ဗန်းမော်တင်အောင် - ပြင်ဥက္ကာနွေဦး

(၁)

          သူသည်ဓာတ်မီးခြစ်မှ အဝတ်အချည်းစည်းနှင့် ဂျပန်မကလေး၏ ရုပ်ပုံကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်ရှုခြင်းပြုပြီးနောက် စောစောက နေရာတွင် ပြန်ချထားလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် မီးညှိထားသော စီးကရက်ကို စိတ်မပါ့တပါနှင့် ဆက်၍ဖွာနေသည်။

          အလှအပနှင့် အကောင်းအမွန်ကို တပ်မက်နှစ်ခြိုက်တတ်သူ တစ်ယောက် ဖြစ်သော်လည်း ဦးဘတင့်သည် ငါးသုံးလုံး စီးကရက်ကို တစ်ဝက်မျှ ကုန်အောင်မဖွာတော့ဘဲ မီးရထားကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လွှင့်ပစ် လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် စီးကရက်တိုကို ဖိနပ်ဦးနှင့် နင်းခြေလေ သည်။

          မီးရထားကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဦးဘတင့် တစ်ညလုံးလိုလို လွှင့်ပစ် နင်းခြေထားသော ငါးသုံးလုံးစီးကရက်အတိုအစများနှင့် ရှုပ်ပွ ပေကျံ လျက်ရှိလေသည်။ သို့ရာတွင် အထက်တန်းတွဲ၏ သီးသန့်အခန်း တစ်ခန်းလုံးတွင် သူတစ်ယောက်တည်းသာ ပါလာသောကြောင့် တော် ပေသေးသည်။ အားနာရမည့်သူမရှိချေ။

          နှင်းရိုက်ထားသဖြင့် မှုန်ဝါးဝါးဖြစ်နေသော မှန်ပြတင်းတံခါးမှ အပြင်ဘက်သို့ ဦးဘတင့်သည် လှမ်း၍ကြည့်လိုက်ပြန်လေသည်။ သူသည် ထင်းရှူးတောကြီးများကိုပင် မမြင်ရချေ။ နှင်းဝေနေသော ကမ္ဘာကိုသာ မြင်နေရသည်။

          မှန်ပြတင်းပေါက်မှ သူမြင်နေရသည့်အတိုင်းပင် ကမ္ဘာကြီး တစ်ခုလုံးသည် နှင်းဝေနေသလော။ ဦးဘတင့်သည် မျက်မှောင်ကုတ် ကာ ထိုအကြောင်းကို စဉ်းစားလျက်ရှိလေသည်။ သူသည် အတန် ကြာမျှ စဉ်းစားပြီးနောက် ပိတ်၍ထားသော မှန်ပြတင်းတံခါးကို ဖြုန်း ခနဲ ထ၍ ဖွင့်ကြည့်လိုက်လေသည်။

          "  အား... "

          ဦးဘတင့်သည် အလန့်တကြားပင် အာမေချိတ်လိုက်မိသည်။

          ကမ္ဘာလေသည် မြူနှင်းများကို လုံးထွေးသယ်ဆောင်ကာ ဦးဘတင့်ဖွင့်လိုက်သော ရထားပြတင်းပေါက်မှ အတွင်းသို့ တရကြမ်း တိုးဝှေ့ဝင်လာသည်။

          မြင့်မားလှသော ထင်းရှူးပင်ကြီးများသည် ပြင်ဥက္ကာလော်ကယ် ရထားနှင့်ပြိုင်၍ ပြေးလွှားနေကြလေသည်။ သို့ရာတွင် အဆန်သို့ ပြေးလိုက်နေခြင်းတော့ကား မဟုတ်ချေ။ စုန်၍ပြေးနေခြင်းမျှသာ ဖြစ်ကြလေသည်။

