မင်းသုဝဏ် - မြန်မာမှုမြန်မာရေးရာ

ဈာန်ဗုဒ္ဓဘာသာနှင့် ဂျပန်ယဉ်ကျေးမှု

          နိပွန်တို့၏သတ္တိထူးကို ဖန်ဆင်းရာ၌ ဈာန်ဗုဒ္ဓဘာသာ မည်မျှအရေး ရောက်ပုံကို ပညာရှိအများ ပြောဟောရေးသားခဲ့ကြပြီ။ ဈာန်သာသနာ၏ သြဇာကား နိပွန်တို့၏ယဉ်ကျေးမှုအသီးသီးတွင် ပျံ့နှံ့လျက် ရှိလေသည်။ ပန်းချီအတတ်၊ ဗိသုကာအတတ်၊ ကဗျာအတတ် စသော အနုပညာများ၌ လည်းကောင်း၊ လှံရေး၊ ဓားရေး၊ လွှားရေး၊ ကာရေး စသော သူရဲကောင်း အတတ်များ၌လည်းကောင်း၊ လက်ဖက်ရည်ပွဲတည်ခင်းခြင်းတည်းဟူသော လောကဝတ်အရာ၌လည်းကောင်း ဈာန်၏ ဩဇာ၊ ဈာန်၏အရသာကို ကောင်းစွာ တွေ့ထိခံစားရသည်။ ဈာန်သာသနာသည် ယခုအခါ ကမ္ဘာ့ လက်ရုံးကြီးတစ်ခုဖြစ်နေသော နိပွန်လူမျိုးတို့၏ ရေသောက်မြစ်ကြီး ဖြစ်လေ သည်။

          ဈာန်ဗုဒ္ဓသာသနာ၏အကြောင်းကို အနည်းငယ် ဆိုပါဦးအံ့။ ဈာန် သာသနာကား အသိရခက်သော သာသနာတစ်ခု ဖြစ်သည်။ ဈာန်အခြေကို မရသောသူတို့ နားလည်နိုင်ခဲသောသာသနာဟု ပညာရှိများ မိန့်မြွက်သည်။ နိမိတ်လက္ခဏာများကို ကြည့်၍သာလျှင် (ဈာန်ကား ဤသို့ ထင်ရဲ့) ဟုမှန်းဆ တွေးထင်ရသည်။ ဤနိမိတ်လက္ခဏာများကို ဆက်လက်၍ ရေးသား ထင်ရှားစေပါအံ့။

          ဈာန်ဗုဒ္ဓသာသနာသည် မဟာယာနခေါ် မြောက်ပိုင်းဗုဒ္ဓသာသနာ ၏ ဝါဒကွဲတစ်ခုဖြစ်သည်။ ခရစ်နှစ် ၆ဝဝ တွင် အိန္ဒိယတိုင်းမှ ဗုဒ္ဓဓမ္မ ဘွဲ့မည်တော်ရှိ ရဟန်းတော်သည် တရုတ်ပြည်ကြီးသို့ သာသနာပြုကြွလာ ၍ ဈာန်သာသနာကို စထွင်တည်ထောင်ခဲ့လေသည်။ ခရစ်နှစ် ၈ဝဝ လောက် တွင် အဆိုပါဝါဒသည် တရုတ်ပြည်၌ များစွာကြီးပွားထွန်းကားလာရာ တပည့် တပန်းများစွာနှင့် တန်ခိုးအတော်ပျံ့နှံ့သည်။ တရုတ်ပြည်ကမှတစ်ဆင့် နိပွန် ကျွန်းများသို့ ပျံ့နှံ့သွားလေသည်။

နိပွန်ပညာရှိတစ်ဦး၏ အဆိုအတိုင်းဆိုလျှင် ဈာန်ဝါဒသည် အိန္ဒိယ၌ လည်းကောင်း၊ အာရှတိုက်အလယ်ပိုင်း၌လည်းကောင်း၊ တရုတ်ပြည်၌ လည်းကောင်း ဘုရားသခင်၏တပည့်သားသံဃာများက ဖြည့်စွက်ထပ်

လောင်းဟောကြားသော အရံအတားများကိုပယ်၍ ဘုရားသခင်၏မူလ ဖြစ်သော အခြေခံတရားကို တိုက်ရိုက်ညွှန်ကြားသင်ပြသောဝါဒ ဖြစ်သည်။

