ဖားအောက်တောရဆရာတော် - အညှီအဟောက်ဆိုသည်မှာ

          ဘော ကို အချင်းတို့ ... ။ ရသေဟိ ဇိဝှာဝိညာဏ်ဖြင့် သိအပ်ကုန်သော ချိုချဉ်ဖန်ခါး စသည်ပြားကုန်သော ရသာရုံတို့၌ လိုလား တပ်မက်တတ်ကုန်သော ဆန္ဒရာဂတို့အောက်။ ပါပိယော အထူးသဖြင့် သာလွန်၍ ယုတ်မာသော သဘောတရားသည်။ န အတ္ထိ ကိရ မရှိလေသတတ်။ ရသတဏှာ ရသာရုံအမျိုးမျိုးတို့အပေါ်၌ တွယ်တာ တပ်မက်တတ်သော ရသတဏှာသည်။ အာဝါသေဟိ ဝါး အမြဲနေထိုင်ရာ အရိပ်အာဝါသ နေရာထိုင်ခင်း အဆောက်အအုံတို့အပေါ်၌ လိုလားတပ်မက်တတ်ကုန်သော ဆန္ဒရာဂတို့အောက်လည်းကောင်း။ သန္တဝေဟိ ဝါး ပေါင်းဖော်ယှဉ်တွဲ မှီဝဲဆည်းကပ်အပ်ကုန်သော မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းတို့အပေါ်၌ လိုလား တပ်မက်တတ်ကုန်သော ဆန္ဒရာဂတို့အောက်လည်းကောင်း။ ပါပတရာ ကိရ အဆပေါင်းရာထောင်သောင်းသိန်းမက သာလွန်၍ ယုတ်မာလေသတတ်။

          ဘော အချင်းတို့ ...။ တုမှေး သင်တို့ သည်။ ရသာနံ . ချိုချဉ်ဖန်ခါးစသည်ပြားကုန်သော ရသာရုံအမျိုးမျိုးတို့အပေါ်၌ လိုလားတပ်မက်ကုန်သော ဆန္ဒရာဂတို့၏။ ပါပိယဘာဝံ =အလွန်တရာ ယုတ်မာသည်၏အဖြစ်ကို။ ပဿထ =ရှုကြည့်ကြကုန်လော့။ ဂဟနနိဿိတံ လူသူ မနီးသည့် တောမြိုင်ကြီးကိုသာ မှီတင်းနေထိုင်လေ့ရှိသော။ ဝါတမိဂံ =လေအဟုန်ကဲ့သို့ လျင်မြန်သော အသွားရှိသည့် ဝါတမိဂအမည်ရသော တောသားသမင်ကို။ သဉ္စယော =သဉ္စယအမည်ရသော ဥယျာဉ်စောင့်ယောက်ျားသည်။ ရသေဟိ ပျားလူးမြက်တည်းဟူသော ရသာရုံတို့ဖြင့်။ ဝသံ = မိမိ၏ အလိုအကြိုက်သို့ လိုက်ပါအောင်။ အာနေသိ ဆောင်ယူနိုင်ခဲ့လေပြီ။

          ဤဒေသနာတော်ကား ဧကကနိပါတ် ဝါတမိဂဇာတ်ဝယ် ဘုရားအလောင်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးက မှူးကြီးမတ်ရာ သေနာပတိအမှူးရှိသည့် နန်းတွင်းသူနန်းတွင်းသား ပရိသတ်အများတို့အား ရသာရုံအမျိုးမျိုးတို့ အပေါ်၌ တွယ်တာ မက်မောတတ်သည့် ရသတဏှာ၏ ဆိုးညစ်ယုတ်မာပုံကို ဟောကြားလိုက်သော တရားဒေသနာပင် ဖြစ်ပေသည်။ ထိုဒေသနာဂါထာကို ဂေါတမရှင်တော်မြတ်ဘုရားကလည်း စူဠပိဏ္ဍပါတိကတိဿမထေရ်၏ ရသတဏှာဖြင့် ရစ်ပတ်နှောင်ဖွဲ့ခံရမှုကို အကြောင်းပြုကာ သာဝတ္ထိပြည်မွန် ဇေတဝန်ကျောင်းတိုက်တော်၌ သီတင်းသုံးစံနေတော်မူခိုက် တစ်ဖန် ပြန်လည်၍ ဟောကြားတော်မူခဲ့လေသည်။

