ပါရဂူ - ညီတော်မင်းနန်

                                                                               နိဒါန်း

           စာဖတ်သူများ၏ လက်ဝယ်တွင်ရောက်ရှိနေသော သုန္ဒရနန္ဒ (လှသောနန္ဒ) ခေါ် ညီတော်မင်းနန် မှာ ကဗျာဆရာ သို့မဟုတ် ဗုဒ္ဓ အဘိဓမ္မာဆရာ အဿဃောသ၏ သက္ကတဘာသာဖြင့် ဖွဲ့ဆိုသီကုံး ထားသော `ဆောက်ဒရနန္ဒ” ခေါ် ကဗျာအဖွဲ့ ကို မြန်မာစကားပြေဖြင့် ဘာသာပြန်ဆိုထားသည့်စာအုပ်ဖြစ်ပါသည်။ ဤကဗျာဝတ္ထု၏အဓိ က ဇာတ်ဆောင်ပုဂ္ဂိုလ်မှာ ဗုဒ္ဓရှင်တော်ဘုရား၏ ညီတော် နန္ဒ ဖြစ်လေ သည်။

            သိဒ္ဓတ္ထနှင့်နန္ဒမှာ ညီနောင်တော်ကြသော်လည်း သူတို့နှစ်ဦး၏ သဘောသဘာဝမှာ ငယ်စဉ်ကတည်းကပင် တောင်နှင့်မြောက်ပမာ ဖီလာဖြစ်လာခဲ့ကြသည်။ သိဒ္ဓတ္ထသည်ငယ်စဉ်ကာလကပင် လောက ကိုငြီးငွေ့ပြီး သစ္စာတရားကို ရှာမှီးလိုသည့်ဆန္ဒရှိခဲ့သည်။ ထီးနန်းစည်း စိမ်ကိုစွန့်ပယ်ပြီး မလျော့သောလုံ့လဖြင့် ဗုဒ္ဓအဖြစ်ကို ရအောင် ကြိုးပမ်း အားထုတ်ခဲ့လေသည်။ နန္ဒကမူ ထိုကဲ့သို့မဟုတ်၊ လောကီ အာရုံကို ခုံမင်တွယ်တာခြင်းမှာ သူ့စရိုက်သူ့ဝသီဖြစ်ခဲ့လေသည်။

ကာမဂုဏ်ရွှံ့တွင်း၌ ကျွံနစ်နေသည့် နန္ဒအား ဗုဒ္ဓကထုတ်ဆယ် ကယ်တင်ခဲ့ရလေသည်။ ယင်းအကြောင်းကို ကဗျာဆရာအဿ ဃောသက “သုန္ဒရနန္ဒ” တွင် အနုပညာမြောက်စွာဖြင့် ကဗျာဖွဲ့ ထား လေသည်။

 

                                                  နန္ဒ၏အကြောင်း

‘သုန္ဒရ နန္ဒတွင်ပါသော နန္ဒ၏အကြောင်းကို အကျဉ်းချုပ်ဖော် ပြရမည်ဆိုလျှင်..... ။

သုန္ဒရီသည် နန္ဒ၏ကြင်ဖက် ဇနီးဖြစ်သည်။ နန္ဒသည် ဗုဒ္ဓ၏ညီ တော်ဖြစ်သည်။ နန္ဒနှင့်သုန္ဒရီသည် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အလွန်တရာပင် ချစ်ခင်မြတ်နိုးကြလေသည်။ တစ်နေ့သ၌ ဗုဒ္ဓသည် နန္ဒအား ကျောင်း တော်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားပြီး ရဟန်းပြုပေးလိုက်လေ၏။

ချစ်သူ နန္ဒပြန်မလာသဖြင့် သုန္ဒရီ အပူမီးတောက်လောင်နေသ ကဲ့သို့ပင် နန္ဒလည်း ချစ်သူ သုန္ဒရီနှင့် ကွဲကွာနေရသဖြင့် အတိဒုက္ခ ရောက်နေရှာသည်။ မအိပ်နိုင် မစားနိုင် တမှိုင်မှိုင်တတွေတွေဖြစ်နေ သည်။ ရဟန်းများက နန္ဒအား တရားပြကြ၏။ သို့ရာတွင် အရာမထင် အချည်းနှီးအလဟဿပင်။

