မင်းသုဝဏ် - လူရွန်း

လူရွန်း

          ကျွန်ုပ်သည် ခေတ်မမီသော ဗေဒင်သုံးပုံကိုစွန့်၍ ခေတ်မီသော ပိဋကတ် သုံးပုံကို ဟောတော်မူသော ... ခေတ်မမိသော ဗြဟ္မဏဝါဒကို စွန့်၍ ခေတ်မီသော ဗုဒ္ဓဝါဒကို တီထွင်သော သကျမုနိအား ရိုသေစွာ ရှိခိုး၍ စိန့် တိုင်းတွင် ယနေ့ပေါ်ပေါက်နေသော ဝတ္ထုတိုများကို ယထာဗလ စွမ်းသမျှဖြင့် ပြန်ဆိုရေးသားပါအံ့....။

          စိန့်တိုင်း ခေတ်စမ်းစာပေအရေးတွင် ခေါင်းဆောင်ကား “လူရွှန်း” အမည်ရှိ စာရေးဆရာကြီးဖြစ်ပါသည်။ လူရွှန်းကား သူ၏အမည်မဟုတ်၊ အမည်အရင်းမှာ ချောရှုဂျင်ဖြစ်သည်။ သူသည်စိန့်တိုင်း ချေကျိုင်းခရိုင်၊ ရှော်စင်မြို့ဇာတိ၊ ၁၈၈၁ ခု ဖွားဖြစ်သည်။ သူ့အဘိုးသည် ဟန်လင်းခေါ် တက္ကသိုလ်ဘွဲ့ ထူးရသူဖြစ်၍ သူ့အဖေသည် ဆူဝဲခေါ် ပညာသည် ဂုဏ်ထူး ရသူဖြစ်သောကြောင့် ချောရှုဂျင်(လူရွှန်း)သည် မိဘဘိုးဘွားထံမှ ပျို့ကဗျာ၊ စာကြီးပေကြီးများကို နည်းနာခံယူဆည်းပူးခဲ့ရသူဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ချောတို့ အမျိုးကား အခြားပညာရှိများကဲ့သို့ မကြွယ်ဝချေ။ ငယ်စဉ်ကပင် အဖေသေဆုံးသွားသဖြင့် ချောရှုဂျင်တို့ သားအမိမှာ သူတစ်ပါး၏ ခြေကြို လက်ကြားတွင် နေခဲ့ရလေသည်။ သူ့မိခင်သည် အတော်ပင်ပန်းစွာ ကပ်ရပ်တိုးလျှိုးလုပ်ခါမှ သားဖြစ်သူကို နံကင်းမြို့ အစိုးရကျောင်းများသို့ ပို့နိုင်တော့ သည်။ ချောရှုဂျင်သည် နံကင်းမြို့တွင် ရေကြောင်းပညာကို သင်ကြားပြီး နောက် သတ္တုတူးဖော်သည့်ပညာနှင့် အင်ဂျင်နီယာအတတ်ကို သင်ရန် ဆိုင်ရာကျောင်းသို့ ပြောင်းသွားပြီးလျှင် ထိုကျောင်းတွင် တက္ကသိုလ်ဘွဲ့ကို ယူလေသည်။ ထို့နောက် အစိုးရစရိတ်ကိုယူ၍ ပညာတော်သင်အဖြစ် ဂျပန်ပြည်သို့ ပညာဆက်လက်သင်ရန် သွားလေသည်။