ဈာန်ဝါဒနှင့်ပတ်သက်၍ တရုတ်ပညာရှိ ဖာယင်(ဂိုဆိုဟိုယင်) မိန့်မြွက်ချက်တစ်ခုမှာ မှတ်ဖွယ်ဖြစ်၍ အောက်တွင် အကျယ်ဖော်ပြပါအံ့။

ဈာန်ဝါဒသည် မည်သည့်ဥပမာနှင့်တူပါသနည်းဟု ငါ့အား မေးအံ့။ ဈာန်ဝါဒသည် သူခိုးအတတ်ကိုသင်ခြင်းနှင့်တူသည်ဟု ငါဆိုလတ္တံ့။ ရှေးက သူခိုးကြီးတစ်ဦး၏သားသည် မိမိဖခင် အိုမင်း မစွမ်းဖြစ်သည်ကိုမြင်၍ အဖေအိုကြီး ခိုးမကျွေးနိုင်လျှင် ငါတို့မိသား တစ်စု ငတ်မွတ်ရတော့မည်။ သူခိုးအတတ်ကို ငါ သင်ယူမှ ဖြစ်

တော့မည်ဟု တွေးကာ ဖခင်အား အကြောင်းကြားလေ၏။ ထို အခါ ဖခင်သည် သားကို အိမ်တစ်အိမ်သို့ ခေါ်သွား။ ခြံကို ချိုး ဖောက်။ အိမ်တွင်းသို့ဝင်ရောက်ပြီးလျှင် သေတ္တာကြီးတစ်လုံးကို ဖွင့်၍ သားအား သေတ္တာတွင်းသို့ဝင်ရောက် ပစ္စည်းကိုခိုးယူရန် ခိုင်းလေသည်။ သားလုပ်သူ သေတ္တာတွင်းသို့ရောက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် သူခိုးကြီးသည် သေတ္တာကိုပိတ် သော့ကိုခတ်ကာ အိမ်သူအိမ်သားများနိုးအောင် ဆူညီတီးခေါက်ပြီးနောက် လာလမ်းဖြင့် ဝင်းပြင်သို့ ထွက်ခွာသွားလေသည်။ အိမ်တွင်းသားတို့ ထိတ်လန့်တကြားထကာ မီးတိုင်ထွန်းညှိရှာဖွေကြသော်လည်း သူခိုးကို မတွေ့ကြချေ။ သေတ္တာတွင်း၌ အပိတ်ခံရသောသူခိုးသား မှာ ရက်စက်သော ဖခင်အကြောင်းကို စဉ်းစားဝမ်းနည်းနေခိုက် ရုတ်ခြည်းအကြံရကာ သေတ္တာတွင်းမှ ကြွက်ကိုက်သံကိုတုလျက် အသံပြုလေသည်။ ထိုအခါ အစေခံမလေးတစ်ဦးသည် မီးတိုင်ကို ကိုင်၍ သေတ္တာကို လာဖွင့်လေရာ သူခိုးသားလည်း သေတ္တာတွင်းမှ ရုတ်ခြည်းထွက်၍ မီးတိုင်ကိုမှုတ်ငြိမ်းပြီးလျှင် ထွက်ပြေးလေသည်။ အိမ်သားတို့လည်း နောက်ကလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ သူခိုးသား သည် ရေတွင်းတစ်ခုကိုမြင်၍ ကျောက်တုံးကြီးတစ်လုံးကို မကာ ရေတွင်းထဲသို့ ပစ်ချပြီးလျှင် လွတ်ရာသို့ပြေးပြန်သည်။ သူခိုးလိုက် သူတစ်စုလည်း သူခိုးသား ရေတွင်းထဲသို့ကျ၍ နှစ်မွန်းနေသည် ထင်သောကြောင့် ရေတွင်းဝသို့ စုဝေးလာရောက်ကြည့်ရှုကြသည်။ ဤသို့ဖြင့် သူခိုးသားသည် ရန်သူ့ဘေးမှ လွတ်မြောက်ခဲ့၍ အိမ်သို့ ချောမောစွာ ပြန်ရောက်သောအခါ ဖခင်ကို များစွာ အပြစ်တင်၏။ ထိုအခါ ဖခင်က စိတ်မဆိုးရန် တောင်းပန်၍ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှ အကြောင်းစုံကို ပြောပြပါဟုဆိုသောကြောင့် ပြောပြသောအခါ သာဓု၊ သာဓု၊ ငါ့သား သူခိုးအတတ်ကို အဆုံးတိုင် တတ်မြောက် ပေပြီဟု ပြန်ပြောလေသည်။

