ပါရဂူ - သနန္တနဓမ္မ

ပတ္ထနာနှင့်ဘာဝနာ

မဟာကဝိ ရဗိန္ဒရာနတ်တဂိုးဟာ သူ့ဘဝနောက်ဆုံးနေ့များမှာ ပြဿနာ ဖြစ်ပေါ်လာစေနိုင် တဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ် ရေးသားစပ်ဆိုသွားတယ်။ အဲဒီ ကဗျာကတော့ ဒီလိုပါ။

“အရှင်သူမြတ်ဟာ ဒီကြင်နာသနားဖွယ်ကောင်းတဲ့ လူ့လောက ခေတ်တိုင်း ခေတ်တိုင်း မကြာခဏ တမန်များကို စေလွှတ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီ တမန်များက အားလုံးကို သည်းခံကြလို့ ပြောသွားကြတယ်။ အားလုံးကို ချစ်ခင်ကြလို့ ပြောသွားကြတယ်။ အတွင်းသန္တာန်ထဲက ဒေါသတည်းဟူသော အဆိပ်ကို ဖျက်ဆီးပစ်ကြရမယ်လို့ ပြောသွား ကြတယ်။ အဲဒီ တမန်တွေဟာ ပူဇော်ထိုက်၊ ပူဇော်အပ်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်များ ဖြစ်တယ်။ မမေ့ အပ်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်များ ဖြစ်ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယခုခေတ်လို အမင်္ဂလာ အချိန်မျိုးမှာ တံခါး အပြင်ဘက်ကပဲ အကျိုးမရှိ အချည်းအနှီး အလဟဿဖြစ်တဲ့ လက်အုပ်ချီ ရိုသေမှုပြု ပြီး အဲဒီပုဂ္ဂိုလ်များကို ကန်တော့လိုက်ကြတယ်” ။

“ကျွန်ုပ် တွေ့မြင်နေရတဲ့ အကြမ်းဖက်မှုနှင့် ကလိမ်ကျမှုများဟာ ညဉ့်၏ အကာ အကွယ်မှာ ပုန်းကွယ်ပြီး အဖော်မဲ့သူများကို ရိုက်နှက်ထိုးသတ်နေကြတယ်။ ကျွန်ုပ် တွေ့မြင်ရတယ်။ တုံ့ပြန်မှု မပြုလုပ်နိုင်တဲ့ အင်အားကြီးမားသူများရဲ့ ပြစ်မှုကြောင့် တရားမှုရဲ့ အသံဟာ အရှိန်အဝါကင်းမဲ့ပြီး ဆိတ်ငြိမ်တဲ့နေရာမှာ ငိုကြွေးနေတယ်။ ကျွန်ုပ် တွေ့မြင်ရတယ်။ နုနယ်ပျိုမြစ်သေးတဲ့ ကလေးငယ်ကို အရူးတစ်ယောက်လို ပြေးသွားနေတာ တွေ့မြင်နေရတယ်။ အဲဒီ ကလေးသူငယ်ဟာ သူ့ဦးခေါင်းကို ကျောက်တုံးနှင့် အကျိုး မရှိ တိုက်ပြီး မည်မျှပင် ဆင်းရဲဒုက္ခခံနေသလဲ။

“ဒီကနေ့ ကျွန်ုပ်အသံ တိတ်သွားတယ်။ ပလွေသံအိပ်စက်သွားပြီ။ လကွယ်နေ့ ည အကျဉ်းတိုက်ထဲက ကျွန်ုပ်ရဲ့ ဘဝကို ဒုက္ခအိပ်မက်ထဲမှာ မြင်မက်လိုက်တယ်။ အဲဒါ

ကြောင့် မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်အပြည့်နှင့် အရှင်သူမြတ်ကို မေးလိုက်ပါတယ်။ အရှင် သူမြတ်ရဲ့ လေကို အဆိပ်အပြည့်ဖြစ်နေအောင် လုပ်နေကြတဲ့၊ အရှင်သူမြတ်ရဲ့ အလင်းရောင်ကို ငြိမ်းသွားအောင် ပြုလုပ်နေကြတဲ့ လူတွေကို အရှင်သူမြတ် သည်းခံနေသလား။ အရှင်သူမြတ် ချစ်ခင်ကြင်နာမှု ဖြစ်နေပါသလား”

                            “ကဗျာဆရာကို အရှင်သူမြတ် ဘယ်လိုပြန်ဖြေမလဲ ...”

