ပါရဂူ - မြသန်းတင့်

[၁]

                  လူနာဆောင်ထဲ ဝင်မည်ပြုသောအခါ ယခင်က တွေ့ကြုံခဲ့ရသည့် အဖြစ်အပျက် နှစ်ခုသုံးခုကို ပြန်လည်သတိရလာသည်။

                  ၁၉၅၆ ခုနှစ်ကုန်လောက်က ဖြစ်သည်။ နယူးဒေလီမြို့၌ အာရှ စာရေးဆရာညီလာခံ ကျင်းပပြုလုပ်မည်ဖြစ်၍ ညီလာခံမကျင်းပမီ တစ်လအလိုလောက်တွင် အာရှစာရေးဆရာညီလာခံ အတွင်းရေးမှူး အဖွဲ့ဝင် မြန်မာကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် ဒေလီမြို့တွင် သွားရောက်နေထိုင် ရသည်။ ထိုအချိန်ကာလအတွင်း ပန်ဂျပ်ပြည်နယ်မှ စာရေးဆရာအဖွဲ့ က ဖိတ်သောကြောင့် ဒေါက်တာအာနန် အမှူးပြုသော အာရှစာရေး ဆရာ ညီလာခံအတွင်းရေးမှူးအဖွဲ့ ဝင်တချို့ ပန်ဂျပ်ပြည်နယ်သို့ သွား ရောက်ကြရသည်။ အာရှစာရေးဆရာညီလာခံအတွင်းရေးမှူးအဖွဲ့ဝင် တစ်ဦး ဖြစ်သောကြောင့် မိမိလည်း ထိုခရီးတွင် လိုက်ပါသွားသည်။ ပန်ဂျပ်ပြည်နယ် မြို့တော်ရောက်သွားသောအခါ ဒေါက်တာအာနန်နှင့် ဒေသခံလူများက မိမိတို့ကို အမရိတဆရမြို့တော်ရှိ ကြည့်စရာ၊ ရှုစရာ များကို လိုက်ပြသည်။

                   ဤတွင် အမရိတဆရမြို့ရှိ ဆစ်ခ်လူမျိုးတို့၏နာမည်ကျော် ရွှေ ကျောင်းတော်သို့ ရောက်သွားသည်။ ဆစ်ခ်လူမျိုးတို့သည် စည်းကမ်း အလွန်ကြီးသည်။ ရွှေကျောင်းတော်အတွင်း ဝင်ရောက်ကြသော ဘုရားဖူး များအတွက်လည်း တင်းကျပ်သော စည်းကမ်းများ ထုတ်ထားသည်။ ဘုရားကျောင်းအတွင်း ဖိနပ်လည်း မစီးရပေ။ ဦးထုပ်လည်း မဆောင်း ရပေ။ ထူးခြားသော စည်းကမ်းချက်တစ်ခုမှာ ဘုရားကျောင်းအတွင်း ဝင်ရောက်ကြသူများသည် ဦးခေါင်းပေါ်တွင် လက်ကိုင်ပဝါတင်ပြီး သွား ကြရသည်။ ဘုရားကျောင်းအတွင်း ဝင်ရောက်သွားကြသော မိမိတို့ လည်း သူတို့၏ စည်းကမ်းချက်အတိုင်း ဦးခေါင်းပေါ်တွင် လက်ကိုင်ပဝါ အုပ်ပြီး သွားကြရသည်။

ဒုတိယအတွေ့အကြုံမှာလည်း အိန္ဒိယပြည်၌ပင် ဖြစ်သည်။ အိန္ဒိယ ပြည် အာဂရာမြို့၌ ကမ္ဘာကျော် ချစ်ဗိမာန် `တာဂျမဟလ်” ရှိသည်။ “တာဂျမဟလ်” ရောက်သွားစဉ်ကလည်း တာဂျမဟလ်” အဆောက်အအုံအတွင်း ဝင်ရောက်သွားသောအခါ စည်းကမ်းချက်တစ်ခု ကို လိုက်နာရသည်။ မိမိတို့စီးသွားသောဖိနပ်ဖြင့် အဆောက်အအုံအတွင်း ဝင်ခွင့်မပြုပေ။ အသင့်ရှိနေသော မြက်ဖိနပ်ကို မိမိတို့၏ဖိနပ်အပေါ်က ထပ်ပြီးစီးလျက် အဆောက်အအုံအတွင်း ဝင်ရသည်။ ယင်းစည်းကမ်း ချက်ကို မလိုက်နာလျှင် အဆောက်အအုံအတွင်း ၀င်ခွင့်မပြုပေ။

