ပါရဂူ - ပဉှာကထာ

တတိယတံခါးမှ

                      စာဖတ်သူများနဲ့ တွေ့ဆုံပေးခြင်းကဏ္ဍမှာ လိုင်းပေါင်းစုံက စာရေး ဆရာ၊ ဆရာမများနဲ့ တွေ့ဆုံပေးနိုင်ဖို့ စီစဉ်ထားတဲ့အတိုင်း ဒီလ ကျွန်တော် တွေ့ဆုံပေးရမယ့်သူက ဘာသာပြန်စာရေးဆရာတစ်ဦးဖြစ်တဲ့ “ဆရာ ပါရဂူ” ပါပဲ။ ဆရာပါရဂူက ဘာသာပြန်စာရေးဆရာ ဆိုပေမယ့် တခြား ဘာသာပြန် စာရေးဆရာတွေထက် ထူးခြားတဲ့ အရှေ့တိုင်းစာပေသီးသန့် ကို ဘာသာပြန်တဲ့သူဆိုတာ စာချစ်သူများ သိကြပြီးတဲ့အတိုင်းပါပဲ။

ဆရာ့စာတွေကို ဖတ်ခဲ့ရတာတော့ ကြာပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ လူချင်း မဆုံမိကြသေးတာမို့ ပေဖူးလွှာ စာတည်းအဖွဲ့ဝင်တစ်ဦးဖြစ်တဲ့ ဦးအောင်မြင့် အကူအညီနဲ့ ဆရာ့ထံ ရောက်ရှိခဲ့ရာမှာ အေးချမ်းငြိမ်သက်လှတဲ့ ဗဟန်း မြို့နယ်ဘွင်းက ကင်းဘဲလမ်း (ငါးထပ်ကြီးဘုရားလမ်း)၊ ခြံအမှတ် (၃) မှာ ဆရာ့ကို တွေ့ခွင့်ရခဲ့ပါတယ်။ ဆရာက အိမ်ထောင်မရှိတဲ့ လူပျိုကြီး ပီပီ စာအုပ်ပုံတွေကြားမှာ မွေ့လျော်နေတဲ့သူဆိုတော့ ဧည့်ခန်းတစ်ခုလုံး စာအုပ်ကြီးငယ် အသွယ်သွယ်က နေရာပြည့်လုနီးပါးယူထားပြီး နံရံတွေ ပေါ်မှာ ရေဆေးပန်းချီကားတွေက အနုပညာသမားရဲ့ အတွေးကို ကိုယ် စားပြု နေရာယူထားကြပါတယ်။

“ဆရာပါ၊ ဒါက ကျွန်တော်တို့မဂ္ဂဇင်းက ကိုဝင်းငြိမ်းလေ။ ဆရာ့ ကို ကျွန်တော် ကြိုတင်အကြောင်းကြားထားတဲ့အတိုင်း မတ်လထုတ် မဂ္ဂဇင်း တွေ့ဆုံခန်းအတွက် လာခဲ့တာပဲ”

“တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် ဆရာ”

“ကျွန်တော်လည်း ဝမ်းသာပါတယ်။ ကိုဝင်းငြိမ်းညီ ကိုဆန်နီ ညိမ်းနဲ့ကတော့ ခရေ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ပန်းချီဆရာ ဖေညွန့်ဝေတို့၊ ကိုဝဏ္ဏတို့နဲ့အတူ ဆုံနေကျမို့ ခင်နေကြပြီးသားပါ”

