မန်းဝင်းမောင် - မန်းဝင်းမောင်၏မန်းဝင်းမောင်

          ၁၉၅၇ ခု၊ မတ်လ ၁၃ ရက်၊ နံနက် ၁၀ နာရီအချိန်မှာ အတွင်းဝန်များရုံးဝင်း ပြည်သူ့လွှတ်တော် အဆောက်အဦတွင် လူမျိုးစုလွှတ်တော်နှင့် ပြည်သူ့လွှတ်တော် အမတ်များရှေ့မှောက်နှင့် နိုင်ငံတော်တရားဝန်ကြီးချုပ်ရှေ့မှောက်၌ သမ္မတအဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်ရန် ကျမ်းသစ္စာကိုကျိန်ဆိုပြီး လက်မှတ်ရေးထိုးပြီးသည့်နောက် ပါပါသည် နိုင်ငံတော်သမ္မတ ဖြစ်သွားပါတယ်။

          လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၄၀ ခန့်ကြာသောအချိန်ကို ပြန်လည်ကြည့်လိုက် သောအခါ ... ။

          ပါပါဟာ ၁၉၁၆ ခု၊ ဧပြီလ ၁၇ ရက်၊ မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၂၇၈ ခု၊ တန်ခူး လပြည့်၊ တနင်္လာနေ့နံနက် ၆ နာရီအချိန်၊ အဘ ဦးရွှေရင်၊ အမေ ဒေါ်သာယာမှ လှဲဆိပ်ရွာမှာ မွေးဖွားပါတယ်။ လှဲဆိပ်ရွာဟာ ဧရာဝတီတိုင်း၊ ပုသိမ်ခရိုင်၊ ကျုံပျော် မြို့နယ်မှာဖြစ်ပြီး ပုသိမ်မြစ်နှင့် ဆက်လျက်ရှိသော ဒါးကမြစ် ညာဘက်ကမ်းခြေ ပေါ်မှာ တည်ရှိပါတယ်။ ကျုံပျော်မြို့နှင့် ငါးမိုင်ခန့်ဝေးကွာပါတယ်။ လှဲဆိပ်ရွာဟာ မြစ်ကမ်းပါးတစ်လျှောက် ရွာတန်းရှည်ဖြစ်ပြီး ဗမာပိုင်း၊ ကရင်ပိုင်းဟူ၍ ခွဲခြားထား ပါတယ်။ ရွာတစ်ဖက်ကမ်းမှာ ဆန်စက်တစ်လုံးရှိပါတယ်။ ပုသိမ်မြို့မှ ဂျပန်ဆရာဝန်ဒေါက်တာကီမိုးရာ လာရောက်တည်ထားသော ဆန်စက်ဖြစ်ပါတယ်။ ဆန်ကြိတ် လုပ်ငန်းအပြင် ကြံသကာချက်သောလုပ်ငန်းပါ လုပ်ပါတယ်။ ဆန်စက်ကို ဒေါက်တာ ကီမိုးရာက သူ့ကိုယ်စားလှယ်နှင့် လွှဲထားပြီး နွေဦးပေါက်မှစ၍ မိုးကျသည်အထိ သူကိုယ်တိုင် လာရောက်နေထိုင်ပါတယ်။ သူ လာရောက်နေထိုင်စဉ်အတွင်း ဆေးကုသ ရေးလုပ်ငန်းကိုပါ လုပ်ကိုင်ပါတယ်။

          လှေဆိပ်ရွာဟာ ပညာတတ်မြောက်တဲ့လူ ခပ်များများ မွေးထုတ်တယ်လို့ဆိုရင် မှားမယ်မထင်ဘူး။ ဘာဖြစ်သလဲဆိုတော့ ဗြိတိသျှခေတ်ကပင် ဆယ်တန်းအောင်၊ ဘီအေအောင်၊ ဆရာဖြစ်သင်အောင်၊ ဆရာ ဆရာမများ၊ ဘွဲ့ရဆရာဝန်၊ သူနာပြု ဆရာမများ၊ စာရေးစာချီများ အစရှိသည်တို့ကို မွေးထုတ်ခဲ့ပါတယ်။ နောက် သမ္မတ ဖြစ်လာတဲ့ ပါပါ့ကိုလည်း မွေးထုတ်ခဲ့ပါတယ်။