          တိုကျိုမြို့တွင် ဆေးပညာကိုသင်ယူ၍ ၁၉၀၉ ခုနှစ်တွင် စိန့်တိုင်း သို့ ပြန်ခဲ့သည်။ သူသည် ဥရောပတိုက်သို့ သွား၍ ပညာရှာခွင့်မရခဲ့သဖြင့် များစွာစိတ်ပျက်ခဲ့သည်။ မဖြစ်မမြောက်တတ်ခဲ့သော ဆေးပညာဖြင့်လည်း အသက်မမွေးလိုဟုဆိုကာ ချောရှုဂျင်သည် သူ့ဇာတိခရိုင်နယ်အတွင်းတွင် ပင် ကျောင်းဆရာလုပ်၍ စာပေပို့ချနေလေသည်။ ၁၉၁၁ ခုနှစ် စိန့်တိုင်း သားတို့သည် မန်ချူးအစိုးရကို ပုန်ကန်ကာ မန်ချူးဧကရာဇ်ကိုနန်းချ၍ သမ္မတနိုင်ငံတည်ထောင်ကြသောအခါ ချောရှုဂျင်သည် အားရဝမ်းသာစွာ ပီကင်းမြို့သို့တက်သွား၍ စိန့်တိုင်းကို နိုးကြားထကြွအောင် ဆော်သြသော ပညာရှိတို့ဝိုင်းသို့ ဝင်လေသည်။

          ၁၅ နှစ်တာ ကာလပတ်လုံးသူသည် အထွေထွေအလုပ်တို့ကို စိတ်ထက် သန်စွာ ဆောင်ရွက်လေသည်။ သူသည် ပညာရေးရာထူးတစ်ခု ကို လက်ခံ၍ တက္ကသိုလ်သုံးခုတွင် တစ်ကြိမ်တည်း စာပေပို့ချလေသည်။ ထိုတက္ကသိုလ် သုံးခုတွင် စိန့်တိုင်းစာပေပြန်လည်ထွန်းကားရာ ပျိုးခင်းလည်း ဖြစ်သော ပီကင်းအမျိုးသားတက္ကသိုလ်လည်း ပါဝင်လေသည်။

          ဤနေရာ၌ ၁၉၁၇ ခုနှစ်တိုင်အောင် စိန့်တိုင်းတွင် ပခုံးချင်းယှဉ်ကာ ထွန်းကားခဲ့သော စာပေသုံးမျိုးအကြောင်းကို အမြွက်မျှစကားချပ်ပါဦးအံ့။ (က) ရှေးသရောအခါက ခေတ်စားခဲ့သော ဝင်ယင်ခေါ်စာပေမျိုးမှာ “ပေကုန် များ၍စာသားမပါသော”အဖွဲ့ အနွဲ့ အပြစ်အချွဲအရှည်အလျား စာမျိုး ဖြစ် သည်။ (ခ) ယခုခေတ်မှ ပေါ်လာသည့်ပဲဟ္မာခေါ် စာပေမျိုးမှာ အရပ်ပြော စကားနှင့်ရေး၍ ဝင်ယင်ပညာရှိကြီးတို့၏ ကဲ့ရဲ့ ရှုတ်ချခြင်းကို ခံရသော အများကြိုက်အရာရောက်သော ခေတ်စမ်းစာမျိုး ဖြစ်သည်။

(ဂ) တတိယအမျိုးမှာ ပေထက်မတင် တောသူတောင်သားတို့ မိမိတို့နယ်ပယ်အလိုက်တစ်ရွာတစ်ပုဒ်ဆန်းကာ ပြောဆိုသော ပုံတိုပတ်စ စာပေမျိုး ဖြစ်ပါသည်။ စိန့်တိုင်းတွင် လက်တိုလက်ရှည်ဟု မြန်မာတို့ ခေါ်စမှတ်ပြုသော ပြည်ကြီးသားတို့သည် တစ်ဦးပြောသည့်စကားကို တစ်ဦးနားမလည်၊ ဝင်ယင်စာပေမျိုးသည် စာကြီးပေကြီးဆန်လှ၍ သာမန်လူတို့ မသင်ယူနိုင်၊ နားမလည်နိုင်။ တတိယစာပေမျိုးကိုလည်း တစ်ရပ်သား၊ တစ်နယ်သားတို့ နားမလည်နိုင်။ ထို့ကြောင့် လက်တိုလက်ရှည် စသော စိန့်တိုင်းသား အမျိုးမျိုး တို့ အတူနားလည်နိုင်ရအောင် အရပ်ပြောစကားရိုးရိုးဖြင့် ရေးသားပြုစုသည့် ပဲ”ခေါ် ခေတ်စမ်းစာပေမျိုး ပေါ်ပေါက်လာရလေသည်။ မြန်မာပြည်တွင် ရှေးရိုးပညာရှိကြီးတို့သည် ခေတ်စမ်းစာပေကို “အရူးစာ” ဟု ရှုတ်ချသကဲ့သို့ စိန့်တိုင်းတွင်လည်း ပဲဟ္မာစာပေကို ရှေးပညာရှိတို့ ရှုတ်ချကြလေသည်။

