ပါရဂူ - သူ့လိုဘုရင်

အခန်း ( ၁ )

          ဘုဝနေရှင်နတ်သမီး၏ နတ်ကွန်းသည် ဖြစ်ထိပ်ကပ်ရှိကျောက်များ ဖြင့် ဆောက်လုပ်ထားအပ်သည်ဖြစ်၍ နတ်ကွန်း၏အဆုံးသည်ဂေါမတီမြစ်ထဲသို့ အထိ ထိုးဝင်သွားလေသည်။ တစ်နေ့သ၌ နံနက်ခင်းအချိန်တွင် တရိပူရဘုရင် ဂေါဝိန္ဒမဏိကျသည် ထိုမြစ်ဆိပ်သို့ ရေချိုးရန်ရောက်လာခဲ့လေ၏။ ဘုရင်နှင့်အတူ ဘုရင့်ညီတော် နက္ခတ္တရာယလည်ပါလာလေသည်။ ထိုအချိန်၌ ကလေးမလေ။ တစ်ယောက်သည်သူ၏မောင်ငယ်လေးနှင့်အတူ မြစ်ဆိပ်သို့ ရောက်လာလေ၏။ ကလေးမလေးသည် ဘုရင်၏ဝတ်လဲအစကို ဆွဲလိုက်ပြီး  " ဦးလေးဘယ်သူလဲ" ဟု မေးလိုက်လေ၏။

          ဘုရင်က ပြုံးပြီး ပြန်ပြောလေသည်။

          " ဦးလေးက ကလေးရဲ့ မိတ်ဆွေပေါ့”

          " ကျမကို ဘုရားတင်ဖို့ ပန်းပေးပါလား"

          " အေး .. လာခူး ပေးမယ်"

          ဘုရင်၏ မင်းမင်းလောင်းများနှင့် ရိ ပရိသတ်တို့သည် အားလုံးပင် ထိုအားသင့်နေကြ၏။

          “ အရှင်မင်းကြီး သွားဖို့မလိုပါဘူး၊ ကျွန်တော်မျိုးများ သွားပေးလိုက်ပါ့ “သူက ငါ့ကို အခိုင်းတာ၊ ငါပဲ သွားရမယ်”

          ဘုရင်သည် ကလေးငယ်မ၏ဖျက်နှာကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုနေ့ က ညစ်ကြေးကင်းစင်နေသည့် နံနက်ခင်းအချိန်သမယသည် တင့်တယ် သာယာ နေသကဲ့သို့ပင် ကလေးငယ်၏ မျက်နှာသည်လည်း တင့်တယ်သာယာ၍နေပေသည်။

          ကလေးငယ်မသည် ဘုရင်၏လက်ကိုဆွဲပြီး နတ်ကွန်းအနီးရှိ ပန်းဥယျာဉ် ထဲမှာ လှည့်လည်နေသည့်အခါ ပတ်ပတ်လည်တွင် ဖွင့်လျက်ရှိသည့် လတ်ဆတ်သော စပယ်ပွင့်များကဲ့သို့ သူ၏ ပွင့်လန်းလျက်ရှိသော ခံတွင်းရနံ့ တစ်မျိုးသည် ဥယျာဉ်တွင်ဝယ် ပျံ့ကြိုင်လှိုင်နေသကဲ့သို့ဝင်ထင်ရလေသည်။ ကလေးဖောင်တော်သူ ကလေးငယ်ကလေးမှာလည်းသူ့ဖမ၏ထင်တိုင်းကို ဆွဲကိုင်ရင်း နောက်က တကောက်ကောက်ပါလာလေသည်။ သူသည် သူ့ဖကို သာလျှင် သိသည်၊ ဘုရင်နှင့် ရင်းရင်းနှီး မရှိလှသေးပေ။

          ဘုရင်က ကလေးငယ်ကလေးကို မထိုက်သည်။ ကလေးနာမည် ဘယ်လိုခေါ်သလဲ” ကလေးငယ်မက ပြန်သည်။ “ကျွန်မနာမည် ဟာသီ"

