မင်းခိုက်စိုးစန် - ဟယ်ရီပေါ်တာနှင့်မိစ္ဆာခန်းဆောင်(ဒု)

          အောက်လမ်းမိစ္ဆာနှိမ်နှင်းရေးသင်ခန်းစာ နောက်တစ်ချိန်တွင်မူ ဟယ်ရီအတန်းသားများ၏ရှေ့၌ ကြာမြင့်စွာသရုပ်ဆောင်နေရ၏။ သည်တစ်ကြိမ်တွင်သမန်းဝံပုလွေအဖြစ် သရုပ်ဆောင်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ လော့ဟတ်၏ စိတ်လက် ရွှင်ပျနေမှုကို မပျက်စီးစေသည့် အကြောင်းချက်ကောင်းကောင်း ရှိမည်ဆိုလျှင် တော့ ဟယ်ရီသည် သမန်းဝံပုလွေလုပ်ရန် ငြင်းဆန်မိမည်သာ။

          “ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး ကောင်းကောင်းအူလိုက် ... ဟယ်ရီ ... အတိ အကျပဲ ... ပြီးရင် မင်းတို့ယုံမယ်ဆိုရင် ... ငါခုန်အုပ်ပြမယ် ... ဒီလိုမျိုးပေါ့ ...သူ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဝုန်းကနဲ လဲကျသွားအောင် ... ငါရဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ... သူ့ကို ဖိထားမယ် ... နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ... ငါ့ရဲ့ ဆေးတောင် ကို သူ့လည်ပင်းမှာ ထောက်ထားလိုက်မယ် ... ပြီးရင် ငါ့ကို ရှိသမျှခွန်အားတွေ ကို ဖျစ်ညှစ်ထုတ်ပြီး အလွန့်အလွန်ရှုပ်ထွေးလှတဲ့ ရုပ်ပြောင်းစိတ်ခွာ (ဟိုမော် ဖတ်စ်) မန္တန်ကို သုံးလိုက်မယ် ... သူက သနားစရာကောင်းအောင် ညည်းသံ ပြုမယ် ... ဆက်လုပ် ဟယ်ရီ ... ဒီထက် နည်းနည်း ကျယ်ကျယ်လေး အော် လိုက် ... ကောင်းတယ် ... သူ့ရဲ့ သားမွှေးတွေ ပျောက်ကွယ်သွားပြီ ... အစွယ် တွေလည်း ပါးစပ်ထဲကို တိုပြီးဝင်သွားမယ် ... ပြီးရင် သူဟာ လူသားစင်စစ် ဖြစ်သွားမယ် ... ရိုးရိုးလေးပဲ ... ဒါပေမယ့် ထိရောက်တယ် ... ပြီးရင် နောက် ရွာတစ်ရွာက ငါ့ကို လပေါင်းများစွာ သမန်းဝံပုလွေရဲ့ တိုက်ခိုက်မှုကို ကြောက်လန့် နေရတဲ့ ဒုက္ခကင်းဝေးအောင်လုပ်ပေးတဲ့ သူရဲကောင်းတစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့ တစ် သက်လုံးအမှတ်ရနေလိမ့်မယ် ...”

          ထိုစဉ် ခေါင်းလောင်းသံမြည်လာသောကြောင့် လော့ဟတ်က မတ်တပ် ပြန် ရပ်လိုက်သည်၊

          “အိပ်စာပေးလိုက်မယ် ... ဝဂ္ဂါစက်၀ါ သမန်းဝံပုလွေကို ငါ အနိုင်ယူလိုက်တဲ့အကြောင်း ကဗျာတစ်ပုဒ် ရေးခဲ့ကြပါ ... အကောင်းဆုံး ရေးနိုင်တဲ့ သူကို ငါ့ရဲ့ 'ကျွန်ုပ်၏မှော်ပညာ စာအုပ်မှာ လက်မှတ်ထိုးပေးမယ်”

          အတန်းသားများက အခန်းထဲမှ ထွက်စပြုနေပြီ။ ဟယ်ရီက ရွန်နှင့် အာမီယွန်တို့ စောင့်နေကြသည့် စာသင်ခန်းအနောက်ဖက်သို့ ပြန်လာခဲ့သည်။

