မင်းခိုက်စိုးစန် - ကမ္ဘာဦးရည်းစား

          ကျွန်မရဲ့ ငယ်စဉ်ကလေးဘဝတစ်လျှောက်လုံး နေရောင်ခြည်နဲ့ လေပြည်ညှင်းတွေ၊ ပန်းပွင့်နဲ့သစ်သီးရနံ့တွေကို တိတ်တိတ်ကလေးလွမ်းဖို့ အိမ်ထပ်ခိုးကျဉ်းကျဉ်းလေးရဲ့ ပြတင်းပေါက်ဘေးမှာ ထိုင်ကြည့်နေခဲ့ရတာပါ...။

          ကျွန်မဟာ ခပ်ညံ့ညံ့ကောင်မလေးတစ်ယောက်ပါ... ကိုကို။

          ကျွန်မဟာ... ပီရမစ်တစ်ခုလို ကိုယ့်ကိုယ်ကို မြင့်မားပြဖို့အတွက် ညံ့ဖျင်းလွန်းနေခဲ့တယ်။ ကျွန်မဟာ နှင်းဆီပွင့်က ဆူးတစ်ချောင်းလောက်တောင်မှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ချွန်မြမပြနိုင်အောင် ညံ့ဖျင်းခဲ့တယ်။ ကျွန်မဟာ မြစ်တစ်စင်းလို ကိုယ့်အိပ်မက်နဲ့ကိုယ် စီးဆင်းပြဖို့ အတွက်လည်း ညံ့ဖျင်းလွန်းနေခဲ့ပါတယ်... ကိုကို။

         `အို... ကျွန်မဟာ အရာရာ ညံ့ဖျင်းခဲ့သူပါ။

          အဲဒါကြောင့်လည်း မှုန်စကားဝါညို' လို့ ခေါ်တဲ့ ဟောဒီခပ်ညံ့ ညံ့ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဘယ်သူကမှ ဂရုတစိုက် မရှိခဲ့တာပေါ့ နော်... ဟုတ်ပါတယ်လေ... ကျွန်မကိုက ကံဆိုးခဲ့တာပါ။

          ဖေဖေနဲ့မေမေ ကိုယ်တိုင်က ကျွန်မကို ချစ်ခြင်းနဲ့ အသိအမှတ် ပြုဖို့မေ့လျော့ခဲ့တယ်။ ကျောင်းနေတဲ့အရွယ်ရောက်တော့လည်း (သူငယ်ချင်းလို့ ကိုယ်က အောက်မေ့ရသူတွေ) အားလုံးက ကျွန်မကို ခင်မင်နွေးထွေးမှုနဲ့ အသိအမှတ်ပြုဖို့ ငြင်းဆိုခဲ့တာပါပဲ...။

ကျွန်မပေါ့...။

          အဲသည်ကလေးဘဝတစ်လျှောက်လုံး အိမ်ထပ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးရဲ့ ပြတင်းပေါက်ဘေးမှာထိုင်ရးင်အပြင်အပက ရှုခင်းတွေကို ငေးကြည့်လို့အချိန်ကုန်ခဲ့ရတယ်။ အဲဒီပြတင်းပေါက်ကနေ တွားဝင်လာတတ်တဲ့ နေရောင် ခြည်နုနုကလေးကို ကျွန်မ တိတ်တခိုးချစ်တယ် ပန်းပွင့်နဲ့ သစ်သီးရနံ့တွေ သယ်ဆောင်လာတတ်တဲ့ လေညှင်းကလေးကို တိုးတိုးကလေး ဝှက်ပြီးနမ်းမိ တယ်၊

          ဆောင်းဥတုနှင်းမြူတွေ ဆိုင်းပြီဆိုရင်..... ကျွန်မအတွက် စိတ်ကူး မြို့ရှိ နတ်သမီး အိပ်မက်တွေဟာ အဲသည်ပြတင်းပေါက်ကလေးကနေ တစ်ဆင့် ခြေသံဖွဖွနင်းပြီး ဝင်ရောက်လာတတ်တာပဲလေ...။