ထိုအခါ ဗုဒ္ဓသည် နန္ဒအား ဟိမဝန္တာတောင်ထက်သို့ ခေါ် ဆောင်သွား၏။ ဟိမဝန္တာတောင်ထက်၌ မျောက်မမျက်ကန်း တစ်ကောင်ကိုပြပြီး ဗုဒ္ဓကနန္ဒအား “နန္ဒ၊ ဒီမျောက်မ မျက်ကန်းနှင့် သင့်ချစ်ဇနီး သုန္ဒရီ ဘယ်သူကလှသနည်း” ဟု မေးလိုက်လေ၏။ နန္ဒကပြုံးပြီး “ဒီမျောက် မမျက်ကန်းနှင့် အရှင်ဘုရား၏ခယ်မတော် ဟာ မနှိုင်းအပ် မယှဉ်အပ်ပါ” ဟု ပြန်လျှောက်ထားလေသည်။

ထို့နောက် ဗုဒ္ဓသည် နန္ဒအား ဟိမဝန္တာတောင်ထက်မှတစ်ဆင့် နတ်ပြည် နတ်လောကသို့ ခေါ်ဆောင်သွားပြန်လေသည်။ နတ် လောက၌ နတ်ကညာများကိုတွေ့မြင်ရသောအခါ ဗုဒ္ဓသည် နန္ဒအား

 

နတ်ကညာများနှင့် သုန္ဒရီ၏ခြားနားချက်ကို မေးမြန်းလေ၏။ ထိုအခါ နန္ဒက “မျောက်မ မျက်ကန်းနှင့် အရှင်ဘုရား၏ ခယ်မတော် မနှိုင်း အပ် မယှဉ်အပ်ဖြစ်သလို ဒီနတ်ကညာများနှင့်လည်း အရှင်ဘုရား၏ ခယ်မတော်ဟာ မနှိုင်းအပ် မယှဉ်အပ်ပါ” ဟု ပြန်လည်လျှောက်ထား လေ၏။

နန္ဒသည် သုန္ဒရီကိုမေ့ပြီး နတ်ကညာများကို စွဲစွဲလမ်းလမ်းဖြစ် သွားလေသည်။ နတ်ကညာများကို ရယူပေါင်းသင်းလိုသည့် အာသာ ဆန္ဒပြင်းပြလာသည်။ ထိုအခါ ဗုဒ္ဓက နန္ဒအား ယင်းနတ်ကညာများကို ရရာရကြောင်း နည်းလမ်းကား တရားအကျင့်ကို ကျင့်ကြံအားထုတ် ခြင်းပင်ဖြစ်၏ဟု ပြောပြလေ၏။

နန္ဒသည် နတ်ကညာများကိုရလိုစိတ်ဖြင့် တရားအကျင့်ကို ကျင့် ကြံအားထုတ်လေသည်။ ထိုအခါ အာနန္ဒာက နန္ဒအား နတ်စည်းစိမ် ဟူသည်မှာ မမြဲကြောင်း၊ တစ်ခဏသာခံကြောင်း၊ ကံကုသိုလ်ကုန်ဆုံး ပါက နတ်ပြည်နတ်လောကက ပြန်ဆင်းလာရတတ်ကြောင်းကို ရှင်း လင်းပြောပြ၏။ နန္ဒသဘောပေါက်သွားလေသည်။ ဗုဒ္ဓအထံတော်မှ တရားအဆုံးအမကို နာကြားရပြီးနောက် တရားအကျင့်ကို ကျင့်ကြံ အားထုတ်သောအခါ နန္ဒသည် ရဟန္တာဖြစ်သွားလေသည်။

 

 

                                                                            မူကွဲသည်

 

           နန္ဒ၏ အကြောင်းအရာသည် ဥဒါန်း၌လည်းကောင်း၊ ဇာတ် တော်တွင်လည်းကောင်း၊ ဓမ္မပဒအဋ္ဌကထာတွင်လည်းကောင်း ပါဝင် သည်။ သို့ရာတွင် ဤ သုန္ဒရနန္ဒ တွင် ဖော်ပြပါရှိသည့် နန္ဒ၏အ

ကြောင်းအရာနှင့် ပါဠိစာပေများတွင်ပါရှိသည့် နန္ဒ၏အကြောင်းအရာ တို့သည် အတန်ငယ်ကွဲပြားခြားနားမှုရှိလေသည်။

