ဗိုလ်တာရာ(ရဲဘော်သုံးချိပ်) - တော်လှန်ရေးအတွေ့အကြုံများ

          ညဉ့်အိပ်ချိန်မှစ၍ နံနက်လင်းအားကြီးတိုင်အောင် ဟိုင်နန်ကျွန်းသား တရုတ်တွေ လယ်သမားတွေ၏ “တဝူးဝူး တဟေးဟေး” အသံကြီးများဖြင့် မိမိတို့လယ်ယာပျိုးခင်းများထဲသို့ ဝင်ရောက်စားသောက် လုယက်ကြသည့်တောတိရစ္ဆာန်များကို မောင်းနှင် ခြောက်လှန့်သံများကား ကြားရမြဲဖြစ်တော့ သည်။ စင်စစ်အားဖြင့် အထက်မြန်မာပြည် အပူပိုင်းဆန်ဆန် ဒေသတစ်ရပ် နှင့် တူလှသော ဟိုင်နန်ကျွန်း၏ သဘာဝဒေသပိုင်းများမှာ မြန်မာပြည်ရှိ တောခြောက်တောမျိုးတွေ ပြည့်နှက်အုပ်ဆိုင်းနေခြင်းသာ ဖြစ်ပေ၏။

          ကျွန်တော်တို့ လေ့ကျင့်ရေးတပ်စခန်းတစ်ဝိုက်မှ တစ်ခါတစ်ခါ ကြည် နူးစရာကောင်းသော ချိုးကူသံနှင့် သက်ငယ်တောထဲ၊ ကိုင်းတောထဲမှ တဝေါင်ဝေါင်နှင့် ချေဟောက်သံများမှာ ကျွန်တော်တို့ ရဲဘော်တစ်သိုက်အား မြန်မာပြည်ကြီးကို ရုတ်တရက်ပြေး၍ သတိရစေတော့၏။ တပ်စခန်းထမင်း ချက်ဖိုသို့ လာရောက်၍ ကူညီလုပ်ကိုင်ကာ ထမင်းကျန် ဟင်းကျန်များကိုလက်ဝေခံ၍ စားသောက်နေကြသည့် ကျွန်းသားတရုတ် ကျေးတောသား ကလေးများ၏ ခြေဟန်လက်ဟန်နှင့် ပြောဆိုချက်အရ ဟိုင်နန်ကျွန်းတောထဲ ၌ ချေ၊ ဝက်နှင့် ကျားသစ်များပင်လျှင် တွေ့ရကြောင်းကို မှတ်သားမိဖူးပါ သည်။ ယခု ကျွန်တော်တို့ မြန်မာ့သားကောင်း ရဲဘော်သုံးကျိပ်များ လေ့ကျင့် ရေးစစ်ကျောင်း ဖွင့်ထားသည့်နေရာမှာ အခြေခံဂျပန်ရေတပ်စခန်းနှင့် ဆယ် မိုင်အတွင်း၌ တည်ရှိနေခြင်းကြောင့် တောမကျသေးဟု ဆိုရပေမည်။ ကျွန်တော်တို့ စခန်းတစ်ဝိုက်မှာလည်း မြက်ခင်း၊ သက်ငယ်ကွင်း၊ လယ်ယာ များနှင့် သစ်ပင်ပုကလေးတစ်စုမှလွဲ၍ တောကြီးတောင်ကြီးဟူ၍ တစ်စုံ တစ်ရာ မတွေ့ရ၊ မမြင်ခဲ့ရချေ။ ကျွန်တော်တို့စခန်း၏ မြောက်ဘက်နှင့် အနောက်အရပ်များ၌ မို့တက်နေသော တောင်တန်းများ၊ သစ်တောများကို အထင်အရှား တွေ့မြင်နေရရုံမျှမက ညဉ့်အခါတိုင်း၌ ထိုတောင်ပေါ်စခန်း များ၌ ခြေကုပ်စွဲထားသည့် ဂျပန်ရေတပ်မတော်မှ တပ်ဖွဲ့ များက အခြေခံ ရေတပ်ဌာနချုပ်သို့ လှမ်း၍ မီးမောင်းဖြင့် တလက်လက်အချက်ပြ သတင်း ပို့နေသည်ကို ဂရုပြုမိပါ၏။ ကျွန်တော်တို့၏ ဆရာလေးလုပ်သူများ ဂျပန် တပ်ကြပ်ကြီး တစ်သိုက်ဆီသို့ မသိမသာနှင့် ဟိုင်နန်ကျွန်း၏ အခြေအနေ မြေမျက်နှာပြင် တောင်တန်းများပေါ်၌ တပ်စွဲထားသော ဂျပန်ရေတပ်ဖွဲ့များ၏ သဘောထားများကို စုံစမ်းကြည့်ရာ၌ အောက်ပါအတိုင်း သိရှိနားလည်ခဲ့ရ လေသည်။

