ပါရဂူ - ဂေါပတိ

ဝတ္ထု၏ အစ

          ဤဝတ္ထုသည် ရွာတစ်ရွာ၏ အကြောင်းဖြစ်သည်။ ရွာ၏အမည်နာမကို မည်သို့ပင်ခေါ်ခေါ် ခေါ်၍ရသည်။ ဇာတ်ဆောင်တို့ကိုလည်း ဘယ်လို အမည်နာမတပ်တပ် တပ်၍ရသည်။ ယင်းသို့ ခေါ်ချင်သလို ခေါ်ခြင်း အားဖြင့်၊ တပ်ချင်သလို တပ်ခြင်းအားဖြင့် ထူးခြားချက် ရှိလာနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။

          ဤဝတ္ထုသည် ကျိန်စာသင့်နေကြသော အပယ်ခံများ၏ ဘဝ ဇာတ်လမ်းဖြစ်သည်။

          အမှန်ပြောရလျှင် ထိုပုဂ္ဂိုလ်များသည် ဆင်းရဲဒုက္ခ၏ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ထည်ဖြစ်သည်။ အပယ်ခံ၊ အနှိပ်ခံဘဝ၏ ရုပ်တု၊ ရုပ်လုံး ဖြစ်သည်။ အနှိပ်စက်၊ အညှဉ်းခံ ဘဝ၏ သက်ရှိအရုပ်ဖြစ်သည်။ ဂေါမတီ၊ ပိရမာ၊ ဦးလေး ဓိမု ယင်းရုပ်ပုံအားလုံးသည် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်း အဖြူ၊ အမည်းကောက်ကြောင်းများကို အချိန်သမယ စုတ်တံဖြင့် ရေးဆွဲထားသော ပန်းချီ ပုံများ ဖြစ်ကြသည်။

          အဘိုးကြီး ဦးလေးအိမူသည် ယင်းဒုက္ခဇာတ်လမ်း၏ သက်သေ အဖြစ်ဖြင့် ယနေ့ထက်တိုင် အသက်ရှင်လျက် ရှိနေသေးသည်။ တစ်ထွာ တစ်ညိုလောက်မြေကွက်ကလေးကို ညွှန်ပြရင်း ဦးလေးဓိက ပြောပြသည်။

          “ဒီနေရာမှာပေါ့ သူတို့တဲအိမ်ကလေး ရှိခဲ့တာ။ တဲအိမ်ကလေးမှာ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် နေကြတယ်။ အစ်ကိုရဲ့ နာမည်က ပိရမာလို့ခေါ်တယ်။ ညီရဲ့ အမည်ကတော့...”

          ထိုမျှသာပြောပြီး ဦးလေးဓိမူသည် မည်ကဲ့သို့သော အကြည့်မျိုးဖြင့် သုညထဲ မျှော်ကြည့်ရှုနေသည် မသိပေ။

          မြေကွက်ထဲတွင် ရှင်သန်ကြီးထွားနေကြသော မြက်ပင်ကြီးများနှင့် ဆူးပင်များ ပေါက်နေကြသည်။ သစ်ပင်တစ်ပင်မှာမူ မြေကြီးနှင့် ပြုလုပ် ထားသော နံရံမှ ကျော်၍ မြေကွက်ဘက် စောင်းငဲ့ကြည့်နေသည်။

          ယနေ့အချိန်၌ပင် စားဖိုများကို တွေ့နေတုန်းပင်။ အေးသော သံသည် ပူနေသည်။ ပူသော သံ၏ အပေါ်တွင် အေးသော သံဖြင့် ထုနှက်နေ ကြသည်။ မီးဖွားကလေးများ ဖွားခနဲ ဖွားခနဲ ဖြာထွက်နေသည်။

          အဝေးရှိ အမိုက်မှောင်ထဲတွင် လူရိပ်လိုလို အရိပ်တစ်ရိပ် မကြာခဏ | ပေါ်ပေါက်လာသည်ကို တွေ့ရသည်ဟုဆိုသည်။ ထိုသို့တွေ့သည့်အခါတိုင်း ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ဝိုက်က လူများသည် ကြက်သီးမွေးညင်းထပြီး အိမ်တံခါး အလုံပိတ်လျက် ကုပ်ကုပ်ကလေး ဖြစ်နေကြသည်။

          ဂေါမတီ၏ ဖြစ်ရပ်အမှန်ကို ကျွန်ုပ် အမှန်အတိုင်း မရေးပေ။ အကယ်၍ အမှန်အတိုင်းရေးလျှင် လူတွေက အမှန်ဟု ယူဆကြလိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် သူ၏ အဆုံး အပိုင်းအခြားမဲ့ အညှဉ်းပန်းအနှိပ်စက်ခံ ဘဝကို အချို့နေရာများ၌ ခပ်မှိန်မှိန် ခပ်ဟော့ဟော့ ဖော်ပြထားသည်။