          တစ်ချိန်တွင် နတ်နှင့်တကွသော တစ်လောကလုံးကို မသေရာ အမြိုက်နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်ကြောင်း, သံသရာဝဋ်ဆင်းရဲဒုက္ခမှ ထွက်မြောက်ကြောင်းဖြစ်သည့် နိယျာနိကတရားကောင်းတို့ကို ဟောကြားပြသ ဆိုဆုံးမတော်မူ တတ်သော သဗ္ဗညုတဉာဏသခင် သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်သည် တောင်ငါးလုံး ပိတ်ဖုံးကာခိုသည့် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်မွန် ဝေဠုဝန်ကျောင်းတိုက်တော်၌ သီတင်းသုံး စံနေတော်မူဆဲဖြစ်၏။ တစ်နေ့ဝယ် စည်းစိမ်ဥစ္စာ ကြွယ်ဝချမ်းသာသည့် သူဌေးသား တိဿလုလင်သည် ဝေဠုဝန်ကျောင်းတိုက်တော်သို့ သွားရောက် ကာ ဘုရားရှင်ထံတော်မှောက်မှ ချိုမြိန် ကောင်းမြတ်သော တရားစကား တော်တို့ကို နာကြားခွင့်ရရှိသောအခါ သာသနာ့ဘောင်သို့ ဝင်ရောက်ကာ ရှင်ရဟန်းပြုလိုသော ကုသိုလ်ဆန္ဒဓာတ်တို့သည် သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းနေသော မိုးကြီးပမာ သည်းထန်စွာ တဖွားဖွား ဖြစ်ပေါ်ခဲ့လေသည်။ မိဘတို့ထံ ရှင်ရဟန်းပြုခွင့်ပေးပါရန် အကြိမ်ကြိမ် တောင်းပန်ခဲ့၏။ သို့သော် အမွေဆက်ခံမည့် တစ်ဦးတည်းသော သားရတနာဖြစ်ခြင်းကြောင့် မိဘနှစ်ပါး တို့ကလည်း ခွင့်မပြုနိုင် ဖြစ်နေကြ၏။ ထိုအခါ အရှင်ရဋ္ဌပါလမထေရ်မြတ် ကဲ့သို့ပင် ခုနစ်ရက်တိုင်တိုင် အစာငတ်ခံကာ ဆန္ဒပြလေတော့သည်။ ထိုအခါတွင်မှ မိဘနှစ်ပါးတို့ကလည်း သာသနာ့ဘောင်သို့ ဝင်ရောက်ကာ ရှင်ရဟန်းပြုဖို့ရန် ခွင့်ပြုခဲ့ကြလေသည်။ ။

          ဘုရားရှင်ကလည်း ထိုတိဿအမျိုးကောင်းသားကို ရှင်ရဟန်း ပြုစေ တော်မူလိုက်၏။ ထိုနောင် ဘုရားရှင်သည်လည်း ဝေဠုဝန်ကျောင်းတိုက် တော်ဝယ် လဝက်ခန့် သီတင်းသုံးတော်မူပြီးနောက် တိဿရဟန်းငယ်ကိုပါ တစ်ပါတည်း ခေါ်ဆောင်တော်မူကာ သာဝတ္ထိပြည်မွန် ဇေတဝန်ကျောင်း တိုက်တော်သို့ ကြွချီတော်မူလေသည်။ ထိုဇေတဝန်ကျောင်းတိုက်တော်၌ သီတင်းသုံးတော်မူခိုက် ရဟန်းတော် အရှင်တိဿ ကိုယ်တော်မြတ်သည် ဓုတင် (၁၃)ပါးလုံးကို ဆောင်တော်မူ၏။ သာဝတ္ထိမြို့တွင်း၌ အိမ်စဉ်အတိုင်း လှည့်လည်ကာ ဆွမ်းရှာမှီးခြင်း ကျင့်ဝတ်ပဋိပတ်ကို ဆောက်တည်တော်မူ၏။ အချိန်ကာလ တော်တော်ကလေး ကြာညောင်းသွားခဲ့၏။ စူဠပိဏ္ဍပါတိက တိဿမထေရ်ဟူသော အမည်ဖြင့် ကောင်းကင်ပြင်၌ လပြည့်ဝန်းပမာ ဗုဒ္ဓမြတ်စွာသာသနာတော်၌ ထင်ရှားကျော်ကြားခဲ့လေသည်။

