ဗန်းမော်တင်အောင် - မြစပယ်ရုံ

           တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လှသော မြစမ္ပယ်ရုံဝယ် “ခင်” သာ တစ်ယောက် တည်း ပျင်းရိနွမ်းနယ်စွာ ကျန်ရစ်ခဲ့ရလေ၏။

          ခပ်စောစောပိုင်းကမူ မောင်၏ဧည့်သည်များနှင့် အိမ်ကြီးတစ်ခု လုံးသည် စီစီညံညံရှိခဲ့၏။ မောင်၏ အပေါင်းအသင်းနှင့် လုပ်ဖော် ကိုင်ဖက် မိတ်ဆွေများသည် လာရောက်လည်ပတ်ကာ သောက်ကြ စားကြသဖြင့် မြစမ္ပယ်ရုံခြံကြီးအတွင်းဝယ် စည်စည်ကားကားနှင့် ဆူဆူညံညံရှိနေခဲ့ပေသည်။ လင်ယောက်ျားဖြစ်သူ၏ အပေါင်းအသင်း များသည် ကုန်သည်ကြီးများ၊ အစိုးရအရာရှိကြီးများနှင့် ဧရာမလူကြီး လူကောင်းများ ဖြစ်ကြသောကြောင့် သူတို့၏ ဂုဏ်သိက္ခာ၊ အဆင့် အတန်းများနှင့်လည်း လျော်ညီသင့်တင့်အောင် ခင်က ဝတ္တရားအတိုင်း လိုလေသေးမရှိရအောင် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကြပ် ပြုစုဧည့်ခံခဲ့ရလေသည်။

          လင်ယောက်ျားဖြစ်သူ ကြိုက်နှစ်သက်တတ်၍ အနောက်တိုင်း သားများနှင့်မခြား အိမ်တွင် သီးသန့်ထားရှိသော အရက်ခန်းမှ ဝီစကီ၊ ဘရန်ဒီ၊ ဂျင်နှင့် ဘီယာများကို ထုတ်၍ ဧည့်သည်တော် လူကြီးလူ ကောင်းများအား ဧည့်ခံခဲ့ရ၏။ အိမ်တွင် လင်ကိုယ်မယား နှစ်ယောက်အတွက် ခိုင်းစေရန် ထားရှိသော အစေခံနှစ်ယောက်နှင့်ပင် မလုံလောက်သေး၍ ဒရိုင်ဘာကိုပါ ခေါ်ယူခိုင်းစေခဲ့ရ၏။ သည်အထဲကမှ လက်မလည်နိုင်သေးသောကြောင့် မာလီကုလားလည်း အဆစ်ထည့်ခဲ့ ရသေးသည်။ အိမ်ရှိ အခိုင်းအစေအားလုံးမှာ သူ့အလုပ်နှင့်သူ မဟုတ်တော့ဘဲ ဖြစ်တတ်သလို ပျားပိတုန်းခတ် ပြေးလွှားလုပ်ကိုင်ခဲ့ကြရ ပေ၏။

          လူကြီးလူကောင်းဆိုသူများသည်ကား အလွန်တရာ ဇီဇာကြောင် လည်းကြောင်၊ ကျယ်လည်းကျယ်သူများသာ ဖြစ်ကြ၏။ ၎င်းတို့အိမ်တွင် ဖြစ်သလို စားသောက်နေထိုင်လေ့ရှိကြသော်လည်း ဧည့်သည် လုပ်ရသော အခမ်းအနားများ၌ များစွာ ကြီးကျယ်ချင်တတ်ကြ၏။ အရက်သောက်၍ မူးရသည့်အတူတူ ဝီစကီမှ ရိုးရိုးဝီစကီပင်မဟုတ်လိုက်သေးဘဲ မရှိတတ်သော ပြင်သစ်ဝီစကီကိုမှ ကြံကြံဖန်ဖန်နှင့် ကတ်သီးကတ်သတ် တောင်းသူကတောင်း၊ ဘရန်ဒီကိုလည်း ပျားအုံ တံဆိပ်ပင် ကောင်းသည်မထင်သေးဘဲ တွေ့ကရာ လျှောက်တောင်းလိုတောင်းနှင့် ညှဉ်းလိုက်ကြသေးတော့၏။ ဧည့်ခံရသော ခင်တို့လင် မယားကလည်း လူကြီးလူကောင်းများ ဖြစ်ကြသဖြင့် လူကြီးလူကောင်း အမူးအရူးများကို လူကြီးလူကောင်းပီသစွာနှင့် လိုလေသေး မရှိအောင် ဧည့်ခံရလေ၏။