          ဘုရင်သည် ကလေးငယ်လေး၏နာမည်ကိုလည်း မလိုက်၏။ ကလေးငယ် သည် သူ၏မျက်လုံးပိုင်းပိုင်းဖက်ဖက်ကြီးများကို ပြုပြီးသူ့ဖက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ စကားကိုမူ မည်သို့ ပြန်မပြော။

          ဟာသီသည် ကလေးငယ်၏ကိုယ်ကို လက်နှင့်လှမ်းပုတ်ပြီး ပြောသည်။

          " ပြောလိုက်လေ ••• ကျွန်တော့်နာမည် ကာတာလို့ ••.”

          ကလေးငယ်သည် သူ၏နှုတ်ခမ်းကလေးများကိုဟပြီး ခပ်တိုးတိုးပြောဖလ၏။

         "  ကျွန်တော့်နာမည် ကာတာ”ထိုသို့ပြောပြီး ကလေးငယ်သည် သူမ၏ အစကို ထပ်ပြီးဆွဲထားလေ၏။ စာသီက ဘုရင်ကို ရှင်းလင်းပြောပြနေ သည်။

          “သူက အခု ကလေးပဲရှိသေးတယ်၊ ဒါကြောင့် သူ့ကို အားလုံးက တာတာလို့ ခေါ်ကြတယ်"

          ဟာသီသည် ထိုသို့ ပြောပြီး သူ့မောင်ကလေးဆက် လှည့်၍ ပြောပြန်သည်။

          တာတာ နတ်ကွန်းလို့ ပြောစမ်း" ကလေးငယ်သည် သူ့ကိုကြည့်ပြီး ပြောလေ၏။ “နတ်တွန်း” ဟာသီသည် ရယ်ပြီးပြောလေ၏။

          “ဘာဘာက အစု စကားမပီသေးဘူး နတ်ကွန်းကို နတ်တွန်းလို့ပြောတယ်" ယင်းသို့ ပြောပြီး ဟာသီသည် သူ၏ မောင်ကလေးကိုတစ်ကြိမ်မက နမ်းလိုက် လေသည်။ တာတာကမူ သူ့မမကိုမျက်လုံးပြူးသားနှင့်သာ ကြည့်နေသည်။

          ဟာသီသည် တာတော့အကြောင်းကို ဘုရင်ကြီးအား ထပ်ပြီးပြောနေပြန် သည်။ တစ်ခါတုန်းက အဖိုးကြီးတစ်ယောက် စောင်ကြီးကို ခေါင်းမြီးခြုံပြီ။ လာသည်။ တာတာက သူ့ကို လူဝံဟုခေါ်သည်။ တာတာ ဘယ်လောက် သလဲဆိုလျှင် တစ်ခါတုန်းက သီးတွေကို ငှက်မှတ်၍လက်အုပ်ကလေ။ တီတီပြီး ချောက်လှန့်နေခဲ့သည်။ စာသံနှင့်စာလျှင်တာတာမှာ တကယ့် လူမဖထိ ကလေးမျှသာ ရှိသေးသည်။ ထိုအကြောင်းကို သူ့ တသီက အကျယ်တဝင့် ရှင်းလင်းပြောပြနေခြင်းဖြစ်သည်။ တာတာသည် သူ့အကြောင်း ပြောသည်ကို စိုက်ပြီးနားထောင်နေ၏။

