မောင်ခေတ်ထွန်း - နေမင်းနှင့်လေမင်းပုံပြင်များ

ကျွဲမင်းသမီးကလေး

          တစ်ခါက အလွန်ချောမောလှပ၍ ကြင်နာတတ်သော ဘုရင်မ တစ်ဦး ရှိလေသည်။ ဘုရင်ကြီး ကွယ်လွန်သွား၍ မိဖုရားကြီးက ဘုရင်မကြီးအဖြစ် တိုင်းပြည်ကို အုပ်ချုပ်ရလေသည်။ ဘုရင်မကြီး သည် တိုင်းပြည်ကို တရားမျှတစွာ အုပ်စိုး၍ ပြည်သူပြည်သား များက ဘုရင်မကြီးကို ချစ်ခင်ကြလေသည်။

          သို့သော် ဘုရင်မကြီးကို မလိုမုန်းထားသူများကမူ ကောက် ကျစ်ယုတ်မာသော မကောင်းဆိုးဝါး ပုဂ္ဂိုလ်ထံသို့ သွားရောက်ကာ ဘုရင်မကြီးအား ကျွဲအဖြစ် ဖန်ဆင်းရန် ပြောဆိုကြလေသည်။

          မကောင်းဆိုးဝါး ပုဂ္ဂိုလ်လည်း ဘုရင်မကြီးအား ကျွဲအဖြစ် ဖန်တီးလိုက်လေသည်။

          ထိုအခါ ဘုရင်မကြီးက “ငါ အဝေးတစ်နေရာကို ထွက်ခွာ သွားမှ ဖြစ်တော့မယ်။ ပြည်သူပြည်သားတွေက ကျွဲတစ်ကောင်ကို သူတို့ရဲ့ ဘုရင်မအဖြစ် ဘယ်လို သဘောထားလို့ ရပါ့မလဲ။ ငါ့ရဲ့သမီးတွေကိုလည်း လူဆိုးသူဆိုးတွေက နှိပ်စက်ကလူပြုမူတာကိုလည်း ငါလုံးဝမလိုလားဘူး”ဟူ၍ ဘုရင်မကြီးသည် ဝမ်းနည်း ကြေကွဲစွာဖြင့် တွေးမိလေသည်။

          ထိုသို့ဖြင့် ဘုရင်မကြီးသည် သမီးသုံးယောက်ကို ခေါ်ဆောင် ကာ နန်းတော်မှ ထွက်ခွာလာခဲ့လေသည်။ အကြီးဆုံး မင်းသမီး လေး၏အမည်မှာ “ရက်မင်”၊ ဒုတိယ မင်းသမီးလေး၏ အမည်မှာ “မေလင်”နှင့် တတိယ မင်းသမီးလေး၏အမည်မှာ “ရှီရင်”တို့ ဖြစ်ကြသည်။ ထိုမင်းသမီးလေးများသည် သူတို့၏ မိခင်ဘုရင်မကြီး မည်မျှ ပူဆွေးနေသည်ကို မသိကြချေ။ သူတို့က သူတို့မိခင်သည် သူတို့ အား ပျော်ရွှင်စေရန် မိမိကိုယ်မိမိ ကျွဲတစ်ကောင်အဖြစ် ဖန်ဆင်း၍ နောက်ပြောင်နေခြင်း ဖြစ်သည်ဟူ၍ ယူဆနေကြလေသည်။ ထိုအချိန်က လူများသည် မိမိကိုယ်မိမိ လူအဖြစ်မှ တိရစ္ဆာန်အဖြစ် ဖန်တီးနိုင်စွမ်း ရှိကြလေသည်။ ထို့ပြင် တိရစ္ဆာန် ဘဝမှ လူအဖြစ် ပြန်လည်ဖန်ဆင်းနိုင်လေသည်။ ကျောင်းများတွင် မှော်ပညာကို ပညာရပ်တစ်ခုအဖြစ် သင်ကြားပို့ချပေးလေသည်။