          ပါပါ့အဖေနှင့် အမေဟာ လယ်သမားသားသမီးများဖြစ်ပါတယ်။ လှဲဆိပ်ရွာ ဟာ ပါပါ့ အမေရဲ့ ဇာတိရွာဖြစ်ပါတယ်။ ပါပါ့အမေရဲ့ ညီအစ်ကိုမောင်နှမတွေဟာ လှဲဆိပ်ရွာမှာပဲ စုနေကြပြီး လယ်ယာများ လုပ်ကိုင်ကြပါတယ်။ ပါပါ့အဖေဟာ မူလ တန်းဆရာဖြစ်သင် ကျောင်းစာမေးပွဲအောင်ထားတော့ လှဲဆိပ်ရွာနှင့် သိပ်မဝေးသော ဒနော်-ဆင်ခေါင်းကြီးရွာမှာ ကျောင်းဆရာလုပ်ရင်း ပါပါ့အမေနဲ့ အကြောင်းပါတယ်။ ပါပါ လူ့ပြည်ကို ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာ ပါပါ့အဖေဟာ တောကျောင်းဆရာပဲ ဖြစ်နေ သေးတယ်။ ပါပါ့ မှာ ညီအစ်ကိုမောင်နှမ လေးယောက်ရှိပါတယ်။ ယောက်ျားနှစ် ယောက်၊ မိန်းမနှစ်ယောက်ဖြစ်ပါတယ်။ အကြီးဆုံးက မိန်းမဖြစ်ပြီး ဒုတိယဟာ ပါပါ ဖြစ်ပါတယ်။ ပါပါ မွေးပြီး နှစ်နှစ်အကြာမှာ ကျုံပျော်မြို့မှာ ပညာအုပ်ရာထူး လစ်လပ်ပါ တယ်။ ပါပါ့အဖေဟာ ဆရာဖြစ်လက်မှတ် ရထားတဲ့အပြင် အခြေခံပညာလည်း အဖော်ရှိတဲ့အတွက် ပညာအုပ်ရာထူးကိုလျှောက်တော့ ရပါတယ်။ ပညာအုပ်အလုပ်ဟာ ကျုံပျော်မြို့နယ်ထဲမှာရှိတဲ့ ကျောင်းတွေကို လိုက်လံစစ်ဆေးရတယ်။

          ပါပါငယ်စဉ်က လှဲဆိပ်ရွာမှာပဲ ကျောင်းနေရပါတယ်။ ပညာအုပ်သား၊ ပညာ အုပ်သားဆိုတော့ ထုံးစံအတိုင်း အရေးပေးခံခဲ့ရပါတယ်။ အရေးပေးခံရလို့ ပါပါက နွဲ့ဆိုး ဆိုးတယ် မဆိုးဘူးဆိုတာတော့ ပါပါသတိမရဘူးလို့ ပြောတယ်။ ပါပါတို့ ငယ်ငယ်တုန်းက စာသင်တာ သင်ပုန်းကြီးတန်းမှ နှစ်တန်းအထိ ကျောက်သင်ပုန်းနှင့်ကျောက်တံကိုသာ သုံးရမယ်။ ကျောက်တံက တစ်နေ့တစ်ချောင်းလောက်ကျိုးတော့ ပါပါ့အတွက် ပါပါ့ အဖေက ကျောက်တံကို ဘူးလိုက်ထားပေးတယ်။ ကျောက်တံခဏခဏလုပ်မျိုးတော့ လုပ်ချိုးရကောင်းလားဆိုပြီး ပါအမေက ပါပါ့ကို တစ်ခါ တစ်ခါရိုက်ပါတယ်။ ပါပါ့ အဖေကတော့ ဘာမှမပြောပါဘူး။ ပါပါမွေးပြီး သူ ပညာ အုပ်ဖြစ်လို့ ပါပါဟာ သူ့အတွက် လာဘ်ကောင်းတယ်ဆိုပြီး ပါပါ့ကို အလိုလိုက်ထား ပါတယ်။