          ယင်းသို့လျှင် ထိုနေ့နံနက်ခင်းအရှိန် ပန်းသည့်အခမ်းအနားမှာ ပြီးဆုံး။ သွားလေသည်။ ဘုရင်သည် ထိုကလေးငယ်၏ သင်တိုင်းထဲတွင်ပန်းပွင့်များ ကို ထည့်ပေးလိုက်သည့်ခဏ၌ သူ၏ ဘုရားပူဇော်သည့်ကိစ္စ၊နတ်ပူဇော်သည့် ကိစ္စ ပြီးဆုံးသွားပြီဟု အောက်နေလိုက်သည်။ ထို အပြစ်ကင်းစင်သည့် နှလုံးသားနှစ်ခု၏ ချစ်ခင်ကြင်နာကြည့်ပြီး ထိုအပြစ်ကင်းစင်သည့်နှလုံးသား၏ အလိုဆန္ဒကို ဖြည့်ပေးလိုက်ခြင်းအားဖြင့်သူ၏နတ်ပူဇော်သည့်ကိစွာ ပြီးဆုံးသွား ပြီဟု သူအထင် ရှိနေပုံရသည်။

အခန်း ( ၂ )

          တစ်နေ့သောအခါက တခဏတာမျှတွေ့လိုက်ရရုံနှင့်ထိုမောင်နှမနှစ်ယောက် နှင့် ဘုရင်သည် ဘယ်လောက်ချစ်ခင်ရင်းနှီးမှု ရှိသွားသနည်းဟုဆိုလျှင် ဘုရင်သည် နံနက်မိုးလင်း၍ မောင်နှမနှစ်ယောက်၏မျက်နှာကို ကွက်မြင် လိုက်သည်နှင့်တပြိုင်နက် သလွန်ပေါ်ကငေါက်ခနဲထတက်သည်သာ များလေ၏။ နေ့စဥ်နေ့တိုင်း   ရှိဝတ်ဝတ်တစ်ခုကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်မှာ မောင်နှမနှစ်ယောက် ကို ပန်းဖူးမပြီးမချင်၊ ဘုရင်သည် ဘယ်တော့မှ ရေချိုးလေ့မရှိပေ။ မောင်နှမ နှစ်ယောက်ကလည်း ဘုရင်ကို တမ်းတမ်း ဖြစ်နေကြသည့်အတွက်ဘုရင်ရေချိုး ပြီးရင်း လမ်းပေါ်က အငူသားနှင့် ထိုင်စောင့်ကြည့်နေတတ်ကြလေ၏။ တရံတစ်ခါ အဆင်မသင့်သဖြင့် မောင်နှမနှစ်ယောက်ကိုမတွေ့ရသည့်အခါမျိုး၌ ထိုနေ့အဖို့မှာ ဘုရင်သည် သူ နေ့စဉ်ပြုလုပ်နေကျဆင်းမှုကို မပြည့်စုံသေးဟုသာ အထင်ရှိ နေတတ်သည်။

          ဟာသီနှင့် ကာတာသည် မိဘမဲ့ကလေးများ ဖြစ်ကြသည်။ သူတို့တွင် ကြွေရေ၅ရအမည်ရှိ ဦးကြီးတစ်ယာက်သာလျှင် ရှိ၏။ကေဒါခရgရမှာလည်။ သားအထောက်သမီးခံယူ၍ တစ်ယောက်မရှိ။ ထိုဖောင်နှမနှစ်ယောက်ကိုသာလျှင် သားသမီးအရင်းနှင့်အခြားကြည့်ရှုထား၏။

          ထို့နောက် တစ်နှစ်ကြာရှိသွားသောအခါ တာတာသည် စကားလည်လည် ဝယ်ဝယ် မပြောတတ်သေးစေကာမူ နတ်ကွန်ဟူသော စကားလုံးကိုကား  ပီပီသသပြောတတ် လာခဲ့လေ၏။‌ဂေါ မတီမြစ်ကမ်းဝါးရှိ သစ်ပင်ရင်းမှာဆင်၊ ထိုင်ပြီး သူ့မမက ပုံပြောနေသည့် အခါ၌ တာတာသည်စိတ်ပါလက်ပါ နားထောင်နေလေ့ရှိတတ်ပေသည်။ ထိုအမြီးအမောက်မတဲ့သည့်ပုံပြင်ဝတ္ထုတို့ကိုနားထောင်ရသဖြင့် တာတာသည် ဘယ်လိုသဘောပေါက်သည်မသိရပေ။ သစ်ပင်ရင်းလတာပြင်မှာ ထိုင်နေသော ထိုနုနယ်သည့် လူမမယ်ကလေး၏ စိတ်နှလုံး၌ စုံနားထောင်ရသဖြင့်ထယ်လိုအသိမျိုး ဖြစ်ပေါ်လာသည်ကို ကျွန်ုပ်တို့မသိပေ။ တာတာမှာထူးခြားချက်တစ်ခု ရှိသေးသည်။ သူသည် အခြားကလေး သူငယ်များနှင့်အတူကစားလေ့မရှိပေ။ သူ့မမ နောက်သာ လျှင် အရိပ်ပမာ အတကောက်ကောက်၏လိုက်နေလေ၏။