          သို့သော် အရဟတ္တဖိုလ်နိဗ္ဗာန်ကို အရမှန်းကာ အပြင်းအထန် ကြိုးစားအားထုတ်နေပါသော်လည်း တစ်နေ့တွင် ပျက်စီးဖို့ရန် အခွင့်အလမ်းကား ဆိုက်ရောက်လာခဲ့၏။ ရသတဏှာကို အကြောင်းခံကာ ကာမဂုဏ် ကျော့ကွင်းကို ဇွတ်အတင်း နင်းခဲ့မိခြင်းပင်ဖြစ်၏။

          တစ်နေ့တွင် ရာဇဂြိုဟ်မြို့ဝယ် တောင်ထိပ်နက္ခတ်ပွဲသဘင်ကို ဆင်ယင်ကျင်းပခဲ့လေသည်။ အရှင်တိဿမထေရ်မြတ်၏ မိဘနှစ်ပါးတို့သည် အရှင်တိဿ လူ့ဘဝက ဝတ်ဆင်ခဲ့သော ရတနာဝတ်စုံ တန်ဆာအမျိုးမျိုးတို့ကို ရတနာပန်းတောင်း၌ ထည့်ကာ ရင်၌ပိုက်ပြီးလျှင် “ဟိုရှေးယခင့်ယခင်နက္ခတ်ပွဲသဘင်တို့၌ ငါတို့ရဲ့ သားဟာ ဤအဆင်းတန်ဆာရတနာဖြင့် ဝတ်စား ဆင်ယင်ကာ နက္ခတ်ပွဲသဘင်ကို ဆင်နွှဲခဲ့၏။ ငါတို့ရဲ့ ထိုတစ်ဦးတည်းသော သားကို ရဟန်းဂေါတမသည် ခေါ်ဆောင်ကာ သာဝတ္ထိသို့ သွားခဲ့၏။ ငါတို့ သားသည် ယခုအခါ အဘယ်အရပ်၌ နေထိုင်နေပါသနည်း? အဘယ်အရပ်၌ ရပ်တည်နေပါသနည်း?” ဤသို့ ပြောဆိုကာ ငိုကြွေးနေကြ၏။

          မိမိ၏ ရုပ်အဆင်းကို ဗန်းပြကာ အမျိုးသားတို့ကို ကျွန်ခံလေ့ရှိသော ဝဏ္ဏဒါသီ ပြည့်တန်ဆာမတစ်ဦးသည် ယင်းသတင်းကို ကြားသဖြင့် အရှင် တိဿ၏ မိဘတို့ထံသို့ ချဉ်းကပ်ကာ ငိုကြွေးနေသော သူဌေးကတော်ကြီးကို ငိုကြွေးရခြင်း၏ အကြောင်းရင်း အစုံအလင်ကို ကုန်စင်အောင် စုံစမ်းထောက်လှမ်းပြီးနောက် အရှင့်သားသည် “အဘယ် အစာ အာဟာရကို ကြိုက်တတ်ပါသနည်း”ဟု မေးမြန်းခဲ့၏။ ရသတဏှာ ငါးမျှားချိတ်ဖြင့် အမိဖမ်းရန် ကြံရွယ်ကာ ဤမေးခွန်းကို မေးမြန်းခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ တက္ကသိုလ်သို့ တက်ရောက်ကာ သင်ယူဖို့ မလိုသည့် သံသရာအဆက်ဆက်မှ ကပ်ပါလာသည့် ဝမ်းတွင်းပါ ပညာတစ်မျိုးပင် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ သူဌေးကတော်ကြီးကလည်း - “ဤမည် ဤမည်သော အစာအာဟာရကို ငါ့သား သိပ်ကြိုက်တတ်သည်”ဟု မခြွင်းမချန်ဘဲ ကုန်စင်အောင် ဖြူစင်သော စိတ်မနောဖြင့် ဒလဟော ပြောပြလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ သူဌေးကတော်ကြီး၏ ပြောပြချက် အရပ်ရပ်ကို စိတ်ထဲတွင် စာရင်းအင်း ပြုစုပြီးနောက် ဒေါ်ဝဏ္ဏဒါသီက - “အရှင်တို့သည် ဤအိမ်၌ ရှိသော စည်းစိမ်ဥစ္စာအားလုံးကို ကျွန်တော်မအား (အမွေစား အမွေခံ ချွေးမအရာထားကာ) ပေးကုန်ငြားအံ့။ အရှင့်သားကို ကျွန်တော်မ အရခေါ်ဆောင်ပေးပါမည်”ဟု မိမိ၏ လိုအပ်ချက်ကို တင်ပြ တောင်းဆိုလေသည်။

