ဖိုးကျော့ - မျိုးပွါးပုံယူတူမတူ

                  ဟိုဘက်ကမ်းကို မရောက်ဖြစ်သည်မှာ ၆ နှစ်ခန့် ရှိပြီ။ ဟိုဘက် ကမ်းဆိုသည်မှာ ယခု ဘင်္ဂလားဒေ့(ရှ်)နိုင်ငံပိုင် ဖလောင်းချိတ်၊ ပန်းဝါ (ရာမူး)၊ စစ်တကောင်းတောင်တန်းဒေသ (ဟီလီတရိုက်)၊ ရွာတော် (ဘင် ဒရာဘင်)၊ အဝကျွန်း (ဟီဂလီမြစ်ဝ) စသည်တို့ကို ဆိုလိုပါသည်။

            စာရေးသူတို့ငယ်စဉ်ကမူ ဗီဇာတွေဘာတွေ ဘာမှမလို။ မောင်တော က နတ်မြစ်(မေယု)ကိုဖြတ်ပြီး မြစ်နားရွာဘက် ကူးသွားလိုက်ရုံသာ။ ထိုမှ သွားလိုရာကို ခရီးဆက်တော့။ ထိုစဉ်က ပါကစ္စတန်၊ ဘင်္ဂလားဒေ့(ရှ်) နိုင်ငံဟူ၍လည်း မရှိသေးဘဲ အိန္ဒိယတစ်ပြည်တည်းသာ။ ယခုနှစ်နိုင်ငံ ဥပဒေအရ ကန်သာချောင်းနားက စိန်မြှောင်ဘုရားပွဲကာလတွင် ၇ ရက် ဘုရားဖူး လည်ပတ်ခွင့်ရသည်။ သို့ သော် ထို ၇ ရက်နှင့် အဘိုးအဘွား၊ ဦးကြီး၊ ဦးလေး၊ ကြီးကြီး၊ ငယ်ငယ်တို့ ရှိသော ရာဇဌာနီ” စစ်တကောင်းတောင်တန်းဒေသကို မရောက်နိုင်။ ထို့ကြောင့် သီးသန့်နယ်ခြားဖြတ် သန်းသွားလာခွင့်ဗီဇာလုပ်ရသည်။

          လွန်ခဲ့သော ၄ နှစ်ခန့်က ရွာတော်မှ ဦးပဉ္စင်းဦးပဏ္ဍိ ကြွလာ၍အဘိုး၊ အဘွားနှင့် အဖီးကြီးတို့အကြောင်းရေးထားသော ရာဇဌာနီ” စာအုပ် ၃ အုပ် ပို့ပေးလိုက်သည်။ ထိုစာအုပ်ကိုဖတ်ရသော အဘိုးဦးမြတ် ချမ်းအောင်က ခဏခဏမှာသည်။

           “ငါ့မြေး၊ ငါ့ မြစ် မသိသေးတဲ့အကြောင်းအရာတွေ ဘိုးဘိုးဆီမှာ အများကြီးရှိတယ်။ မှတ်တမ်းမှတ်ရာစာအုပ်တွေကို ငါ့မြေး စာရေးဆရာ ကိုပေးမယ်။ အဘိုးမသေမီ လာဖြစ်အောင်လာပါ။ အဘိုးက အသက် ၉ဝ ကျော်ပြီ။ ငါ့မြေးတို့ ဓညဝတီကို မရောက်နိုင်တော့ဘူး”

          စသည်ဖြင့် အဘိုးက လွမ်းလောက်အောင်မှာနေသဖြင့် ဤနှစ် တော့ သွားဖြစ်အောင်သွားခဲ့ရသည်။

             ရောက်ရောက်ချင်း အဘိုးက မိမိရေးသော “ရာဇဌာနီ” စာအုပ် အကြောင်းပြောသည်။ သူ့အဖေ မိမိ၏ အဖီးကြီး ဦးမြတ်သာထွန်းကို ဗျူရိုကရက်ကြီး၊ ယူဒိုဗီယံတိုက်ကြီးဟု ရေးထားသည်ကို အပြစ်မဆိုသော် လည်း သိပ်သဘောကျပုံတော့မရ။

             “အမျိုးတွေအကြောင်း ငါ့မြေးရေးတာ ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ပါပါ့အကြောင်းရေးမယ်ဆို အများကြီးရှိသေးတယ်။ ပါပါ လူမှုရေး၊ နိုင်ငံ ရေးတွေမှာ ပါဝင်ပတ်သက်ခဲ့တာ ငါ့မြေးတို့ မမီလိုက်တာတွေရှိသေး တယ်။ အဲဒါ ငါ့မြေးနောက်ရေးဖို့ ပါ မှတ်တမ်းတွေနဲ့ ဘိုးဘိုးမှတ်တမ်း တွေပါပေးလိုက်မယ်” ။