ရင်းနှီးပွင့်လင်းသောအပြုံး၊ ဆရာ့မျက်နှာတွင် မြင်တွေ့လိုက်ရတဲ့ အတွက် ကျွန်တော် မေးဖို့ ပြင်ဆင်လာခဲ့တဲ့ မေးခွန်းတွေအတွက် ရင်အေး သွားပါတယ်။ ခုတလော ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်းတွေက ကျွန်တော့်ကို ကတ်သီးကတ်သတ် မေးနေတယ်လို့ ပြောနေကြတာမို့ တော်တော် သတိထားနေရတယ်။ ဒီလ မေးရမယ့်သူကလည်း ကိုယ်နဲ့ မရင်းတဲ့သူ၊ ပြီးတော့ လိုင်းက သီးခြားလိုင်း တစ်လိုင်း။ ဒါကြောင့် အဆင်မှပြေပါ့မလားလို့ တွေးလာခဲ့မိတာ။ ဆရာ့အပြုံးကို မြင်ရတော့မှပဲ ကျွန်တော် စိတ်သက်သာသွားရပါတော့တယ်။

“ကျွန်တော် ဆရာရေးတဲ့ လုံးချင်း တော်တော်များများကိုတော့ ဖတ်လာခဲ့ပါတယ်”

က “မေးပါ ကိုဝင်းငြိမ်း၊ မေးချင်တာ မေးပါ။ ကျွန်တော့်ဘက်က တတ်နိုင်သမျှ ဖြေပေးပါ့မယ်” တက်

“ဆရာ့စာနဲ့ ပတ်သက်တာလေးတွေ မဆွေးနွေးခင် ဆရာစာပေ လောကထဲ ဝင်ရောက်လာတာကစပြီး ပြောကြရအောင်လား ဆရာ”

“စာပေလောကထဲ ဝင်ရောက်လာတဲ့လူတွေဟာ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အခြေခံ အကြောင်းရင်းချင်း မတူကြဘူးလို့ ထင်ပါတယ်။ တချို့က အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း ရည်ရွယ်ပြီး ဝင်လာကြတာလို့ ထင်ပါတယ်။ တချို့ကတော့ ဝါသနာအရ ရေးတာသားတာကစပြီး စာပေလောကထဲ ရောက်လာကြတာလို့ ထင်ပါတယ်။ တခြား အကြောင်း တစ်ကြောင်းကြောင်းနဲ့ စာပေလောကထဲ ရောက်လာကြတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေ လည်း ရှိပါလိမ့်မယ်။ ကျွန်တော့်အကြောင်း ပြောရရင်တော့ ဝါသနာအရ စာပေလောကထဲ ရောက်လာတယ်လို့ ဆိုနိုင်ပါတယ်။ ကျွန်တော် ၁၆ နှစ်၊ ၁၇ နှစ်အရွယ်လောက်တုန်းက ရွာတစ်ရွာမှာ နေခဲ့ဖူးပါတယ်။ အဲဒီရွာက အိမ်ခြေနှစ်ရာ သုံးရာလောက်ရှိတဲ့ ရွာကြီးပါ။ ဒါပေမဲ့ ဆင်းရဲတယ်။ အဲဒီရွာနားမှာရှိတဲ့ ရွာငယ်တစ်ရွာကတော့ အိမ်ခြေ ငါးဆယ်လောက် ရှိပေမယ့် ချမ်းသာတယ်။ ချမ်းသာတဲ့ရွာငယ်က သူကြီးက ဆင်းရဲတဲ့ ရွာကြီးကို လှမ်းအုပ်ချုပ်တယ်။ အဲဒီသူကြီးဟာ အင်္ဂလိပ်လက်ထက် တချို့သူကြီးတွေရဲ့ ညာဉ်အတိုင်း အတော်ဆိုးတယ်။ ဆင်းရဲတဲ့ရွာက လူတွေဟာ သူကြီးဆိုးရဲ့ အုပ်ချုပ်မှုအောက်မှာ နှင်းပြား ဖြစ်နေကြရ တယ်။ သူကြီး နှိပ်စက်ပုံကို မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ မြင်နေရတဲ့အခါ အဲဒီ အကြောင်းကို ဝတ္ထုတိုတစ်ပုဒ် ရေးပြီး တိုးတက်ရေးမဂ္ဂဇင်း ပို့လိုက်တယ်”

“ဘယ်နှခုနှစ်လောက်ကလဲ ဆရာ”