          ဤတောင်းဆိုချက်ကို မိဘတို့ကလည်း သဘောတူညီလိုက်ကြ၏။ ဒေါ်ဝဏ္ဏဒါသီအလိုရှိသလောက် စားနပ်ရိက္ခာအဝဝကိုလည်းကောင်း, အခြွေ အရံပရိသတ်ကိုလည်းကောင်း ထည့်ပေးလိုက်ကာ “ရှင်မ သွားပါချေ။ ရှင်မ၏ အစွမ်းဖြင့် ငါ့သားကိုသာ ခေါ်ဆောင်ခဲ့ပါ”ဟု ခိုင်းစေလိုက်၏။ ဒေါ်ဝဏ္ဏဒါသီကလည်း ရထားပေါင်းချုပ်စီးကာ သာဝတ္ထိသို့ ခရီးနှင်ခဲ့လေသည်။

          သာဝတ္ထိသို့ ရောက်သောအခါ အရှင်တိဿမထေရ် ဆွမ်းခံ ကြွလေ့ရှိသည့် ဆွမ်းခံလမ်းကို ရှေးဦးစွာ ထောက်လှမ်း စုံစမ်းကြ၏။ သိရှိသောအခါ ထိုလမ်းတွင် သင့်တော်သည့် အိမ်တစ်အိမ်ကို ငှားရမ်းလိုက်ကြ၏။ သူဌေးကတော်ကြီးအိမ်မှ ထည့်ပေးလိုက်သော သူတို့ကို အရှင်တိဿမမြင်အောင် အိမ်တွင်းမှာထားကာ မိမိ၏ အခြွေအရံပရိသတ်ဖြင့်သာ ခြံရံကာ ဆွမ်းခံ ကြွဝင်တော်မူလာသော အရှင်တိဿမထေရ်အား တစ်ဟင်းချိုသော ယာဂုကို လည်းကောင်း အရသာနှင့်ပြည့်စုံသော ဆွမ်းကိုလည်းကောင်း ဆက်ကပ် လှူဒါန်းကာ ရသတဏှာဖြင့် စတင် နှောင်ဖွဲ့ လေသည်။

          ရသတဏှာငါးမျှားချိတ်ကား စူးဝင်စ ပြု လေပြီ။ အစာအာဟာရကို မှီဝဲရာ၌ သံသရာဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ကြောင်းဖြစ်သည့် နိဿရဏပညာ ချို့တဲ့သွားခဲ့သည့်အတွက် ရသတဏှာ၏ စတင် ရစ်ပတ်နှောင်ဖွဲ့မှုကို ခံရခြင်းဖြစ်၏။ ထိုလမ်းကို ဆွမ်းခံမသွားရ မနေနိုင်ဖြစ်နေ၏။ ဤလက်ရာမျိုးနှင့် ခွဲလာခဲ့ရသည်မှာလည်း ကြာညောင်းလှပြီဖြစ်သည့်အတွက် ထိုလက်ရာနှင့် တွေ့ဖို့ရန် ဦးတည်ကာ ထိုလမ်းသို့ပင် ရက်ပေါင်းများစွာ ဆက်တိုက် သွားခဲ့၏။ တဖြည်းဖြည်း ရပ်ကိုယ်တော်ဘဝမှ ထိုင်ကိုယ်တော်ဘဝသို့ ရောက်အောင် ပရိယာယ်မာယာ အကွက်ဆင်ကာ သွင်းခဲ့လေသည်။ ရသတဏှာ ငါးမျှားချိတ် အစူးခံနေရသော အရှင်တိဿသည်လည်း မိမိဆောက်တည် ကျင့်သုံးထားသည့် ဓုတင်ကျင့်ဝတ်ပဋိပတ်ကိုပင် ပျက်စေပြီးနောက် ရပ်ကိုယ်တော်အဆင့်မှ ထိုင်ကိုယ်တော်အဆင့်သို့ လွယ်လွယ်ကူကူ ရှောရှောရှူရှူ ပြောင်းလဲလိုက်လေသည်။