          အဲသည် ဆောင်းဥတု အိပ်မက်ချိုချိုတွေဟာ ငယ်စဉ်ဘဝ ကျွန်မ အတွက်တော့ အနီရောင်ပန်းစက္ကူနဲ့ ထုပ်ပိုးထားတဲ့ မြတ်နိုးဖွယ်ရာ ခရစ္စမတ် လက်ဆောင်ပါပဲ။ (ကျွန်မ ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေအားလုံးက ဟောဒီကလေးမ တစ်ယောက်ကို လက်ဆောင် တစ်စုံတစ်ရာပေးဖို့ မေ့လျော့ချန်ရစ်ထားခဲ့တဲ့ ခရစ္စမတ်ရာသီဆိုးတွေမှာပေါ့နော်)

          ကိုကိုရယ်... အဲဒါ ကျွန်မရဲ့ ငယ်စဉ်ကလေးဘဝပေါ့... ရာသီဥတုက ဆိုးရွားလွန်းခဲ့တယ်။

          ... ကျွန်မအတွက် ဆောင်းဥတုရောက်လာပုံဟာ တိတ်ဆိတ်လွန်းနေ တယ်....

          ညရဲ့ လျှို့လျှို့ဝှက်ဝှက် အငွေ့အသက်တွေယှက်သန်းနေတဲ့ အသံ ခပ်အုပ်အုပ်ပြုသံတွေ..၊ ရိုးတိုးရိပ်တိတ်အမှောင်တွေ၊ လက်ဆွဲမီးအိမ် ဝါကျင့်ကျင့်လေးထွန်းထားတဲ့ ဘူတာရုံအို...၊တွဲ့တွဲ့လေးတရွတ်တိုက် ဆွဲဝင်လာတဲ့ ရေနွေးငွေ့သုံးမီးရထားစက်ခေါင်းမည်းမည်းကြီး၊

          အဲဒီမြင်ကွင်းတွေကို ဥရောပအလယ်ခေတ်ဟောင်းအကြောင်း ရိုက် တဲ့ ရုပ်ရှင်ပြကွက်တွေထဲမှာ မြင်ဖူးထားမိလို့လားတော့မပြောတတ်ဘူး ...၊ ကျွန်မအတွက်တော့ ဆောင်းဥတုဝင်လာပုံဟာ မှောင်နဲ့မည်းမည်းဖြစ်နေတဲ့တောမြို့ဘူတာရုံပုပုကလေးဆီကို မီးရထားတိုကြီးတစ်စင်း တရွေ့ရွေ့ တိတ် တဆိတ် ဝင်လာပုံမျိုးနဲ့ တူနေလေရဲ့...။

အဲသည် ဆောင်းညတစ်ညပေါ့...။

          တခြားကလေးတွေက လမ်းမလရောင်အောက်မှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဆော့ကစားနေကြတဲ့အချိန်... ဟောဒီ အပယ်ခံကောင်မလေးတစ်ယောက် ကတော့ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းဖိကိုက်ရင်း အသံမထွက် မျက်ရည်မကျဘဲအမှောင်ထဲမှာ ငိုကြွေးနေခဲ့ရတယ်။

          မြောက်ပြန်လေထဲမှာ ဆိတ်ဖလူးပန်းရနံ့တွေ တစိမ့်စိမ့် တဝေ့ဝေ့ မျောလွင့်နေလေရဲ့၊ တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ အပြာရောင် မှုန်မှိုင်းမှိုင်းနဲ့ စိုစွတ်ပြီး တမြေ့မြေ့ခါးသလိုလို အောက်မေ့ရစေတဲ့ အငွေ့အသက်တစ်မျိုးကိုပါ ရှရရှိုက်ရတယ်။

          သစ်ရွက်ခြောက်တွေကို စုပုံပြီး မီးရှို့ရာက ထွက်လာတဲ့ရနံပေါ့...။

          အဘွားက ခြံဝင်းမြေကွက်လပ်ကို လှဲကျင်းပြီး ရလာတဲ့အမှိုက်သရိုက် တွေ ... သစ်ရွက်ခြောက်တွေကို မီးရှို့နေတယ်။ မကြာခဏလည်း တုတ်တစ် ချောင်းနဲ့ မီးပုံထဲကို ထိုးဆွမွှေပေးပြီး လောင်စာတွေကို ညှိလို့ပေါ့....။