          အပြစ်ကို ကျူးလွန်မိသည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ ယင်းသို့ ပြုလုပ် ရခြင်းမှာလည်း ဤဖြစ်ရပ်မှန် သို့မဟုတ် တကယ့်ဇာတ်လမ်းကို လုပ်ကြံရေးသားထားခြင်း ဖြစ်သည်ဟု အထင်မှား အမြင်မှား ဖြစ်သွားမှာ စိုးရိမ် သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

          ဂေါမတီ ယခု ဘယ်ရောက်သွားပြီနည်း။ ကုန္ဒူ ဘာဖြစ်သွားသနည်း၊

          ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်ပင် မသိပေ။ နေ့ရက် မကြာခင်က ဂေါမတီ တစ်ခါ တုန်းက နေထိုင်ခဲ့သော ရွာသို့ ကျွန်ုပ် ရောက်သွားသည်မှာ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။ သူ၏ မိခင် အဘွားအို ကွယ်လွန်သွားသည်မှာ မကြာသေးပေ။ ရွာသူရွာသားများအား ဂေါမတီအကြောင်း မေးမြန်းစုံစမ်းကြည့်သောအခါ ဘာမှ ရေရေရာရာ မသိရပေ။

          ထိုရွာက အနည်းအကျဉ်း စာသင်ဖူးသည့် လူများက သူတို့ရွာ၏ အတွင်းရေးကို ဘာကြောင့် လူသိအောင် လုပ်ရသနည်း၊ ဘာကြောင့် သတင်းစာတွင် ရေးသားဖော်ပြရသနည်း၊ ဂေါမတီ၏ အကျင့်စာရိတ္တကို ဘာကြောင့် မဲ့စွန်းထင်းအောင် လုပ်ရသနည်းဟု ကျွန်ုပ်ကို လက်ညှိုး ငေါက်ငေါက် ထိုးကြသည်။

          ဂေါမတီ၏ အကျင့်စာရိတ္တ မဲ့စွန်းထင်းအောင်လုပ်သည့် အမှားကို ကျွန်ုပ် ဘယ်မှာကျူးလွန်နိုင်ပါမည်နည်း။ ဂေါမတီသည် သစ္စာရှိ မည်သည့် တော်ဝင်ဇနီးမယားထက်မဆို အဆင့်မြင့်သူ ဖြစ်သည်။

          “ဆပွတာဟိက ဟိန္ဒူစတန်” အပတ်စဉ်၌ ဤဝတ္ထုကို ဖော်ပြသော အခါ စာဖတ်သူများထံက စာပေါင်းများစွာ ကျွန်ုပ် လက်ခံရရှိသည်။ ကျေးရွာတစ်ရွာ၏ ရိုးစင်းသော ဤဇာတ်လမ်း၌ စာဖတ်သူများအား ဤမျှ ရင်နှင့်သွားစေသည့် မည်သည့်အချက်အလက်များ ပါဝင်နေ၍နည်း။ ကျွန်ုပ် ယခုထက်ထိ သဘောမပေါက်ပေ။ “ချာယာမတ်ချူနာမန်' ၏ နောက်တွင် ကျွန်ုပ်အတွက် ဒုတိယအကြိမ် အံ့သြရခြင်း ဖြစ်သည်။

          သာမန် စာဖတ်ပရိသတ်နှင့် အတူတကွ ပညာတတ်ပိုင်းကလည်းဤဝတ္ထုကို နှစ်သက်သဘောကျသည်ဟု သိရသဖြင့် ကျွန်ုပ် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အလွန်ကံထူးသူဟုပင် ယူဆမိသည်။ ကျွန်ုပ်အနေနှင့် စာဖတ်ပရိသတ် ထံမှ အပိုင်းအခြားမဲ့ မေတ္တာစေတနာကို ရရှိခြင်းသည် မည်သည့် စာရေး ဆရာအတွက်မဆို ဣသာမစ္ဆရိယစိတ် ဖြစ်ပွားလာနိုင်စရာအကြောင်း ဖြစ်နေသည်။