          သို့သော် ဘုရင်မကြီးသည် ကျောင်းတွင် မှော်ပညာကို မသင်ကြားခဲ့ပေ။ သူသည် မှော်ပညာအစား သမိုင်းပညာကိုသာ သင်ယူခဲ့လေသည်။ သူသည် သမိုင်းဘာသာကို သင်ယူခဲ့၍ သူ့တိုင်းပြည်ကို ကောင်းစွာ အုပ်ချုပ်နိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။ သို့သော် ဘုရင်မကြီးသည် မှော်ပညာ မတတ်ကျွမ်းထား၍ ကောက်ကျစ် ယုတ်မာသည့် မကောင်းဆိုးဝါးပုဂ္ဂိုလ်နှင့် လူဆိုးသူခိုးများ၏ အန္တရာယ်ပြုမှုကိုမူ မကာကွယ် မတားဆီးနိုင်ခဲ့ပေ။

          မင်းသမီး သုံးဦးသည် သူတို့၏မိခင် ကျွဲမကြီး၏ ကျောပေါ်တွင် ထိုင်စီး၍ လိုက်ပါလာရသည်ကို အလွန်ပျော်ရွှင်နေကြလေ သည်။ သူတို့သည် ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ လယ်ကွင်းများ၊ မြစ်များ၊တောင်ကြား လျှိုမြောင်များ၊ တောင်ကုန်းများ၏ ရှုခင်းများကို ကြည့်၍ ချီးမွမ်းနေကြလေသည်။

          မကြာမီ မိုးချုပ်လာပြီ။ ထိုအခါ သူတို့သည် လယ်ကွင်း အစပ်ရှိ တဲကလေးတစ်ခုသို့ ရောက်ရှိလာကြသည်။ တဲအတွင်း၌ မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ မရှိချေ။ ထို့ကြောင့် သူတို့သည် တဲအတွင်းသို့ ဝင်သွားကာ လဲလျောင်းအနားယူကြလေသည်။

          မကြာမီ မင်းသမီးလေးများသည် အိပ်ပျော်သွားကြသည်။ သို့သော် ဘုရင်မကြီးသည်ကား အိပ်စက်၍ မပျော်ပေ။ သူ့ဘဝ အကြောင်းကို ဝမ်းနည်းစွာဖြင့် တွေးတောနေလေသည်။

          နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင် တဲပိုင်ရှင်လယ်သမား အဘိုးအို သည် သူ့တဲဆီသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိလာလေသည်။ အဘိုးအိုက ကျွဲမကြီးအား “ကဲ...မင်းဘယ်သူလဲဆိုတာနဲ့ ဘယ်က ရောက် လာကြသလဲဆိုတာကို ရှင်းပြပါဦး”ဟု မေးလေသည်။

          ကျွဲမကြီးသည် လယ်သမားကြီး၏ ကြင်နာသော မျက်နှာကို မြင်ရ၍ ဖြစ်ပျက်ပုံ အလုံးစုံကို ရှင်းလင်းပြောပြလေသည်။ ထို့နောက် လယ်သမားကြီးအား -

          “ကျွန်မဘုရင်မကြီးဆိုတာကိုတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြော လိုက်ပါနဲ့နော်။ ကောက်ကျစ်ယုတ်မာတဲ့ လူတွေက ဒီကို လာပြီး ကျွန်မရဲ့ကလေးတွေကို အန္တရာယ်ပြုမှာ စိုးလို့ပါ”ဟု ပြောဆိုတောင်းပန်လေသည်။ လယ်သမားကြီးကလည်း “ကောင်းပါပြီ။ ဒီအတွက် ဘာမှမပူပါနဲ့။ မစိုးရိမ်ပါနဲ့”ဟု ပြန်ပြောလေသည်။

          လယ်သမားကြီး၏ အမည်မှာ “ပါရီ”ဖြစ်သည်။ လယ်သမား ကြီးသည် ကျွဲမကြီးနှင့် ကလေးများအား သူ့တဲအတွင်း ဆက်လက် နေထိုင်နိုင်ကြောင်း ခွင့်ပြုလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ကျွဲမကြီးအား “လွန်ခဲ့တဲ့ ရက် ၄၀ လောက်က ကျွန်ုပ် အိပ်မက် တစ်ခု မြင် မက်ခဲ့ပါတယ်။ မြေစောင့်နတ်သမီးက ကျွန်ုပ်နဲ့ ကျွန်ုပ် မိသားစုကို အိမ်သစ်တစ်လုံးဆောက်ပြီး ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ရမယ်လို့ အိပ်မက် ပေးပါတယ်။ ဒီတဲစုတ်အတွင်းက စွန့်ခွာဖို့နဲ့ ဒီတဲထဲကို အထူးပုဂ္ဂိုလ် တွေ လာရောက်နေထိုင်လိမ့်မယ်လို့လည်း ပြောပါတယ်”ဟု သူ့အိပ်မက်အကြောင်းကို ပြောပြနေလေသည်။

