ပါရဂူ - ဒေါဏ၏အတ္တကထာ

                                                                             [၁]

                      တကယ်တမ်းကျတော့ မိမိ၏ဇာတ်လမ်းကို ကျွန်ုပ် ဘယ်ကနေ အစပြုရမည်မသိ ဖြစ်နေသည်။

                           အသက် ခုနစ်ဆယ်ကျော်လာခဲ့ပြီဟု ပြောရမလား။ ဆံပင်များတွင် နှင်းခဲနှင်းစိုင် အဖြူရောင်များ ပြန့်နေကြပြီ။ ကိုယ်ခန္ဓာ၏အရေပြားပေါ်၌ သီတင်းကျွတ်လ မိုးတိမ်ပမာ လျော့ရိလျော့ရဲ အစင်းကြောင်းများ ထင်နေ ကြလေပြီ။ တွန့်ကြောင်းများ အပြည့်ရှိနေသော မျက်နှာပေါ်က အတွေ့ အကြုံ၊ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးပိနေသဖြင့် ချိုင့်ဝင်နေသော မျက်လုံးနှစ်လုံးသည် ရှည် လျားသောသမိုင်းကို မျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့မြင်ခဲ့ပြီးလေပြီ။ ထိုသမိုင်း၏ မညီမညာ ခလုတ်တံသင်းအပြည့်ရှိနေသည့် လမ်းပေါ်၌ ဇရာဖိစီးနှိပ်စက် ခြင်းခံနေရသော ကျွန်ုပ်၏အမှတ်သညာသည် အပြေးအလွှားသွားနိုင်ဖို့ ဝေးစွ၊ ခပ်မှန်မှန် ခပ်ဖြည်းဖြည်း လျှောက်ဖို့ရန်ပင် အခက်အခဲရှိနေပေမည်။ အမှတ် သညာခြေထောက် ရှေ့ဘက်ရွှေ့ရန်အတွက်ပင် မနည်းကြိုးစား အားထုတ် နေရသည်။ တချို့ အချက်အလက်များကိုမူ သတိရနေသည်။ အချက် အလက်တချို့သည် ဆေးသားမှုန့်မွှားပါးလွှာသည့် ရုပ်ပုံကားချပ်များသဖွယ် ထင်လာကြသည်။ အကယ်၍ ယင်းရုပ်ပုံကားချပ်များကို ကျွန်ုပ်၏ နိုးကြား အသက်ဝင်နေသည့် အတွေ့ အကြုံ လက်ချောင်းများဖြင့် ဆုပ်ကိုင်မထားနိုင် ပါက ထိုရုပ်ပုံကားချပ်များသည် ဘယ်လို ရုပ်ပုံကားချပ်များနည်း၊ ဘယ်သူ့ရုပ်ပုံကားချပ်များ နည်းဟူသည်ကိုပင် သိရှိနားလည်ဖို့ လွယ်မည်မဟုတ်ပေ။

          မိမိ၏ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်အားလုံး ကို ကျွန်ုပ် သတိရပါသလား။ မိမိ၏ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်အားလုံးကို ဓာစ်ခုမကျန် သတိရနေဖို့ရန်မှာ လုံးဝ မဖြစ်နိုင် သည့်အရာ ဖြစ်သည်။ အာကာသကောင်းကင်ပြင်၌ ဘယ်နှကြိမ် ဘယ်နှခါ လျှပ်စီးပြက်ခဲ့သနည်း။ ပထဝီမြေကြီးသည် ပြက်ခဲ့သမျှ လျှပ်စီးများကို တစ်ခု မကျန်သတိရပါသလား။ သို့သော် မိုးကြိုးသွားအသွင်ဖြင့် ရောက်လာသော လျှပ်စီးတိုင်းကမူ မြေကြီးရင်သားပေါ်၌ တစ်စုံတစ်ရာ ရေးခြစ်ထားပစ်ခဲ့လေ သည်။

          ယင်းကဲ့သို့ လျှပ်စီးပေါင်းများစွာသည် ကျွန်ုပ်၏ ဘဝကောင်းကင်၌ ပြက်ခဲ့ဖူးလေပြီ။ ယင်းလျှပ်စီးအားလုံးကို သင်တို့၏မျက်မှောက်၌ တစ်ခုပြီး တစ်ခု အစီအစဉ်နှင့် ခရေစေ့တွင်းကျတင်ပြနိုင်သည့် အခြေအနေမူ ကျွန်ုပ် တွင်မရှိပေ။ သို့သော်လည်း တတ်နိုင်သမျှ ကျွန်ုပ် ကြိုးစားပါမည်။

