မင်းသိင်္ခ - မနောမယထမင်း၀ိုင်း

ပဲနီလေးဟင်းချိုနှင့် ငါးမြင်းဆီပြန်

          တစ်နေ့သ၌ ကျွန်ုပ်နေထိုင်ရာ မှော်ဘီမြို့အစွန် မရမ်း တလင်းတောရှိခြံသို့ ကျွန်ုပ်၏ငယ်ပေါင်းမိတ်ဆွေများ ရောက်ရှိ လာကြလေ၏။ | ၎င်းတို့အား ကျွန်ုပ်သည် သီဟိုဠ်ပင်အောက်တွင် နေရာ ထိုင်ခင်းချထားပေးပြီး ၎င်းတို့သောက်ရန်အတွက် လက်ဖက်ရည် ဖျော်ရလေ၏။

          နံနက်စာစားမည်ဟုဆိုသောကြောင့် ကျွန်ုပ်၏တပည့် မောင်အောင်ညွန့်ဆိုသော လူငယ်လေးအား မှော်ဘီဈေးသို့ လွှတ်ရလေ၏။

          ကျွန်ုပ်သည် ၎င်းတို့အား လက်ဖက်ရည်တိုက်၏။ ထိုသူတို့သည် ကျွန်ုပ်တိုက်သော လက်ဖက်ရည်ကိုသောက်ပြီးနောက် အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံ ချီးကျူးကြကုန်၏။

          တစ်ယောက်သောသူကဆိုလျှင်.. “ကိုအောင်ထွန်းက အသက်ကြီးလာပေမယ့် လက်ဖက် ရည်ဖျော်တဲ့နေရာမှာ လက်မကျသေးဘူး။ ငယ်ငယ်က အတိုင်းပဲရှိသေးတယ်” ဟူ၍ လေးလေးနက်နက်ချီးကျူးလေ၏။

          “ကဲ.. ကိုယ့်လူတို့ဆိုကြပါဦး။ အလည်သက်သက်ပဲလား”

           ဟု ကျွန်ုပ်က မေးလိုက်ရာ ကိုအုန်းမြင့်ဆိုသူ မိတ်ဆွေက

          “ဒီနေ့ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ဆိုတော့ ခင်ဗျားနားတဲ့ရက်ပဲ။ အဲဒီတော့ ခင်ဗျားဆီမှာ လူရှင်းနေမှာပဲလို့ စဉ်းစားမိတာနဲ့ ကျုပ်တို့ ထွက်လာခဲ့ကြတာ။ အလည်ဆိုရင်လည်း ဟုတ်ပါ တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စလေးတွေ ကိုယ်စီပါတာပေါ့ဗျာ။ ပထမဆုံးကိစ္စကတော့ ကျုပ်သားအငယ်ဆုံးကောင် ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်လျှောက်ထားတာ အခုလာမယ့်လဆန်း မှာ အင်တာဗျူးဝင်ရမယ်။ သူက ကျုပ်ကို အဖေကြီးရယ် အဘဆီကို သွားပေးပါဦး။ အင်တာဗျူးအတွက် အဆောင် လေး ယူပေးပါဦးဆိုလို့ လာရတာဗျို့”ဟု ပြောလေ၏။

          ထိုအခါ ကျွန်ုပ်က.. “ဒါကတော့ လွယ်ပါတယ်။ ကျောက်စရစ်ခဲ ဖြူဖြူသန့်သန့် လေး တစ်လုံးကောက်၊ ရေမိုးသန့်စင်အောင်ဆေးပြီး အဲဒီ ကျောက်စရစ်ခဲကလေးကို ညာလက်နဲ့ကိုင် ပါးစပ်နားမှာ တေ့ပြီး “လောကဝိဒူ ဂုဏ်တော်ကို ရွတ်ရမယ်။ ဘယ် နှကြိမ်ရွတ်ရမလဲဆိုတော့ (၁၀၈)လုံးရှိတဲ့ပုတီးနဲ့ ပုတီး (၁၆)ပတ်ရအောင် ရွတ်ရမယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီကျောက်စရစ်ခဲ ကလေးကို အမွှေးနံ့သာတွေသွတ်ပြီး အင်တာဗျူးသွားတဲ့ အခါ ဆောင်သွားပေါ့”ဟု ပြောလိုက်လေ၏။ ၎င်း ကိုအုန်းမြင့်လည်း မှတ်စု | စာအုပ်တွင် တုန်တုန်ရီရီဖြင့် လိုက်ရေးရင်း..

