မင်းသိင်္ခ - မြိုင်ဟေ၀န်

သစ်တောဝန်ထောက်လူထွက်ပန်းချီဆရာ

          ကျွန်ုပ်သည် အိန္ဒိယပြည်ရှိ “ဒါရဒွန်” တက္ကသိုလ်မှ သစ်တောသိပ္ပံဘွဲ့ကိုရရှိပြီးသည့်နောက် မြန်မာပြည်သို့ပြန်လာ ပြီးလျှင် သစ်တောဌာန၏ သစ်တောဝန်ထောက်အဖြစ်နှင့် သုံးနှစ်ခန့် အမှုထမ်းလာခဲ့ရာ နောက်ဆုံးတွင် ကျွန်ုပ်၏အထက် အရာရှိတစ်ဦးဖြစ်သော “ဗရန်းဒစ်” ဆိုသည့် မျက်နှာဖြူ၊ သစ်တောအရေးပိုင်နှင့် မသင့်မမြတ်ဖြစ်သောကြောင့် အလုပ်မှ နှုတ်ထွက်ခဲ့လေသည်။

          ထိုကဲ့သို့ ကျွန်ုပ်အလုပ်မှ နှုတ်ထွက်ခဲ့ရာတွင် မိန်းမ တောင်းရာ၌ လွန်စွာအသုံးဝင်သည့် သစ်တောဝန်ထောက်ဆိုသော ဂုဏ်ပုဒ်မရှိရုံမှလွဲ၍ စားဝတ်နေရေး၌ ထိခိုက်လောက်အောင် ကျဆင်းသွားခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်ုပ်၏မိဘနှစ်ပါး အမွေပေးထားခဲ့သော လယ်များနှင့် လက် ဝတ်ရတနာများကို ထုခွဲရောင်းချပြီးလျှင် ရရှိသည့် ငွေများအား “ချာတာဘဏ်” ၌ အပ်နှံကာ ဘဏ်တိုးကိုသာ လစဉ်မှန်မှန်ထုတ်ယူသုံးစွဲခဲ့သောကြောင့်ပင် ဖြစ်လေသည်။ ထို့ပြင် ကျွန်ုပ် | သည် အသောက်အစား၊ အပျော်အပါးနှင့် လောင်းကစားကင်းသော လူပျိုလူလွတ်တစ်ဦးဖြစ်သောကြောင့် ဘဏ်မှရရှိသည့် အတိုးငွေသည် ကျွန်ုပ်အဖို့ ဖူလုံစွာစားသောက်နိုင်ရုံမျှမက စီးပွားရေးကျပ်တည်းနေသော ကျွန်ုပ်၏မိတ်ဆွေများကိုပင် ပံ့ပိုးထောက်ကူနိုင်ခဲ့လေသည်။

          ကျွန်ုပ်အနေဖြင့် အပိုကုန်ကျသောငွေမှာ မြန်မာပြည် အနှံ့ အပြားသို့ ခရီးလှည့်လည်ပြီးလျှင် တိုင်းရင်းသားပေါင်းစုံ | တို့၏ ဓလေ့ထုံးစံနှင့် ဝတ်စားဆင်ယင်မှုတို့ကို ဖော်ပြသည့် | ပန်းချီကားများကို ရေးဆွဲစုဆောင်းနေခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။

          ကျွန်ုပ်သည် ပန်းချီဆရာတစ်ဦးဟု ခေါ်ဆိုနိုင်လောက်သည့်အရည်အချင်းကို မရရှိသေးသော်လည်း ငယ်စဉ်ကပင် ကျောင်း နေရင်း ကျောင်းစာတစ်ဖက်နှင့် ဝါသနာအလျောက် လေ့ကျင့်ခဲ့သော အကျိုးကျေးဇူးကြောင့် ကျွန်ုပ်ရေးဆွဲထားသည့် ပန်းချီ ကားကို မြင်ကြသူအပေါင်းထံမှ “မဆိုးပါဘူး” ဆိုသော ချီးကျူး သံကို မကြာခဏကြားခဲ့ရလေသည်။

