ဗန်းမော်တင်အောင် - ဝမ်းနည်းဝမ်းသာ

မိုးမလင်းနိုင်သော ညတစ်ည

          သတ္တလောကကြီးတစ်ခုလုံးသည် အိပ်မောကျလျက် ရှိပေ သည်။ လုံ့လဝီရိယ ရှိလှသည်ဆိုသော ကျီးငှက်နှင့် စာငှက်များသည် ပင် လူးလွန့်လှုပ်ရှားခြင်း မရှိကြသေး။ ၎င်းတို့၏ အသိုက်အမြုံများတွင် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်စက်နေကြတုန်း ဖြစ်လေသည်။

          သို့ရာတွင် တစ်ယောက်တည်းသော ထိုသူသည်သာလျှင် အများ တကာကဲ့သို့ အိပ်စက်ခြင်းပြုနိုင်ဟန် မရှိသောကြောင့် အဆုံးသတ်နိုင် သေးပုံမပေါ်သော ၎င်း၏ တစ်ပုဒ်သော ကဗျာကို ၎င်းဘာသာ တစ် ယောက်တည်း မြည်တမ်းရွတ်ဆိုလျက် ရှိနေပေသည်။

          သူ၏ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်နှင့် အနီးအနား တစ်ဝိုက်တွင် သက်မဲ့ သဘာဝသာလျှင် ရှိလေသည်။ သို့ရာတွင် ထိုသူသည် သူ၏ကဗျာကို တစ်စုံ တစ်ယောက်တလေများ ကြားသွားလေမည်လား ဟူသော စိုးရိမ် ပူပန်ချက်ဖြင့် ဆီမန်း မန်းသလို တီးတိုးသာ ရွတ်ဆိုလျက်ရှိနေပေသည်။

          တကယ်ဆိုတော့ ထိုသူသည် ကဗျာတစ်ပိုဒ်ကို ရွတ်ဆိုနေသော ကဗျာဆရာတစ်ယောက်နှင့်တော့ကား မတူ၊ လူ့ဘောင်ကြီး၏ အပြင် ဘက်သို့ မကျေမချမ်းနှင့် ပြေးထွက်သွားပြီးနောက် ပြန်လည် ကျိန်ဆဲနေ ရှာသော သတ္တဝါတစ်ကောင်နှင့်သာ တူလေသည်။

          မိုးမူကား မလင်းသေးချေ။ နေ ထွက်ပြူလာဖို့ကိုကား ထားဘိဦး၊ အရုဏ်သည်ပင် အရိပ်အယောင်လောက်မျှ မသန်းသေးချေ။ စကြဝဠာ ၏ တစ်ဖက်စွန်းတွင် အလုပ်များနေတုန်း ဖြစ်ဟန်တူပေသည်။

          သြကာသလောကကြီးတစ်ခုလုံးကို အအေးဓာတ်သည် တင်း တင်းကျပ်ကျပ် ရစ်ပတ်ထားလေသည်။ တဖွဲဖွဲကျဆင်းနေသော နှင်းထု ကြီးကလည်း ကမ္ဘာမြေတစ်ပြင်လုံးကို ဖုံးလွှမ်းလျက် ရှိနေပေသည်။ ယင်းသို့ အအေးဓာတ်က ရစ်ပတ်ကာ နှင်းများ တဖွဲဖွဲကျဆင်းနေသော အရုဏ်မတက်မီ အချိန်တွင် သတ္တလောကကြီးသည် အိပ်မော ကျလျက် ရှိနေခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။

          လုံ့လဥဿာဟနှင့် ပြည့်စုံခြင်းရှိလှပေသည်ဆိုသော ကျီးငှက် နှင့် စာငှက်တို့သည်ပင် ၎င်းတို့၏ အသိုက်အမြုံများမှ မထွက်နိုင်ကြ သေး၊ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေကြတုန်းသာ ဖြစ်လေသည်။

