မင်းသိင်္ခ - မဟာမြိုင်ခရီးသည်(ပထမပိုင်း)

လိပ်ပြာ

'           ကျွန်ုပ်သည် ထောင်ဒဏ် ( တစ်သက်တစ်ကျွန်း) ကျခံနေရသော အကျဉ်းသား တစ်ဦးဖြစ်၏။ ထိုသို့ ထောင်ဒဏ်ကျခံနေရသော်လည်း အများသူငါ အကျဉ်းသားများကဲ့သို့ အလုပ်လုပ်ခြင်းက မရှိပေ။ ကျွန်ုပ် အား ရှစ်ပေပတ်လည်မျှသာရှိသော အခန်းကျဉ်းကလေးထဲသို့ ထည့်သွင်း ထား၏။ ထိုအခန်းကျဉ်းကလေးအားလောင်အခေါ်အဝေါ်အားဖြင့်'တိုက်' ဟုခေါ်၏။ ကျွန်ုပ်သည် တရားရုံမှ အပြစ်ဒဏ်ချမှတ်လိုက်သည့် အချိန်မှ စ၍ ဤကျဉ်းမြောင်းသော တိုက်ကလေးထဲတွင် နှစ်ပေါင်းနှစ်ဆယ်လုံးလုံး တစ်ဦးတည်းနေ ရပေလိမ့်မည်။ အစပထမတွင်ဤသို့ ကျဉ်းမြောင်းကျပ် တည်းသော တိုက်ကလေးထဲတွင် ပျင်းရိငြီးငွေ့ဖွယ်ရာ နေထိုင်ရမည့် အဖြစ်ကိုတွေး၍ “ဒုက္ခပါပဲ'ဟု ညည်းညူမိသော်လည်း တစ်နှစ်ခန့်နေမိ သောအခါ၌ နေသားကျ၍လာလေတော့၏။

          နံနက် လေးနာရီလောက်တွင် အိပ်ရာမှနိုးပြီး တပိုတပါးသွားခြင်း၊ မျက်နှာသစ်ခြင်း၊ အခန်းကို တံမြက်စည်းလှည်းခြင်း စသော အလုပ်များကိုနာရီဝက်အတွင်း ပြီးစီးအောင်လုပ်၏။ ထို့နောက် ကျွန်ုပ်၏ ခန္ဓာကိုယ်ရှိ အကြောများအနက် အရေးကြီးသော တစ်ဆယ့်ကိုးနေရာကို ဖြေလျှော့ ပေးရလေသည်။ ထိုအကြောလျှော့သော လုပ်ငန်းမှာလည်း နာရီဝက်နှင့် ပင်ပြီး၏။

          ငါးနာရီထိုးသောအခါ၌ ကျွန်ုပ် အကိုင်းကျခံနေရသော တောင်ကြီး ၏"မိန်းဂိတ်'ခေါ် ထောင်အဝင်တံခါးပေါ်မှ ဗဟိုဂိတ်ကြီး၏ ခရာသံကို ကြားရလေတော့၏။ ထိုအခါ၌ ကျွန်ုပ်သည် ကျွန်ုပ်အား ပေးထားသော ဝါးကြမ်းဖျာကလေးပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ အထက်ကဆိုခဲ့သည့် အတိုင်း တန်းမာရေးလေ့ကျင့်ခန်းသဘောဖြင့် လျှော့ခဲ့သော အကြော တစ်ဆယ့်ကိုးနေရာကို ထပ်မံ၍ လျှော့ပြန်လေတော့၏။

          ပထမလျှော့ခြင်းသည် ကိုယ်ကာယကို လှုပ်ရှား၍ပြုလုပ်ခြင်းဖြစ် သော်လည်း ယခုအကြိမ်လျှော့ခြင်းမှာမူ ကိုယ်ကာယကို ငြိမ်ငြိမ်ကလေး ထား၍ အထက်ကလျှော့ခဲ့သော နေရာများကို စိတ်သက်သက်ဖြင့် လျှော့ ခြင်းဖြစ်၏။ -

