ပါရဂူ - ဂါမဏိ

အခန်း (၁)

ကျောင်းသင်္ခမ်းတွင် ပေါက်နေကြသော သစ်ပင်ကြီးများသည် ခေမာအား စိတ္တလပဗ္ဗတ တောင်ပေါ်က စေတီကို လှမ်းမဖူးနိုင်အောင် ကာဆီးထားကြသည်။ ခေမာသည် နောက်ကလိုက်လာသောလှည်းကို လှမ်း ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုလှည်းပေါ်၌ သင်္ဃဒတ္တနှင့် သုမေဓာတို့ ပါလာကြ သည်။ သင်္ဃဒတ္တနှင့် သုမေဓာတို့၏ အာရုံသည် နောက်ဘက်ကျန်ခဲ့သည့် လမ်းပေါ်ရောက်နေကြဟန်တူသည်။ ခေမာသည် သယံဒတ္တနှင့် သုမေဓာတို့ လှမ်းကြည့်နေကြသော အရာဝတ္ထုကို မမြင်ရပေ။ သင်္ဃဒတ္တနှင့် သုမေဓာတို့ စီးလာသောလှည်းက လမ်းကို လှမ်းမမြင်ရအောင် ကာထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

တစ်မျှော်တစ်ခေါ်ကြီး ပြန့်ပြူးတည်ရှိနေသော စပါးခင်းများသည် လည်းကောင်း၊ လေအလာတွင် ယိမ်းနွဲ့ လှုပ်ရှားနေကြသော သစ်ရွက်စိမ်း များသည်လည်းကောင်း၊ လမ်း၏တစ်ဖက်၌ ရှိနေကြသည်။ စပါးခင်းကြီး ကိုဖြတ်လျက် ခရီးအလှမ်းဝေးသောနေရာ၌ အာကာသစေတီကြီးသည် အာကာသကောင်းကင်ပြင်အထိ ထိုးတက်တည်ရှိနေသည်။

တစ်ခဏမျှကြာသောအခါ တစ်လမ်းလုံးကို ဖုန်မှုန့်များ ထစေပြီးလျှင် အသော့နှင်လာသော မြင်းစီးသူရဲကောင်းသည် နွားလှည်းနှစ်စီး ကို မီလာသည်ဖြစ်၍ သူတို့စီးလာသောမြင်းများကို ဇက်သတ်ပြီးလျှင် အရှိန် အဟုန် လျှော့ပစ်လိုက်ကြသည်။

ခေမာသည် လှည်းထဲရောက်လာသော ဖုန်မှုန့်များ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသဖြင့် ချောင်းတဟွတ်ဟွတ် ဆိုးနေသည်။ သူ၏ အိမ်စေ မိန်း ကလေးကလည်း ချောင်းဆိုးသည်။ အိမ်စေမိန်းကလေး ချောင်းဆိုးခြင်း မှာ ဖုန်မှုန့်များ ဒုက္ခပေးသောကြောင့် ဆိုးခြင်းမဟုတ်ဘဲ သူ့သခင်မ လုပ် သည့်အတိုင်း ရောယောင် အတုလိုက်လုပ်လိုသောကြောင့် မဆိုးချင် ဆိုးချင် နှင့် တမင်တကာ ချောင်းဆိုးပြနေခြင်းဖြစ်သည်။

လှည်းမောင်းသမားသည် မြင်းနှစ်ကောင် ဣန္ဒြေရရ ပုံမှန်ခြေလှမ်း လှမ်းနေပုံကို စိတ်ဝင်စားနေပုံရသည်။ သီရိနာဂနှင့် ခေမာတို့သည် မြင်းချော နှစ်ကောင်ဆီ အာရုံရောက်နေကြသည်။ ကလေးမလေးအရွယ်မျှသာ ရှိသေး

သော အိမ်စေကမူ မြင်းနှစ်ကောင် အမြီးနှင့် လမ်းပေါ်တွင် တစ်လုံးပြီး တစ်လုံးကျလာသော မြင်းချေးတုံးများကို ပိုပြီးစိတ်ဝင်စားနေသည်။ မြင်းနှစ်ကောင်သည် ခွာကို မှန်မှန်ချပြီး ခြေလှမ်းလှမ်းနေကြသည်။ အမြီးမှာမူ ဝေ့ဝိုက်ပြီး လှုပ်ယမ်းနေသည်။

