ပီမိုးနင်း - တစ်နိုင်ငံမြိုင်ယံခြားဖုန်းမေ့လေသလား

                                          အခန်း(၁)

            ငါသည် ကျွန်ပညာကို ဆက်လက်၍ မသင်လို။ ငါ၏ ဆရာသည် ငါ့အား သူ့ထံမှ လက်မှတ်မရလျှင် တစ်သက်လုံး လူမွေးပေါက်တော့ မည်မဟုတ်ဟု မှတ်ထင်ပြီး ငါ့အား မတရားပြု၏။ ဘယ်အတွက် သည်ကျောင်းမှာ နေရမလဲ။ ငါ အခု ၇ တန်းအောင်ပြီး အင်္ဂလိပ် ဝတ္ထုစာအုပ်များစွာတို့ကို ဖတ်ရသည့်အတွက် ၁ဝ တန်း၊ ၁၁ တန်းလောက် တတ်သည်ဟု အများသူငယ်ချင်းတို့က ပြောကြ၏။ ငါ၏ မိဘများသည်ကား ငါ့ကို လခစား မင်းမှုထမ်းဖြစ်စေဖို့ရန် ရည်ရွယ်၏။ ယခုမှာ နံနက် ၁၀ နာရီမှ ညနေ ၄ နာရီအထိ ပညာကို သင်ရ၏။ ထိုပညာကိုဆုံးခန်းတိုင်ဆက်လက်၍ သင်ရလျှင် ငွေ ဘယ်နှစ်ထောင် ထပ်မံ၍ ကုန်ဦးမည်ကို မသိရချေ။ ငွေကုန် အချိန်ကုန်ခံ၍ သင်ပြီး သည့်နောက် ၉ နာရီမှ အလုပ်ကို စ၍ဝင်ပြီး ညနေ ၅ နာရီတိုင် အလုပ်ကို ငြိုငြင်စွာ လုပ်ရသော စာရေးအလုပ်ကို ငါ မလုပ်လို။

             စာရေးအလုပ်သည် ထမင်းမ၀။ လောက၌ အသက်ကတိုလှသဖြင့် ကိုယ်စိတ် ၂ ပါး အေးချမ်းစွာနဲ့ ကြေးရဖို့ ကိုယ်ပိုင်အလုပ်တစ်ခု ခုကို လုပ်ရခြင်းသည်သာလျှင် အမွန်မြတ်ဆုံး ဖြစ်၏။ လခစား ကျေးကျွန် လုပ်ရသူတို့မှာ ထမင်းမဝသော လစာဖြင့် ကံရော၊ ဉာဏ် ရော တစ်ပါးသူအား ရောင်းစားရသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ အဝတ်အစား သားနားစွာနှင့် ဝတ်စားသွားလာသော စာရေးစာချီတို့ကို မြင်ရသော သူတို့၏ စိတ်၌ စာရေးစာချီ လုပ်ရခြင်းဟာ လွန်စွာမှ မွန်မြတ်သည် ဟု မှတ်ထင်ကြရ၏။ အလုပ်ခွင်၌ လူမျိုးကွဲတို့ အောက်မှာ အဘယ်မျှ လောက် ငြိုငြင်ဆင်းရဲခြင်းဖြစ်ရသည်ကိုကား မတွေးမတောကြချေ။

             ကျောင်း၌ သင်ရသော ပညာသည် လူတို့၏ ဂုဏ်အင်္ဂါမျှသာ ဖြစ်၏။ အသက်မွေးမှုပညာ မဟုတ်ချေ။ “အသက်မွေးမှုတစ်ခု၊ ပညာကိုယ်စီ ပါ” ဆိုတဲ့စကားလို ပညာကို ရှာမှတော်မည်။ ငါ၏ မိဘများသည် ကား ငါ့ကို အခွင့်ပြုမည် မဟုတ်။ အောက်ကျ နောက်ကျ အလုပ်မျိုးကို လုပ်ရအောင်သာလျှင် ကြံစည်၍ နေကြ၏။ ငါသည် အိမ်ကို မပြန်လို။ ဤစာအုပ်တို့ကို ငါ အလိုမရှိ။ ညဈေးရှိ စာအုပ်အဟောင်းဆိုင်တစ် ဆိုင်ကိုသွားပြီး ရောင်းရလျှင် တော်ချေမည်။ ဘီ- အေ အောင်တိုင်း အစိုးရက ဝလင်အောင် ကျွေးနိုင်မည်မဟုတ်။ ဘီ-အေ တွေ အလုပ် မရလို့ ဒုက္ခတွေ များနေသည်မှာ ငါ မျက်မြင်ဖြစ်၏။ ဘုရားကုန်းတော် ပေါ်က ဗေဒင်ဆရာလောက်မှ ငွေကြေးဖို့ လမ်းမရှိတဲ့ ဘီ-အေကို ရောက်အောင် ငါ မသင်လို။ အမဲရိုးကို ခွေးအုံသလို အလုပ်ကလေး တစ်လုပ်ခေါ်လျှင် ဘီ-အေတွေ အုံရတဲ့ ခေတ်အခါဟာ မကြာမီ ဆိုက်ရောက်၍လာမှဖြင့် ဂွကျ၍ နေတော့မည်။ စောစောစီးစီး ငွေရ၊ စောစောစီးစီး ဒါနပြု၊ အိမ်ထောင်မှုကလည်း လိုသေးသည်။ ဘယ် နည်းနှင့် ကြံစည်၍ ဘယ်ဆီကို သွားရမည်နည်း စသည်ဖြင့် တွေးတောကာ မောင်ဘစောသည် ကျောင်းကအပြန် ကာလကတ္တား ဈေး စာအုပ်ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့ သွားရောက် စာအုပ်များကို ရောင်းချ ငွေစကလေး အနည်းငယ်မျှနှင့် စိန်ဇာရံ လက်စွပ်ရောင်း၍ ရသော ငွေ ၂၀၀ ကျော်ကျော်လောက်ကို မပျောက်အောင် အိတ်ထဲ၌ တွယ် ချိတ်နှင့် ထိုးပြီးလျှင် သူတော်ကောင်း သမာဒေဝနတ်များအား လမ်းကောင်းကို ပြဖို့ရန် တိုင်တည်ပြီး ကြုံရာရထားနှင့် လိုက်မည်ဟု မီးရထားရုံသို့ သွားရှာလေသတည်း။

            ထို့ဖြစ်သောကြောင့် အထက်ချင်းတွင်း ကင်းတပ်ခေါ်သော မြို့၌ လက်ဖက်ပွဲစား ဦးကံကြီးဆိုသူ၏ အိမ်တွင် ယောက်ျားပျိုကလေးတစ် ယောက်ရောက်၍ နေလေ၏။