“၁၉၄၀-ပြည့်နှစ်လောက်ကပဲ။ အဲဒီတုန်းက တိုးတက်ရေးမဂ္ဂဇင်း အယ်ဒီတာက “တောက သာဒွန်း” ကလောင် အမည်ခံထားတဲ့ ဦးသွင် ပေါ့ ။ အယ်ဒီတာက ကျွန်တော့်ဝတ္ထု မဂ္ဂဇင်းထဲမှာ ထည့်ပေးတယ်။ အဲဒီအချိန်အစ စာရေးတယ်လို့ ဆိုရမှာပဲ”

“အဲဒီနောက်တော့”

“အဲဒီနောက် တိုးတက်ရေးမဂ္ဂဇင်းနဲ့ ဒဂုန်မဂ္ဂဇင်းတို့မှာ အနည်း အကျဉ်း ရေးပါတယ်။ စစ်ပြီးခေတ် ဂျာနယ်ကျော်မှာလည်း အသင့် အတန် ရေးဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော့် အခြေအနေဟာ စာပေလောကထဲရောက်ပြီလို့ မဆိုနိုင်သေးဘူး။ စာပေလောကထဲ ရောက်လာတယ်လို့ ဆိုနိုင်တဲ့ အချိန်ကတော့ ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ် နောက်ပိုင်းကျမှ ဖြစ်ပါတယ်။

မြန်မာစာပေလောကထဲ ဝင်ရောက်လို့ရတဲ့ တံခါးပေါက်တွေ သုံးလေးယောက်ရှိတယ် ဆိုကြပါစို့။ တံခါးတစ်ပေါက်က မိမိပင်ကိုရေး တွေနဲ့ စာပေလောကထဲ ဝင်ရောက်သွားတဲ့ တံခါးပေါက် ဖြစ်တယ်။ အဲဒီတံခါးပေါက်မှာ လူတွေ စုပြုံတိုးနေကြတယ်။ နောက်တစ်ပေါက်က အနောက်တိုင်း အင်္ဂလိပ်စာပေက မြန်မာပြန်တဲ့ စာတွေနဲ့ မြန်မာစာပေ

လောကထဲ ဝင်ရောက်တဲ့ တံခါးပေါက် ဖြစ်တယ်။ အဲဒီတံခါးပေါက်မှာ လည်း လူတွေ တန်းစီနေကြတယ်။ မြန်မာစာပေလောကထဲ ဝင်ရောက် လိုတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ အဲဒီတံခါးပေါက်တွေက မဝင်ဘဲနဲ့ လူတစ်ယောက် မှ မရှိတဲ့ တံခါးပေါက်ကို ရွေးလိုက်တယ်။ အဲဒီတစ်ယောက်ကတော့ အိန္ဒိယဝတ္ထုတွေကို တိုက်ရိုက်မြန်မာပြန်ပြီး ဝင်တဲ့ အပေါက်ပါပဲ။

အမှန်ပြောရရင် ကျွန်တော့် အားနည်းချက်လား မသိပါဘူး။ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ အနောက်တိုင်းက ဝတ္ထုတွေထက် အရှေ့တိုင်းက ဝတ္ထု တွေကို ပိုပြီး အရသာခံစားလို့ရတယ်။ အရှေ့တိုင်း ဝတ္ထုတွေထဲမှာလည်း များသောအားဖြင့် အိန္ဒိယဝတ္ထုတွေကို ပိုပြီး ကြိုက်တယ်။ အဲဒါကြောင့် အိန္ဒိယဝတ္ထုတွေကို အပြည့်အဝ ခံစားမှုရှိနိုင်အောင် အိန္ဒိယ အဓိက ဘာသာဖြစ်တဲ့ ဟိန္ဒီဘာသာကို လေ့လာတယ်။ အိန္ဒိယ ဝတ္ထုတွေကို အထူးအားဖြင့် ဟိန္ဒီဘာသာနဲ့ ရေးထားတဲ့ ဝတ္ထုတွေကို ဖတ်တယ်။ စာရေးတဲ့ ဝါသနာကလည်း ရှိနေလေတော့ ကိုယ်ကြိုက်တဲ့ ဝတ္ထုတွေကို မြန်မာပြန်ပြီး မြန်မာစာပေထဲက ကွက်လပ်ကို ဖြည့်မယ် ဆိုတဲ့ ရည် ရွယ်ချက်နဲ့ ကျွန်တော် အိန္ဒိယဝတ္ထုတွေကို မြန်မာပြန်တာပါပဲ။ အဲဒီလိုနဲ့ မြန်မာစာပေလောကထဲ ရောက်လာရတယ် ဆိုပါတော့။ ဒါပေမဲ့ကျွန်တော် စာပေဘဝသက်တမ်းမှာ အခုအထိ ပင်ကိုရေး ရသစာပေဆိုတာ ပြောလောက်ဆိုလောက် မရှိသေးပါဘူး။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော် ကိုယ့်ကိုယ် ကိုယ် စာရေးဆရာလို့ မသတ်မှတ်ချင်သေးပါဘူး”