          လယ်သမားကြီး၏ စကားကိုကြားသော် ကျွဲမကြီးနှင့် မင်း သမီးလေးသုံးပါးသည် များစွာဝမ်းသာသွားသည်။ သူတို့သည် လယ်သမားကြီးအား ကျေးဇူးတင်စကား ပြောဆိုကြသည်။ သူတို့ သည် တဲအတွင်း နေထိုင်ရသည်ကို များစွာ နှစ်သက်နေကြသည်။

          နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ကျွဲမကြီးသည် အလုပ်လုပ်ရန် အိမ်မှ ထွက် ခွာသည်။ သူသည် လယ်ကွင်းထဲတွင် လယ်ထွန်သည်။ အခြား အလုပ်မျိုးစုံကိုလည်း လုပ်ကိုင်သည်။ မင်းသမီးကလေး သုံးပါး သည်လည်း လယ်ကွင်းထဲတွင် ပြေးလွှားဆော့ကစားရသည်ကို များစွာ နှစ်သက်ပျော်ရွှင်နေကြသည်။ ကျေးရွာမှ ရွာသူရွာသားများ သည်လည်း တဲနားသို့ မလာရောက်ကြပေ။ လယ်သမားကြီးက သူတို့အား သူ့အိပ်မက်အကြောင်းကို ပြောပြထားသည်။ ရွာသူ ရွာသားများက ““ငါတို့ သူတို့မိသားစုကို ကူညီရမယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့အနားကိုတော့ သွားလို့မဖြစ်ဘူး”ဟု ဆိုကြသည်။

          ရွာသူရွာသားများသည် ကျွဲမကြီးအား လွန်စွာသနားကြသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့သည် ကျွဲမကြီးအား အလုပ်များ ပေးအပ် ကြသည်။ လုပ်ခအဖြစ် အစားအသောက်များနှင့် ကလေးများ အတွက် လှပသည့် အဝတ်အစားများကို ပေးကြသည်။

          ထိုသို့ဖြင့် တစ်နှစ်ပြီးတစ်နှစ် ကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်။ ကျွဲမ ကြီး၏ သမီးသုံးယောက်သည်လည်း လူလားမြောက်ကာ ချစ်စရာကောင်းသည့် မိန်းမပျိုကလေးများဘဝသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့ကြသည်။ မင်းသမီးကလေးများသည် ချောမောလှပကြသည်။ သို့သော် မကောင်းသောစိတ်ဓာတ် အနည်းစီ ရှိကြသည်။ မိခင်ဖြစ်သူ ကျွဲမကြီးသည် သူတို့အား မည်သည့်အလုပ်မျှ လုပ်ခွင့်မပေးချေ။

          တစ်နေ့တွင် အခြားတိုင်းပြည်မှ မင်းသားကလေးသုံးပါး သည် သူတို့ရွာသို့ ရောက်ရှိလာကြသည်။ မင်းသားကလေးတို့သည် လယ်ကွင်းစပ်တွင် တဲကလေးတစ်လုံးကို တွေ့ရသောအခါ အလွန် ပျော်ရွှင်သွားသည်။

          “ငါတို့ ဒီတဲမှာ နားကြမယ်””ဟု အစ်ကိုကြီးဖြစ်သူ “အက်ဇ်”က တဲဆီသို့ပြေးသွားကာ အကြံပေးသည်။ ညီငယ်နှစ်ဦး ဖြစ်သော “မင်”နှင့် “ရပ်ချ်”တို့သည်လည်း သူ့အစ်ကိုနောက်သို့ လိုက်သွားကြသည်။ သူတို့သည် တဲအတွင်းသို့ရောက်သော် တဲထဲ၌ မည်သူမျှ မရှိသည်ကို တွေ့ရသည်။ သို့သော် တဲအတွင်းသန့်ရှင်း လှပနေသည်ကို တွေ့မြင်ကြရသောအခါ မင်းသားကလေးများ သည် များစွာ အံ့သြသွားကြသည်။

          အစ်ကိုကြီးဖြစ်သူ အက်ဇ်က တဲအတွင်းသို့ လှည့်လည် ကြည့်ရှုကာ “ငါတော့ နန်းတော်ကြီးထက် ဒီတဲကို ပိုနှစ်သက် တယ်””ဟု ဆိုသည်။