          ဝါဆိုလဖြစ်လေသည်။ နံနက်စောစောကပင် ကောင်းကင်ပြင်၌တိပ်များ နံ့ဆိုင်းညှိနှိုင်း၍ နေ၏။ မိုးမရွာသေးသော်လည်း ရွာတော့မည့်အရိပ်အရောင် ပြလျက် ရှိ၏။ ခပ်လှမ်းလှမ်း၌ မိုးရွာနေမည်မှာ အမှန်ဖြစ်၏။ သို့မဟုတ်လျှင် လေထဲမှာ ယခုလောက် အအေးဓာတ်အထိကပါလာမည်နည်။ ဂါမတီဖြစ်၏ ရေပြင်ပေါ်မြို့လည်းကောင်းကင်ပါးနှစ်ဘက်ရှိ ဘာတန်းပေါ်၌လည်းကောင်း ညှိနှိုင်း၍နေသောကောင်ကင်၏အရိပ်သည် ခိုး၍နေသည်။ မနေ့က လယ် နေ့ဖြစ်သည်။ သို့ဖြစ်၍ ဘုဝနတ်ပူဇော်ပသပွဲသည် မနေ့က ပြီးဆုံးသွား။ ခဲ့လေပြီ။

          ယာသီနှင့် တာတာကို လက်ကဆွဲပြီး ဘုရင်သည် အချိန်ကျသောအခါ ရရှိရန် ရောက်လာလေ၏။ သွေးကြောင်းတစ်ခုသည် ပြောင်လက်သည့်ကျောက်ပြားများဖြင့် ဆောက်လုပ်ထားသည့် ရေချိုးဆိပ်လှေခါးထစ်များကို ဖြတ်ကျော်ပြီး ဧဂါမတီမြစ်ရေထဲသို့အထိ ကျဆင်းလျက် ပျောက်ကွယ်သွား မလ၏။ ထိုသူ့အဖီးကြောင်းမှာ ယမန်နေ့က ယဇ်ပူဇော်ရန်အတွက် သတ်လိုက် သည့် ဆိတ်အကောင်တစ်ရာ၏ သွေးစီးကြောင်းဖြစ်သည်။ ယာသီသည် ထိုသွေးစက်များကို တွေ့ရသည့်အခါ တအံ့တဩဖြစ်ပြီးလျှင် ဘုရင်ကိုကြည့် လေသည်။

          “ဒါ ဘာဖက်တွေလဲ "

          " ဒါလား ...ဒါ သွေးဖက်တွေ"

          " ဒါလောက် သွေးတွေ ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်"

          ဟု မဆခွဲနိုင်အောင် ရှိနေသဖြင့် ဟာသီသည် ဘုရင်အား  " ဒါလောက်သွေးတွေ ဘာဖြစ်လို့လဲ”ဟု ထပ်မေးကြည့် လိုက်လေသည်။