          ကျွန်မက နံဘေးမှာထိုင်ပြီး မီးလှုံရင်း ဆောင်းညကောင်းကင်ယံကို တလိပ်လိပ်တက်လာတဲ့ ဖြူပျစ်ပျစ် မီးခိုးငွေ့တွေကို ငေးမောကြည့်နေတယ်။သစ်ရွက်ကိုင်းခြောက်တွေကို မီးစွဲလောင်နေတဲ့ အသံတစ်ဖြောက်ဖြောက် ကိုလည်း ကြားနေရတယ်။ အိမ်ခေါင်မိုး တံစက်မြိတ်စွန်းဆီကကျတဲ့ နှင်းစက် တွေကြောင့် သဲဆန်ဆန်မြေပြင်မှာ ချိုင့်ရာခွက်ရာလေးတွေ ထင်... လို့။

          “ဟေး...”ခနဲ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးစွာ အော်ဟစ်လိုက်တဲ့ လမ်းမကစားဝိုင်းဆီက ကျွန်မနဲ့ ရွယ်တူကလေးတစ်သိုက်ရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။

          ကျွန်မရင်ထဲ ဆစ်ခနဲ နာကျင်သွားရော...။

          ညနေ... ကစားပွဲမြင်ကွင်းကို ပြန်မြင်ယောင်လာမိတယ်။ ဟုတ် တယ်. ညနေက...။

          လမ်းမပေါ်မှာ သူတို့တွေ ထုတ်စည်းတိုးတမ်း ကစားနေကြတယ်။ “သူတို့တွေ .. 'ဆိုတာက လမ်းထဲက ကျွန်မနဲ့ ရွယ်တူကလေးတွေ...။ ကျွန်မထက် အသက်နည်းနည်းပိုကြီးတဲ့ လေး၊ ငါး၊ ခြောက်တန်းအရွယ်တွေ နောက်... ဟိုဘက်လမ်းက ကောင်မလေးနှစ်ယောက် သုံးယောက်လည်း ပါတယ်။

          ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ သူတို့ကို ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ကျွန်မကိုတော့ဘယ်သူကမှ ဂရုတစိုက် အရေးမလုပ်ကြဘူး။ (တစ်ခါတစ်လေမှ အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်ထွက်ခွင့်ရတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဟာ သူတို့ အတွက်တော့ သိပ်စိတ်ဝင်စားစရာမကောင်းလှတဲ့ သူစိမ်းစစ်စစ်ပါပဲ)

          'လာလေ... တို့နဲ့ အတူလာကစားပါလား' လို့လည်း ဘယ်သူကမှ ဖိတ်ခေါ်ဖို့ သတိမရကြဘူး၊ သတိရလျက်သားနဲ့ တမင်မေ့လျော့ချန်ရစ်ထား တာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲလေ...။

          ကျွန်မကတော့ ခပ်ဝေးဝေးကနေ သူတို့ကစားတာကို ငေးမောကြည့် ရင်း ကိုယ့်နှလုံးသားကို ကိုယ်ပြန်ပြီး ပွတ်သပ်နေမိတယ်။ သူတို့ ကစားနေ တဲ့ ထုတ်စည်းတိုးကစားနည်းကို ကျွန်မ လွယ်လွယ်ကူကူပဲ သဘောပေါက်သွား တော့ ကစားချင်စိတ်တွေက ပိုပိုဖြစ်လာရော...။

          မြေပြင်ပေါ်မှာ ကန့်လန့်ဖြတ်စည်းတွေတားထားတယ်။ တိုးတဲ့အဖွဲ့ သားတွေက ဟိုး... ထိပ်ဆုံးစည်းကနေ နောက်ဆုံးစည်းကို ကျော်မိတဲ့ အထိ ဖြတ်သန်းရတယ်။ စည်းတစ်စည်းတိုင်းမှာ ထားတဲ့ အဖွဲ့သားတစ်ယောက် စီက တာဝန်ယူပြီး ကိုယ့်စည်းကို ဖြတ်ကျော်တဲ့သူကိုမိအောင်ဖမ်း၊ တိုးတဲ့အဖွဲ့က လည်း အဖမ်းမခံရအောင် အပြေးအလွှား အလှည့်အပတ်နဲ့ဖြတ်ကျော်... ပေါ့။

          နောက်ဆုံးစည်းကို ဖြတ်ကျော်မိရုံနဲ့ မပြီးသေးဘူး၊ နောက်ဆုံးကနေ ဦးဆုံးစထွက်တဲ့ပထမစည်းကို ကျော်မိအောင် နောက်ကြောင်းပြန် ဖြတ် ရပြန်တယ်။ အဲဒီ အခေါက်မှာ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ရှေ့ဆုံးပြန်ရောက်မှ 'အောင်လံထူတယ်' လို့ ခေါ်ပြီး တစ်ပွဲအနိုင်ရတာ...၊