          ထိုအခိုက်၌ လူရွှန်းသည် မန်ယွန်းနှင့် ရွီးခေါ် မဂ္ဂဇင်း နှစ်စောင်ကို လည်း တည်းဖြတ်နေလေသည်။ ၎င်းပြင် ဂျာမန်၊ ရုရှား၊ ဂျပန်စာအုပ်များကို လည်း ဘာသာပြန်ဆိုရေးသားလေသည်။

          “လှလင်သစ်” ခေါ်သော မဂ္ဂဇင်းတွင်လည်း ဝင်ရောက်ရေးသားနေလေ သည်။ ၁၉၁၇ ခုနှစ်သို့ ရောက်သောအခါ လုလင်သစ်” မဂ္ဂဇင်းသည် ပဲ”စာပေအရေးကို စတင်ဆောင်ရွက်ရာ နောင်ကာလ၌ ပဲ”စာပေသည် စိန့်တိုင်းကြီး တစ်ဝန်းတစ်လျားတွင် အောင်တံခွန်လွှင့်ကာ ကြီးပွားထွန်းကား လာလေတော့သည်။ ထိုလုလင်သစ်” မဂ္ဂဇင်းကို ထိုစဉ်အခါက ချင်တူဆူး ခေါ် ပညာရှိကြီးတည်းဖြတ်လေသည်။ ချင်တူဆူးသည် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး ဆရာတစ်ဦးဖြစ်၍ ပဲဟ္မာစာပေကို ရုံးသုံးစာပေ၊ အများသုံးစာပေဖြစ်ရအောင် ဟစ်အော်ကြွေးကြော်သူဖြစ်လေသည်။ ပဲဟ္မာစာပေ သက်သက်နှင့် ရေးသားပုံနှိပ်ထုတ်ဝေသော လုလင်သစ်မဂ္ဂဇင်းမထွက် မီ အထက်ကာလက စိန့်စာပေဟူသမျှကို ရှေးသုံးဝင်ယင်စာပေရေးပုံမျိုးနှင့်သာ ထုတ်ဝေခဲ့လေ သည်။ စိန့်တိုင်းတွင် ဖြစ်ပေါ်လာသော ဆူပူသောင်းကျန်း “ပုန်ကန်ရေး” ဟူသမျှတွင် ပဲဟ္မာခေတ်စမ်းစာပေ ပုန်ကန်ရေးသည် အရေးအကြီးဆုံးဖြစ်၍ ထိုလုလင်သစ်မဂ္ဂဇင်းက စတင်ခင်းကျင်းလိုက်သော “စုတ်တံစစ်ပွဲ”သည် စစ်ပွဲအပေါင်းတွင် နင်လား ငါလား အတိုက်ခိုက်ရဆုံးစစ်ပွဲ ဖြစ်လေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပဲဟ္မာလက်နက်ကိုင် စစ်သူရဲတို့သည် မန်ချူးအစိုးရဆီမှဆက်ခံယူလိုက်သော ရှေးဆန်ခေတ်သုံးအလေ့အထ အသုံးအနှုန်းတို့ကို တိုက်ခိုက်လေတော့သည်။