                                                    ***

မဟာကဝိ ရဗိန္ဒရာနတ်ဟာ ဣဿရကို ရည်ညွှန်းထားတဲ့ အယူအဆက ဘယ်တုန်း ကမှ လွတ်မြောက်သွားတယ်လို့ မရှိဘူး။ အဲဒီ အယူအဆထဲမှာပဲ လူသားရဲ့ ကံကြမ္မာ အားလုံး ပုန်းခိုနေတယ်။ ဣဿရ နိဂုံးချုပ်သွားပြီလို့ ကြွေးကြော်တဲ့ ဗရက်ဒလစ်နစ်ရှေး ရဲ့ ကြွေးကြော်သံဟာ ရဗိန္ဒရာနတ်ရဲ့ သောတထဲ ဝင်သွားပုံမရဘူး။ ဣဿရ ကွယ်လွန် ချုပ်ငြိမ်းသွားတာ အချိန်ကာလ ကြာမြင့်သွားပြီ။ မနုဿလူသားများ လွတ်လပ်မှုကို ရရှိသွားကြပြီ။

နစ်ရှေးကိုယ်တိုင်ကလည်း ရဗိန္ဒရာနတ်လို အမျိုးအစားထဲက ကဗျာဆရာတစ်ဦး ဖြစ်နေတယ်။ နစ်ရှေးကိုယ်တိုင်လည်း ရဗိန္ဒရာနတ်လို ဘဝရဲ့ ခက်ခဲနက်နဲတဲ့ ပြဿနာ များနှင့် ဒွေးရောယှက်တင် ဖြစ်နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီပုဂ္ဂိုလ်ကြီး နှစ်ဦးရဲ့ တိုက်ပွဲနည်းလမ်း ကတော့ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦးမတူဘူး။ ရဗိန္ဒရာနတ်က ရှေးဟောင်းမျဉ်းကြောင်းကို ဖက်တွယ် ထားတဲ့ သူတော်သူမြတ် ဖြစ်တယ်။ နစ်ရှေးကတော့ ကျောက်ဆောင် ကျောက်သားထဲမှာ လမ်းသစ်ဖောက်လုပ်နေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်တယ်။ ဖြစ်နေကျအတိုင်း အဲဒီလိုလုပ်တဲ့အတွက် ထိခိုက်နစ်နာမှု အကျိုးဆက်ကိုလည်း သူ့အနေနှင့် ခံစားရတယ်။ ဆွဲထားတဲ့ မျဉ်းကြောင်း ပေါ်မှာ လျှောက်သွားတဲ့လူအတွက် ဘယ်လိုဘေးရန် အန္တရာယ်မျိုးမှ မရှိဘူး။ ဒါပေမဲ့ လမ်းသစ်တီထွင်ဖောက်လုပ်တဲ့ လူအတွက်ကတော့ ဘေးရန်အန္တ ရာယ် ဝိုင်းနေတယ်။

ရဗိန္ဒရာနတ်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ရာစုနှစ်ပေါင်းများစွာက ရှိလာခဲ့တဲ့ ဟောင်းနွမ်း ဆွေးမြေ့နေတဲ့ အယူအဆဟောင်းရှိနေတယ်။ အဲဒီအယူအဆအရ ဣဿရဆိုတာ ပုဂ္ဂိုလ် တစ်ဦး ဖြစ်တယ်။ ဥပဒေစည်းမျဉ်း ဖန်တီးသူဖြစ်တယ်။ သူ့ အလိုဆန္ဒမရှိရင် သစ်ရွက်တောင်မှ မလှုပ်ဘူး။ သူသွားခိုင်းမှ အားလုံးသွားရတယ်။ သူရပ်ခိုင်းမှ အားလုံး ရပ်ရ တယ်။ ကမ္ဘာကြီးကို ဖန်တီးတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ဟာလည်း သူပဲ။ တစ်နေ့ကျရင် ကမ္ဘာကြီးကို ဖျက်ပစ်မယ့် ပုဂ္ဂိုလ်လည်း သူပဲ။ ရဗိန္ဒာနတ်ရဲ့ စိတ်ဟာ အဲ့ဒီအယူအဆက ဘယ်တော့ မှ လွတ်မြောက်မသွားနိုင်ခဲ့ဘူး။ အဲဒါကြောင့် သူ၏ အတွင်းသန္တာန်ထဲက ပတ္ထနာများ ကြွတက်နေကြခြင်း ဖြစ်တယ်။ တော်လှန်ရေး လွင့်လာတာကိုတော့ မတွေ့ရဘူး။ ပတ္ထနာမီးတောက်များ ငြိမ်းသွားပြီး အေးစက်နေတဲ့ ပြာများပဲကျန်တော့တယ်။ မီးတောက် ငြိမ်းသွားပြီလို့ ဆိုတာလည်း မမှန်ဘူး။ ပြာအဖြစ်နှင့်သာ ရှိနေတာ ဖြစ်တယ်။ အဲဒီ ပြာကို အဆင်တန်ဆာလို့ ဘယ်လိုပြောလို့ ဖြစ်ပါ့မလဲ။