          ဤထူးခြားသောနည်းမျိုးကား ဈာန်ဝါဒအသင်း နည်းစနစ်ဖြစ်လေ သည်။ ဈာန်ဆရာသည် တပည့်ဖြစ်သူအား အရှည်အလျား စကားပရိယာယ် ကြွယ်ဝစွာနှင့် အကျိုးအကြောင်းဆက်စပ်ကာ သင်ကြားပေးရိုးမရှိ။ ပညာ ရောင်အလင်းကို ရုတ်ခြည်းမြင်အောင်၊ သစ္စာတရားကို ရုတ်ခြည်းထင်အောင် တိုက်ရိုက်တဲ့တိုး သင်ကြားပေးတတ်လေသည်။ ဤမျှဖြင့် အသိရခက်သော ဈာန်ဝါဒအကြောင်းကို အမြွက်မျှပြောပြပြီးနောက် ဈာန်ဝါဒ၏ နိမိတ် လက္ခဏာများကို ပြောပြပါအံ့။

          ဈာန်နှင့် ဆာမူရဲ

          “တင်ဒေ” သည် တော်သုံးဂိုဏ်း၊ “ရှင်ဂို” သည် မှူးမတ်သုံးဂိုဏ်း၊ “ဈာန်” သည် သူရဲကောင်းသုံးဂိုဏ်း၊ “ဒို” သည် အရပ်သုံးဂိုဏ်းဟု သာသနာ ရေးဂိုဏ်းတို့နှင့်ပတ်သက်၍ နိပွန်စကားအစဉ်ရှိသည့်အတိုင်း ဆာမူရဲခေါ် နိပွန်သူရဲကောင်းမျိုးတို့သည် ဈာန်ဂိုဏ်းဝင်တပည့်တော်များ ဖြစ်ကြသည်။ မဟာကရုဏာတော်ဖြင့် ပြည့်ဝသော ဘုရားသခင်၏တရားတော်သည် သူရဲကောင်းတို့၏ သွေးထွက်သံယို တိုက်ခိုက်သတ်ဖြတ်မှုနှင့် ဖီလာကန့်လန့် ဖြစ်နေသော်လည်း ဈာန်ဝါဒတွင် သူရဲကောင်းတို့အကြိုက် တရားသဘောများ ပါဝင်လျက် ရှိလေသည်။

          ဈာန်ဝါဒသည် နောက်မဆုတ်သောဝါဒ ဖြစ်သည်။ ကိစ္စတစ်ခုကို စမိလျှင် ရှေ့သို့သာတိုးရသည်။ နောက်သို့လည်းကောင်း၊ ဘေးသို့ လည်းကောင်း စောင်းငဲ့၍မျှမကြည့်၊ စိတ်တစ်ချောင်းတည်းဖြင့် ရှေ့သို့သာ တိုးဆင့် ချီတက်ရသည်။ ဈာန်ဂိုဏ်း၏အမိန့်သံကား “ချီ-တက်” ဖြစ်သည်။

          ၎င်းပြင် ဈာန်ဂိုဏ်းစည်းကမ်းဥပဒေတို့သည် အထွေအလာအဆန်း အပြားမဟုတ်၊ အလွန်ရှင်းလင်း ရိုးဖြောင့်သည်။ တိုက်ရိုက်တဲ့တိုး ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ထူကိုယ်ထ၊ ကိုယ့်အားကိုယ့်ကိုး၊ ကိုယ်ထူးကိုယ်ချွန် ဖြစ်သည်။ ကိုယ် မင့်၊ ရန်သူမကြောက်၊ ဆင်းရဲမမှု ဖြစ်သည်။

          အထက်အဆိုပါဈာန်ဝါဒ၏ အခြေခံတရားအသီးသီးသည် သူရဲ ကောင်းစစ်သားတို့ လိုလားအပ်သော အရည်အချင်းဂုဏ်ကျေးဇူးများ ဖြစ် သည်။ ရွက်အုပ်သီး (ဟာဂါကူရေ) ခေါ် နိပွန်စာတမ်းတစ်စောင်တွင် ဖော်ပြ သည်ကား ဆာမူရဲ သူရဲကောင်းသည် ကိုယ့်ဂုဏ်ကိုယ်မဖော်ရ။ အကြော့ အမော့ ဟန်ခင်းကာ မကြွားဝါရ။ အကျော်အစောကိုရှောင်ကာ သတ္တဝါများ အတွက် ကောင်းကျိုးတစ်ခုခုကို ကုပ်ကုပ်ဆောင်ရွက်နေရမည်ဟု ဖြစ်သည်။ ဤအချက်၌လည်း ဈာန်ဝါဒနှင့် သူရဲကောင်းဝါဒတို့ သဘောကြိုက်ညီကြ သည်။