          “အဆင်သင့်ပဲလား” ဟု ဟယ်ရီက နှုတ်ခမ်းလှုပ်ရုံလေး မေးလိုက်၏။ ဟာမီယွန်က “အားလုံးကုန်သွားတဲ့အထိ စောင့်ပါဦး ... ပြီးရင် ..” ဟု စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြောလိုက်သည်။

          သူမက စာရွက်အပိုင်းအစတစ်ခုကို လက်ထဲတွင် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ရင်း လော့ဟတ်၏စားပွဲခုံနားသို့ ကပ်သွား၏။ ဟယ်ရီနှင့် ရွန်တို့က သူမ၏နောက်မှ ကပ်လိုက်သွားကြသည်။

           "အဲ ... ပရောက်ဖက် ဆာလော့ဟတ် ... ဟိုလေ ကျွန်မ ... ဒီစာအုပ်ကို စာကြည့်တိုက်က ငှားချင်လို့ ... နည်းနည်းပါးပါး အသုံးဝင်အောင် ဖတ်ချင်လို့ပါ"

           ဟာမီယွန်က အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နှင့်ပြောရင်း လက်ထဲမှ စာရွက် အပိုင်းအစကို ကမ်းပေးလိုက်၏၊ သူမ၏လက်မှာ မသိမသာ တုန်ခါနေလေသည်။

           “ဒါပေမယ့် အဲဒီစာအုပ်က ကန့်သတ်စာအုပ်တွေထားတဲ့နေရာမှာပဲရှိတယ်၊ အဲဒါကြောင့် ကျွန်မ မှတ်စုစာအုပ်ငှားဖို့ ဆရာတစ်ယောက်ရဲ့ လက်မှတ်လိုအပ်နေလို့ပါ။ ဆရာ ပြောပြောနေတဲ့ “ဖုတ်ကောင်များနှင့် ရွာရိုးကိုးပေါက် လျှောက်လည်ခြင်း' စာအုပ်ထဲက အဆိပ်တက်တဲ့ အဆိပ်ရည်အကြောင်း နားလည်ဖို့ အထောက်အကူဖြစ်အောင်လို့..."

          "ဘာ! ဖုတ်ကောင်များနှင့် ရွာရိုးကိုးပေါက်လျှောက်လည်ခြင်း... ဟုတ်လား”

          လော့ဟတ်က သဘောအကျကြီးကျကာ ဟာမီယွန့်လက်ထဲမှ စာရွက် အပိုင်းအစကို လှမ်းယူရင်း သွားအဖြီး သားပြုံးလျက် ပြောလိုက်၏။ သူက ဆက်၍...

          “ဒါငါ အရမ်းအရမ်းကို နှစ်သက်တဲ့စာအုပ်ပဲ ... မင်းရော သဘောကျလား"

          “အို ... ကြိုက်တာပေါ့ ... အရမ်းတော်တာပဲ ... ဟို နောက်ဆုံးတစ်ကောင်ကို ဆရာ လက်ဖက်ရည်စစ်နဲ့ ထောင်ချောက်ဆင်လိုက်တဲ့ နည်းလေဟု ဟာမီယွန်က စိတ်အားထက်သန်စွာ ပြောလိုက်၏။

          “အင်း ... တစ်နှစ်အတွင်းမှာ အတော်ဆုံးကျောင်းသူကို အကူအညီ နည်းနည်းလေး ပေးမိတဲ့အတွက် ဘယ်သူမှ ငါ့ကို စိတ်ကွက်ကြမှာ မဟုတ်ပါဘူး"

          ဟု လော့ဟတ်က နွေးထွေးစွာ ပြောလိုက်ပြီး ဧရာမ ဒေါင်းမွှေးကြီးကို ဆွဲယူလိုက်၏။

         “ဘယ့်နှယ်လဲ .. လှတယ် မဟုတ်လား"

          ရွန်၏မျက်နှာပေါ်မှ ရွံရှာစက်ဆပ်သောအကြည့်ကို (သူ့အား သဘော နေသည့်ပုံ) အဓိပ္ပါယ်ကောက်လွဲကာ လော့ဟတ်က မေးလိုက်၏။

           “ဒီဒေါင်းမွှေးကို စာအုပ်တွေမှာ လက်မှတ်ထိုးပေးဖို့သက်သက်ပဲ ငါ အမြဲ သိမ်းထားခဲ့တာ”