          “ဒီလိုဆိုတော့လည်း လွယ်လိုက်တာ”

          ဟု ပြောလေ၏။ ထို့နောက် ဦးကိုကိုဆိုသူက ကျွန်ုပ်၏ စီးကရက်ဘူးအတွင်းမှ ငါးသုံးလုံးစီးကရက်တစ်လိပ်ကို နှိုက်ယူ ၍ မီးညှိဖွာရှိုက်ရင်း..

          “ဖိုးအောင်ထွန်းက တောထဲမှာနေပြီး ခေါင်းဆောင်းပါးပါး အချိန်မှာတောင် ငါးသုံးလုံးကိုတော့ သောက်နိုင်သေး တယ်။ ဟဲ.. ဟဲ.. ကိုယ်လည်း ကိုယ့်ကိစ္စ ပြောရမှာပေါ့။ အခု အလုပ်က ပင်စင်ယူပြီး ဘာမှလည်း လုပ်စရာမရှိ။

          အရင်းအနှီးကလည်း မရှိ။ အဲဒီတော့ ကျုပ်လည်း ဗေဒင် ဆရာတစ်ယောက်ဆီမှာ သင်တန်းတက်ပြီး အိမ်မှာပဲ ဗေဒင်လေးဘာလေး ဟောနေတယ်။ အောင်ထွန်းတို့လိုတောက်လျှောက် ဒီအလုပ်ကို လုပ်ခဲ့တာမဟုတ်တော့ နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ် သိပ်မသိဘူးပေါ့လေ။ အဲဒီမှာ ကျုပ်ရဲ့မြေးမလေးနဲ့အရွယ်တူ ကလေးမလေးရောက်လာပြီး ပီယ အဆောင်တောင်းတယ်။ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း ပီယနဲ့ပတ်သက် တဲ့ အဆောင်လုပ်နည်းတွေကို မြန်မာလိုတင်မဟုတ်ဘူး။ အင်္ဂလိပ်လိုပါ ရှာပြီးပေးပါတယ်။ တယ်ပြီးလွယ်လှဘူး ဗျ။ အဲဒီကလေးမလေးတွေကလည်း “ဒီတစ်ခါလာရင် ပေး ရမယ်နော် အဘ” လို့ မှာသွားကြသေးတယ်။ သန်ဘက်ခါ လာကြတော့မှာ မပေးနိုင်ရင် အခက်ဗျ။ အဲဒါလေးလုပ်ပါ ဦးဖိုးအောင်ထွန်းရယ်” ဟု ပြောလေ၏။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်က.. “ဒါက ဒီလိုလုပ်ပါ ဦးကိုကိုရယ်။ ကျောက်စရစ်ခဲ ဖြူဖြူ သန့်သန့်လေးတစ်လုံးကောက်ပြီး ရေမိုးသန့်စင်အောင် ဆေးပြီးတော့ အဲဒီကျောက်စရစ်ခဲကလေးကို ညာလက် မှာကိုင် ပါးစပ်နားတေ့ပြီး မေတ္တာသုတ်ရွတ်ပေးလိုက်ပေါ့ ဗျာ။ တစ်ခုတော့ရှိတယ်။ ရွတ်တဲ့အခေါက်ရေတော့ မတူဘူးပေါ့။ တနင်္ဂနွေသားသမီးအတွက်ဆိုရင် နှစ်ခေါက်ရွတ် ပေးဗျ။ တနင်္လာသားသမီးအတွက်ဆိုရင် သုံးခေါက်ရွတ် ပေး။ အင်္ဂါသားသမီးဆိုရင် လေးခေါက်ရွတ်ပေးရမယ်။ ဗုဒ္ဓဟူးသားသမီးအတွက်ဆိုရင် ခုနှစ်ခေါက်ရွတ်ပေးရမယ်။ ကြာသပတေး သားသမီးအတွက်ဆိုရင် ရှစ်ခေါက်ရွတ်ပေး။ သောကြာသားသမီးအတွက်ဆိုရင် တစ်ခေါက်ပဲ ရွတ်ပေး ရမယ်။ စနေသားသမီးအတွက်ကတော့ ငါးခေါက်ရွတ်ပေး ဗျာ။ ဗုဒ္ဓဟူးမွန်းလွဲပိုင်းမှာမွေးတဲ့ ရာဟုသားသမီးအတွက် ကတော့ ခြောက်ခေါက်ပေါ့ဗျာ” ဟု ပြောလိုက်ရာ ၎င်း ဦးကိုကိုက.. “ပီယဆိုတော့ မေတ္တာသုတ်ရွတ်တာကို သဘောပေါက်ပါ တယ်။ နေ့သားတွေအလိုက် အခေါက်ရေတွေ မတူပုံကတော့ စဉ်းစားလို့ရပါဘူး။ ပြောနိုင်ရင်လည်း ပြောပြစမ်း ပါဦး” ဟု ပြောလေ၏။ “ဒါက ဒီလိုပါဗျာ။ ကာရကသဘောနဲ့ စီမံထားတာပါ။ “ကာရက' က ရှစ်မျိုးရှိတယ်။ ကာရက၊ ပိုင်ကာရက၊ စပ်ကာရက စသည်ဖြင့်ပေါ့ဗျာ။ အခုကိစ္စက ပိုင်ကာရကနဲ့ သက်ဆိုင်နေတော့ အဲဒီလို စီမံရတာပေါ့။”