          ၎င်းပြင် ဆာမူရဲသူရဲကောင်းမျိုးတို့၏ဝိနည်းဟု ခေါ်ထိုက်သော ဗူရှီဒိုသဘောအကြောင်းကို နိပွန်ပညာရှိများ တခမ်းတနား ရေးသားထားခဲ့ သည်လည်း အများရှိသည်။ သေခြင်းတရားသည် လူတိုင်းအတွက် အရေးကြီးသော ပြဿနာကြီးတစ်ခု ဖြစ်သည်။ ဆာမူရဲသူရဲကောင်း စစ်သည်တော် တို့အတွက်ကား အထူးအရေးကြီးလေသည်။ ဆာမူရဲ၏ဘဝသည် စစ်တိုက် ရသောဘဝ ဖြစ်သည်။ စစ်တိုက်ခြင်းသည် သေခြင်းတရား၏အကြောင်း ဖြစ်၍ ကိုယ်မသေလျှင် သူသေမည် အမှန်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ကမသတ်လျှင် သူကသတ်မည် အမှန်ဖြစ်၏။ ဤသို့ သေခြင်းတရားကို မိတ်ဖွဲ့ နေရသော ဆာမူရဲတို့အတွက် ဗူရှီဒိုမူလသင်ခန်းစာခေါ် စာအုပ်တွင် ရေးသားထားသည် မှာ ဆာမူရဲသူရဲကောင်းအတွက် အရေးအကြီးဆုံး လိုလားအပ်ဆုံးတရားသည် သေခြင်းပင်ဖြစ်၏။ ဆာမူရဲသူရဲကောင်းသည် နေ့ရောညပါ၊ ညရောနေ့ပါ နှစ်ဦးအစ အရုဏ်တက်သည်မှ နှစ်ကုန်ဆုံးသည့်တိုင်အောင် သေခြင်း တရားကို စိတ်စောလျက်ရှိရမည်။ ဤသေခြင်းတရားကို သဘောပေါက် သိမြင်သော သူရဲကောင်းသည် မိမိ၏တာဝန်ဝတ္တရားများကို အဆုံးတိုင်ဆောင်ရွက်နိုင်လိမ့်မည်။ သူသည် မိမိအရှင်၏ ကျေးဇူးသစ္စာတော်ကို စောင့်သိရိုသေလိမ့်မည်။ မိဘတို့အား ပြုရမည့်ဝတ်ကိုလည်း ကျေပွန်အောင် ဆောင်ကြဉ်းလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် ထိုသူသည် ဆင်းရဲဒုက္ခအမျိုးမျိုးကို အောင် မြင်လိမ့်မည်။ ဤနည်းဖြင့် သူ၏သက်တမ်းသာလျှင် ရှည်မည်မဟုတ်။ သူ၏ဂုဏ်သည်လည်း တိုးတက်ပေအံ့။ လူ့အသက်သည် အလွန်နုနဲ့၏။ အထူးသဖြင့် ဆာမူရဲ၏အသက်သည် နုနဲ့၏။ ထို့ကြောင့် ဆာမူရဲသူရဲကောင်း သည် အသက်ကို ပဓာနမထားဘဲ မိမိ၏တာဝန်ကျေမှုကိုသာ ဂရုပြုရမည်။

          ဤသင်ခန်းစာသည် ဈာန်ဝါဒီဂိုဏ်းသားတို့၏ နောက်မဆုတ်တမ်း သင်ခန်းစာနှင့် ညီညွတ်သည်ဖြစ်၍ ဆာမူရဲသူရဲကောင်းမျိုးသည် ဈာန်ဂိုဏ်း ကို နှစ်သက်လေသည်။