          ဤသည်ကား စိန့်တိုင်းတွင် ခွဲခြားသော ဝေဖန်တတ်သော စဉ်းစား ဉာဏ် စတင်ပေါ်ထွန်းသောခေတ်ဦးဖြစ်လေသည်။ အမျိုးဘာသာ သာသနာ အရေးတို့တွင် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးကို စတင်တောင်းဆိုသော မင်္ဂလာခေတ် သစ်ကား ထိုအခါတွင် ထွက်သစ်စ နေလုလင်ကဲ့သို့ ဆန်းပေါ်လာလေ တော့သည်။

          ပဲဟ္မာစစ်တပ်တွင် စစ်ဦးဘီလူးက ချီတက်သူကား လူရွှန်းဖြစ်သည်။ ချင်တူဆူးနှင့် သွေးသောက်ဘက်ဖြစ်၍ လူရွှန်းသည် လုလင်သစ်မဂ္ဂဇင်းတွင်ဆောင်းပါးတိုရှည်တို့ကိုထည့်လေသည်။ “ဘယဆေး” စသောဝတ္ထုတို့ကို လည်း ထည့်လေသည်။

          သို့သော်လည်း ၁၉၂၁ ခုနှစ်တွင်ထုတ်ဝေသော ခေတ်ဆိုးကြီးကို သရော် ထားသည့် “အာကြူ၏အတ္ထုပ္ပတ္တိ”ခေါ် ဝတ္ထုကိုဖတ်ကြရသောအခါ လူရွှန်း ကို နိုင်ငံအဝန်းက အသိအမှတ်ပြုတော့သည်။ ဤဝတ္ထုဇာတ်လမ်းမျိုး၊ စာရေးသားပုံမျိုးကား စိန့်စာပေအတွက် အတော်ထူးဆန်းနေလေသည်။ မြို့ တိုင်းရွာတိုင်း၌ အာကြူ၏အတ္ထုပ္ပတ္တိအကြောင်းကို ဆွေးနွေးကြ၊ ပြောဆိုကြ၊ တိုင်ပင်ကြလေသည်။ ရှေးရိုးပညာရှိတို့က အာကြူကို ရှုတ်ချပြောဆိုကြ၏။ ခေတ်မီလူငယ်တို့က အာကြူကို ချီးမွမ်းကြ၏။ လူရွှန်းကို မဏ္ဍိုင်ပြု၍ “စုတ်တံစစ်ပွဲကို တိုက်ခိုက်ကြရာ နောက်ဆုံး၌ လူရွှန်းသည် ပဲဟ္မာခေတ်စမ်း စာပေအရာတွင် သမ္မတခေါင်းဆောင်ကြီးအဖြစ်ဖြင့် ပေါ်ထွက်လာတော့ သည်။

          ထိုအခါမှစ၍ အာကြူ၏အတ္ထုပ္ပတ္တိစာအုပ်ကို တစ်နှစ်တွင် တစ်ကြိမ်ကျ အသစ်အသစ်ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေခဲ့ရလေသည်။ ထိုတွင်မျှမကသေး၊ ဤဝတ္ထုကို ပြင်သစ်ဘာသာ၊ ဂျာမန်ဘာသာ၊ ရုရှားဘာသာ၊ ဂျပန်ဘာသာ စသော ဘာသာအမျိုးမျိုးတွင်လည်း ပညာရှိတို့ ပြန်ဆိုရေးသားကြလေသည်။ လူရွှန်း ၏အရေးအသားကို များစွာနှစ်သက်ရိုသေသော ရိုမိန်ရိုလင် ခေါ် သိုးဆောင်း ပညာရှိကြီးကား ဤဝတ္ထုဖတ်ရစဉ်က မျက်ရည်ပင်ကျမိသည်ဟု မိန့်ဆိုလေသည်။