          ဟု ကျွန်ုပ်ကပြောလိုက်လျှင် ဦးကိုကိုက.. “ဒီလိုရှင်းပြတော့လည်း ဘာများခက်လို့တုံး” ဟု ပြောဆို၍ ရယ်မောလေတော့၏။ ထိုအချိန်၌မှာပင် ဈေးမှ မောင်အောင်ညွန့် ပြန်ရောက်လာသဖြင့် ကျွန်ုပ်လည်း ဈေးခြင်းတောင်းကိုနှိုက်၍ ဝယ်ယူခဲ့သော ဈေးအမယ်များကို ကြည့်ရလေ၏။ ကျွန်ုပ်သည် ငွေရောင်လက်နေသော ငါးမြင်း ခပ်လတ်လတ်တစ်ကောင်ကိုကောက်ယူမြှောက်ကြည့်ပြီးနောက်မောင်အောင်ညွန့်အား.. “အောင်ညွန့်ရေ ဒီငါးက ကိုစိန်မြင့်၊ မငြိမ်းတို့ရဲ့ "ငြိမ်းငါးဒိုင်' ကနဲ့တူတယ်” ။ ဟု မေးလိုက်ရာ မောင်အောင်ညွန့်က.. “ဟုတ်တယ်အဘ။ ကျွန်တော်က ဝယ်တာပါပဲ။ ဦးစိန်မြင့်၊ ဒေါ်ငြိမ်းတို့က အဘစားဖို့ဆိုပြီး အလကားထည့်ပေးလိုက်တာ”

          ဟု ပြောလေ၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်သည် ဧည့်သည်များ အား သီဟိုဠ်ပင်အောက်တွင်ထားခဲ့ပြီးနောက် ဟင်းချက်ရလေတော့၏။

          ငါးမြင်းကို ဆီပြန်ချက်၏။ ပဲနီလေးဟင်းချိုတစ်ခွက်လည်း ပါ၏။ အအီပြေစေရန်အတွက် သရက်ချဉ်ကို ကြက်သွန်နိုင်နိုင်ထည့်၍ ဆီစိမ်းဖြင့် သုတ်ရလေ၏။ တို့စရာမှာ တညင်းသီး၊ သခွားသီး၊ ဆလတ်ရွက်၊ ဘူးညွန့် စသည်တို့ဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်သည် ဘောလယ်ကျွန်းဘက်မှလာသော သုံးဦးစပ်ငါးပိကို ကျို၏။ ထို့နောက် ငရုတ်သီးစိမ်း၊ ကြက်သွန်ဖြူ၊ ချင်း စသည်တို့ကို ထောင်း၍ ဟင်းသောက်ပန်းကန်ငယ်တစ်လုံးအတွင်းသို့ ထည့်၏။ သီတံဖြင့်သီ၍ မီးဖိုဘေးတွင်ကင်ထားသော ငရုတ်သီးများကို အစေ့ထုတ်၍ထောင်းကာထည့်၏။ မီးဖိုပေါ်မှ ငါးပိရည်ပွက်ပွက်ဆူသောအခါ ၌ သပွတ်သီးခြောက်ကို ငါးပိရည်အိုးအဝ၌တေ့ကာ ထိုငါးပိရည် ပူပူလောလောများအား စောစောက ငရုတ်သီးထောင်း၊ ငါးကင်၊ ကြက်သွန်ဖြူ၊ ချင်းတို့ ထောင်း၍ထည့်ထားသော ဟင်းသောက် ပန်းကန်ငယ်အတွင်းသို့ လောင်း၍ထည့်လိုက်လေ၏။