          ရွက်အုပ်သီး (ဟာဂါကူရေ) စာအုပ်တွင် ဖော်ပြထားပြန်သည်မှာ လည်း ဗူရှီဒိုဆိုသည်မှာ သေဖို့ရန် စိတ်ဆုံးဖြတ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ လမ်းခွ ဆုံသို့ရောက်နေသောအခါ ဆာမူရဲသူရဲကောင်းသည် သေလမ်းကိုလိုက်ရန် ဦးမလေးရ။ ပန်းတိုင်သို့မရောက်ဘဲ ဤကဲ့သို့သေရခြင်းကို အချည်းနှီး သေရ ခြင်း၊ ခွေးကဲ့သို့ သေရခြင်းဟု အချို့က အပြစ်ဆိုပေလိမ့်မည်။ သို့သော်လည်း ခရီးဆုံးသို့ ရောက်နေသောအခါ ပန်းဆွတ်ဖို့ရန်ကို မကြိုးစားနှင့်တော့။ လူတိုင်းသည် သေရမှာကြောက်၍ အသက်ရှင်နေလိုသည်မှာ မှန်၏။

          အသက်ရှင်နေ၍ ပန်းကိုမဆွတ်နိုင်လျှင် ထိုသူသည် လူကြောက်ဖြစ်လေ သည်။ သို့သော်လည်း သူရဲကောင်းသည် ပန်းကို မဆွတ်နိုင်။ သေကားသေရဲ၏။ ဤသို့သေရခြင်းသည် ခွေးသေ၊ အရူးသေ သေရခြင်း ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်ပေမည်။ သို့သော် မိမိ၏ ဂုဏ်ကိုစွန်းထင်းမည့် ရှက်ဖွယ်ကိစ္စကား မရှိလေ။ ဗူရှီဒိုဝါဒတွင် ဂုဏ်သည် အရေးကြီး၏။ အရှက်သည် အရေးကြီး၏။ ထို့ကြောင့် သူရဲကောင်းသည် သေခြင်းတရားကို အမြဲစိတ်စေရမည်။ သေဖို့ရန် စိတ်ဆုံးဖြတ်ပြီးသူသည် ဗူရှီဒိုဝါဒတွင် ကောင်းစွာ ထမြောက် အောင်မြင်သူ ဖြစ်လေသည်။ ထိုသူ၏ဘဝသည် အပြစ်လုံးဝကင်း၍ ထို သူ၏တာဝန်တို့သည် ကောင်းစွာကျေပွန်လေတော့သည်။

          ဤကဲ့သို့ ဆာမူရဲသူရဲကောင်းတို့၏ ဗူရှီဒိုဝါဒနှင့် ဈာန်ဝါဒမှာ သေခြင်းကို မကြောက်၊ နောက်သို့မသုတ်၊ ကုပ်ကုပ်နှင့် လောကအကျိုးကို ဆောင်ရွက်ရမည့်ကိစ္စများတွင် တစ်နေ့တည်း ညီညွတ်ကြလေသောကြောင့် ဆာမူရဲသူရဲကောင်းမျိုးတို့သည် ဈာန်ဝါဒကိုနှစ်သက်ကာ ဈာန်ဝါဒီဆရာကြီး များ၏ခြေရင်းတွင် ဝပ်စင်း၍ အဆုံးအမကို ခံယူကြလေသည်။

ဈာန်နှင့် ဓားရေး

          ဓားသည် ဆာမူရဲ၏အသက်ဖြစ်သည်။ ဆာမူရဲအကြောင်းကို စဉ်း စားလျှင် အကြောင်းကို ချန်လှပ်ထား၍မဖြစ်။ ဆာမူရဲသူရဲကောင်းသည် မိမိ၏ သူရဲကောင်းတာဝန်ကို ကျေပွန်အောင်ထမ်းဆောင်လိုလျှင် ဇာတိ တရား၊ မရဏတရားတို့ကို ဂရုမပြုဘဲ ကျော်လွန်နိုင်စွမ်းရှိရမည်။ လျစ်လျူရှု နိုင်စွမ်းရှိရမည်။ အခါအခွင့်ရောက်သောအခါ၌ သူရဲကောင်းသည် မတွန့် မဆုတ်အသက်ကို စွန့်ရမည်။ အသက်ကိုစွန့်ရမည်ဆိုသည်မှာ မိမိကိုယ်ကို ရန်သူ့ဓားအောက်တွင် စင်း၍ခံရန် သို့မဟုတ် မိမိ၏ဓားဖြင့် မိမိကိုယ်ကို စီရင်ရန် ဖြစ်သည်။ တစ်နည်းပြောရမည်ဆိုက ရန်သူကိုနိုင်မည်ထင်လျှင် ရန်သူကိုစီရင်၊ ရန်သူကနိုင်မည်ထင်လျှင် မိမိကိုယ်ကို ပြန်စီရင်ရန်ဖြစ်သည်။ ဤနည်းဖြင့် ဓားသည် ဆာမူရဲသူရဲကောင်းဘဝနှင့် များစွာ ဆက်သွယ်နေရုံ မျှမက ကျေးဇူးသစ္စာ စောင့်သိရိုသေမှု၊ ကိုယ်ကျိုးမငဲ့ဘဲ ကိုယ်စွန့်မှုတို့၏ မှတ်ကြောင်းလက္ခဏာ ဖြစ်လေတော့သည်။