          သို့သော်လည်း အရာရှိတို့ကား လူရွှန်း၏အရေးအသား အပြုအမူကို မနှစ်သက်ကြ။ တိုင်းပြည်မငြိမ်မသက်အောင် ထိုးဆွသည်ဟု အမှုရှာကာ ပညာရေးဌာနမှ လူရွှန်းကို ထုတ်ပစ်ကြလေသည်။ ထို့နောက် အာဏာရှင် တွန်ချီဂျီလက်ထက်တွင် လူရွှန်းကိုဖမ်းရမည်ဟု ဝရမ်းစာထုတ်သဖြင့် လူရွှန်း မှာ မိတ်ဆွေကောင်းတို့၏အကူအညီကိုယူကာ ပီကင်းမြို့မှ ရုပ်ဖျောက်ထွက် ပြေးရလေသည်။ ဤကား ပထမဆုံးသေဘေးမှ လွတ်မြောက်ရခြင်း ဖြစ်လေ သည်။

          ထို့နောက် အမွိုင်းမြို့တွင် ခဏနေ၍ စာပေသင်ကြားပို့ချရင်း စာပေပြုစု နေလေသည်။ သမ္မတ စံရပ်ဆင်(ဆွန်ယက်ဆင်)သည် ကိုမင်တန်အစိုးရ အဖွဲ့တွင် ကွန်မြူနစ်တို့အား လက်ခံသောအခါ လူရွှန်းသည် ကင်တွန်မြို့ သို့ ပြောင်းရွှေ့သွားလေသည်။ ၁၉၂၇ ခုနှစ်တွင် ချန်ကေရှိတ်သည် ကျောင်း သား၊ အလုပ်သမား၊ တောသားမကျန် ထောင်ပေါင်းများစွာသော ကွန်မြူနစ် ဝါဒီတို့ကို သုတ်သင်ရှင်းလင်းသောအခါ လူရွှန်းမှာ ပြေးလွှားရပြန်သည်။ ဖမ်းဆီးချုပ်နှောင်ခြင်းဘေးမှ လွတ်ကင်းရအောင် ရှန်ဟဲသို့ပြေး၍ ပုန်းအောင်း နေရလေသည်။

အဖြစ်အပျက်ကလေးတစ်ခု

(A LITTLE INCIDENT)

          ကျွန်ုပ်တောမှ မြို့သို့တက်လာသည်မှာ ခြောက်နှစ်ရှိခဲ့ပြီ။ ထိုအတော အတွင်း၌ နိုင်ငံရေးခေါ်သောကိစ္စများ များစွာပေါ်ပေါက်ခဲ့ရာ အချို့ကို မြင်ဖူး လိုက်ရ၏။ အချို့ကို ကြားဖူးလိုက်ရ၏။ ထိုကိစ္စတို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်၏ နှလုံးကား စိုးစဉ်းမျှလှုပ်ရှားခဲ့ပုံမရ။ ထိုနိုင်ငံရေးကိစ္စတို့ကို ပြန်လှန်သတိရ သောအခါ ကျွန်ုပ်၏စိတ်သည် ပို၍တိုမိသည်သာမက တစ်နေ့တခြား လောကတွင် အချစ်လျော့၍ သွားတော့သည်။ သို့သော်လည်း အဖြစ်အပျက် ကလေးတစ်ခုသည်ကား ကျွန်ုပ်အတွက် အဓိပ္ပာယ်လေးနက်လှပါ၍ ယနေ့ ထက်တိုင် မမေ့နိုင်ခဲ့ပါ။

          ထိုနေ့ကား ကျွန်ုပ်တို့ စိန့်တိုင်းသမ္မတနိုင်ငံအဖြစ်သို့ ရောက်သည်မှာ ခြောက်နှစ်မြောက်သော သက္ကရာဇ်၏ ဆောင်းရာသီနေ့တစ်နေ့ဖြစ်၍ မြောက် လေကြမ်းကြီး ရမ်းကားနေသောနေ့လည်းဖြစ်ပါသည်။ တစ်ဝမ်းတစ်ခါး ဝရံလှရုံအတွက် ကျွန်ုပ်မှာ စောစောစီးစီးအိပ်ရာမှထ၍ အလုပ် ဆင်းရပါ သည်။ သို့သော်လည်း အလုပ်သို့ သွားရာခရီးတွင် မည်သူ့မျှ မတွေ့ရ လောက်အောင်ရှိပါသည်။ အတော်ပင်ပင်ပန်းပန်းရှာခါမှ လန်ချားတစ်စီးကိုတွေ့ရ၍တက်စီးကာ လန်ချားသမားအား တောင်တံခါးသို့ သွားရန် ခိုင်းပါ သည်။