          ဒေါ်ဝဏ္ဏဒါသီကား ရုပ်အဆင်း ဥပဓိသမ္ပတ္တိနှင့် ပြည့်စုံသူလည်း ဖြစ်၏။ တကယ့် သူဌေးသမီး မဟုတ်သော်လည်း သူဌေးသမီးအသွင်ကို ဆောင်ယူထားသူလည်းဖြစ်၏။ အချက်အပြုတ်ကလည်း အလွန်ကောင်းသူ ဖြစ်သဖြင့် အရှင်တိဿစိတ်တိုင်းကျ အစားအစာကို လှူဒါန်း ဆက်ကပ်နိုင်သူလည်း ဖြစ်၏။ ဤအရည်အချင်းတို့က - အစာအာဟာရအပေါ်၌ သံသရာဝဋ်မှထွက်မြောက်ကြောင်း နိဿရဏပညာ ချို့တဲ့နေရှာသော အရှင်တိဿကို မိမိ၏ အလိုအကြိုက်သို့ လိုက်ပါအောင် ဆွဲဆောင်နိုင်သော အရည်အသွေးတို့ ဖြစ်နေကြ၏။

          တစ်နေ့တွင် အရှင်တိဿသည်လည်း မိမိ၏ အလိုအကြိုက်သို့ လိုက်ပါနိုင်လောက်ပြီဟု သိရှိသောအခါ မယ်မင်းကြီးမက မဖျားနာသော်လည်း ဖျားနာသူယောင်ဆောင်ကာ ဆွမ်းခံလာချိန်တွင် အိမ်တွင်းပုန်းကာ တိုက်ခန်းအတွင်းဝယ် ကာမဂုဏ်ကျော့ကွင်းအမျိုးမျိုးကို အသင့်ထောင်ကာ စောင့်ဆိုင်းနေလေသည်။ | ထိုင်ကိုယ်တော်အရှင်တိဿကလည်း အိမ်စဉ်အတိုင်း ဆွမ်းခံ ကြွဝင်တော်မူလာသောအခါ ထိုအိမ်တံခါးဝသို့ ဆိုက်ရောက်တော်မူလာ၏။ အလုပ်အကျွေးတစ်ယောက်က မထေရ်၏ သပိတ်ကို ယူ၍ မထေရ်ကို အိမ်၌ ထိုင်နေစေတော်မူ၏။ အရှင်တိဿကလည်း မယ်မင်းကြီးမကို မတွေ့ရသဖြင့် “ဥပါသိကာမ အဘယ်မှာနည်း?”ဟု မေးမြန်းတော်မူလိုက်၏။ ထိုအခါ ကျိတ်ဝိုင်းထိုင်ထားပြီးဖြစ်နေကြသည့် အလုပ်အကျွေးတို့က – “အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့ရဲ့ ဥပါသိကာမကတော့ မကျန်းမမာ ဖြစ်နေပါတယ်ဘုရား၊ အရှင်ဘုရားတို့ကိုလည်း ဖူးမြင်လိုပါတယ်ဘုရား ...”ဟု လျှောက်ထားလိုက် ကြ၏။

          ထိုအရှင်တိဿကား အစာအာဟာရအပေါ်၌ နိဿရဏပညာ ပျို့တဲ့နေသည့်အတွက် ရသတဏှာဖြင့် ရစ်ပတ်နှောင်ဖွဲ့မှုကို ခံနေရသူလည်း ဖြစ်ခြင်းကြောင့် မိမိ ဆောက်တည်ကျင့်သုံးထားသည့် ကျင့်ဝတ်ပဋိပတ်ကို ဖျက်ကာ မယ်မင်းကြီးမ၏ အိပ်ရာတိုက်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်တော်မူလေသည်။ မယ်မင်းကြီးမကလည်း ရသတဏှာငါးမျှားချိတ်ဖြင့် အသာအယာဆွဲချိတ်ယူထားပြီးဖြစ်ရကား အသင့်ထောင်ထားသော ကာမဂုဏ်ကျော့ကွင်းဖြင့် အမိဖမ်းလေတော့သည်။ အရှင်တိဿလည်း လူထွက်ကာ မယ်မင်းကြီးမနှင့်အတူ ရာဇဂြိုဟ်သို့ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွား ခဲ့လေသည်။ ထိုအခါ ဘုရားရှင်က အရှင်တိဿ၏ ရှေးဖြစ်ဟောင်း အောက်မေ့ဖွယ် ဇာတ်ကြောင်းကို ပြန်ပြောင်းကာ ဟောကြားတော်မူလေသည်။