          သို့ရာတွင် တစ်ယောက်တည်းသော ထိုကဗျာဆရာသည် သာလျှင် အများတကာကဲ့သို့ အိပ်စက်ခြင်း ပြုနိုင်ဟန် မရှိသောကြောင့် အဆုံးသတ်နိုင်သေးပုံလည်း မပေါ်သော ၎င်း၏ တစ်ပုဒ်သော ကဗျာကို ၎င်းဘာသာ တစ်ယောက်တည်း မြည်တမ်းရွတ်ဆိုလျက် ရှိနေလေသည် တကား။

( ၂ )

           တဖွဲဖွဲ ကျဆင်းလျက်ရှိသော နှင်းထုကြီး၏ အောက်တွင် ရန်ကုန်မြို့တော်၏ ကျက်သရေဆောင်နှင့် အပေါ်ယံအလှတစ်ခုမျှသာ ဖြစ် သော ဗန္ဓုလပန်းခြံကြီးသည် မှောင်ရီမှိုင်းပျ၍ နေပေသည်။

          နိုင်ငံတော်၏ တရားဥပဒေကို ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရန်အတွက် မြင့်မြင့်မားမား ထူထောင် ဆောက်လုပ်ထားရှိသော တရားလွှတ်တော် ချုပ် အဆောက်အအုံကြီးသည်လည်း အအေးမိကာ ၎င်း၏ မျက်စိအောက်မှ ပန်းခြံကြီးကို တုဏှိဘာဝေ ငုံ့ကြည့်နေသလား ထင်ရလေ သည်။

          မဟာဗန္ဓုလဟူ၍ ထည်ထည်ဝါဝါ ကင်ပွန်းတပ်ထားသော လမ်းမကြီး၏ တစ်ဖက်မှ မြို့တော်၏ ကျက်သရေဆောင် အဆောက် အအုံကြီးသည်လည်း အအေးဒဏ်ကို မခံနိုင်တော့၍လား မသိ၊ ၎င်းနှင့် မျက်စောင်းထိုးမှ တရားလွှတ်တော်ချုပ် အဆောက်အအုံကြီးကို စစ်ကူ တောင်းသည့်အနေနှင့် မကြာခဏလှမ်း၍ လှမ်း၍ ကြည့်နေသည်။

          ဗဟာဗန္ဓုလလမ်းမကြီးနှင့် ဆူးလေလမ်းမကြီးတို့၏ ကြက်ခြေ ခတ်ပေါ်တွင် စံပယ်တော်မူလျက်ရှိသော စေတီတော်ကြီးမူကား တရား လွှတ်တော်ချုပ်အဆောက်အအုံနှင့် မြို့တော်၏ ကျက်သရေဆောင် အဆောက်အအုံကြီးများကဲ့သို့ မဟုတ်မူဘဲ ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်ခြင်း ရှိလှ ပေသည်။ ဥပေက္ခာတရားများကို နှလုံးသွင်းကာ စံပယ်တော်မူလျက် ရှိလေသည်။

          အမျိုးသား လွတ်လပ်ရေး ပြန်လည် ရယူခဲ့ကြပြီဆိုသော အနက် အဓိပ္ပာယ်ကို ဖွင့်ဆိုခြင်းပြုရန်အတွက် တိုင်းသူပြည်သားများ၏ အခွန်တော် ဘဏ္ဍာငွေများဖြင့် ဗန္ဓုလပန်းခြံ အလယ်ဗဟိုတွင် တခမ်းတနား နှင့် မြင့်မြင့်မားမား စိုက်ထူထားရှိသော လွတ်လပ်ရေးကျောက်တိုင်ကြီး” သည်လည်း တဖွဲဖွဲ ကျဆင်းနေသော နှင်းထုကြီး၏အကြားတွင် ပျောက် ကွယ်လုခမန်း ဖြစ်နေပေသည်။

          ယင်းသို့ နှင်းထုကြီး၏ အကြားတွင် ပျောက်ကွယ်လုခမန်း ဖြစ် နေသော လွတ်လပ်ရေးကျောက်တိုင်ကြီး၏ အောက်ခြေရင်းတွင် တစ် ယောက်သော ထိုကဗျာဆရာသည် ၎င်း၏အဆုံးသတ်နိုင်သေးပုံမပေါ် သော ကဗျာတစ်ပိုဒ်ကို ၎င်းဘာသာ တစ်ကိုယ်ကြား မြည်တမ်းရွတ်ဆို နေခြင်းမျှသာ ဖြစ်ပေသည်။