တတိယအတွေ့အကြုံမှာ မြန်မာနိုင်ငံ၌ ဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သည့် ၁၀ နှစ်၊ ၁၅ နှစ်ခန့်က ရတနာသိဂီသတ္တုတွင်း စာပေဟောပြောပွဲရောက်သွားစဉ်က သတ္တုတွင်းအုပ်ချုပ်သူများက မိမိတို့အား သတ္တုတွင်း တူးဖော်ပုံများကို လိုက်ပြကြသည်။ ထိုအချိန်က မိမိတို့လည်း သတ္တုတွင်း အင်ဂျင်နီယာများဆောင်းသော ဦးထုပ်များကို ဆောင်းထားကြရသည်။ ဦးထုပ်ဆောင်းမထားလျှင် သတ္တုတွင်း မကြည့်ရဟူသော စည်းကမ်းချက်တော့ ရှိဟန်မတူပေ။ ဦးထုပ်ဆောင်းထားသော မိမိတို့သည် သတ္တု တွင်း လေ့လာနေပုံကို ရိုက်ထားသော ဓာတ်ပုံ၌သာ ဟန်တစ်လုံး ပန် တစ်လုံး ဖြစ်နေသည်။

ယခုလည်း ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီး၏ အသည်းအသန် လူနာဆောင် အတွင်း ဝင်မည်ပြုသောအခါ အပေါက်ဝတွင် မိမိတို့စီးလာသောဖိနပ် ကို ချွတ်ပြီး အသင့်ရှိနေသော ဖိနပ်တစ်ရန်ကို စီးရသည်။ အလွယ် တကူ ဝတ်၍ရသော ဝတ်ရုံအင်္ကျီကိုလည်း မိမိတို့အကျီအပေါ်တွင် ထပ် ပြီးဝတ်ရသည်။ ယင်းစည်းကမ်းချက်များသည် ထိုလူနာဆောင်အတွင်း သွားရောက်ကြသော ဧည့်သည်တိုင်းလိုလို လိုက်နာရသည့် စည်းကမ်း ချက်ဖြစ်ပုံရသည်။ ။

လူနာဆောင်အတွင်းရှိ ခုတင်တစ်ခုပေါ်၌ သတိမေ့နေသော မြသန်း တင့်သည် လဲလျောင်းနေရှာသည်။ လူနာဆောင်၏ အပြင်ဘက် ဝရန် တာ၌ သတင်းလာမေးသူ လေးငါးယောက်လောက် မတ်တတ် ရပ်နေကြသည်။ ယင်းလေးငါးယောက်ထဲက ဒေါက်တာဇော်သန်းက မိမိနှင့် ကိုတာကို အခန်းထဲ ဦးဆောင်ခေါ်ငင်သွားသည်။ အခန်းဝ၌ နန်းအိအိဇာနှင့် အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်သုံးယောက် ထိုင်နေကြသည်ကို တွေ့ရသည်။ လူနာခုတင်အနီးကပ်သွားသောအခါ စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ် သတိမေ့ပြီး လဲလျောင်းနေရရှာသော မြသန်းတင့်ကို တွေ့ရသည်။ လူနာ ခုတင်၏ ဘေးနှစ်ဖက်၌ မြသန်းတင့်၏ သမီးအကြီး မဗူးနှင့် အိုင်ရင်း တင်လှတို့ ရှိနေကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး မျက်နှာညှိုးနေကြသည်။

သတိမေ့ပြီး လဲလျောင်းနေသော မြသန်းတင့်ကို ကြည့်ရင်း အတိတ်က အကြောင်းအရာတစ်ခုဆီ အာရုံရောက်သွားသည်။ လွန်ခဲ့သော ၂၇ နှစ်ခန့်ကလည်း ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီး၏ လူနာဆောင်တစ်ခုထဲ ရောက်ခဲ့ဖူးသည်။ ယခုလိုပင် သတိမေ့လျော့ပြီး လဲလျောင်းနေရရှာသောလူနာတစ်ဦးကို သွားကြည့်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယင်းလူနာမှာ သိန်းဖေမြင့်ဖြစ် သည်။ သိန်းဖေမြင့်နှင့် မြသန်းတင့်သည် နွံထဲကကြာ”ကို တွဲဖက်ရေး သားကြသည်။ ယခုလည်း လူနာခုတင်ပေါ်၌ သတိမရတော့ဘဲ မေ့မြော နေပုံချင်းမှာ တစ်ပုံစံတည်းဖြစ်နေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးပင် ပြန်မထ သော အိပ်ခြင်းမျိုးဖြင့် အိပ်နေပုံမှာလည်း တစ်ပုံစံတည်း ဖြစ်နေသည်။