          ငါ့ရဲ့ဦးခေါင်းခွံ တစ်ခုလုံးမှာရှိတဲ့ အကြောတွေလျော့သွားပြီး လျော့သွားပြီး လျော့သွားပြီး ငါရဲ့ နဖူးပြင်တစ်ခုလုံးမှာရှီတဲ့ အကြောတွေအားလုံးလျော့သွားပြီး လျော့သွားပြီး သွားပြီး ငါ့ရဲ့ မျက်လုံးမှာရှိတဲ့ အကြောတွေအားလုံး လျော့သွားပြီး လျော့သွားပြီး လျော့သွားပြီ...။

          အထက်ပါအတိုင်း စိတ်ထဲမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ရွတ်ဆိုကာ ဖြေလျှော့ ၊ လေ၏။ ဤသို့လျှော့ရာတွင် အခြားနေရာများ၌ တစ်ကြိမ်သာ ဖြေ ဘူရသော်လည်း လည်ပင်းနေရာကို ဖြေလျှော့သောအခါ၌မူ လည်ပင်း ရွှေ့ပိုင်း၊ လည်ပင်းအနောက်ပိုင်း၊ လည်ပင်းအတွင်းပိုင်းဟူ၍ သုံးပိုင်း ကာ လျှော့ရလေ၏။

          ဤသို့ စိတ် အကြောများဖြေလျော့ခြင်းကို ပိတ်ပညာကျမ်းများ၊ ဆဂါကျမ်းများ၌"

ရိုက်ဇေးရှင်း' ဟူ၍လည်းကောင်း၊ “ဟာသယောဂ' ၍လည်းကော ခမ်းနားရေးသားကြသည်ကို ကျွန်ုပ်များစွာ ဖတ် ခဲ့၏။ ဤသို့ ပြုလုပ်ခြင်းအတွက် မည်သည့်အကျိုးတရားမျိုး ရရှိသည် ခု စာဖြင့်ရေးသား၍လည်းကောင်း၊ နှုတ်အားဖြင့်ပြော၍လည်းကောင်း ည့်စုံနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။ ကျွန်ုပ်သည် လီလက် ရှင်းလုပ်ငန်းကို နှက်ငါးနာရီမှ ခြောက်နာရီအထိ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ပြုလုပ်ခဲ့၏။ :

          ခြောက်နာရီထိုးသောအခါ၌ ကျွန်ုပ်အားဆောင့်ရသော တာဝန်ကျ ဒါသည် အိမ်သို့ပြန်သွားပြီးဖြစ်၍ ၎င်း၏နေရာတွင် နေ့တာဝန်ကျ ဘင်ဝါဒါတစ်ဦး ရောက်ရှိလာမြဲဖြစ်၏၊ ထိုအချိန်၌ ကျွန်ုပ်သည်အတို ဆုံး အလွယ်ဆုံး၊ အရှင်းဆုံးဖြစ်အောင် ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင် စီမံထားသော လုပ်သုံးစကား ဘုရားရှိခိုးဖြင့် ဘုရားကို ရှိခိုးကန်တော့လေ။ ထိုဘုရားသောလုပ်ငန်းမှာ နှစ်မိနစ်ခန့်ပင် ရှိလေ၏၊ ထို့နောက် နံရံဘက်သို့ မျက်နှာလှည့်၍ နံရံနှင့်တစ်တောင်အကွာတွင် တင်ပျဉ်ခွေထိုင်၏။ ခါးကိုကြောင့်ဖြောင့်မတ်မတ်ထား၏။ လက်နှစ်ဖက်ကို တင်ပျဉ်ပေါ်တွင် ထပ်၍ တင်ထား၏။ ထပ်၍ထားပုံမှာလည်း ညာလက်ဝါးသည် အောက်မှဖြစ်၍ဘယ်လ ငါးသည် အပေါ်မှဖြစ်၏။ လက်ဝါးများကို ပက်လက်လှန် | ၏။ လက်မှခု ထိပ်ချထိထား၏။

          ထို့နောက် “မဟာယာန” ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များ လွန်စွာအလေးထား သော 'ဒါဂုမခေါ် ဆရာသခင်အရှင်သူမြတ် “ဗောဓိဓမ္မအစဉ်သဖြင့် ဆိုသော 'ဟာဒယသုတ်မှ အောက်ဖော်ပြပါအပိုဒ်ကိုရင်ခေါင်းမှလာ အသံဖြင့် ရွတ်ဆိုလေ၏။