ရဗိန္ဒရာနတ်ရဲ့ ပတ္ထနာဟာ အကျိုးမရှိ အကာအတိသာ ဖြစ်နေတဲ့ ပတ္တနာ ဖြစ် တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သူပတ္ထနာပြုတဲ့ ဣဿရဟာ ဘယ်မှာမှရှိတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ် မျိုးမှ မဟုတ်ဘဲ။ ဘာမှမရှိတဲ့ အာကာသကောင်းကင်ပြင်ကို ပတ္ထနာပြုနေတာနှင့် ဘာမှ မခြားဘူး။ ပတ္ထနာကို နားထောင်ပြီး ပြည့်ဝအောင်မြင်အောင် လုပ်ပေမဲ့ ဘယ်လို ဣဿရမျိုးမှ မရှိဘူး။ ဘယ်သူ့ကို စကားပြောနေတာလဲ။ မိမိကိုယ်ကို စကားပြောနေ တာလား။ ဣဿရကို ပတ္ထနာပြုနေတာ ဘယ်လိုအကျိုးကျေးဇူးမှ မရှိနိုင်ဘူး။ ဣဿရ ကို ပတ္ထနာပြုတာ ဘယ်လိုဟာမျိုးမှ မဟုတ်နိုင်ဘူး။ ပတ္ထနာနှင့် ဘာဝနာ နှစ်ခုရှိတဲ့အနက် ဘာဝနာကိုလုပ်မှသာ အကျိုးကျေးဇူး ရှိနိုင်တယ်။

“ပြုလုပ်ဖန်တီးထားတဲ့ ကမ္ဘာလောက္ခ” ဆိုတဲ့ စကားလုံးက စပြီး မမှန်ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ “ပြုလုပ်ဖန်တီးထားတဲ့ ကမ္ဘာလောက” ဆိုတဲ့ ဝေါဟာရစကားလုံး များမှာပဲ “ပြုလုပ်ဖန်တီးသူ” ဆိုတဲ့ မှားတဲ့အတွေး ကပ်ပါနေတယ်။ ကမ္ဘာလောကကို ပြုလုပ်ဖန်တီးခြင်း” လို့ခေါ်တဲ့ “ဆရိရှထိ” ဆိုတဲ့ စကားလုံးက အမှန်တရားနဲ့ ညီညွတ် တဲ့ စကားလုံး မဟုတ်ဘူး။ “သဘာဝ” ဆိုတဲ့ အနက်အဓိပ္ပာယ်ထွက်တဲ့ “ပရကရတိ” ဝေါဟာရ စကားလုံးကသာ မှန်တယ်။ “သဘာဝ”ဆိုတဲ့ “ပရကရတိ” စကားလုံးကိုပဲ အသုံးပြုကြတယ်။ “ဆရိရှတိ” ဆိုတဲ့ စကားလုံးရဲ့ အနက်အဓိပ္ပာယ်က ပြုလုပ်ဖန်တီးထား တဲ့ အရာဝတ္ထုကို ခေါ်တယ်။ ပြုလုပ်ဖန်တီးထားတဲ့ အရာဝတ္ထုရှိနေမယ်ဆိုရင် ပြုလုပ် ဖန်တီးသူ ရှိလိမ့်မယ်။ ပြုလုပ်ဖန်တီးသူ ရှိတယ်ဆိုရင် ထိန်းသိမ်းထားတဲ့လူလည်း ရှိရ လိမ့်မယ်။ အဲဒီလိုဆိုရင် ပြဿနာတွေ တသီတတန်းကြီး ပေါ်လာလိမ့်မယ်။