သူ့သမီး မဗူးနှင့် သူနာပြုတချို့အား လူနာအကြောင်း မေးမြန်း စုံစမ်းပြီး လူနာအဆောင်အခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာကြသည်။ လူနာ

ဆောင်အခန်းထဲ ဝင်ရောက်သွားစဉ်က စိတ်တထင့်ထင့်ဖြင့် ဝင်ရောက် သွားခဲ့သည်။ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာသောအခါ စိတ်ဇဝေဇဝါ ဖြစ် မနေတော့ပေ။ မြသန်းတင့်နှင့် နောက်တစ်ကြိမ် တွေ့ရတော့မည်မဟုတ် ဟူသော ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြင့်သာ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။

အခန်းအပြင်ဘက် ဝရန်တာရောက်လာသောအခါ ၀ရန်တာတွင် မတ်တတ်ရပ်စောင့်နေကြသော စာရေးဆရာတချို့နှင့်ရပ်ပြီး စကား အနည်းငယ်ပြောသည်။ အားလုံး၏မျက်နှာတွင် မျှော်လင့်ချက် အရိပ် အယောင် ဆိတ်သုဉ်းနေသည်ကိုသာ တွေ့မြင်ရသည်။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်များထဲ က မြသန်းတင့်နှင့် နံနက်တိုင်း လမ်းလျှောက်ဖက်ဖြစ်သော ယမန်နေ့ ကပင် မြသန်းတင့်နှင့် ကျိုက်ထီးရိုး အတူတက်သော မြသန်းတင့်၏ မိတ်ဆွေတစ်ဦးက မြသန်းတင့်အကြောင်းကို ပြောရင်း “ကျွန်တော်တို့ ကျိုက်ထီးရိုးအပေါ် ရောက်အောင် ခြေကျင်တက်ကြတယ်၊ စိုင်တမော့ တက်တော့ မြသန်းတင့်က မောတယ်လို့ ပြောတယ်”ဟု ပြောကြောင်း

ပြောပြသည်။ သူပြောသောစကားကို ကြားရသောအခါ မိမိ၏စိတ်နှလုံး ထဲသို့ သို့လောသို့လော ဖြစ်နေသော ပြဿနာတစ်ခု ရှင်းသလိုလို ဖြစ် သွားသည်။

မြသန်းတင့်၏အခြေအနေမှာ ယနေ့နက်ဖြန် သူ့မိသားစုကိုလည်းကောင်း၊ သူ့အသိုက်အဝန်းကိုလည်းကောင်း၊ မြန်မာစာပေလောကကို လည်းကောင်း စွန့်ခွာပြီး ထာဝရခရီးထွက်သွားတော့မည်။ မြသန်းတင့် ၏အခြေအနေနှင့် ပတ်သက်၍ အမျိုးမျိုးပြောနေကြသည်။ ယခုအခြေ အနေအထိ မြသန်းတင့်ရောက်ရှိလာခြင်းမှာ မည်သည့်အကြောင်း ကြောင့်နည်း။

နံနက်စောစော အိမ်အပေါ်ထပ်လှေကားထိပ်မှ လိမ့်ကျပြီး ဦးခေါင်းတွင် ဒဏ်ရာရလျက် မေ့သွားသည်မှာ သတိပြန်မရတော့ပေ။ အချို့က ဦးနှောက်သွေးကြောပြတ်ပြီး လှေကားထိပ်က လိမ့်ကျသွားခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ အချို့က အခြားအကြောင်းတစ်ကြောင်း