ရှေ့က မြင်းစီးသူရဲသည် မျိုးကြီးဆွေကြီးထဲက ဖြစ်ပုံရသည်။ သို့သော်လည်း အသက်အရွယ်ငယ်ငယ်ကလေးပင် ရှိသေးသည်။ ဒုတိယ မြင်းပေါ်က လူမှာမူ သန်မာထွားကျိုင်းသော လူရွယ်တစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ သူ၏ခါးတွင် ချိတ်ဆွဲထားသော ဓားရှည်သည် မြင်းခွာ၏ စည်းချက်အတိုင်း ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေသည်။

သင်္ဃဒတ္တက ရှေ့က လှည်းကို လှမ်းပြီး အရိပ်အမြွက်ပြလိုက် သည်။ သီရိနာဂ လှည့်ကြည့်သောအခါ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်သည်။ O “သားတော် ဂါမဏိ”

လေသံနှင့် ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း သီရိနာဂသည် သူ့ မိတ်ဆွေ၏ နှုတ်ခမ်းကိုအကဲခတ်လျက် အဓိပ္ပာယ် သိရှိနားလည်သွားသည်။ ခေမာက မရိပ်မိပေ။ သို့ရာတွင် သူ့ယောက်ျားပြောပြချက်အရ ရှေ့က မြင်းစီး လာသူမှာ သားတော် ဂါမဏိဖြစ်သည်ဆိုသည်ကို သိရှိသွားသည်ဖြစ်၍ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်သွားသည်။ သူ၏ ပီတိသောမနဿသည် ဝမ်းသာလုံး ဆို့မတတ် အခြေအနေဖြစ်သွားပြီးလျှင် ရင်ခုန်သံလည်း မြန်လာသည်။ သားတော် နောက်ဘက်ပြန်လှည့်ကြည့်ပါစေဟု ခေမာ ဆုတောင်းနေသည်။ ခေမာ၏ ဆုတောင်းကို ရိပ်မိသွားသလားမသိ၊ သားတော်သည် နောက်ဘက် ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

လှည်းနှစ်စီးလုံး၏ ရှေ့၌ ပန်းများထိုးစိုက်ထားသည်ကို တွေ့ရ သည်ဖြစ်၍ လှည်းပေါ်က လူများမှာ ဘုရားဖူးခရီးသည်များဖြစ်ကြောင်း သားတော် သိရှိသွားသည်။ ပျိုပျိုရွယ်ရွယ် လင်မယားနှစ်ယောက် မိမိကို တလေးတစားကြည့်နေသည်ကိုလည်း သားတော် တွေ့မြင်သွားသည်။ သားတော်၏ နှုတ်ခမ်းတွင် အပြုံးပေါ်လာသည်။

“သားတော်ကို မြင်ဖူးတာ နှစ်ကြိမ်ရှိသွားပြီ။ အခုအကြိမ်ဟာ ဒုတိယအကြိမ်ဖြစ်တယ်” ခေမာက ပြောလိုက်သည်။ “သားတော်က အခုတော့ လူပျိုဖြစ်နေပြီ။ ကျွန်မ သတိရနေတုန်းပဲရှိသေးတယ်။ တိဿစေတီ ထီးတင်ပွဲတုန်းက ဝိဟာရ မဟာဒေဝီမိဖုရားကြီး သားတော်နှစ်ပါးကို လက် တစ်ဖက်စီဆွဲပြီး လာကြည့်တယ်” ။

“ခြောက်နှစ်တောင် ကြာသွားပြီပဲ။ အဲဒီတုန်းက မင်းက ဘယ်ကို ရောက်သွားတာလဲ”

“အဲဒီအချိန်တုန်းက ကျွန်မ အပျိုဖြစ်နေပြီ။ အဖေက ကျွန်မကို ခေါ်သွားတယ်”

“ဟုတ်လား ခေမာ၊ အဲဒီတုန်းကနှင့် အခု မင်း ဘယ်လိုပြောင်းလဲ မှု ရှိလာသလဲ” သီရိနာဂက စလိုက်သည်။