           ဟိုင်နန်ကျွန်းသည် ဂျပန်ရေတပ်က သိမ်းပိုက်ထားသော ဂျပန်လက် အောက်ခံ ကျွန်းတစ်ကျွန်းပင်ဖြစ်စေကာမူ ယခုအချိန်အထိ ဂျပန်တို့က ထိုကျွန်းကို စနစ်တကျ မအုပ်ချုပ်နိုင်သေးပါ။ ကျွန်းလယ်ဗဟိုမှစ၍ အချို့ နေရာများမှာ တရုတ်ပြောက်ကျားတို့လက်တွင်း၌ တည်ရှိနေသေးကြောင်း၊ တစ်ချီတစ်ချီတွင် နယ်မြေရှင်းလင်းရေးနှင့် တာဝန်နှင့်ချီတက်သွားသော ဂျပန်ရေတပ်များနှင့် တရုတ်ပြောက်ကျားများ တိုက်ပွဲဖြစ်ပွားခဲ့ကြောင်း၊ ဟိုင်နန် ကျွန်းမှ တရုတ်ပြောက်ကျားတပ်များကို ကျွန်တော်တို့ စခန်းချရာနှင့် မိုင် နှစ်ဆယ်အတွင်းသာ ကွာခြားသည့် ရေလက်ကြားမှဖြတ်၍ ကင်တောင် မြို့ရှိ တရုတ်စစ်တပ်များက ညဉ့်အချိန်၌ ဂျန်ခေါ် တရုတ်ရွက်လှေကြီးများနှင့် စစ်လက်နက်ပစ္စည်းများ တင်ပို့ကာ တိတ်တဆိတ် ဤကျွန်းသို့ ဆိုက်ကပ်ပြီးလက်နက်များ ကူညီထောက်ပံ့ထားကြောင်း၊ ဤအရေးကြောင့်ပင် ဂျပန် ရေတပ်မတော်က နေ့ညဉ့်မရွေး ပင်လယ်ပြင်နှင့် ရေလက်ကြားတစ်လျှောက် ၌ တိုက်သင်္ဘောများကို တိုက်ခိုက်နှစ်မြှုပ် သုတ်သင်နေရလေသည်။ တောင် တန်းများပေါ်၌ နေရာကောင်းများကိုယူ၍ တပ်စွဲချထားသည့် ဂျပန်ရေတပ်ဖွဲ့ များကလည်း ကျွန်း၏ အလယ်ဗဟိုနယ်မြေကို တဖြည်းဖြည်းနှင့် တပ်ဖြန့် ကာ တစ်ထပ်စီ တစ်ထပ်စီဝိုင်း၍ တရုတ်ပြောက်ကျားများအား သုတ်သင် ရှင်းလင်းနေရကြောင်းကို ပြောပြလေသည်။

          ဟိုင်နန်ကျွန်း၏ အလယ်ဗဟိုတစ်ဝိုက်တွင် အုန်းပင်ပျိုနှင့် သဲသောင် ပြင်အကြား အလွန်နက်မှောင်သော သစ်တောဝါးတောကြီးများနှင့် သားရဲ တိရစ္ဆာန်များရှိကြောင်း၊ ဖြတ်သန်းသွားလာရာလမ်းဟူ၍ မည်မည်ရရမရှိခဲ့ ရကြောင်း၊ ကျေးရွာလူနေအိမ်ခြေမှာလည်း များစွာခေါင်းပါးလှသည်ကြောင့်ပြောက်ကျားတပ်များသုတ်သင်ရေးမှာ များစွာ ခက်ခဲပင်ပန်းနေစေသည်ဟု သိရလေသည်။ တရုတ်ပြောက်ကျားများက ဂျပန်ရေတပ်စုများအလစ်တွင် စခန်းများကို ဝင်ရောက်တိုက်ခိုက်လေ့ရှိသည့်အတွက် ညဉ့်စဉ် ကျွန်တော်တို့ စခန်းမှ အတိုင်းသား မြင်တွေ့နေရသော တောင်ယာများပေါ်မှ အနှံ့အပြား တပ်ချထားသည့် ဂျပန်ရေတပ်စခန်းကလေးများဆီက အချက်ပြမီးရောင်မှာ ရန်သူ့အခြေအနေကို နာရီပိုင်းနှင့် သတင်းပို့နေခြင်းဖြစ်ကြောင်းကို နားလည် မိတော့ပါ၏။