           ဟု ပြောပြီး မှတ်တမ်းစာအုပ် ၆ အုပ် ထုတ်ပေးသည်။ ထိုစာအုပ် ၆ အုပ်တွင် မြန်မာစာနှင့်ရေးထားတာနှစ်အုပ်၊ ဘင်္ဂါလီစာနှင့်နှစ်အုပ်။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာနှင့်ရေးထားသည်က နှစ်အုပ် ပေါင်း(၆)အုပ် ဖြစ်သည်။

            ဘင်္ဂါလီစာနှင့်ရေးထားသော စာအုပ်နှစ်အုပ်မှာ မိမိ မဖတ်တတ် သဖြင့် ရေးထားသော အကြောင်းအရာကိုသာမေးရသည်။ ထိုအခါ ယခု ကမ္ဘာ၌ခေတ်စားနေသော ပုံတူမျိုးပွားအကြောင်းကို ရေးထားသည်ဆိုသဖြင့် မိမိစိတ်ဝင်စားသွားသည်။ ထို့ကြောင့် အသေးစိတ်အကြောင်းအရာ များကို ပြောပြခိုင်း၍ ရေးမှတ်ရသည်။

          အဓိကအကြောင်းမှာ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၆၀ ကျော် ဘိုးဘိုးကြီး ၁၄ နှစ်၊ ၁၅ နှစ်သားအရွယ် အိန္ဒိယနိုင်ငံ၊ ဆင်းမလားမြို့၌ ကျောင်းနေခဲ့ စဉ်က အင်္ဂလန်ပြန် အိန္ဒိယသားဆရာဝန်နှစ်ယောက်နှင့် သိပ္ပံပညာရှင် လူငယ်တစ်ယောက်တို့ ပုံတူမျိုးပွားခဲ့ကြသည့်အကြောင်းကို မှတ်တမ်းရေး ထားခြင်းဖြစ်သည်။

         ဘိုးဘိုး၏မှတ်တမ်းတွင် ဆင်းမလားမြို့၌ သူ,ကျောင်းနေသည်က စ,သည်။

- - - - - - -

            “မြတ်ချမ်း၊ ဘာငေးနေတာလဲကွ”

           အခန်းထဲကို ဝင်လာသော ကျန်ဒရ (ကျန္ဒရ) က သူ့ကို လှည့် မကြည့်သဖြင့် “ဘာငေးနေတာလဲ” ဟု မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

                “ဘာမှ မပါဘူးကွာ”

              ကျန္ဒရကို မြတ်ချမ်းအောင်က ပြီးစလွယ်ဖြေလိုက်၏။

          ကျန္ဒရနှင့်မြတ်ချမ်းအောင်တို့မှာ ဆင်းမလားမြို့၌ ကျောင်းအတူ တက်နေကြသော ဘော်ဒါအတူနေ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ဖြစ်သည်။

             အမှန်က မြတ်ချမ်းအောင်မှာ သူ့အဖေဆီကပို့လိုက်သောစာကို ဖတ်ပြီး ဧဝရက်တောင်တန်းကြီးဆီ ခေါင်းရင်းပြတင်းပေါက်မှလှမ်းကြည့် ပြီး နေခြင်းဖြစ်၏။

             ယခင် အစဉ်အမြဲလိုလို နှင်းခမောက်ဆောင်းထားသော ဧဝရက် တောင်ကို လှမ်းမြင်ရလျှင် ရင်ထဲအေးမြသည်။ နံနက်နေထွက်စနှင့် ညနေ နေဝင်လုဆဲဆဲအချိန်၌ နှင်းခဲနှင်းတောင်များပေါ် နေရောင်ခြည် ထိုးဟပ်နေသည်မှာ ရွှေတောင်ရွှေထွတ်များပမာ တလက်လက် တဖိတ်ဖိတ် နှင့် အလွန်သာယာရှုမောဖွယ်ရာကောင်းသည်။ ညအချိန်ဆိုလျှင်လည်း လရောင်တလက်လက်နှင့် ဧဝရက်တောင်မင်းကြီးသည် ပကတိတည်ငြိမ် အေးချမ်းလျက်။ ဧဝရက်တောင်မင်းသည် ဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့် လှပ သာယာသည်။ ရှုချင့်စဖွယ်ဖြစ်သည်။

           ယခုမူ မြတ်ချမ်းအောင်သည် ဧဝရက်တောင်ဆီ လှမ်းကြည့်နေ သော်လည်း တောင်မင်းကြီးကို သူ့အမြင်မှာ မပီဝိုးတဝါးသာ။ ဤသည် မှာ သူသည် သူ့အဖေဆီကစာကိုဖတ်ပြီး မိမိအရပ်ကို လွမ်းတ,ကာ ငေးနေမိခြင်းဖြစ်သည်။