ခေမာသည် မည်သို့မှ ပြန်မပြောပေ။

လွန်ခဲ့သည့် လေးနှစ်ခန့်က ကွယ်လွန်သွားသော သူ၏ ဖခင်ကို သတိရလာသည်ဖြစ်၍ ခေမာ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ သူ၏ ဖခင် သည် လှည်းနှင့် ခရီးသွားနေစဉ် ဓားပြအတိုက်ခံရသည့်အတွက် ဓားပြ များ၏ လက်ချက်နှင့် ကြေကွဲဖွယ် သေဆုံးသွားရပြီး သုံးရက်ကြာမှာ ပုပ် ပွနေသော ရုပ်အလောင်းကို မင်းချင်း ယောက်ျားသုံးယောက်က အိမ်ပို့ ပေးကြသည်။ အလောင်းကို ကြီးမှူး မီးသင်္ဂြိုဟ်သူမှာ သင်္ဃဒတ္တ၏ ဖခင်ဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် မင်းချင်းယောက်ျားများက ဘုရင့်အမိန့်နှင့် ဓားပြများ ကို ရှာဖွေဖမ်းဆီးပြီး သုတ်သင်ပစ်လိုက်ကြသည်။ သီရိနာဂနှင့် သင်္ဃဒတ္တ တို့သည် ထိုအချိန်မှစ၍ နုနွံဂါမရှိ သူတို့၏ဆရာအိမ်တွင် မိတ်ဆွေ သူငယ်ချင်း ဖြစ်လာကြသည်။ ခေမာအား မည်သည့်အခါမှ တပ်မက်သော အကြည့်ဖြင့်မကြည့်သော သင်္ဃဒတ္တသည် ခေမာနှင့် သီရိနာဂတို့ လက်ထပ် ထိမ်းမြားရန် ကြိုးစားအားထုတ်ခဲ့သည်။

စိတ္တလပဗ္ဗတ စေတီအထိ ခရီးတစ်လျှောက်၌ ခေမာသည် အတိတ် ကအကြောင်းကို လေးလေးနက်နက် ပြန်လည်တွေးတောနေမိသည်။ ခြောက်နှစ်ကြာအချိန်ကာလအတွင်း ခေမာသည် အရွယ်ရောက်လာသည်။ လက်ထပ်ထိမ်းမြားသည်။ ယခုတော့ ကိုယ်လေးလက်ဝန်ပင် ရှိလာပြီ။

ကျောင်းသင်္ခမ်းထဲ ဝင်ရောက်လာသောအခါ သားတော်သည် မြင်း ပေါ်က ခုန်ဆင်းပြီးလျှင် မြင်းဇက်ကြိုးကို မိမိနှင့်အတူပါလာသူ အဖော်အား လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ဓားကို ကုန်းနှီးတွင် ချိတ်ထားခဲ့ပြီးလျှင် ဖိနပ်ချွတ် လျက် အဖော်ပါလာသူအား တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး ရေကန်သို့ သွားသည်။ ရေကန်တွင် လက်နှင့်ခြေကို ဆေးကြောပြီးလျှင် သားတော်သည် သစ်ပင် အကွယ်တွင် ပျောက်သွားသည်။

သုမေဓာသည် ချုံဘေးတွင် ဒရယ်လေးတစ်ကောင်ကို တွေ့မြင် သည် ဖြစ်၍ ခေမာကို ပြလိုက်သည်။ ခေမာကြည့်လိုက်သောအခါ ဒရယ် လေးတစ်ကောင်ကိုမျှသာမကဘဲ ခပ်လှမ်းလှမ်း၌ မြက်စားနေသော သမင် ဖိုနှင့် သမင်မကလေးကို လှမ်းတွေ့ရသည်။ အိမ်စေမိန်းကလေးသည် ပန်းပွင့် များ ထည့်ထားသော လင်ပန်းကို ရင်သားနှင့်ကပ်လျက် ကိုင်ပြီးလျှင် မြင်းနှစ်

ကောင်ကို ရေတိုက်ရန် ရေကန်သို့ ဆွဲခေါ်သွားသော လုလင်ကို ကြည့်နေ သည်။ ထိုလုလင်သည် မြင်းတစ်ကောင်ကို ပခုံးပေါ်ထမ်းတင်သွားနိုင်