ကြောင့်ဖြစ်သည်ဟု ထင်မြင်ချက်ပေးကြသည်။ မိမိတွေးမိသောအကြောင်း က တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ မြသန်းတင့်တွင် ဆီးချိုလည်း မရှိ၊ သွေးတိုးလည်း မရှိ၊ နှလုံးရောဂါလည်းမရှိ။ ထို့ကြောင့် ရုတ်တရက် လေဖြတ်၍ဖြစ်စေ၊ နှလုံးသွေးကြောပြတ်၍ဖြစ်စေ လှေကားထိပ်မှ လိမ့်ကျခြင်းမှာ ဖြစ်နိုင် သည့်အလားအလာမရှိပေ။

မြသန်းတင့် ယခုကဲ့သို့ပြန်မထသော အိပ်ခြင်းမျိုးဖြင့် အိပ်နေရသည့် အခြေအနေရောက်ရခြင်း၏ အနီးကပ်အကြောင်းမှာ သူ၏ကျန်းမာရေး မာန်ကြောင့်ဟု ပြောချင်သည်။ လူတို့တွင် အလှမာန်ရှိသည်။ ဓနမာန် ရှိသည်။ အာဏာမာန်ရှိသည်။ ပညာမာန်ရှိသည်။ ယင်းမာန်မာနများမှ တစ်ပါး တချို့လူများတွင် လူတွေ သတိမပြုမိသည့် မာန်တစ်မျိုးရှိသေး သည်။ “အာရောဂျမဒ” (Health Infatuation) ခေါ် ယင်းမာနသည် အခြားမာန်မာနတရားများကဲ့သို့ပင် လူတို့ကို ထိခိုက်နစ်နာမှုဖြစ်စေသည်။

မြသန်းတင့် ကျိုက်ထီးရိုးမသွားခင် တစ်နေ့က ညချမ်းအချိန် သူနှင့် ကျွန်တော် ရှမ်းကန်ဟိုတယ် (၃) တွင် ဆုံကြသည်။ မန္တလေး နဂါးစာပေမှ ဦးထွန်းဦး၏ညီ ကိုထွန်းရွှေသည် ရန်ကုန်လာလျှင်မြသန်းတင့်နှင့် ကျွန်တော့်ကို ဧည့်ခံကျွေးမွေးလေ့ရှိသည်။ ကိုထွန်းရွှေ ကျွေးမွေးဧည့်ခံ သော ဝိုင်းများတွင် တစ်ခါတစ်ရံ ဦးအောင်သင်းလည်း ပါသည်။ ထိုနေ့ ကဝိုင်း၌မူ ဦးအောင်သင်း ခရီးလွန်နေ၍ပါမလာ။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်တည်းသာ ကိုထွန်းရွှေ၏ဧည့်သည်များ ဖြစ်သည်။

ညနေချမ်းအချိန်ဖြစ်သည်။ ဆောင်းဝင်စပြုနေပြီဖြစ်သော်လည်း အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်နေ၍ ရှမ်းကန်အဆောက်အအုံထဲတွင် ဝိုင်းမလုပ်ဘဲ အဆောက်အအုံရှေ့မျက်နှာစာ မြက်ခင်းပြင်တွင် ဝိုင်းဖွဲ့ နေကြသည်။ မြသန်းတင့်နှင့် သူ၏လမ်းလျှောက်အဖွဲ့ သည် နောက်တစ်နေ့ နံနက် စောစောတွင်ထပြီး ကျိုက်ထီးရိုး သွားကြတော့မည်။ ထို့ကြောင့် ထိုနေ့ ဝိုင်း၏ အနီးကပ်ဆွေးနွေးစရာအကြောင်းအရာမှာ 'မြသန်းတင့်နှင့် သူ့ လမ်းလျှောက်အဖွဲ့၏ ကျိုက်ထီးရိုးခရီး” ဖြစ်နေသည်။ ထိုနေ့က မြသန်း တင့်သည် ဝီစကီတစ်ခွက်နှစ်ခွက် ဝင်ရုံရှိသေး ယခင်အကြိမ်များကထက် မြူးကြွနေသည်။ အာဝဇ္ဇန်းရွှင်နေသည်။ နောက်တစ်နေ့ ကျိုက်ထီးရိုး သွားမည်ဖြစ်၍ မြူးကြွနေခြင်းဖြစ်သည်။ ကျိုက်ထီးရိုးခရီးအကြောင်း ကို ပြောနေရသည်ဖြစ်၍ အာဝဇ္ဇန်းရွှင်နေခြင်းဖြစ်သည်။