          ထိုနောက် ကျွန်ုပ်၏ဧည့်သည်များအား သီဟိုဠ်ပင်အောက် ၌ပင် ထမင်းပွဲပြင်၍ ကျွေးမွေးလေ၏။ ဧည့်သည်များသည် ငါးမြင်းဆီပြန်ကို ကောင်းစွာမနှိုက်ကြပေ။ ငါးပိရည်နှင့်တို့စရာကိုသာ မဲ၍ စားနေကြလေ၏။ ပဲနီလေးဟင်းချိုကိုလည်း “တရွှီးရွှီး | သောက်ကြလေ၏။ ၎င်းတို့မျက်နှာ၌ ချွေးများစို့နေလေ၏။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်၏ ငယ်ပေါင်းမိတ်ဆွေဖြစ်သော ကိုစံအောင်က.. “ဖိုးအောင်ထွန်းက အသက်ကြီးလာပေမယ့် ဟင်းချက်တဲ့ လက်ရာ မကျသေးဘူး။ တကယ်လို့များ စာရေးဆရာမလုပ်ဘဲ၊ ပြီးတော့ ဗေဒင်ဆရာမလုပ်ဘဲ ထမင်းချက်ရောင်းမယ် ဆိုရင်တော့ တစ်ခါတည်း ချမ်းသာသွားနိုင်တယ်”

          ဟု ပြောလေ၏။ ၎င်းတို့ ထမင်းစားပြီးသောအခါ၌ ကျွန်ုပ် သည် ရေနွေးကြမ်းဖြင့် ဧည့်ဝတ်ပြုရလေ၏။

          ကျွန်ုပ်သည် လက်ဖက်ခြောက်ကို မြေစလောင်းဖုံးကြီးကြီး တစ်ခုအတွင်းသို့ထည့်ကာ ကောက်ညှင်းဆန်အနည်းငယ်ထည့် ၍ မီးကျီးခဲရဲရဲပေါ်တွင် လှော်၏။ ထိုလက်ဖက်ခြောက်ကို ရေနွေး ကရားတွင် ထည့်၍ ကျို ကျိုက်ဆူနေသော ရေနွေးကို လောင်း ထည့်လိုက်၏။ ပြီးလျှင် ထန်းလျက်ခဲ (၅)ခဲခန့်ကို ဆုံတွင်ထောင်း၍ ပန်းကန်ပြား၌ထည့်ကာ အပေါ်မှ နှမ်းထောင်းဖြူးပေး လိုက်လေ၏။

          ကျွန်ုပ်၏ ဧည့်သည်များသည် ကျွန်ုပ်၏ရေနွေးကြမ်းကို သောက်ကြကုန်၏။ “တစ်မျိုးပါလား။ ဒီရေနွေးကြမ်းက ကောက်ညှင်းနံ့လေး သင်းနေတယ်။ ထန်းလျက်ကလည်း အခဲမဟုတ်ဘူး။ အမှုန့်တွေ။ ချိတာသက်သက်လည်း မဟုတ်ဘူး။ငန်ကျိကျိ အရသာလည်း ပါသေးတယ်။ ရေနွေးကြမ်းနဲ့ အတော့်ကို လိုက်တဲ့ အမြည်းပဲ” ဟု ကိုစံအောင်က ပြောလေ၏။

          “ရေနွေးကြမ်းသောက်တဲ့အခါ ထန်းလျက်ခဲက အခဲ မကောင်းဘူး။ ထန်းလျက်ခဲက တစ်ခါကိုက်တာနဲ့ တစ်ခါ ကိုက်တာမတူဘူး။ အကိုက်မညီရင် လျှာပေါ်မှာ အရသာ အလျှော့အတင်းဖြစ်နေတတ်တယ်။ ပြီးတော့ လူတွေရဲ့ လျှာဟာ များသောအားဖြင့် အချိုကြီးပဲကြိုက်တယ်။ ချို တဲ့အရသာကို အခြားအရသာတစ်ခုနဲ့ တွဲစပ်ပေးတာကို ပိုပြီးနှစ်သက်တဲ့သဘောရှိတယ်။ ဒါကြောင့် နှမ်းထောင်း လေးဖြူးပေးလိုက်တာ”

