ဘသက်ဆွေ - ဆောင်ကြာမြိုင်ဇတ်လမ်းများ

          ဒါဟရ (Dhara) မင်းနေပြည်တော်တွင် မာရာဂျာ ဒါဟီရဂျ ပရမီဘေဒ ဆရီ ဗဟိုဂျဒီဗ ထီးနန်းစံနေချိန်ဖြစ်၏။ သူသည် ကြီး ကျယ်မြင့်မြတ်၍ ရဲစွမ်းသတ္တိနှင့်ပြည့်စုံသော မင်းဖြစ်သလို ပညာလည်း တတ်၏။ သို့သော် ထိုဘုရင်မင်းမြတ်၌ ပြဿနာဖြစ်နေရသည်မှာ ဒဟမ၏ အကြောင်းရင်းဖြစ်၏။

          ဗဟိုဂျဒီမ၏ နန်းတော်တွင် ပြည့်တန်ဆာဟု ဆိုနိုင်သော ကြေးစားအထက်တန်းစား ဆရင်ဂရာမန်ဂျရီ နေထိုင်၏။ အလွန် လှပချောမောလွန်းသဖြင့် ယောက်ျားသားအားလုံး၏ ချစ်ခင်မြတ်နိုး တပ်မက်ခြင်း ခံရ၏။ သူမ၏အလှသည် အခြားသော လုံမငယ်များ၏ အလှကို လွှမ်းမိုးနိုင်ခဲ့လေသည်။ ဗဟိုဂျဒီဗဘုရင်၏ တိုင်းပြည်အတွင်း ရှိ အခြားအခြားသော ပြည့်တန်ဆာများသာမက အိမ်နီးချင်း တိုင်းပြည် များရှိ ပြည့်တန်ဆာများကပါ သူ့ကို အားကျကြ၏။

          သူမ၏မိခင်မှာ ဗီဆမဆီလာ ဖြစ်သည်။ အနားယူသွားသော နန်းတွင်းပြည့်တန်ဆာလည်း ဖြစ်၏။ သူမကိုလည်း အားလုံးက လေးစားကြ၏။ သို့သော် သူမအနေဖြင့်မူ သမီးအား လက်ရှိအခြေ အနေကို ထိန်းထားနိုင်ဖို့ အမြဲစိုးရိမ်ကြောင့်ကျနေရှာ၏။ မိန်းမတို့၏ ရမ္မက်စွမ်းရည် အတတ်ပညာများကို ပိုမိုပြည့်စုံစေချင်၏။

          နွေရာသီ တစ်ညနေခင်းတွင် သမီးနှင့်ယှဉ်ထိုင်နေစဉ် သူမက ပြောပြခဲ့သည်။ “သမီး ... ညည်းရဲ့ အလှအပကြောင့်သာ ဒီလို စည်းစိမ် ချမ်းသာကို ရနေတာဖြစ်တယ်။ အများအားဖြင့် ပြည့်တန်ဆာတွေဟာ ဒါတပ်စ်ရဲ့ လှည့်ဖြားမှုကြောင့် ပျက်စီးကြရတာ များတယ်။ တစ်ပါးသော သူတွေကို ပျော်ရွှင်ကျေနပ်အောင် ပြုလုပ်ခြင်းဖြင့် အနုပညာကို အတတ်ပညာလို သဘောထားပြီး အောင်မြင်စွာ အသုံးချရမယ်။ အဲဒါ ကတော့ ယောက်ျားသားတွေရဲ့ လွှမ်းမိုးထားတဲ့ ရာဂစိတ်ကို လေ့လာပြီး နားလည်ဖို့လိုတယ်။ အောင်မြင်ရဖို့အတွက် သူတို့ရဲ့ အနုပညာတွေကို အသုံးချခဲ့တဲ့ တခြားပြည့်တန်ဆာတွေ အကြောင်း အမေပြောပြမယ်။ သူတို့ရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို ကြားရရင် ညည်း .. ခုထက်ပိုပြီး အသိဉာဏ်ရှိလာလိမ့်မယ်။ ကဲ ... နား ထောင်ပေတော့”