          သူတို့ကစားနေတာကို ကြည့်ရတာ သိပ်ကို ပျော်စရာကောင်းတာပဲ။ အဖမ်းခံရတဲ့အခေါက်... ခံရ အောင်လံထူတဲ့အခါ... ထူပေါ့။ ဘေးဖက်မှာ အလျားလိုက် အနားသတ်ထားတဲ့ 'ထမင်းရည်ပူစည်း’ ဆိုတာ ရှိသေးတယ်။ တစ်ခါတစ်ခါ အားရပါးရ ပြေးရင်းလွှားရင်း လှည့်ရင်းပတ်ရင်း အဲဒီစည်းကို နင်းမိလို့ “ထမင်းရည်ပူလောင်တယ်" လို့ ဆိုပြီး ရှုံးသွားတာမျိုးလည်း ရှိသေးတယ်။ ရယ်စရာမကောင်းဘူးလား။

         ဒါနဲ့.. ကျွန်မ သူတို့နားကို မဝံ့မရဲတိုး... တိုးသွားရင်း နောက်ဆုံးအရဲစွန့်ပြီး လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

         “ငါလဲ ဝင်ကစားချင်တယ်”

သူတို့တွေ ကစားနေရာက တုံ့ခနဲ ရပ်သွားကြတယ်။တွေ... ဝေ... လို့။ အစိမ်းရောင်ခါးသက်သက်မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျွန်မကို ဝိုင်းကြည့်နေ လိုက်ကြတာ...။

          “နင်က ကစားတတ်လို့လား” “ငါတို့ လူပြည့်နေပြီဟ"

          “တို့အဖွဲ့ထဲတော့ မထည့်နဲ့နော်... သူ့ကြောင့် ရှုံးရင် ငါတို့ တာဝန် မယူဘူး”

          မလိုလားတဲ့လေသံတွေ၊ မယုံကြည်တဲ့ အငွေ့အသက်တွေ ဆူဆူပွက် ပွက်... နဲ့ မှောင်လိုက်ကာ...၊ ကျွန်မ ချက်ချင်းလှည့်ပြန်ပြေးသွားချင်စိတ်နဲ့ တစ်ဝက်တစ်ပျက် သေဆုံးသွားသလိုပါပဲ။

          အဲဒီမှာ... နည်းနည်း သနားတတ်ပုံရတဲ့ အသက်ကြီးကြီးမိန်းကလေး တစ်ယောက်က...။

          “သူလဲ ကစားချင်မှာပေါ့ဟာ... ပါချင်ပါပါစေ သူ့ကို 'ထမင်းသိုးဟင်းသိုး ပဲ ထားလိုက်ပါတော့”

          “ဟုတ်တယ်... ဟုတ်တယ်... သူက “ထမင်းသိုး ဟင်းသိုး” ဟေ့..."လို့ တခြားသူတွေက ပိုင်းအော်ကြတယ်။

          “ထမင်းသိုး ဟင်းသိုး' ဆိုတဲ့ ဝေါဟာရကို ကျွန်မ နားမလည်ဘူး စိတ်ထဲမှာ အမှတ်တမဲ့လို့ပဲ သဘောထားလိုက်ဖြစ်တယ်။ သူတို့နဲ့ အတူကစား ခွင့် ရပြီဆိုတဲ့ အသိကဖုံးလွှမ်းပြီး ရုတ်တရက် အရမ်းကြီးပျော်သွားမိတာ ကိုး...။

          “ထမင်းသိုး ဟင်းသိုး' ဆိုတဲ့ စကားရဲ့ အဓိပ္ပာယ်က... ကျွန်မကြောင့် ဒီကစားပွဲမှာ ရှုံးရတာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ နိုင်ရတာပဲဖြစ်ဖြစ် တရားမဝင်ဘူးလို့ ဆိုလိုတာ ကျွန်မ ဘာလုပ်လုပ် အရာမထင်ဘူး၊ ဂရုစိုက်စရာမလိုတဲ့ လူတစ်ယောက်အဖြစ် သတ်မှတ်လိုက်တဲ့ တံဆိပ်မှန်း သိလိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာ...။