          ပါပါ့ အဖေ နယ်ထွက် ကျောင်းစစ်ဆေးတဲ့အခါ ပါပါ့ကို တစ်ခါတစ်ခါ ခေါ်သွားပါတယ်။ တစ်ရွာမှတစ်ရွာကို ကူးသန်းသွားလာတော့ လမ်းလျှောက်ရတဲ့ အခါလည်းရှိတယ်၊ နွားလှည်းနဲ့သွားရတဲ့အခါလည်းရှိတယ်။ လမ်းလျှောက်ရတဲ့အခါ ဆိုရင် ပါပါ့ အဖေနဲ့ အတူသွားတဲ့လူတွေက တစ်ယောက်က ပါပါ့ကို ပခုံးပေါ်မှာ ထမ်းသွားကြတယ်။ ပါပါတို့ငယ်ငယ်တုန်းက ဗြောက်အိုးခေါ်တဲ့ ယမ်းနှင့် ကျောက်ခဲ ကလေးတွေ ရောထည့်ထားတဲ့ အထုပ်ရှိတယ်။ အဲဒီဗြောက်အိုးကို ပစ်လိုက်ရင် ထိတဲ့ နေရာမှာ ပေါက်ကွဲပြီး အသံမြည်တယ်။ ကျောက်ခဲကလေးတွေကတော့ လွင့်စဉ်ကုန် တာပေါ့။ နောက် မီးအိုးဆိုပြီး လက်သန်းလောက်အရွယ်၊ ၎င်းထက်ငယ်တဲ့အရွယ် အရှည်က တစ်လက်မလောက်ရှိမယ်၊ ထိပ်မှာ မီးစာအချောင်းလေးတပ်ထားတယ်။ အဲဒီမီးစာကို ရှို့လိုက်ရင် မီးအိုးဟာ ပေါက်ကွဲပြီး အသံကြီးမြည်လာတယ်။ ဒီ ဗြောက်အိုး တို့၊ မီးအိုးတို့ဆိုတာ တရုတ်ပြည်ကလာတယ်။ ပါပါငယ်ငယ်တုန်းက မီးအိုးဖောက်၊ ဗြောက်အိုးပစ်ဝါသနာပါတော့ အဖေ့နောက် ကျောင်းစစ်လိုက်တဲ့အခါ ကျောင်းဆရာ တွေက ပါပါ့ကို ဒါတွေပဲပေးကြတယ်။ ပါပါအနေနဲ့ မီးအိုးဖောက်ရမယ်၊ ဗြောက်အိုး ပစ်ရမယ်ဆိုရင် ထမင်းစားရမှန်းတောင်မသိဘူး၊ အိမ်မှာနေတဲ့အခါ ထမင်းစားချိန်ကျ ရင် ပါပါ့ အမေက ပါပါရဲ့ မီးအိုးဗြောက်အိုးတွေကို သိမ်းထားတယ်၊ ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်ပေးတယ်။