" ဥုံ ဂတေ ဂတေ ပါရဂတေ

ပါရဆမ်ဂတေ

ဘေဓိဘွာဟ "

          ကျွန်ုပ်သည် တစ်နာရီတိတိရွတ်ဆို၏။ ခုနစ်နာရီထိုးသောအခါ ဂိတ်ကြီးပေါ်မှ သံချောင်းခေါက်သံကို ကြားရလျှင် ရွတ်ဆိုခြင်းကို ၊လိုက်၏။ ထိုအချိန်၌ နေ့ခင်းတာဝန်ကျ အစောင့်သည် ကျွန်ုပ်အား အိုးနှင့် ဂံဖလားသွန်ရန် တံခါးကို ဖွင့်ပေး၏။ သွန်ပြီးသည်နှင့် ချက် တိုက်အတွင်းသို့ ပြန်ဝင်ပေးရ၏၊ အစောင့်သည် တံခါးကိုပိတ်၍ - တုန်းထိုးကာ သော့လောက်ကြီးကိုနှိပ်၍ ခတ်လိုက်၏။

          ထိုအချိန်မှစ၍ ကျွန်ုပ်သည် ကျွန်ုပ်၏အခန်းလေးထဲတွင် ကိုးနာ ထိုးသည်အထိ ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်လေတော့၏။ ကိုး ထိုးသောအခါ၌ တိုက်ခန်းများသို့ ထမင်းဝေသော အကျဉ်းသားလေး ဦးသည် ထမင်းနှင့် ဟင်းရွက်ပြုတ်ကို လာ၍ပေးရ၏။ ထိုဟင်းရွက်အား ထောင်အခေါ်အားဖြင့် 'တာလပေါဟု ခေါ်၏။ ကျွန်ုပ်သည် နံနက် စာကို မိနစ်အနည်းငယ်အတွင်း၌ပင် အောင်စား၏။ ထမင်းစားပြီးသောအခါ၌ ဆောင်ဝါဒါတောင့်ထံတွင် ဆေးလိပ်မီးတောင်းကာ နွား တံဆိပ်ဆေးလိပ်၏ သုံးပုံတစ်ပုံကုန်သည်အထိ ဖွာရှိုက်ပြီးနောက် အိပ်စက် လေတော့၏။

          နေ့လယ် ယ့်တစ်နာရီကျော်ကျော်လောက်တွင် အိပ်ရာမှ နိုး လေ၏။ ထိုအခါ၌ အစောင်ဝါဒါသည် ကျွန်ုပ်ထံ လာရောက်၍ တံခါး ခွင့်ပေးပြန်၏ ယခုဖစ်ခါ ဖွင့်ပေးခြင်းမှာ ကျွန်ုပ် ရေချိုးရန်ဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်သည် ဤဘချိန် ၌ ရေချိုးခု၏။ ထောင်မှ တစ်ပတ်တစ်ကြိမ်ပေးသော ဆပ်ပြာခဲလေးဖြင့် အဝတ်လျှော်ရ၏။ ရေချိုးချိန်၊ အဝတ်လျှော်ချိန်း စုစုပေါင်း ဆယ်မိနစ်သာရ၏။ ပြီးလျှင် တိုက်ထဲသို့ ပြန်၍ဝင်ပေးရ၏။ ထိုအခါ၌ အစောင့်ဝါဒသည် သံတံခါးကိုပိတ်၍ မင်းတုန်းကို ဂျိုင်းခနဲ ဆိုးပြီးလျှင် သော့ကို ကျောက်ခနဲခတ်ကာ|

“ဒီနေ့အတွက် ပြီးပြီ”

ဟု ပြောလေ့ရှိ၏။ ကျွန်ုပ်အား ထိုနေ့အဖို့ တံခါးဖွင့်ပေးရန် မလိုတော့ကြောင်း ပြောလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်၏။ ထိုအချိန်မှစ၍ ကျွန်ုပ်သည် နံရံဘက် သို့လှည့်ကာ နံရံနှင့်တစ်တောင်အကွာတွင် တင်ပျဉ်ခွေင်၍ ကျွန်ုပ်၏ အလုပ်ကို စလေတော့၏။