            သူက စာရွက်ပေါ်၌ အူကြောင်ကြောင်နိုင်လှသော ဧရာမလက်မှတ်ကြီးတစ်ခုကို ထိုးပေးပြီး စာရွက်အား ဟာမီယွန့်ထံ ပြန်ပေးလိုက်သည်။

          “ကိုင်း ... ဟယ်”

           ဟာမီယွန်က ကယောင်ချောက်ချားဖြစ်နေသော လက်များဖြင့် စာရွက် ကို ခေါက်ကာ သူမ၏အိတ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်စဉ် လော့ဟတ်က ပြောလိုက်၏။

           “မနက်ဖြန် ဒီနှစ်ရာသီရဲ့ ပထမဆုံး ကွစ်ဒစ်ပြိုင်ပွဲစမယ်လို့ ငါ သတင်း ကြားထားတယ် ဂရစ်ဖင်ဒေါနဲ့ စလီသရင်နဲ့ ယှဉ်ပြိုင်ကြမှာလေ... ဟုတ်ရဲ့လား ... မင်းဟာ မရှိမဖြစ်ကစားသမားတစ်ယောက်လို့ ငါ ကြားမိတယ်။ ငါလည်း ရွှေဘောလုံးသမားဖြစ်ခဲ့ဖူးတာပဲ ... အမျိုးသားလက်ရွေးစဉ်အသင်းမှာ ကစားဖို့တောင် ကမ်းလှမ်းခံရသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အောက်လမ်းမိစ္ဆာစွမ်းအားစုတွေ ကို ကျူပင်ခုတ် ကျူငုတ်မကျန်အောင် ချေမှုန်းသုတ်သင်ပစ်ဖို့ ပုံအပ်ထားရတာ ပိုပြီး စိတ်ပါတာနဲ့ (မကစားဖြစ်တော့ပါဘူး)။ အခုအချိန်ထိပေါ့လေ ... မင်းသာ ကိုယ်ပိုင်လေ့ကျင့်ခန်းဆင်းဖို့ လိုအပ်တယ်ဆိုရင်တော့ ငါ့ကို အကူအညီတောင်း ဖို့ တုံ့ဆိုင်းမနေပါနဲ့ ... သိပ်အရည်အသွေး မပြည့်မှီသေးတဲ့ ကစားသမားလေး တွေကို ငါ့ရဲ့ ကျွမ်းကျင်တတ်မြောက်မှုတွေ ဖြန့်ဖြူးပေးရတာကို အမြဲပျော်နေမှာပါ. . . “

           ဟယ်ရီက မသဲမကွဲအသံတစ်ချက်ပြုလိုက်ပြီး ရွန်နှင့် ဟာမီယွန်တို့၏ နောက်သို့ ကသောကမျော ပြေးသွားလိုက်၏၊

          “ငါ ယုံတောင် မယုံဘူး"

           သူတို့သုံးယောက်သား စာရွက်ပေါ်မှ လက်မှတ်ကို သေသေချာချာ စစ် ဆေးကြည့်ရှုနေကြစဉ် ဟယ်ရီက ပြောလိုက်သည်။

          "ငါတို့ ဘာစာအုပ် ချင်တာလဲလို့ တစ်ချက်ကလေးတောင် သူကြည့်တော့ဘူးနော်”

          “သူက ငတုံးငအတော့ မဟုတ်ပါဘူး”

          သူတို့ သုံးယောက် စာကြည့်တိုက်ဆီသို့ အပြေးတပိုင်းနှင့် သွားကြစဉ် ဟာမီယွန်က အသံစူးစူးလေးဖြင့် ပြောလိုက်၏။

          "(နင်ကတော့ ဒီလိုပဲပြောမှာပေါ့) သူက နင့်ကို တစ်နှစ်လုံးမှာ အတော် ဆုံးကျောင်းသူလို့ ပြောလိုက်တာကိုး ..."

          တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ခြင်းကသာ ကြီးစိုးထားသောစာကြည့်တိုက်ထဲသို့ ဟယ်ရီတို့ လှမ်းဝင်လိုက်စဉ် သူတို့၏စကားသံများကို နှိမ့်ချလိုက်ကြသည်။

          စာကြည့်တိုက်မှူး ဆမ်ပင့်စ်မှာ ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် ခွတီးခွကျ မိန်းမကြီး ဖြစ်ပြီး သူမကို ကြည့်ရသည်မှာ အစာရေစာပြတ်လပ်နေသော လင်းတမကြီးနှင့် တူ၏။

          “မော့စတီပိုတန်တီ ဆေးရည်များအကြောင်းစာအုပ်...။ ဟုတ်လား

          မဒမ်ပင့်စ်က သင်္ကာရနံ့မကင်းစွာ စာအုပ်နာမည်ကို နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်မေးလိုက်ရင်း ဟာမီယွန့်လက်ထဲမှ စာရွက်ကိုဆွဲယူရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ ဟာမီယွန်က စာရွက်ကိုလွှတ်မပေးဘဲ ကိုင်ထား၏။

          “အဲဒီစာရွက်ကို ငါ သိမ်းထားရမယ်လို့ ထင်တယ်” ဟု မဒမ်ပင့်စ်က အသက်ပင်မရှုဘဲ ပြောလိုက်သည်။

          ဇွန်က ဟာမီယွန်၏လက်ထဲမှ စာရွက်ကိုဆွဲယူကာ မဒမ်ပင့်ခ်ထံ ကမ်း ပေးရင်း အယုံသွင်းကာ ပြောလိုက်၏။

          “ဟာ ... ပေးလိုက်စမ်းပါဟ။ ငါတို့ နင့်ကို လက်မှတ်နောက်တစ်ခု ပြန်ပေးပါမယ်.."

          မဒမ်ပင့်စ်က အတုလုပ်ထားသောလက်မှတ်ကို ရှာဖွေတွေ့ရှိသလိုမျိုး ပုံစံနှင့် စာရွက်ကို အလင်းရောင်၌ထောင်ကာ စစ်ဆေးကြည့်လိုက်သည်။ သို့ရာ တွင် သုတို့စစ်ဆေးမှုကို အောင်မြင်စွာကျော်ဖြတ်လိုက်နိုင်ပါသည်။ သူမကစာအုပ်စင်မြင့်ကြီးများကြားထဲသို့ ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်နှင့်လျှောက်ဝင် သွားပြီး မိနစ်အနည်းငယ်ကြာသောအခါ ဖုန်တက်နေပုံပေါ်သည့်စာအုပ်ကြီး တစ်အုပ်ကို ယူလာ၏။ ဟာမီယွန်က ထိုစာအုပ်ကို သူမ၏လွယ်အိတ်ထဲသို့ ဂရု စိုက်နှင့်ထည့်လိုက်ပြီးနောက် သူတို့သည် ခြေလှမ်းများကို အရမ်းမြန်အောင်မလျှောက်ဘဲ (သို့မဟုတ်) အပြစ်တစ်ခု လုပ်ထားသည့်ပုံစံမျိုးမပေါ်ဘဲ ဖြစ်အောင် ကြိုးစားရင်း စာကြည့်တိုက်မှ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။

          ငါးမိနစ်ခန့်ကြာသော် ဟယ်ရီတို့သုံးယောက်သည် ပျက်နေသဖြင့် ပိတ်ထားသော ငိုချင်းသည်သရဲမ မာရတယ်၏ မိန်းကလေးကိုယ်လက်သန့်စင်ခန်း အတွင်းသို့ တဖန်ပြန်ရောက်လာကြပြန်သည်။ ဟာမီယွန်က (ထိုနေရာသို့မသွားရန်) ရွန်၏ ကန့်ကွက်မှုများကို ထိုနေရာမှာ မည်သူမှ အာရုံမထားသည့်နေရာ ဖြစ်ကြောင်း၊ ထို့ကြောင့် သူတို့၏ လွတ်လပ်မှုအတွက် အာမခံချက်ရှိကြောင်းပြောကာ ပယ်ချခဲ့သည်။ မာရတယ်က သူမ၏ ရေအိမ်အခန်းငယ်ထဲတွင် ဆူညံစွာ ငိုကြီးချက်မ လုပ်နေသော်လည်း သူတို့က သူမကို ဥပေက္ခာပြုထားကြ၏။ သူမက လည်း သူတို့ကို လျစ်လျူရှုထားသည်။