          ဓား၏ ကိစ္စမှာ နှစ်ခုဖြစ်သည်။ ပထမကိစ္စမှာ ပိုင်ရှင်၏ခရီး လမ်းတွင် ပိတ်ဆို့ ကာကွယ်နေသော ခလုတ်တံသင်းတို့ကို ရှင်းလင်း သုတ်သင်ရန် ဖြစ်သည်။ ဒုတိယကိစ္စမှာ သက္ကာယတရား ကိုယ်ကျိုးအတွက် ငဲ့ကွက် ခင်တွယ်မှုတို့ကို ရှင်းလင်းသုတ်သင်ရန်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ပထမ ကိစ္စသည် မျိုးချစ်ဝါဒ၊ စစ်တိုက်ဝါဒနှင့်သက်ဆိုင်၍ ဒုတိယကိစ္စမှာ ကျေးဇူး သစ္စာစောင့်သိရိုသေမှုနှင့် ကိုယ်စွန့်မှုတည်းဟူသောအနက်မျိုးကို ဖော်ပြ လျက်ရှိလေသည်။ ပထမကိစ္စတွင် ဓားသည် ဖျက်ဆီးမှုလက်နက်သက်သက် ဖြစ်၍ ခွန်အားဗလ၏ နိမိတ်လက္ခဏာ ဖြစ်လေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ အလွန် ကြမ်းကြုတ်ရက်စက်သော အခြေသို့ပင် ဆိုက်ရောက်နိုင်သည်။ သို့သော် ပထမကိစ္စကို ဒုတိယကိစ္စနှင့် မဲတင်းထိန်းစောင့်ပေးလျှင် မြင့်မြတ်သော အခြေသို့ရောက်ရပြန်သည်။ အကြောင်းသော်ကား ထိုသို့ မဲတင်းပေးသော အခါ ဖျက်ဆီးခြင်းသည် မကောင်းမှုတို့ကိုသာ ဖျက်ဆီးခြင်းအဖြစ်သို့ ရောက် လေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဤသို့ဖြင့် ဓားသည် လောက၏ ငြိမ်းချမ်းမှု၊ တရားမှု၊ တိုးတက်မှု၊ ခင်မင်ကြင်နာမှုတို့ကို နှောင့်ယှက်သောအရာတို့ကို နှိမ်နင်းအောင်မြင်ရန် တန်ခိုးလက်နက် ဖြစ်လေတော့သည်။

          နိပွန်တို့၏နတ်ကွန်းတွင် တစ်ပါးအပါအဝင်ဖြစ်သော မသီရိ နတ်မင်းသည် ယာလက်တွင် ဓားကိုဆွဲ၍ ဝဲလက်တွင် သုတ်ကျမ်းကိုစွဲ လျက် ရှိသည်။ ဤနတ်မင်း၏ဓားသည် အသက်ကိုသတ်ရန် မဟုတ်။ ရှင်ဥတ္တမကျော် တောလားတွင်ပါသော သန်လျက်ကဲ့သို့ လောဘ၊ ဒေါသ၊ မောဟတည်းဟူသော တရားဆိုးသုံးပါးကို သုတ်သင်ရန် ဖြစ်သည်။ ဤကဲ့သို့ ဈာန်ဝါဒတွင် အကျုံးဝင်သောဓားနှင့် သူရဲကောင်းတို့၏ဓားသည် တစ်စိတ်တစ်ဝက် သဘောတူညီကြ၍ လွတ်မြောက်ရေး ခရီးသို့သွားရာလမ်း တွင် ပေါ်ပေါက်တတ်သော ဆူးညှောင့်ခလုတ်တို့ကို သုတ်သင်ရှင်းလင်း ရန်အတွက်ချည်း ဖြစ်လေသည်။