သုန္ဒရနန္ဒကဗျာအဖွဲ့ သည် တရားနှင့်အချစ်၏စစ်ပွဲကို သရုပ် ဖော်ထားသည့် ကဗျာအဖွဲ့ ဖြစ်သည်။ နန္ဒ၏စိတ်နှလုံးထဲတွင် ကာမဂုဏ်အာရုံနှင့် တရားဓမ္မတို့သည် တိုက်ပွဲဖြစ်ကြသည်။ အပြီးသတ် တွင်မူ တရားဓမ္မကအနိုင်ရသွားသည်။

“သုန္ဒရနန္ဒ ၌ နန္ဒနှင့် သုန္ဒရီ ချစ်သူမောင်မယ်တို့၏ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦးချစ်ခင်ကြင်နာပုံကို ဖွဲ့ဆိုရာ၌ အောင်မြင်မှုရရှိသကဲ့သို့ပင် ဗုဒ္ဓ ၏တရားအဆုံးအမများကို လှပသော စကားလုံးများဖြင့် ဖွဲ့ဆိုရာ၌ လည်း အောင်မြင်မှုရရှိလေသည်။

 

                                                                     ကဗျာစွမ်းရည်

                   ကဗျာသည် လူသား၏စိတ်နှလုံးကို ဆွဲဆောင်ယူရာ၌ အထိ ရောက်ဆုံးသော၊ အရေးပါအရာရောက်ဆုံးသော လက်နက်ကိရိယာ တစ်ခုဖြစ်သည်။ သို့ဖြစ်၍ ခက်ခဲနက်နဲသည့် အဘိဓမ္မာနှင့် တရားဓမ္မ သဘောများကို ရိုးရိုးလူထု၏နှလုံးအတွင်းသို့ ထွင်းဖောက်ဝင်ရောက် သွားနိုင်စေရန်အတွက် အချို့ ပညာရှင်များသည် ယခင်အခါကလည်း ကဗျာ၏အကူအညီကို ယူဖူးခဲ့ကြလေပြီ။ ယနေ့လည်း ယူနေကြ သည်။ နောင်ကိုလည်း ယူကြပေဦးမည်။ ။

ဤ “သုန္ဒရ နန္ဒ” ကဗျာကိုဖွဲ့သူ အဿဃောသမှာ ထင်ရှား ကျော်ကြားသည့် ဗုဒ္ဓအဘိဓမ္မာ ဆရာကြီးတစ်ဦးဖြစ်၏။ သို့ရာတွင် သူသည် ကဗျာအနုပညာကို လက်မလွှတ်ပေ။ ကဗျာကိုတန်ဖိုးထားပုံ ကို 'သုန္ဒရ နန္ဒ” ကဗျာအဆုံးသတ်တွင် အဿဃောသက အောက်ပါ အတိုင်းရှင်းလင်းပြောပြထားပေသည်။ ။

“လွတ်ငြိမ်းမှုတရားဓမ္မ ဟောပြောချက်များအပြည့်ဖြစ်သော ဤကျမ်းသည် ငြိမ်းချမ်းမှုပေးရန်အတွက် ဖြစ်သည်။ ရွှင်ပျော်မှုပေးရန် အတွက် မဟုတ်ပေ။ စာဖတ်သူများအား ဆွဲဆောင်ရန်အတွက် ဤ ကျမ်းကို ကဗျာအဖွဲ့ဖြင့် ဖွဲ့ ဆိုရေးသားခြင်းဖြစ်သည်။ ဤကျမ်း၌ လွတ်ငြိမ်းမှုတရားဓမ္မများမှတစ်ပါး ကျွန်ုပ်ထည့်သွင်းဖော်ပြထားသည့် အရာများမှာမူ ကဗျာသဘောအရ ရသရှိစေရန်အတွက် ဖြစ်လေသည်။ ဆေးခါးကို သောက်နိုင်ရန်အတွက် အချိုရောထားသကဲ့သို့ ဖြစ်လေသည်”

 

                                                                                  သုန္ဒရ နန္ဒ

          “သုန္ဒရ နန္ဒ”သည် အခန်း ၁၈ ခန်းပါဝင်သည့် ကဗျာအဖွဲ့ ဖြစ် သည်။ ယင်းကဗျာအဖွဲ့၌ ဗုဒ္ဓတရားများကို ပေါ်လွင်ထင်ရှားသော စကားလုံးများဖြင့် သီကုံးဖွဲ့ဆိုထားသည်။ ယင်းကဗျာအဖွဲ့ သည်

