စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ
မောင်ကိုကို(အမရပူရ) - ပရိုဖိုင်းများ
Couldn't load pickup availability
(က)
ငါဟာ
ဒဏ်ရာရနေတဲ့ဆေးရုံ
၁
ကြည်ဇော်အေးသည် ဆယ်တန်းကို သုံးခါဖြေရသည်။
သူ ဆယ်တန်းအောင်တော့ တိုင်းပြည်၏ အခြေအနေအရ တက္ကသိုလ်ကို ဆက်တက်၍ မရသေး။ ကျောင်းတံခါးများ ပိတ် ထားသည်။
သူသည် ခေတ်ပေါ်ကဗျာကို ဖတ်နေပြီ။ ခေတ်ပေါ်ကဗျာကို စရေးနေပြီ။
သူ့ခေတ်က ခေတ်ပေါ်ကဗျာကို ဖန်တီးချင်သည့် လူငယ်တို့၏ ထုံးစံအတိုင်း မောင်ချောနွယ်ကဗျာနှင့် တိုးတိုက်မိ၏။ ခေတ်ပေါ်ကဗျာ ရေးစမှာတော့ မောင်ချောနွယ်ကို မျိုချထားဖို့လိုသည်။ မောင်ချော နွယ်နှင့်တူလျှင် အကောင်။
သူလည်း အဲသလို။
နောက်တော့မှ “ဒါမဟုတ်သေးဘူးဟ”ဟု သူတွေးသည်။
ခေတ်ပေါ်ကဗျာ။
မောင်ချောနွယ်နှင့် မတူအောင် ရေးရမည်။
( ခ )
နာမည်ဆိုတာ
လှဖို့လည်း လိုအပ်တယ်
ငါ့နာမည် “ဂုဏ်သရေရှိ” လို
လှဖို့လည်း လိုအပ်တယ်။
၂
လှသည့်နာမည်များ။
ကြည်ဇော်အေးက ချရေးသည်။
ဖော်ဝေး၊ မြေချစ်သူ၊ မောင်ချောနွယ်
အလန် ဂျင်းစဘတ်
ဆီ(လ်) ဗီရာ ပလပ်သ်
မီရော ဆလတ် ဟိုးလတ်
ဗာစကိုပိုပါ
အင်ဇင်ဘာဂျာ
စသဖြင့် ...
ကြည်ဇော်အေးက ချရေးသည်။
သူ့ခေတ်က ခေတ်ပေါ်ကဗျာကိုသူ
ဖတ်သည်။
မဂ္ဂဇင်းများထဲက ခေတ်ပေါ်ကဗျာ။
စာအုပ်အငှားဆိုင်များက မဂ္ဂဇင်းများကို သူဖတ်သည်။
မောင်ချောနွယ်ကဗျာပါလျှင် ဆုတ်ဖြဲ ယူထားလိုက်၏။
အငှားဆိုင်ပိုင်ရှင်က မယုံသင်္ကာ။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေကာမူ ခေတ်ပေါ်ကဗျာကို သူဖတ်သည်။
ပါဖောမား မအိနှင့် အခြားပရိုဖိုင်းများ
သရဖူ၊ ဟန်သစ်၊ မြားနတ်မောင်၊ စတိုင်သစ်၊ ရနံ့သစ်၊ မဟေသီ၊ ချယ်ရီ။ သူတို့ ဖတ်ကြသည်။
ကူးတန်တာကူး။ ဆုတ်တန်တာဆုတ်။
မုံရွာမြို့က ကိုသန်းထွန်း၏ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ သူတို့ အမြဲစခန်းချသည်။
ပုံနှိပ်မင်ကူး လက်ကမ်းစာစောင်။ ကဗျာတွေရေးကြ။
တစ်ယောက်တည်း ကဗျာ။ အဖွဲ့ လိုက်ကဗျာ။ ။
တစ်ယောက်ကဗျာကို တစ်ယောက်က ဖတ်ကြ။
မဂ္ဂဇင်းများသို့ ကဗျာပို့သည်။
ဖော်ပြခံရမှု မရှိသေး။
သို့သော် သူသည် ကဗျာကို ဆက်ရေး၏။
( ဂ )
လမ်းပေါ်မှာ ပျော်တဲ့အရွယ်
အိမ်ပေါ်က ဆင်းတဲ့အရွယ်
ပြဿနာရှာတဲ့အရွယ်
နံရံကို လက်သီးနဲ့ ထိုးခဲ့ဖူးတဲ့အရွယ်
အတ္ထုပ္ပတ္တိတွေကို ခါးကြားထိုးခဲ့ဖူးတဲ့
အရွယ်
လက်မောင်းမှာ
ဆေးမင်ကြောင် ထိုးချင်တဲ့အရွယ် ...