“ကျွန်တော် နက်ဖြန်နံနက် ကျိုက်ထီးရိုးသွားမယ်၊ ကျွန်တော်နဲ့ လမ်းလျှောက်ဖက် သူငယ်ချင်းတွေပါမယ်။ ကျိုက်ထီးရိုးဘုရားပေါ်မှာ ကျိုက်ထိုဟိုတယ်ရှိတယ်၊ ကျိုက်ထိုဟိုတယ်ကို ဖုန်းနဲ့ဘုတ်ကင်လုပ် ထားပြီးပြီ၊ ကျိုက်ထီးရိုးဘုရားကို ခြေကျင်အတက်အဆင်းလုပ်မယ်”

စိတ်ပါလက်ပါပြောနေသော သူ့စကားကို နားထောင်ရင်း ကျွန်တော် သူ့အကြောင်း တွေးနေမိသည်။ မြသန်းတင့်သည် အောင်မြင်ကျော်ကြား

သော စာရေးဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်သော်လည်း ပညာမာန်၊ စာရေးဆရာ မာန်မရှိပေ။ သူ့လောက် အောင်မြင်မှုမရှိသော်လည်း၊ သူ့တစ်ဝက်လောက်ပင် အောင်မြင်မှုမရှိသော်လည်း လက်မထောင်နေကြသော စာရေးဆရာ တချို့ရှိသည်။ ယင်းစာရေးဆရာအချို့သည် ပညာမာန်၊ စာရေးဆရာမာန် ကင်းသော မြသန်းတင့်၏ နောက်ခံကားချပ်များ ဖြစ်နေကြသည်။ မြသန်းတင့်သည် ကိုယ်ပိုင်တိုက်ကြီးနှင့်နေရသော ရှားရှားပါးပါး စာရေး ဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်သော်လည်း ဓနကိုအကြောင်းပြု၍၊ ဥစ္စာကို အကြောင်းပြု၍ ဘဝင်မြင့်နေသူတစ်ယောက်လည်း မဟုတ်ပေ။ သို့သော် လည်း သူ့ဘဝကို အကဲခတ်ကြည့်သောအခါ သာမန်လူများ အကဲမခတ် နိုင်သည့်မာန်တစ်မျိုးရှိနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ယင်းမာန်မှာ ကျန်းမာရေး မာန်ဖြစ်သည်။ ဒီဃနိကာယ်တွင် အာရောဂျမဒ (ကျန်းမာမာန်)၊ ယောဗ္ဗနမဒ (အရွယ်မာန်)၊ ဇာတိမဒ (အမျိုး ဇာတိမာန်) ဟူ၍ မာန်သုံးမျိုးရှိကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။

မြသန်းတင့်၏ဘဝတွင် ကျန်းမာမာန် တွယ်ကပ်နေသည်ကို မဆွကပင် သိလာခဲ့သည်။ မိမိကိုယ်ကို ဒေါင်ဒေါင်မြည် ကျန်းမာသူ တစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း အလုပ်ဖြင့်လည်း ပြသည်။ စကားဖြင့်လည်း ပြသည်။ ပုလင်းကွဲနှင့်တူသော မျက်မှန်ထူထူကြီးကို တပ်ထားရလောက်

အောင် မျက်စိအားနည်းသော်လည်း ပကတိမျက်စိမြင်သူတစ်ဦးကဲ့သို့ သွားလာလှုပ်ရှားနေသည်။ အဖော်မပါဘဲ တစ်ယောက်တည်း မြို့ထဲ ထွက်သည်။ ဘတ်စ်ကားစီးသည်။ ကားများ ဥဒဟိုပြေးသွားနေသော လမ်းကို ဖြတ်ကူးသည်။ သူ၏အပြုအမူကိုကြည့်လျှင် မျက်စိအကောင်း ပကတိရှိသူတစ်ယောက်လို ထင်ရသည်။

သို့ရာတွင် အမှန်က သူ၏မျက်စိအမြင်အားသည် တစ်လံနှစ်လံ လောက်အကျော်တွင် လူရုပ်သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရတော့ပေ။ သူ၏မျက်စိကို ကုမည့် မျက်စိကုဆရာဝန်က သူ့မျက်စိကိုစမ်းသပ်ကြည့်သောအခါ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ထိုမျှလောက် မျက်စိအမြင်အားနည်းသူတစ်ယောက်