ထေရဝါဒအယူအဆကို အဓိကထားပြီးဖွဲ့ သည့် ကဗျာဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ သို့ရာတွင် မဟာယာနသဘောတရားများလည်း ပါဝင် ထည့်သွင်းထားသည်ကို တွေ့ ရပေ၏။

သုန္ဒရနန္ဒ ကဗျာအဖွဲ့ ကို ပထမဆုံးစ၍တွေ့သည်မှာကား နိပေါ ဘုရင်၏စာကြည့်ပိဋကတ်တိုက်၌ဖြစ်၏။ ထိုစာကြည့်ပိဋကတ်တိုက် ၌ သုန္ဒရနန္ဒကဗျာရှေးဟောင်းလက်ရေး ပရပိုက်မူနှစ်ခုကို တွေ့ကြရ

လေသည်။ ထိုမူနှစ်ခုလုံးမှာ မူကောင်းမူသန့်များ မဟုတ်ကြပေ။ ယင်း မူများကို အခြေခံပြီးလျှင် ပဏ္ဍိတ် ပရာပရဆတ် ရှာဆထရီဆိုသူက သုန္ဒရနန္ဒကို တည်းဖြတ်သုတ်သင်ပြီးလျှင် ၁၉၁ဝ ခုနှစ်တွင် ပုံနှိပ်ထုတ် ဝေလိုက်လေသည်။ ထို့နောက်တွင် ဥရောပတိုက်မှ ပညာရှင်ပေါင်း များစွာက သုန္ဒရနန္ဒကဗျာကို ကောင်းမူသန့်ဖြစ်လာအောင် အပင် ပန်းခံပြီး တည်းဖြတ်သုတ်သင်ကြလေသည်။ ၁၉၂၈ ခုနှစ်တွင် မူလ မူဟောင်းများနှင့် သုတ်သင်တည်းဖြတ်ပြီးဖြစ်သည့်မူများကို အခြေခံ ပြီးလျှင် ဒေါက်တာဂျွန်စတန်က သုန္ဒရနန္ဒကဗျာ ကောင်းမူသန့် စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ရိုက်နှိပ်ထုတ်ဝေခဲ့လေ၏။

သုန္ဒရနန္ဒ၌ ကဗျာ၏အင်္ဂါရပ်ဖြစ်သော သိင်္ဂါရရသ၊ သန္တရသ စသည်တို့ အပြည့်အဝပါရှိလေသည်။ သုန္ဒရနတွင် ပါဝင်သည့် ကဗျာအဖွဲ့ အချို့ကို ဤနိဒါန်းတွင် မိတ်ဆက်သဘောဖြင့် ထုတ်နုတ် ဖော်ပြရမည်ဆိုလျှင်...

 

                                                                 မိတ်ဆက်ကဗျာ

                  ဗုဒ္ဓသည် နန္ဒ၏နန်းဆောင်ကို ဆွမ်းခံကြွလာ၏။ သို့ရာတွင် မည်သူကမှ ဆွမ်းမလောင်းသဖြင့် ပြန်လှည့်ထွက်သွားလေသည်။ ထို အကြောင်းကို နန္ဒကြားသိရသောအခါ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပြီး သုန္ဒရီအား စိတ်မချတချဖြင့် ဗုဒ္ဓနောက်သို့ လိုက်သွားလေ၏။ ထို ပန်းချီကားကို သုန္ဒရနန္ဒ၌ ဤသို့ သရုပ်ဖော်ထားသည်။ ။

“ဗုဒ္ဓအား ကြည်ညိုလေးစားသည့် စိတ်ဓာတ်သည် နန္ဒမင်း သားအား ရှေ့သို့ဆွဲခေါ်သွားသည်။ သို့ရာတွင် မယားစိတ်က သူ့ကိုနောက်သို့ ပြန်တုတ်ဆွဲနေသည်။ မရေမရာဖြစ်နေသဖြင့် သူသည် ရှေ့သို့ လည်းတိုးမသွားပေ။ ရပ်တန့်၍လည်းမနေပေ။ လှိုင်းတံပိုးပေါ်၌ ကူးနေသော ဟင်္သာမင်းသည် ရှေ့သို့လည်း တိုးမသွား၊ ရပ်တန့်၍လည်း မနေသကဲ့သို့ ထိုနည်းအတိုင်းပင် နန္ဒ၏ အခြေအနေဖြစ်နေလေသည်” ကို