ဗုဒ္ဓနှင့် မဟာဝီရတို့က သဘာဝဆိုတဲ့ “ပရကရ” ပကတိစကားလုံးကိုသာ အသုံးပြုကြတယ်။ အဲဒီ စကားလုံးကို ပုဒ်ခွဲကြည့်စမ်းပါ။ “ပရကရတိ” ဆိုတဲ့ စကား လုံးရဲ့ အဓိပ္ပာယ်က “ပြုလုပ်ခြင်းရဲ့ ရှေ့က၊ (သို့) ပြုလုပ်ခြင်း မတိုင်ခင်က” လို့ အဓိပ္ပာယ် ရတယ်။ ဘယ်တော့မှ မပြုလုပ် မဖန်တီးရတဲ့ အရာဝတ္ထုဖြစ်တယ်။ အဲဒီ အရာဝတ္ထုရဲ့ နောက်မှာလည်း ဘယ်လိုပြုလုပ် ဖန်တီးသူမှ မရှိဘူး။ ပြုလုပ်သူတိုင်းရဲ့ ရှေ့မှာရှိနေတာက “ပရကရတိ” ခေါ်တဲ့ သဘာဝဖြစ်တယ်။ ပြုလုပ်ခြင်းတိုင်းရဲ့ ရှေ့မှာ ရှိနေတာက “ပရကရတိ” လို့ခေါ်တဲ့ သဘာဝဖြစ်တယ်။ “ပရကရတိ” ဆိုတဲ့ သဘာဝဟာ အထည်ကိုယ်ဒြပ် ဝတ္ထုသက်သက်မျှသာ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီ အထည်ကိုယ်ဒြပ်မှာ အသိစိတ်ဆိုတာမျိုးလည်း ရှိနေတယ်။ အမှန်အတိုင်း ပြောရမယ်ဆိုရင် အရာဝတ္ထုဆိုတာ အသိစိတ်ရဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ အခြေအနေ ဖြစ်တယ်။ အဲဒါကြောင့် ပြဿနာက မိမိ အတွင်းသန္တာန်ထဲမှာ အိပ်ပျော်နေတာကို နှိုးဖို့သာ ဖြစ်တယ်။ ဘယ်သူ့ထံမှာမှ ပတ္ထနာ ပြုစရာ မလိုဘူး။

ဣဿရကိုတည်ရှိနေမှု တစ်ခုအဖြစ် မှတ်ယူရမယ်။ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးအဖြစ် မမှတ် ယူရဘူး။ ဣဿရကို မွှေးရနံ့လို့ မှတ်ယူရမယ်။ ပန်းလို့ မမှတ်ယူရဘူး။ အဲဒီလို မှတ်ယူရင် ရဗိန္ဒရာနတ်ရဲ့ ပြဿနာအားလုံး ပြောင်းလဲသွားလိမ့်မယ်။ အဲဒီ ပြဿနာ တွေဟာ ရာဗိန္ဒာနတ်တစ်ဦးတည်းရဲ့ ပြဿနာ မဟုတ်ဘူး။ ရာစုနှစ်ပေါင်းများစွာကစပြီး မေးလာခဲ့တဲ့ ပြဿနာတွေ ဖြစ်တယ်။ အဲဒီ ပြဿနာတွေကို ရဗိန္ဒရာနတ်က စကားလုံး အစဉ်လှလှကလေးများနှင့် ဖွဲ့နွဲ့ သီကုံးထားတာ ဖြစ်တယ်။