          ဟိုင်နန်ကျွန်းကို သိမ်းပိုက်ထားသည့် ဂျပန်တပ်များကလည်း ကျွန်း သားတရုတ်တွေ ခေါင်းမထောင်နိုင်အောင် ရက်ရက်စက်စက် ဖိနှိပ်ချုပ်ချယ် ထားလေသည်။ စီးပွားရေး၊ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးအရ၊ နေထိုင်စားသောက် ရေးအရ တရုတ်ကျွန်းသားများကို အနည်းငယ်မျှပင် မျက်နှာသာ အခွင့် အရေး မပေးခဲ့ချေ။ ဥပမာအားဖြင့် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေး ပြဿနာနှင့် ပတ်သက်၍ ရေးရလျှင် ဂျပန်များက တရုတ်ကျွန်းသားများကို သခင် အာဏာရှင်အဖြစ်နှင့် အထက်စီးမှနေ၍ ချုပ်ကိုင်အမိန့်ပေးနေတော့သည်။ ဂျပန်စစ်သားတစ်ယောက် လမ်းလျှောက်လာသည်ကို တရုတ်ခရီးသည် တစ်စုက တွေ့ခဲ့လျှင် အားလုံး တရုတ်များမှာ ကိုယ့်နေရာမှနေ၍ရပ်ကာ ဂျပန်စစ်သား၏အလာကို စောင့်နေရသည်။ နေနတ်မျိုးနွယ်ဟု အထင်ကြီးယုံကြည်နေသော ဂျပန်စစ်သား ဂိုက်ဆိုးဆိုးနှင့် အနားရောက်လျှင် တရုတ် များက ဦးထုပ်ခမောက်များကို ချွတ်၍ ခါးကုန်းဦးညွှတ် အလေးပြုရလေ သည်။ ဂျပန်စစ်သားတွင် မဟုတ်၊ ဂျပန်စစ်ကားတွေ့တိုင်း ဤပုံစံအတိုင်း စည်းမျဉ်းဥပဒေရှိလေသည်။ ကျွန်တော့် မျက်မြင်အားဖြင့် တရုတ်များက တစ်ဦးတလေမျှ ဂျပန်များကို မသိချင်ဟန်ဆောင်၍ အလေးမပြုဘဲ ထွက် သွားသူ မတွေ့ခဲ့ရပေ။ တရုတ်များ၏ မျက်နှာပြင်ပေါ်၌ ကြောက်ရွံ့ခြင်း၊ တုန်လှုပ်ခြင်း၊ စိုးရိမ်မိခြင်း လက္ခဏာများမှာ အထင်အရှား ပေါ်လွင်နေပါ တော့၏။

           လူနေရပ်ကွက်၊ စီးပွားရေးရပ်ကွက်များ၌ တရုတ်ဆိုင်ကြီးဟူ၍ တစ် ဆိုင်တလေမျှပင် မတွေ့ခဲ့ရချေ။ ဂျပန်စာများဖြင့် ရာမာမိုတိုဆင်ဒီကိတ်၊ တိုကျိုစတိုး စသည့် ဂျပန်ကုန်သည်တစ်စု၏ နာမည်စာလုံးကြီးများဖြင့် ဂျပန်နေတံဆိပ် အလံတလူလူဝင့်ကာ ဖွင့်လှစ်ထားသည့် တိုက်ဆိုင်ကြီးများ ကိုသာ တွေ့ရလေသည်။ ပိုက်ဆံရှိ တရုတ်ကုန်သည်ကြီးများမှာ မြို့နှင့်မနီးတောလည်းမကျ ချောင်ကျကျ ကျေးရွာကလေးများ၌ ကိုယ့်ဇာတ်ကိုယ်မြှုပ် ၍ ခပ်ကုပ်ကုပ်ခေါင်းငုံ့ခံကာ ဂျပန်ဖက်စစ်တို့၏ သံခွာဖိနပ်ချက်ကို ရှောင် တိမ်းနေလေသည်။ သို့ရာတွင် ယုန်အနံ့ကိုခံ၍ အမျှင်မပြတ်လိုက်တတ်သော အမဲလိုက်ခွေးကဲ့သို့ ခြေရာခံကောင်းသည့် ဂျပန်ကင်ပေတိုင်အဖွဲ့များက တရုတ်သူဌေးကြီးများ ပုန်းရှောင်ချောင်ကုပ်နေရာသို့ အလွတ်မပေးတမ်း လိုက်ခဲ့ကြသည်။ နောက်တွင် နေရာကောင်း ချောင်စခန်းများမှနေ၍ တရုတ် ပြောက်ကျားများကို လက်နက်ငွေကြေး ထောက်ပံ့သည်၊ ဆက်သွယ်သည် ဟု အကြောင်းပြရင်း ငွေညှစ်လေတော့သတည်း။