          ဟု ကျွန်ုပ်က ပြောလိုက်လျှင် ကိုစံအောင်သည် ခေါင်း တဆတ်ဆတ်ညိတ်၍ နားထောင်ရင်း. . ။

          “ထမင်းလည်း စားလို့ကောင်းပါတယ်ဗျာ။ ရေနွေးကြမ်း ကလည်း ချီးမွမ်းစရာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်မှာ ကိစ္စ တစ်ခုပါတယ်။ အဲဒါလေး လုပ်ပေးစမ်းပါဦး။ အခုတလော အတော့်ကို လာဘ်ပိတ်နေတယ်ဗျာ။ တဆိတ်လောက် လာဘ်ဖွင့်ပေးမယ့် အဆောင်လေးပေးစမ်းပါဦး” ဟု ပြောလိုက်လေ၏။ “ဒါက ဒီလိုလုပ်ပါ ကိုစံအောင်ရယ်။ ကျောက်စရစ်တစ်ခဲ ဖြူဖြူသန့်သန့်ကလေးတစ်လုံးကောက်ပြီး ရေမိုးသန့်စင် အောင်ဆေးပေါ့ဗျာ။ ပြီးတော့ အဲဒီကျောက်စရစ်ခဲကိုညာလက်မှာကိုင်၊ ပါးစပ်နားမှာတေ့ပြီး “အရဟံ သိ” “အရဟံ သိလို့ ရွတ်ပေတော့ဗျို့။ ရွတ်ရမယ့် ခေါက်ရေ ကိုတော့ (၁၀၈)လုံးရှိတဲ့ ပုတီးနဲ့ (၂၇)ပတ်ပြည့်အောင် ရွတ်ရမယ်။ ပြီးတော့ ကိုယ့်ရဲ့ အလုပ်စားပွဲတို့၊ အလုပ်ဌာန တို့ကို အဲဒီကျောက်စရစ်ခဲနဲ့ ခေါက်ပေးပေတော့ ကိုစံအောင်ရေ”

          ဟု ကျွန်ုပ်ကပြောလိုက်ရာ ဧည့်သည်များသည် ဝါးခနဲ -ရယ်ကြလေ၏။ ထို့နောက် ကိုလှဖေဆိုသူက..

          “အိုင်ဆေး ကျောက်စရစ်ခဲတွေ သုံးလှချည်လားဗျာ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ အလုပ်ဆိုက်ထဲမှာရှိတဲ့ ကျောက်စရစ်ပုံကိုလော်ရီကားနဲ့ တစ်စီးတိုက်ပြီး ပို့လိုက်ဦးမယ်” ဟု ရယ်မောကာ ပြောဆိုလေ၏။ “ဘုရားစာတွေရွတ်တာ စွမ်းပြီးသားပါ။ အာနိသင်အပြည့် ရှိပြီးသားပါဗျာ။ ကျောက်စရစ်ဆိုတာကတော့ “ကျောက် က ၂“စ” က ၃။ “ရစ်” က ၄ ဆိုတော့ ပေါင်းလိုက်ရင် ၉ ရတာပေါ့ဗျာ။ ရှေးကဆရာကြီးတွေက “ကိုးနဝင်းခံ ကံကိုမြှင့်” လို့ ဆိုကြတယ်ဗျ။ ဒါကြောင့် ကိုးနဝင်းရတဲ့ကျောက်စရစ်ခဲကလေးကို အဆောင်အဖြစ် စီမံပုံလေး ပြောပြတာပါ။ ဆရာလုပ်တယ်လို့တော့ မထင်နဲ့နော်”

          ဟု ကျွန်ုပ်ကပြောလိုက်လျှင် ကျွန်ုပ်၏မိတ်ဆွေများသည် ဝါးခနဲ ရယ်မောကြပြန်၏။

          ထို့နောက် ၎င်းတို့သည် ကျွန်ုပ်အား နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားကြကုန်၏။ ပြန်ကာနီးတွင် ကျွန်ုပ်၏ မိတ်ဆွေ ကိုမျိုးညွန့်ဆိုသူက..

          “ကျောက်စရစ်ခဲကလည်း အောင်ထွန်းဆီလည်း ရောက် ရော မနောမယပတ္တမြားကျနေတာပဲ။ လိုတရ ဖြစ်သွား တော့တာပဲ။ နောက်တစ်ပတ် ကိုယ့်အတွက်လည်း ကျောက် စရစ်ခဲနည်းလေးပေးပါဦးနော်။ နိုင်ငံခြားသွားဖို့ ခက်နေတယ်”

          ဟု ပြောလိုက်သောကြောင့် ရယ်ရပြန်သေးတော့၏။

          ထို့နောက် ကျွန်ုပ်၏ခြံအတွင်းရှိ သီဟိုဠ်ပင်အောက်မှ မနောမယထမင်းဝိုင်းကလေးကို ကြည်နူးစွာဖြင့် ရုပ်သိမ်းလိုက်ရ လေတော့သတည်း။