          ကျွန်ုပ် အလုပ်မှထွက်ပြီး တစ်နှစ်အတွင်း၌ပင် မြန်မာ ပြည်ရှိ နေရာအတော်တော်များများသို့ ခရီးလှည့်လည်ခဲ့ကာ ပန်းချီကားပေါင်းတစ်ရာကျော်ကို ရေးဆွဲစုဆောင်းနိုင်ခဲ့လေ သည်။ ယခုအခါ ကမ္ဘာအနှံ့ အပြားလှည့်၍ တိုင်းပြည်ကြီးများရှိ ပြတိုက်များသို့ ပန်းချီကားများနှင့် ယဉ်ကျေးမှုလက်ရာကောင်း များကိုရောင်းချ၍ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပြုသော ‘ရမ်းမိုး ဆိုသည့် ပြင်သစ်လူမျိုးတစ်ဦးက ကျွန်ုပ်၏ပန်းချီကားအချို့ကို ဈေးကြီးပေးကာ ဝယ်ယူနေပြီ ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကျွန်ုပ်အနေဖြင့် ကျွန်ုပ်ဝါသနာပါသော ခရီးလှည့်လည်၍ ပန်းချီရေးဆွဲခြင်းအလုပ်အား အကြောင့်အကျကင်းမဲ့စွာဖြင့် | လွတ်လွတ်လပ်လပ် လုပ်ကိုင်နိုင်လေတော့သည်။

          တစ်နေ့သ၌ ရှမ်းပြည်နယ်တောင်ပိုင်း၊ တောင်နီဟု ခေါ်သည့်အရပ်၌ ငါးရက်လျှင်တစ်ကြိမ်ကျဖြစ်သော ငါးရက် ဈေးကလေးအတွင်းတွင် ကျွန်ုပ်သည် ဈေးရှုခင်းအား ပန်းချီရေး ဆွဲလျက်ရှိလေ၏။ ကျွန်ုပ်သည် ထိုအရပ်သို့ ရောက်ရှိနေသည် မှာ နှစ်ရက်ခန့်မျှသာရှိသေးသောကြောင့် ဒေသခံရှမ်းအမျိုး သားများအနေဖြင့် ကျွန်ုပ်အား မျက်နှာစိမ်းလျက် ရှိလေသည်။ ကျွန်ုပ်အနေဖြင့်လည်း ကျွန်ုပ်တည်းခိုနေသည့်နေအိမ်မှ အိမ် ရှင်ဖြစ်သူ “အိုက်ပန်” ဆိုသော ရှမ်းအမျိုးသားမှလွဲ၍ ကျန်လူ များအား ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်မှု မရှိသေးချေ။ သို့ရာတွင် အိမ်ရှင်ကောင်းပီသသော ရှမ်းအမျိုးသားတို့၏ စိတ်ဓာတ်ကြောင့် ကျွန်ုပ်မှာမူ ထိုဒေသကလေး၌ လွတ်လပ်စွာ နေထိုင်နိုင်ခဲ့လေ သည်။

          အချိန်အားဖြင့် နံနက်ကိုးနာရီခန့်ရှိပြီဖြစ်သော်လည်း ဈေးကလေးမှာ လူစည်ကားလျက်ပင်ရှိသေးသည်။ ငါးရက် တစ်ဈေးဖြစ်သောကြောင့် အနီးအနားရွာများမှ ဈေးဝယ်သူ ရောင်းသူများပါ လာရောက်ကြသည်ဖြစ်ရာ အလွန်သေးငယ်သော တောင်နီရွာ၏ ဈေးကလေးမှာ တိုးမပေါက်အောင် စည်ကားနေပေတော့သည်။

          ရှမ်းအမျိုးသားများသည် များသောအားဖြင့် သူတစ် ပါးကိစ္စများ၌ စိတ်ဝင်စားမှုနည်းပါးသူ (မစပ်စုတတ်သူ) များ ဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ ကျွန်ုပ်ပန်းချီရေးဆွဲနေသည်ကို စုပြု ဝိုင်းအုံ၍ကြည့်ရှုခြင်း မပြုကြချေ။ ပန်းချီဝါသနာဓာတ်ခံရှိ ဟန်တူသော လူလေးငါးယောက်မျှသာလျှင် ကျွန်ုပ်ရေးဆွဲနေသော ပန်းချီကားအား စိတ်ဝင်တစား ကြည့်ရှုမောလျက် ရှိလေ၏။ ထို့ကြောင့်လည်း ကျွန်ုပ်အနေဖြင့် ပန်းချီကား၌ အာရုံသွင်းကာ စိတ်ပါလက်ပါ ရေးဆွဲနိုင်လေသည်။

          ကျွန်ုပ်သည် အောက်ဒိုး Out Door ခေါ် ပြင်ပရှုခင်း ပန်းချီကားများအား မကြာခဏရေးဆွဲခဲ့ဖူးသည်ဖြစ်ရာ နှစ် နာရီခန့်မျှကြာသည့် အချိန်ပိုင်းကလေးအတွင်း၌ပင် ကျွန်ုပ် ပန်းချီကားသည် အပြီးသတ်၍ အချောကိုင်ရန် အနေအထား သို့ ရောက်ရှိနေလေပြီဖြစ်၏။