          လွန်လေပြီးသောအခါ ဘုရားအလောင်းတော်သည် ဗာရာဏသီပြည်ကို တရားနှင့်အညီ ထီးဖြူအုပ်ချုပ်သည့် ဗြဟ္မဒတ်မည်သော မင်းဖြစ်ခဲ့၏။ ထိုဗာရာဏသီမင်းဥယျာဉ်တွင် သဉ္စယအမည်ရှိသော ဥယျာဉ်စောင့်တစ်ယောက်ရှိ၏။ ထိုအခါ လေအဟုန်ကဲ့သို့ အလွန် လျင်မြန်စွာ ပြေးသွားနိုင်သော ဝါတမိဂအမည်ရသည့် သမင်တစ်ကောင်သည် မင်းဥယျာဉ်တွင် လာရောက် ကျက်စားနေ၏။ အစပိုင်းတွင် သဉ္စယကို မြင်သော် ထွက်ထွက် ပြေးတတ်၏။ နောက်ပိုင်းတွင်ကား တဖြည်းဖြည်း ယဉ်ပါးလာ၏။ မကြာမကြာ လာရောက် ကျက်စားတတ်၏။

          ဥယျာဉ်စောင့်ကား ဥယျာဉ်မှ ထွက်ပေါ်လာကြသည့် ပန်း သစ်သီး အမျိုးမျိုးတို့ကို ခူးဆွတ်ကာ ရှင်ဘုရင်အား နေ့စဉ် ဆက်သရ၏။ တစ်နေ့တွင် ဥယျာဉ်စောင့်ကို ဘုရင်မင်းမြတ်က “အချင်း ဥယျာဉ်စောင့် ••• ဥယျာဉ်အတွင်း၌ အံ့သြဖွယ်ရာ တစ်စုံတစ်ခုကို တွေ့မြင်ပါသလား?”ဟု မေးမြန်းခဲ့၏။ “အရှင်မင်းမြတ်... အခြားတစ်စုံတစ်ရာကိုတော့ မတွေ့မြင်ပါ။ ဝါတမိဂသမင် တစ်ကောင်တော့ ဥယျာဉ်တော်မှာ လာရောက် ကျက်စား နေတာကို တွေ့မြင်ပါတယ် အရှင်မင်းမြတ် ...”ဟု တင်ပြ လျှောက်ထား လေသည်။ “ထိုဝါတမိဂသမင်ကို သင် ဖမ်းယူနိုင်ပါသလား”ဟု ရှင်ဘုရင်က မေးမြန်းလိုက်သောအခါ “အရှင်မင်းမြတ် ပျားရည်အနည်းငယ်ကို ရရှိခဲ့ပါမူ နန်းတော်တွင်းသို့တိုင်အောင်ပင် သွင်းဆောင် ခေါ်ယူလာနိုင်ပါသည်”ဟု တင်ပြလျှောက်ထားလိုက်၏။ ရှင်ဘုရင်ကလည်း ဥယျာဉ်စောင့် အလိုရှိသလောက် ပျားရည်ကို ထုတ်ပေးစေလိုက်၏။

          ဥယျာဉ်စောင့်လည်း ပျားရည်ကို သယ်ဆောင်ကာ ဥယျာဉ်တော်သို့ သွားလိုက်၏။ ဝါတမိဂသမင် ကျက်စားနေကျနေရာတွင် ပေါက်ရောက်လျက် ရှိကြသည့် မြက်တို့ကို ပျားရည်ဖြင့် လူး၍ သင့်တော်သော တစ်နေရာတွင် မိမိကား ပုန်းအောင်းနေလိုက်၏။ ဝါတမိဂသမင်သည် ဥယျာဉ်တွင်းသို့ လာရောက် ကျက်စားသောအခါ ပျားလူးမြက်တို့ကို စားရလေသော် ပျားလူး