          ပါပါ့အဖေဟာ ပညာအုပ်ဖြစ်တော့ ကျုံပျော်မြို့မှာ ရုံးထိုင်ပြီး၊ နေတော့ လှံဆိပ် ရွာမှာပဲနေတယ်။ မနက်ဆိုရင် သမွန်နဲ့ ရုံးတက်ပြီး ညနေဆိုရင် သမွန်နဲ့ပြန်လာတယ်။ ပါပါ ကျောင်းမတက်ရတဲ့နေ့ဆိုလျှင် ပါပါ့အဖေနောက် ပါပါ လိုက်သွားလေ့ရှိတယ်။ တစ်နေ့ ပါပါ့ အဖေနောက် လိုက်သွားတော့ ကျုံပျော်မြို့ကို ပုသိမ်အရေးပိုင်လာမယ် ဆိုလို့ အစိုးရအရာထမ်း၊ အမှုထမ်းတွေ ကြိုဆိုဧည့်ခံဖို့ ပြင်ဆင်မှုတွေ လုပ်နေကြတယ်။ ဗြိတိသျှအစိုးရလက်ထက် အုပ်ချုပ်မှုစနစ်ဟာ ဗမာပြည်ကို တိုင်းအဖြစ်ခွဲပြီး တိုင်းမှာ ခရိုင်၊ မြို့နယ်ဆိုပြီး ထပ်မံခွဲလိုက်တယ်။ တိုင်းကို ဦးစီးအုပ်ချုပ်တဲ့ အရာရှိကို တိုင်းမင်း ကြီးဟူ၍လည်းကောင်း၊ ခရိုင်ကို ဦးစီးအုပ်ချုပ်သော အရာရှိကို အရေးပိုင်ဟူ၍လည်းကောင်း (အရေးပိုင်ဟူသောအမည်ကို ဂျပန်ခေတ် လွတ်လပ်ရေးရပြီးနောက် ခရိုင်ဝန်ဟု ပြောင်းလဲခေါ်ဝေါ်သည်။) မြို့နယ်နှစ်နယ်မှ သုံးနယ်ကို ဦးစီးအုပ်ချုပ်သော အရာရှိကို နယ်ပိုင်ဟူ၍လည်းကောင်း၊ မြို့နယ်ကို ဦးစီးအုပ်ချုပ်သော အရာရှိကို မြို့ပိုင် သို့မဟုတ် မြို့အုပ်ဟူ၍လည်းကောင်း ခေါ်ဝေါ်ပါသည်။ အရေးပိုင်ရာထူး ထမ်းဆောင်သူမှာ များသောအားဖြင့် အင်္ဂလိပ်မျက်နှာဖြူများသာ ဖြစ်ပါသည်။ အင်္ဂလိပ်မျက်နှာဖြူ အရေးပိုင် ကျုံပျော်မြို့သို့ လာသောနေ့မှာ ပါပါ ကျုံပျော်မြို့မှာ ရှိပါတယ်။ အရေးပိုင်ဟာ ပုသိမ်မြို့မှ ကျုံပျော်မြို့သို့ ပုသိမ်မြစ်မှ ဒါးကမြစ်အတိုင်း အစိုးရသင်္ဘောဖြင့် လာပါတယ်။ အရေးပိုင် စီးနင်းလိုက်ပါလာတဲ့ သင်္ဘောဟာ နေအိမ် အဖြစ် စက်မပါဘဲ ဆောက်လုပ်ထားသော သင်္ဘောဖြစ်ပြီး ယင်းနေအိမ်သင်္ဘောကို စက်ပါသောသင်္ဘောက ဆွဲလာရခြင်းဖြစ်တယ်။ အင်္ဂလိပ်လို Houseboat ခေါ်တယ်။ ကျုံပျော်ကမ်းနား သင်္ဘောဆိပ်မှာ ရာဇမတ်ကာ၊ ထုံးဖြူသုတ်၊ အုန်းလက်၊ ငှက်ပျောပင် အစရှိသည်တို့နှင့် မွမ်းမံပြင်ဆင်ထားပါတယ်။ ပါပါတို့ အဖော်တစ်စုနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်း ကနေ ကြည့်ပါတယ်။ အရေးပိုင်သင်္ဘောကပ်ပြီးနောက် နယ်ပိုင်က သင်္ဘောပေါ်တက် သွားတယ်။(ကျုံပျော်မြို့ဟာ မြို့နယ်သုံးနယ်ဖြစ်တဲ့ ကျုံပျော်မြို့နယ်၊ ကျောင်းကုန်း မြို့နယ်နှင့် အသုတ်မြို့နယ်များကို အုပ်ချုပ်တဲ့ နယ်ပိုင်ရုံးစိုက်ရာမြို့ ဖြစ်ပါတယ်။) ခဏနေ နယ်ပိုင်နှင့်အတူတူ အင်္ဂလိပ်အရေးပိုင်မင်းက ဆင်းလာတယ်၊ နောက် ရာ ဇမတ်အတွင်းမှာ စောင့်နေတဲ့ အရာရှိတွေကို တစ်ဦးစီ လိုက်လံနှုတ်ဆက်တယ်။ ပါပါတို့အဖေက အရာရှိကလေးဆိုတော့ နောက်ဆုံးနားလောက်မှာက နေရတယ်။ အရေးပိုင်ကို တခမ်းတနားကြိုဆိုတယ်၊ လေးလေးစားစားဆက်ဆံတာကို ပါပါတွေ့ရတော့ အရေးပိုင်အလုပ်ကို လုပ်ချင်လာတဲ့စိတ် ပါပါ့မှာ ပေါ်လာပါတယ်။ ပါပါ ရွာ ပြန်ရောက်တော့ ကျုံပျော်မြို့မှာ အရေးပိုင်ရောက်လာလို့ တခမ်းတနားကြိုဆိုတဲ့ အကြောင်း ပါပါတွေ့ခဲ့ရသမျှကို ရွာက အပေါင်းအသင်းများသာမက ဦးကြီး၊ အရီးများ ကိုပါ မမောတမ်း ဖောက်သည်ချပြောပြတယ်။ ပြောပြရုံတင်မကဘူး၊ ကြီးလာတော့ ပါပါလည်း အရေးပိုင်လုပ်မယ်လို့ ပြောတယ်။ အဲဒီကစပြီး ရွာကလူတွေက “မင်း ကြီးလာရင် ဘာလုပ်မလဲ” လို့မေးတိုင်း ပါပါက “အရေးပိုင်လုပ်မယ်” လို့ ပြန်ဖြေ တယ်။ ဒါနဲ့ ရွာကလူတွေ ခပ်များများက ပါပါကို အရေးပိုင်လို့ ခေါ်ကြတယ်။ (၁၉၄၇ ခုနှစ်၊ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းတို့ ကျဆုံးပြီးနောက် ပါပါ ဝန်ကြီးဖြစ်လာတဲ့အခါ ရွာကို ပြန်လည်ပါတယ်။ ရွာရောက်တော့ လူကြီးတချို့က ပါပါ့ကို ဘာပြောသလဲဆိုတော့ မင်းငယ်ငယ်တုန်းက ကြီးလာရင် အရေးပိုင်ဖြစ်မယ်ပြောပြီး ဖြစ်မယ့်ဖြစ်တော့ ဝန်ကြီးတောင် ဖြစ်နေပါလားဆိုပြီး ပါပါကို ပြောကြတယ်။)