လောက်အောင်ပင် ခွန်အားဗလနှင့် ပြည့်စုံသူဖြစ်ပါကလားဟူ၍ မိန်းကလေး က တွေးနေမိသည်။

သီရိနာဂနှင့် သင်္ဃဒတ္တတို့သည် မြင်းနှစ်ကောင် အေးအေးဆေး ဆေး ရေသောက်နေကြသော ရေကန်ရှိရာသို့ လျှောက်သွားကြသည်။ မြင်း နှစ်ကောင်၏အနီး၌ ထိုအားကောင်းမောင်းသန်လုလင်သည် ကန် ရေပြင်ပေါ်တွင် ငုံ၍ မျက်နှာသစ်နေရင်းက သူ့ကို ကြည့်နေသော လူစိမ်းနှစ်ယောက်ကို တွေ့သွားသည်။

ပထမဦးစွာ စကားစပြောသူမှာ သင်္ဃဒတ္တဖြစ်သည်။

“ကျွန်ုပ် တိဿဝက သင်္ဃဒတ္တပါ။ မဟာဂါမနှင့် ဂုတ္တမာလ ကြား သွားလာနေတဲ့ ယာဉ်များကို အုပ်ချုပ်ရတဲ့လူဖြစ်ပါတယ်။ ဂုတ္တမာလ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး သင်္ဃမိတ္တဟာ ကျွန်ုပ်ဖခင်ဖြစ်ပါတယ်။ သူကတော့ ကျွန်ုပ် မိတ်ဆွေ ကဇရဂါမက သီရိနာဂဖြစ်ပါတယ်။ လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးကို ကျယ် ကျယ်ပြန့်ပြန့် လုပ်နေတဲ့လူဖြစ်ပါတယ်။ သူပိုင်လယ်မြေလည်း သုံးယူဇနာ ပတ်လည်လောက် ရှိပါတယ်။ အရင်က ကျွန်ုပ်မိတ်ဆွေကို မတွေ့ဖူး၊ စကား မပြောဖူးပေမယ့် မိတ်ဆွေဟာ ဘုရင့်စစ်သည်သူရဲကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ် တယ်ဆိုတာကိုတော့ ကျွန်ုပ် ခန့်မှန်းကြည့်လို့ရပါတယ်။ မိတ်ဆွေက သေနာ ပတိ သူရနိမလမဟုတ်လား”

“မိတ်ဆွေ ကျွန်ုပ်ကို ဘယ်လိုလုပ်သိနေတာလဲ” သူရနိမလက တအံ့တသြ မေးလိုက်သည်။

“ဂေါထမ္မမှတစ်ပါး တခြားသေနာပတိတွေ အားလုံးကို ကျွန်ုပ် မြင်ဖူးတယ်။ နန္ဒီမိတြက ကျွန်ုပ်မိတ်ဆွေပါ။ ကျွန်ုပ်တို့ နာဂပဗ္ဗတမှာ ကျင်းပ ပြုလုပ်တဲ့ ဂိရဂ္ဂသမ္မဇ္ဇာပွဲသဘင်မှာ အသိအကျွမ်း ဖြစ်သွားကြတယ်”

သူရနိမလသည် သင်္ဃဒတ္တနှင့် သီရိနာဂကို နှုတ်ဆက်စကား ပြောနေစဉ် ခပ်လှမ်းလှမ်း၌ ရပ်နေကြသော မိန်းမနှစ်ယောက်ကို တွေ့မြင် သွားသည်။

“မိတ်ဆွေတို့ စိတ္တလပဗ္ဗတ ဘုရားလာဖူးကြတာလား” “ဟုတ်ပါတယ်”

သူရနိမလသည် သီရိနာဂ၏ စိတ်ထွေပြားနေသည်ဟု ထင်ရ သော မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

“မိတ်ဆွေက ခတ္တိယမျိုးထင်တယ်” “ဟုတ်ပါတယ်”