          “ခန္တီပူရမြို့မှာ ပညာရှိပြီး ချမ်းသာကြွယ်ဝတဲ့ ဆိုမဒတ္တ အမည် ရှိတဲ့ ဗြဟ္မဏတစ်ယောက်ရှိတယ်၊ သူဟာ ကျော်ကြားတဲ့ ပညာရှိ တစ်ယောက်ဖြစ်တယ်၊ ဗီဒနဲ့ဆစကြာဂါထာတွေကိုတောင် ကောင်းကောင်း ရွတ်ဆိုနိုင်တယ်။ သူဟာ ကျော်ကြားလာသလို ပိုပြီးတော့ လည်း ချမ်းသာလာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကလေး မရှိဘူး။

          သူဟာ ဗီဂျယခပတန်ဂါထာကို လေ့လာပြီးတော့ လိုရာဆန္ဒ ကို ပေးနိုင်စွမ်းရှိတဲ့ နေမင်းထံမှာ ဆုတောင်းတယ်၊ အဲဒါကြောင့် ရဗီဒတ္တ ဆိုတဲ့ သားတစ်ယောက် ရခဲ့တယ် ... ။

          ရှေးခေတ်အိန္ဒိယနန်းတော်တွင်းမှ ဆောင်ကြာမြိုင်အတွင်းရေး ရဗီဒတ္တ အသက် (၁၆) နှစ်ရှိလာတဲ့အခါမှာ အထွတ်အမြတ် ဖြစ်တဲ့ အပ်ချည်ကြိုးကို ပေးခဲ့တယ်။ ဗီဒနဲ့ ယိင်္ဂကျမ်းတွေကိုတောင် လေ့လာစေတယ်။

          ရဗီဒတ္တဟာ ဗီဒကျမ်းတွေကို ကြိုးစားလေ့လာခဲ့တဲ့အတွက် သူ့ဖခင်လောက်နီးနီး အသိပညာရှိလာခဲ့တယ်။ ဖခင်ကြီးဟာ သူ့သား အမွေရမယ့် စည်းစိမ်ချမ်းသာတွေအတွက် စိတ်ပူခဲ့တယ်။ အနာဂတ် မှာ သူ့သားတစ်ယောက် ပျက်စီးသွားမှာကို ကြိုစိုးရိမ်ခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် ပညာအားလုံးကို သင်ကြားပေးခဲ့တယ်။ ဒတ္တနဲ့ အခြားပညာရှိတွေ ရေးခဲ့တဲ့ ပြည့်တန်ဆာတွေရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်တွေကိုတောင် သင်ကြား ပေးခဲ့တယ်။

          တစ်နေ့မှာ သားကိုခေါ်ပြီး ပြောတယ်၊ “သား ... ငယ်ရွယ်မှု ဟာ သိပ်သည်းတဲ့ အမှောင်ဖြစ်တယ်၊ ငယ်ရွယ်မှုကို ဘယ်သူမဆို ဖြတ် သန်းရမှာတော့ အမှန်ပဲ၊ မဒနဟာ ကောက်ကျစ်တယ်၊ ပစ္စည်း ဥစ္စာဟာ ယစ်မူးစေတယ်၊ စိတ်ဟာ သဘာဝအားဖြင့် ကြာရွက်ပေါ်က ရေစက် လိုမမြဲဘူး၊ အာရုံဟာ ဆင်ရိုင်းတစ်ကောင်လိုပဲ ထိန်းသိမ်းဖို့ ခဲယဉ်းတယ်၊ ငယ်ရွယ်နုပျိုတဲ့ မိန်းကလေးတွေဟာ သဘာဝအားဖြင့် စွဲလမ်းတပ်မက် တိမ်းမူးဖွယ်ဖြစ်တယ်၊ မိုးဥတု၊ ဆောင်းဥတုနဲ့ အခြားရာသီတွေရဲ့ အစတိုင်း အစတိုင်းဟာ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကောင်းတယ်။ အချစ်ဆိုတဲ့ ကိစ္စကို ဘယ်သူမှ ကြံ့ကြံ့မခံနိုင်ကြဘူး၊ ငါ့သားဖြစ်တဲ့ မင်းဟာ ရန်သူ ခြောက်ယောက်ကို နိုင်ရမယ်၊ အာရုံခံစားမှုတွေ ကိုပဲပေါ့။ ကောက်ကျစ် သူတွေဟာ အာရုံခံစားမှုကို သဘောကျတယ်။ အရှက်မဲ့တဲ့ မိန်းမတွေနဲ့ ဆက်ဆံကြတယ်။