“ပါရဂူဆိုတဲ့ ကလောင်နာမည်ခံယူတဲ့အကြောင်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သိချင်ပါတယ် ဆရာ”

“ပါရဂူဆိုတဲ့ ကျွန်တော့် ကလောင်အမည်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ပြောရ ရင်တော့ ငယ်ငယ်က တွင်နေတဲ့ အမည်နာမ တစ်ခုဟာ ကြီးပြင်းလာတဲ့ အခါကျတော့ မကြိုက်ပေမယ့် ပြင်လို့ မရတော့သလိုပါပဲ။ ပါရဂူ ဆိုတဲ့ နာမည်ဟာ ကျွန်တော့်ဘာသာ ကျွန်တော် ပေးတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုရင် စဝတ်တော့ ဆရာက ပေးတဲ့ ကိုရင်ဘွဲ့ အမည်ပါ။ ကိုရင်ဘဝက စ, စာရေးတော့ အဲဒီအမည်ရင်းနဲ့ပဲ ရေးတယ်။ နောက်ဆက်ပြီး စာတွေ ရေးတော့လည်း အဲဒီအမည်နဲ့ပဲ။ ပါရဂူဆိုတာက အမှန်ပြောရရင် ကလောင် အမည် မဟုတ်ပါဘူး။ အမည်ရင်းလို့ ဆိုနိုင်ပါတယ်။ ။

နောက်ပိုင်းကျတော့ ကျွန်တော် ဒီအမည်ကို ပြင်ချင်လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ခိုင်မြဲသလို ဖြစ်သွားပြီဖြစ်တဲ့အတွက် ပြင်ဖို့ မလွယ်တော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့ ပြင်ချင်သလဲဆိုတော့ အမည်က ကြီးကျယ်နေတယ်။ စီးပိုး နေတယ်။ ပါရဂူ ဆိုတဲ့ အမည်ကြားရင် ဘာပါရဂူလဲလို့ မေးတဲ့ လူက လည်း မရှားဘူး။ ပါရဂူဆိုတာ သိတဲ့အတိုင်းပဲ ကျွမ်းကျင်မှု အထွတ် အထိပ် ရောက်နေသူလို့ အဓိပ္ပာယ်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဘာကျွမ်းကျင်မှု မှ ရှိတာ မဟုတ်ဘူး။