          ဘုရင်၏ စိတ်နှလုံးထဲတွင်လည်း “ဒါလောက် သွေးတွေ ဘာဖြစ်လို့လဲ” ဟူသော မေးခွန်းသည် ပေါ်ပေါက်လာလေသည်။ ဘုရင်ကြီးသည် ရုတ်တရက် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားလေ၏။ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ပေါင်းများစွာကပြီးသူသည် နှစ်စဉ် နှစ်တိုင်း သွေးအကြောင်းများကို မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ဖြစ်လာခဲ့သည်မှာ အမှန်ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် ယနေ့ထလေ။မငယီလေ။တစ်ဦး၏ နှုတ်မှ ဤဇွန်းကို ကြားလိုက်ရသဖြင့်သူ၏စိတ်နှလုံးတွင်လည်း “ဒါလောက်သွေး တွေ တာဖြစ်လို့လဲ” ဟုသံသယဖြစ်လာလေ၏။ ဘုရင်ကြီးသည် ဟာသီကို ပြန်အဖြေပေးဖို့ မေ့ပြီးရေချိုးရင်းနှင့် ထိုပြဿနာကိုသာ စဉ်းစားတွေးတော၍ နေလေတော့သည်။

          " ဂေါမတီ၊ သင်သည် နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း အပြစ်ကင်းခဲ့သည့် စုပေါင်းများဗျာ သော တိရစ္ဆာန်တို့ သူ့ကို စီးဆင်းလာခဲ့သည်။ သို့ဖြစ်ပါလျက် သင်၏ ဓရသည် အဘယ့်ကြောင့် လောက် စင်သန့်ရှင်း၍ နေတိသနည်း"

          ဘုရင်ကြီးသည်ဤသို့ တစ်ကိုယ်တည်း စိတ်ကူးမိသည်။ ထိသည် လှေခါးပေါ်မှာထိုင်ပြီးလျှင် သူ၏သင်တိုင်းကလေးကို ရေဆွတ်ပြီး သွေးစက် များကို တဖြည်းဖြည်းကြာ တိုက်ရွတ်ပစ်နေ၏။ သူ ထုပ်သည်ကိုမြင်၍ တာတာကလည်း သူ့လက်ကလေးများနှင့်ဟာသီလုပ်သလို သွေးစက်များကို ပွတ်ပစ်နေသည်။ သိ၏ သင်တိုင်းတစ်ခုလုံးမှာ ရစရာမရှိအောင် သွေးရောင် လွှမ်းသွားလေသည်။ ဘုရင်ကြီးရေချိုးနေသည့် အချိန်အတောအတွင်းမှာပင် သူတို့နှစ်ဦးသည် သွေးစက်များကို ဆေးကြောပစ်လိုက်ကြလေသည်။

          ထိုနေ့ ထိုနေရာမှ အိမ်သို့ ပြန်ရောက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ယာယီသည် အအ၊မိပြီ၊ ဖျားလေတော့သည်။ တာတာသည် သူ၏မမအနီးမှာ ထိုင်ပြီ။ သူ၏လက်ချောင်း ကလေးများနှင့် မှိတ်နေသော သူ့မ၏မျက်လုံးကလေးများကို ပွင့်အောင်လုပ်ပြီး“မမ...”ဟု ခေါ်ဝေါ်နေလေသည်။ ယင်းသို့ လာတာက ခေါ်လိုက်သည့်အခါ စာဆီသည်လန့်သလိုဖြစ်သွားပြီးလျှင် “ကတာ .. တာလဲ” ဟုပြောပြီး လာတာကိုလှမ်းဖက်ထားလေ၏။ ထိုနောက် သူ့မျက်လုံ။ ကလေးများမှာမိတ်မှိတ်သွားလေသည်။ တာတာသည် စကားတစ်ဇွန်းပြောဘဲသူ့မ၏မျက်နှာကို အကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေပြီးနောက် တော်တော် ကြာသွားမှသူ့ ခမ၏လည်ပင်းကို ဖက်လိုက်ပြီးလျှင် မျက်နှာနားကပ်ပြီး "မမ ... နင် မထတော့ဘူးလား” ဟု မေလ၏။ ဟာသီသည် လန့်နိုး သွားလေ၏။ တာတာကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီးလျှင် “ထမှာ " ဟု ပြောလိုက်လေ၏သို့ရာတွင် သူ့အဖို့ အဖို့ရန် အင်မတန်မှ ခဲယဉ်းနေပေသည်။ တာတာ ၏သေးငယ်သော နှလုံးတွင်၌ အမိုက်တိုက်လွှမ်းသွားသည်ဟု ထင်ရသည်။ သူ၏တစ်နေ့လုံးအတွက် ပျော်ဖို့၊ ရွှင်ဖို့၊ ကစားဖို့ ရည်ရွယ် ချက်ကြီးမှာ တစ်ခါတည်းပြိုလဲသွားလေပြီ။ အာကာသကောင်းကင်ပြင်၌ အမိုက်တို့သည် တစ်ခဲနက်ပျံ့ လွှမ်းမိုးသွားလေသည်။ အိမ်ခေါင်မိုးပေါ်၌ တောက်လျောက်နှင့် ခိုးစက်ကျသံကိုဝင် ကြားလာရသည်။ ကြည့်ရင်၊ ကြည့်ရင်းနှင့် အိမ်ရှေ့ ရှိန် ကျည်းပင်ကြီးမှာ မိုးရွှဲရွှဲစိုသွားလေပြီ။ ကေဒါရေသည် ဆေးဆရာတစ်ဦးကို ခေါ်ပြီး ပြန်လာလေ၏။ သွေးကို စစ်ကြည့်သည့်အခါဆေးဆရာ၏ အမူအရာမှာ ထိပ်ပြီးရွှင်ပျပုံ မရပေ။