          ထိုစဉ် ကျွန်ုပ်၏ နှာခေါင်းအတွင်းသို့ သင်းပျံ့မွှေးကြိုင်သော ရေမွှေးနံ့တစ်ခု ဝင်ရောက်လာသောကြောင့် ကျွန်ုပ်မှာ လွန်စွာ အံ့အားသင့်၍သွားမိလေ၏။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်ုပ်၏နောက်တွင်ရပ်ပြီး ပန်ချီကားအားကြည့်ရှုနေကြသူ များသည် ယောက်ျားများသာဖြစ်သည်ကို ကျွန်ုပ်သိထားသည် ဖြစ်ရာ ထိုကဲ့သို့သော ရေမွှေးနံ့မျိုးကို ရှူရှိုက်မိစရာအကြောင်း မရှိချေ။ အကယ်၍ အမျိုးသမီးတစ်ဦးက စိတ်ဝင်စား၍ လာ ရောက်ကြည့်ရှုနေပါကလည်း ထိုအရပ်ဒေသ၌ ရေမွှေးသုံးသည့် အလေ့အထမျိုးရှိကြမည်မဟုတ်ပေ။ ကျွန်ုပ်သည် ပန်းချီကား၌ ဆက်လက်၍ အာရုံသွင်းကာ ရေးဆွဲပါသော်လည်း စိတ်ဝင်စား ခြင်းမရှိတော့ပြီဖြစ်ရာ နောက်ဆုံး၌ နောက်ဘက်သို့ လှည့်၍ ကြည့်မိလေတော့၏။

          သိုးမွေးဆွယ်တာအဖြူရောင်နှင့် ရှမ်းထဘီတို့ကို ဝတ် ဆင်ထားသော လွန်စွာလှပသည့်မိန်းကလေးတစ်ယောက်သည် ကျွန်ုပ်၏ပန်းချီကားအား ငေးမောကာကြည့်ရှုနေလေသည်။ အသက်အရွယ်အားဖြင့် ဆယ့်ရှစ်နှစ်၊ ဆယ့်ကိုးနှစ် ပတ်ဝန်း ကျင်ခန့်မျှသာရှိသေးဟု ကျွန်ုပ် မှန်းဆမိလေ၏။ မြန်မာ မိန်းကလေးဖြစ်သော်လည်း ဝါဝင်းနုထွေးသော အသားအရေနှင့် ရှမ်းထဘီတို့ကို ဝတ်ဆင်ထားခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း၊ ရှမ်း ပြည်နယ်၏ပတ်ဝန်းကျင်ဓာတ်ခံကြောင့်လည်းကောင်း၊ ရုတ် တရက်ကြည့်လိုက်လျှင် ရှမ်းပျိုဖြူကလေးဟု ထင်မှတ်စရာ အကြောင်းရှိလေသည်။

          မိန်းကလေးသည် စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှ ကျွန်ုပ်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရုံလောက် ကြည့်လိုက်ပြီးလျှင် ပန်းချီကား ကိုသာ ဆက်လက်၍ စိတ်ဝင်စားစွာ ငေးမောကြည့်နေမိပြန်တော့သည်။ ကျွန်ုပ်လည်း မိန်းကလေး၏ ရူပါရုံအား စက္ခုအာရုံ ဝင်စားနေသော်လည်း မသင့်တော်သည်ဖြစ်သောကြောင့် သူမ ကို ကျောခိုင်းလိုက်ပြီးလျှင် ပန်ချီကားအား ဆက်၍ ရေးရပြန် လေ၏။ ခဏမျှကြာသောအခါ သင်းပျံ့သောရေမွှေးနံ့သည် ကျွန်ုပ်၏နှာခေါင်းဝမှ ပျောက်လွင့်၍ သွားလေသောကြောင့် နောက်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ စောစောကမိန်းကလေး ကို မတွေ့လိုက်ရတော့ပေ။ ကျွန်ုပ်၏အနားမှ ချွတ်နင်းထွက်ခွာ ၍သွားလေပြီဖြစ်၏။ ထိုခဏ၌ အဘယ်သို့သောအကြောင်းကြောင့်မသိ၊ ကျွန်ုပ်၏စိတ်ထဲတွင် ဟာ၍ ကျန်ရစ်ခဲ့လေတော့သည်။