          လှဲဆိပ်ရွာကျောင်းဟာ မြန်မာစာသင်ကျောင်းပဲဖြစ်တယ်။ ဗြိတိသျှခေတ်က ပညာရေးစနစ်ဟာ အင်္ဂလိပ်လိုချည်းသင်တဲ့ကျောင်း၊ အင်္ဂလိပ်မြန်မာ နှစ်ဘာသာ သင်သောကျောင်းနှင့် မြန်မာစာသာ သင်သောကျောင်းဟူ၍ သုံးမျိုးသုံးစား ဖြစ်ပါ တယ်။ အင်္ဂလိပ်မြန်မာ နှစ်ဘာသာသင်သော ကျောင်းများမှာ ကျောင်းသားကျောင်းသူ များ အနေများကြပါတယ်။

          လှဲဆိပ်ရွာကျောင်းမှာ သုံးတန်းအောင်အထိသာ ပါပါ့ကို ကျောင်းထားပြီး သုံးတန်းအောင်ပြီးနောက် ပုသိမ်မြို့ကျောင်းမှာ ဆက်လက်ကျောင်းထားဖို့ ပါပါ့ အဖေ မှာ အစီအစဉ်ရှိတယ်။ မြို့ကျောင်းရောက်တော့ အင်္ဂလိပ်စာသင်ရမှာမို့ အင်္ဂလိပ်စာ လိုက်နိုင်အောင်ဆိုပြီး နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်များမှာ ပါပါ့ကို အင်္ဂလိပ်စာ သင်ခိုင်း တယ်။ ပါပါ့ကို အင်္ဂလိပ်စာသင်ပေးတဲ့ ဆရာမဟာ ရွာထဲကပဲ။ သူလည်း ဆယ်တန်းအောင်ပြီး ပုသိမ်မြို့ အင်္ဂလိပ်မြန်မာ စာသင်ကျောင်းမှာ ဆရာမလုပ်တယ်။ ကျောင်း ပိတ်တုန်း သူ့မိဘထံ ပြန်လာခြင်းဖြစ်တယ်။