          ခဏကြာသောအခါ လေငြိမ်စပြု၍ လမ်းတွင်ပျံဝဲနေသော ဖုန်တို့လည်း ထိုင်စပြုသောကြောင့် မျက်စိအတော်ရှင်းသွားပါသည်။ လန်ချားသမား လည်း လျင်မြန်စွာပြေးပါတော့သည်။ တောင်တံခါးသို့ရောက်ခါနီးကာမှ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် ကျွန်ုပ်၏ရှေ့တွင် ဖြတ်ပြေး၍ လန်ချားနှင့် ငြိပြီးလျှင် မြေသို့ပစ်လဲသွားပါသည်။

          လဲသူကား အခြားမဟုတ်၊ ဆံပင်ဖြူကျိုးကျားနှင့် အဝတ်စုတ်အဝတ် နွမ်းများကိုသာဝတ်ထားသော မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်နေပါသည်။ ထိုမိန်းမ သည် လမ်းဘေးမှ ရုတ်တရက်ပြေးထွက်လာ၍ ကျွန်ုပ်တို့ရှေ့တည့်တည့် တွင် လမ်းကိုဖြတ်ခဲ့ပါသည်။ လန်ချားသမားသည် ရှောင်နိုင်သမျှ ရှောင် ပါသေး၏။ သို့သော်လည်း ထိုမိန်းမ၏ ကြယ်သီးမတပ်လေတွင် လွင့်နေသော အဝတ်စုတ်သည် လှည်းတံတွင် ငြိပါသည်။ ကံအားလျော်စွာ လန်ချား သမားက အရှိန်လျော့လိုက်၍သာ သက်သာရာရပါသည်။ သို့ မဟုတ်က ထိုမိန်းမသည် ကျွမ်းထိုးမှောက်ခုံလဲ၍ နာနာကြည်းကြည်း ထိခိုက်ရာပါ သည်။ ကျွန်ုပ်တို့ လန်ချားရပ်ပြီးသည့်နောက်တွင်ပင် ထိုမိန်းမသည် လဲရာမှ မထ၊ လေးဖက်ထောက်လျက် ရှိပါသည်။ ထိခိုက်သွားသည်ဟုကား ကျွန်ုပ် မထင်၊ ဤလန်ချားတိုက်သည့်ကိစ္စကို မည်သူမျှ မမြင်ပါ။ သို့ပါလျက် လည်း လန်ချားသမားသည် ဆက်လက်မဆွဲရုံမျှမက အမှုပတ်အောင် ရပ် ကြည့်နေသည်ကိုတွေ့ရသောအခါ ကျွန်ုပ်သည် အလွန်စိတ်တိုမိပါသည်။ ဤကိစ္စသည် ကျွန်ုပ်၏ခရီးကို ကြန့်ကြာစေရုံမျှမက ဒုက္ခလည်း ပေးချင် ပေးနိုင်ပါသည်။

           “ဟေ့ .. .ဆက်ဆွဲမှာကို ဆွဲပါကွ ... မဖြစ်လောက်ပါဘူး”

          ဟု လန်ချားသမားကို ကျွန်ုပ်ဆိုပါသည်။ သို့သော်လည်း ကျွန်ုပ်ဆို သည်ကို မကြား၍လား၊ ဂရုမစိုက်လို့လားမသိ။ သူသည် လှည်းတံများကို ချ၍ ထိုမိန်းမကို ညင်သာစွာ ထူမလေတော့သည်။ ထို့နောက် မိန်းမကို ဖေးထူထား၍ “ခိုက်မိသွားသလား” ဟုမေးပါသည်။