ရေလှိုင်းသည် ရေပေါ်ကူးသွားနေသည့် ဟင်္သာအား နောက်သို့ ပြန်ပို့သည်။ ကူးခတ်နေသော ဟင်္သာငှက်ကမူ ရှေ့သို့ သွားနေသည်။ ထိုအခါ၌ ဟင်္သာငှက်သည် ရှေ့သို့လည်းတိုးမသွား၊ တစ်နေရာတည်း တွင်လည်း ရပ်မနေနိုင်ပေ။ ထိုဟင်္သာငှက်နှင့် နန္ဒကို ဥပမာပေးလိုက် လေသည်။ အလွန်လှပသည့်ဥပမာဖြစ်ပြီး နန္ဒ၏စိတ်အခြေအနေကို ကွက်ခနဲပြေးမြင်စေခဲ့လေသည်။ ယင်းအသုံးမျိုးကို အတုလိုက်ပြီး ကဗျာဆရာကြီးကာလီဒါသသည် ကုမာရသမ္ဘဝတွင် သုံးနှုန်းဖွဲ့ ဆို ထားသည်ကို တွေ့ရလေသည်။

ယင်းအနက်အဓိပ္ပာယ်ကိုပင် ကဗျာဆရာ အဿဃောသသည် နောက်ထပ်လှပသည့် ဥပမာတစ်ခုဖြင့် ဖော်ပြပြန်လေ၏...

“သုန္ဒရီအား မျက်နှာလွှဲခဲ့ပြီးလျှင် နန္ဒသည် နန်းတော်အောက် သို့ လျင်မြန်စွာဆင်းသက်လာခဲ့လေ၏။ သို့ရာတွင် ခြေကျင်း သံကြားရပြန်သဖြင့် နောက်ဆံတင်းသွားပြန်သည်။ ကာမဂုဏ်အာရုံက သူ့အား တုပ်နှောင်ထားသည်။ သို့ရာတွင် တရားဓမ္မ စိတ်က သူ့ကိုရှေ့သို့ဆွဲဆောင်ခေါ်ငင်နေသည်။ သို့ဖြစ်၍ သူ သည်ရေဆန်ကို လှော်တက်နေရသည့် လှေနာဝါကဲ့သို့ ခဲယဉ်း စွာဖြင့်ပင် ရှေ့သို့သွားနေရလေ၏။”

နန္ဒသည် သုန္ဒရီအား အလွန်တရာချစ်မြတ်နိုးသည်။ သုန္ဒရီ သည် နန္ဒအားမခွဲနိုင် မခွာရက်ပေ။ သူတို့နှစ်ဦး၏ချစ်ခင်ကြင်နာပုံကို ကဗျာဆရာက ဤသို့ ခြယ်မှုန်းရေးပြထားသည်...

“နန္ဒက စက္က၀က်ငှက်ဖိုဆိုလျှင် သူ၏ကြင်ယာသုန္ဒရီက စက္က ဝက် ငှက်မဖြစ်လေသည်။ ဇနီးမောင်နှံနှစ်ဦးသည် တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး အရိပ်တကြည့်ကြည့်ဖြစ်နေကြ၏။ နန္ဒသည် သုန္ဒရီနှင့် ကင်းကွာနေလျှင်လည်းကောင်း၊ သုန္ဒရီသည် နန္ဒနှင့်ကင်းကွာ နေလျှင်လည်းကောင်း၊ လမင်းနှင့်ကင်းကွာနေသည့် ညဉ့်ကဲ့သို့ လည်းကောင်း၊ ညဉ့်နှင့်ကင်းကွာနေသည့်လမင်းကဲ့သို့လည်း

ကောင်း တင့်တယ်ခြင်း မရှိပေ”

သုန္ဒရနန္ဒကဗျာ၌ ဗုဒ္ဓ၏အဘိဓမ္မာနှင့် တရားတော်အချက်အ လက်များကိုလှလည်း လှပ၊ သိလည်းသိလွယ်သည့် စကားလုံးများဖြင့် ဖွဲ့ဆိုရေးပြထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ နိဗ္ဗာန်၏အကြောင်းကို ဤကဲ့ သို့ ရှင်းလင်းထားလေသည်။ ။