          ပါပါ လှဲဆိပ်ရွာကျောင်းမှာ သုံးတန်းအောင်ပြီး ပုသိမ်ကျောင်းကို ပြောင်းရွှေ့ စာသင်ရတယ်။ ပါပါနေတဲ့ကျောင်းဟာ မွန်ကရင် အထက်တန်းကျောင်းဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီအခါမှာ ပါပါ့အစ်မကြီးဟာ မွန်ကရင်အထက်တန်းကျောင်းမှာသွားနေတာ နှစ်နှစ်၊ သုံးနှစ်ရှိသွားပြီး မွန်ကရင်အထက်တန်းကျောင်းဟာ ယောက်ျား၊ မိန်းမ ရောနေသောကျောင်းဖြစ်ပါတယ်။ ရပ်ဝေးမှလာနေသော ကျောင်းသူကျောင်းသားများအတွက် ယောက်ျားဘော်ဒါဆောင်၊ မိန်းမဘော်ဒါဆောင်ဟူ၍ ခွဲခြားထားပါတယ်။ ပါပါ ပုသိမ်ကျောင်းသွားနေတဲ့နှစ်ဟာ ပါပါငယ်သေးတဲ့အတွက် အထူးကိစ္စတစ်ရပ်အနေနဲ့ ပါ အစ်မကြီးနဲ့အတူတူ မိန်းကလေးဘော်ဒါဆောင်မှာ နေခွင့်ရတယ်။ အဲဒီတုန်းက ပါပါ သင်တိုင်းပဲဝတ်ပါတယ်။ ပါပါကျောင်းတက်တော့ သင်တိုင်းပဲဝတ်လို့ မင်း မိန်းမလား၊ ယောက်ျားလားဆိုပြီး ကျောင်းသားကြီးတွေရဲ့ မေးမြန်းခြင်းကို ခံခဲ့ရပါတယ်။ ဘော်ဒါ မှာကျွေးတဲ့ ထမင်းဟင်းတွေဟာ အိမ်မှာနဲ့စာကြည့်ရင် ကောင်းတယ်လို့ မဆိုနိုင်ပါဘူး။ နံနက်ပိုင်း ကျောင်းမတက်မီတစ်ကြိမ်နှင့် ညနေပိုင်း ကျောင်းဆင်းချိန်မှာတစ်ကြိမ်၊ တစ်နေ့ နှစ်ကြိမ်ကျွေးပါတယ်။ နံနက်ပိုင်းမှာ ထမင်း၊ ငါးပိရည်နှင့် တို့စရာ၊ ညနေပိုင်း ကျတော့ ထမင်းနှင့် ပဲဟင်း၊ ဒါပဲ။ ပါပါ အစားအသောက် ဆင်းရဲမှာစိုးလို့ ပါအဖေက ပါပါအတွက် လပေးနဲ့ အပြင်မှာ ဟင်းလျာမှာပေးတယ်။ နောက် လူကြုံရင် အိမ်ကနေ ငါးကြော်၊ ငါးပိကြော် အစရှိသည်တို့ကို ပို့ပေးတယ်။

          ပါပါ မွန်ကရင် အထက်တန်းကျောင်းရောက်တဲ့နှစ်မှာ သုံးတန်းမှာနေရတယ်။ တောရွာမှာနေစဉ် အင်္ဂလိပ်စာ ကြိုတင်သင်ကြားထားတဲ့အတွက် သုံးတန်းမှာ နေရ သော်လည်း ပါပါ့အတွက် အင်္ဂလိပ်စာ အခက်အခဲမရှိဘူး။ ထိုစဉ်က အင်္ဂလိပ်စာ ဆိုလျှင် သင်ပုန်းကြီးတန်းမှနေ သင်ပါတယ်။