          ဟာမီယွန်က 'မော့စကီပိုတန်တီဆေးရည်များ' စာအုပ်ကြီးကို ဂရုတစိုက်နှင့်ဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် သူတို့ သုံးယောက်သား စိုထိုင်းထိုင်းနှင့် အစက် အပြောက်များ စွန်းထင်းနေသော စာအုပ်ကြီးကို ငုံ့ကာဖတ်နေကြ၏။ ထိုစာအုပ် အား ဘာကြောင့် ကန့်သတ်စွာ စာအုပ်စင်မှာထားရသည်ဆိုသည့်အကြောင်းကို တစ်ချက်လှန်ကြည့်လိုက်ရုံနှင့် ရှင်းလင်းစွာ သိနိုင်ပေသည်။ အချို့ဆေးရည်များ မှာ တွေးကြည့်လိုက်ရုံနှင့်ပင် ထိတ်လန့်စက်ဆုပ်ဖွယ် အာနိသင်များရှိပြီး အချို့ကို လွန်စွာ စိတ်မချမ်းသာစရာကောင်းသောပုံများဖြင့် ဖော်ပြထားကာ ယင်းတို့ထဲတွင် လူတစ်ယောက်ကို လုံးဝပြောင်းလဲသွားအောင် လုပ်နိုင်မည့်ပုံရသည့်နည်းများနှင့်

          စုန်းမတစ်ယောက်က သူမ၏ခေါင်းထဲမှ အပိုလက်များထပ်ထွက်လာအောင် လုပ်နိုင်သည့်နည်းများ ပါဝင်လေသည်။

          “ဟော့ဒီမှာ”

          ရုပ်ပြောင်းရုပ်လွှဲဆေးရည်ဆိုသည့် ခေါင်းစဉ်ကို စာရွက်တစ်ရွက်ပေါ်၌ တွေ့လိုက်စဉ် ဟာမီယွန်က စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုစာ မျက်နှာကို လူများက အခြားသူများ၏ပုံသဏ္ဍာန်အဖြစ် တစ်ဝက်တစ်ပျက်အသွင်ပြောင်းလွဲနေပုံများဖြင့် တန်ဆာဆင်ခြယ်မှုန်းထားသည်။ ပန်းချီဆွဲသူမှာ ထိုသူများ ၏ မျက်နှာများပေါ်မှ အပြင်းအထန်ဝေဒနာ ခံစားနေပုံရသည့် အကြည့်များကို စိတ်ကူးယဉ်ကာ ရေးဆွဲထားခြင်းသာဖြစ်ပါစေဟု ဟယ်ရီ ရိုးသားစွာ မျှော်လင့် မိ၏။

          “ငါဟာ ငါ တွေ့ဖူးသမျှဆေးရည်တွေထဲမှာ အရှုပ်ထွေးဆုံး ဆေးရည်ပဲ"

          ဟယ်ရီတို့ သုံးယောက်သား ဆေးဖော်စပ်နည်းကို ခပ်သွက်သွက်ဖတ်ကြည့်သွားကြစဉ် ဟာမီယွန်က ပြောလိုက်၏။

          “ယင်ကောင်တွေ ... မျော့တွေ .. ဖလပ်(က်စ်)မှော်ပင်တွေ. . မြက်ထုံးတွေ ..”

          သူမ၏ လက်ချောင်းက ဖော်စပ်ရမည့် ပစ္စည်းအမယ်များစာရင်း၏ အောက်ဖက်သို့ ပြေးလွှားရွေ့လျားနေစဉ် ဟာမီယွန်က တီးတိုးရေရွတ်လိုက်သည်။

          “အင်း ... အဲဒါတွေ လုံလုံလောက်လောက်ရဖို့ကတော့ လွယ်တယ် ... အဲဒါတွေက ကျောင်းသားတွေရဲ့ ဆေးပစ္စည်းသိုလှောင်တဲ့ ဗီရိုထဲမှာတင်ရှိတယ် ... ငါတို့ဖာသာငါတို့ ယူလိုက်လို့ရတယ်။ အိုး .. ကြည့်ပါဦး...ဘိုင်ကွန်းရဲ့ ဦးချိုကို ထောင်းထားသောအမှုန့်တဲ့။ အဲဒါကို ငါတို့ ဘယ်နေရာမှာရနိုင်မလဲ မသိဘူး ... နုတ်နုတ်စင်းထားတဲ့ ဘွန်းစလန်းကောင်ရဲ့ အရေခွံ .. တဲ့