          ထိုအခါ ညီငယ် မင်က “အမှန်တော့ ဒီတဲကို ချောမော လှပတဲ့ မင်းသမီးကလေးတွေက ပိုင်တာဖြစ်မယ်”ဟု ဟောကိန်း ထုတ်သည်။

          ထိုအခါ ညီငယ်ရပ်ချ်ကလည်း “မင်းပြောတာ ဖြစ်နိုင် တယ်။ ဒါကြောင့်လည်း တဲအတွင်းမှာ သပ်ရပ်သန့်ရှင်းပြီး လှပနေ တာပေါ့”ဟု ထောက်ခံပြောဆိုသည်။ ယင်းမင်းသားလေးများ၏ ထင်မြင်ချက်များသည် လုံးဝမှားယွင်း ကြသည်။ အမှန်မှာ မင်းသမီးကလေးများသည် မည်သည့် အလုပ် ကိုမျှ မလုပ်ကိုင်ကြပေ။ အိမ်မှုကိစ္စမှန်သမျှကို မိခင်ကြီးဖြစ်သူ ကျွဲမကြီးကသာ ကုန်းရုန်းလုပ်ရရှာသည်။ မိခင်ကျွဲမကြီးက အိမ် အတွင်း လှည်းကျင်းသန့်ရှင်းရေး လုပ်ထား၍သာ တဲအိမ် ကလေး သည် သန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

          မင်းသားလေးများသည် ခရီးပန်းလာကြ၍ မကြာမီ အိပ် ပျော်သွားကြသည်။ မကြာမီ မင်းသမီးကလေးသုံးဦးသည် သူတို့ တဲဆီသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိလာကြသည်။ သူတို့သည် တဲအတွင်း အိပ်ပျော်နေသော လူငယ်သုံးဦးကို မြင်တွေ့သောအခါ အလွန် အံ့သြသွားကြသည်။ မင်းသမီးကလေးများသည် မင်းသားကလေး များကို အသေအချာ စူးစိုက်ကြည့်နေမိကြသည်။ ထိုအချိန်တွင် မင်းသားကလေးများ၏ မျက်လုံးသည် ရုတ်တရက် ပွင့်လာကြ သည်။ သူတို့အားလုံး မျက်လုံးချင်း ဆုံမိသွားကြသည်။ မင်းသား ကလေးများက သူတို့အိပ်မက်မြင်မက်နေသည်ဟု ထင်နေကြ သည်။

          အစ်ကိုဖြစ်သူ အက်ဇ်က

           “မင်းသမီးလေးတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူ..."

           " သုံးယောက်တောင် ”

          ဟု ဆိုသည်။

          ထိုအခါ ရပ်ချ်က

          “ငါတော့ အိပ်ရာကနိုးမှာကိုတောင် စိုးရိမ်မိတယ်”

          ဟု ပြောဆိုသည်။

          သူတို့စကားကို မင်းသမီးကလေးများကြားသော် မင်းသမီး ကလေးရက်မင်က ပြုံးကာ “ဒါ အိပ်မက်မဟုတ်ပါဘူး။ ရှင်တို့ ဟာ ကျွန်မတို့တဲထဲမှာ ရောက်နေတာပါ။ ရှင်တို့ဟာ ဘယ်သူတွေ လဲ။ ဘယ်ကလာကြတာလဲ။ ကျွန်မတို့ကိုပြောပါ”

          ဟု ဆိုလိုက် လေသည်။ ။

          မင်းသားကလေးများနှင့် မင်းသမီးကလေးတို့သည် စကား လက်ဆုံ ပြော၍မကုန်အောင် ပြောဆိုကြရင်း ရယ်မောကြလေ သည်။ ထိုသို့ဖြင့် မကြာမီ မင်းသားကလေးအက်ဇ်နှင့် မင်းသမီး ကလေး ရက်မင်၊ မင်းသားလေးမင်နှင့် မင်းသမီးကလေး မေလင်၊ မင်းသားကလေးရပ်ချ်နှင့် မင်းသမီးကလေးရှီရင်တို့သည် အသီး သီး ချစ်ကျွမ်းဝင်သွားကြလေသည်။