          ကျွန်ုပ် ကလေးအရွယ် လူမမယ်ဘဝတုန်းက အကြောင်းအရာဖြစ်သည်။

          ကျွန်ုပ်၏ ဖခင် ဘာရဒွါဇရသေ့၏သင်္ခမ်းကျောင်းသည် ဂင်္ဂါမြစ် ကမ်းပါး၌ ရှိသည်။ မြိုင်ရရုံများ ပတ်ရံလျက်ရှိသော သင်္ခမ်းကျောင်းသည် အလွန်တရာ တင့်တယ်သာယာလှပေသည်။ ကျွန်ုပ်သည် တစ်နေ့လုံး သား သမင်ပေါက်ကလေးများနှင့်အတူ ကစားနေလေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင် သဘာဝကပင် ကျွန်ုပ်ကို မွေးမြူစောင့်လျှောက်ထားသည်။ ကျွန်ုပ်သည် ပန်းပွင့်များဆီက ရယ်နည်းပြုံးနည်းကိုလည်းကောင်း၊ ကျေးငှက် သာရကာ များဆီက တေးဂီတ သီဆိုကျူးရင့်နည်းကိုလည်းကောင်း၊ သားသမင်များ ဆီက ခုန်ပေါက်ပြေးလွှားနည်းကို လည်းကောင်း သင်ယူသည်။

          ဖခင်၏ သင်္ခမ်းကျောင်းသို့ တောနေအရိုင်း အဘွားအိုတစ်ယောက် နေ့စဉ်နေ့တိုင်း နံနက်ခင်းနှင့် ညနေခင်းအချိန် လာလေ့ရှိသည်။ ထို အဘွားအို သည် ကျွန်ုပ်ကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်သည်။ ထိုအဘွားအိုအပြင် ကျွန်ုပ်၏ အဖော် ဗြဟ္မစာရီတချို့လည်း ရှိသည်။ ကျွန်ုပ်သည် ကျေးငှက်ငယ်ကလေး များကဲ့သို့ သီချင်းတကြော်ကြော်နှင့် ပျော်ပျော်ပါးပါး ကစားနေလေသည်။

          နွေဦး၏ တစ်နေ့သောအချိန်ကာလ ဖြစ်သည်။

          နေအရှိန်ကျပြီး ညနေဘက် ရောက်လာသည်။ ကျွန်ုပ်သည် သမင် ပေါက်ကလေး တစ်ကောင်နှင့်အတူ သားသမင်များကျက်စားသော မြိုင်ရဂုံ ဘက် ပြေးသွားသည်။ ကျွန်ုပ်နှင့်အတူ သင်္ခမ်းကျောင်းက ဗြဟ္မစာရီတစ် ယောက်၊ နှစ်ယောက်လည်းပါလာသည်။ ထိုဗြဟ္မစာရီများထဲက တစ် ယောက်မှာ အသက်အတော်ကလေးကြီးနေပြီ။ မုတ်ဆိတ်မွေးကြီးများပင် အတော်ရှည်လျားနေပြီ။ ။

          “ဟေ့...ဟိုမှာကြည့်စမ်း။ ဘယ်သူလဲ”ဟု မုတ်ဆိတ်ကြီးနှင့် ဗြဟ္မ စာရီက ကျွန်ုပ်ကို လှမ်းပြောသည်။

          ကျွန်ုပ် ဟိုဟိုသည်သည် မျက်စိကစားလိုက်သည်။ “ဒီမှာ မဟုတ် ဘူး၊ ဟိုမှာ ကြည့်၊ ဟိုမှာ” ဗြဟ္မစာရီသည် ညောင်ပင်ရင်းကို လက်ညှိုး ညွှန်ပြလေသည်။ ညောင်ပင်ရင်း၌ ကျွန်ုပ်၏ ဖခင်ကြီး မိန်းမတစ်ယောက် နှင့် အတူထိုင်နေသည်။