          ကျွန်ုပ်၏ အသက်အရွယ်နှင့် အနာဂတ်ကို လှမ်းမျှော်ကြည့်သောအခါ၌ ထိုအနာဂတ်သည် အခါခပ်သိမ်း အကျည်းတန်လျက်ရှိလေ၏။ လွတ်ရက်မစေ့မီ သေချင်လည်း သေသွားမည်။

          ဤသို့ဆိုလျှင် ကျွန်ုပ်သည် ဆောင်အပြင်သို့ရောက်ရန် အကြောင်း | မရှိတော့ပေ။ ကျွန်ုပ်သည် ဤသို့ စိတ်ကူးမိသည့်အလျောက်“ကျွန်ုပ်ရုပ်ကြီးသည် မမှောင်ထဲတွင် နေရပေဦး၊ ကျွန်ုပ်၏ လိပ်ပြာ သို့မဟု၍ကျွန်ုပ်၏ကိုယ်အတွင်းမှ 'မနုသုခမန္နာ' သို့မဟုတ်၊ ဇာတိခန္ဓာသည်။

          ထောင်အပြင်သို့ထွက်ရလျှင် ကောင်းလေစွ”ဟု တွေးမိသည့်အလျောက် ကျွန်ုပ်သည် အချိန်ရတိုင်း လိပ်ပြာလွှင့်ခြင်းအလုပ်ကို လေ့ကျင့် တော့၏။

          လူအတော်များများသည် လိပ်ပြာလွှင့်သည်ဆိုသော စကားကို ကြုံဖူးကြ၏ ။ လိပ်ပြာလွင့်သည်ဆိုသည်မှာ တစ်စုံတစ်ခုကို အပြင်းအထန်ကြောက်လန့်၍ သွားသောအခါ၌ အထက်ကဆိုခဲ့သော အနုသုခမခ 'ဇောတိခနွား၊ သို့မဟုတ် လိပ်ပြာသည် ကိုယ်မှ ရုတ်တရက်ခွာထွက် လွင့် ၍ အဝေးသို့ရောက်သွားကုတ်ခြင်းဖြစ်၏။

          ထိုလိပ်ပြာသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ရုပ်ရည်၊ အရပ်အမောင်း၊ အဝအပ်အတိုင်း တစ်ပုံစံတည်း ထပ်တူထပ်မျှ တူညီသော သဘောရှိ၏။ ရုတ်များတွင် မကြာခဏ တွေ့မြင်ရသော နှစ်ကိုယ်ခွဲကဲ့သို့ဖြစ်၏။ သို့သော လိပ်ပြာသည် ကျွန်ုပ်တို့နှင့် လွန်စွာတူသော်လည်း လွန်စွာမှ နူးညံ့၏။ လွန်စွာမှ ပေါ့ပါး၏။ ကျွန်ုပ်တို့ခန္ဓာကိုယ်မှ လိပ်ပြာသည် ခွာထွက်သွားသော်လည်း လိပ်ပြာ၏ ကုတ်ဖိုးအထက် နောက်စေ့အောက်နေရာ ပကတိလူ၏ ချက်တိုင်နေရာတွင် ဆက်သွယ်နေသော ကြိုးတစ်ချောင်း ရှိ၏။

          ထိုကြိုးကို 'ဆေးလ်ဗားကော့ဒ် ́ဟု ခေါ်၏။ ပြဒါး၏အရောင်ကဲ့သို့ တဖျပ်ဖျပ်လက်သော အရောင်ရှိ၏။ ထိုကြိုးလုံး၏ အရွယ်မှာ အိမ်သုံး ပလတ်စတစ် ရေပိုက်လုံးထက် အနည်းငယ်သာသေး၏ကြိုး၏အလျား က ခန့်မှန်း၍ မရနိုင်ပေ။ ရှည်ချင်သလောက်ရှည်နိုင်၏။

          အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် လိပ်ပြာလွင့်သွားစဉ် ထိုကြိုးပြက်သွား က လိပ်ပြာသည် လွင့်မျောချင်ရာ လွင့်မျောသွားပြီး ကိုယ်ခန္ဓာဆီသို့ ပြန်၍ မရောက်နိုင်တော့ပေ။ ထိုအခါ၌ သေသည်ဟု ကိုယ်ခန္ဓာဘက်မှ ကြည့်သူများက ဆိုကြလေ၏။ ကိုယ်ခန္ဓာက သေဆုံးသွားသည်မှာလည်း အမှန်ပင်ဖြစ်၏။ လိပ်ပြာမှာမူ သေဆုံးခြင်းမရှိ မျောချင်ရာပျော၍ သွား နေမည်ဖြစ်၏။