သူ ဖတ်သည်။
မောင်သာနိုး၏ ထင်းရှူးပင်ရိပ်။
သူ ဖတ်သည်။
မြသန်းတင့်၏ ဥရောပခေတ်ပေါ်ကဗျာများ။
ဟိုဘက်က ကဗျာအရေးအသား။
သည်ဘက်က ကဗျာအရေးအသား။
ဟိုဘက်က ကဗျာခံစားမှု။
သည်ဘက်က ကဗျာခံစားမှု။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ .. ၊
ခေတ်ပေါ်ကဗျာကို ဖတ်သည်။
ခေတ်ပေါ်ကဗျာကို သူရူးသွပ်မှုက အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ပြီ။
သူ ဝန်ထမ်းလုပ်ကြည့်သေးသည်။
မနက် ရုံးတက်။
ညနေ ရုံးဆင်း။
လက်မှတ်ထိုး။
အဆင်မပြေ။
အောင့်အည်း လုပ်ကြည့်သည်။
တစ်နှစ်။
ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ထွက်လိုက်သည်။
လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ထွက်လိုက်သည်။
ကဗျာရေးသည့် လူငယ်တစ်ယောက်အတွက် အလုပ်ဆိုသည်မှာ ထွက်ချင်တိုင်း ထွက်လို့ရသည်။ ထွက်ချင်လျှင် ထွက်လို့ ရသည်။
(ဃ)
အခု
ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ
နာမည်တွေကို မြို့တည်ကြတယ် ၊
နာမည်တွေကို စီးကရက် လုပ်သောက်
တက်ကြတယ်
နာမည်တွေကို အရက်လုပ်သောက်
တတ်ကြတယ်
နာမည်တွေကို အမြည်းလုပ်စားကြတယ်။
သူ အော်သည်။
လူငယ်တစ်ယောက် အော်သည်။
မြို့တစ်မြို့၏ လူငယ်တစ်ယောက် အော်သည်။
သူတစ်ယောက်တည်း အော်သည်။
သူတို့အဖွဲ့လိုက် အော်သည်။
လူငယ်များ အော်သည်။
မြို့များစွာ၏ လူငယ်များစွာအော်သည်။
အော်တော့ ဘာထူးသလဲ။
ထူးထူး မထူးထူး ..။
အရူးအမူး အော်သည်။
ကြည်ဇော်အေး အော်သည်။
လူငယ်များ အော်သည်။
“အဆက်အစပ်မဲ့တဲ့ ဘဝတွေက”
သူ အော်သည်။
အာခေါင် ပူနွေးလာ၏။
“ကမ္ဘာမြေကြီး
ဘယ်လို သာယာနေတယ်
ကိုယ်မသိတော့ဘူး”
မီးသီးများ လှုပ်ယမ်းလာ၏။
သူတို့ အော်ကြသည်။
လက်ဖျံပေါ်က ဆေးမင်ကြောင်ရုပ်က
လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ် ဖြစ်လာပြီ။
လူငယ်တစ်ယောက်
ရေသောက်သည်။
ထပ်အော် အော်လိုက်စမ်း။
လူငယ်ဆိုတာ
ဒီမိုးကောင်းကင်အောက်မှာ
အော်ဖို့ လူငယ်ဖြစ်လာသည်။
မီးသီးလုံးများ ကျွမ်းသွားကြ။
လျှပ်စစ်စီးဆင်းမှု ပြတ်တောက်သွား
ခေါင်မိုးများ ပေါက်ထွက်။
ထပ်အော်။