          ထိုမိန်းမကို အလျင်က တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှပင်မတွေ့ဖူးပေ။ သူ၏ မည်းနက်တောက်ပြောင်သော ဆံကေသာသည် ညောင်ပင်ရင်းရှိ အုတ်ခုံပေါ် ကျနေသည်။ သမင်မ၏ မျက်လုံးကဲ့သို့ ဝိုင်းစက်ပြူးကျယ်ပြီး အငြိမ် မနေသော မျက်လုံးဖြင့် ထိုမိန်းမသည် ဖခင်ကြီး၏ မျက်နှာဝန်းကို ရွှန်းရွှန်း စားစား ကြည့်နေသည်။

          ကျွန်ုပ်သည် ထိုမိန်းမကို အမှန်တကယ်ပင် စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ ကျွန်ုပ်ရှိသောနေရာမှာ သူတို့နှင့်အလှမ်းဝေးသော်လည်း ကျွန်ုပ်သည် သူတို့ ကို မကြည့်ဘဲမနေနိုင်ပေ။ ထိုအချိန်အတွင်း ကျွန်ုပ်၏ သမင်ပေါက်ကလေး ထွက်ပြေးသွားလေပြီ။ သို့သော်လည်း ကျွန်ုပ် ဂရုမစိုက်ပေ။ မတုန်မလှုပ် ရပ်နေမိသည်။ ပြဇာတ်တစ်ခုကို ကြည့်နေရသည့်ပမာ ဖြစ်နေသည်။

          “မင်း သူ့ကို သိလား” ဗြဟ္မစာရီတစ်ယောက်က မေးလေသည်။

 “ဘယ်သူ့ကိုလဲ” အမှတ်တမဲ့ ကျွန်ုပ်၏နှုတ်မှ ထိုစကားလုံး ထွက်သွားသည်။

 “အဲဒီ မိန်းမကိုလေ”

 ကျွန်ုပ်က မသိကြောင်း ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။

          ထိုအခိုက် ကျွန်ုပ်၏ ဖခင်ကြီးသည် ကျွန်ုပ်ကို မြင်သွားပုံရသည်။ ကျွန်ုပ်ကို လှမ်းခေါ်သည်။ ကျွန်ုပ်သည် အညှို့ခံရသူပမာ ညောင်ပင်ရင်းသို့ ရောက်သွားသည်။ ကျွန်ုပ်နှင့်အတူ ပါလာသော ဗြဟ္မစာရီတို့သည် ပြုံးရယ် ပြီး ထိုနေရာ၌ ကျန်ရစ်ခဲ့ကြလေသည်။

          “သား သူ့ခြေထောက်ကို တို့လိုက်၊ ဒါ သားရဲ့ အမေ”

          သူတို့အနီး လျှောက်သွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ဖခင်ကြီးက ဆီးပြော သည်။

ကျွန်ုပ် အမ်းတမ်းတမ်း ဖြစ်နေသည်။ သူ့ကို ငါ တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူး၊ မတွေ့ ဖူးပါကလား။ သို့သော်လည်း သူက ငါ့အမေတဲ့။ ယင်းအတွေးသည် ဦးနှောက်ထဲတွင် ရုတ်တရက် လက်ခနဲ ပြက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဖခင်ကြီး ၏ အမိန့်ကိုပင် တစ်ခဏမျှ မေ့သလိုလို ဖြစ်သွားသည်။

          “ကျွန်မ သူ့အမေဆိုတာ သူ့ခမျာ ဘယ်သိရှာမလဲ။ သူက ကျွန်မ ကို တစ်ခါမှ တွေ့မှ မတွေ့ ဖူးပဲဟာ” ထိုမိန်းမက ဆိုလေသည်။

          ဖခင်ကြီးက ရယ်ပြီး တစ်ဖန် ပြောပြန်သည်။ ။ “ဟုတ်တယ် သား၊ ဒါ သားရဲ့ အမေ။ ခြေထောက်ကို တို့လိုက်”