          ဒီမှာ ငါ့သား ... လူကြီးသူမတွေရဲ့ ဆုံးမစကားကို ပျော့ညံ့တဲ့ စိတ်ထားရှိသူတွေဟာ လက်မခံနိုင်ကြရှာဘူး၊ သျှတ္တရကို လေ့လာရုံနဲ့အသုံးမဝင်ဘူး၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တန်ဖိုးထားတတ်စေတဲ့ စာပေ တတ်မြောက်မှုအတွက် ဂုဏ်ယူမှုကို မင်းပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေက ဖျက်ဆီး ကြလိမ့်မည်။ မင်းရဲ့ ရဲစွမ်းသတ္တိတွေလည်း ကျဆင်းသွားလိမ့်မယ်။ မင်းရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာတွေဟာလည်း ပျောက်ကွယ်သွားလိမ့်မယ်။ နောက်ဆုံး မင်းဟာ အကျင့်စာရိတ္တပျက်ပြီး လုံးဝ ပျက်စီးသွားလိမ့်မယ်။ ဒါဟာ အာရုံခံစားမှုတွေကို မပယ်ဖြတ်နိုင်လို့ မင်း ရမယ့်ဆိုးကျိုးတွေပဲ ဖြစ် တယ်။

          ဒါကြောင့် ... ငါ့သား ကြပ်ကြပ်သတိထားပါ၊ မင်းရဲ့ အဆင့် အတန်းနဲ့ လျော်ညီအောင် နေထိုင်ပြုမူပါ။ မကောင်းတဲ့ အပေါင်း အသင်းတွေကို ရှောင်ပါ။ ဂီတနားထောင်ခြင်း၊ သီဆိုခြင်း၊ ကခုန်ခြင်း မပြုပါနဲ့။ မိန်းမပျိုတွေရဲ့ ဖျားယောင်းမြူဆွယ်တဲ့ အကြည့်တွေကို မသိဟန်၊ မမြင်ဟန်ဆောင်ပါ။ ကပွဲရုံနဲ့ လောင်းကစားဝိုင်းတွေကို မသွားပါနဲ့။ ကိုယ့်အဆင့်အတန်းနဲ့ညီအောင် မနေတဲ့လူဟာ လူတွေရဲ့ ကဲ့ရဲ့ခြင်းခံရမယ်ဆိုတာကို စွဲစွဲမြဲမြဲ မှတ်ထားပါ။ ပရူရဗလို တန်ခိုးကြီး တဲ့ ဘုရင်တောင် ပြည့်တန်ဆာ ဥရဗဆီ ရဲ့ လက်အောက်ခံဖြစ်ရတဲ့ ဥပမာ ရှိခဲ့ဖူးတယ်။

          ရဗိဒတ္တသည်လည်း သူ့ဖခင်၏ ဆုံးမစကားကို လိုက်နာခဲ့ ၏။ ထို့ကြောင့် လူအများ၏ လေးစားမှုကို ခံရ၏။ ဖခင်ဖြစ်သူ ဆိုဗဒတ္တ မှာလည်း သူ့သားအတွက် ဂုဏ်ယူကျေနပ်နေခဲ့၏။