          ထို့ကြောင့် ဓားလက်နက်ကို နိပွန်တို့သည် များစွာ အရေးပေး အရိုအသေပြုကြလေသည်။ ဓားလုပ်သော အစီအရင်မှာလည်း တခမ်း တနားပင် ဖြစ်သည်။ ဓားလုပ်မည်ရှိသောအခါ ပန်းပဲဆရာသည် ပထမဦးစွာ အစောင့်နတ်ကို ပန်းပဲဖိုသို့ ပသပင့်ခေါ်သည်။ ၎င်းနောက် ပန်းပဲဖိုကို ပရိတ်ချည်ဖြင့် ရံတား၍ နတ်ဆိုးများ ဝင်ရောက်နှောင့်ယှက်ခြင်းမှကင်းအောင်ဆောင်ရွက်သည်။ ထို့နောက် ပန်းပဲဆရာသည် ရေမိုးချိုး၍ ဝတ်ကောင်းစား လှဆင်ပြီးလျှင် ဓားလုပ်လေသည်။ နတ်မင်းက စောင့်ရှောက်ကူညီ မှိုင်းမ နေသည်ဟူသော အယုံအကြည်ဖြင့် ပန်းပဲဆရာသည် စိတ်ရောကိုယ်ပါ ဓားသံကို မီးတွင်ဖုတ်၊ ပေတွင်ထု၊ ရေတွင်ချ၊ ကျောက်တွင် သွေးကာ သူရဲကောင်းတို့အဖို့ မွန်မြတ်သော ဓားလက်နက်ရတနာကို လုပ်လေသည်။ ဤသို့ နတ်ကန္နားပေးကာ အယုံအကြည်ကြီးစွာနှင့် စိတ်ရောကိုယ်ပါ လုပ်အပ်သော ဓားဖြစ်သဖြင့် နိပွန်အမျိုးသားတို့သည် ဓားကို များစွာ မြတ်နိုးကြလေသည်။

          ဓားရေးကစားမှုနှင့် ဈာန်ဝါဒတို့၏ ဆက်သွယ်နီးစပ်နေပုံအကြောင်း ကို တာကွန်အမည်ရှိ ဈာန်ဝါဒဆရာကြီးတစ်ဦး ပြောဆိုမိန့်မြွက်ချက်မှာ အလွန်မှတ်သားဖွယ်ဖြစ်ပါ၍ အောက်တွင် အကျဉ်းမျှ ဖော်ပြပါအံ့။

ဗုဒ္ဓဝါဒတွင် ပညာရင့်သန်မှုအတွက် ဆောင်ရွက်ကျင့်ကြံရန် ၅၂ စခန်းရှိရာ တစ်ခုသောစခန်းကို ငြိတွယ်ရပ်ဆိုင်းခြင်းစခန်းဟု ခေါ်သည်။ ဤစခန်းသို့ရောက်သောအခါ တရားကျင့်သောပုဂ္ဂိုလ် သည် ငြိတွယ် ရပ်ဆိုင်းနေတော့သည်ဖြစ်၍ ရှေ့သို့မတိုးမတက် မရွေ့မလျားနိုင် ဖြစ်တတ်သည်။ ဤငြိတွယ်ရပ်ဆိုင်းခြင်းစခန်းနှင့် အလားတူသဘောမျိုးသည် ဓားရေးတွင်လည်းရှိသည်။ ဓားရေးပြ ရာ၌ ရန်သူက ခုတ်မည်ရွယ်လျှင် သင်၏စိတ်ကို ရန်သူ့ဓားတွင် စူးစိုက်ထားလိုက်ပါ။ ထိုအခါ သင်သည် ရန်သူ၏ တန်ခိုးအောက် သို့ ကျရောက်သွားသည်ဖြစ်၍ မိမိကိုယ်ကို မထိန်းမချုပ်နိုင်ဘဲ မလွတ်မလပ်ဖြစ်လေမည်။ ဤသို့ အာရုံစူးစိုက်မှုမျိုးကို ငြိတွယ် ရပ်ဆိုင်းခြင်းဟု ငါဆိုသည်။ ဤသို့မဟုတ်ဘဲ သင့်ထံသို့ ရှေးရှု လာလင့်သောဓားကို သင်သည် မြင်ကားမြင်၏။ ဂရုမမူ၊ ဤဓားကို မည်သို့စီရင်ရမည်နည်းဟုလည်း မတွေးတော။ ဝိတက် ဝိစာရကင်း စွာ ရန်သူ့ဓားကိုလုယူ၍ ရန်သူ့ကိုပြန်ခုတ်ရန် ကြိုးစားခြင်းသည် သာလျှင် ရန်သူကို ရန်သူ့လက်နက်နှင့်ပင် နိုင်နင်းရသော ရန်