အကယ်၍ ဣဿရဟာ ဒီကမ္ဘာလောကကြီးကို ဖန်တီးပြုလုပ်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုရင် ကြင်နာသနားဖွယ် ကမ္ဘာလောကကို ပြုလုပ်ဖန်တီးစရာ ဘယ်မှာလိုမလဲ။ ပထမဦးဆုံး လိုအပ်တာက ကြင်နာသနားဖွယ်ကောင်းတဲ့ ကမ္ဘာလောကကို ပြုလုပ်ဖန်တီးဖို့လား။ ပထမဦးစွာ ကြင်နာသနားဖွယ်ကောင်းတဲ့ လူတွေကို ဖန်တီးပြုလုပ်မယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီ ဆိုးသွမ်းတဲ့၊ အကြမ်းဖက်တဲ့၊ ရက်စက်တဲ့၊ တရားမှုကင်းတဲ့၊ ယုတ်မာတဲ့၊ အကျင့်ပျက်တဲ့ လူတွေကို ဖန်ဆင်းပြုလုပ်မယ်။ ပြီးတော့မှ အဲဒီလူတွေကို ပြုပြင်ပြောင်းလဲပစ်ဖို့အတွက် မဟတ္တမများကို စေလွှတ်မယ်။ အဲဒီလိုလုပ်ဖို့ သင့်သလား။ ရှေးဦးစွာ လူနာကို ဖန်တီး ပြုလုပ်မယ်။ မွေးကတည်းက ချူချာသူတစ်ယောက်ဖြစ်နေအောင် ပြုလုပ်မယ်။ ပြီးတော့ မှ ဆေးဆရာကို စေလွှတ်မယ်။ အဲဒီ ဆေးဆရာရဲ့ စကားကို နားမထောင်တဲ့အခါကျတော့မှ လူနာကို စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုး လုပ်မယ်။ အပြစ်ဒဏ် ပေးမယ်။ ငရဲကို ပို့မယ်။ တကယ်လို့ အဲဒီ ဆေးဆရာများရဲ့ ညွှန်ကြားချက်ကို နားထောင်တယ်ဆိုရင်တော့ အဲဒီ လူနာတွေ အပေါ်မှာ ဝမ်းသာအားရဖြစ်ပြီး နတ်ပြည်နတ်လောက ဆုချီးမြှင့်မယ်။

ဣဿရကို ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦး ဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့ အယူအဆမျိုး လက်ခံထားရင်တော့ အခုနပြောတဲ့ အကြောင်းအရာတွေဟာ အကျိုးရှိတဲ့ အကြောင်းအရာတွေလို့ ထင်လိမ့် မယ်။ ဣဿရဟာ မဟတ္တမကို စေလွှတ်တယ်။ ပထမဦးစွာ ကမ္ဘာလောကကြီးကို ဖန်တီးတယ်။ လူတိုင်းလူတိုင်းကို မကောင်းမှုဗီဇ ပေးတယ်။ ဝါသနာကို ပေးတယ်။ ကာမဂုဏ်ကို ပေးတယ်။ ဒေါသကို ပေးတယ်။ မုန်းတီးခြင်းကို ပေးတယ်။ ရန်ငြိုးဖွဲ့ ခြင်းကို ပေးတယ်။ လောဘကို ပေးတယ်။ မွေးဖွားလာတဲ့ အချိန်ကစပြီး အဲဒီ အရာ များကို ပေးတယ်။ အဲဒီလို ပေးတယ်ဆိုရင် ပေးတဲ့လူရဲ့ တာဝန် မဟုတ်ဘူးလား။ လူတွေရဲ့ အပြစ် ဘယ်မှာရှိလို့လဲ။

မကောင်းမှုကို မိမိလက်နှင့် ပြုလုပ်ဖန်တီးတာ မဟုတ်ဘူး။ မကောင်းမှုကို ပြုလုပ် ဖန်တီးသူဟာ မိမိ မဟုတ်ဘူး။ မိမိဘဝကို ပြုလုပ်ဖန်တီးတာ မိမိ မဟုတ်ဘူး။ မိမိဘဝမှာ ပုန်းကွယ်နေတဲ့ ဝါသနာများကို ဖန်တီးပြုလုပ်တာ မိမိမဟုတ်ဘူး။ ဘဝကို ယူလာတာ မိမိမဟုတ်လား။ ဘယ်သူက မိမိကို ဝါသနာတွေ ပေးသွားတာလဲ၊ ဝါသနာတွေကို စွန့်လွှတ်ကြလို့ မဟတ္တမများ၊ သူတော်စင်များက ဆုံးမနေကြတယ်။ ဣဿရက ကမ္ဘာလောကကို ပြုလုပ်ဖန်တီးပြီး မဟတ္တမများက ကမ္ဘာလောကကို စွန့်လွှတ်ကြရမယ် လို့ ညွှန်ကြားပြောဆိုနေကြတယ်။ တကယ်လို့ ကမ္ဘာလောကကို စွန့်လွှတ်ရမယ်ဆိုရင် ဘာဖြစ်လို့ ကမ္ဘာလောကကို ပြုလုပ် ဖန်တီးနေသေးလဲ။ မဟတ္တမများကို စေလွှတ်တယ် ဆိုရင် ဣဿရအနေနှင့် ကမ္ဘာလောကကို ပြုလုပ်ဖန်တီးစရာ ဘယ်မှာ လိုတော့မလဲ။ မဖန်တီး မပြုလုပ်ဘဲနေရင် ပြီးတာပဲ။ ဝါးလုံးမရှိရင် ပလွေသံ မမြည်တော့ဘူး မဟုတ် လား။ ဣဿရ အယူအဆကို လက်ခံလိုက်တယ်ဆိုကတည်းက ပြဿနာတွေ ဆက် တိုက် ပေါ်လာလိမ့်မယ်။