           “ခိုက်မိသွားတယ်”

          “နင်လဲသွားတာကို ငါအမြင်သားပဲ...သိပ်ပြင်းထန်တာလည်း မဟုတ် ပါဘူး ...ဘယ်နှယ့် ခိုက်မိနိုင်မှာတဲ့လဲ။ အလကား မူရာများနေတာ၊ မုန်းစရာကောင်းလှတယ်၊ လန်ချားသမားကလည်း သက်သက်အမှုပတ်အောင် လုပ်နေတာပဲ၊ မင်းအမှုကို မင်းဘာသာရှင်းအောင်လုပ်ပေတော့” စသည် ဖြင့် ကျွန်ုပ်ကား စိတ်တွင်ရေရွတ်မိပါသည်။ သို့သော်လည်း လန်ချားသမား ကား ခိုက်မိသွားသည်ဟု ကြားရပြီးနောက် မဆိုင်းမတွတော့ပြီ။ မိန်းမ၏ လက်မောင်းကို ကိုင်ကာ ဂရုတစိုက် လမ်းတစ်ဖက်ဆီသို့ ခေါ်ဆောင်ပါ သည်။ ကျွန်ုပ်လည်း လှမ်း၍ကြည့်လိုက်မိရာ ဂါတ်တဲတစ်ခုကို မြင်ရ၍ အံ့အားသင့်သွားပါသည်။ လန်ချားသမားသည် ဂါတ်တဲအပြင်ဘက်၌ မည် သူ့ကိုမျှ မမြင်ရ၍ ထိုမိန်းမကို ဂါတ်တဲတွင်းသို့ သွင်းသွားပါသည်။

          ထိုခဏ၌ ကျွန်ုပ်သည် ထူးဆန်းသော ဝေဒနာတစ်ခုကို ခံစားရပါသည်။ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်မသိ၊ ဖုန်အလိမ်းလိမ်းကပ်သော ထိုလန်ချားသမား ၏ ကိုယ်ခန္ဓာသည် ကျွန်ုပ်၏ရှေ့တွင် ကြီး၍ကြီး၍ လာပါသည်။ သူရှေ့ သို့ဆက်သွားလေ သူ့ကိုယ်ခန္ဓာကြီးလာလေ ဖြစ်၍ နောက်ဆုံး၌ ကျွန်ုပ်မှာ သူ့ကိုယ်ကို မော့၍ပင်ကြည့်ရပါသည်။ ထိုအတွင်းမှာပင် ထိုသူရှိရာအရပ် ဆီမှ မမြင်ရသော သတ္တိတစ်ခုသည် လာ၍ ကျွန်ုပ်၏ကိုယ်ခန္ဓာအား ဖျစ်ညှစ် ဖိနှိပ်နေသကဲ့သို့ ခံစားရပါသည်။ ထိုမမြင်ရသည့် သတ္တိထူးသည် ကျွန်ုပ်၏ သားမွေးဝတ်လုံအောက်တွင် ကိန်းအောင်းနေသော သေးနုတ်သိမ်ဖျင်းသည့် အလေ့တို့ကို တွန်းထုတ်နေသကဲ့သို့ ရှိပါသည်။ ကျွန်ုပ်၏ ခွန်အားသည် ကုန်ခန်းသွားတော့သကဲ့သို့ လည်းကောင်း၊ သွေးသည် ခဲသွားတော့သကဲ့သို့ လည်းကောင်း၊ ကျွန်ုပ်သည် ချည့်နဲ့၍ လာပါတော့သည်။ ဤသို့ဖြင့် ကျွန်ုပ် သည် အကြံမရှိ အစည်မရှိ၊ မျက်စိအကြောင်သားနဲ့ မလှုပ်မယှက်ထိုင်နေရာ ဂါတ်တဲဘက်မှ ပုလိပ်အရာရှိတစ်ဦး ကျွန်ုပ်ဆီသို့ ထွက်လာနေသည်ကိုမြင် ရမှ လန်ချားပေါ်မှ ဆင်းပါသည်။