          လိပ်ပြာလွင့်ခြင်းဆိုသည်မှာ အထက်ကဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း လိပ်ပြာသည် လွင့်ချင်သလိုလွင့်ထွက်သွားသည်ဟု ဆို၏၊ သို့ရာတွင် ယခု ကျွန်ုပ် လေ့ကျင့်နေသည်မှာ `လွင့်ခြင်း မဟုတ်၊ “လွှင့်ခြင်း ဖြစ်၏။

          လွင့်နှင့်လွှင့်သည် လွန်စွာခြားနား၏။

           လွင့်သည်ဆိုခြင်းမှာ လေထဲတွင် ငှက်မွေးကလေး၊ သစ်ရွက်ခြောက်လေး လွင့်သကဲ့သို့ လွင့်ချင်ရာလွင့်၍ ကျချင်ရာ ကျသွားခြင်းဖြစ်၏။

          လွှင့်သည်ဆိုခြင်းမှာ ရွက်သင်္ဘော ရွက်လွှင့်သကဲ့သို့ မိမိလိုရာသို့ နောက်ပြီး မူလနေရာသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိအောင် ဆောင်ရွက်ခြင်းကိုပေ၏။ ကျွန်ုပ်သည် ကျွန်ုပ်၏ လိပ်ပြာကို ထောင်အပြင်ရှိ ကျွန်ုပ်၏ ခင်အိုကြီးထံသို့ လွှင့်၍သွားခိုင်းမည်း ထို့နောက် မိခင်အိုကြီး ကျန်းမာ ခြင်း ရှိမရှိကို ကြည့်ရှုခိုင်းမည်။ ပြီးလျှင် ကျွန်ုပ်ထံသို့ လိပ်ပြာကို ပြန်၍လာမည်။

          ထိုနည်းအတိုင်းပင် ကျွန်ုပ်၏လိပ်ပြာကို ကျွန်ုပ် ကောင်းစွာထိန်းချုပ် နိုင်သောအခါ၌ ထောင်ထဲတွင်နေစဉ်အတွင်း လိပ်ပြာကို ထောင်အပြင် ဘက်သို့ ပို့လွှတ်ထားမည်။ ၎င်းကိုပါ ကျွန်ုပ်နှင့်အတူ ထောင်ကျမနေစေ လိုပေ။ ထို့ကြောင့် လိပ်ပြာလွှင့်ခြင်းအလုပ်ကို နေ့စဉ်ရက်ဆက် လေ့ကျင့် ခဲ့၏။

          ကျွန်ုပ်သည် လိပ်ပြာလွှင့်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော စာအုပ်စာတမ်း များစွာကို ဖတ်ဖူးခဲ့သော်လည်း လက်တွေ့စမ်း၍ မကြည့်ဖူးပေ။ ယခုကျ မှပင် ဖတ်ဖူးသောအကြောင်းအများကို ပြန်၍စဉ်းစားကာ လိပ်ပြာလွှင့် ခြင်းကို စမ်းကြည့်နေခြင်းပင် ဖြစ်၏။

          သို့သော် ကျွန်ုပ်၏အလုပ်သည် သဲလွန်စရရုံမျှသာရှိသည်။ အောင် မြင်သည်ဟု မဆိုနိုင်သေးပေ။လိပ်ပြာလွှင့်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော စာအုပ် စာတမ်းများကို ဖတ်ခဲ့စဉ်အခါ ကျမ်းပြုသူများသည် ထိုအလုပ်ကို လွယ်ကူ သောအလုပ်တစ်ခုအဖြစ် ရေးထားကြ၏။

          ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်လည်း လွယ်ကူသည်ဟု ထင်မှတ်ခဲ့၏။ တကယ် လက်တွေ့စမ်းလုပ်ကြည့်သောအခါ၌ လွန်စွာခက်ခဲသောအလုပ်ကြီးဖြစ် ကြောင်းကို သဘောပေါက်စပြုနေပေပြီ။