“ဒီတစ်ခါ ဂိရဂ္ဂ သမ္မဠာ ပွဲသဘင် ကျင်းပရင် ကျွန်ုပ်ကို ဖိတ် ကြပါလား။ အဲဒီပွဲအကြောင်း ကြားတော့ ကြားဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခါမှမရောက်ဖူးဘူး”

သီရိနာဂ မျက်နှာမကောင်းဖြစ်သွားသည်ကို သူရနိမလ တွေ့မြင် သွားသည်။ သီရိနာဂ အဘယ့်ကြောင့် မျက်နှာညှိုးသွားသည်ဆိုသည်ကို သင်္ဃဒတ္တက သိရှိနားလည်သည်။ ထို့ကြောင့် ရှင်းမပြဘဲနေ၍ မဖြစ် တော့ပေ။

“သေနာပတိ၊ ဂိရဂ္ဂသမ္မဠာပွဲဆိုတဲ့ စကားလုံး ကြားလိုက်ရတာ နဲ့ ကျွန်ုပ်မိတ်ဆွေ စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ်သွားရတယ်။ အဲဒီအကြောင်း ပြော ပြရတဲ့ ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်လည်းပဲ စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရတယ်။ ဘုရင် ဂေါ ထာဘယ ကဇရဂါမက ဘုရင့်သားတော် ဆယ်ပါးကို သတ်ပစ်လိုက်တယ် ဆိုတဲ့သတင်းကို သေနာပတိ ကြားကောင်းကြားပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီအဖြစ် အပျက် ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကတော့ ကရိန္ဒနဒီမြစ်နားက ကရိန္ဒ တောင်ပေါ်မှာ။ အဲဒီနေရာဟာ ပင်လယ် တိတ် သို့မဟုတ် အိန္ဒိယပင်လယ်လှိုင်းတံပိုးတွေ အစဉ်ထာဝရ ရိုက်ခတ်နေတဲ့နေရာဖြစ်တယ်။ သားတော် သီရိနာဂရဲ့ ခမည်း

တော်က ညီတော် နောင်တော် ဆယ်ယောက်ထဲက အငယ်ဆုံး ဖြစ်တယ်။ ညီတော် နောင်တောင် ဆယ်ယောက်ပျော်ပွဲစားပြီး အနားယူနေတဲ့အချိန်မှာ ဘုရင် ဂေါထာဘယ လူတွေ အငိုက်ဝင်စီးကြတယ်။ အခုဒီမှာ ကျွန်ုပ်နှင့် အတူရှိနေတဲ့ ကျွန်ုပ်မိတ်ဆွေဟာ အဲဒီနေ့က အသတ်ခံကြရတဲ့ ညီတော်

နောင်တော်တွေထဲက အငယ်ဆုံး ဘုရင့်သားတော် အသိကရဲ့ သားဖြစ် တယ်။ ခတ္တိယ သွေးစွန်းသွားတဲ့ အဲဒီနေ့ကစပြီး ကလိန္ဒပဗ္ဗတ တောင်ပေါ် မှာ ဂိရဂ္ဂသမ္မဏ္ဍပွဲ မကျင်းပတော့ဘူး။ နာဂပဗ္ဗတ တောင်မှာရွှေ့ပြီး ကျင်းပ တယ်။ အခုတော့ နာဂပဗ္ဗတ တောင်မှာတောင် မကျင်းပတော့ဘူး။ အဲဒီ နေရာအားလုံး အခုရဟန်းတော်တွေ တရားအားထုတ်တဲ့နေရာတွေ ဖြစ်ကုန် ကြပြီ”

သီရိနာဂသည် ရေကန်ကြီး၏ တစ်ဖက်၌ တည်ရှိနေသော ကျောက်တောင်များကို မျှော်ကြည့်နေသည်။ စိတ်နှလုံး မချမ်းမြေ့ ဖြစ်နေခြင်းကို မေ့ပျောက်ထားရန် ကြိုးပမ်းအားထုတ်နေသည် ဆိုသည်မှာ ထင်ရှားသိသာလှပေသည်။ လက်ဝဲဘက် တောင်ပေါ်၌ စေတီငယ်ကလေး များ ပတ်ရံနေသော စေတီကြီးတစ်ဆူရှိသည်။ အလယ်ဗဟိုပင်မ စေတီ