            သူ့အဖေစာထဲမှာ -

           သား၊ မြတ်ချမ်းအောင်

           မင်း ဆင်းမလားမှာပဲ ဒီနွေနေဦး။ အရပ်ပြန်လာဖို့ ဒီနှစ်စိတ်မကူး နဲ့။ တိုင်းရေးပြည်ရေးက လုံးဝ မကောင်းဘူး။ မြန်မာတစ်ပြည်လုံးကို လည်း ဂျပန်သိမ်းသွားပြီ။ အင်္ဂလိပ်အုပ်ချုပ်ရေးလည်း ပျက်သွားပြီ။ ဓညဝတီက ရခိုင်တွေကို ဒင်နာ့ျပူသို့ တစ်သုတ်ပြီးတစ်သုတ် ပို့နေရပြီ။ နီလာပန်းတောင်ဘက်ကလူတွေတောင် အဝကျွန်းဘက် စစ်ပြေးလာသလိုကြားနေတယ်။ ဘူးသီးတောင်-မောင်တောဘက်က ရခိုင်တွေလည်း ဖလောင်းချိတ်က စစ်ပြေးစခန်းကို တစ်သုတ်ပြီးတစ်သုတ် ဝင်လာနေကြ တယ်။ အမျိုးအချို့ကို ပါပါ သွားတွေ့ပြီးပြီ။ သူတို့က ဒင်နာ့()ကို မလိုက်လိုလို့ အမျိုးတွေရှိနေကြတဲ့ ဖလောင်းချိတ်၊ ဒါမဟုတ် ရာဇဌာနီ ဟီတီတရိုက်၊ ပန်းဝါ(ရာမူး) ဘက်မှာ စစ်ဘေးစစ်ဒဏ်ကိုခိုလှုံဖို့ ရောက် လာနေကြတယ်။ ပါပါတို့အရပ်က ဂျပန်စစ်နဲ့ မေယု(နတ်မြတ်) မြစ်ပဲ ခြားတာ။ ဂျပန်စစ်က အချိန်မရွေးရောက်လာနိုင်တယ်။ ဂျပန်တွေက ဒေလီကိုချီတက်ကြစို့လို့ ကြွေးကြော်နေကြသတဲ့။ အင်ဖာနဲ့ ကိုဟီးမားကိုတောင် ဂျပန်ထိုးစစ် စ,နေပြီလို့ ကြားနေရတယ်။

           ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဆင်းမလားမှာပဲနေဦး။ အိန္ဒိယအစိုးရ၊ မြန်မာပြည် အစိုးရလည်း ဆင်းမလားမှာ ရုံးစိုက်ထားတာပဲ။ အိန္ဒိယအုပ်ချုပ်ရေးရှိနေတော့ အနောက်ဘက်ကမ်းမှာနေတာ ကောင်းတယ်။ ကျောင်းပိတ်လို့ ဆင်းမလားမှာ မနေချင်လည်း ကာလကတ္တားမှာပဲဖြစ်ဖြစ်သွားနေလိုက်။ ပါပါတို့ ဟူဂျလီအုပ်ချုပ်ရေးဘက်ကလူတွေလည်း အာသံ၊ လီဒိုဘက် အလုပ်သမားတွေ အပူတပြင်း လိုက်ရှာဖို့ နေရတယ်။ အင်္ဂလိပ်တွေက တစ်နေ့လုပ်ခ တစ်မတ်ပဲရတဲ့ ကုလားကူလီတွေကို အခု တစ်နေ့ငါးကျပ် ပေးပြီး ကူလီစုခိုင်းနေတယ်။ ပါပါတို့အုပ်ချုပ်ရေးဘက်ကလူတွေလည်း နောက် အာသံဘက်ကိုများ လိုက်နေရဦးမလား မသိသေး။ ဆင်းမလား မနေချင်ရင် ဆွေမျိုးရှိတဲ့ တစ်နေရာရာသွားနေလိုက်။ ငွေလိုရင်မှာ၊ ဘဏ် (စာတိုက်) အဆက်အသွယ်ကတော့ ကယုချောင်းအထိ ရနေသေးတယ်။ ရောက်ရာအရပ်က စာပေး၊ စာတိုက်အဆက်အသွယ်ပျက်ရင် လိုငွေကို ဆွေမျိုးတွေဆီကခေတ္တယူသုံးထား။ ပါပါတို့အုပ်ချုပ်ရေးဘက်ကလူတွေ အာသံဘက်လိုက်ရရင် မင်းအမေနဲ့မိသားစုကို ဒိုဟာဇာရီကမင်းတို့ဘကြီး ဆီ,ပို့လိုက်မယ်။ စာချင်းဆက်သွယ်ပြီး မင်းလိုက်ချင်လိုက်သွား။ တစ်ပတ် တစ်ခါ ရောက်ရာအရပ်ကစာပေး။ ပါပါ့ဆီ တစ်နေရာတည်း မထည့်နဲ့။ စစ်တကောင်း၊ ဖလောင်းချိတ်၊ ကာလကတ္တား၊ ဒိုဟာဇာရီက အမျိုးတွေ ဆီ စာမပြတ်ပို့။ ပါပါပြောတာ မမေ့နဲ့။ အခုမိသားစုအားလုံး ကျန်းကျန်း မာမာပဲ။

ပါပါ - ဦးမြတ်သာထွန်း

ဟူဂျလီမြို့။