          ကျွန်ုပ်သည် နောက်ထပ် နာရီဝက်ခန့်ကြာအောင်ပန်းချီကားအား ခြယ်မှုန်းပြီးသည့်နောက် လိုအပ်သော အလင်း အမှောင်နှင့်အရောင်အထားအသိုတို့ကို တည်းခိုသည့်အိမ် ရောက်မှ ပြန်၍ရေးတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးလျှင် ပန်းချီ ကားချပ်၊ ဒေါက်တိုင်၊ စုတ်တံများနှင့် ဆေးဘူးအားသိမ်းဆည်း ကာ ဈေးအတွင်းမှထွက်၍လာလေ၏။

          အခါတိုင်း၌ ကျွန်ုပ်သည် ပန်းချီရေးဆွဲပြီးပြန်လာစဉ် | လမ်းတစ်လျှောက်လုံးတွင် ရေးဆွဲခဲ့သော ပန်းချီကားကိုသာ စိတ်အာရုံစွဲထင်ကာ မြင်ယောင်လျက်ရှိတတ်လေသည်။ ယခုမူ ငါးရက်တစ်နေ့ ရှုခင်းပန်းချီကားကလေးအား မျက်လုံးထဲ တွင်မမြင်ရတော့ဘဲ ထိုပန်းချီကားကလေးကို စိတ်ပါဝင်စားစွာ ကြည့်၍သွားသော အမျိုးသမီးလေး၏ လှပချောမွေ့သည့် မျက်နှာလေးကိုသာ မြင်လျက်ရှိလေတော့သည်။

          သူကလေးက ဒီဒေသကို ဘာလာလုပ်တာလဲ၊ သူကလေး တစ်ယောက်ထဲလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့မိဘတွေနဲ့လား၊သူကလေးက ဘယ်တော့ပြန်မှာလဲ၊ ဒီရွာမှာ ကြာဦးမှာလား၊ | ဘယ်သူ့အိမ်မှာတည်းနေသလဲ၊ အလယ်သက်သက်ပဲလား၊ ဒါမှ မဟုတ်..

          စသည့် မေးခွန်းများသည် ကျွန်ုပ်၏ခေါင်းထဲတွင် ပြည့်ကျပ်၍လာလေတော့သည်။

          ဤသို့ဖြင့် အလှနတ်မိမယ်ကလေး ဒေဝစ္ဆရာ၏ ညှို့ယူဖမ်းစားခြင်းကို ခံလိုက်ရသော ကျွန်ုပ်သည် တည်းခိုရာ “အိုက်ပန်” ၏အိမ်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိလေတော့၏။

          အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင်ထိုင်ပြီး လက်ဖက်ရည်ကြမ်း သောက်နေသော “အိုက်ပန်” သည် ကျွန်ုပ်ကိုမြင်လိုက်သည် နှင့်..

          “ဗျို့  .. ဆရာလေး. . ဒီနေ့အဖို့ အဆင်ပြေရဲ့လား”

          “ဟုတ်ကဲ့၊ ပြေပါတယ် ကိုအိုက်ပန်။ နောက်ထပ် နည်းနည်းပါးပါး လုပ်လိုက်ရင်တော့ ပန်းချီကား တစ်ခု ဖြစ်သွားပြီပေါ့”

          “ကျုပ်ကတော့ စိတ်ပူနေလိုက်ရတာဗျာ။ ဆရာလေးက ဈေးလယ်တည့်တည့်မှာ ပန်းချီရေးနေ တယ်ဆိုတော့ ရွာခံကာလသားတွေကများ၊ နောက်လားပြောင်လားလုပ်ပြီး အနှောင့်အယှက် ပေးမလားလို့ စိတ်ထဲမှာ ထင်နေမိသေးတယ်” “ဘာတစ်ခုမှ မဖြစ်ပါဘူးဗျာ။ အားလုံး ယဉ်ကျေး ကြပါတယ်။ လူသိပ်များများတောင် ဝိုင်းအုံပြီး မကြည့်ကြဘူး၊ မြို့ကြီးတွေမှာထက်တောင် အလိုက်သိကြပါသေးတယ်” ။ “ဟုတ်ပါတယ်လေ။ ကျုပ်ကသာ ပုတတ်လို့ တွေးပူနေမိတာပါ။ အမှန်တော့ ကျုပ်တို့ရွာကလူ တွေဟာ စည်းကမ်းရှိကြတယ်။ အထူးသဖြင့် ဧည့်သည်အပေါ်မှာ အလိုက်သိတဲ့ နေရာမှာ

တော့ တခြားရွာတွေနဲ့ ပြိုင်ဝံ့ပါတယ်”

          “လှပါသည်” ဆိုမှ “ရေမချိုးရသေးလို့ပါ” ဆိုသည့် စကားအတိုင်း အိုက်ပန်သည် ကျွန်ုပ်အား သူ၏ရွာအကြောင်း ကို ဋီကာချဲ့၍ ကြွားလေတော့၏။