          သူသည် လွတ်လပ်ရေးကျောက်တိုင်ကြီးကို မှီကာ မြို့တော်ခန်းမ ကြီးဘက်သို့ မျက်နှာမူလျက် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်လျက် ရှိလေသည်။ အိပ်စက်ခြင်းကိုသာ မပြုသော်လည်း ကဗျာဆရာသည် သူ၏ မျက်လုံး များကိုမူကား မဖွင့်ချေ၊ မှိတ်ထားလေသည်။ သို့ရာတွင် သူ၏ အထက်နှင့်အောက် နှုတ်ခမ်းများသည် လှုပ်ရှားနေကြသည်။

          နှင်းများ တဖွဲဖွဲကျဆင်းကာ အအေးဓာတ်သည် ရစ်ပတ်လျက်ရှိ သော်လည်း သဘာဝကို ကာကွယ်ခြင်းပြုရန်အတွက် ထိုကဗျာဆရာ၌ အရောင်အဆင်းပင် ထင်ရှားစွာ မမြင်ရတော့သော ကုတ်အင်္ကျီအဟောင်း တစ်ထည်တည်းသာ ရှိလေသည်။ သူသည် ထိုကုတ်အင်္ကျီဟောင်းကြီး ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဝတ်ဆင်ထားသည်။ သူ၏ လုံချည်ကွင်းသည် လည်း အအေးဒဏ်ကို တွန်းလှန်ခြင်း ပြုနိုင်လောက်သော သက္ကလတ် ထည် မဟုတ်ချေ။ ပြည်တွင်းရက် ချည်လုံကွင်း အနွမ်းတစ်ထည်မျှသာ ဖြစ်လေသည်။ အဖာအထေးများနှင့်လည်း ဖြစ်ပေသည်။

          ကဗျာဆရာသည် အသက်အစိတ်ခန့်ပတ်ဝန်းကျင်အရွယ် လူငယ်တစ်ဦးမျှသာ ဖြစ်ပေသည်။ သို့ရာတွင် အသက်မွေးလောက်သော အစားအစာနှင့် လိုအပ်သော ဆေးဝါးတို့ကို မှန်မှန်ကန်ကန် မှီဝဲခြင်း ပြုရဟန် မရှိသောကြောင့် ဖျော့တော့ နွမ်းနယ်နေပေသည်။ ညှိုးငယ် ပိန်ချုံးနေသကဲ့သို့လည်း ရှိလေသည်။

         ထိုသူ၏ ဆံပင်များသည် ဆီနှင့် ဝေးကွာနေရသည်မှာ ကာလအတန်ကြာပုံ ပေါ်လေသည်။ သေသေသပ်သပ်မရှိ။ ဖားလျားကျနေ သည်။ သူ၏ မျက်နှာသည် နုပျိုခြင်း ရှိသေးသည်ဟု ဆိုနိုင်လိမ့်ဦးမည် ဖြစ်သော်လည်း သဘာဝ၏ ပုတ်ခတ် ညှဉ်းပန်းမှုများကို ကြာရှည်လေး မြင့်ခံခဲ့ရဟန်ရှိသောကြောင့် ညှိုးခြောက်နေပေသည်။ နေလောင်ထားပေသည်။

             သို့ရာတွင် ကဗျာဆရာသည် ၎င်း၏ ကိုယ်ကိုသော်လည်း ကောင်း၊ ၎င်း၏ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုသော်လည်းကောင်း၊ အချိန်နာရီ ကိုလည်းကောင်း အလျှင်းပင် အရေးထားရကောင်းမှန်း မသိသကဲ့သို့ကျောက်တိုင်ကြီးကို ခြေပစ်လက်ပစ် မှီကာ ၎င်း၏ တစ်ပိုဒ်သော ကဗျာ ကို ရွတ်ဆိုမြည်တမ်းလျက် ရှိလေသည် တလား..။