          အုတ်ခုံအောက်တွဲ လဲကျနေသော သူ့ခြေထောက်ပေါ် ကျွန်ုပ်သည် ကျွန်ုပ်၏ ဦးခေါင်းကို တင်ထားလိုက်သည်။ သူက အလွန်တရာ ကြင်နာ ချစ်ခင်သည့် အမူအရာဖြင့် ကျွန်ုပ်ကို ချီမပြီးလျှင် သူ့ရင်ခွင်ဖြင့် အပ်ထား လိုက်သည်။ မိခင်၏ နွေးထွေးသော ရင်ခွင်ဖြင့် ပထမဆုံးအကြိမ် ထိတွေ့ ရခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့တွင် မိခင်စိတ် ဘယ်လောက်ထက်သန် ပြည့်ဝနေ သည်ဆိုသည်ကို ကျွန်ုပ် ဘယ်လိုလုပ် ပြောပြနိုင်မည်နည်း။

          ကျွန်ုပ်သည် မျောက်မကြီး၏ သား မျောက်ကလေးကဲ့သို့ အချိန် အတန်ကြာမျှ သူ့ကို တွယ်ကပ်နေမိပေသည်။

          “ဘယ်လောက်လှတဲ့ ကလေးလဲ ကြည့်စမ်း” ကျွန်ုပ်၏အမေက ပြောလေသည်။ “မလှဘဲ နေပါ့မလား၊ ညည်းရဲ့ သားကို” ဖခင်ကြီးက ပြန်ပြောသည်။

          “ရှင့်သားကော မဟုတ်ဘူးလား”

          “ကျုပ်သားလည်း ဟုတ်တယ်၊ ညည်းသားလည်း ဟုတ်တယ်”

 ဖခင်ကြီးက ရယ်ပြီးပြောလေသည်။

           “လှတာတော့ ညည်းဆီကရတာပဲ”

           “ဉာဏ်ထက်မြက်တာကတော့ ရှင့်အမွေအနှစ်ပဲ မဟုတ်လား” အမေက ပြောလိုက်လေသည်။

          “ကျုပ်ရဲ့ ထက်မြက်တဲ့ဉာဏ်ကိုပဲ ရမလား၊ ဒါမှမဟုတ် တခြား ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးတစ်ယောက်ရဲ့ ဟာကိုပဲ ရမလားဆိုတာတော့ အနာဂတ်က ပြောပြပါလိမ့်မယ်”

           ဖခင်ကြီးနှင့် အမေသည် အတန်ကြာသည့်တိုင်အောင် ရယ်နေ ကြလေသည်။

ကျွန်ုပ်၏အမေသည် နတ်မိမယ်ဿတာစီဖြစ်သည်ကို နောက်ကျမှ သိရှိရလေသည်။ သူ့ကို သိမ်းကျောင်း၌ တစ်ခါမှ မတွေ့ရပေ။ သိမ်း ကျောင်းသို့ မလာဘဲတော့နေမည်မဟုတ်ပေ။ သို့သော်လည်း လူတွေ မမြင် အောင် ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးနှင့် တိတ်တိတ်ပုန်း လာကောင်းလာပေလိမ့်မည်။

          အမေသည် ဖခင်ကြီးကို အထူးပင် မြတ်နိုးသည်။ ဖခင်ကြီး ကလည်း အမေ့ကို သံယောဇဉ် တွယ်တာသည်။ ယင်းအချက်ကို ကျွန်ုပ်၏ ကလေးဘဝ အသိအမြင်ဖြင့် ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့မြင်ရကတည်းကပင် ကျွန်ုပ် နားလည် သဘောပေါက်သွားလေသည်။

          သို့သော်လည်း ကျွန်ုပ် မွေးဖွားလာရပုံနှင့် စပ်လျဉ်း၍ ကြားသိရသည့် ဇာတ်လမ်းမှာမူ ဆန်းလည်း ဆန်းကြယ်သည်။ အံ့သြစရာလည်း အလွန် ကောင်းသည်။