          နောက်တစ်နေ့တွင် ရေးရန် ဘုရင် ရေဆိပ်သို့လာသည့်အခါနတ်ကွန် သူ့ကိုစောင့်နေသည့် မောင်နှမနှစ်ဦးကို တွေ့ရတော့ပေ။ ခရကိုအဖြစ်မျိုးပြီ။ ဝေါပေါ်တက်ပြီးလျှင် ဘုရင်ကြီးသည်အထမ်းသမားများကို ကေဒါရေရ၏ အိမ်တက်သွားဖို့ အမိန့်ပေးလေ၏။ ခင်းကျင်းကားများသည် ဘုရင့်အမိန့် ကို ကြားရသည့်အခါ များစွာအံ့ဩသွားကြလေ၏။ သို့ရာတွင် ဘုရင့်အမိန့်ကို မည်သူမျှ မဝေဖန်ဝံ့ကြသေးဘုရင်၏ဝေါ ကေဒါရေရှုရ၏အိမ်ဝင်းထဲသို့ ရောက် လာသည့်အခါ ထိုအိမ်၌လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားကြလေ၏။

          ပြာပြာသလဲ ဖြစ်နေကြသဖြင့် ဝေဒနာရှင်ကို အားလုံးမေ့နေကြလေ၏။ ဆဒနာရှင်၏အနားက ခွာသွားသူငှာ တာတာတစ်ဦးသာလျှင် ဖြစ်လေသည်။ တာတာသည် သတိမေ့နေသည့် သူ့အနားမှာသာလျှင် သူ့အကိုကလေးကို ပါးစပ်ထဲတွင်ထည့်ပြီး မတုန်မလှုပ်နှင့် ထိုင်နေလေသည်။ သူသည် ဘုရင်ကြီး အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာသည်ကို တွေ့ရသည့်အခါ “မ.. ဘာဖြစ်တာလဲ” ဟု လှ။မမစလိုက်လေ၏။ ။ရိမ်တကြီးဖြစ်နေသဖြင့် ဘုရင်သည် တာတာ၏ အမကို ပြန်ပို့ရန် သတိရပေ။ “မမ နာသွားလို့ လာ"ဟု တာတာက မေပြန်လေသည်။ သူ့ဦးကြီး ဒါရသည် အနည်းငယ် စိတ်ပေါက်လာပြီး နာသွားလို့” ဟု ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်လေ၏။ ထိုအခါ တာတာ သည် သူ့ မမအနားသို့ ကပ်သွားပြီးလျှင် သူ့မ၏မျက်နှာကိုအသာခြောက် လို က်ပြီး လည်ပင်းကိုဖက်လျက် “... ဘယ်နေရာရာသွားသလဲဟင်” ဟု မေးလေ၏။ ထိုကဲ့သို့မေးလိုက်ခြင်းမှာ သူစိတ်ထဲ၌သူ့ဖ အရာရသွား သည့်နေရာကို " ဟု ပါးစပ်နှင့်နှုတ်၊ လက်နှင့်ပုတ်ပြီးသူ့မ၏ဝေဒနာကို ပျောက်အောင်လုပ်လိုသည့်ဆန္ဒ ပေါ်ပေါက်လာသည့်အတွက်ကြောင့် ဖြစ်ပေ၏။ သို့ရာတွင် သူ့မမက မည်သို့ အပြန်မပေးသဖြင့် အကြံရကြပ်၍ နေလေ သည်။ ထကြာသောအခါတာတာသည် စိတ်ဓာတ်ထိခိုက်ပြီး ရှိုက်ကြီး ငင်ကြီးဖြင့် ငိုလေတော့သည်။