          ကမ္ဘာအပြင်မှ တိုးဝှေ့ဝင်ရောက်နေသော အအေးဓာတ်ကိုပင် မေ့လျော့ကာ ဦးဘတင့်သည် ကလေးသူငယ်တစ်ယောက်လို စုန်၍ ပြေးလွှားနေကြသော ထင်းရှူးပင်များကို ငေးမောကြည့်ရှုနေလေ သည်။ သူသည် အဆန်ခရီးကို သွားရောက်ခြင်းပြုနေရသော ခရီးသည် တစ်ဦးပင် ဖြစ်နေငြားသော်လည်း စုန်၍ပြေးနေကြသော ထင်းရှူးပင် များနှင့်အတူ လိုက်ချင်စိတ်များ ပေါ်ပေါက်နေသလား မသိနိုင်ချေ။ လေးဆယ်ကျော်လွန်၍ ငါးဆယ်အနီးသို့ပင် ကပ်နေပြီဖြစ်သော်လည်း လူငယ်စိတ် မကုန်တတ်သေးသော ဦးဘတင့်ကဲ့သို့ လူတစ်ယောက်၏ အတွင်းစိတ်ကို ဝင်ကြည့်ဖို့ အလုပ်သည် လွယ်ကူလိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။

          ပြင်ဥက္ကာ အဆန်လော်ကယ်သည် နှင်းများထူထပ်စွာ ကျဆင်း နေသော ထင်းရှူးပင်တောများအကြားတွင် တအိအိ တိုးဝှေ့ခုတ်မောင်း လျက်ရှိလေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် မီးကုန်ရေကုန်တင်ကာ ခုတ်မောင်းခြင်းပြုရသော မီးရထားခေါင်းတွဲ၏ စက်သံကြောင့် ထင်းရှူးတောကြီးတစ်တောလုံးသည် ပဲ့တင်သံ ဟည်း၍သွားလေ သည်။ ထိုသစ်တောကြီးကို ဘုံဗိမာန်ပြုကာ ခိုအောင်းနေထိုင်ခြင်း ပြုနေရသော ငှက်များနှင့် ရှဉ့်ကလေးများသည် ကမ္ဘာပျက်သကဲ့သို့ဆူဆူညံညံအသံပြုကာ ကြောက်လန့်တကြား ခုန်ပေါက်ပျံသန်းကြ လေသည်။ မိုးမူကား မလင်းတစ်ဝက် လင်းတစ်ဝက်နှင့်။

( ၂ )

          ပြင်ဥက္ကာလော်ကယ်သည် ထူထပ်သော ထင်းရှူးတောကြီးများ အကြားတွင် ရုန်းကာကန်ကာနှင့် တိုးဝှေ့ဆန်တက်လျက်ရှိလေသည်။ သို့ရာတွင် ထင်းရှူးပင်များမူကား ခုန်၍သာ ပြေးနေကြလေသည်။

          ဦးဘတင့်သည် ကမ္ဘာအပြင်မှ တိုးဝှေ့ဝင်ရောက်လျက်ရှိသော အအေးဓာတ်ကိုပင် မေ့လျော့နေဟန်ရှိလေသည်။ သူသည် စုန်၍ပြေး နေသော ထင်းရှူးပင်များကို ငေးမောကြည့်ရှုနေလေသည်။ အဆန် ခရီးကို သွားနေရသော်ငြားလည်း အသက်အရွယ်ကြီးရင့်သော ထို လူကြီးတစ်ယောက်သည် ထင်းရှူးပင်များနှင့်အတူ စုန်၍လိုက်ချင်သောစိတ်များ ပေါ်ပေါက်နေသလား မသိရရာ လေးဆယ်ကျော်လွန်၍ ငါးဆယ်အနီးသို့ပင် ကပ်နေပြီဖြစ်သော်လည်း လူငယ်စိတ် မကုန်စင် တတ်သေးသော ဦးဘတင့်ကဲ့သို့ လူတစ်ယောက်၏ အတွင်းစိတ်ကို အဘယ်သူ ဝင်ကြည့်နိုင်သနည်း။