        တရုတ်သူဌေးများ၏ မယားငယ်ချောချောကလေးများ၊ သားပျိုသမီးပျိုများမှာ ဂျပန်ကင်ပေတိုင်တို့ ၏ ကျားရှေ့ ချော်လဲသည့် ဘဝမျိုးဖြင့် အဖြစ်ဆိုးဘဝမျိုးသို့ ကျရောက်ခဲ့ရုံ မက နောက်ဆုံး၌ ဟိုင်နန်ကျွန်းရှိ ဂျပန်တပ်ဖွဲ့များ၏ ဖြေဖျော်ရာနတ်နန်း ဒေဝီများဘဝသို့ ရောက်ခဲ့ရလေသည်။ ကျွန်တော် နားလည်ခဲ့သရွေ့ အဖို့ တွင် ဂျပန်စစ်ဘက် အာဏာပိုင်များနှင့်တည့်အောင် အဘက်ဘက်က အနာခံ ၍၊ ငွေကုန်ကြေးကျခံ၍ ပေါင်းသင်းနိုင်သော တရုတ်သူဌေးများမှသာ ဂျပန် ကင်ပေတိုင်တို့၏ နှိပ်စက်မှု ဖိနပ်သံခွာအောက်မှ လွတ်ရသည်ဟူသတည်း။ အနည်းငယ် အသက်ရှူပေါက် ရနိုင်လေသည် ဟူသတတ်။

          ကျွန်းပိုင်ရှင် ဂျပန်များကား တရုတ်ကျွန်းသားများကို ဤမျှလောက် သဘောထား၍ မောင်ပိုင်လုပ်ကာ အဘက်ဘက်မှ ချုပ်ချယ်ချိုးနှိမ်ထားနိုင် သည့်နောက်တွင် တရုတ်တွေ နာလန်မထူ၊ ခေါင်းမထောင်နိုင်တော့ချေဟု သဘောပိုက်ကာ ယူဆပုံရလေသည်။ ဤကား ဂျပန်တို့၏ မဟာအမှား

တော်ကြီးပင် ဖြစ်တော့၏။ အနှိပ်စက်ခံရသော တရုတ်သူဌေးများက တစ် ဖက်က ဂျပန်ကင်ပေတိုင်ကို တည့်အောင်ပေါင်း အယုံသွင်းကာ သိမ်းထား ပြီး၊ တစ်ဖက်က ကျွန်းတွင်းရှိ တရုတ်ပြောက်ကျားတပ်များကို ငွေအားကြေး အား ထောက်ပံ့ကာ ဂျပန်တို့၏ အရေးပါသည့် စစ်စခန်းဌာနသတင်းများကို အရောက်သတင်းပို့စေပြီး ဂျပန်တပ်စုများမှာ မကြာခဏပင် တရုတ်ပြောက် ကျားတို့၏ အလစ်တိုက်ခိုက်ခြင်းကို ခံရလေ၏။

         “ဖိလွန်းလျှင် ကြွတတ်သည်၊ ထိလွန်းလျှင် ထတတ်သည်” ဟူသော ဆောင်ပုဒ်ကား သွေးထွက်အောင် မှန်ကန်နေခြင်းကို ဟိုင်နန်ကျွန်းရှိ တရုတ် ကျွန်းသားများက စတင်၍ သက်သေဥပမာပြနေခြင်းသာ ဖြစ်တော့၏။

***

          ဟိုင်နန်ကျွန်းအတွင်းကျကျ ဒေသများကို ကိုယ်တွေ့မျက်မြင် စုံစမ်းလေ့လာလိုသော ဆန္ဒတစ်ခု ကျွန်တော့်၌ တည်ရှိနေလေသည်။

          ထိုဆန္ဒကို ပြည့်မြောက်စေသည့် သတင်းတစ်ခုကား မကြာမတင် အချိန်၌ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ကျွန်တော်တို့ ရဲဘော်သုံးကျိပ်ဝင်များ၏ နားဝသို့ ရောက်ရှိခဲ့လေသည်။

          သင်တန်းအကြပ်ဆရာကလေးတွေပါးစပ်မှ “တို့အားလုံး ခရီးရှည် ချီတက်ခြင်း လေ့ကျင့်ခန်း ပြုလုပ်ရမယ်” ဟူသော သတင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ ဆရာတွေ ကြိုတင်၍သတိပေးချက်မှာ မှန်ကန်နေတော့သည်။ နောက်တစ် နေ့နံနက် သင်တန်းဆင်းအပြီးတွင် မြန်မာစစ်ကျောင်းသား၊ ဂျပန်စစ်ကျောင်း သားအားလုံးကို ကျောင်းအုပ်ကြီး ကာဝါရှီမားအခန်းရှေ့သို့ တန်းစီကာ အသင့်ရပ်နေစေပါသည်။ ။

          စစ်ကျောင်းအုပ်ကြီး၊ ကျောင်းဆရာ၊ လက်ထောက်ဆရာကြီး၊ အကြပ်