          “ မနေ့ကတည်းက ငါထိုင်နေတာ သူကဘာဖြစ်လို့ ငါ့ကိုစကားမပြောတယ် မသိဘူး၊ ငါ သူ့ကို ဘာလုပ်လို့ သူက ငါ့ကိုဒါလောက်စိတ်ကောက်နေရတာလဲ" တာတာသည် ငိုပြီး သူ့မကျေနပ်ချက်ကိုမပီကလာ ပီကလာနှင့် ပြောနေသည်။ဘုရင့်ရှေ့မှောက်၌ တာတာဘဲနေပုံကိုတွေ့ရ၍ ဦးကြီး၊ ကဒါလေရသည် ဒေါသထွက်လာပြီးလျှင်တာတာ၏လက်ကိုဆွဲ၍ တခြားအိမ်သို့ ရွတ်အတင်၊ ခေါ်သွားလေ၏။ထိုအခါအထိ ဆီသည် စကားမပြောနိုင်ပေ။

          ဆေးဆရာသည် အဖျား မကြာခင်ကျသွားလိမ့်မည်ဖြစ်ကြောင်း၊ ပြီး ပြန်သွားလေ၏။ ဘုရင်ကြီးသည် အာဆီ၏အနီးမှာထိုင်၍ နေသည်။ ညနေစောင်းသို့ ရောက်လာသည့်အခါ တသံသည် “အမလေ... ဒါလောက် သွေးတွေ ဘာဖြစ်လို့လဲ” ဟု ဓလောင်ရမ်းပြာထ၏။ ဘုရင်ကြီးက “ဒီဆွေ၊ အလျဉ်ကို ဖျောက်ပစ်မယ်” ဟု ယာသီကို ပြောလေသည်။ ယာသီက တဇနီ"တာတာ၊ လာ-တို့နှစ်ယာက သွေးတွေကို ဖျောက်ပစ်မယ်” ဟုယောင်ပြန်လေသည်။ ထို့နောက် အတန်ငယ်ကြာသွားသောအခါ တာသီသည် မျက်လုံးကို တစ်ချက်ဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် တစ်စုံတစ်ဦးကိုသကဲ့သို့ပတ်ဝန်းကျင် ကို ဟိုကြည့်ကြည့် ကြည့် ဓလေ၏။ ထိုအချိန်၌ တာတာသည်နဆေး၊ အိမ်တအိမ်တွင် ရင်းနှင့် အိပ်ပျော်သွားလေ၏။ တသံသည်သူရှာသည့်သူ ကို မတွေ့ရ၍ မျက်စိကို မှိတ်လိုက်လေသည်။