          ကျွန်ုပ်သည် စာပေကို ဖြေဖျော်မှုအတွက် သက်သက်ဟု သဘော မထားပေ။ 'မစ်ရှင်' အဖြစ်ဖြင့်သာလျှင် စာပေကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ဂဏန်းမဲ့ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုများ ဝန်းရံနေသော ငဆွံ့အား၊ အအား အသံ ထွက်လာစေရန် ကျွန်ုပ် ကြိုးစားအားထုတ်မည်။ ကျွန်ုပ်၏ နာကျင်မှုသည် သူတို့၏ နာကျင်မှုနှင့် တသီးတခြား ခွဲခြား၍ ဘယ်မှာရမည်နည်း။ အမှန်မှာ သူတို့၏ "မီဒီယမ်” ဖြင့် ကျွန်ုပ်သည် မိမိ၏ နာကျင်မှု၊ မိမိ၏ ဒုက္ခ ဝေဒနာကို စကားလုံးတပ်ပေးရန် ကြိုးစားအားထုတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။

.           ယင်း ဘဝ 'နာ' သူတို့၏ နာကျင်မှု သို့မဟုတ် ဒုက္ခဝေဒနာနှင့် ပတ်သက်၍ စာဖတ်သူအား မဆိုစလောက် စဉ်းစားတွေးခေါ်စေနိုင်သည် ဆိုလျှင် ကျွန်ုပ်၏ ကြိုးပမ်းမှုသည် မအောင်မြင်မှု သက်သက်နှင့် ချည်း ရင်ဆိုင်ရမည် မဟုတ်ပေ။

ဟိမန်ရှုဂျိုရှီ

          ယခင်ကလည်း အလားတူ အဖြစ်မျိုး ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။

          ညဉ့်အချိန်မတော် အဖော်မပါဘဲ တစ်ယောက်တည်း နှစ်ကြိမ်၊ သုံးကြိမ် လာဖူးသည်။ ထိုအကြိမ်များကလည်း မိခင်သည် ယခုကဲ့သို့ပင် ထိတ်ထိတ်ပျာပျားနှင့် မေးခဲ့သည်။

          “ဂေါမု၊ အဖော်မပါဘဲ ဘာဖြစ်လို့ အခုလို တစ်ယောက်တည်း လာရ တာလဲ"

          မိခင် အဘွားကြီး၏ နွမ်းခြောက်နေသော နှုတ်ခမ်း ဟသွားသည်။ ဂေါမတီသည် တွန့်ကြောင်းများ ဖုံးအုပ်နေပြီး ညှိုးနွမ်းနေသည့် မိခင်၏ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်နေသည်။

          “သမီးလို ကံဆိုးမကို ဘယ်သူက လိုက်ပို့မှာလဲ။ မရဏမင်း ကတောင် လိုက်ပို့မှာ မဟုတ်ဘူး”

          ဝက်သစ်ချအခေါက်ကဲ့သို့ ကြမ်းတမ်းခက်တရော်နေသော လက်ဝါး နှစ်ဖက်ဖြင့် မျက်နှာကိုအုပ်ပြီးလျှင် ဂေါမတီသည် ကလေးငယ်တစ်ယောက်ပမာ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုနေရှာသည်။ မိခင်က သူ့သမီးကို နားချနေသည်။

          “မိန်းမသားအတွက် လင်ယောက်ျားရဲ့ အိမ်ဟာ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ရာ ဖြစ်တယ်။ ဘယ်လို အခြေအနေမျိုးနဲ့မဆို ကိုယ့်အိမ်မှာပဲ နေရတယ်။ နေ့ရှိ သမျှ တစ်သမတ်တည်းတော့ ဘယ်နေကြရမလဲ။ တွေ့သမျှ အခက်အခဲကို အောင့်အည်းသည်းညည်းခံပြီး နေမှပေါ့ " “ဘယ်လောက်အထိ သည်းညည်းခံပြီး နေရမှာလဲ”

          အစိတ်စိတ် အပြာပြာ စုတ်ပြပြီး ညစ်ပေနေသည့် အင်္ကျီစကို လှန် ပြီးပြသည်။

          “ ဒီမှာကြည့်စမ်း၊ မွေးကင်းစကတည်းက အမေ သမီးကို မြေကြီးထဲ ( ဘာဖြစ်လို့ မြှုပ်မပစ်လိုက်သလဲ။ မြေကြီးထဲ မြှုပ်ပစ်လိုက်ရင် သမီး အခုလို ဒုက္ခခံရမှာ မဟုတ်ဘူး”

          သမီး၏ ပန်းပွင့်ကဲ့သို့ နူးညံ့သော ကိုယ်ပေါ်တွင် အညိုအမည်း စွဲနေသည့် အကျိုးများကို တွေ့ရသောကြောင့် မိခင်သည် ကြက်သီးမွေးညင်း ထသွားသည်။ ဖွာလန်ကြဲနေသော တဘက်အနားဖြင့် မျက်ရည်ကိုသုတ်ပြီး ပြောလိုက်လေသည်။