အဲဒါကြောင့် ဗုဒ္ဓနှင့် မဟာဝီရတို့ ဣဿရအယူအဆကို ငြင်းပယ်ကြတာ ဖြစ် တယ်။ နစ်ရှေးအရင် နှစ်ပေါင်းနှစ်ထောင့်ငါးရာလောက်ကတည်းက ငြင်းပယ်ခဲ့ကြတာ။ ဣဿရမရှိဘူးလို့ ပြတ်ပြတ်သားသား ပြောခဲ့တယ်။ အဲဒါကြောင့် ဣဿရက သည်းခံ တယ်၊ ဆုပေးတယ်ဆိုတဲ့ ပြဿနာမျိုးလည်း မရှိတော့ဘူး။ မိမိလုပ်တဲ့ အကျိုးဆက်ကို မိမိခံရမှာ ဖြစ်တယ်။ ကောင်းတာလုပ်ရင် ကောင်းတဲ့အကျိုးဆက်ကို မိမိခံရမှာ ဖြစ် တယ်။ မကောင်းတာလုပ်ရင် မကောင်းတဲ့အကျိုးဆက်ကို ရလိမ့်မယ်။ ပေးတဲ့လူ ဘယ် သူမှ မရှိဘူး။ မီးထဲ လက်ထည့်လိုက်ရင် လက်မပူဘဲမနေဘူး။ ပန်းပွင့်ကိုင်ရင် လက်မှာ ပန်းရနံ့ စွဲနေလိမ့်မယ်။ အဲဒါ သဘာဝနိယာမတရား ဖြစ်တယ်။ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း လုပ်ပြီး လျှောက်သွားရင် လဲမှာမဟုတ်ဘူး။ လက်တို့ ခြေတို့ ကျိုးပဲ့သွားမှာ မဟုတ်ဘူး။ မူးမူးရူးရူးနဲ့သွားရင်၊ နမော်နေမဲ့သွားရင်၊ သတိလက်လွတ်သွားရင် လဲမကျဘဲ ဘယ်မှာနေ မလဲ။ လက်တွေခြေတွေ ကျိုးပဲ့သွားလိမ့်မယ်။

( အားလုံးကို သည်းခံရမယ်လို့ မဟတ္တမတွေ၊ သူတော်စင်တွေက ပြောနေကြ တယ်။ အကြမ်းဖက်တဲ့ လူတွေကိုရော၊ သတ်ဖြတ်ညှင်းဆဲတဲ့ လူတွေကိုရော သည်းခံရ မလား။ တေလန်၊ ကျန်ဂစ်ခံ၊ နဒိရရှာဟတို့ကို သည်းခံရမလား။ သူတို့ကိုလည်း ချစ်ခင်ကြင်နာမှု လုပ်ရမလား။ ဒါကြောင့် ရဗိန္ဒရာနတ်က မေးခွန်းထုတ်ထားတာ မှန် တယ်။ ဘယ်လို မေးခွန်းထုတ်ထားသလဲ

“မိမိတို့ရဲ့ အလင်းရောင်ကို ငြိမ်းအောင်လုပ်ပစ်တဲ့၊ မိမိတို့ရဲ့ လေကို အဆိပ် ဖြစ်အောင် လုပ်နေတဲ့ လူတွေကို အရှင်သူမြတ် ကိုယ်တိုင်က သည်းခံခြင်း၊ ခွင့်လွှတ်” ခြင်း ပြုနေပါသလား”

အဲဒီလို မေးခွန်းထုတ်ထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အရှင်သူမြတ်က အဲဒီလူတွေကို ဘာ ကြောင့် သည်းခံစိတ်ထားရသလဲဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို မမေးခင်