လူငယ်။
အော်စမ်း။
“နွေလယ်နေရဲ့ လမ်းဟာ ရက်စက်
လွန်းတယ်
” Plain
Plain
ပလိန်းသာဆွဲ။
နိုး
နိုး
ရေမရောနဲ့။
ရေမရောနဲ့။
ဘာနဲ့မှ မရောနဲ့ ။
ဆိုဒါ မရောနဲ့။
ရေခဲ မထည့်နဲ့။
ရေခဲ မထည့်နဲ့။
ကိုကာ ကိုလာ မရောနဲ့ ။
မော့ချလိုက်။
နိုး
နိုး
“အချစ်ဟာ ခါးခါး”
အော်သည်။
“ဘဝခါးခါး
အော်သည်။
မှောင်အတိကျသွားသည်။
အလင်းရောင်က ကြောက်လန့်တကြား
ထွက်ပြေးသွား၏။
“ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ ရုပ်ကမ္ဘာကို
စိတ်အားနဲ့ ဖြတ်ကျော်ရင်း”
အာခေါင်ခြစ်၍ အော်ဟစ်သည်။
အသံကုန်အော်သည်။
အသံကုန်
အသံကုန်
အသံကုန်
အသံကုန်
အသံကုန်အော်
“သေအောင်သာ ရွာလိုက်မိုး”
သေအောင် အော်ဟစ်လည်း
မသေနိုင်သော လူငယ်များ။
ကြိုးများ ပြတ်တောက်သွားပြီ။
ဂစ်တာကြိုးများလည်း
အကုန်ပြတ် တောက်။
အဝတ်လှမ်းကြိုးပြတ်ပြီ။
ဝါယာကြိုးပြတ်ပြီ။
အပြင်း
အပျော့
အပျော့
အပြင်း
လူငယ်သည် အပြင်းပြီး အပျော့။
အပျော့ပြီးတော့ အပြင်း။
“ကျောင်းဖွင့်ချိန်
စိန်ပန်းတွေလည်း
မြေမှာ ကျဲပြန့်နေ”
သူ အော်သေးသည်။
ဆိုင်းဘုတ်က လောင်နေပြီ။
ကြည်ဇော်အေး
အေးအေးဆေးဆေး
ကဗျာရေးသည်။
သူ့ဘဝက
အေးဆေးသွားသော်လည်း
သူ့ရင်ထဲက သူ့ကဗျာက
သူပုန်တွေ ထကြွဆဲ။
သူ့စကားလုံးများက ပစ်ခတ်ဆဲ...
သူ ကျိုးတော့မည်။
နယ်မြို့တစ်မြို့မှာ နေထိုင်ရတာ ပျင်းရိလာသောအခါ ရန်ကုန်မြို့ကို သွားရင် ကောင်းမလား။
(င)
နယူးယောက်
လန်ဒန်
ဆစ်ဒနီ
ပါရီ
ဘာစီလိုနာ
ဂျကာတာ
တိုင်ပေ
ဘန်ကောက်နဲ့
ဆိုးလ်မြို့ကြီးများလို
ကျွန်တော်ဟာ ရန်ကုန်မှာ နေထိုင်ပါတယ်။
ရွှေတောင်ကြား ရပ်ကွက်အမည်ရှိ
ခြံအမှတ် ၁၂ မှာ နေထိုင်ပါတယ်။
၅
“တောအရပ်မှာနေရတာ ပျင်းစရာကောင်းလို့ ရန်ကုန်မှာ ပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်လျက် ရှိပါတယ်”
ကြည်ဇော်အေးသည် ရန်ကုန်သို့ ရောက်ရှိခဲ့ပါပြီ။
“ကျွန်တော် ကံကောင်းတာလား၊ ကံဆိုးတာလား မသိတော့ဘူး။ ရန်ကုန်ကို အလည် သဘောလာတာ။ အကြာကြီးနေဖို့ မဟုတ်ဘူး။ ရန်ကုန်မှာနေတဲ့ ကျွန်တော့် ဆရာမနဲ့ တွေ့တယ်။ ရွှေတောင်ကြားလမ်းက အိမ်ကြီးတစ်အိမ်မှာ နေဖို့ဖြစ်လာတယ်။ ပိုင်ရှင် နိုင်ငံခြားထွက်နေတုန်း အိမ်ငှား မတင်ချင်လို့ အိမ်ကို စောင့်ပေးရတာ။ လခက တစ် သောင်းခွဲရသေးတယ်။ နေစရာလည်း ရွှေတောင်ကြား။ ကျွန်တော့်ဆရာမက စီစဉ်ပေးတာ”