          ထို့နောက် မင်းသားကလေးများက မင်းသမီးကလေးများ အား “နှမတော်တို့ဟာ မောင်တော်တို့ရဲ့ ကြင်ရာတော်အဖြစ် မောင်တော်တို့နှင့်အတူ လိုက်ခဲ့ပါ။ ဒါဆို မောင်တော်တို့ နှမတော်တို့ တစ်သက်လုံး ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ နေကြရမယ်””ဟု ပြောဆိုကာ မင်းသမီးကလေးများကို သူတို့၏ တိုင်းပြည်သို့ ခေါ်ဆောင်လေ သည်။

          မင်းသားကလေးများ၏စကားကို မင်းသမီးကလေးများ ကြားသော် သူတို့သည် သူတို့၏မိခင် ကျွဲမကြီးကို မေ့သွားကြပြီး မင်းသားလေးများ ခေါ်ရာသို့ လိုက်ပါသွားကြလေသည်။ မင်းသားကလေးများနှင့် မင်းသမီးကလေးများသည် လမ်းခရီးတစ်လျှောက် လုံးတွင် စကားများကို ဖောင်ဖွဲ့ကာ ရယ်မော၍ ပါလာခဲ့ကြလေ သည်။ ။

          ကမ္ဘာစောင့် နတ်သမီးသည် ဖြစ်ရပ်အလုံးစုံကို စောင့်ကြည့် ရှုစားနေသည်။ နတ်သမီးသည် ကြေကွဲစွာဖြင့် ခေါင်းကိုခါယမ်း လိုက်သည်။

          ညနေချိန်ရောက်သော် မိခင်ကျွဲမကြီးသည် အလုပ်ပြီးစီး၍ တဲဆီသို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးတွင် ရွှံ့များဖြင့် ပေကျံနေသည်။ သူသည် မောပန်းနေသော်လည်း အလုပ်လုပ်ရ သည်ကို ပျော်ရွှင်နေမိသည်။ ရွာသူရွာသားများသည် ကျွဲမကြီးအား သူတို့အလုပ်ကို ကူညီဝိုင်းလုပ်ပေး၍ ကျွဲမကြီး၏သမီးများအတွက် လှပသည့် လက်ဆောင်များ ပေးလိုက်ကြသည်။ ကျွဲ မကြီးသည် လက်ဆောင်များကို သမီးများအားပေးရန် အသော့နှင်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရောက်သော် ကျွဲမကြီးက “သမီးရက်မင်၊ မေလင်နဲ့ ရှိရင်တို့ရေ အမေ အိမ်ပြန်လာပြီ။ ငါ့သမီးတွေအတွက် လက်ဆောင်ကောင်းတွေ ပါလာခဲ့တယ်””ဟု ဝမ်းသာအားရဖြင့် သူ့သမီးများအား ခေါ်လေသည်။

          သို့သော် တဲအတွင်းမှ ဘာသံမျှ ပြန်ထူးသံ မကြားရပေ။ တဲအတွင်း၌လည်း မည်သူမျှ မရှိသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ကျွဲမ ကြီးသည် သူ့သမီးများကို နေရာအနှံ့ လိုက်လံရှာဖွေသော်လည်း မတွေ့ပေ။

          ထိုအချိန်တွင် ကမ္ဘာစောင့်နတ်သမီးသည် ကျွဲမကြီး၏ သောကပရိဒေဝကို ဝမ်းနည်းစွာဖြင့် စောင့်စားကြည့်ရှုနေလေသည်။

          နောက်ဆုံးတွင် ကျွဲမကြီးသည် ရွှံ့မြေပေါ်တွင် ကလေးများ၏ ဖိနပ်ခြေရာကို မြင်တွေ့သွားသည်။ ထို့အပြင် ပထမခြေရာထက် ကြီးသော ယောက်ျားဖိနပ်ခြေရာများနှင့် မြင်းခွာရာများကိုပါ မြင် တွေ့သွားသည်။

          ထိုအခါ ကျွဲမကြီးသည် “သူယုတ်မာတွေဟာ ငါ့သမီးကို မြင်းနဲ့တင်ပြီး အဝေးကြီးကို ခေါ်သွားကြပြီ”ဟု ဝမ်းနည်း ပက် လက်ဖြစ်ကာ ငိုကြွေးလေသည်။