“ချုပ်ငြိမ်းသွားသည့် ဆီမီးသည် မြေကြီးပေါ်မှာလည်းရှိမနေ ပေ။ ကောင်းကင်သို့လည်းရောက်မသွား။ ဘယ်အရပ်မျက်နှာများသို့ မှလည်းရောက်မသွား။ ဆီကုန်သွားသည်ဖြစ်၍ ငြိမ်းချမ်းမှုရရှိသွား ခြင်းမျှသာလျှင်ဖြစ်၏။ ထိုနည်းတူစွာ နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်သည့်ပုဂ္ဂိုလ် သည် မြေကြီးပေါ်မှာလည်း ရှိမနေပေ။ ကောင်းကင်သို့လည်း ရောက် မသွား။ ကိလေသာဆီကုန်ခန်းသွားသည်ဖြစ်၍ ငြိမ်းချမ်းမှုရရှိသွား ခြင်းသာလျှင် ဖြစ်ပေ၏”

နိဗ္ဗာန်သဘောကို ဆီမီးနှင့်ဥပမာပေးပြီး လွယ်လွယ်ကလေးပြောပြထားသည်။ အချို့ပုဂ္ဂိုလ်များက သေသည်၏အခြားမဲ့၌ နှစ်လို ဖွယ်ကောင်းသည့် ဘုံလောကတစ်ခုခု၌ နိဗ္ဗာန်ရှိသည်ဟု အထင် အမှတ် မှားနေကြသည်။ အမှန်ကား ယင်းသို့မဟုတ်။ ဤလောက၌ ပင် ကိလေသာဆီကုန်သွားသောကြောင့် နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်သွားရခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ငြိမ်းချမ်းမှုရရှိသွားရခြင်းဖြစ်လေသည်။

နိဗ္ဗာန်နှင့် ဆီမီးဥပမာကိုမူ ကဗျာဆရာသည် ပါဠိပိဋကမှယူပုံ ရသည်။ မဇ္ဈိမနိကာယ် စူဠဟတ္ထိပဒေါပမ သုတ်တွင်လည်းကောင်း၊ မဇ္ဈိမနိကာယ် ဓာတုဝိဘင်္ဂသုတ်တွင်လည်းကောင်း၊ သံယုတ္တနိကာယ် အဂ္ဂိဝစ္ဆဂေါတ္တသုတ်တွင်လည်းကောင်း၊ ဗုဒ္ဓသည် နိဗ္ဗာန်ကို ဆီမီးနှင့် ဥပမာပေးပြီး ညွှန်ကြားဟောပြထားလေသည်။

နန္ဒသည် ရဟန်းပြုလိုက်သော်လည်း ကြင်ယာသုန္ဒရီအား စွဲလမ်းတမ်းတနေသည့်စိတ်က သူ့ကို ဒုက္ခပေးနေသည်။ ရဟန်းဘဝ မှာမပျော်။ ချစ်ဇနီးဆီသို့ သာလျှင် အာရုံရောက်နေ၏။ ထိုအခါ မေတ္တေယျအမည်ရှိ ရဟန်းတစ်ပါးက နန္ဒအား အနိစ္စတရားကို ရှင်းလင်း ပြောပြလေသည်။ ကိုယ်ကာယအမြဲမတည်ပုံကို ကဗျာဆရာ က ဤသို့ဖွဲ့နွဲ့ထားလေသည်။

“သင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ခွန်အားဗလရှိသည်ဟု ထင်မှတ်နေပါ သလော။ ဤကိုယ်ခန္ဓာသည် မြေအိုးထက်ပင် အနှစ်သာရ ကင်းမဲ့၏ဟု ကျွန်ုပ်ထင်သည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုလျှင် မြေအိုး ကို စနစ်တကျထားလျှင် ကြာရှည်လေးမြင့်စွာခံ၏။ ကိုယ်ခန္ဓာ ကမူ စနစ်တကျထားစေကာမူ ကြာရှည်မခံ။ ပျက်စီးယိုယွင်း သွားတတ်၏” “မိမိ၏ သစ်လွင်နေသည့် အရွယ်ကိုကြည့်ပြီး သင်၏စိတ် သည် ကာမဂုဏ်အာရုံခံစားဖို့ရန်အတွက် ရှေးရှုနေသည် မဟုတ်လော။ တောင်ကျချောင်းကဲ့သို့ အဟုန်ပြင်းသည့် ယင်း စိတ်ကို ဟန့်တားထားပါလော့။ ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာသည့်