          ထိုအကြိမ်၌ မှိတ်သွားသောမျက်စိမှာ ဘယ်သောအခါမှ တဖန်ပြန်ပွင့် မလာတော့ပေ။ ထိုနေ့ ည၌သန်းခေါင်အချိန် ဘုရင်ကြီး၏ရင်ခွင်ထဲ၌ပင် ဟာသီသည် လူ့ဘဝ ဇာတ်သိမ်းသွားရှာလေတော့သည်။ စာသီကို သုဿန် တစပြင်သို့ ထုတ်သွားကြသည့်အချိန်၌ တာတာသည် အိပ်မောကျလျက် ရှိရှာသည်။ အကယ်၍ ထိုအချိန်၌ တာတာနိုးနေပါမူ သူ့မမနောက်သို့ အရိပ်ပမာ ထက်ကြပ်မကွာ လိုက်သွားမည်မှာ အမှန်ဖြစ်လေ၏။

အခန်း(၃)

          ဘုရင်သည် ညီလာခံသဘင် ဆင်ယင်ကျင်းပလျက်ရှိသည်။ ထိုနေ့ကို နတ်ကွန်းမှပရောဟိတ်သည် ကိစ္စတစ်စုံတစ်ခုနှင့် ဘုရင့်အထံသို့ရောက်လာလေ ၏။ ပုရောဟိတ်၏အမည်မှာ ရယူပတိဟု ခေါ်သည်ဘုဝနေရွှနတ်သမီ၊ ပူဇော်ပွဲ ကျင်းပပြီးနောက် ဆယ့်လေးရက်မြောက်နေ့၌နတ်ဆယ့်လေးဦးတို့၏ ဝူဇော်ပွဲတစ်ခု ကျင်းပပြုလုပ် ဖြစ်သည်။ ထိုပူဇော်ပွဲကျင်းပပြုထုဇီသည့် ည၌ မည်သူမျှ အိမိ၏အပြင်ဘက်သို့ ထွက်ရပေ။ထုရင်သော်မှ အပြင်သို့ ထွက်ခွင့် မရှိပေ။ အကယ်၍ ဘုရင်သည် ထိုည၌၌အိမ်အပြင်ဘက်သို့ ထွက်မိခဲ့လျှင် ပုရောဟိတ်ကို ငွေဒဏ်ဆောင်ရလေသည်။ ထိုပူဇော်ပွဲ ကျင်းပသည့် ည့် လူကိုသတ်ပြီ၊ ယစ်ပူဇော်သည်ဟူ၍လည်းကောလဟလ ဖြစ်ပွားလျက် ရှိလေသည်။ ထိုပူဇော်ပွဲအတွက် ဧပြီးသတ်ရမည့်တိရစ္ဆာန်တို့ကို ဘုရင့်နန်းတော်နှင့် ပတ်သက်သည့်အလှူဒါနဟု ပြောပြီ။ဘုရင့်ဆီမှ အလှူခံယူရလေသည်။ ပုရောဟိတ်သည် ပူဇော်ပွဲအတွက်တိရစ္ဆာန်တို့ကို ဘုရင့်ထံမှ တောင်းယူဖို့ရ အတွက် ရောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်လေ၏။ ပူဇော်ပွဲ ကျင်းပမည့်ရက်မှာ ဆယ့် နှစ်ရက်သာ ကျန်တော့သည်။

        "   ဒီနှစ်ကစပြီး နတ်ကွန်းမှာ ဘယ်သက်ရှိသတ္တဝါကိုမျှ သတ်ဖြတ်ခြင်း မပြု့ရ ဘူး  "

          ဘုရင်၏ ရုတ်တရက် အမိန့်ကိုကြားရ၍ ပရိသတ်အားလုံး အံ့အားသင့် “ဘယ့်နဲ့လည်း ကျွန်ုပ် အိပ်မက်မက်နေတာများလား”

          “မဟုတ်ဘူး၊ ပုရောဟိတ်၊ ကျွန်ုပ်တို့ဟာ ဒီနေ့ ဒီရက်အထိ အိပ်မက်ပဲ  "