          ငှက်ကလေးများသည် ထင်းရှူးပင်များ အကြားတွင် ပျံသန်း နေကြသည်။ တစ်ကောင်ကို တစ်ကောင်က အသံပြုလျက်ရှိကြသည်။ ရှဉ့်ကလေးများသည် ထင်းရှူးကိုင်းတစ်ကိုင်းမှ အခြားတစ်ကိုင်းသို့ ခုန်ကူးပြေးလွှားနေကြသည်။ တစ်ကောင်ကို တစ်ကောင်က အသံပြု လျက်ရှိကြသည်။

          ဦးဘတင့်သည် ငှက်ကလေးများနှင့် ရှဉ့်ကလေးများ၏လှုပ်ရှား နေကြပုံတို့ကိုလည်း ကြည့်ရှုနေပုံထင်ရသည်။ သို့ရာတွင် ထိုသတ္တဝါကလေးများသည် ကြောက်လန့်တကြားဖြစ်ကာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်နေရသည့်အကြောင်းရင်းကိုကား သူသည် စဉ်းစားမိချင်မှ စဉ်းစား မိပေမည်။ သူသည် ငှက်ကလေးများနှင့် ရှဉ့်ကလေးများ၏ အသံဗလံ တို့ကို သာယာသည်ဟု ထင်ချင်က ထင်နေလိမ့်မည်။ ခုန်ပေါက် ပျံသန်းနေကြသော ထိုသတ္တဝါကလေးများ၏ လှုပ်ရှားမှုတို့ကို လှပ သည်ဟု ထင်ချင်က ထင်နေပေလိမ့်မည်။ လူတစ်ဦး တစ်ယောက်၏ အတွင်းစိတ်ဓာတ်နှင့် ခံစားမှုကို ဘယ်သူသိနိုင်သနည်း။

          ဦးဘတင့်သည် အဆန်ခရီးသည် တစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။ သို့ရာတွင် သူသည် အစုန်ခရီးကိုသာ သက်သက်သာသာ လိုက်ပါချင် သကဲ့သို့ စုန်၍ပြေးနေသော ထင်းရှူးပင်များနှင့် သစ်တောများ၏ အကြား၌ ကြောက်လန့်တကြား ပျံသန်းခုန်ပေါက်နေကြသော သတ္တဝါ ကလေးများကို လှပသော အမြင်ဘက်မှ ငေးမောကြည့်ရှုနေရှာသည်။

          တကယ်ဆိုတော့ လူ့ဘဝဆိုသည်မှာ တည်ငြိမ်ခြင်းမရှိသော ရေပြင်တွင် မိမိလိုရာခရီးကို သွားနေရသော လှေသမားနှင့် တူလေ သည်။ တည်ငြိမ်ခြင်းမရှိသော ရေပြင်သည် စုန်သောအခါ စုန်၍၊ ဆန်သောအခါ ဆန်တတ်လေသည်။ လှေသမားသည် ရေစုန်လိုက်သောအခါ လိုက်ရတတ်လေသည်။ ရေဆန်လိုက်သောအခါ လိုက်ရ တတ်လေသည်။ တစ်သက်လုံး ရေဆန်လိုက်နေရသည်ဟူ၍ မရှိတတ် ချေ။ ထို့အတူ ရေစုန်ချည့်လိုက်နေရသည်ဟူ၍လည်း မရှိတတ်ချေ။

          သို့ရာတွင် ဦးဘတင့်သည် ရေစုန်ကိုသာချည့် လိုက်ချင်သော လှေသမားနှင့်တူလေသည်။ ပင်ပန်းရသော ရေဆန်ခရီးကို သူသည် အတတ်နိုင်ဆုံး ရှောင်ကွင်းလေ့ရှိသည်။ ထွက်ပြေးလေ့ရှိသည်။ သူ၏ ကိုယ်ကို အလွန်တရာ သက်သာချောင်ချိအောင်လည်း နေတတ်ထိုင် တတ်သူ တစ်ယောက်ပင် ဖြစ်လေသည်။