          ပါပါ ပုသိမ်ကျောင်းရောက်စမှာ အဖေနဲ့ အမေကို အောက်မေ့တယ်။ ရွာကို လည်း အောက်မေ့တယ်။ နံနက် ငါးနာရီအချိန် ပုသိမ်မှ ဟင်္သာတသို့ ထွက်ခွာတဲ့ မီးရထားဥသြသံကြားရင် ပါပါ ငိုတာပဲ။ ပါပါ ပုသိမ်ကျောင်း စတက်သောနှစ်မှာ ပါပါ့ အဖေကိုယ်တိုင် ပါပါ့ကို လိုက်ပို့တယ်။ လှဲဆိပ်ရွာမှ ကျုံပျော်သို့ သမ္မန်စီးရတယ်။ ကျုံပျော်မှ ရေကြည်သို့ ဖို့(ဒ်)ကားစီးရတယ်။ ဟိုတုန်းက အမေရိကန်ဖို့(ဒ်)(Ford) ကားပဲ ခေတ်စားပြီး အသုံးများကြတယ်။ ဖို့(ဒ်)ကားကို တောကလူတွေက ဖွတ်ကား လို့ပဲ ခေါ်ကြပါတယ်။ ရေကြည်ဟာ ပုသိမ်နဲ့ ဟင်္သာတကြားမှာရှိတဲ့ ဘူတာမြို့ပဲ။ ရေကြည်ကနေ ပုသိမ်ကို မီးရထားစီးသွားရပါတယ်။ ကျောင်းပိတ်ပြန်တော့လည်း ဒီလမ်းအတိုင်းပဲ၊ ကျောင်းဖွင့်တိုင်း အဖေကိုယ်တိုင် ကျောင်းကိုလိုက်ပို့ပြီး ကျောင်းပိတ်တော့ အဖေမအားလို့ မလာနိုင်တဲ့အခါ အမေ လာကြိုပါတယ်။ ပုသိမ်သို့ အဖေ လာမကြိုနိုင်သော်လည်း ရေကြည်ဘူတာမှာတော့ အမြဲလာကြိုပါတယ်။

          ပုသိမ်မွန်ကရင်အထက်တန်းကျောင်းမှာ တစ်နှစ်နေပြီး နောက်တစ်နှစ် ကျောင်း ဖွင့်တော့ ပါပါ မိန်းကလေးဘော်ဒါဆောင်မှာ နေခွင့်မရတော့ဘူး။ ပါပါ့ အစ်မကြီး လည်း တခြားကျောင်းတစ်ကျောင်းမှာ ပြောင်းရွှေ့ ပညာသင်တယ်။ ဒါနဲ့ ပါပါ ယောက်ျားကလေးဘော်ဒါဆောင်မှာပဲ နေရတယ်။ သင်တိုင်းလည်း မဝတ်တော့ဘူး။

          ကျောင်းမဖွင့်မီ ပါပါ့အဖေက ပါပါ့ကို ကျုံပျော်ခေါ်သွားပြီး ရှပ်အင်္ကျီဘောင်းဘီတိုတွေ ချုပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ဖိနပ်ဆိုင်မှာ ဘွတ်ဖိနပ်ခေါ်တဲ့ ဖိနပ်အမြင့်စားကို ချုပ်ပေး တယ်။ ကျောင်းတက်တော့ ဝတ်ဖို့ဖြစ်ပါတယ်။ ပါပါ့ အဖေဟာ ပါပါ့ကို ရှပ်အင်္ကျီ၊ ဘောင်းဘီတို၊ ဘွတ်ဖိနပ်တွေ ချုပ်ပေးသော်လည်း ပါပါ့ နာမည်ကိုတော့ ဗမာလိုပဲ ပေးပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ပညာတတ်လူတန်းစားတွေဟာ သူတို့သားသမီးများကို အများအားဖြင့် အင်္ဂလိပ်နာမည်ပေးတဲ့ခေတ်ဖြစ်ပါတယ်။

           ပါပါဟာ ငယ်ရွယ်စဉ်ကပင် မတော်တဆ ထိခိုက်၊ ဒဏ်ရာရခြင်းနှင့် ထိတွေ့ခဲ့