          သိပ်ကို နောက်ကျလွန်းသွားခဲ့ပါပြီ။

          ကျွန်မ ပါဝင်ခွင့်ရတဲ့ ကစားပွဲမှာ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင်ကြိုးစား ခဲ့ပါတယ်။ တစ်ခေါက်ထပ်ပြောပါရစေ။ ကျွန်မ... အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။

          ပွဲစတာနဲ့ ထိပ်ဆုံးစည်းကို လှစ်ခနဲဖြတ်ကျော်ပြီး ကျွန်မ ပြေးဝင်လိုက် တယ်။ ကြည့်စမ်း... ကျွန်မ အရမ်းကို ပေါ့ပါးမြန်ဆန်နေလိုက်တာ...။

          စည်းကားတဲ့လူ ဘယ်သူကမှ ကျွန်မကို ဖမ်းလို့မမိကြဘူး၊ (တမင် လွှတ်ပေးလိုက်တာမှန်း ကျွန်မ ဘယ်သိပါ့မလဲ) ဖျတ်ခနဲ ဖျတ်ခနဲ ပြေးရင်း နောက်ဆုံးစည်းကို ကျွန်မ ကျော်မိတယ်။ အောင်ပွဲတစ်ဝက်နင်းပြီပေါ့။

          ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကျေနပ်တဲ့စိတ်နဲ့ ချက်ချင်းနောက်ကြောင်းပြန်လှည့် ပြီး စည်းထဲကို တိုးဝင်လိုက်ပြန်ရော။

          စတုတ္ထုစည်း တတိယစည်း . . . ဒုတိယစည်း... တဖြည်းဖြည်း ထိပ်ဆုံးစည်းနဲ့နီးလာတယ်။ ကျွန်မ ခြေ... လှမ်း... တွေ.. သွက်လို့။ ထိပ်ဆုံးစည်းကို တဟုန်ထိုးပြေးဖြတ်ကျော်လိုက်ပြီးတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နှက်...

          “အောင်လံထူပြီ၊ အောင်လံထူပြီ”လို့ ကျွန်မ အသံကုန်အော်လိုက်တယ်။

          ခေါင်းလှည့်ပြန်ကြည့်လိုက်တော့... ကစားပွဲက ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ။ ဆက်ပြီး တိုးသူက တိုး...မြဲ၊ တားသူက တား... မြဲပေါ့။

          “ဟင်... ငါတို့ဘက် နိုင်ပြီမဟုတ်လား" ကစားပွဲက ဘာဖြစ်လို့ ပြီးမသွားရသေးတာလဲ။

          တစ်ခုခု...ငါမှားယွင်းနေခဲ့လို့လား... လို့ ကျွန်မ တွေးရင်း ကြောက်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ သံသယအငွေ့တွေက ရင်ထဲမွန်းကျပ်မှောင် လာ... လို့။

          ကျွန်မ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ကြိုးစားကြည့်ဖို့ ပထမစည်းကို ပြန်တိုး ဝင်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ အရမ်းမပေးတော့ဘူး။ ဖြည်း. . .ဖြည်း နဲ့ မှန်မှန်လေး၊ ကျွန်မ သံသယက ပိုပိုပြီး ခိုင်မာနာကျင်လာတယ်။

ငါ့ကို ဘာဖြစ်လို့ ဘယ်သူကမှ မဖမ်းတာလဲ?

          ကျွန်မ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းဖိကိုက်ရင်း... တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ် လိုက်တယ်။ နောက်...ထမင်းရည်ပုစည်းပေါ်ကို တမင်တကာ တိတိကျကျ တက်နင်းပြီး အဲသည်စည်းပေါ်မှာ တည့်တည့်ရပ်နေလိုက်တယ်။

ကစားဝိုင်းက ဘာမှဖြစ်မသွားပါဘူး။

          စောစောကလို ပုံမှန်အတိုင်း ဆက်ပြီး ကစားမြဲကစားနေလျက်ပဲ။ သူတို့ဖာသာသူတို့ ကျွန်မကို အသိအမှတ်မပြုစွာ လှုပ်ရှားရှင်သန်ကစားနေကြ ပေါ့...။ ' ကျွန်မကတော့ 'ထမင်းရည်ပူစည်း' ပေါ် ရပ်... လို့။

....

နောက်တော့ ...