ကြသည်။ ပြီးလျှင် ဆရာအီးမော့ ၏မိခင်ကြီးကို နှုတ်ဆက်ရာ အဘွားကြီးက ခရစ်ယာန်ဘာသာဖြင့် ဆုတောင်းမေတ္တာပို့သ ပေးသည်။ ပထမတွင် တိုယိုတာ (4-10 D)ကားကလေးသည် မြို့ပြင်သို့ မောင်းထွက်လာ သည်။ ကျွန်တော်သည် မသွားဖူးသေးသောခရီးလမ်းဖြစ်၍ ဘယ်ကိုသွားနေမှန်းပင် မသိ ပါချေ။ နာရီဝက်ခန့်ကြာသောအခါတွင်မှ ကားကလေးသည် မြေပြန့်အိမ်ခြေများမှတစ်ဆင့်တောင်ခြေပေါ်သို့ ရောက်လာသည်။ ယင်းအိမ်ခြေစုစုများသည် အခြားမဟုတ်ဘဲ ဗီယက် နမ်စစ်ပွဲအတွင်းက အမေရိကန်ဘက်မှ ဝိုင်းကူတိုက်ခိုက်ပေးသော လာအိုနိုင်ငံမှ တိုင်းရင်း သား “မြောင်(ခေါ်) မျော များ၏ ရွာများဖြစ်ကြောင်း ဆရာအီးမော့ပြောပြ၍ သိရလေ သည်။ ယင်းနော့များသည် စိုက်ပျိုးရေးတွင်သာမက ရှမ်းကဲ့သို့လည်းကောင်း၊ ပအို့ဝ်ကဲ့သို့ လည်းကောင်း ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားမှုတွင်လည်း ထက်သန်ကြလေသည်။

အုန်းဖန်နှင့် မဲဆောက်သည် ကီလိုမီတာ ၁၅၀ လောက်ဝေးကွာပြီး ထိုင်းနိုင်ငံ၏