          ဧည့်သည်တော်လူကြီးမင်းများအတွက် အစစအရာရာ လိုလေ သေးသည် မဖြစ်ရအောင် “ခင်”က ကြည့်ရှုစီမံ ခန့်ခွဲရပေသည်။ ဧည့် သည်တော်များအား ဧည့်ခံစကားပြောနေရုံကာမျှနှင့် ကိစ္စက မပြီးသေး ချေ။ တစ်ချက်တစ်ချက် မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ လှစ်ခနဲ ထွက်ခဲ့ရ၏။ အာလူးကြော်နှင့် စမူဆာကြော်များကို အလျင်မီအောင် အကြော်ခိုင်း ရ၏။ ထိုအခိုက် လိမ္မော်ရည်က ကုန်တော့မည်ကဲ့သို့ ရှိနေသောကြောင့် ဒရိုင်ဘာအား ခပ်လှမ်းလှမ်းက အတွင်းဝန်တစ်ဦး၏ အိမ်သို့ ကတိုက်ကရိုက်စေလွှတ်၍ အချေးခိုင်းလိုက်ရသေးတော့၏။ မာလီ ကုလားမှာ ပန်းပင်စိုက်ပျိုးရသောအလုပ်ထက် ဆိုဒါနှင့် ဂျင်ဂျာပုလင်း များ ဖွင့်ရသော အလုပ်တွင် ကျင်လည်နေ၏။

          ခင်သည် တော်တော်ပဲ မောသွားခဲ့ရပေသည်။ ပြီးတော့ ငြီးစီစီ ကြီးလည်း ဖြစ်နေ၏။

          ထို့ကြောင့် ညနေစောင်း၍ ဧည့်သည်တော် လူကြီးမင်းများသည် မူးရူးကာ အသီးသီးပြန်သွားကြသည့်အထဲတွင် မောင်ကပါ လိုက်ပါ သွားသဖြင့် ခင်သည် အိမ်တွင် တစ်ယောက်တည်း ကျန်ရစ်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်လေ၏။

          ခပ်စောစောက ဧည့်သည်တော်များအတွက် လက်မလည်ရ အောင် ပျားပန်းခတ် ပြေးလွှားလုပ်ကိုင်ခဲ့ကြရရှာသော အိမ်၌ အခိုင်း အစေများသည် ခြေကုန်လက်ပန်းကျသွားကြလေပြီဖြစ်သောကြောင့် အိမ်ကြီး၏ဘေးဘက်တွင် ၎င်းတို့အတွက် သီးသန့်ဆောက်လုပ်ပေး ထားသော အစေခံတန်းလျားသို့ အသီးသီးပြန်သွားကြပြီး အပန်းဖြေ နားနေကြဟန်ရှိပေ၏။

          ခပ်စောစောက စီစီညံညံရှိနေခဲ့သော မြစမ္ပယ်ရုံသည် ခင်၏ မောင်နှင့် မောင်၏ဧည့်သည်တော်များ အသီးသီးပြန်သွားကြပြီးသည့် နောက်တွင် တစ်စထက်တစ်စ ငြိမ်သက်ခြင်းကို ရရှိခဲ့လေ၏။ ငြိမ် သက်ခြင်းသည် တစ်စထက်တစ်စ တည်ငြိမ်ခိုင်မြဲခြင်း ရှိလာသော အခါ တိတ်ဆိတ်ခြင်းသည် ယှက်ဖြာ၍ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာလေခပ်စောစောက မောပန်း၍ ငြီးစီစီကြီးဖြစ်နေခဲ့ရသော ခင့်အတွက် ငြိမ်သက်ခွင့်နှင့် တိတ်ဆိတ်နေခြင်းများသည် နားနေသက်သာမှုနှင့်ပြန်လည်လန်းဆန်းမှုကို တဖြည်းဖြည်းပေးလာ၏။

          ခင်သည် မောပန်း၍ ငြီးစီစီနိုင်လှသည့်အတွက် ၎င်း၏အိပ်ခန်း တွင်းမှ တစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ထက်တွင် တစ်ယောက်တည်း ပက် လက်လှန်၍နေခဲ့ရာမှ တစ်စထက်တစ်စ အပန်းပြေကာ လန်းဆန်း၍ လာသောအခါ အိပ်ရာထက်တွင် လှဲနေရခြင်းကိုလည်း ငြီးငွေ့သလို ရှိလာပြန်လေ၏။ လူအများနှင့် ဆက်ဆံရခြင်း၊ ဧည့်ခံရခြင်းများတွင် ငြီးငွေ့ခြင်းကို ခံစားရသကဲ့သို့ပင် တစ်ယောက်အထီးတည်း နေရ ခြင်း၌ တွေ့ရှိခံစားရသော ငြီးငွေ့ ရခြင်းသည် ရှိတတ်ပေသည်။ သို့ ရာတွင် ထိုငြီးငွေ့ရခြင်းများသည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခုတော့ မတူကြပေ။