          “ဘယ်လိုကံကြမ္မာနဲ့များ မွေးလာရတာလဲ မသိဘူး။ ဘယ် ဘီလူး သဘက်တွေရဲ့ အနှိပ်စက်ခံခဲ့ရတာလဲ။ သမီးကို သူတို့ နုပ်နုပ်စဉ်းပြီး စားပစ်လိုက်ကြလိမ့်မယ်ထင်တယ်”

          မိခင်က တစ်ဖန် သာဓကအမျိုးမျိုးပြလျက် သမီးကို နားချနေ ပြန်သည်။ သို့သော်လည်း ယခုတစ်ကြိမ်၌မူ ဂေါမတီသည် ယခင်ကထက် မခံမရပ်နိုင် ဖြစ်နေသည်။ သူ့ယောက်ျားရှေ့၌ပင် ယောက္ခမယောက်ျား သူ၏ညီက သူ့ကို ဆူးကိုင်းကို လုပ်ထားသည့် တုတ်ကြီးနှင့် ရိုက်သည်။ ယောက္ခမမိန်းမ သူ၏ ညီမက သူ့ဆံပင်ကို ဆွဲဆောင့်ပြီး ကြိမ်းမောင်းသည်။

          “ဒီအမျိုးယုတ်၊ ဘယ်အိမ်တွေက ထမင်းသိုး ဟင်းသိုးတွေစားပြီးဒီရောက်လာတယ် မသိဘူး။ ဂိုဒလိကပြောတယ်။တောစောင့် ပတရောက်လ် နှင့်အတူ မနေ့က တောထဲလျှောက်လည်နေတယ်တဲ့။တိရစ္ဆာန်ဆရာဝန်နဲ့လဲ ဘာတွေ တီးတိုးတီးတိုး ပြောနေတယ် မသိဘူး။ ငါတို့မျက်နှာကို အိုးမည်း လာသုတ်နေတယ်။ ဒါလောက် နန့်ကြောဆွဲရသလား”

          တုတ်နှင့်တစ်မျိုး၊ လက်သီးနှင့်တစ်ဖုံ ဂေါမတီ အရိုက်အနှက် ခံနေ ရသည်။ ကျေးရွာမှူးရာမ် ရောက်မလာလျှင် အားလုံးပေါင်းပြီး သူ့ကို အမြဲ ဖျက်ကြမလားမသိပေ။ကျေးရွာမှူးက ကြားဝင်လိုက်သည့်အတွက် မတီ အသက်ချမ်းသာ ရသွားသည်။

          ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသော ပိရမာသည် အ အကဲ့သို့ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောပေ။ သူ့အမေကို ထိုးနှက် ရိုက်ပုတ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်ဖြစ်၍ ကုနူးသည် နံရံတွင် ကပ်ပြီး နေသည်။ ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့နေသဖြင့် ငိုတောင် မငိုရဲရှာပေ။

          မလုံမလဲ ကောက်ရိုးတံ၏ ထောင့်တစ်ထောင့်တွင် ဂေါမတီသည် သူ၏ လူမမည်သားငယ်ကလေးကို ရင်ခွင်ဖြင့်အပ်လျက် တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေသည်။ အနီးတွင်ရှိသော ပိရမာကမူ တစ်ညလုံး ချောင်းတဟွတ်ဟွတ် ဆိုးနေသည်။

          ဂေါမတီသည် မည်သူ့ကို ပြောမည်နည်း။ 'တိရစ္ဆာန် ဆရာဝန်ထံ မိမိလင်ယောက်ျားအတွက် ဆေးသွားတောင်းခြင်း" ဖြစ်သည်ဟူသော ရှင်းလင်းပြောပြချက်ကို မည်သူက နားထောင်မည်နည်း။ ဆေးတောင်း ခြင်းက လွဲ၍ တိရစ္ဆာန်ဆရာဝန်နှင့် မည်သို့မှ အဆက်အသွယ် မရှိပေ။

          တောထဲတွင် ပတရောက်လ်၏ အရိပ်အယောင်ကို မတွေ့ရသည် မှာလည်း တစ်ပတ်လောက် ရှိသွားပြီ။ ရွာထဲက မိန်းမတစ်သိုက်နှင့် တောထဲ မြက်ရိတ်သွားသည်။ ထိုမိန်းမတစ်သိုက်နှင့်ပင် အတူ အိမ်ပြန်လာသည်။ သူ့ကို ဂိုဒလီ ဘယ်မှာတွေ့လို့လဲ၊ ဘယ်တုန်းက တွေ့လို့လဲ။ ဂိုဒလီကသာ ပတရောက်လ်ဆီက အရှက်မရှိ 'ဘီရီ” တောင်းသောက်သည်။