          “ပြီးတော့ ကျုပ်တို့ရွာလောက် ရှုခင်းသာယာတဲ့ ရွာမျိုးကို ဒီရှမ်းပြည်နယ်မှာ မရှိသေးဘူး ဆရာ လေး။ ဆရာလေးတို့လို ပန်းချီဆရာတွေဆိုရင်တော့ ပန်းချီကားတွေ အများကြီးရမှာပဲ” “ဒါနဲ့ ဒီရွာကို ကျွန်တော်အပြင် မြန်မာပြည်က လာတဲ့ တခြားဧည့်သည်တွေများ ရောက်နေ သေးလား ကိုအိုက်ပန်”

          ကျွန်ုပ်၏စကားကြောင့် အိုက်ပန်သည် မျက်မှောင် ကုတ်ကာ ခေတ္တမျှစဉ်းစားပြီးနောက်..

          “ဟင့်အင်း..၊ ကျုပ်တော့ မတွေ့သေးပါဘူး။ မြန်မာပြည်က ဧည်သည့်တွေရောက်နေတယ်လို့ လည်း မကြားမိပါဘူး။ ကျုပ်တို့ ရွာကလူတွေ ဟာ မစပ်စုတတ်ပေမယ့် ရွာကကျဉ်းလေတော့ ဘယ်အိမ်မှာ ဘယ်ဧည့်သည်မျိုး ရောက်နေ တယ်ဆိုတာကိုတော့ သိကြပါတယ်ဆရာလေး” “ကျွန်တော် မနက်က ဈေးထဲမှာပန်းချီရေးဆွဲနေတုန်း ဈေးလာဝယ်တဲ့ မြန်မာမိန်းကလေးတစ် ယောက်ကို တွေ့လိုက်တယ်။ ဝတ်စားထားပုံကတော့ မြို့ပုံပဲ”

           “အသက်က ဘယ်အရွယ်လောက်လဲ ဆရာလေး”

          “ဆယ့်ရှစ်နှစ်၊ ဆယ့်ကိုးနှစ်လောက်ပဲ ရှိမယ်ထင် တယ်။ ရုပ်ရည်ကလည်း တော်တော်လေးကိုချော တယ်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ ခပ်သွယ်သွယ်ပဲ”

          ထိုအခါ အိုက်ပန်သည် အားပါးတရ ရယ်မောပြီးလျှင်..

          “ဟား.. ဟား.. ဟား.. ဆရာလေးတော့ မြိုင်ဟေဝန်မင်းသမီးကို တွေ့လာပြီနဲ့တူတယ်” “မြိုင်ဟေဝန်မင်းသမီးလား၊ ဘာလားတော့ မသိ ပါဘူးဗျာ။ ဒါပေမယ့် တော်တော့်ကို ချောတဲ့ မိန်းကလေးပဲ။ ကျုပ်တော့ဗျာ ဒီလိုနေရာမျိုးမှာဒီလောက်လှတဲ့မိန်းကလေးမျိုးကို လာတွေ့လိုက် | မယ်လို့ မထင်မိခဲ့ဘူး၊ ဒါနဲ့သူက မင်းမျိုးမို့

          " မြိုင်ဟေဝန်မင်းသမီးလေးလို့ ခေါ်ကြတာလား” “မင်းမျိုးတော့မဟုတ်ပါဘူးဆရာလေး။ ဒါပေမယ့် တစ်ရွာလုံးက အဲဒီမိန်းကလေးကို မြိုင်ဟေဝန် မင်းသမီးလေးခေါ်ကြတယ်။ သူရဲ့ နာမည်အရင်း ကိုတော့ တစ်ရွာလုံး ဘယ်သူမှမသိကြသေးဘူး။ ကျုပ်လည်း မြန်မာပြည်ကို ခဏခဏရောက်လေတော့ မြန်မာအမျိုးသမီးချောချောကလေးတွေ ကို မြင်ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့ရွာက မြိုင်ဟေဝန်မင်းသမီးလေးလို ချောတဲ့ မြန်မာ အမျိုးသမီးမျိုးကိုတော့ မတွေ့ဖူးသေးဘူး” “မြိုင်ဟေဝန်မင်းသမီးရဲ့ ချောပုံ လှပုံကိုတော့ မပြောပါနဲ့တော့ဗျာ။ အဲဒါကတော့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် တွေ့လာရတယ်ဆိုတော့ ယုံပါတယ်။ | ကျွန်တော်သိချင်တာက ဒီရွာမှာနေတာလား။