          မြစမ္ပယ်ရုံကတော့ ငြိမ်သက်မြဲပင် ငြိမ်သက်လျက် တိတ်ဆိတ်မြဲ တိတ်ဆိတ်လျက်ပင် ရှိနေ၏။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ခြင်း၏ သဘာဝ သည် မြစမ္ပယ်ရုံ၏ အရှင်မအား တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ဖမ်းစားရန် ကြံရွယ် နေသည်ကိုကား ခင်သည် သိရှိရိပ်မိဟန်မတူ။

          “အိပ်မက်ထဲက ချစ်တဲ့သူရယ် ... ခင့်ကိုလေ ဘယ်နေ့များမှ လာခေါ်ပါ့မလဲကွယ်”

          ခင်သည် ရင်ထဲ နှလုံးထဲက တိုး၍ထွက်လာသော “အိပ်မက်ထဲ က ချစ်တဲ့သူရယ်” သီချင်းကို အမှတ်မထင် ခပ်တိုးတိုးကလေး ညည်း လိုက်သည်။ ထိုသီချင်းကို ခင်သည် အင်မတန်မှ နှစ်သက်၍ တစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရတတ်သောအခါ အမှတ်မဲ့ သီဆိုညည်းညူလေ့ရှိသည်။ တကယ်တမ်း စစ်တမ်းထုတ်ကြရမည် ဆိုလျှင်ကား ထိုစိတ်ကူးယဉ်လှသော သီချင်းကို ခင်သည် အမှတ်မဲ့ ညည်းညူသီဆိုတတ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ ၎င်း၏အသည်းနှင့် နှလုံးသား များအကြားတွင် လျှို့ဝှက်မြှုပ်နှံထားရသော ပဟေဠိ၏အနက်ကို စမ်း တဝါးဝါးနှင့် ရှာဖွေနေခြင်းသာ ဖြစ်လေ၏။ သည်အဖြစ်မှန်ကို “ခင်”သည် တိတိကျကျနှင့် မှန်မှန်ကန်ကန်သိရှိနားလည်ရန် ကြိုးစားခြင်းတော့ မပြု၊ ခင်သည် မိမိကိုယ်ကို လှည့်စားရန်လောက်သာ မသိ မိုက်မဲစွာ ကြိုးပမ်းနေခြင်းသာ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထင်ရ၏။

          “အိပ်မက်ထဲက ချစ်တဲ့သူရယ် ... ခင့်ကိုလေ ဘယ်နေ့များမှ လာခေါ်ပါ့မလဲကွယ်”

          မြစမ္ပယ်ရုံ၌ ငြီးငွေ့ နေရှာသော အရှင်မက မောင့်ကိုပင် မေ့လျော့ ကာ စိတ်ကူးထဲ၌သာ ရှိနေရှာသော အိပ်မက်ထဲက ချစ်သူကို တောင့် တောင့်တတနှင့် မြည်တမ်း ညည်းညူနေရှာ၏။

ခင်သည် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကြီးရှေ့တွင် ခပ်နွဲ့နွဲ့ ရပ်လိုက်၏။ ပြီးတော့ မိမိကိုယ်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဖျား ကြည့်၏။ ရင်၊ ခါးနှင့် တင် များကို သေသေချာချာကြည့်၏။

          ခင်၏ အသားအရေနှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်သည် အပျိုစင်နှင့် မခြား တောင့်တောင့်တင်းတင်းနှင့် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးတော့ ရှိပါသေး ၏။ ခင်သည် ယခုမှ အသက် ၂၇ နှစ်ပင် မပြည့်တတ်သေး။ မောင် နှင့် အကြောင်းပါသည်မှာ ၅ နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီဖြစ်သော်လည်း သားသမီး မရှိအောင် တမင်တကာ ကာကွယ်ပြုလုပ်ထားသောကြောင့် ကလေး တစ်ယောက်မှလည်း မမွေးခဲ့ရသဖြင့် အိုစာခြင်းမရှိ။ ယခင် အပျိုစင် တုန်းကအတိုင်းပင် စိုစိုပြည်ပြည်ရှိနေပါ၏။ ပြီးတော့လည်း အနောက် တိုင်းသားတို့၏ ယဉ်ကျေးမှုနှင့် ကျန်းမာမှုတို့ကို မောင်ကပါ သဘော ကျ လက်ခံသဖြင့် လင်မယား ညားလာကတည်းက တစ်ခုတင်တည်း အတူမအိပ်ခဲ့ကြပေ။ မြစမ္ပယ်ရုံကို ဝယ်ယူလာခဲ့သော လွန်ခဲ့သည့် တစ်နှစ်သာသာခန့်မှစ၍ တစ်ခုတင်တည်း ထားပါဦး တစ်ခန်းစီပင်