“အရှင်သူမြတ် အဲဒီလူတွေကို ဘာကြောင့် ပြုလုပ်ဖန်တီးထားသလဲ” ဆိုတဲ့ မေးခွန်းမေးရမယ်။

ပန်းချီဆရာတစ်ယောက်က ညစ်ညမ်းတဲ့ ပန်းချီပုံတစ်ပုံ ဆွဲတယ်ဆိုရင် ဘယ်သူ့ မှာ တာဝန်ရှိသလဲ။ ညစ်ညမ်းတဲ့ ပန်းချီပုံ ဖြစ်နေတဲ့အတွက် ပန်းချီပုံရဲ့ အပြစ်လား။ ဒါမှမဟုတ် ပန်းချီဆရာရဲ့ အပြစ်လား။ ပန်းပုဆရာတစ်ယောက်က အမြင်မတော်တဲ့ ပုံတစ်ပုံ ထုလုပ်တယ်ဆိုရင် ဘယ်သူ့မှာ တာဝန်ရှိသလဲ။ ပန်းပုပုံမှာ တာဝန်ရှိသလား၊ ပန်းပုပုံကို အပြစ်ဒဏ်ပေးမလား၊ လက်ထိပ်ခတ်မလား၊ အချုပ်ခန်းထဲ ထည့်မလား။ ဒါမှမဟုတ်ရင် ပန်းပုဆရာမှာတာဝန်ရှိသလား။ တကယ်လို့ ဒီကမ္ဘာလောကမှာ မကောင်းမှုတွေ ရှိနေတယ်ဆိုရင်၊ တကယ်လို့ ဒီကမ္ဘာလောကမှာ ဘဝအလင်းရောင်ကို ငြိမ်းသတ်ပစ်တဲ့ လူတွေ ရှိနေတယ်ဆိုရင်၊ တကယ်လို့ ဒီကမ္ဘာလောကမှာ ဖိနှိပ်ချုပ်ချယ်မှုတွေ၊ အနိုင် ကျင့်မှုတွေ ရှိနေတယ်ဆိုရင် ဘယ်သူ့မှာ တာဝန်ရှိသလဲ။ အဲဒီ မေးခွန်းမျိုးကို ဘယ်သူ မေးသလဲ။

ရဗိန္ဒရာနတ်ဟာ အခြေခံကျတဲ့ မေးခွန်းကို မမေးဘူး။

ရဗိန္ဒရာနတ်ဟာ ပတ္ထနာများကိုသာ ပြုလုပ်နေတယ်။ နိုဗယ်ဆုရတဲ့ “ဂီတဉ္ဇလီ” ဟာ ပတ္ထနာများကို စုပေါင်း ဖော်ပြထားတဲ့ ကဗျာပေါင်းချုပ်ဖြစ်တယ်။ တကယ်လို့ ရဗိန္ဒရာနတ်ဟာ ဘာဝနာဘက်ရောက်နေမယ်ဆိုရင် “ဂီတဉ္ဇလီ” လိုကဗျာမျိုး ပေါ်မလာဘဲ နိုဗယ်ဆုကိုလည်း ရရှိမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဘဝရဲ့ အောင်မြင်မှုတစ်မျိုးကိုတော့ ရရှိသွားတယ်။ ။

သို့သော်လည်း ရဗိန္ဒရာနတ်အတွက် တော်လှန်မှုတစ်ခု လုပ်ဖို့လိုတယ်။ ဘယ်လို တော်လှန်မှုမျိုးလဲ။ အပြင်ဘက်မှာ ရှာမနေဘဲ အတွင်းဘက်ကို လှည့်ရမယ်။ မိမိရဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ အသိစိတ်ကို နိုးကြားလာအောင် လုပ်ရမယ်။ အဲဒီလို လုပ်တဲ့အခါမှာ ဘယ်လို ဣဿရမျိုးကို ဖြစ်စေ၊ ဘယ်လို မဟတ္တမမျိုးကို ဖြစ်စေ၊ ဘယ်လိုကျမ်းစာ မျိုးကိုဖြစ်စေ တွေ့ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျမ်းစာအားလုံးဟာ လူတွေ တီထွင်ပြုလုပ် ထားတာတွေ ဖြစ်တယ်။ ကျမ်းစာထဲမှာပါနေတဲ့ စကားလုံးတွေဟာ လူတွေ ကြွေးကြော် နေကြတဲ့ ကြွေးကြော်သံများ ဖြစ်တယ်။