ကြည်ဇော်အေးက ဗိုလ်အောင်ကျော်လမ်းက Y2T မှာ ကျွန်တော့်ကို ပြောပြသည်။
ရွှေတောင်ကြား။
ခြံအမှတ် ၁၂။
မည်သည့်နေရာမဆို ပျော်ရွှင်တတ်သောသူသည် ရွှေတောင်ကြားမှာ ပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်လိုက်၏။
အိမ်ရှင်က တယ်ရီယာ ခွေးမလေးတစ်ကောင် ထားခဲ့သည်။ အိမ်ရှင်က ခွေးတို့၏ အဖိုးတန်အသုံး အဆောင်များစွာထားခဲ့၏။
ဘယ်သူမှ မရှိလည်း “ပျော်ရွှင်မှု ဆိုသည့် တယ်ရီယာ ခွေးမလေးတစ်ကောင် ရှိ၏။ Happy နှင့် အတူနေရမည်ဆိုတော့ လူတစ်ယောက်၊ ခွေးတစ်ကောင်ပေါ့ ။
ဤမျှ ကျယ်ဝန်းသော အိမ်ကြီးမှာ ကဗျာဆရာများ ရောက်မလာခဲ့လျှင် ကမ္ဘာကြီးက တစ်ခုခု မှားလို့ပင်။ ။
ဇော်မိုးလွင်၊ ဇော်ထက်၊ ကြူးနှစ်၊ ညမင်းကျော်။ အစီအရီ ရောက်လာသည်။ “ညမင်းကျော်က ညကြီးမှာ ရောက်လာတာ။ ကိုမြင့်ဝင်းမောင်က ဟိုင်းလပ်ကားနဲ့ လာပို့တာ။ ဘောင်ကျစ်ထားတဲ့ ကင်းဗတ်တွေနဲ့”
စုမိပြီ။
ဘော်ဒါများ။
သောက်ကြသည်။ သီချင်းဆိုကြသည်။ အော်ဟစ်ကြသည်။ ပျော်ပစ်ကြသည်။ စိတ်ညစ်ကြသည်။ ကျွမ်းပစ်ကြသည်။ ရန်ဖြစ်ကြသည်။ ရေဒီယိုနားထောင်သည်။ သတင်းစာဖတ်သည်။ လွတ်လပ်နယ်မြေ။ လွတ်မြောက်နယ်မြေ။
ခွေးမလေး၏ အမည်က ဟက်ပီး။
“ပထမတော့ ခွေးမလေးကို အမဲနှပ်နဲ့ ထမင်းနဲ့ ကျွေးတယ်။ ခွေးက ဘိုခွေးဆိုတော့ အမဲသားပဲ စားတယ်။ ထမင်းမစားဘူး။ လာစမ်းကွာ။ နောက် နှစ်ရက် ထမင်း မကျွေးဘူး။ ဘာမှမကျွေးဘူး။ အဲဒီနှစ်ရက်ကျော်တော့မှ ငါးပိရည်နဲ့ ထမင်းနဲ့ နယ်ကျွေးတယ်။ စား လိုက်တာဗျာ”
ကြည်ဇော်အေးသည် ရယ်မောလိုက်၏။
“ကဗျာဆရာနဲ့ နေတဲ့ခွေးဟာ ဒီလောက်တော့ ရှိရမှာပေါ့”
သူဌေးက ထားခဲ့သော တယ်ရီယာခွေးလေးလည်း ကဗျာဆရာများနှင့်အတူ လောကဓံ တရားထဲမှာ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ပျော်ရွှင်ရပါသည်။
“ကျွန်တော်တို့ ညနေပိုင်းပြန်လာရင် ခွေးမလေး ဟက်ပီးက ထွက်ကြိုတာ။ တကယ်