          ထိုအခါမှ နောက်နှစ်ပေါင်းအတော်ကြာတွင် သူ့ဖခင်နှင့် မိခင် တို့ ကွယ်လွန်သွားကြကုန်၏။ ဤသို့ဖြင့် ရဗီဒတ္တမှာ လောကကြီးတွင် တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်သလို ဖြစ်ခဲ့ရ၏။ ပထမတွင် ဝမ်းနည်း ပူဆွေးမှုကို ဝေဒနာတစ်ခုလို ခံစားနေရ၏။ ထို့နောက်တွင်တော့ ပူဆွေးမှုများ အချိန်ကာလအလျောက် လျော့နည်းသွားခဲ့၏။ သူ့ သူငယ်ချင်းများနှင့် ပျော်ရွှင်စွာ တပူးတွဲတွဲ နေထိုင်နိုင်ခဲ့၏။

          နွေရာသီတွင် ကရုမာကရပန်းခြံတွင် လူငယ်ပွဲတော် ကျင်းပ တတ်သော်လည်း ရဗီဒတ္တသည် ပန်းခြံသို့ တစ်ခေါက်တစ်ခါဖူးမျှ မသွား ခဲ့ပေ။ သူသည် အရွယ်ရောက်သူတစ်ယောက် ဖြစ်နေလေပြီ ဖြစ်သဖြင့် လူငယ်ပီပီ ဘဝ၏ဆန္ဒများ ပေါ်ပေါက်နေချေပြီ။ သို့သော် ဖခင်၏ စကားကို နားထောင်သောအနေအားဖြင့် အပျော်အပါးနှင့် ပွဲလမ်း သဘင်ရှိသော နေရာများကို မသွားဘဲ နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။

          ငယ်ရွယ်သူဖြစ်သော သူသည် အဘယ်မျှကြာအောင် သူ့ ရင်ထဲမှဆန္ဒနှင့် အာရုံခံစားလိုမှုများကို ဖိနှိပ်ထားနိုင်မည်နည်း။ သူ သည် ကျန်းမာသန်စွမ်းသော လူငယ်တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ရဗီဒတ္တမှာ သဘာဝ၏တောင်းဆိုချက်ကို မလွန်ဆန်နိုင် ခဲ့ချေ။

          ထိုအချိန်က နွေဦးရာသီဖြစ်၍ ပန်းခြံထဲမှ လေပြည်တွင် ပန်း မျိုးစုံတို့၏ မွှေးရနံ့များ ထုံသင်းနေသည်။ သရက်ပင်များတွင် အပွင့်များ ဝေနေကြ၏။ သစ်ပင်များအပေါ်တွင် ဥဩငှက်သည် နွေဦး ရောက် လာပြီဖြစ်ကြောင်း တေးသီဆိုနေ၏။

           လူငယ်များသည် လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ လျှောက်သွားနေကြ ၏။ အားရပါးရ ရယ်နေကြ၏။ ပျော်ရွှင်စွာ စကားပြောနေကြ၏။ ကရုမာကရပန်းခြံတွင် လူငယ်ပွဲတော် ကျင်းပနေ၏။ လူငယ်တိုင်း သည် ပန်းခြံဆီသို့ ဦးတည်သွားနေကြ၏။

          ထိုကာလမှာပင် ရဗီဒတ္တထံသို့ သူငယ်ချင်းများ ရောက်လာ ကြ၏။

          “သူငယ်ချင်း ..... ဒီနေ့ ဖစ်ချ်ဘင်နား ဘုရားပွဲနေ့ဖြစ်တယ်။ အဲဒီပွဲကိုမသွားဘဲနေရင် မင်းဘဝဟာ ဘာအသုံးကျမှာတဲ့လဲ၊ ဒီလို