ပါရဂူအမည်နဲ့ စကားစပ်လို့ ပြောရဦးမယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ် နှစ်ဆယ်လောက်တုန်းက ကျွန်တော်တို့ ကျောက်မဲမြို့ကို စာဆိုတော် ဟောပြောပွဲသွားကြတယ်။ မသွားမီ ကျောက်မဲကို “ပါရဂူနှင့် သုံးဦး လာမည်” လို့ သံကြိုး ရိုက်လိုက်တယ်။ ကျောက်မဲ သံကြိုးစာ ရောက်သွား တော့ သံကြိုးစာက ‘နှင့်” ပြုတ်ပြီး 'ပါရဂူသုံးဦး လာမည်” လို့ ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျောက်မဲမြို့မှာ ပါရဂူ သုံးယောက်ကြီးများတောင် လာမှာ၊ ဘာပါရဂူတွေလဲ ဆိုပြီး အတော် အလုပ်ရှုပ်သွားတယ်လို့ သိရ တယ်။ ပြီးတော့ လူရွှင်တော်ကလည်း ပါရဂူဆိုတာ ရှိနေတယ်။ ပါရဂူ အမည်နဲ့ ကျူရှင်ဆရာလည်း ရှိနေတယ် ဆိုတယ်။ ကျွန်တော့်ကို လူရွှင်တော် လုပ်သလား၊ ကျူရှင်ပြသလားလို့ လာမေးဖူးတဲ့လူတွေ ရှိတယ်။ အထူးကု ဆရာဝန်ကြီးများရဲ့ ဆိုင်းဘုတ်တွေမှာလည်း ပါရဂူချည်းပဲ။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော့် ကလောင်နာမည်ကို ပြောင်းပစ်ချင်နေပါတယ်”

“ဆရာ ဘာသာပြန်တဲ့ ဝတ္ထုတွေဟာ အများအားဖြင့် ဗုဒ္ဓနဲ့ ဆက် နွယ်တဲ့ ဝတ္ထုတွေ ဖြစ်နေတာ တွေ့ရပါတယ်။ ဒီဝတ္ထုတွေကို ရွေးပြီး ပြန်တာ ဆရာ့မှာ သီးခြား ရည်ရွယ်ချက်များ ရှိပါသလား”

“ကျွန်တော် မြန်မာပြန်တဲ့ ဝတ္ထုတွေဟာ “ဗုဒ္ဓ”နဲ့ ဆက်နွယ်နေတာ ဆိုတာ မှန်သင့်သလောက် မှန်ပါတယ်။ ဗုဒ္ဓနဲ့ ဆက်နွယ်တယ်ဆိုတာ ထက် ဗုဒ္ဓခေတ် သို့မဟုတ် ဗုဒ္ဓဘာသာ ထွန်းကားတဲ့ အိန္ဒိယနဲ့ ဆက်နွယ် တယ်လို့ဆိုရင် ပိုပြီး မှန်လိမ့်မယ် ထင်ပါတယ်။ မိမိအကြိုက်ဝတ္ထုကို ပြောရရင် ကျွန်တော် သမိုင်းနောက်ခံဝတ္ထုကို ပိုပြီး ကြိုက်ပါတယ်။ အဲဒီလိုဆိုတော့ အိန္ဒိယသမိုင်းခေတ်ကို နောက်ခံပြုရေးထားတဲ့ တခြား ဝတ္ထုတွေကိုတော့ ဘာဖြစ်လို့ မြန်မာမပြန်သလဲလို့ မေးစရာ ရှိပါတယ်။ မြန်မာလူမျိုးတွေဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာ ယဉ်ကျေးမှုအရ အိန္ဒိယ သမိုင်းခေတ် ထဲက ဗုဒ္ဓဘာသာ ထွန်းကားတဲ့ ခေတ်နဲ့သာ ပိုပြီး ရင်းနှီးမှု ရှိနေကြပါ တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဒီလိုပါပဲ။

အိန္ဒိယသမိုင်းခေတ်ထဲက မဂိုခေတ်တို့၊ ဗြဟ္မဏဘာသာ ထွန်းကား တဲ့ ခေတ်တို့ဆိုရင် သိပ်စိတ်မဝင်စားပါဘူး။ ဥပမာ ဗုဒ္ဓခေတ်က ဗိမ္မိသာရ အကြောင်းတို့၊ အသောကဘုရင်မင်းတရားကြီး အကြောင်းတို့ဆိုရင် သိချင်လာတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာ ဇာတ်နိပါတ်စာပေများက တစ်ဆင့် အဲဒီ