          ထို့နောက် ကျွဲမကြီးသည် မြင်းခွာရာအတိုင်း လိုက်လာခဲ့ သည်။ မြေမာသည့် နေရာတွင် ခြေရာသည် လမ်းစပျောက်သွား သည်။ သို့သော် ကျွဲမကြီးသည် စိတ်မလျှော့။ ဆက်လက်လျှောက် လှမ်းကာ သူ့သမီးများကို ရှာဖွေသည်။

          ကျွဲမကြီးသည် သားသမီးဇောဖြင့် ခရီးကို ဆက်နှင်လာခဲ့ သည်။ သူသည် လယ်ကွင်းများ၊ မြစ်ချောင်းများ၊ တောင်တန်း တောင်ကြားများကို ကျော်ဖြတ်ကာ သူ့သမီးအား ရှာဖွေခဲ့သည်။ မောရပန်းရမှန်းမသိ။ ထမင်းမေ့ ဟင်းမေ့ဖြစ်ကာ တဖြည်းဖြည်း ပိန်ချုံးလာခဲ့သည်။

          သို့သော် သူ့သမီးများကို မတွေ့မချင်း ဆက်လက်ခရီးနှင်ကာ ရှာဖွေလျက်ရှိသည်။ ။

          နောက်ဆုံး မနက်ခင်း၌ နန်းဥယျာဉ်တစ်ခုတွင် သူ့သမီး သုံးယောက်အား ကံအားလျော်စွာ တွေ့မြင်သွားသည်။ သူတို့သည် မင်းသားကလေးများနှင့် အိမ်ထောင်ရက်သားကျကာ လှပသော နန်းတော်ကြီး၌ ပျော်မွေ့နေကြသည်ကို ကျွဲမကြီးသည် မြင်တွေ့သွား လေသည်။

          မိခင်ကျွဲမကြီးသည် သူ့သမီးများအား တွေ့မြင်ရ၍ ဝမ်းသာ အားရဖြင့်“သမီးရက်မင်၊ မေလင်နဲ့ ရှီရင်တို့ရေ အမေ ဒီမှာရောက် နေတယ်” ဟု အော်ပြောလိုက်လေသည်။

          တံခါးမှူးတို့သည် ကျွဲမကြီး၏အသံကိုကြားသော် ကျွဲမကြီးကို ကြည့်ကာ ရယ်မောလျက်

           “ဒီမင်းသမီးကလေးတွေဟာ သင့် ကလေးတွေ မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်တို့ရဲ့ မင်းသမီးကလေးတွေ

       ဖြစ် တယ် ”

          ဟု ပြောကြားကြသည်။

          ထိုအခါ မင်းသမီးကလေး ရက်မင်က တံခါးမှူးအား

          “ဒီကျွဲမကြီးကို အဝေးကို ထွက်သွားပါလို့ ပြောလိုက်ပါ”         

          ဟု အမိန့်ပေး၍ မင်းသမီးကလေး မေလင်ကလည်း

          “ဒီကျွဲမကြီးဟာ တော်တော်မိုက်မဲတဲ့ ကျွဲမကြီးပဲ””

          ဟု ဆိုသည်။

          မင်းသမီးကလေး ရှိရင်ကမူ မည်သို့လုပ်ရမည်မသိ ဖြစ်နေ လေသည်။ ကျွဲမကြီးသည် သူ့သမီးများ၏ ပြောစကားကိုကြား သော် များစွာတုန်လှုပ်သွားမိသည်။ သည်

          “အို...ကလေးတို့ရယ် သမီးတို့ကိုတွေ့ဖို့ အမေ ခရီးအဝေး ကြီးကနေ လာခဲ့ရတာပါ။ သမီးတို့ကိုပေးဖို့ ရွာသူရွာသားတွေဆီက လှပတဲ့ လက်ဆောင်ကောင်းတွေ အမေ့ဆီမှာ ပါလာခဲ့တယ်”

          ဟု ကျွဲမကြီးက ဝမ်းနည်းကြေကွဲစွာဖြင့် ပြောလေသည်။

          ရက်မင်နှင့် မေလင်တို့က

          “ကျွန်မတို့ဟာ မင်းသမီးကလေး တွေပဲ။ တောသားတွေဆီက လက်ဆောင်တွေကို မလိုချင်ပါဘူး။ ဒီက ထွက်သွားပါတော့”

          ဟု သူတို့၏မိခင် ကျွဲမကြီးအား နှင်ထုတ် ကြလေသည်။

          ကျွဲမကြီးသည် သူ၏သမီးများ၏စကားကိုကြားသော် နှလုံး