မင်းခိုက်စိုးစန် - ဂျစ်ပစီတစ်ယောက်ရဲ့ရင်ကွဲပက်လက်လမ်းဆုံ

အပိုင်း - ၁

လမ်းပေါ်မှာ လူတွေတွေ့တိုင်း

လိုက်ပြီး မေးကြည့်ရဦးမယ် ...

“ချစ်တယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်

သတ်သေတဲ့

နည်းတစ်မျိုးလား .... လို့။

ကောင်မလေးရယ် ...

ငါဟာ “တေလေပါ။

ဖျားနာမှုကိုမှ တွယ်တာတတ်သူတစ်ယောက်ပေါ့။

သန့်စင်ချင်လို့

အလင်းထဲမှာ ငါ လမ်းလျှောက်တယ်။

အပြစ်က လွတ်ဖို့အတွက်တော့

ငါ ဒူးထောက်လိမ့်မယ် မဟုတ်ပေဘူး။

မင်းအတွက်တော့ ငါဟာ ... ..

ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး။

ဒါပေမဲ့ ... အဲဒီ “ဘာမှ မဟုတ်ဘူး”ကိုပဲ

ငါ သေသေချာချာ သိမ်းဆည်းထားတယ်

မင်းကို သတိရတဲ့အခါ

 မကြာ ... မကြာ ... ထုတ် ... ထုတ်ကြည့်ချင်လို့

ငါ့ကို

 “ပြဿနာကောင်”လို့ မပြောပါနဲ့ ...။

ဖြစ်သမျှတွေအားလုံးအတွက်

 ငါ့မှာ ဆင်ခြေဆင်လက်တွေ

လုံလုံလောက်လောက် ရှိနေတတ်တယ်။

(လောကကြီးကို ပခုံးတစ်ချက်တွန့်ပြီး ပြုံးပြလိုက်ရဲ့)

လူငယ်တစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ဘတ်ဟာ

အဆင်မပြေမှုများများ

အလွမ်းခါးနည်းနည်း

အစွဲအလမ်းကြီးတတ်တဲ့ အိပ်မက်တချို့တလေ

မခံချင်စိတ်တွေ ပေပွ

လူငယ်ပီသတဲ့ ဘဝင်တစ်မျိုး ခပ်ထွေထွေနဲ့

ငါ နေပျော်အောင် နေတယ်။

ငါဟာ

ရင်ခုန်နေတဲ့ သံဆူးကြိုးတစ်ချောင်းပေါ့။

ငါ့ရှေ့ တိုးဝင်လာတဲ့

ကောင်မလေးတွေအားလုံးကို ငြိပစ်လိုက်ဖို့

ဟောဒီသံဆူးကြိုးက

အဆင်သင့် စောင့်နေတယ်။

ကဲ .. ဘယ်လောက်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ယဉ်ကျေးမှုလဲကွယ် ...။

ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူး (ငါကတော့ နောက်တာပါ)

ငါဆိုတဲ့ တေလေက

မိန်းမတွေကို ချစ်ရတာ

ဂျင်းဘောင်းဘီ ဝတ်ရတာလောက်တောင်

သက်သောင့်သက်သာ မရှိဘူးလို့ ထင်တဲ့ကောင်။

ငါ့ကို နားလည်တယ်လို့ ထင်တဲ့သူတွေအားလုံးကို

ငါရယ်တယ်။

အသုဘချပြီးစ အိမ်လို ... ငြိမ်ဆိတ်

ဟောဒီမှာ ... တေလေတစ်ယောက်ပေါ့ ။

သူ့ပါးစပ်ကို တင်းတင်းပိတ်ပြီး (လောကကြီးကို) ပြုံးတယ်။

ငါ့ကို ဘယ်သူမှ နားမလည်ကြပါဘူး ....။

ငါ့ကို ဘယ်သူမှ နားမလည်ကြပါဘူး ...။

ငါ့ကို ဘယ်သူမှ နားမလည်ကြပါဘူး ...။