အောင်ကြောင်းတရား ဖြစ်သည်။ ဈာန်ဝါဒတွင် အဆိုတစ်ခုရှိ သည်မှာ ရန်သူ၏ဓားကို လုယူ၍ သူ့ဓားဖြင့်ပင် သူ့ကို ပြန်၍စီရင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ရန်သူ့လက်ရှိဓားကို ဂရုပြုမိလျှင်လည်း

ကောင်း၊ မိမိလက်တွင်ရှိသောဓားကို ဂရုပြုမိလျှင်လည်းကောင်း၊ ကာလ၊ ဒေသ၊ ပယောဂတို့ကို ဂရုပြုမိလျှင်လည်းကောင်း သင်၏ အာရုံသည် ငြိတွယ်ရပ်ဆိုင်းသည်ဖြစ်လေသောကြောင့် ရန်သူကို အခွင့်ကောင်း အချက်ကောင်းပေးသည်နှင့် တူလေတော့သည်။ ဤကပ်ငြိရပ်ဆိုင်းမှုမျိုးကို ဗုဒ္ဓဝါဒ၌လည်းကောင်း၊ ဓားရေး ကစား မှု၌လည်းကောင်း ကောင်းစွာ ရှောင်ကြဉ်ရမည်။ ဤသို့ တာကွန် ခေါ် ဈာန်ဆရာကြီးက ဈာန်ဝါဒနှင့် ဓားရေးနီးစပ်ပုံကို ရေးသား မိန့်မြွက်ခဲ့ဖူးလေသည်။ ဤကပ်ငြိရပ်ဆိုင်းမှုမျိုးကို နိပွန်ဘာသာ တွင် ဘွန်နိုဟုခေါ်၍ ပါဠိဘာသာတွင် ကိလေသာနှင့်အတူတူ ဖြစ်သည်ဟု ဆိုလေသည်။ မဟာယာနကျမ်းဂန်တွင် ပါဝင်သော ပညာပါရမီသုတ်ခေါ် ကျမ်းတွင်လည်း သင်၏စိတ်ကို မည်သည့်

နေရာတွင်မျှ ငြိတွယ်ရပ်ဆိုင်းမရှိပါစေနှင့်၊ အမြဲနိုးကြားထကြွနေ ပါစေဟု ဆုံးမထားချက်ရှိလေသည်။ ၎င်းပြင် ဓားရေးအတတ် သင်ရာတွင် ဓားရေးဆရာကို ဥပဇ္ဈာယ် (အိုရှို) ဟုခေါ်၍ သင်ရာ အခန်းကို ဗောဓိမဏ္ဍလ (ဒိုဇို)ဟု ခေါ်ထားသည်ကို ထောက်သော် ဓားရေးသမားတို့သည် ဈာန်ဝါဒမှ အစစအရာရာကို သင်ယူ အမွေ ခံထားသည်မှာ ထင်ရှားနေလေသည်။

ဓားနှင့်ပတ်သက်၍ အစလဝိဇ္ဇာခေါ် မလှုပ်ဝိဇ္ဇာ။ မုရှင်ခေါ် စိတ်မဲ့အခြေ စသောကိစ္စများရှိလေသေးသော်လည်း ဤမျှ နှင့်ပင် ဤအခန်းကို ရပ်ပါဦးမည်။

          ဈာန်နှင့် လက်ဖက်ရည်ပွဲ

          လက်ဖက်အကြောင်းကို ဦးပုည၏ မေတ္တာစာ၌ ကောင်းစွာဖတ်နိုင် သည်။ လက်ဖက်ရည်အကြောင်းကို ဥတုဘောဇနကျမ်း၌ အတော်အသင့် တွေ့နိုင်သည်။ ဥတုဘောဇနဆရာ ယောမင်းကြီးက လက်ဖက်ရည်အကြောင်း ကို အကောင်းရော အဆိုပါ ရေးခဲ့လေသောကြောင့် လက်ဖက်ရည်ကို အထူးမြတ်နိုးသူ နှောင်းဆရာတစ်ဦးက