          “တခြား လန်ချားတစ်ခုကို ငှားပြီးသွားပါ... ခင်ဗျား လန်ချားသမား ဆက်ပြီး မသွားနိုင်တော့ဘူးတဲ့”ဟု ထိုသူက အကြံပေးပါသည်။ | ကျွန်ုပ်လည်း ဘာကိုမျှမစဉ်းစားဘဲ အိတ်ထဲသို့လက်နှိုက်၍ ကြေးပြား လက်တစ်ဆုပ်ကြီးကို ယူထုတ်လိုက်ပြီးလျှင်

          “ကျုပ်လန်ချားသမားကို ဒီပိုက်ဆံတွေပေးလိုက်ပါ”

          ဟုပြောပါသည်။

           မြောက်လေပြင်း ငြိမ်သွားလေပြီ၊ လမ်းကား လူရှင်းတုန်းပင်ဖြစ်ပါ၏။

ကျွန်ုပ်သည် လမ်းလျှောက်ရင်း စဉ်းစားပါသည်။ သို့သော်လည်း ကျွန်ုပ် အကြောင်းကို ကျွန်ုပ်မစဉ်းစားရဲသကဲ့သို့ဖြစ်နေပါသည်။ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်ကို ဖယ်ထား၍ ကြေးပြားလက်တစ်ဆုပ်အတွက် ဖြေရှင်းချက်ကို ရှာပါသည်။ ကျွန်ုပ်သည် ဘာကြောင့် ထိုလန်ချားသမားအား ထိုကြေးပြားတို့ကို ပေးခဲ့ပါ သနည်း။ ဆုလာဘ်အဖြစ်နှင့်ပါလား၊ အထက်ကကဲ့သို့ တွေးကြံရေရွတ်ခဲ့ပြီး ခါမှ ထိုလန်ချားဆရာအပေါ် ဆုံးဖြတ်ချက်ပေးနိုင်လောက်အောင် ကျွန်ုပ် လူရာဝင်ပါသေးလား၊ ကျွန်ုပ်၏လိပ်ပြာကို ကျွန်ုပ် အဖြေမပေးရဲတော့ပါ။

          ထိုအတွေ့အကြုံသည် ကျွန်ုပ်၏မှတ်ဉာဏ်တွင် ယနေ့ထက်တိုင် တောက်လောင်လျက်ရှိပါသည်။ ထိုအကြောင်းကို ကျွန်ုပ်ပြန်ပြောင်းစဉ်း စားမိတိုင်း ပင်ပန်းဆင်းရဲရပါသည်။ ဤအတောအတွင်း၌ ဖြစ်ပျက်နေသော စစ်ရေး၊ မက်ရေး၊ နိုင်ငံရေး ဇာတ်လမ်းသည် ငယ်စဉ်က ကျွန်ုပ်ကျက်မှတ် ခဲ့ဖူး၍ ယခုအခါ တစ်ကြောင်းတစ်ပါဒကိုမျှ မရွတ်ပြနိုင်တော့သော ပျို့ကဗျာ စာပေတို့နှင့် တူပါတော့သည်။သို့သော်လည်း ထိုခြောက်နှစ်လောက်ဆီက ကြုံခဲ့ရသော အဖြစ်အပျက်ကလေးကား ကျွန်ုပ်အား ဟီရိဩတ္တပ္ပတရားရေး ရေဖြင့်သုတ်သင်ဆေးကြောပေး၍ ကျွန်ုပ်အကျင့်စရိုက်အား ပြုပြင်စေလျက် ကျွန်ုပ်၏ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ ရဲစွမ်းသတ္တိတို့ကို အားပေးကာ မျက်စိရှေ့တွင် ဇာတ်ခင်းလျက် ရှိပါသေးသည်။ ထိုအဖြစ်အပျက်ကလေးကို ထိုနေ့နံနက်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့်အတိုင်း တစ်သဝေမတိမ်း မြင်ပါသေးသည်။