          လူပြောသူပြောအရ သိရသည်မှာ ကျွန်ုပ်၏ ဖခင်ကြီးသည် ငယ်ငယ် ကတည်းက ဗြဟ္မစာရီဖြစ်လာသော ငယ်ဖြူဗြဟ္မစာရီဖြစ်သည်။ ဗြာဟ္မဏ တစ်ဦး၏အကျင့်တရားဖြင့် မြင့်မြတ်စင်ကြယ်နေသော ထို ဗြဟ္မစာရီ၏ ထက်မြက်ပြင်းပြသည့် အရှိန်အဝါသည် တခြားလူများအတွက် မနာလို ဝန်တိုစရာပင် ဖြစ်နေသည်။ ကာမဂုဏ် အာရုံတရားများသည်ပင်လျှင် ဖောက်ပြန်ပြောင်းလဲသွားအောင်မလုပ်နိုင်သည့် သူတော်စင် ရသေ့တစ်ယောက်၏ ဗြဟ္မစရိယအကျင့်သည် ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေတစ်ရပ် ဖန်တီးဖြစ်ပေါ်လာသောအခါ ဇောက်ထိုးမိုးမျှော် ဖြစ်သွားခဲ့လေသည်။

          ယင်းမင်္ဂလာ သို့မဟုတ် အ,မင်္ဂလာ အခါအခွင့်မှာလည်း နွေဦးအခါ သမယ၌သာလျှင် ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့လေသည်။

          ကမ္ဘာလောကတစ်ခွင်လုံး ကြည်နူးဖွယ်အသွင် ဆောင်နေသည်။ နံနက်စောစောအချိန် ဖခင်ကြီးသည် ဂင်္ဂါမြစ်ဆိပ်၌ရေမိုးချိုးပြီးလျှင် မြစ်ကမ်း ပါး၌ထိုင်လျက် တရားအာရုံ ပြုနေလေသည်။ နံနက်နေအရုဏ်သည် အရှေ့ ဘက် လောကဓာတ်တစ်ခွင်၌ အနီရောင် ဆေးမှုန့်ဖြန်းပက်ထားလေသည်။ ပါးလွှားမှုန့်မွှားသော ရောင်ခြည်သည် ထက်ဝန်းကျင် တစ်ခွင်၌ ပျံ့နှံ့နေလေ သည်။

          ဃတာစီလည်း ထိုနေ့တွင် ဂင်္ဂါမြစ်ထဲရေလာချိုးသည်။ သူတစ် ယောက်တည်း လာသည်။ ဃတာစီသည် ဟိုဟိုသည်သည် လှမ်းကြည့် လိုက်သည်။ ရသေ့လုလင်တစ်ဦးသည် အရှေ့ဘက်မျက်နှာမူလျက် တရား နှလုံးသွင်းနေသည်။ သူ၏ တောက်ပသော၊ အရှိန်အဝါရှိသော ရုပ်ပုံ သွင်ပြင်သည် သူရိယနေမင်းကဲ့သို့ ဝင်းလက်နေသည်။ ဃတာစီသည် ထိုအခိုက်အတန့်၌ပင်လျှင် ရသေ့လုလင်အပေါ် သို့မဟုတ် တစ်နည်းပြောရ လျှင် ကျွန်ုပ်၏ ဖခင်ကြီးအပေါ် တိမ်းညွှတ်စွဲမက်သည့်စိတ် ပေါ်ပေါက်လာ လေသည်။

          ဃတာစီသည် ဂင်္ဂါမြစ်ထဲဆင်းပြီး ရေအကျအနချိုးသည်။ သွက် လက်ပေါ့ပါးသော ငါးသတ္တဝါကဲ့သို့ ရေထဲတွင် စိမ်ပြေနပြေကူးနေသည်။ ပါးစပ်မှလည်း မ,သံပေးနေသည်။ သို့သော်လည်း ဃတာစီ၏ ယင်းအပြု အမူများသည် ဖခင်ကြီး၏အပေါ်၌ ဘယ်လိုအကျိုးသက်ရောက်မှုမှ ရှိမလာ ခဲ့ပေ။

          နောက်ဆုံး၌ ဃတာစီသည် ရေထဲက တက်လာသည်။ သူ၏ ပါးလွှာ သော ဝတ်ရုံသည် သူ၏ ကိုယ်နှင့် တစ်သားတည်းကပ်နေသည်။ သူ၏ မျက်လုံးသည် အညုအခရာ အပြည့်ရှိနေသည်။ အင်္ဂါကြီးငယ်များမှာလည်း မြူးကြွလှုပ်ရှားနေကြသည်။ သို့သော်လည်း ဖခင်ကြီးသည် အသိစိတ်ကင်းမဲ့ သူပမာသာလျှင် ဖြစ်နေသည်။