အတွင်းသန္တာန်ထဲမှာ လူတွေရဲ့ အဆင့်ကို ကျော်သွားတဲ့၊ လူတွေရဲ့ ငိုက်မြည်း ခြင်းကို ကျော်သွားတဲ့ သုညတစ်ခုရှိတယ်။ အဲဒီသုညဟာ အတွင်းသန္တန်ထဲမှာရှိတဲ့ နေ အစင်း ရာထောင်များတောင် မှေးမှိန်သွားတဲ့ နိုးကြားမှုလောကတစ်ခု ဖြစ်တယ်။ တစ် ကြိမ်တစ်ခါရရှိရုံနှင့် အခါခပ်သိမ်းရရှိနေတဲ့ မွှေးရနံ့ဖြစ်တယ်။ အချိန်ကာလနှင့် သတ် မှတ် တွက်စစ်လို့လည်းမရဘူး။ သေဆုံးပျောက်ကွယ်သွားတယ် ဆိုတာလည်း မရှိဘူး။

အဲဒါကို ရတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် မိမိရဲ့ ဘဝပုံစံတစ်ခုလုံး ပြောင်းလဲသွားလိမ့်မယ်။ အဲဒီ အခါ ဒီကမ္ဘာလောကမှာ မတရားမှုကို ဆန့်ကျင်ပြီး တိုက်ပွဲဝင်ပေမဲ့ မိမိရဲ့ တိုက်ပွဲဟာ လွဲချော်သွားတယ်လို့ ရှိမှာမဟုတ်ဘူး။ မိမိအတွင်းသန္တာန်ထဲမှာ အားလုံးငြိမ်းချမ်းမှု၊ ဆိတ်ငြိမ်မှု ရရှိသွားတယ်ဆိုရင် မိမိရဲ့ အဝန်းအဝိုင်းမှာ တော်လှန်မှု ဖြစ်ပေါ်လာလိမ့် မယ်။ မိမိရဲ့ အချုပ်အခြာမှာ ငြိမ်းချမ်းမှု ဖြစ်ပေါ်လာလိမ့်မယ်။ မိမိအဝန်းအဝိုင်းမှာတော်လှန်မှု ဖြစ်ပေါ်လာလိမ့်မယ်။ မိမိရဲ့ အတွင်းသန္တာန်မှာ ပိုင်းခြားစိပ်ဖြာလို့ မရတဲ့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ခြင်းနှင့် မိမိရဲ့ အဝန်းအဝိုင်းမှာ မတရားမှုကို ဆန့်ကျင်ခြင်း ဖြစ် ပေါ်လာလိမ့်မယ်။ အဲဒီအခါမှာ မိမိအနေနှင့် ကျေးကျွန်ဘဝကို လက်ခံတော့မှာ မဟုတ် ဘူး။ နိုင်ငံရေး ကျေးကျွန်ဘဝမျိုးဖြစ်ဖြစ်၊ စီးပွားရေး ကျေးကျွန်ဘဝမျိုးဖြစ်ဖြစ်၊ စိတ်ပိုင်း ဆိုင်ရာ ကျေးကျွန်ဘဝမျိုးဖြစ်ဖြစ် ဘယ်လို ကျေးကျွန်ဘဝမျိုးကိုမှ လက်ခံတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျေးကျွန်အားလုံးတည်းဟူသော ကန့်လန့်ကာကို ဖယ်ရှားပစ်လိမ့်မယ်။ မိမိအတွင်းသန္တာန်ထဲ လွတ်မြောက်ငြိမ်းချမ်းမှု အရသာ ဝင်ရောက်လာမယ်ဆိုရင် အဲဒီ လွတ်မြောက်ငြိမ်းချမ်းမှုအရသာကို အပြင်အပမှာလည်း ဖြန့်ဝေပေးလိမ့်မယ်။

အဲဒီအခါကျတော့ ကျွန်ုပ်တို့ ကမ္ဘာလောကသစ်ကို ပြုလုပ်ဖန်တီးနိုင်ကြလိမ့် မယ်။ ယခုထိတော့ ကျွန်တော်တို့ ကမ္ဘာလောကသစ်ကို မဖန်တီး မပြုလုပ်ကြရသေးဘူး။